Scholia in Iliadem

Scholia in Homerum

Scholia in Homerum. Scholia Graeca in Homeri Iliadem, Volume 1-6. Dindorf, Ludwig; Maas, Ernest, editors. Oxford: Clarendon Press, 1875-1888.

396. Ἠετίων] ἐνήλλακται ἡ πτῶσις· τινὲς δὲ “Ἠετίων” τὸ τέλειόν φασιν ἀντὶ γενικῆς, ὡς τὸ “ἆσσον ἰόνθʼ, ὅτε κέν τοι” (Il. 1. 567).

[*](A + B =)

397. Θήβῃ Υποπλακίῃ] Ἀδράμυς τις Πελασγὸς ἀφικόμενος εἰς τὴν Ἴδην τὴν ἐν Κιλικίᾳ κτίζει πόλιν Ἀδραμύττιον καλουμένην· ἔχων δὲ θυγατέρα Θήβην ἔπαθλον δρόμου αὐτὴν ὥρισε τῷ βουλο- μένῳ. Ἡρακλῆς δὲ ταύτην λαβὼν ὑπὸ τὸ Πλάκιον τῆς Κιλικίας πόλιν κτίσας Θήβην αὐτὴν ὠνόμασεν.

[*](B -)

ἄλλως: Ἐριθήλας καὶ Λέβης οἱ Ἀστάκου ἀπαρχὰς εἰς Φοινίκην ἀπὸ Θήβης φέροντες ἐξώσθησαν καὶ οἰκήσαντες ἐκάλεσαν αὐτὴν καθʼ ὁμωνυμίαν· ὑπέρκειται δὲ αὐτῆς πλακῶδες ὄρος συνεχεῖς ἔχον πέτρας προσπιπτούσας ἀλλήλαις· ἄλλοι δὲ οὗτοι παρὰ τοὺς Σύρους Κίλικας, ὑπὸ τὴν Ἴδην καὶ Πήδασον ὄντες.

398. τοῦ περ δὴ θυγάτηρ ἔχεθʼ Ἕκτορι] ἐπὶ ἀνδρὸς “θύγατῤ εἶχε ξανθὴν Ἀγαμήδην” (Il. 11. 740), ὡς ἐγάμει καὶ ἐγαμεῖτο.

[*](A B=)

400. * ἀταλάφρονα] μὴ δυνάμενον τλῆναι κακοπάθειαν.

[*](9. διεξιέμεναι || 12. suppl. sec. ut B || 21, 22. Ἀτράμους et Ἀτραμύτειον AD, Ἀνδράμυς et Ἀνδραμυστιαν || 26. schol. praecedenti adhaeIet || ἀλλ᾿ ἐριθήλας || 27. ἔκτισαν cf. D || κατʼ || 31. θυγατέρα)
225

401. Ἑκτορίδην ἀγαπητόν, ἀλίγκιον ἀστέρι καλῷ] προπαρα- [*](B =) δίδωσιν ἡμῖν τὸ χαρίεν τοῦ παιδός, ἵνα προσανέχωμεν αὐτῷ τὸν νοῦν, ὅταν εἴπῃ τὸ “οὗ παιδὸς ὀρέξατο” (466). πρέπον δὲ παιδίῳ τὸ μὴ ἡλίῳ ἢ σελήνῃ ἀλλʼ ἀστέρι αὐτὸν εἰκάσαι.

402. τόν ῥ Ἕκτωρ καλέεσκε Σκαμάνδριον 〈—Ἀστυάνακτα〉]ἄμφω [*](B=) πρέποντα· ὃ μὲν οὐ βουλόμενος ὀνειδίζειν τοῖς ὑποτεταγμένοις ἣν παρ- εῖχεν αὐτοῖς σωτηρίαν ἀπὸ τοῦ ἐγχωρίου Σκαμάνδρου καλεῖ τὸν υἱόν, οἱ δὲ Τρῶες, ἀνθʼ ὧν ἐφύλαττεν αὐτοὺς ὁμολογοῦντες χάριν, Ἀστυά- νακτα καλοῦσιν αὐτὸν οἰκείαν θέμενοι τὴν προσηγορίαν· καὶ γὰρ ὁ Ἕκτωρ οὕτως ἐκαλεῖτο διὰ τὸ ἔχειν “ἀλόχους κεδνὰς καὶ νήπια τέκνα” (Il. 24. 730).

αὐτὰρ οἱ ἄλλοι Ἀστυάνακτα] προτρέπει ἡμᾶς ἐπʼ ἀρετὴν διʼ ὧν [*](B=) καὶ παισὶ αἴτιοι εὐκλείας οἱ ἀγαθοί.

404. ἤτοι ὃ μὲν μείδησεν] πατρικὸν ἦθος δείκνυσιν ὁ ποιητής· [*](B =) προσαγορεύομεν γὰρ μειδιασμῷ τοὺς παῖδας τοὺς μηδέπω μὲν συνι- έντας λόγους, γνωρίζοντας δὲ ἤδη τὴν ὄψιν.

ἤτοι ὃ μὲν μείδησεν—ἐς παῖδα σιωπῇ] ἡρωικὸν καὶ μεγαλοφυὲς [*](B=) τὸ μὴ ἀθρόως γελᾶν. χαρίζεσθαι δὲ ταῖς γυναιξὶ δοκοῦσι τοὺς παῖδας φιλοφρονοῦντες· σύνδεσμος γὰρ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν 〈ἡ〉 παιδοποιία.

405. δακρυχέουσα] ἤδη προεδίδαξε τί μέλλει λεχθῆναι. πιθανὸν [*](B=) δὲ ἀπὸ τῆς ἀπροσδοκήτου χαρᾶς κλαίειν τὴν γυναῖκα. γραφικῶς δὲ ὃ μὲν μειδιᾷ ἀφορῶν εἰς τὸ παιδίον, ἣ δὲ δακρύουσα παρέστηκεν αὐτῷ.

406. * φῦ χειρί] τὸ δυσαποσπάστως ἔχεσθαι τοῦ ἀνδρὸς δηλοῖ [*](B=) τὸ “φῦ χειρί.”

407. φθίσει σε τὸ σὸν μένος] διὰ τὴν φιλοστοργίαν πέπεισται [*](B=) αὐτὸν ὑπερέχειν Ἑλλήνων καὶ οὐ τοσοῦτον τοῖς πολεμίοις εὐχείρωτον εἶναι ὅσον ἑαυτῷ διὰ τὸ ῥιψοκίνδυνον.

φθίσει σε τὸ σὸν μένος] θαυμάζει τὴν ἰσχύν, οὐκ ἐπαινεῖ δὲ τὸ [*](B=) θράσος. οὔτε δὲ Ἕκτορ οὔτε ἄνερ φησίν, ἀλλὰ “δαιμόνιε,” ᾧ παρεμ- φαίνει θυμόν τε καὶ εὔνοιαν.

οὐδ᾿ ἐλεαίρεις παῖδά τε νηπίαχον] τοιαύτη τίς ἐστιν, οἵα ἂν μήτηρ, ἐκ πολλῶν παίδων ἐφʼ ἑνὶ σαλεύουσα.

409. *σεῦ] οὐ τῇ κοινῇ χηρείᾳ ἄχθεται, ἀλλὰ τῇ Ἕκτορος.

[*](B=)

410. * πάντες ἐφορμηθέντες] ἕνα ἕκαστον ἥττω αὐτοῦ ἡγεῖται.

[*](B=)[*](19. supplevi ex B)
226
[*](B=)

411. *σεῦ ἀφαμαρτούσῃ] φίλανδρον τὸ ἦθος· ἡ δὲ ἀντωνυμία ἦθος κινεῖ παραληφθεῖσα πολλάκις.

[*](B=)

οὐ γὰρ ἔτʼ ἄλλη ἔσται θαλπωρή] περιπαθῶς συναπολεῖσθαί φησι τῷ Ἕκτορι πάντα αὐτῆς τὰ καλά, καὶ τὸ κοινότατον ἀνθρώπων ἁπάντων ἀφαιρεθήσεσθαι, τὴν ἐλπίδα.

[*](B=)

412. * πότμον ἐπίσπῃς] ὑπὸ τοῦ πότμου καταληφθήσῃ.

[*](B =)

413. * οὐδέ μοι ἔστι πατήρ] οἶκτον ἐπάγεται ἀντὶ πάντων αὐτὸν λέγουσα ἔχειν. ἐλεοῦμεν γὰρ μᾶλλον τοὺς ἡμῶν μόνον ἠρτημένους.

[*](A ~ B=)

414. ἤτοι γὰρ πατέῤ ἁμόν] οὐκ ἀγνοοῦντι διηγεῖται, ἀλλʼ ἐκ πάντων τῶν οἰκείων αὔξουσα Ἕκτορα· οἱ γὰρ ἀτυχοῦντες φιλοῦσι [*](A ~ B -) καὶ πρὸς εἰδότας λέγειν τὸ μῆκος τοῦ λόγου. §. τὸ δὲ “ἁμόν” ἐν μὲν τῇ Ἰλιακῇ προσῳδίᾳ φησὶν ὁ Ἡρωδιανὸς Δωρικώτερον εἶναι ἀπὸ τοῦ ἁμέτερον, ἐν δὲ ἐπιμερισμῷ φησιν· ἀπὸ τοῦ ἐμόν ἐκτέ- ταται τὸ ε εἰς α μακρόν, ὡς τὸ αἴ κα· “αἴ κα τῆνος ἕλῃ” (Theocr. i. 4).

[*](A +)

415. * ναιετάωσαν] “ναιετόωσαν” διὰ τοῦ ο.

[*](B=)

417. * οὐδέ μιν ἐξενάριξε] ὡς τίμιον καὶ βασιλικόν. οὐ περιττὰ δὲ ταῦτα· ἀξίωμα γὰρ τοῦ πατρὸς ἐμφαίνει, ὃν ᾐδέσθη καὶ πολέμιος 〈ὢν〉 καὶ κτείνας.

[*](A +)

422. ἰῷ κίον ἤματι] τὰς μὲν εὐθείας τούτων βαρέως ἀναγινώσκει ὁ Ἀρίσταρχος, τὰς δὲ δοτικὰς περισπωμένως ἴα ἰῇ, μία μιᾷ, ἴον ἰῷ.

[*](B=)

423. * κατέπεφνε— Ἀχιλλεύς] λεληθότως ὑποβάλλει αὐτῷ κἀκ τούτου φοβεῖσθαι τὸν Ἀχιλλέα.

[*](B=)