Scholia in Iliadem

531. αἰδομένων δʼ ἀνδρῶν πλέονες σόοι] οὐ γὰρ τὸ περὶ αὐτοῦ [*](B=) μόνον σκοπεῖ, 〈ἀλλ᾿〉 αὐτός τε χωρίζεται συμμαχίας καὶ τοὺς ἄλλους χωρίζει.

533. δουρὶ θοῶς] καλῶς τοῖς κελεύσμασι πρῶτος ὑπακούει, τύπον [*](B=) ἑαυτὸν τοῖς ἄλλοις παρεχόμενος.

535. ὁμῶς Πριάμοιο τέκεσσι] προκατάρχει τοῦ “ὁμῶς” τὸ ὁμός καὶ ὁμή καὶ ὁμόν· διὸ περισπᾶται ὡς καλῶς.

538. * ἔρυτο] ἀντὶ τοῦ ἐφύλαξεν.

539. νειαίρῃ δʼ ἐν γαστρί] τῷ παχεῖ ἐντέρῳ ἢ τῇ κύστει.

541. Αἰνείας Δαναῶν ἕλεν] δικαίως, ἐπεὶ καὶ ἀριστεύς, καὶ παρ- [*](B=) οξύνεται διὰ τὸν ἑταῖρον καὶ προθυμίαν ἔχει παρὰ τοῦ Ἀπόλλωνος.

542. υἷε Διοκλῆος] Ἑλληνικὸν καὶ φιλάδελφον τὸ συναποθνῄσκειν [*](B=) τοὺς ἀδελφούς, οὐχ οἷον τὸ Ἰδαίου ἦθος (11) τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ Φηγέως.

Κρήθωνά τε Ὀρσίλοχόν τε] ὁ πρόγονος διὰ τοῦ τ, ὁ παῖς διὰ τοῦ σ· καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ οὖν διὰ τοῦ τ (3. 489, 15. 187, 21. 16).

543. ψηρῇ] Μεσ〈σ〉ήνης. καὶ Φηρὰς αὐτὴν καλεῖ. Φεραὶ Θεσ- σαλίας.

*ἐνὶ Φνηρῇ] γράφεται “Ἐφήρῃ.”

544. ἀφνειὸς βιότοιο] προσυνίστησιν αὐτοὺς αὔξων τὴν περὶ αὐτῶν [*](B-) μάχην· οὐ μέμνηται δὲ αὐτῶν ἐν τῷ καταλόγῳ, ἐπεὶ Με〈σ〉σήνιοί εἰσιν, οἵτινες ὑπὸ Μενελάῳ ἐτέλουν δῶρα, “τά οἱ ξεῖνος Λακεδαί- [*](7. suppl. W || 15. supplevi ex B || 31. ? || dubium an pr. || 32. πρὸς συνίστησιν)

550. τὰ μὲν ἄρʼ ἡβήσαντε] ἡμᾶς ὤτρυνε διὰ τοῦ παθητικοῦ, τῆς ἥβης, τῆς τιμῆς, ὅτι δίδυμοι.

554. οἵω τώ γε λέοντε] “λέοντε” μὲν διὰ τὸ εὐγενὲς ἄνωθεν καὶ εἰς ἀλκὴν προκόπτον, ἀτελεῖς δὲ διὰ τὸ μήπω θαρρεῖν τῇ δυνάμει. ἄλλως τε ἡ λέαινα δύο τίκτει δύο μαζοὺς ἔχουσα, οἳ ἀμύξαντες τὴν μή- τραν τοῦ λοιποῦ ποιοῦσι τὴν μητέρα στεῖραν· ἡ δὲ πόρδαλις〈δ΄〉 τίκτει.

555. τάρφεσιν ὕλης] ὡς βέλεσιν ἀπὸ τοῦ τάρφος· ὅτε δὲ ἀπὸ τοῦ ταρφοῦς, ὡς ὀξέσιν.

556. τὰ μὲν ἄρʼ ἁρπάζοντε] ἁρπάζειν λέγεται ἐπὶ τῶν κωλυομένων λαβεῖν· διὰ μιᾶς οὖν λέξεως ἐδήλωσε καὶ τῶν πασχόντων τὴν ἄμυναν καὶ τῶν ἁρπαζόντων τὴν βίαν.

557. σταθμοὺς ἀνθρώπων κεραίζετον, ὄφρα καὶ αὐτὼ ἀνδρῶν ἐν παλάμῃσιν] πιθανῶς ἐπὶ μὲν τῶν βλαπτομένων τὸ τῶν ἀνθρώπων ἔθηκεν ὄνομα, ἐπὶ δὲ τῶν κτεινόντων τὰ θηρία τὸ τῶν ἀνδρῶν.

560. *ἐοικότες] δυϊκῶς “ἐοικότε” Ἀρίσταρχος.

561. τὼ δὲ πεσόντʼ ἐλέησεν ἀρηίφιλος Μενέλαος] ὡς Λάκων, καὶ Ἀντίλοχος ὡς τῆς Τριφυλίας ὤν· ἡμερούσιός τε ἡ ἀπουσία οἴκου Ὀρτιλόχου καὶ Μενελάου (Od. 15. 187), ὃ πόρρω δηλῶν ὁ ποιητὴς γυμνάζει τὸν ἀκροατήν.

563. τοῦ δʼ ὤτρυνεν μένος Ἄρης] ἀνθρωποπαθεῖς εἰσάγων τοὺς θεοὺς πλέον πάντων τὸν ἀλλοπρόσα〈λ〉λον Ἄρεα 〈ἐμφανίζει〉.

565. τὸν δʼ ἴδεν Ἀντίλοχος] ἐν τοῖς καιροῖς ἀεὶ ὀξὺς ὁ Ἀντίλοχος· καὶ ὁ μὲν Ἀλέξανδρος ὡς ἠδικηκὼς τοῖς Τρωσὶν “ἶσον ἀπήχθετο κηρὶ μελαίνῃ” (Il. 3. 454), ὁ δὲ Μενέλαος εὐνοεῖται ὑπὸ τῶν Ἑλλή- νων ὡς ἠδικημένος.

567. μέγα δέ σφας] συσταλτέον διὰ τὸ μέτρον.

571. Αἰνείας δʼ οὐ μεῖνε—ὡς εἶδεν δύο φῶτε] 〈δείκνυσιν〉 ὅσον φιλαλληλία, ἣν συνεβούλευσεν Ἀγαμέμνων.