Scholia in Iliadem

1. ἄλλοι μὲν παρὰ νηυσίν] οἱ γὰρ φύλακες ἔξω νεῶν ἦσαν.

2. εὗδον παννύχιοι] ὡς καὶ “ πανημέριοι” (Ιl. 1. 472)· καὶ [*](Α+) “παννυχίη γάρ μοι Πατροκλῆος” (Ιl. 23. 105). §. “μαλακῷ” δὲ [*](B+) “ὕπνῳ” τῷ μαλάσσοντι.

4. πολλὰ φρεσὶν ὁρμαίνοντα] τὸ πολυμερὲς καὶ ἀπέραντον τῆς [*](B=) φροντίδος ἄκρως ὑπέγραψεν.

5. ὡς δʼ ὅταν ἀστράπτῃ] πρὸς τὸ διαπύρως καὶ ὀξέως καὶ μετὰ [*](Β–) σκέμματος γίνεσθαι τοὺς στεναγμούς. μεγαλοπρεπῶς δὲ τὸν τῆς Ἑλλάδος στρατηγὸν εἴκασε τῷ μεγίστῳ τῶν θεῶν· ἐπὶ δὲ Ὀδυσσέως πτωχοῦ σχῆμα περικειμένου ταπεινὴν ἔθηκε τὴν εἰκόνα, “ὡς δʼ ὅτε γαστέρʼ ἀνήρ” (Od. 20. 25).

6. τεύχων ἢ πολὺν ὄμβρον ἀθέσφατον ἠὲ χάλαζαν 〈ἢ νιφετόν〉] [*](A+ B=) τὸ “ἀθέσφατον” τῷ “χάλαζαν” συναπτέον. §. ὄμβρος ὑετός, χάλαζα τὸ παχὺ ὕδωρ, νιφετὸς τὸ λεπτομερές· διὸ ἐπάγει “ἐπά- λυνεν,” ἐπέπασσεν· πασπάλη γὰρ ἡ πιτυρίς.

8. μεγὰ στόμα πευκεδανοῖο] “στόμα·” φθαρτικὸν γὰρ τῶν δι᾿ αὐτοῦ φερομένων σιτίων, καὶ τοῦ πολέμου τὸ στόμα φθαρτικὸν τῶν σωμάτων· πικρὸς δὲ ὁ πέλεμος —ὅπερ δηλοῖ τὸ “πευκεδανοῖο” —διὰ τοὺς ἀναιρουμένους.

10. νειόθεν ἐκ κραδίης] ἐκ τῶν ἐσωτάτω λογισμῶν· ἔνδον γὰρ ἐν τοῖς ἐπιλογισμοῖς τὰ δεινὰ ὁρῶν καθʼ ἑαυτὸν στένει. ἐντεῦθεν κινη- θεὶς Φιλότιμος ἐν καρδίᾳ τὸ ἡγεμονικὸν ἔθετο· ὅθεν γὰρ τὸ χαίρειν καὶ τὸ λυπεῖσθαι τὰς ἀρχὰς ἔχει, δῆλον ὅτι ὁ νοῦς ἐκεῖθεν ἤρ- τηται.

τρομέοντο δέ οἱ φρένες ἐντός] Ζηνόδοτος “φοβέοντο,” κακῶς. φησὶ γοῦν “ὣς δʼ αὔτως Μενέλαον ἔχε τρόμος” (25).

11. ὅτʼ ἐς πεδίον τὸ Τρωικὸν ἀθρήσειεν] ἢ ὅτι ἐφʼ ὕψους ἡ βασιλικὴ σκηνή, ἢ ὅτι οἱ Τρῶες “ἐπὶ θρωσμῷ πεδίοιο” (160). ἔνιοι τὸ “ἀθρή- σειεν” ἐπὶ τοῦ νοῦ ἀκούουσιν· ἀλλὰ προσέθηκεν ἂν τὸ φρεσίν, ὡς ἐκεῖ “ὄφρα ἴδωμαι ἐνὶ φρεσὶν ἠδὲ δα〈ε〉ίω” (Il. 21. 61) καὶ “ὀσσόμενος πατέῤ ἐσθλὸν ἐνὶ φρεσίν” (Od. 1. 115).

12. Ἰλιόθι πρό] κατὰ παρολκὴν ἡ παραγωγή· δηλοῖ γὰρ τὸ Ἰλίου, ὡς τὸ “οὐρανόθι πρό” (Il. 3. 3) καὶ “ἐγγύθεν ἦλθε” (Il. 7. 219).

13. αὐλῶν συρίγγων τʼ ἐνοπήν] τινὲς “αὐλῶν συρίγγων,” ἵνʼ ᾖ εἶδος αὐλοῦ ἡ σῦριγξ· ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ Ὁπλοποιίᾳ φησὶν “αὐλοὶ σύριγγές τε” (Il. 18. 495). §. οὐχʼ Ἑλληνικὸν δὲ οἱ αὐλοί· οὔτε γὰρ Φαίακες οὔτε μνηστῆρες οὔτε εἰς τοὺς γάμους Ἑρμιόνης (Od. 4. 17) οὔτε Πηνελόπης (Od. 23. 143) ἐχρῶντο τούτοις. τὴν βαρβάρων δὲ ἄγνοιαν κωμῳδεῖ ἐν τοιούτῳ καιρῷ μουσικευομένων ἐπὶ τοσούτων πτωμάτων καὶ οὐ μᾶλλον τῷ κοιμᾶσθαι ποριζομένων ἰσχὺν εἰς τὴν αὔριον.

14. καὶ λαὸν Ἀχαιῶν] πανταχόθεν τὸ ἐναντίον ὁρῶν ἐδυσφόρει· εἰ δὲ καὶ ἀνδραποδώδη ποιεῖ, τὸν σκότον ἔχει προκάλυμμα· οὐκ ἐπεξῆλθε δέ, ὅσα περὶ τοὺς Ἕλληνας ἦν δεδοικότας, ἀλλ᾿ ἠρκέσθη τῇ [*](3. λεπτομερέστερον B ‖ 4. ἡ γυρίς B ‖ iteratur *ἐπάλυνεν] ἐπέλασσεν (corr. ἐπέπασσεν) ‖ 11. σοφιστὴς post Φ. add. A ‖ 16. lemmati prae- scripsit sec. λύσις ‖ 30. οὐ scripsi: μὴ ‖ 34. δεδοικώς B)

17. βουλή] τὸ προνοητικὸν αὐτοῦ καὶ-ἐν ταῖς συμφοραῖς δηλοῦται [*](A B=) μὴ ἀποφάσκοντος τοῖς δεινοῖς.

18. Νέστορʼ ἐπὶ πρῶτον —ἐλθέμεν] ὅτι καὶ ἐν τοῖς δεινοῖς δεῖ [*](Α Β–) καταφεύγειν εἰς σοφίαν· αὐτουργεῖ δὲ δυσωπῶν αὐτόν, ὅπως τοῦ βασιλέως τε καὶ τοῦ γέροντος διαφοιτώ〈ν〉των ὑπακούσωσιν οἱ λοιποί. πρὸ ὀλίγου δὲ χωρισθεὶς ὡς ἂν εἰς ἰατροῦ νοσῶν θέλει φοιτᾶν πάλιν, ὥς που καὶ Εὐφορίων φησίν· “πολλάκι οὑ κλισίῃσι πυληγενέεσσί τε νηυσὶν ἐννύχιοι πίλναντο, νόσων ἅπερ ἰητῆρος” (fr. 59 M.).

20. * ἥτις ἀλεξίκακος] ὑψοῖ τὰ τῆς βουλῆς λίαν.

23. * δαφοινόν] λίαν φονευτικόν· τινὲς δὲ πυ〈ρ〉ρόν.

ἑ〈έ〉σσατο δέρμα λέοντος] τινὲς ἐκ τούτου χειμέριόν φασι τὸν [*](B=) καιρόν, πρὸς σκέπην γὰρ ὄμβρων εἶναι τὴν λεοντῆν· Μενέλαον δὲ ὡς ἥττω παρδαλῆν ἐνδύει, Δόλωνα δὲ ὡς δειλὸν καὶ ἐπὶ λαθρίδιον πρᾶξιν ὁρμῶντα λυκῆν.

25. ὣς δʼ αὕτως Μενέλαον ἔχε τρόμος] κατὰ τὸν αὐτὸν καιρὸν [*](A B=) τῷ Ἀγαμέμνονι· ἀλλʼ ὁ ποιητὴς τῷ βασιλικωτέρῳ προσώπῳ ἀπένειμε τὴν προτέραν τάξιν τοῦ λόγου, ὥστε καὶ τῶν ἀριστέων οὓς μὲν διήγειρεν ὁ Ἀγαμέμνων ἀκριβῶς διεξέρχεται, τοὺς δὲ ὑπὸ τοῦ Μενελάου ἐπὶ κεφαλαίου λέγει.

27. πουλὺν ἐφʼ ὑγρὴν ἤλυθον] “ἤλυθον” ὧδε ἡ στιγμή.

29. *παρδαλέῃ] τὸ μὲν ζῷον πόρδαλις, ἡ δὲ δορὰ παρδαλῆ διὰ τοῦ [*](A B=) α γράφεται.

30. στεφάνη εἶδος περικεφαλαίας πρόβλημα ἐχούσης.

32. βῆ δʼ ἴμεν ἀνστήσων] δῆλον ὡς προεταράχθη Μενέλαος, ὁ δὲ [*](B=) ποιητὴς καταπλῆξαι ἠθέλησε διὰ τοῦ βασιλικωτέρου προσώπου. §. διὰ τοῦ ν δὲ τὸ “ἀνστήσων.”

ὃς μέγα πάντων Ἀργείων ἤνασσε, θεὸς δʼ ὣ, τίετο δήμῳ] διὰ [*](B=) τάχους ἐνέφηνε τὸ ἀξίωμα, καὶ τοῖς ἀρχομένοις ὅπως πρὸς τοὺς ἄρχοντας διακεῖσθαι δέον, καὶ τοῖς ἄρχουσιν ὁποίους ὀφείλουσι παρέχειν ἑαυτούς, ἵνα ὡς θεοὶ τιμῶνται.

* νηί] ἀντὶ τοῦ νηός.