Scholia in Iliadem

585. ἐν χερσὶ τίθει] πᾶσαι ἑνικῶς ἔχουσι τὸ “χειρί,” οὐ πληθυν- [*](A=) τικῶς. καὶ συνάδει τῷ “ἐδέξατο χειρὶ κύπε〈λ〉λον” (596).

586. * τέτλαθι μῆτερ ἐμή] ὅτε κατεπράυνε τὸν θυμόν, τότε τὴν [*](B=) παραίνεσιν ἐπήγαγεν.

588. οὔτι δυνήσομαι] κωμικῶς τὴν ἰδίαν πήρωσιν προτίθησιν.

589. ἀντιφέρεσθαι] ἐναντιοῦσθαι ἢ ἐξισοῦσθαι. λείπει δὲ ἡ εἰς πρόθεσιν.

590. ἤδη γάρ με] εἰς ἀπόδειξιν τῆς ἰσχύος τοῦ Διός.

591. ἀπὸ βηλοῦ] βηλόν τινες κατὰ Χαλδαίους τὴν ἀνωτάτω τοῦ AB+ οὐρανοῦ περιφέρειαν, οἳ δὲ κατὰ Δρύοπας τὸν Ὅλυμπον. ἄμεινον δὲ τὸν βατῆρα λέγειν.

592. πᾶν δʼ ἦμαρ φερόμην] πῶς τῶν ἄλλων θεῶν οὐ κινήσει ἀπὸ [*](B=) τοῦ οὐρανοῦ φερομένων ἐπὶ γῆς Ἥφαιστος διʼ ὅλης ἡμέρας φέρεται; φαμὲν οὖν ὅτι τὸ πᾶν ἦμαρ οὐ δηλοῖ τὸν ἀπὸ πρωίας ἕως ἑσπέρας καιρόν, ἀλλὰ τὴν πελάζουσαν τῇ νυκτὶ ὥραν, ὡς καὶ ἀλλαχοῦ “οἳ δὲ πανημέριοι μολπῇ θεὸν ἱλάσκοντο” (472) καὶ ἑξῆς “πρόπαν ἦμαρ ἐς ἠέλιον καταδύντα δαίνυντο” (601).

593. * ἐν Λήμνῳ] ἀντὶ τοῦ εἰς Λῆμνον.

ὀλίγος δʼ ἔτι θυμὸς ἐνῆεν] ὀλίγη δὲ ἰσχὺς ἐνῆν μοι. εἰ ἐλασ- [*](B =) σοῦται, φασί, τὸ θεῖον, καὶ τέλεον ἐπιλείψει· ἀγνοοῦσι δὲ ὅτι πολλαὶ ἐν τῷ κόσμῳ φύσεις μειοῦσθαι μὲν πεφύκασιν, οὐκ ἐκλείπουσι δὲ τέλεον. καὶ αὐχμῶν πλεοναζόντων μειοῦται τὸ ὑγρόν, ἀλλʼ οὐκ ἐπιλείπει. καὶ Ἄρης “μόγις δʼ ἐσαγείρατο θυμόν” (Il. 21. 417).

594. Σίντιες ἄνδρες] Φιλόχορός φησι Πελασγοὺς αὐτοὺς ὄντας οὕτω προσαγορευθῆναι, ἐπεὶ πλεύσαντες εἰς Βραυρῶνα κανηφόρους παρθένους ἥρπασαν, σίνεσθαι δὲ τὸ βλάπτειν λέγουσιν. Ἐρατοσθέ- νης δέ, ἐπεὶ γόητες ὄντες εὗρον δηλητήρια φάρμακα. ὁ δὲ Πορφύριος, ἐπεὶ πρῶτοι τὰ πολεμιστήρια ἐδημιούργησαν ὅπλα, ἃ πρὸς βλάβην ἀνθρώπων συντελεῖ· ἢ ἐπεὶ πρῶτοι λῃστήρια ἐξεῦρον.

595. *μείδησεν] παρὰ τὸν μείονα γέλωτα.

527. *ἐνδέξια] ἐπιδεξίως.

598. ᾠνοχόει] “οἰνοχόει” Ἰακῶς πᾶσαι. κατάχρησις δὲ ὁ τρόπος.

600. ⟨Ἥφαιστον⟩] δασύνεται τὸ Ἥφαιστος· παρὰ γὰρ τὸ ἅπτω ἐστίν, ὅθεν καὶ Ἥβη.

ποιπνύοντα] “ποιπνύσαντα” αἱ πᾶσαι συντελικῶς. §. ἔστι δὲ [*](B=) παρὰ τὸ πονῶ, πονύω, πνύω καὶ ποιπνύω.

601. πρόπαν ἦμαρ] τὸ ὑπόλοιπον ὅλον τῆς ἡμέρας. τὸ δὲ “ἐς ἠέλιον καταδύντα” Ἀττικόν ἐστιν, ὡς τὸ ἐς τρίτην ἥκειν.

604. Μουσάων θ᾿〈αἵ⟩] εὖ τὸ μὴ ἀπειροκάλως ἐπιμηκῦναι τίνα ᾖδον αἱ Μοῦσαι· ὡς Ἠσίοδος, ἄειδον δʼ “οὓς γαῖα καὶ οὐρανὸς εὐρὺς ἔτικτεν οἵ τʼ ἐκ τῶν ἐγένοντο” (Th. 44).

606. οἳ μὲν κακκείοντες] “οἳ μὲν δὴ κείοντες,” οὕτω πᾶσαι· καὶ ἔστιν ὅμοιον τῷ “κείων ἐς θάλαμον” (Od. 19. 48).

607. ἧχι ἑκάστῳ] τὸ “ἧχι” χωρὶς τοῦ ῑ κελεύει γράφειν Διονύ- σιος καὶ παρατίθεται τοὺς Δωριεῖς λέγοντας ἇχι.

ἀμφιγυήεις] ἀμφοτέρωθεν βεβλαμμένος, παρὰ τὸ γυῶσαι, ἐπ〈ε〉ὶ ὕλης δε〈ῖται⟩ τὸ πῦρ.

608. * ποίησʼ εἰδυίῃσιν] Ἰωνικῶς διὰ τοῦ ῑ.

609. *πρὸς ὅν] Ζηνόδοτος “πρὸς ὁ.”

611. ἔνθα καθεῦδʼ ἀναβάς] ἀνέβη καθευδήσων, ἢ ἀντὶ τοῦ ἀνεκέ- κλιτο· προπερισπωμένως δέ· ἐφύλαξε γὰρ ἡ σύνθεσις τὸν τόνον. διδάσκει δὲ ὁ ποιητὴς μὴ χωρίζεσθαι ἄνδρα γυναικὸς ἐν κοίτῃ.