Scholia in Iliadem

1. ῥοάων] Βοιώτιος ἡ φωνή· ποιοῦσι δὲ καὶ ἀπὸ τῶν εἰς ες ἀρσενικῶν· “Ἄρτεμι Κρητάων πότνια·” καὶ ἀπὸ τῶν εἰς ος· [*](2. τὸ ὡς] ὡς om. Townleiano πότνια τοξοφόρων·” b. κεραμικοῦ Vill.] κεραμεικοῦ “λαοῦ τοξοχίτωνος ἀκούετε Σειρηνάων” 14. ὀρχουμένων Bekkerus] θεω- Ἐπίχαρμος. De quo dixit Ahrens. μένων 29. πότνια”] Plenius in cod. de dial. vol. 2 p. 229.)

3. θεοῦ πάρα δῶρα] τὰ παρὰ θεοῦ δωρηθέντα. διὸ ἀναστρεπτέον, ὡς καὶ τὸ “Ἡφαίστοιο πάρα κλυτὰ τεύχεα δέξο” (10).

4. περικείμενον] περιπεπλεγμένον· διὸ οὐκ ἀναστρεπτέον τὴν πρόθεσιν, ὥς φησιν Ἡρωδιανός. μόνον οὐχὶ δὲ διὰ τῆς μεταφορᾶς τὸν τῷ νεκρῷ προσηλωμένον ἐδήλωσεν. ἐπὶ δὲ τῆς γυναικὸς “ἀμφ᾿ αὐτῷ χυμένη” φησί (284). δαιμονίως δὲ ἀμφότερα καὶ λίαν μιμητικῶς.

5. κλαίοντα] πάντας τοὺς ἥρωας ἁπλότητος χάριν εὐχερῶς ἄγει ἐπὶ τὰ δάκρυα. λιγέως δὲ ἡδέως, ὀξέως· “μετὰ γάρ τε καὶ ἄλγεσιν ἥδεται ἀνήρ” (Od. 15, 399).

7, 8. ἔν τ᾿ ἄρα οἱ φῦ χειρί] διὰ μὲν τῆς λέξεως ταύτης δηλοῖ ὅτι μάταιόν τι καὶ περιττὸν ποιεῖ νεκρῷ συμπεπλεγμένος, διὰ δὲ τοῦ ἐάσομεν ὡς συμπάσχουσα ὑπάγεται τὸν παῖδα.

8. πρῶτα] ἅπαξ. ἰότητι δὲ ὁρμῇ, παρὰ τὸ ἰέναι. πάντα δὲ πρὸς τὸ θεῖον ἀναφέρουσι, καὶ μᾶλλον οἱ ἀτυχεῖς.

11. οἷ᾿ οὔ πώ τις ἀνὴρ] νῦν γὰρ φιλοτιμησάμενος Ἥφαιστος κρείττονα τῶν πρώτων εἴργασται. ὁ δὲ τῶν ὅπλων ἔπαινος χρήσιμος εἰς τὸ διεγεῖραι τὸν φιλότιμον Ἀχιλλέα.

13. ἀνέβραχε] ἀντὶ τοῦ φωνὴν ἀφῆκεν. ἔστι δὲ ἡ λέξις πεποιη- μένη. ὡς τὸ “ἔβραχε δὲ θύρετρα” (Od. 21, 49) καὶ “ἔκλαγξαν ὀϊστοί” (ΙΙ. 1, 56). οὐκ ἄρα οὖν ἔμψυχα ἦν, ἀλλ᾿ ἤχησαν. οἱ δὲ Μυρμιδόνες τὸ κάλλος ἐκπλήττονται, ἀντοφθαλμεῖν μὴ δυνάμε- νοι.

16. ὥς μιν μᾶλλον ἔδυ χόλος] πολλὴ ἡ τῶν ἄλλων ὑπεροχή· οὐ μόνον γὰρ παραμένει, ἀλλὰ καὶ θυμοῦται ὑπὲρ τῆς τῶν Τρώων ἀφαιρέσεως· ἠρέθισται γὰρ τῇ ὁμοιότητι. ἢ ὅτι “αὐτὸς γὰρ ἐφέλκεται ἄνδρα σίδηρος” (Od. 16, 294).

17. ὡσεὶ σέλας ἐξεφαάνθη] ὡς πῦρ ἐφάνησαν ὑπὸ τοῦ θυμοῦ. σέλας δὲ κυρίως τὸ νυκτερινὸν φῶς, ἀφ᾿ οὗ καὶ σελήνη· ἢ πᾶν πῦρ, παρὰ τὸ σαλεύεσθαι.

18. ἐν χείρεσσιν ἔχων] ψηλαφῶν· οὐ γὰρ εἰς χεῖρας αὐτῷ ταῦτα ἀνετίθετο.

21. ὅπλα μὲν πάντα κοινῶς τὰ συντελοῦντα εἰς χρείαν τινά· νῦν δὲ τὰ πολεμικά φησιν.

ἐν ἑαυτῳ τὸ πρᾶγμα τὴν ὑπερβολὴν ἔχον ὑπεροχὴν οὐκ ἐπιδέ- χεται μείζονα.

24. ἄλκιμον υἱόν] τὸν τότε, οὐ τὸν νῦν· ἁρμόζει δὲ τῇ συμπαθείᾳ ἡ τῆς ἀλκῆς ὑπόμνησις, καὶ τῆς αἰκίας αὐτὸν ἐλεεῖ. καὶ τὸ “μή μοι” δὲ πολλῆς ἐστὶ φιλίας καὶ συμπαθείας.

25. μυῖαι καδδῦσαι] ἐντίκτουσι γὰρ αἱ μυῖαί τι ταῖς σαρξὶν, ἐξ ὧν οἱ σκώληκες γίνονται. χαλκότυπος δὲ ἡ χαλκῷ τετυπωμένη. συλληπτικῶς δὲ εἶπε πάσας ὠτειλάς· πεσόντα γὰρ πολλοὶ ἔτρωσαν, ὡς καὶ Ἕκτορα· “οὐδ᾿ ἄρα οἵ τις ἀνουτητί γε παρέστη” (ΙΙ. 22, 371). ὀξυτόνως δὲ τὰς εὐλάς, ὅπερ ἀπὸ τῆς εἰλήσεως παρῆκται.

27. *ἀπογυμνωθῇ δὲ καὶ φανερωθῇ ὁ αἰὼν, ἤγουν ὁ νωτιαῖος μυελός.

κατὰ δὲ χρόα πάντα σαπήῃ] ὁ νεκρὸς κατασαπῇ τὸν χρόα Ἀτ- τικῶς δὲ ἔχει ἡ σύνταξις.

30. ἄγρια νῦν τὰ θρασέα καὶ ἀναιδῆ καλεῖ. ἀρηϊφάτους δὲ τοὺς ὑπὸ σιδήρου πεφονευμένους.

32. τελεσφόρον] τὸν εἰς τέλος φέροντα τὰ φυόμενα.

36. ἀλκήν] τινὲς τὴν πανοπλίαν· ἔστι δὲ ὅμοιον τῷ “ἀναιδείην ἐπιειμένε” (ΙΙ. 1, 149).

44. σίτοιο] σῖτος μὲν καλεῖται καὶ ὁ κατειργασμένος καὶ ὁ ἀκα- τέργαστος, πυρὸς δὲ μόνος ὁ ἀκατέργαστος. ἔνδειξιν δὲ τῆς ἀρετῆς Ἀχιλλέως ἔχει ἡ τοῦ τοσούτου πλήθους σύνοδος.

46. ἐξεφάνη] αἰφνιδίως ὤφθη. ὁ δὲ δέ ἀντὶ τοῦ γάρ.