Scholia in Iliadem

262. φυλάσσει μὲν Ἕκκορα τῇ ὑποθέσει, τὴν δὲ καιρίαν πληγὴν Αἴαντι δίδωσιν, ἐπὶ τὸ ἐπικίνδυνον φέρων τὴν ὑπόθεσιν.

263. ἀλλʼ οὐδʼ ὣς] Αἴαντα ἐπιτείνει, τὸ πρόθυμον τοῦ ἕκτορος αὔξων.

264. λίθον εἵλετο] ἡττώμενος ἐν τῇ συστάδην μετάγει τὴν μάχην ὡς πρὸς ἄτρωτον ἢ βαρύοπλον πολεμῶν.

269. ἐπέρεισε δὲ ἶν᾿ ἀπέλεθρον] συνεπέδωκεν ὅλον τὸ σῶμα τῇ βολῇ, καὶ πάσῃ δυνάμει ἐχρήσατο.

270. ἀσπίδʼ ἔαξε] ἐπὶ μὲν Ἕκτορος τὸ ἀσθενὲς τῆς βολῆς δηλῶν “περιήχησέ” φησιν (267), ὡσανεὶ μηδὲ τοῦ ὀμφαλοῦ θλασθέντος· ἐπὶ δὲ τοῦ Αἴαντος κατέαξε τὴν ἀσπίδα ὡς καὶ ὑπʼ αὐτῆς πεσεῖν τὸν Ἕκτορα.

271, 272. ἐξετανύσθη ἀσπίδι ἐγχριμφθείς] οὐκ εἶπεν ὑπὸ τοῦ λίθου, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τῆς ἀσπίδος· συνῶσε γὰρ αὐτὴν ἐπʼ αὐτὸν ἡ βολή.

273. ὀξυντέον τὸ αὐτοσχεδόν· τὰ γὰρ εἰς δον ἐπιρρήματα ἐν τῇ συνθέσει φυλάττουσι τὸν τόνον.

274. εἰ μὴ κήρυκες] οἰκονομικῶς σῶσαι θέλων τὸν Ἕκτορα οὕτω διαλύει τὴν μάχην.

276. Ταλθύβιός τε καὶ Ἰδαῖος] ὁ μὲν Ἰδαῖος εἰκότως προσέρ- χεται, τὸν Ἕκτορα σώσων κινδυνεύοντα· ὁ δὲ Ταλθύβιος οὐκέτι, τὴν νίκην τοῦ Αἴαντος ἀφαιρούμενος. φαμὲν δὲ ὅτι οὐδέπω ἀκριβὴς ἦν ἡ νίκη περὶ τὸν Αἴαντα· ἐπὶ ξίφη γὰρ αὐτοὺς ὡρμῆσθαι λέγει, ἔνθα μάλιστα τύχης, οὐ τέχνης καὶ ἰσχύος, κρίσις τὸ πλεῖστον ἔχει· ἀπὸ ἴσου γὰρ ὁρμῶνται· ἔτι τε καὶ τὸν Ἕκτορα ὁρᾷ ὑπὸ θεῶν βοηθού- μενον. ἀλλὰ καὶ διὰ τὸ τῆς νυκτὸς κατάστημα. κατὰ τὸ σιωπώ- μενον δὲ οἱ ἡγεμόνες αὐτοὺς πέμπουσιν.

279. παῖδε φίλω] ὁ μὲν σεμνοποιῶν τὰ καθʼ ἑαυτὸν παῖδε φίλω φησὶν, ὁ δὲ Αἴας ἐξ ὀνόματος Ἰδαῖε.

281. ἄμφω δʼ αἰχμητά] ἴσους αὐτοὺς ἔφησε, τὴν τοῦ Ἕκτορος ἧτταν καλύπτων.

284. Ἕκτορι ταῦτα κελεύετε μυθήσασθαι] πράου μὲν τὸ ἦθος· οὐ γὰρ προσφιλονεικεῖ κρατῶν τῇ μάχη· συνετοῦ δὲ, ὅτι μὴ εὐθέως τῷ κήρυκι συνεχώρησεν, ἵνα μὴ ἄσμενος δοκῇ τὴν διάλυσιν προσίεσθαι, ἀλλὰ τὸν προκαλεσάμενον ᾠήθη δεῖν περὶ διαλύσεως ποιεῖσθαι τὸν λόγον. ἀξιόπιστον δὲ ἑαυτῷ πορίζει νίκην· τὸ μὲν γὰρ φονεύειν κοινὸν, τὸ δὲ ὁμολογίαν ἥττης δέξασθαι καὶ ἀπαγορεύσαντα ἐᾶσαι ἀξιόπιστον. διὸ καὶ νῦν ἐγκωμιάζει αὐτὸν, ὑπογυίως τῆς ἀρετῆς [*](27. καλύπτων] *ἐπικαλύπτων)

289. ὑποστικτέον εἰς τὸ πινυτήν ἢ εἰς τὸ ἐσσί. καλῶς δὲ τὸ Ἀχαιῶν, ἵνα μὴ καὶ ἑαυτὸν ἐμπεριλάβῃ· ἀλαζὼν γάρ ἐστι, καὶ οὐδὲ ὑπὸ τοῦ ἀρίστου πλεονεκτεῖσθαι θέλει. ἢ μᾶλλον, οὐ μόνον ἐμοῦ ἐσσὶ κρείττων, ἀλλὰ καὶ τῶν Ἀχαιῶν.

291. σήμερον] ἐπεὶ τὸ νῦν ἀόριστόν ἐστι, διὰ τοῦτο καὶ τὸ σήμε- ρον προστέθειται.

292. δώῃ δʼ ἑτέροισί γε νίκην] ἐντέχνως ἑαυτὸν τῆς νίκης ὑπεξί- στησιν, ὡς νῦν μὴ νικηθείς.

293. νὺξ δʼ ἤδη] εὐπροσώπως καὶ τοῦτο, ἵνα διὰ τὸν καιρὸν εἴκειν δοκῆ. τὸ δὲ πιθέσθαι (282) παροξυτόνως· μέσος γάρ ἐστι δεύτερος ἀόριστος.

295. καλῶς ἐπὶ Αἴαντος ἡ προσθήκη· πολλοὺς γὰρ εἶχεν ἰσο- θύμους, οἳ συνέστησαν αὐτῷ κληρωσόμενοι. εὐφρανεῖς μὲν οὖν, φησὶ, πάντας, ἐπεὶ δὲ φθονοῦνται τοῖς ἀρίστοις οἱ ἄριστοι, ἀλλά γε τοὺς σοὺς ἑταίρους. Ἕκτωρ δὲ ἀντιζήλους οὐκ ἔχει.

298. θεῖον ἀγῶνα τὸν περὶ τὰ ἱερὰ, ἔνθα οἱ θεοὶ αὐλίζονται διὰ τὰ ἀγάλματα. γράφεται δὲ καὶ θύονται, ὡς Ἡρωδιανός· οὕτω γὰρ ἄμεινον.

299. δῶρα δʼ ἄγ᾿] ἵνα δοκῇ καὶ ἐξ ἴσου ἀπηλλάχθαι, καὶ ἐπαγό- μενος τὴν φιλίαν Αἴαντος.

302. ἀρθμήσαντε] ἁρμοσθέντες καὶ συμβιβασθέντες.