Scholia in Iliadem

Scholia in Homerum

Scholia in Homerum. Scholia Graeca in Homeri Iliadem, Volume 1-6. Dindorf, Ludwig; Maas, Ernest, editors. Oxford: Clarendon Press, 1875-1888.

203. *ὁ δέ ἀντὶ τοῦ γάρ.

204. Σολύμοισι] ἴσως γηράσαντος τοῦ Βελλεροφόντου πάλιν ἀπέστησαν, ὁ δὲ τῆς παρτῴας ἀντιποιούμενος ἀρχῆς ἐπολέμει αὐτοῖς.

206. * τὴν Λαοδάμειαν.

280. αἰὲν ἀριστεύειν] τοῦτο ἀναφέρει πρὸς τὸ ὑπὸ Διομήδους εἰρημένον “ἀτὰρ μὲν νῦν γε πολὺ προβέβηκας ἀπάντων” (125).

211. αἵματος] τοῦ σπέρματος λέγει· τὸ γὰρ αἷμα εἰς θορὸν μεταβάλλεται. οἱ γοῦν συνεχῶς ἀφροδισιάζοντες τελευταῖον αἷμα φέρουσιν· τὸ γὰρ μεταβαλλόμενον ἀναλώσαντες τὸ ἀμετάβλητον ἐξέλκουσιν.

212. γήθησε] ἔοικε διὰ τὸ ὄνομα Βελλεροφόντου καὶ τοὺς πολλοὺς ἀνασχέσθαι τοῦ Γλαύκου λόγους.

213. ἔγχος μὲν κατέπηξεν] γραφικῶς καὶ τοῦτο. ἵνα γὰρ μηκέτι πόλεμος εἶναι δοκῇ, καταπήγνυσι τὸ ἔγχος ὁ Διομήδης.

214. μειλιχίοισι] ἐπὶ φιλοξενίαν προτρέπεται, δεικνὺς ὡς καὶ ἐκ κινδύνων ῥύεται.

220. Βελλεροφόντης δὲ] ὁ μὲν ὡς μένοντι δίδωσιν, ὁ δὲ ὡς ἐκδη- μοῦντι.

221. καί μιν ἐγὼ] ἄπαιδος γὰρ τελευτῶντος Οἰνέως Διομήδης αὐτὸν κληρονομεῖ.

*τὸν πάππον ἤτοι τὸν Οἰνέα.

226. ἔγχεα δʼ ἀλλήλων] ἀλλήλων τὰ ἔγχη ἐκκλίνωμεν. γράφεται δὲ καὶ ἔγχεσιν, ἵνʼ ᾖ ἀλλήλων ἀποτύχωμεν, καίτοι ἐν πλήθει ὄντες· τὸ γὰρ διʼ ὁμίλου ἀντὶ τοῦ ἐπὶ παντὸς τοῦ πλήθους, ὅπως γνῶσιν ὅτι ξεῖνοί εἰσιν· ἢ διὰ πάσης τῆς μάχης, ὡς τὸ “τανσσά- [*](2. ἐχόντων τὰς Vill.] ἔχον (i. e. ἔχοντας))

296

μενος διὰ μήλων” (Od. 9, 298). ἢ καὶ ἡμεῖς καὶ αἱ ἡμέτεραι στρατιαὶ παραφυλάξωνται τὴν πρὸς ἀλλήλας ἐν πολέμῳ στάσιν ἐκκλίνουσαι.

228. ὅν κε θεός γε πόρῃ] καίτοι εὐημερῶν παραπεφυλαγμένως λαλεῖ, ὡς πρὸς φίλον μετριάζων.

230. τεύχεα δʼ ἀλλήλοις ἐπαμείψομεν] ἁπλοϊκῶς φηοὶ τοῦτο διὰ φιλίας σύμβολον, ἀλλʼ οὐ διʼ αἰσχροκέρδειαν. οἵδε] δῆλον οὖν ὡς ἐν ἡσυχίᾳ εἰσὶ τὰ πλήθη καραδοκοῦντες τὸ τέλος.

234. Γλαύκῳ Κρονίδης φρένας ἐξέλετο Ζεύς] εἰκότως ὁ Γλαῦκος τοῦ προγόνου τὸ φιλότιμον ἀκούσας Βελλεροφόντου χρυσὸν δωρεῖται πρὸς τὸ παρόν· ἄλλως τε ὑπερήδεται τῇ συντυχίᾳ, γενόμενος ἰδιό- ξενος τοῦ παναρίστου Διομήδους. τὸ δὲ ἐξέλετο ἀντὶ τοῦ ὑπερηύ- ξησε τῇ φιλοτιμίᾳ, ὡς τὸ “γέρας ἔξελον” (Il. 16, 56). ἢ μᾶλλον αἰτιᾶται αὐτὸν, ὅτι λαμπροῖς ὅπλοις ἐκοσμεῖτο κατὰ ἑαυτοῦ καὶ τῶν συμμάχων· ὅπου γὰρ ταῦτα, εὔκαιρος ἡ τῶν πολεμίων ὁρμή. καὶ πῶς οὐ Διομήδης φρενῶν λείπεται γυμνούμενος, πρὸ μικροῦ τῶν Τρώων παρασπονδησάντων; τάχα οὖν τὸν ζωστῆρα μόνον καὶ τὸ ξίφος ὡς οἱ περὶ Ἕκτορα (Il. 7, 303) ἤμειψαν· οὐ γὰρ ἂν τὴν ἀσπίδα πρὸς χάριν ἐδίδουν. ἢ γὰρ ἂν προὔκρινε τὴν Αἴαντος Ἕκτωρ, εἰ ἐδίδοτο, ὑπὲρ τὴν Νέστορος.

*Πορφυρίου. διὰ τί ὁ μὲν Γλαῦκος προήχθη εἰς φιλοτιμίαν τοῦ ἀλλάσσειν τὰ ὅπλα χρυσᾶ ὄντα πρὸς Διομήδην, ὁ δὲ ποιητὴς ἐπι- τιμᾷ ὡς οὐ δέον, οὐδʼ εἰ φίλος εἴη. προΐεσθαι πλείονος ἄξιον; προ- γόνων ὁ Γλαῦκος φιλοτιμίαν ἐξηγησαμένου Διομήδους ἀκούσας οὐκ ᾠήθη δεῖν ἐλαττοῦσθαι ταύτης· “Οἰνεὺς γάρ ποτε—δέπας ἀμφικύπελλον” (216–220). ταῦτʼ οὖν ἀκούσας ὁ Γλαῦκος προήχθη εἰς φιλοτιμίαν προγονικήν. ὡς γὰρ Βελλεροφόντης ζωστῆρος οὐκ ἀπηξίωσε χρυσοῦν ἔκπωμα δοῦναι καὶ ὅλως χρύσεον δεδώρηται τῷ ξένῳ, οὕτω καὶ αὐτὸς χρυσὸν ὃν εἶχε περικείμενον δοῦναι προήχθη, ἀκούσας παρὰ τοῦ φοβερωτάτου Διομήδους τῶν τότε “τῷ νῦν σοὶ μὲν ἐγὼ ξεῖνος φίλος Ἄργει μέσσῳ εἰμὶ, σὺ δʼ ἐν Λυκίῃ, ὅτε κεν [*](8. *καραδοκοῦντες] καραδοκοῦντα 30. περικείμενον Cobetus] παρα- 12. * γενόμενος] γινόμενος κείμενον 22. * Πορφυρίου] om. 31. πορὰ Vill.] περὶ)

297

τῶν δῆμον ἵκωμαι,” καὶ προσέτι εἰπόντος τοῦ Διομήδους “τεύχεα δʼ ἀλλήλοις ἐπαμείψομεν, ὄφρα καὶ οἵδε γνῶσιν ὅτι ξεῖνοι πατρώιοι εὐχόμεθʼ εἶναι·” μικρολογίας γὰρ ἦν αἰτηθέντα τοῖς μὲν ἄλλοις ὑπακοῦσαι, ἀντειπεῖν δὲ πρὸς τὰ δῶρα. ὁ ποιητὴς δὲ, φησὶν Ἀριστο- τέλης, οὐχ ὅτι τὰ πλείονος ἄξια ὄντα προήκατο ἐπιτιμᾷ, ἀλλʼ ὅτι ἐν πολέμῳ καὶ χρώμενος προίετο· οὐδὲν γὰρ ἀλλοιότερον, ὥσπερ ἂν εἰ ἀπέβαλε τὰ ὅπλα. ἐπιτιμᾷ οὖν ὅτι κρείττω προίετο οὐκ εἰς τιμὴν, ἀλλʼ εἰς χρῆσιν· ἀναγκαῖον δὲ τοῦτο δηλῶσαι εἰπόντα τὴν ἀξίαν. τινὲς δὲ οὐ καταμέμφεσθαί φασιν ἐν τῷ φάναι Κρονίδης δὲ φρένας ἐξέλετο Ζεύς. τὸ γὰρ ἐξελεῖν δηλοῖ καὶ τὸ εἰς μέγα ἆραι καὶ αὐξῆσαι, ὡς ἐν τῷ “κούρην ἣν ἄρα μοι γέρας ἔξελον υἷες Ἀχαιῶν” (Il. 16, 56)· δηλοῖ γὰρ ἣν εἰς τιμὴν γεραίροντες μεταδεδώκασι καὶ τὸ γέρας μου αὔξοντες· γέρας γὰρ ἔξελον, ἐξαίρετον ποιοῦντες. τὰ δὲ γινόμενα ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ θεοῖς εἰώθασιν ἀνάπτειν. τὸ μέντοι “ἔγχεα δʼ ἀλλήλων ἀλεώμεθα καὶ διʼ ὁμίλου ἀντὶ τοῦ ἐν ὄψει πάντων, ὡς εἰδέναι αὐτοὺς ὅτι ξένοι ἀλλήλων ἐσμέν. ἢ μὴ μόνον ἀλλήλων φειδώμεθα, ἀλλὰ καὶ οἱ ὅμιλοι ἡμῶν. ἀλλʼ οὗτοι μὲν διὰ προγονικὴν φιλίαν τὸν πρὸς ἀλλήλους ἐσπείσαντο πόλεμον, Σαρπηδὼν δὲ καὶ Τληπόλεμος, συγγενεῖς ὄντες καὶ τοῦτο γινώ- σκοντες, συνελθόντες διὰ θανάτου ἐκρίθησαν, τοῦ μὲν ἀποθανόντος, τοῦ δὲ τρωθέντος. οὕτως ἡ λεγομένη συγγένεια πρὸς φιλίαν οὐδὲν συνεργεῖ.

*ἄλλως. ἀσύμφορον δοκεῖ εἶναι ἄφρονας καλεῖν τοὺς λαμπροὺς τὰς ψυχάς καὶ ἀποκλείειν τὰς μεγαλοψυχίας τῶν ξένων πρὸς ἀλλή- λους. οἱ μὲν οὖν ἀπὸ τῆς λέξεως λύουσι, τὸ ἐξέλετο ἀποδιδόντες τὸ ἐξαίρετον καὶ ἔκκριτον ἐποίησε, βιαίως πως· οἱ δὲ περίφρασιν εἶναι, κκΓλαύκῳ φρένας ἐξέλετο· μὴ γὰρ ἀμειψάμενος, ἀλλʼ ἀπειθήσας ἀνῃρέθη ἂν, πολὺ βιαιότερον ἀποδιδόντες. οἱ δὲ πρὸς τὸν καιρὸν, ὅτι ὁ χρυσὸς ἐπιτηδειότερος πρὸς τὸν πόλεμον, διὰ τὸ στίλβον τῶν ὅπλων. ἐμοὶ δὲ οὐδ᾿ οὕτως καλῶς· “καὶ γάρ τε λιταί εἰσι Διὸς κοῦραι μεγάλοιο, χωλαί τε ῥυσαί τε παραβλῶπές τʼ ὀφθαλμώ” (Il. 9, 502).

236. ἑκατόμβοιʼ] ἑκατὸν ἄξια νομισμάτων. οἱ γὰρ Ἀθηναῖοι ἐν τοῖς ἑαυτῶν νομίσμασι βοῦν ἐνετύπουν.

237. Ἕκτωρ δʼ ὡς] εὐκαίρως μεταβαίνει, τὸ διάκενον τῆς πορείας Ἕκτορος ἀναπληρώσας τοῖς διὰ Γλαύκου καὶ Διομήδους.

298

238. ἄλοχοι θέον ἠδὲ θύγατρες] ἤδη ἐπὶ τὸ περιπαθὲς ἔρχεται· διὸ οὐδὲ γερόντων ἐμνήσθη, ἀλλὰ γυναικῶν. οἰκεῖον δὲ ἐπʼ αὐτῶν τὸ θέειν.

239. παῖδας] ἀντὶ τοῦ ὑπὲρ παίδων. ψιλωτέον δὲ τὸ ἔτας. ἔται δὲ λέγονται καὶ οἱ πολῖται καὶ οἱ συγγενεῖς.

240. εὔχεσθαι ἀνώγει] ὡς πάντων περιόντων χρηστὰς ὑπέδειξεν ἐλπίδας· οὐδεὶς γὰρ ὑπὲρ τεθνεώτων εὔχεται.

241. πάσας ἑξείης] ὅτι πρὸς πάσας ἐφεξῆς τὴν αὐτὴν ἐποιεῖτο ἀπόκρισν.