Scholia in Iliadem

Scholia in Homerum

Scholia in Homerum. Scholia Graeca in Homeri Iliadem, Volume 1-6. Dindorf, Ludwig; Maas, Ernest, editors. Oxford: Clarendon Press, 1875-1888.

524. ὄφῤ] τὸ ἐν ὅσῳ ἐνταῦθα δολοῖ. τὸ δὲ εὕδησιν τὸ εὕδει. τὸ δὲ ἀτρέμας καὶ τοῖς ἄνω δύναται καὶ τοῖς κάτω συνάπτεσθαι.

526. ἀέντες] ὡς τιθέντες· ἀπὸ τοῦ ἄημι παράγεται.

528. πολλὰ κελεύων] ἄνω παραλιπὼν αὐτὸν, ἰάσατο διὰ τοῦ πολλά τὸ ἐλλεῖπον.

529. ἀνέρες ἔστε] οὐκ εἶπεν ἀνδρεῖοι, ἀλλὰ μὴ προδῶτε, φησὶ, τὴν φύσιν.

530. ἀλλήλους τ᾿ αἰδεῖσθε] εἰκότως· κατὰ φῦλα γάρ εἰσι. δογ- ματίζει δὲ ὅτι χρήσιμον αἰδὼς οὐ μόνον ἐν εἰρήνῃ, ἀλλὰ καὶ ἐν πολέμῳ. μετρίως δὲ οὐ λέγει αἰσχύνθητε ἐμὲ, ἀλλ᾿ ἀλλήλους. τελεία δὲ εἰς τὸ ὑσμίνας.

531. αἰδομένων δ᾿ ἀνδρῶν] οὐ γὰρ τὸ περὶ αὐτοῦ μόνον σκοπεῖ. ἀλλ᾿ αὐτός τε χωρίζεται συμμαχίας καὶ τοὺς ἄλλους χωρίζει.

533. * Πορφυρίου. τὸ ἦ ὅτι μὲν ταυτὸν σημαίνει τῷ ἔφη δισυλ- λάβῳ καὶ τῷ φῆ διγραμμάτῳ ῥήματι παῤ Ὁμήρῳ δῆλον· καὶ δοκεῖ γεγενῆσθαι τὸ ἡ ἀπὸ τοῦ φῆ κατὰ ἀφαίρεσιν τοῦ φ. ζητοῦσι δὲ τίς ἡ διαφορὰ τοῦ ἦ πρὸς τὸ φῆ. διαφέρειν δὲ φαίνεται ὅτι τὸ μὲν ἐπὶ προειρημένοις λόγοις ἐπιλέγεται, οἷον ἐν τούτοις “ἦ καὶ κυανέῃ- σιν ἐπ᾿ ὀφρύσι νεῦσε Κρονίων” (ΙΙ. 1, 528) “ἦ καὶ ἐπ᾿ ἀργυρέῃ κώπῃ σχέθε χεῖρα βαρεῖαν (ib. 219)· προειπόντος γὰρ τοῦ Διὸς καὶ τοῦ Ἀχιλλέως ταῦτα ὁ ποιητὴς λέγει, καὶ δι᾿ ἀμφοτέρων ὅλων τῶν ποιήσεων οὕτως αὐτὸ καὶ μόνον ὑποτάττει. τὸ δὲ φῆ καὶ τὸ ἔφη καὶ προτάσσεται τῶν ῥηθησομένων λόγων, καὶ τούτοις ὑποτάσσεται. καὶ μία μὲν αὕτη διαφορὰ τοῦ φῆ καὶ ἔφη πρὸς τὸ ἦ, δευτέρα δὲ αὕτη· τὸ μὲν γὰρ ἦ καθ᾿ ἕνα σχηματισμὸν ἐκφέρεται, καὶ σημαίνει ῥῆμα τὸ εἶπεν, ὁριστικὸν ἑνικὸν ἀορίστου χρόνου, δηλωτικὸν ὑπάρ- χον τρίτου προσώπου· τὸ δὲ φῆ κλίσιν εἰς ἅπαντας τοὺς χρόνους καὶ τοὺς ἀριθμοὺς καὶ τὰ πρόσωπα καὶ τὰ γένη λαμβάνεται, καὶ τρέπεται καθάπερ τῶν ἄλλων ῥημάτων τὰ παραπλήσια. παρὰ δὲ τοῖς Ἀττι- κοῖς ἐστί τι μονοσύλλαβον ῥῆμα καὶ μονογράμματον ἦ, σημαίνει δὲ [*](18. * Πορφυρίου] om. Scholion turae. totum repetitum ad Od. 8, 186 31. κλίσιν] Addendum videtur nulla fere cum diversitate scrip- δέχεται)

259
δύο, τὸ μέν τι ταὐτὸ τῷ παῤ Ὁμήρῳ· χρῶνται γὰρ αὐτῷ παραπλη- σίως ἀντὶ τοῦ ἔφη, κατὰ τοῦ τρίτου προσώπου· τὸ δέ τι ταὐτὸ τῷ ὑπῆρχον, ὃ ποιεῖ ἦν, ὅπερ ἐπιπολάζει νῦν. τῶν δὲ Ἀττικῶν οἱ μὲν ἀρχαῖοι μονογράμματον αὐτὸ προεφέροντο, οἱ δὲ νεώτεροι σὺν τῷ ν. καθάπερ τῶν πρεσβυτέρων τινές. χρῆται δὲ τούτῳ ὁ ποιητὴς ποτὲ μὲν εἰς δύο συλλαβὰς διαιρῶν αὐτὸ καὶ δύο γράμματα βραχέα, οἷον ἐπὶ τοῦ Νέστορος “εἴ ποτε κοῦρος ἔα, νῦν αὖτέ με γῆρας ἱκάνει” (ΙΙ. 4, 321) καὶ “τοῖος ἔα ἐν πολέμῳ, ἔργον δέ μοι οὐ φίλον ἦεν” (Od. 14, 222)· τούτων τὸ πρότερον ἐκτείνων γράμμα εἰς τὸ συγγενὲς τὸ η, οἷον “ἀλλ᾿ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦα κιὼν νεὸς ἀμφιελίσσης” (Od. 10, 156). ἐν γὰρ τούτοις ταυτόν τι λέγει τῷ ἤμην. τὸ δὲ μονοσύλ- λαβον οὐχ εὑρίσκομεν παῤ αὐτῷ κατὰ τῆς δυνάμεως ταύτης, ἀλλὰ κατὰ τῆς ἑτέρας μόνον. τῶν δὲ Ἀττικῶν ἐστὶ παρὰ Κρατίνῳ ἐν Πυτίνῃ “γυνὴ δ᾿ ἐκείνου πρότερον ἦ, νῦν δ᾿ οὐκέτι,” καὶ παρὰ τῷ Σοφοκλεῖ ἐν τῇ Νιόβῃ (fr. 399) “ἦ γὰρ φίλη ἐγὼ τῶνδε τοῦ προφερτέρου, καὶ ἐν Οἰδίποδι τῷ ἐπὶ Κολωνῷ( Ο. R. 1123) “ἦ δοῦλος οὐκ ὠνητὸς, ἀλλ᾿ οἰκοτραφής,” καὶ παρὰ Πλάτωνι τῷ φιλοσόφῳ (Rep. 1 p. 328 c.) “οὐ γὰρ ἐγὼ ἔτι ἐν δυνάμει ἦ τοῦ ῥᾳδίως.” καὶ ἀκόντισε] καλῶς τοῖς ἑαυτοῦ πρώτως ὑπακούει κελεύσμασιν, τύπον τοῖς ἄλλοις παρεχόμενος.

539. νειαίρῃ δ᾿ ἐν γαστρί] τῷ παχεῖ ἐντέρῳ, ἢ τῇ κύστει.

541. ἕλεν ἄνδρας ἀρίστους] δικαίως, ἐπεὶ καὶ ἀριστεὺς, καὶ παρώ- ξυνται διὰ τὸν ἑταῖρον, καὶ προθυμίαν ἔχει τὴν Ἀπόλλωνος.

542. υἷε Διοκλῆος] Ἑλληνικὸν καὶ φιλάδελφον τὸ συναποθνήσκειν τοῖς ἀδελφοῖς, ἀλλ᾿ οὐχ οἷον τὸ Φηγέως ἦθος (11).

543. τῶν ῥα πατήρ] προσυνίστησιν αὐτοὺς, τὴν περὶ αὐτῶν μάχην αὔξων. οὐ μέμνηται δὲ αὐτῶν ἐν τῷ καταλόγῳ, ἐπεὶ Μεσ- σήνιοί εἰσιν, οἳ καὶ ὑπὸ Μενελάῳ δῶρα ἐτέλουν. διὰ τοῦτο καὶ πεσόντων αὐτῶν ἄλλος οὐδεὶς ἢ Μενέλαος ἐλεεῖ.

550. ἡβήσαντε] ηυξησε τὸ πάθος, καὶ ὅτι ἡβῶντες καὶ ὅτι δίδυ- μοι ἦσαν δηλώσας, καὶ εἰς οἶκτον κινεῖ τὸν ἀκροατήν.

554. οἵω τώ γε λέοντε] λέοντε μὲν διὰ τὸ εὐγενὲς ἄνωθεν καὶ εἰς [*](2. τὸ δέ τι ταὐτὸ τῷ ὑπῆρχον ad- 14. ἦ νῦν] ἦν νῦν et infra ἦν δοῦλος didi ex schol. Od. et ἦν τοῦ. 7. εἴ ποτέ κοῦρος ἔα schol. Od.] 25. οἷον τὸ Φηγέως ἦθος] *οἷον τὸ εἴ ποτ᾿ ἔα. 13. Κρατίνῳ ἐν Πυτίινῃ] κρα/ ἐν πυ/ Ἰδαίου ἦθος τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ Φηγέως )

260
ἀλκὴν προκόπτον, ἀτελεῖς δὲ διὰ τὸ μήπω θαρρεῖν τῇ δυνάμει. ἡ δὲ λέαινα δύο τίκτει, δύο μαζοὺς ἔχουσα, οἳ τὴν μήτραν ἀμύξαντες τοῦ λοιποῦ ποιοῦσι τὴν μητέρα στεῖραν. ἡ δὲ πόρδαλις τέσσαρα τίκτει.

556. ἁρπάζοντε] ἁρπάζειν λέγεται ἐπὶ τῶν κωλυομένων λαβεῖν· διὰ μιᾶς οὖν λέξεως ἐδήλωσε καὶ τῶν πασχόντων τὴν ἄμυναν καὶ τῶν ἁρπαζόντων τὴν βίαν.

557, 558. σταθμοὺς ἀνθρώπων —ἀνδρῶν ἐν παλάμῃσι] πιθανῶς ἐπὶ μὲν τῶν βλαπτομένων τὸ τῶν ἀνθρώπων ἔθηκεν ὄνομα, ἐπὶ δὲ τῶν κτεινόντων τὰ θηρία τὸ τῶν ἀνδρῶν.

560. περιπαθῶς τὸ ἐλάτῃσιν ὑψηλῇσι διά τε τὸ κάλλος καὶ τὴν ἥβην.

563. Ἄρης] ἀνθρωποπαθεῖς εἰσάγων τοὺς θεοὺς, πλέον πάντων τὸν ἀλλοπρόσαλλον Ἄρεα.

567. ἀποσφήλειε] ἀποτυχεῖν ποιήσειεν· “αὐτίκα γάρ” φησι “μνήσονται Ἀχαιοί” (ΙΙ. 4, 172).

569. *ἐχέτην] ἐκράτουν.

570. Ἀντίλοχος δέ] ἐν τοῖς καιροῖς τοῖς τοιούτοις ὀξὺς ἀεὶ ὁ Ἀντίλοχος. τιμᾷ δὲ αὐτὸν διὰ Νέστορα τιμῶντα τοὺς βασιλεῖς καὶ ὑπ᾿ αὐτῶν τιμώμενον. καὶ ὁ μὲν Ἀλέξανδρος ὡς ἠδικηκὼς τοῖς Τρωσὶν “ἀπήχθετο ἶσον κηρὶ μελαίνῃ” (ΙΙ. 3, 454), ὁ δὲ Μενέλαος εὐνοεῖται ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων ὡς ἠδικημένος.