Scholia in Iliadem

Scholia in Homerum

Scholia in Homerum. Scholia Graeca in Homeri Iliadem, Volume 1-6. Dindorf, Ludwig; Maas, Ernest, editors. Oxford: Clarendon Press, 1875-1888.

212. κυκλόσʼ] ὁ μὲν Ἀρίσταρχος κύκλος γράφει, καὶ τὸ ὡς ἐκδέχεται· ὁ δὲ Ἡρωδιανὸς κυκλόσε, ὃ καὶ ἄμεινον. ἰσόθεον δὲ αὐτὸν καλεῖ διὰ τὴν τέχνην.

213. αὐτίκα] καλῶς αὐτὸν παραχρῆμα τοῦ ἔργου φησὶν ἔχεσθαι. τὸ δὲ ἕκεν Ἰακῶς εἴρηται. τρεῖς δὲ βελουλκίας οἶδεν, ἐξολκὴν, ὡς ἐπὶ Μενελάου, ἐκτομὴν, ὡς ἐπʼ Εὐρυπύλου (Il. 11, 843), διωσμὸν, ὡς ἐπὶ Διομήδους (Il. 5, 112).

214. πάλιν ἄγεν] εἰς τοὐπίσω ἀνεκάμφθησαν. εἰ δὲ στίξομεν εἰς τὸ πάλιν, δύναται οὕτως εἶναι, τούτου εἰς τοὐπίσω ἑλκομένου καὶ διὰ τῆς αὐτῆς ἀνακαμπτομένου ἐμπήξεως συνεθλάσθησαν. ἄδηλοι δὲ ἦσαν συνεσφιγμένοι ἕως ἀφείθησαν.

217. πικρὸς ὀϊστός] τὸ τοῦ πληγέντος πάθος ἐπὶ τὸ τῆς ὀδύνης σἴτίον μετήγαγεν.

218. αἷμ᾿ ἐκμυζήσας] διὰ τὸ μὴ ἐμπυῶσαι καὶ ἐμποδίσαι πρὸς τὴν ἀπούλωσιν. ἤπια δὲ, ἐπειδὴ νευρώδεις οἱ τόποι καὶ αἰσθητικοί· διὸ οὐ προσίεται τὰ δάκνοντα φάρμακα. εἰδὼς πάσσε ἤτοι εἰδήμων ὤν. τρεῖς δὲ φαρμάκων ἰδέαι, ἐπίπαστα, ὡς ἐπὶ Μενελάου, χριστὰ, ὡς τὸ “ἰοὺς χρίεσθαι” (Od. 1, 262), πότιμα, ὡς ἐπὶ Ἑλέιης (Od. 4, 220).

219. τά οἱ] οὐκ ἐκεῖνα, ἀλλὰ τὰς αὐτῶν δυνάμεις καὶ πράξεις.

221. ἐπὶ Τρώων στίχες ἤλυθον] διὰ τί οἱ Τρῶες, εἴπερ πάλιν ἐκθέσθαι τὸν πόλεμον ἐβούλοντο, οὐ ζητοῦσι τὸν βαλόντα, ἀλλʼ εὐθὺς ὁρμῶσιν ἐπὶ τὰ ὅπλα; ὅτι ᾤοντο βουλῇ τῶν βασιλέων πεπρᾶ- χθαι τὴν παράβασιν· καὶ εἰ μὲν τέθνηκε Μενέλαος, κρατήσειν Ἑλλήνων ἤλπιζον διὰ τὴν ἐπʼ ἐκείνῳ λύπην κατεπτωμένων, εἰ δὲ μὴ, κἂν φράσαι ἀόπλοις αὐτοῖς ἐμπεσεῖν. διὰ τί δὲ πάλιν Ἕκτωρ οὐκ ἐζήτησε τὸν βαλόντα; ὅτι οὐκ ἦν ἀναλαβέσθαι τὸ πταῖσμα ἅπαξ Μενελάου τρωθέντος.

222. κατὰ τεύχεʼ ἔδυν] συνῳκείωσε τὸν λόγον τῇ τῶν ὁπλιζο- μένων σπουδῇ. συσταλτέον δὲ τὸ ἔδυν· πληθυντικὸν γάρ ἐστι συγ- κοπὲν ἀπὸ τοῦ ἔδυσαν, ὡς τὸ “ἀλλήλοισιν ἔφυν” (Od. 5, 481). αἱ δὲ τοιαῦται συγκοπαὶ λῆξιν ἔχουσι τὴν παράληξιν τῆς γενικῆς τῆς μετοχῆς. ἀπὸ γὰρ τοῦ δύντος καὶ φύντος ἔδυν καὶ ἔφυν.

223. τότε καταπεσὼν τῇ φιλαδελφίᾳ νῦν ἀνοιστρεῖται τῇ προ- [*](21. πάλιν ἐκθέσθαι] πάλαι κατα- 25. κατεπτωμένων] *κατεπτοημένων θέσθαι 27. *ἀναλοβέσθαι] ἀναβαλέσθαι )

210
θυμίᾳ, καὶ τότε συμπαθὴς καὶ νῦν συμπρακτικός· ἐπειδὴ γὰρ τὸ παράδοξον τῆς παραβάσεως εἰς ἀθυμίαν αὐτοὺς ἐκάλει, διεγείρει αὐτούς. εὐκταῖον δὲ λίαν τὸν Ἀγαμέμνονα τῷ ἀκροατῇ ποιεῖ. βρίζειν δὲ τὸ ἀναπαύεσθαι.

224. οὐδʼ οὐκ ἐθέλοντα] ὑπεραποφαντικόν ἐστι τοῦτο· αἱ γὰρ δύο ἀρνήσεις ἀντὶ μιᾶς εἰσὶ καταφάσεως.

226. ἵππους μὲν γὰρ ἔασε] τῇ φιλοπονίᾳ τοῦ σώματος διεγείρει τοὺς ὁρῶντας, ὥς πού φησιν “ἀλλὰ καὶ αὐτοί περ πονεώμεθα” (Il. 10, 70)· ἐκκόπτει τε πᾶσαν ὑπόνοιαν δειλίας. ἄλλως τε γελοῖος ἦν καὶ ἐπαχθὴς ἀπὸ τῶν ἁρμάτων διαλεγόμενος τοῖς Ἕλλησιν.

*Πορφυρίου. ἐζήτηται πῶς τοὺς ἵππους καὶ τὰ ἅρματα εἴασε· τὸν γὰρ σπεύδοντα οὐκ εἰκὸς τὰ ἅρματα καταλείπειν. λύεται δὲ ἐκ τοῦ καιροῦ· ἔδει γὰρ οὐ μόνον παρελθεῖν, ἀλλὰ καὶ πρὸς ἕκαστον διαλεχθῆναι· σοβαρὸν γὰρ ἐφαίνετο τὸ ἀπὸ τοῦ ἅρματος ὁμιλεῖν.

228. Πείραιος Πειραίδης, Πειραΐδης κατὰ διάστασιν. ἀναπαύει δὲ αὐτοῖς τὴν δύναμιν, εἰς τὴν μέλλουσαν ταμιευόμενος μάχην.

235. οὐ γὰρ ἐπί] στρατηγὸς οὗτος ὁρᾶται ὃς τὴν αἰτίαν τῆς ἀθυμίας ἐλπίδα νίκης ἐπέγραψεν. ἐν βραχεῖ δὲ προὔτρεψε, δύο προ- βαλὼν, θεοῦ βοήθειαν καὶ λαφύρων ἐλπίδα. ἡ δὲ ἐπί πρὸς τὸ ἀρωγός.

236. πρότεροι] καὶ οὗτοι παρὰ τοὺς ὅρκους ποιοῦσιν, ὅτι πρότεροι τῆς μάχης ἦρξαν.

240. μεθιέντας] εἰκὸς γὰρ ἦν ἀγνοεῖν αὐτῶν ἐνίους τὸ πραχθέν.

241. χολωτοῖσιν] τοῖς ἀπὸ κινήσεως λεγομένοις χολῆς, ἢ πρὸς χολὴν τοὺς ἀκούοντας ἄγουσιν.

242. ἰόμωροι] οἱ μὲν, ἰῶν φύλακες. ἐπονείδιστον δὲ τὸ μόνον τοξεύειν. ἀμέλει δὲ καὶ εἰδότες οὐ τοξεύουσιν. οἱ δὲ, περὶ ἰοὺς πεπονημένοι. τετάρακται δὲ τῇ Μενελάου λύπῃ.

243. εἰκὸς γὰρ αὐτοὺς ἐπὶ τῷ παραδόξῳ ἐκπεπλῆχθαι. εὗρε δὲ εἰκόνα καὶ τὴν ἡλικίαν καὶ τὴν ἀνδρείαν ὀνειδίζουσαν. πρόχειρον γὰρ καὶ εἰς φυγὴν ἔλαφος. ἀλλὰ γὰρ καἰ καμοῦσαι μάτην ἐκπε- πληγμέναι λοιπὸν ἵστανται.

247. ἡ μένετε Τρῶας σχεδὸν ἐλθέμεν] ἀνδρείας ἐγερτικὸν ἅμα καὶ θάρσους σωτηρίας ἀπόγνωσις. βραχεῖα δὲ διαστολὴ καὶ εἰς τὸ θαλάσσης καὶ εἰς τὸ ἐλθέμεν.

[*](11. *Πορφυρίου] om. 13. *καὶ] om. 26. *καί] om.)
211

249. ὄφρα ἴδητ᾿ αἴ κʼ ὔμμιν ὑπέρσχῃ χεῖρα Κρονίων] ἐπεὶ ἔλεγεν (235) “οὐ γὰρ ἐπὶ ψεύδεσσι πατὴρ Ζεὺς ἔσσετʼ ἀρωγός,” συνει- σφέρειν τὸν οἰκεῖον πόνον κελεύει, οἱονεὶ τῇ τοῦ θεοῦ ὑπηρετοῦντας βουλήσει, ὥς φησι καὶ ὁ τραγικὸς ἔνθεν λαβών “τῷ γὰρ πονοῦντι χὠ θεὸς συλλαμβάνει.” τοῦτο οὖν πρῶτος Ὅμηρος εἶπεν.