Scholia in Iliadem

4. εὗρε δὲ Πατρόκλῳ περικείμενον τινὲς ἀνέστρεψαν τὴν περί, ἵνʼ ᾖ περὶ Πατρόκλῳ κείμενον, ἐπεὶ καὶ ἐν ἑτέροις (284) ἔφη “ ἀμφʼ αὐτῷ χυμένη,” τῇ δοτικῇ συντάξας τὴν πρόθεσιν οὐ τῇ μετοχῇ. ἡμῖν δὲ δοκεῖ, ὥσπερ ἔτι καὶ τοῖς πλείοσι καὶ τῷ Ἀσκαλωνίτῃ, ἓν εἶναι τὸ περικείμενον· ἔμφασις γὰρ μείζων νοεῖται.

5. κλαίοντα πάντας τοὺς ἥρωας ἁπλότητος χάριν εὐχερῶς ἐπὶ τὰ δάκρυα ἄγει, Ἀγαμέμνονα, Πάτροκλον, Ὀδυσσέα,, ἐφʼ οὗ καὶ τὴν παραβολὴν τῆς χήρας ἔλαβεν· “αἰεὶ δʼ ἀριδάκρυες ἀνέρες ἐσθλοί.” λιγέως δὲ ὀξέως ἢ ἡδέως· “μετὰ γάρ τε καὶ ἄλγεσι τέρπεται ἀνήρ” (Od. 15, 399).

6. μύρονθʼ ἐθρήνουν, ἢ ἐχέοντο· ὅθεν καὶ μύρον τὸ πρῶτον ἐκχυθὲν δάκρυον ὑπὸ Μύρρης τῆς μιγείσης τῷ πατρί.

8. ὅτι ἐάσομεν ἀντὶ τοῦ ἐάσωμεν.

10. *σημειοῦνταί τινες ὅτι Δωρικὸν τὸ τύνη.

πάρα ἀναστρεπτέον τὴν πρόθεσιν· ἔστι γὰρ παῤ Ἡφαίστου. τὸ δὲ τύνη ἀεὶ ἐπὶ ἀρσενικοῦ λαμβάνει ὁ ποιητής.

14. ἕλε τρόμος ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἕλεν φόβος. καθʼ Ὅμη- ρον δέ ἐστι φόβος ἡ φυγή.

15. ἔτρεσαν ὅτι ἐλέγχεται Ζηνόδοτος γράφων ἕλεν φόβος· τὸ γὰρ τρέσαι ἀπὸ τοῦ τρόμου.

17. ἐξεφάανθεν οὕτως Ἀρίσταρχος· ἄλλοι δὲ ἐξεφαάνθη.

26. εὐλὰς ἐγγείνωνται εὐλάς ὡς αὐλάς· εὐλή γὰρ ὡς αὐλή· τὰ γὰρ εἰς λη λήγοντα θηλυκὰ μονογενῆ, διφθόγγῳ παραληγόμενα, ὀξύνεσθαι θέλει, εἰ μὴ ἔχοι ἔννοιαν συνθέσεως· “οὐλὴν μὲν πρῶτον” (Od. 24, 331), αὐλή ἀπειλή ὠτειλή. οὕτως καὶ εὐλή. τὸ μέντοι “ἑτέρῃ δʼ ἔχεν οὔλας” (Od. 3, 441), λέγω δὲ ἐπὶ τῶν κριθῶν, ἴσως βεβαρυτόνηται μονογενὲς ὂν πρὸς μονογενὲς ὀξυνόμενον τὸ οὐλή. προσέθηκα δὲ εἰ μὴ ἔχοι ἔννοιαν συνθέσεως διὰ τὸ δείλη βαρυνόμενον· ἐτυμολογεῖται γὰρ παρὰ τὸ ἐνδεῖν τῇ ἕλῃ, δεέλη. ἡ διπλῆ δὲ, ὅτι ἐν τοῖς Ζηνοδότου ἐγγείνωνται διὰ τοῦ ι γέγραπται· δεῖ δὲ σὺν τῷ ε· ἔστι γὰρ ἐγγεννήσωσιν· “οὐκ ἐλεαίρεις ἄνδρας, ἐπὴν δὴ γείνεαι αὐτός” (Od. 20, 202), ὅ ἐστι γεννήσῃς.

27. *τοῦτο διὰ μέσου· τὸ γὰρ ἑξῆς ἀεικίσσωσι δὲ νεκρὸν, κατὰ δὲ χρόα.

τὸ ἐκ δʼ αἰὼν πέφαται οὐ παρέργως κεῖται, ἀλλʼ ὅτι τῆς ψυχῆς ἀπολιπούσης τὸ σῶμα εὐχερῶς αἱ μυῖαι λυμαίνονται τοῖς νεκροῖς σώμασι.

*οὕτως Ἀρίσταρχος διὰ τοῦ η, σαπήῃ.

30. * ἀλαλκεῖν παρὰ Ἀριστοφάνει ἀλαλκέμεν.

34. ὅτι πάντες ἥρωες ἐλέγοντο, οὐχ οἱ βασιλεῖς, ὡς Ἴστρος. βραχὺ δὲ διασταλτέον Ἀχαιούς καὶ λαῶν πρὸς τὸ σαφέστερον.

40. θαλάσσης ἐν ἄλλῳ ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεύς.

41. *ἥρωας παῤ Ἀριστοφάνει καὶ Ῥιανῷ ἐρίηρας.

42. καί ῥʼ οἵπερ ἕως τοῦ δοτῆρες (44) τοὺς γ΄ τούτους στίχους τοῖς ἑξῆς συνάπτεσθαι βέλτιον, καὶ ἀφʼ ἑτέρας ἀρχῆς ἀναγινώσκοντας ὑποστίζειν, μένεσκον νηῶν δοτῆρες. ὁ δὲ λόγος· καὶ [*](16. ἔλῃ, δεέλη Lehrsius] ἔλῃ δε- 22. οὐ Cobetus] οὕτως ) [*](26. Ἀριστοφάνει] ἀριστοφάνους) [*](19. γεννήσῃς Bekkerus] γεννήσεις)

*ὅτι νεῶν ἀγῶνα τὸ ἄθροισμα τοῦ ναυστάθμου.

45. ὅτι τῆς ὑπὸ Ἴλιον στρατιᾶς ἡγεῖτο ὁ Ἀχιλλεὺς καὶ πρὸ τοῦ μηνῖσαι· διὸ νῦν πάλιν ἀποκαθίσταται ἡ ἡγεμονία.

49. ἔγχει ἐρειδόμενοι ὅτι συλληπτικῶς εἴρηκεν· ὁ γὰρ Διομήδης μόνος τὸν πόδα τετρωμένος (Il. 11, 376) ὑπέρεισμα ἔχει τὸ δόρυ. ὁ δὲ Διονύσιος τὸ σημεῖόν φησιν, ὅτι οἷον μυκτηρίζοντός ἐστι τὸ “ἔτι γὰρ ἔχον ἕλκεα λυγρά·” δευτεραῖοι γάρ εἰσι τραυματίαι. τοῦτʼ οὖν λέγεσθαι, ὅτι χρῆσθαι αὐτοῖς μέλλει εἰς τὸν ἐπὶ Πατρόκλῳ ἀγῶνα πρὸς τὰ ἐναντία τοῖς τραύμασιν ἀγωνίσματα. ὑπεξαιρούμενος οὖν λέγει ὡς δὴ πρὸς τῷ ὑγιάσθαι ὄντων.

51. ὅτι δεύτατος ἀπὸ τοῦ δεύεσθαι ὁ ἔσχατος· τὸ δὲ δεύεσθαι ἐνδεῖν ἐστί. προσυνήχθη δὲ τὸ πλῆθος ὑπʼ Ἀχιλλέως.

56. τὸν ἦ σύνδεσμον περισπαστέον· ἔστι γὰρ διστακτικὸς, τῆς κλητικῆς ἀνάπαυσιν λαβούσης. εἰσὶ μέντοι οἳ ἐνέκλιναν αὐτὸν καθʼ ὑπερβατὸν συντάσσοντες τῷ πέρ, ἵνα τὸ ὅλον τοιοῦτον ᾖ, ἵνα ᾖ ἐρώτησις, Ἀτρείδη, ἆρά τις κρείσσων ἐκ τῆς ἔριδος ἐγένετο ἡμῖν; ἐν δὲ τῇ Χία ὄνειαρ ἐγέγραπτο, ἐν τῇ Μασσαλιωτικῇ ἄμεινον

62. δυσμενέων ὑπὸ χερσίν ὅτι ἀντὶ τοῦ ὑπὸ χειρῶν, καὶ ὅτι περισσὴ ἡ ἀπό πρόθεσις, ἀντὶ τοῦ μηνίσαντος. Νικίας ἀναστρέφει τὴν πρόθεσιν· οὐκ ἀναγκαῖον δέ.

ἐμεῦ ἀπομηνίσαντος ὁ μὲν Ἀσκαλωνίτης ὡς ἀποφοιβήσαντος· καὶ οὕτως ἔχει ἡ παράδοσις.