Scholia in Iliadem

1. *οὐδʼ ἔλαθ καθ᾿ ὑπερβατὸν, οὐκ ἔλαθε δέ. οὐδʼ ἔλχχθʼ Ἀτρέος υἱόν Πατρόκλου πεσόντος πρῶτος αἴσθεται Μενέλαος· φησὶ γὰρ “ὃς κεῖται ἐμῆς ἕνεκ᾿ ἐνθάδε τιμῆς” (92). καὶ ὅτι ὁμότροποι· ἄμφω γὰρ ἤπιοι. ὁ δὲ Μενέλαος οὐ μόνον πρὸς τοὺς ἀρχομένους ἤπιος ἦν, ἀλλʼ ἤδη καὶ πρὸς τοὺς πολεμίους, ὥστε Ἄδραστον ζωγρήσας σώζειν ἐβούλετο. ἢ ὅτι καὶ περὶ πάντα σπουδαῖος ὁρᾶται, δεόντως τὸν Μενέλαον ἐν τῷ νῦν παρεισήγαγε καιρῷ βοηθοῦντα καὶ ἀγωνιζόμενον, μάλιστα μὲν διὰ τὸ τετρῶσθαι τοὺς ἀριστεῖς· ἔπειτα δὲ καὶ δίκαιον ἡγεῖτο τοὺς διʼ αὑτὸν τελευτήσαντας μὴ καταλιπεῖν, ἀλλὰ βοηθεῖν παντὶ σθένει.

2. *Τρώεσσι ὅτι ἀντὶ τοῦ ὑπὸ Τρώων δαμασθείς. ἀμφίβολον πότερον Τρώεσσι συνήθως κατὰ ἐναλλαγὴν πτώσεως παρείληπται, ἀντὶ τοῦ Τρώων, ὡς, “Αἴαντι δὲ μάλιστα” (Il. 14, 459) ἀντὶ τοῦ Αἴαντος· καὶ ἔστι δαμεὶς ἐν Τρώων δηϊοτῆτι, ἐν τῇ τῶν Τρώων μάχῃ, ἢ ὡς τὸ “ἢν μὴ καὶ σὺ θάνῃς Ἀχιλῆϊ δαμασθείς” (Il. 22, 55), οὕτως Τρώεσσι δαμασθείς ἀντὶ τοῦ ὑπὸ Τρώων· δαμεὶς δὲ δαμασθείς. ἢ αὐτὸ δὲ τοῦτο διχῶς, ἤτοι ἐπιπεσόντων πάντων τῶν Τρώων δαμεὶς, ἢ ὑφʼ Ἕκτορος, ὥστε τὸ ἑνικὸν πληθυντικῶς ἐξενηνέχθαι· καὶ Τρῶας κατὰ τὸ πληθυντικὸν ἔφη τόν τε Ἐκτορα καὶ τὸν Εὔφορβον· ὑφʼ οὗ μὲν γὰρ ἐβλήθη, ὑφʼ οὗ δὲ οὐτάσθη.

4. ἀμφὶ δʼ ἄῤ αὐτῷ βαῖνʼ τὸ σημεῖον πρὸς τὸ “ὃς Χρύσην ἀμφιβέβηκος” (Il. 1, 37). πόρταξ δὲ καὶ πόρτις τὰ νέα τῶν βοῶν ἔκγονα, διὰ τὸ σκιρτητικὰ εἶναι· τὸ δὲ αὐτὸ πόρτις καὶ πόρις. ὅρα δὲ καὶ τὰς ἔξωθεν αὐξήσεις· οὐ γὰρ ἔφη, ὥς τις περὶ πόρτακι βοῦς ἕστηκεν, ἀλλὰ μήτηρ, τὸ φιλοστοργότατον ὄνομα.

5. κινυρὴ ἡ οἰκτρόφωνος· κινύρασθαι γὰρ τὸ θρηνεῖν. ὑφʼ ἓν δὴ προενεκτέον πρωτοτόκος κινυρή, ἡ περὶ τὸν τόκον κινυρά. τὸ δὲ πρωτοτόκος, πρὸ τέλους ἡ ὀξεῖα· ἔστι γὰρ δραστικὸν καὶ μὴ ὑποπῖπτον τοῖς τρόποις τοῖς προπαροξύνουσιν. τὸ δὲ προπαροξυνόμενον δηλοῖ τὴν πρώτως τεχθεῖσαν.

7. *οἱ ὅτι ἀντὶ τοῦ οὖ, ὅ ἐστιν αὐτοῦ. Ζηνόδοτος πρόσθε δέ οὑ, κακῶς.

8. *τοῦ τοῦ Μενελάου, ἢ τοῦ Πατρόκλου, ὃ καὶ πιθανώτερον.

9. οὐδʼ ἄρα Πάνθου υἱός ὡς γὰρ ἐν κυνηγεσίοις πρωτόλεια τῷ πρώτως βαλόντι δίδοται, οὕτω καὶ οὗτος τῶν ὅπλων ἀντιποιεῖται· εἰ γὰρ καὶ γεγύμνωται, ἀλλʼ εἰκὸς αὐτῷ παρακεῖσθαι τὰ ὅπλα.

ἐυμμελία καὶ ἐπὶ τούτου πρὸ τέλους ἡ ὀξεῖα· ὁμοτονεῖ γὰρ τοῖς ἑνικοῖς τὰ εἰς αι λήγοντα πληθυντικὰ ἐπὶ τῶν εἰς ας καὶ εἰς ης ἰσοσυλλάβως κλινομένων καὶ βραχείᾳ παραληγομένων.

14. *πρότερος ἔδει πρῶτος εἰπεῖν· οὐ γάρ ἐστι πρὸς ἔνα ἡ σύγκρισις. προσυπακουστέον δὲ τὸ ἐμοῦ.

15. ὅτι βέβληται ὁ Πάτροκλος ὑπὸ τοῦ Εὐφόρβου καὶ οὐκ οὔτασται, καθάπερ Ζηνόδοτος γράφει “σχεδὸν οὔτασε Δάρδανος ἀνήρ” (Il. 16, 807).

19. * ὑπέρβιον εὐχετάασθαι ὑπερβίως αὐχεῖν, ὅ ἐστιν ὑπὲρ τὴν δύναμιν.

20. *διὰ τοῦ ᾱ αἱ Ἀριστάρχου παρδάλιος.

21. συὸς κάπρου κατʼ ἐπίτασιν· ἀλκιμώτερος γὰρ ὁ κάπρος· διὸ ἐπὶ πᾶσι τέτακται. οὐκ, ἀλλὰ διὰ τὸ θυμικώτερον εἶναι τὸν κάπρον τῶν ἄλλων ζῴων ἐπενήνοχε πρὸς αὔξησιν. καὶ ἔστι σῦς μὲν τὸ γενικὸν, κάπρος δὲ τὸ εἰδικὸν, ἀπὸ τοῦ κάπτειν.

24. οὐδὲ μὲν οὐδὲ βίῃ τὸ σημεῖον Διονύσιος διὰ τὸν Ὑπερήνορά φησιν· προείρηται γὰρ “Ἀτρείδης δʼ ἄῤ ἔπειθʼ Ὑπερήνορα ποιμένα λαῶν οὔτασε” (Il. 14, 516). καὶ ἴσως κατὰ τὸ σιωπώμενον ἐκεῖ αὐτὸν ὠνείδισεν.

27. *οὐδέ ἑ διὰ τοῦ τε, οὐδέ τε, Ἀρίσταρχος.

29. 30, 31, 32. ὥς θην καὶ σὸν ἐγώ ὅτι ἄμεινον τὰ ἔπη ταῦτα λέγεται ὑπὸ Μενελάου, ἐπὶ δὲ τῆς Ἀχιλλέως πρὸς Αἰνείαν συστάσεως (Il. 20, 196) οὐκέτι· ἐπεξεληλυθὼς γὰρ μόνον οὐχὶ συναρπάσαι ἂν τὴν πόλιν ἕνεκα τῆς Πατρόκλου ἀναιρέσεως.

31. ἰέναι διὰ μέσου ἐστὶ τὸ μηδʼ ἀντίος ἵστασ᾿ ἐμεῖο· τὸ [*](5. *πρώτως] πρώτῳ παρδάλιος scripserat, sed πορδάλιος:) [*](14. sequitur in A lemma v. ad 13, 103. (versus 17) μή σε βάλω, sed deest 27. Versibus quattuor 29—32 scholion vacuo relicto spatio. in textu asterisci sunt praefixi.) [*](17. διὰ τοῦ ᾱ] Aristarchus non 30. ἂν addidit Lehrsius.)

32. *πιστὸν τὸ παίδευμα, καὶ πολλῆς ὠφελείας περιεκτικόν. πρίν τι κακὸν παθέειν, ῥεχθὲν δέ τε νήπιος ἔγνω φιλόσοφος ἡ γνώμη. ὁ ἄφρων μετὰ τὸ περιπεσεῖν ἁμαρτήματι γινώσκει ὅτι κακῶς ἔπραξεν· ὁ δὲ φρόνιμος προπερισκέπτεται καὶ προπερινοεῖ τὰ ἐσόμενα· διὸ ἐκλέγεται τὸ συμφέρον, ἵνα μὴ ἁμάρτῃ μηδὲ μετανοῇ γενόμενος ἐν κακῷ. διὰ τοῦτο ὁ μὲν Προμηθεὺς, φρόνιμος δαίμων, ὁ δὲ Επιμηθεὺς φαῦλος· μετανοεῖ γὰρ ὅτʼ οὐδὲν ὄφελος. ὅτι δὲ εἰς παροιμίαν παραδέδοται, λέγει καὶ Πλάτων οὕτως δή. “καί σοι λέγω, ὦ Ἀγάθων, μὴ ἐξαπατᾶσθαι ὑπὸ τούτου, ἀλλʼ ἀπὸ τῶν ἡμετέρων παθημάτων γνόντα εὐλαβηθῆναι, καὶ μὴ κατὰ τὴν παροιμίαν ὥσπερ νήπιον παθόντα γνῶναι” (Conviv. p. 222 b).

35. γνωτὸν ἐμόν ὅτι ἰδίως ἐξενήνοχεν· ἔστι γὰρ μάλα τίσεις περὶ τοῦ ἐμοῦ γνωτοῦ δίκας περὶ οὗ ἔπεφνες ἀδελφοῦ, τίσεις μου τὸν ἀδελφόν.

36. *ὅμοιον τῷ “καὶ δόμος ἡμιτελής” (Il. 2, 701).

37. ἀρητόν ἤτοι βλαπτικὸν, παρὰ τὴν ἀρὰν τὴν βλάβην, ἢ κατάρατον, ἢ ἀπευκτὸν, ἢ ἀεὶ ῥητὸν, ἀεὶ διὰ μνήμης ἐσόμενον.

ἄλλως. ἑτέρως διαστεῖλαι ἔστιν, ἀρητόν, ἐν εὐχῆς μέρει καθεστῶτα σὺ πένθος ἔθηκας, ἵνʼ ᾖ κατʼ ἀρσενικὴν αἰτιατικὴν ἐπὶ τοῦ Ὑπερήνορος, τὸν ἀρητόν. ἢ οὕτως, εἰς τοῦτο αὐτοὺς κατέστησας ὥστε εὐχὴν ἡγεῖσθαι τὸ θρηνεῖν τὸν ἑαυτῶν παῖδα, καὶ ἔχειν ἐξουσίαν σχολάζειν γόοις καὶ θρήνοις.

*τὰ εἰς τος ῥηματικὰ, παραληγόμενα τῳ η, ὑπὲρ δύο συλλαβὰς, ὀξύνεσθαι θέλει.