Scholia in Iliadem

104. * κατʼ ἔνια τῶν ὑπομνημάτων ἀφρονέοντα.

105. ἦ ἔτι μιν μέμαμεν ἢ ἔπει ἠὲ βίῃ ἔφαμεν τὸν η κατʼ ἀρχὴν ὄντα διαπορητικὸν περισπᾶσθαι, ὥσπερ καὶ ἐνθάδε. τοὺς μέντοι ἑξῆς ἐγκλιτέον ἐν τῇ συντάξει· εἰσὶ γὰρ ἤτοι διαζευκτικοὶ ἢ παραδιαζευκτικοὶ, ὡς τὸ “ἢ ἔπει ἠὲ βίῃ” (Il. 1, 504).

114. *οὕτως καὶ ἡ Ἀριστάρχου καὶ πᾶσαι, ἔπος ηὔδα, οὐ προσηύδα.

116. οὗτός ἐστιν ὁ ἀλλοπρόσαλλος· οἱ γὰρ ἀδικήσαντες αὐτὸν ἦσαν οἱ Τρῶες, οἱ κατάρξαντες τοῦ ἀδικήματος.

119. Δεῖμόν τε Φόβον τε ὅτι ἀντὶ τοῦ Δείμῳ καὶ Φόβῳ, καὶ ὅτι ἐντεῦθεν ἡ πλάνη γέγονε τοῖς δεξαμένοις Δεῖμον καὶ Φόβον ἵππων ὀνόματα. εἰσὶ δὲ Ἄρεως υἱοί· ἐν ἄλλοις γὰρ ῥητῶς φησὶ “τῷ δὲ Φόβος φίλος υἱός” (Il. 13, 299). τὸ δὲ γένος τῆς ἀμφιβολίας ἔστιν εὑρεῖν καὶ ἀλλαχῇ· “τὸν δέ τʼ ἄνδρα ἑλεῖν καὶ εἰς ὁρμὴν ἔγχεος ἐλθεῖν” (Il. 5, 118) καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (3, 24) “αἰδὼς δʼ αὗ νέον ἄνδρα γεραίτερον ἐξερέεσθαι,” ὅπερ ἀγνοήσαντές τινες ἔγραψαν νέῳ ἀνδρί.

121. μείζων τοῦ πρὸς Ἥραν καὶ Ἀθηνᾶν καὶ Ποσειδῶνα χόλου.

122. *ὅτι ἐκ παραλλήλου ὡς ἰσοδυναμοῦντα τὸν χόλον καὶ τὴν μῆνιν.

123. * περιδδείσασα διὰ τοῦ ἑτέρου δ. αἱ Ἀριστάρχου.

125. τοῦ δʼ ἀπὸ μὲν καὶ ἐπὶ Ὀδυσσέως “αὐτίκʼ ἀπὸ κρατὸς κυνέην καὶ σάκος ὤμοιν, δόρυ δʼ ἔκβαλεν ἔκ τε χειρός” (Od. 14, 276). δῆλον δὲ ὅτι ἀφοπλίζουσα τὸν Ἄρεα ταῦτα ἔλεγεν· οὐ γὰρ σιωπῶσα.

127. ἡ ὅτι ἐξ ἀναλήψεως τὰ ἄρθρα λαμβάνει. ὅμοιον δέ ἐστι τοῦτο τῷ “αὐτὰρ Ἀθηναίη κούρη Διός,” εἶτα “ἡ δὲ χιτῶνʼ ἐνδῦσα Διός” (Il. 5, 733, 736). δασυντέον δὲ τὸ ἡ ἄρθρον. δύναται μέντοι καὶ σύνδεσμος ἐξακούεσθαι, ἵνα γένηται καὶ ἐπέεσσι καθάπτετο. καὶ ἔστιν ὅμοιον τοῖς τοιούτοις “βεβλήκει γλουτὸν κατὰ δεξιὸν, ἡ δὲ διὰ πρό” (l. 5, 66) “ἡ δὲ χιτῶνʼ ἐνδῦσα (ib. 736)· καὶ γὰρ. ἐπὶ τούτων διχῶς ἀνέγνωσαν, ὥσπερ καὶ ἐπὶ τοῦ ἐν τῇ Ὀδυσσείᾳ” [*](16. τὸν δέ τʼ] Librarii error 25. ἔκ τε] Libri ἔκτοσε vel ἔκτοθι. pro δὸς δέ τέ μʼ. 28. ἀναλήψεως] ἐπαναλήψεως Vill.)

128. μαινόμενε, φρένας ἠλέ μετὰ τὴν πρώτην λέξιν στικτέον· μετὰ δὲ τὸ ἠλέ ἀμφίβολος ἡ στιγμή. ἤτοι γὰρ καὶ αὐτὸ προσαγορευτικόν ἐστιν “ὦ φρένας ἠλέ” εἶτα καθʼ ἑαυτὸ “διέφθορας·” ἢ συναπτέον ὅλον, ἵνʼ ᾖ τὸ ἑξῆς φρένας διέφθορας. τὸ δὲ ἠλέ ὡς καλέ ἐπιθετικῶς. εἴτε δὲ ἀπεκόπη εἴτε συνεκόπη ἐκ τοῦ ἠλεέ, ἔρρωται τὰ τοῦ τόνου.

134. ἡ Ἀριστοφάνειος κακὸν μέγα πᾶσι, Ζηνόδοτος δὲ αὐτὰρ τοῖς ἄλλοισι θεοῖς μέγα πῆμα φυτεῦσαι.

*ἐν ἄλλῳ πῆμα φυτεῦσαι.

138. ὅτι Ζηνόδοτος γράφει υἷος ἑοῖο. τοῦτο δὲ ἐν τῷ περί τινος λόγῳ τίθεται. νῦν δὲ πρὸς πρόσωπόν ἐστι, καὶ δεῖ γράφειν ἑῆος. ἠγνόηκε δὲ τὴν λέξιν· ἔστι γὰρ ἑῆος ἀγαθοῦ, καὶ δοτῆρες ἑάων. προπερισπαστέον δὲ τὴν υἷος γενικήν· προείρηται δὲ πῶς γέγονεν.

139. *τοῦ γε Ζηνόδοτος καὶ Ἀριστοφάνης τοῦ δέ.

141. γενεήν τε τόκον τε τοὺς γονεῖς καὶ τὸ γένος· δισσολογεῖ διʼ ἀμφοτέρων τὴν γένεσιν. ὁ δὲ νοῦς, ἀδύνατόν ἐστι θεῷ ῥύσασθαι τὴν ἐξ ἑαυτοῦ ἀνθρωπίνην γένεσιν· τὸ γὰρ ἀργαλέον νῦν ἀντὶ τοῦ ἀδύνατον κεῖται· καὶ τοῦ θανάτου ῥύεσθαι.

142. θρόνῳ ἔνι ἀναστρεπτέον τὴν πρόθεσιν· τὸ γὰρ ἑξῆς ἐστὶν ἐν θρόνῳ, ὁμοίως τῷ “υἱὸς γάρ οἱ ὄλωλε μάχῃ ἔνι” (111).

146. Ζεὺς σφώ καὶ τὸ Ζεύς καὶ τὸ σφώ ἐγκλιτέον, τουτέστι βαρυτονητέον, ἐπεὶ δευτέρου προσώπου ἐστὶ καἰ μεταλαμβάνεται εἰς τὸ ὑμᾶς.

147, 148. αὐτὰρ ἐπὴν ἔλθητε ἀθετοῦνται ἀμφότεροι, ότι ἀνηθοποίητοί εἰσι· καὶ γὰρ εἰ μὴ ἐνετείλατο ἡ Ἥρα, ὤφειλον ὑπακούειν τῷ Διί. καὶ λόγον ἂν εἶχεν ἡ ἐντολὴ, εἰ κεχαρισμένον τι αὐτῇ ἐπετέλουν καὶ μὴ ἐναντίον, ὥστε ἔδει μᾶλλον παρακαλεῖν εἰς τὸ παριδεῖν τι τῶν ὑπὸ Διὸς προστασσομένων.

*καὶ Ἀριστοφάνης προηθέτει.

152. * βέλτιον τὸ ἥμ ενον τούτῳ προσδίδοσθαι.

153. ἥμενον, ἀμφὶ δέ μιν θυόεν νέφος ὅτι τοῦτό ἐστι τὸ νέφος [*](11. θεοῖς] θέτις 23. ὄλωλε] ὀλώλῃ 33. τὸ—πούτῳ] τῷ—τοὖ)