Scholia in Iliadem

Scholia in Homerum

Scholia in Homerum. Scholia Graeca in Homeri Iliadem, Volume 1-6. Dindorf, Ludwig; Maas, Ernest, editors. Oxford: Clarendon Press, 1875-1888.

111. *νῦν φθόνῳ φθονήσετε.

112, * οὕτως νεώτατος ὑπερθετικῶς ὡμολόγουν ἅπασαι.

114. ὅτι χυτὴ γῆ ἡ ἐπὶ τοῖς νεκροῖς ἐπιχεομένη, οὐ καθολικῶς, ὡς μέλαινα καὶ φερέσβιος. Ζηνόδοτος δὲ ἠθέτει· παρὰ Ἀριστοφάνει δὲ οὐκ ἦν. τὸ δὲ κάλυψε Ἰακῶς.

*καλύπτει γράφεται κάλυψε.

116. *οὗτος ὁ στίχος μεταξὺ κεῖται· τὸ δὲ ἑξῆς Ἄγριος ἠδὲ Μέλας.

117. ἱππότα Οἰνεύς ὅτι ἐλέγχονται οἱ τὸν ἱππότην ἀποδιδόντες φυγάδα· ὁ γὰρ Οἰνεὺς κατέμεινεν ἐπὶ τῆς πατρίδος.

118. *ἐμοῖο οὕτως Ἀρίσταρχος. Ζηνόδοτος δὲ ἐμεῖο, οὐκ ὀρθῶς.

119. ὁ μὲν αὐτόθι μεῖνε ὅτι ὁ Οἰνεὺς κατέμεινεν ἐπὶ τῆς πατρίδος, ὁ δὲ ἱππότης ἄρα οὐ φυγὰς, ἀλλʼ ἱππικός. καὶ ὁ Ἡσίοδος δὲ οὕτως ἀκήκοεν· “ἰδὼν δʼ ἱππηλάτα Κῆϋξ” ἀντὶ τοῦ ἱππικός.

[*](3. Obelus cum asterisco prae- τερον fixus. 19. Ἰακῶς Schmidt. Did. p. 152])[*](4. νῦν—φέρεσθαι] ἐνεχώρει, νῦν δὲ ἰωνικῶς μόνον ἐμέμφετο, καὶ διὰ τὸ—φέρεσθαι 21. ἐξῆς] τρεῖς παῖδες ἐξεγένοντο Lehrsius. addit Friedl.)[*](10. ἐζήτηται] *Πορφυρίου prae- 28. δὲ prius addidit Vill. fixum 29. Κῆϋξ Bekkerus] κῆρυξ)[*](12. *θαρσαλεωτέρα] θαρσαλεώ-)
39

*αὐτόθι γράφεται καὶ αὐτοῦ, ὡς “αὐτοῦ οἱ καὶ σῆμα τετεύξεται (Il. 2, 322).

* μεῖνε ἐν ἄλλῳ μίμνε.

120. εὐσχημόνως ὁ Διομήδης παρεσιώπησε τὴν τοῦ πατρὸς φυγήν· Τυδεὺς γὰρ ἀνελὼν Λυκωπέα καὶ Ἀλκάθουν ἑαυτοῦ παῖδας ἔφυγεν. ἡ ἀληθεστέρα ἱστορία αὕτη. Τυδεὺς ὁ Οἰνέως Αἰτωλὸς μὲν ἦν τὸ γένος, ἀνδρειότατος δὲ τῶν καθʼ αὑτὸν γενόμενος ἔτι νέος ὢν ἐθεάσατο τὸν πατέρα διὰ γῆρας ὑπὸ τῶν Ἀγρίου παίδων τῆς βασιλείας ἐκβαλλόμενον· διόπερ ἀναιρεῖ τούς τε ἀνεψιοὺς καὶ σὺν αὐτοῖς ἀκουσίως τὸν ἀνεψιόν· φυγὼν δὲ εἰς Ἄργος πρὸς Ἄδραστον βασιλέα τῆς χώρας καθαρσίων τε τυγχάνει πρὸς αὐτοῦ καὶ λαμβάνει τὴν αὐτοῦ θυγατέρα Δηϊπύλην. ἡ ἱστορία παρὰ Φερεκύδει.

124. πολλὰ δέ οἱ πρόβατʼ ἔσκε ὅτι πάντα τὰ τετράποδα, διὰ τὸ ἑτέραν βάσιν ἔχειν πρὸ τῆς ὀπισθίας.

125. * μέλλετʼ ἀκουέμεν ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐοίκατε ἀκηκοέναι. οὕτως αἱ Ἀριστάρχου εἰ ἐτεόν περ, ἵνʼ ᾖ, ταῦτα δὲ ὑμᾶς εἰκὸς εἰδέναι ἀκηκοότας εἰ ἀληθῆ λέγω. αἱ δὲ δημώδεις ὡς ἐτεόν περ.

128. καὶ οὐτάμενοί περ ἀνάγκῃ καλῶς οὐχ ὁ Νέστωρ ταῦτά φησιν, ἀλλʼ εἴς τῶν τετρωμένων. δεῖ δὲ πρὸς βραχὺ στίξαι εἰς τὸ περ, εἶτα τὸ ἀνάγκῃ ἐπαγαγεῖν, ἵνʼ ὥσπερ αἰτίαν τῆς ἐξόδου ἐπιφέρῃ τὴν περιεστῶσαν ἀνάγκην. ἡ διπλῆ δὲ, ὅτι συλληπτικῶς καὶ ἐπὶ τῶν βεβλημένων οὐτάμενοι εἴρηκεν.

129. * ἐχώμεθα ὅτι ἐλλείπει ἡ ἀπό πρόθεσις, ἀπεχώμεθα.

130. βέλτιον τοῖς ἄνω συνάπτειν τὸ ἐκ βελέων, ἵνʼ ᾖ ἐκτὸς βελέων, ὡς “Ἕκτορα δʼ ἐκ βελέων.”

131. ἐνήσομεν τῷ πολέμῳ. οἱ δὲ ἀνήσομεν ἤτοι πείσομεν· “ἀλλʼ ἀνιεῖς, ἐπεὶ αὐτὸς ἐγείναο παϊδ᾿ ἀίδηλον” (Il. 5, 880). τὴν δὲ ἀφορμὴν τῆς συμβουλίας ἀπὸ τῶν Νέστορος λόγων εἴληφεν.

135. * ὅτι Ζηνόδοτος οὐδʼ ἀλαὸν σκοπιήν.

136. ἀλλὰ μετʼ αὐτοὺς ἦλθε ὅτι Ζηνόδοτος ὑποτάσσει “ἀντιθέῳ Φοίνικι ὀπάονι Πηλείωνος.” οὐχ ἁρμόζουσι δὲ Φοίνικι οἱ ἐπιφερόμενοι λόγοι. βέλτιον οὖν καθολικώτερον γέροντι ἀπεικάσθαι.

[*](8. * ὑπὸ] ἀπὸ)[*](23. Addidi ὅτι: nam diple in)[*](12. Δηϊπύλην] διιπύλην textu praefixa est.)[*](16. In marg. inter. Ἀρίσταρχος 27. * αὐτὸς] οὕτως εἰ ἐτεόν περ.)
40

142. ὣς οὕτως ὡς Ἕλληνες. ἢ ὡς ἡμᾶς θέλει. ἢ ὡς ἔστιν ἀκλεής.

σιφλώσειε τυφλώσειεν, ἐπίψογον ποιήσειε· σιφλὸς γὰρ καλεῖται καὶ ὁ ψόγος. ἡ λέξις νεωτέρων. καὶ οἱ μὲν κακώσειεν, οἱ δὲ μωμητὸν ποιήσειεν, οἱ δὲ γέλωτα θείη, οἱ δὲ ἐκλύσειεν· φλῶ γάρ ἐστι τὸ ὁρμὴν ἔχω, ὅθεν καὶ οἰνόφλυξ. οἱ δὲ σίπαλον τὸν εἰδεχθῆ.

143. οὔπω παρέλκει ἐνθάδε τὸ πω· συντασσόμενον γὰρ τῇ οὔ ἀποφάσει καὶ τῇ μή ἀπαγορεύσει ὑπισχνεῖται τὸ μετὰ ταῦτα γίνεσθαι τὸ συντασσόμενον αὐτοῖς πρᾶγμα, οἷον οὕπω ἔφαγον, οὕπω ἐδείπνησα· μέλλων γάρ τις δειπνεῖν τοῦτο ἀποφαίνεται. τὸ γὰρ οὐ δειπνῶ ἀπόφασιν ὑπισχνεῖται τελείαν, τὸ δὲ οὔπω δειπνῶ τὸ μέλλον ὑπισχνεῖται. οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τῇ καθόλου.

145. κονίσσουσι κόνεως πληρώσουσιν. ἐκ δὲ τοῦ παρακολοθοῦντος νοεῖται τὸ φεύξονται· οἱ γάρ φεύγοντες κατὰ τὸν δρόμον ἐγείρουσι κόνιν.

*αὐτός ἐν ἄλλῳ σὺ δʼ ἐπόψεαι αὐτούς.

147. * ὅτι ἐλλείπει ἡ διά, διὰ πεδίου.

* πῶς, φησὶν, ὁ Ποσειδῶν, ὁμοιωθεὶς πρεσβύτῃ ὑπὲρ τὴν ἡλικίαν φθέγγεται; καὶ ῥητέον ὅτι τῇ μὲν ὄψει πρεσβύτης ἐφαίνετο, τῇ φωνῇ δὲ τὴν τοῦ θεοῦ δύναμιν ἐνεδείκνυτο.

148. * ἡ Ἀριστοφάνους διὰ τοῦ δέ ὅσσον δʼ ἐννεάχιλοι ἐπίαχον.

ὅσσον τʼ ἐννεάχιλοι ἤτοι ἀφʼ ἑτέρας ἀρχῆς τὴν παραβολὴν ἀναγνωστέον, ἵνα ὑποστίζωμεν ἐπὶ τὸ Ἄρηος, ἢ τοῖς ἄνω προσδοτέον, ἵνα στίζωμεν ἐπὶ τὸ ἄρηος.