Scholia in Iliadem

Scholia in Homerum

Scholia in Homerum. Scholia Graeca in Homeri Iliadem, Volume 1-6. Dindorf, Ludwig; Maas, Ernest, editors. Oxford: Clarendon Press, 1875-1888.

223. μειδήσασα ὅτι ἐπὶ τῇ φήμῃ οἰωνισαμένη ἐμείδησε· προείρηκε γὰρ “οὐκ ἔσῃ ἄπρακτος.” καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (18, 112) τὸ ὅμοιον· “Ζεύς τοι δοίη, ξεῖνε, ὅττι μάλιστʼ ἐθέλεις· ὣς ἄρʼ ἔφη, χαῖρεν δὲ κληδόνι δῖος Ὀδυσσεύς.”

* Ἀρίσταρχος μέσῳ, ἄλλοι δὲ ἑῷ.

225. * ὅτι ὅρος ὁ Ὄλυμπος· τὸ γὰρ ῥίον ἰδίως ἐπʼ ὅρους τάσσεται.

226. Πιερίην ὅτι Μακεδονικὸς Ὄλυμπος, θεῶν οἰκητήριον· ἡ γὰρ Πιερία τούτου ἀκρώρεια, καὶ Ἠμαθία τὸ πρότερον ἡ Μακεδονία ἐκαλεῖτο. παράκειται δὲ καὶ ἡ Θράκη. καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (5, 50) ἐπὶ τοῦ Ἑρμοῦ “Πιερίην δʼ ἐπιβὰς ἐξ αἰθέρος ἔμπεσε πόντῳ.”

Μακεδὼν ὁ Διὸς καὶ Αἰθρίας, κατασχὼν τὴν χώραν οὖσαν τῆς Θράκης, ἀφʼ ἑαυτοῦ Μακεδονίαν προσηγόρευσεν γήμας δὲ μίαν τῶν [*](7. ἀρχαίων] νεωτέρων Villois. 31. Διὸς καὶ Αἰθρίας] *Δίωνος καὶ Proleg. p. xxi; nam fuit haec Αἰθυίας. Διὸς καὶ Θυίας Lobeck. Callimachi opinio, ut tradit schol. Aglaoph. p. 325. 32. * Μακεδονίαν] om.)

45
ἐγχωρίων τεκνοῦται δύο παῖδας Πίερον καὶ Ἄμαθον, ἀφ᾿ ὧν δύο πόλεις Πιερία καὶ Ἀμαθία ἐν Μακεδονίᾳ. ἡ ἱστορία παρὰ Μαρσύᾳ. νῦν δὲ Ἠμαθίην καταχρηστικῶς ὅλην τὴν Μακεδονίαν φασίν. Πιερίαν δὲ ὅρος Μακεδονίας, ἱερὸν Μουσῶν.

227. * σεύατ᾿ ἐφʼ ἱπποπόλων ἐν ἄλλῳ ἔσσυτʼ ἐφʼ ἱπποπόλων.

229. ἐξ Ἀθόω Ἄθως ὄρος ἐν Θρᾴκῃ μέγα τε καὶ ὑψηλὸν, ἐξέχον εἰς θάλασσαν, τὸν ἰσθμὸν ἔχον Χερσόνησον σταδίων δώδεκα. τοῦτον Ξέρξης ἀγανακτήσας, ὁ Περσῶν βασιλεὺς, ὅτι πρὸς αὐτὸν νῆες αὐτοῦ διεφθάρησαν, διακόψας θάλασσαν ἐποίησεν. ἡ ἱστορία παρὰ Ἡροδότῳ (7, 23).

* Ζηνόδοτος καὶ Ἀριστοφάνης ἐς πόντον ἐβήσετο· καὶ μήποτε ἄμεινον.

230. Λῆμνον δʼ εἰσαφίκανε διὰ ποίαν αἰτίαν ἐν τῇ Λήμνῳ μάλιστα ὁ Ύπνος διατρίβει; ῥητέον οὖν ὅτι Λήμνου μὲν ἦν δεσπότης Ἥφαιστος, γυνὴ δὲ τούτον Χάρις· Πασιθέας δὲ τῆς Χάριτος ἀδελφῆς ἐρωτικῶς ἔχων ὁ Ὕπνος ἐκεῖ διέτριβεν. ταύτην οὖν αὐτῷ ἐπαγγέλλεται γυναῖκα δώσειν Ἥρα. δύναται δὲ καὶ φυσικώτερον λυθῆναι, ὅτι οἰνοφόρος ἡ Λῆμνος, καθὼς λέγει “νῆες δʼ ἐκ Λήμνοιο παρέστασαν οἶνον ἄγουσαι” (Il. 7, 467)· τοῖς δὲ πολυποτοῦσι μάλιστα ὁ ὕπνος παρέπεται.

235. * ἐγὼ δέ κέ τοι ἰδέω χάριν Ἀρίσταρχος χάριν εἰδέω· αἱ δὲ δημώδεις εἰδέω χάριν.

πείθευ ἐγὼ δέ κέ τοι ὅτι ἰδίως ἐγὼ δʼ αὖ σοι εἰδέω χάριν. ἔδει δὲ ἤτοι εἰδείην, ἵν᾿ ᾖ τὸ ῥῆμα ἠλλαγμένον, ἢ ἐκ περισσοῦ νοουμένου τοῦ κε ἐγὼ δέ σοι εἴσομαι χάριν.

236. κοίμησόν μοι Ζηνὸς ὑπʼ ὀφρύσιν ὄσσε φαεινώ οὕτως ὑπʼ ὀφρύσιν ἡ Ἀριστάρχου καὶ Ἀριστοφάνους, ἵνα ᾖ τὰ ὑπὸ ταῖς ὀφρύσι. Ζηνόδοτος ἐπʼ ὀφρύσι. συναπτέον δὲ τοὺς δύο στίχους ἄνευ πάσης διαστολῆς.

239. Ἥφαιστος δέ κʼ ὅτι οὐκ ἐκληπτέον κατὰ συναλοιφὴν τὸν [*](3. * τήν] om. 24. εἰδέω—εἰδείην] ἰδέω—ἰδείην) [*](8. * Χερσόνησον] Χερόννησον 26. κε Heynius] και) [*](9. * αὐτὸν] αὐτὸ 29. τοὺς δύο στίχους] Versum in) [*](19. * δʼ] om. lemmate positum dicit, cuius in) [*](20. * ἄγουσαι] φέρουσαι ine vulgo comma ponitur, proxi-) [*](* ὁ] om. mumque αὐτίκ᾿, ἐπεί κεν ἐγὼ—.)

46
καί δίφθογγον, ἀλλὰ τὸν κε· ἔστι γὰρ Ἥφαιστος δʼ ἐμὸς παῖς τεύξει, ὥστε περισσὸν νοεῖσθαι τὸν κε Ὁμηρικῶς.

241. τῷ κεν ἐπίσχοιες οὕτως τὴν γραφὴν παρατίθεται ὁ Ἡρωδιανὸς ἐν τῷ ιζ΄ τῆς καθόλου, καὶ λέγει ἀπὸ τοῦ ἐπίσχοις πλεονασμὸν εἶναι τοῦ ε, ἢ συστολὴν τοῦ ἐπισχοίης.

ἐπίσχοιες τῷ ἐπίσχοιμι ἀκόλουθόν ἐστι τὸ ἐπίσχοις, τῷ δὲ ἐπισχοίης τὸ ἐπισχοίην· καὶ ἴσως ἔδει οὕτως ἔχειν, παρεφθάρη δὲ ὑπὸ τῶν μεταχαρακτηρισάντων· τῷ δὲ χαρακτῆρι γενόμενον ὅμοιον τῷ ἰοίην καὶ ἀγαγοίην παρὰ Σαπφοῖ καὶ τῷ πεπαγοίην παρʼ Εὐπόλιδι, εἰκότως ἐβαρυτονήθη τὸ ἐπισχοίης, γενόμενον ἐπίσχοιες ὡς Αἰολικόν. οὕτω καὶ Ἀλέξανδρος ὁ Κοτιαεὺς ἐν τῷ ί τῶν παντοδαπῶν.

242. *ὅτι νήδυμος σὺν τῷ ν.

246. Ὠκεανοῦ, ὅσπερ γένεσις πάντεσσι ἐπεὶ ἐξ ὑδάτων αἱ αὐξήσεις ὑπάρχουσιν. πῶς Ἡσιοδου (Th. 216) πάντων πρῶτον εἰπόντος γεγενῆσθαι τὸ Χάος, Ὅμηρός φησιν Ὠκεανόν ῥητέον οὖν ὅτι ἕκαστος μὲν εἴρηκεν ὡς ἐβούλετο, Ὅμηρος δὲ φιλοσοφώτερον· τὸ γὰρ ὕδωρ πάντων ἡ ζωὴ, καὶ προέχει τῶν τεσσάρων στοιχείων, ὅθεν καὶ Πίνδαρος ἄριστον αὐτό φησιν.

249. *ἄλλο τεή οὕτως κατʼ εὐθεῖαν, ἄλλο τεή, καὶ Ἀρίσταρχος καὶ Ἡρωδιανός.

Ἀρίσταρχος ἐλλείπειν φησὶ τὴν κατά, καὶ ἐκδέχεται τὴν ἀντωνυμίαν εὐθείας πτώσεως, καὶ κατʼ ἄλλο ἡ σὴ ἐσωφρόνισεν ἐντολὴ, ὥστε εἶναι ἡ τεή. Παρμενίσκος δὲ ἐκδέχεται ἐπίρρημα τὸ ἄλλοτε, καὶ δασύνει τὸ η, καὶ περισπᾷ ἐπὶ δοτικῆς πτώσεως, ἵνα ὑπάρχη, ὁ Ζεὺς τῇ ᾖ με ἐσωφρόνισεν ἐντολῇ. Ἀλεξίων δὲ προκρίνει τὴν Ἀριστάρχου· φησὶ γὰρ ἀπὸ τοῦ τ ἀρκτέον. καὶ ἡμῖν δὲ δοκεῖ· πρὸς γὰρ τὴν Ἥραν ἡ ἀπότασίς ἐστιν. αὐτὸς γοῦν ἐπεξηγεῖται αὐτό· [*](3. ἐπίσχοιες] Sic A in lemmate 4. ἐπίσχοις—ὲ Bekkerus] ἐπί- scholii: in marg. interiore οὗ σχοι—σ. ἠρωδιανὸς ἐπίσχυες. Antiqua scrip- 6 et 10. ἐπίσχοιες] Sic hic tura fuit ΕΠΙΣΧΟΙΕΣ. qua ἐπισχοίης quoque A. significari intellexit Alexander 9. καὶ τῷ Bekkerus] καὶ τὸ Cotiaensis: non intellexerant alii 12. ὅτι addidit Villoisonus quum ἐπίσχιες scriberent, ab- 19. καὶ et καὶ Ἡρωδιανός delet surdam commenti literae ε ἐπένθε- Schmidt. Did. p. 153. σιν. De quo errorum genere post 24. ἴνα ὑπάρχῃ, ὁ Ζεὺς Vili.] ἴνα alios dixit Cobetus Mnem. novae ὁ Ζεὺς ὑπάρχει (ὑπάρχῃ Bekkerus))

47
“νῦν αὗ τοῦτό μʼ ἄνωγας ἀμήχανον ἄλλο τελέσσαι” (Il. 15, 262). τοιοῦτον γὰρ λέγει, ἤδη γάρ με καὶ ἄλλοτε ἡ σὴ ἐσωφρόνισεν ἐντολή. ὁ δὲ ἐπιθέτης Πτολεμαῖος καὶ Ζηνόδοτος σὺν τῷ ῑ γράφουσιν, οἷον τῇ σῇ ἐντολῇ ἐσωφρόνισέ με.

255. Κόωνδʼ εἰς τὴν Κῶν νῆσον. γράφεται δὲ σὺν τῷ ν κατʼ αἰτιατικήν.

καί μιν ἔπειτα Κόωνδʼ ἔνιοι διὰ τῶν δύο οο γράφουσι Κόον· καὶ Καλλίστρατος ἐν τοῖς διορθωτικοῖς.

Ἡρακλῆς ἀνακομιζόμενος μετὰ τὸ πορθῆσαι Τροίαν γενόμενός τε κατὰ τὸ Αἰγαῖον πέλαγος, βουλήσει Ἥρας σφοδρῷ συνεσχέθη χειμῶνι· κατασυρεὶς δὲ εἰς Κῶ τὴν Μεροπίδα ἐκωλύθη ἐπιβῆναι τῆς νήσου ὑπὸ Εὐρυπύλου τοῦ Ποσειδῶνος, βασιλεύοντος αὐτῆς. βιασάμενος δὲ καὶ ὡς λῃστὴς ἐπιβὰς ἀνεῖλε τὸν Εὐρύπυλον καὶ τοὺς παῖδας αὐτοῦ, μιγεὶς δὲ τῇ θυγατρὶ αὐτοῦ Χαλκιόπῃ Θεσσαλὸν ἐγέννησεν. ἡ ἱστορία παρὰ Φερεκύδει.

256. χαλέπαινεν ῥιπτάζων ἀντιστροφή ἐστιν ἀντὶ τοῦ χαλεπαίνων ἐρρίπταζε. συναπτέον οὖν, καὶ μή τις ἀφʼ ἑτέρας ἀρχῆς ἀναγινώσκοι τὸ ῥιπτάζων.

258. καί κέ μʼ ἄῖστον καὶ ἂν ἰδών με ἀνιστόρητον καὶ ἀφανῆ ἐποίησεν, βαλὼν ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ εἰς τὴν θάλασσαν.

259. *οὕτως ἐν πάσαις, δμήτειρα. Ἀριστοφάνης καὶ Ζηνόδοτος μήτειρα.

265, 266. ὁ Ἀσκαλωνίτης βαρύνει τὸν η· ἄμεινον δὲ περισπᾶν. καὶ γὰρ εἰ διαπορεῖ, οὐκ ἀναγκαῖον ἐγκλίνειν αὐτόν· οὐ γὰρ ἕτερος αὐτῷ ἐπιφέρεται περισπώμενος ὡς ἐπὶ τοῦ “ἡ δολιχὴ νοῦσος ἦ Ἄρτεμις ἰοχέαιρα” (Od. 11, 172).

267. Χαρίτων μίαν ὁπλοτεράων ὅτι δύο γενέσεις Χαρίτων ὑποτίθεται, πρεσβυτέρας καὶ νεωτέρας· διὸ συγκριτικῶς λέγει ὁπλοτεράων.

271. * τὸ ἑξῆς ἐστὶν ὄμοσον ἦ μὲν ἐμοί· τὰ δὲ ἄλλα διὰ μέσου.