Scholia in Euripidis Rhesum

Scholia in Euripidem

Scholia in Euripidem. Scholia Graeca in Euripidis tragoedias, Volume 1. Dindorf, Wilhelm, editor. Oxford: Oxford University Press, 1863.

207. σαγή: ἡ σαγὴ ὀξυτόνως. Ἡρωδιανός.

210. βάσιν τε χερσί: ἀπίθανον τετραποδίζειν αὐτὸν ὡς τοὺς λύκους· οὐδὲ γὰρ Ὅμηρος διὰ τοῦτο τὴν λυκείαν αὐτῷ περιτίθησιν.

219. σωθήσομαί τε: τὸ ἑξῆς, σωθήσομαι καὶ κτανὼν Ὀδυσσέως ἢ Διομήδους κεφαλὴν ἥξω ἄγων.

224. Θυμβραῖε καὶ Δάλιε: ἀπὸ τῶν Τρωϊκῶν χωρῶν τὰ ὀνόματα.

240. τάς: ὅτι θηλυκῶς. Ὅμηρος “Ξάνθον καὶ Βαλίον καὶ Ποσειδάων ἔποῤ αὐτούς.” διὸ τὸ χ.

[*](proximo δρῶν vel simile verbum. ib. Ἡρωδιανός Kampmannus. ἠρώδης A. Herodiani sententiam ac. ib. ἴσα] ἶσα A. curatius exposuit Arcadius p. 104. 2. ἐπὶ τὸ στρατεῦσαι] ἐπιστρατεύειν 25. τὸ μέντοι σαγή τὸ πλῆθος τινὲς μὲν apud Cobetum. ὀξύνουσι, τινὲς δὲ βαρύνουσι. Qui ὀξυτόνως 5. βασιλείαν Vaterus. βασι A. scripserunt similitudine nominis Scholion pertinet ad verba πλὴν σφαγή inducti esse videntur. ἐμῆς τυραννίδος. 7. ἀποινᾶσθαι] ποινᾶσθαι A. In 14. Ὅμηρος] Il. 10, 334. Flor. 1. 2. ἀποινᾶσθαι ἀντὶ τοῦ τιμωρεῖσθαι ib. λυκείαν Vaterus. λυκίαν A. καὶ ἀπεμπολεῖν. Sic λυκείαν ἐπιτίθεται apud Polyb. 6 ib. Ὅμηρος] Il. 11, 106. 22, 3. Usitatior tamen et rectior 10. Ὁμήρου] Il. 23, 277. forma est λικέαν vel contracta λυκῆν. 11. τε om. A. 12. σαγὴ] σάγη A. in textu. 16. Ὀδυσσέως] ὀδυσέως A. ib. ἡ σαγὴ Cobetus. ἡ σφαγὴ A. 20. τὰς] Non hoc, sed praecedentia eodem errore quo in textu libri verba Ἀχαιὸν Ἄρη in lemmate quidam σφαγὴ pro σάγη vel σαγὴ habet A. praebent. ib. ὅτι θηλυκῶς] Homero equi)
26

245. τὸ ἑξῆς τοῦ νοῦ· ὄντως σπανία τῶν ἀγαθῶν γίνεται, ὅταν ὡς ἐν πελάγει τὸ τῆς καταδύσεως δυσήλιον ᾖ καὶ ζοφῶδες καὶ σαλεύῃ πόλις.

247. ἔστι Φρυγῶν τις: ἐπεὶ κεκωμῴδηνται οἱ Φρύγες ὡς δειλοὶ, φησὶν ὅτι οὐ δεῖ παντελῶς ἀποδοκιμάζειν τοὺς Φρύγας· ἔστι γὰρ ἐν αὐτοῖς θράσος καὶ ἰσχὺς, ὡς ἔδειξεν ὁ Δόλων.

248. ἔνι δὲ θράσος ἐν αἰχμᾷ: τῆς “ἔσχατος Μυσῶν” παροιμίας μέμνηται Φιλήμων ἐν Σικελικῷ

  • τὸ δὴ λεγόμενον τοῦτο, Μυσῶν ἔσχατον
  • ἐνόμιζʼ ὁρᾶν τὸν υἱὸν ἐκπλέονθʼ ὁρῶν.
    • καὶ Μένανδρος
  • εἰ μὴ γαμεῖς γὰρ, ἔσχατον νόμιζέ με
  • Μυσῶν.
    • κέχρηται δὲ καὶ νῦν Εὐριπίδης τῇ παροιμίᾳ παρὰ τοὺς χρόνους. Δήμων γοῦν ἐξηγούμενος περὶ αὐτῆς φησιν ὡς ὕστερον τῶν Τρωϊκῶν λοιμοῦ καὶ φθορᾶς καρποῦ περιεληλυθυίας τὴν Ἑλλάδα μαντευομένοις περὶ τῶν παρόντων χρῆσαι τὴν Πυθίαν τηνικαῦτα παῦλαν αὐτοῖς [*](Achillis commemorantur, non equae, 7. ἔσχατος L. Dindorfius. ἐσχάτης quare hic versus ἐκεχίαστο in A. scholiis. VATER. Si constare 8. Σικελικῷ L. Dindorfius. σκελετῷ sibi voluit poeta, etiam v. 187. A. scribere debuit quod est in A. δίδωσι 10. ἐνόμιζ᾿ Cobetus. ἐνόμιζεν A. δʼ αὐτὰς πωλοδαμνήσας ἄναξ Πηλεῖ 13. Μυσῶν l.. Dindorfius. φρυγῶν Ποσειδῶν, non αὐτοὺς, quod vulgo γῶν μυσῶν A. legitur. Scholiasta autem fortasse 15. Δήμων] De Demone, proverbiorum scripserat ὅτι θηλυκῶς τὰς ἵππους ἔφη. interprete, dixit Schneidew. In proximis verbis, fortasse librarii Praef. ad Paroemiogr. vol. 1. culpa, duo confusi loci Homeri, p. viii. Eodem, ut conjicere licet, alter Il. 16, 149. Ξάνθον καὶ Βαλίον, loco de proverbio Μυσῶν λεία Demo alter 23, 277. ἀθάνατοί τε γάρ εἰσι· dixerat: vid. Harpocrat. s. v. Μυσῶν Ποσειδάων δʼ ἔποῤ αὐτοὺς πατρὶ ἐμῷ λείαν, ubi Δήμων ἐν α΄ περὶ παροιμιῶν Πηλῆϊ. citatur. Dixit de his proverbiis Vaterus ib. Ποσειδάων ἔποῤ] ποσειδῶνα ἔπορσ p. 139. 140. 16. καρποῦ] Frumenti: nisi καρπῶν 2. ᾗ—σαλεύῃ] ἢ—σαλεύει A. δυσήλιον scripsit, quod conjecit Vaterus. autem scholiasta dicit quia in textu δυσάλιον legit, ut est in A., ib. περιεληλυθυίας] περὶ ἐληλυθυίας non δυσάλιος, quod cum libris deterioribus A. habet Aldus. ib. μαντευομένοις Clinton. Fast. 4. ἐπεὶ κεκωμῴδηνται— δειλοὶ L. Hell. vol. 1. p. 103. μαντευομένων Dindorfius. ἐπικεκωμωδοῦνται —δῆλοι L. Dindorfius. μαντευομένην A. A. quod etiam ἐπεὶ κωμῳδοῦνται esse 17. χρῆσαι Vaterus. χρῆσθαι A. potest.)
    27
    τῶν δεινῶν, ἐπειδάν τινες τῶν ἀπὸ Ἀγαμέμνονος ἐχόντων τὸ γένος πλεύσαντες εἰς Τροίαν τὰς πόλεις κτίσωσι καὶ τὰς τῶν θεῶν τιμὰς ἀναλάβωσιν, ἅς ἠφανίσθαι συνέβαινεν ὑπὸ τοῦ πολέμου. ταύτην τὴν μαντείαν παραδεξάμενον τὸν Ὀρέστην συνέβη λιπεῖν τὸν βίον. μετὰ δὲ Ὀρέστην Τισαμενὸν λαβεῖν τὴν ἀρχὴν καὶ μετʼ ἐκεῖνον Κομήτην. οὗ χρωμένου ποῦ δέοι πλεῖν, (κατὰ γὰρ εὐλάβειαν καὶ δὶς καὶ τρὶς περὶ τῶν αὐτῶν ἐπανέρχεσθαι), ὑπὸ τοῦ θεοῦ δοθῆναι χρησμὸν, ἐπὶ τὸν ἔσχατον Μυσῶν πλεῖν. κατολιγωρήσαντας δὲ πολλῶν συνηθροισμένων τοῦ χρησμοῦ ἀφίστασθαι καὶ τὸν Κομήτην καταλιπεῖν, μικρὸν πεφροντικέναι λέγοντας αὐτοῦ τε καὶ τοῦ Μυσῶν ἐσχάτου. κατὰ τὴν ἐχομένην γενεὰν --- Πενθίλου πάλιν συναγείραντος τὴν στρατιὰν καὶ τοῦ θεοῦ τὸν αὐτὸν ἐπενέγκαντος χρησμὸν, διὰ τὸ παράδοξον εἰς παροιμίαν διὰ τοῦτο περιστῆναί φασιν. εἰσὶ δὲ οἳ Τηλέφῳ γενέσθαι τὸν χρησμὸν τοῦτον· μαντευομένῳ γὰρ αὐτῷ περὶ γονέων, ἐπὶ τίνας ἂν τόπους πλανηθεὶς ἐξεύροι τοὺς αὐτοῦ γονεῖς, τὸν θεὸν προστάξαι ἐλθεῖν ἐπὶ τὸν ἔσχατον Μυσῶν. ἀφικόμενον δὲ εἰς τὴν Τευθρανίαν, νέμεσθαι γὰρ τὰ χωρία ταῦτα Μυσοὺς, ἐπιτυχεῖν τῇ μητρί.

    251. ὃς ἐμὰν συμμαχίαν: ὁ τὴν συμμαχίαν ἀτίζων, ὅ ἐστιν εὐτελίζων, πρὸς Μυσῶν, φησὶν, ἐστὶν ἢ ὡς εἰπεῖν ἔσχατος καὶ οὐδενὸς λόγου ἄξιος, οἷον Μυσός ἐστιν ὁ ἀτιμάζων ἡμᾶς, ὁ ἀδόκιμος παρὰ [*](1. ἐχόντων L. Dindorius. ἔχοντες 13. περιστῆναι correxi pro προστῆναι. A.) [*](7. ἐπανέρχεσθαι, ὑπὸ τοῦ L. Dindorfius. ib. γενέσθαι] Intelligendum φασὶ dorfius. ἐπανέρχεται τοῦ A. ex praecedentibus. De quo dixi ib. χρησμὸν] Hoc oraculum memorant ad schol. v. 28. morant Photius et Suidas s. v. ἔσχατος 17. ταῦτα] τότε A. Correxit Vaterus p.142. ex Photio et Suida Μυσῶν. 10. Μυσῶν] μυσοῦ A. (s v. ἔσχατος Μυσῶν), ubi est, νέμεσθαι 11. ἐχομένην—Πενθίλου L. Dindorfius. σθαι γὰρ ταῦτα τὰ χωρία Μυσοὺς, ἐπιτυχεῖν ἐρχομένην—πλινθίλ A. Lac τῇ μητρὶ αὐτοῦ· τάσσεται δὲ ἡ lacunam παροιμία ἐπὶ τῶν δυσχερῆ ἐπιτασσομένων. ante Πενθίλου indicavit Vate rus p. 111. qui connjicit Ἐχέλα τοῦ 21. ὁ ἀδόκιμος] Id est ὅ ἐστιν ἀδόκιμος. ενθίλου, collato Strabone 13. p. Duas autem scholiasta proponio 582., Pausania 3, 2, 1., Plutarch ponit explicationes, priorem eorum Mor. p. 163 A. Neque enim Penthilus post ἐν αἰχμᾷ interpungerent, post Cometen superstes fuisse et recte quidem, alteram eorum qui potest. Animadvertit errorem non interpungerent. etiam Clintonus l. c. p. 103.)

    28
    τὴν παροιμίαν. ἢ οὕτως· ἔστι δὲ θάρσος ἄκρον καὶ ἐκ τῶν Μυσῶν πρὸς τοὺς ἀτιμάζοντας τὴν ἐμὴν συμμαχίαν καὶ εὐτελίζοντας.

    260. κακόγαμβρον: οὐκ ἀκριβῶς εἴρηκεν. οὐ γὰρ Ἀγαμέμνων τῇ Ἑλένῃ γαμβρός.

    274. δόρη βαστάζομεν: ἀπὸ γενικῆς τῆς δόρεος καὶ δόρεα καὶ δόρη, ὡς βέλεα βέλη.

    282. ὀργάδας: ὀργάδες κυρίως οἱ ἱεροὶ τῶν θεῶν τόποι. Flor. 1. 2.

    294. πρὶν δὴ διʼ ὤτων: πρὶν ἠκούσαμεν αὐτῶν τὴν βαρβαρικὴν. φωνὴν καὶ ἔγνωμεν ὅτι βάρβαροι ἦσαν.

    303. πλάστιξ αὐχένα ζυγηφόρον: τινὲς τὸν ζυγόν φασι· περὶ δὲ τὸ μέσαβον συνέδησε τὸν αὐχένα τῶν ἵππων.

    306. ἔλαμπε Γοργὼν δʼ ὡς: ὡς ἡ Γοργὼν ἐπεκτύπει τοῖς μετώποις τοῖς ἱππικοῖς προσδεδεμένη μετὰ κωδώνων, ψόφον ἀπὸτελοῦσα.

    311. πολλὰ πελταστῶν τέλη: πέλτη ἀσπίς ἐστιν ἴτυν οὐκ ἔχουσα, καθάπερ φησὶν Ἀριστοτέλης ἐν Θεσσαλῶν πολιτείᾳ γράφων οὕτως “διελὼν δὲ τὴν πόλιν Ἀλεύας ἔταξε καὶ τὸν κλῆρον παρέχειν ἑκάστους, ἱππέας μὲν τεσσαράκοντα, ὁπλίτας δὲ ὀγδοήκοντα. ήκοντα. ἦν δὲ ἡ πέλτη ἀσπὶς ἴτυν οὐκ ἔχουσα οὐδʼ ἐπίχαλκος, αἰγὸς [*](5. 6. Hoc scholion est etiam in 905, 59. ἡ γὰρ πέλτη οὔτε ἴτυν ἔχει, Fl. 2., omisso utroque καί. καὶ αἰγὸς ἢ οἰὸς περιέσταλται δέρμα. 12. συνέδησε] συνέδησ... A. 18. Ἀλεόας Pflugk. ad Eurip. 13. ἐπεκτύπει Vaterus. ἐπεκτ... Alc. 498. ἀλόας A. Harpocratio s. v. Τετραρχία, Ἀριστοτέλης ἐν τῇ 14. ἀποτελοῦσα] ἀποτελοῦ... A. κοινῇ Θετταλῶν πολιτεία ἐπὶ Ἀλεύα τοῦ 16. πέλτη] De pelta pluribus Πύρρου διῃρῆσθαί φησιν εἰς δ΄ μοίρας τὴν dixit Vaterus p. 156. qui partem Θετταλίαν. loci Aristotelici apud scholiastam ib. καὶ] κατὰ Pflugkius. Platonis exstare monet ad Leg. 7. 19. Post ὁπλίτας δὲ ὀγδοήκοντα excidit p. 813. πέλτη ἐστὶν εἶδος ἀσπίδος, ὥς cidit cetratorum numerus, nisi forte φησιν Ἀριστοτέλης, ἥτις ἴτυν οὐκ ἔχει οὐδʼ scripsit Aristoteles ὁπλίτας δὲ ὀγδοήκοντα ἐστὶν ἐπίχαλκος, οὐδὲ βοὸς, ἀλλ᾿ αἰγὸς δέρματι πελταστάς vel simile, siquidem περιτεταμένη. et non nominato dem cetrati nonnunquam hoplitis Aristotele apud Photium, πελτασταί: annumerantur. v. Achill. Tat. 3 οἱ πέλτας ἔχοντες στρατιῶται. 13. VATER. p. 157. ὁπλίτας in πελταστάς πέλτη δὲ εἶδος ἀσπίδος οὐκ ἐχούσης ἴτυν, ταστάς mutat Pflugkius. οὐδʼ ἐπίχαλκον (ἐπίχαλκος Vaterus), 20. οὐδʼ addidi e locis grammaticorum οὐδὲ βοὸς, ἀλλʼ αἰγὸς δέρμα περιτεταμένη. corum supra allatis. Brevius et plenius Aristotelis ib. αἰγὸς] Scribendum saltem αἰγὸς locum exhibet Eustath. ad Il. p. γὸς δὲ, nisi Aristoteles scripsit ut est)

    29
    δέρματι περιτεταμένη, καὶ ἄκοντα ἢ μικρὸν δόρυ πάντες ἐφόρουν, ὃ σχέδιον ἐκαλεῖτο.”

    318. ἕρπει κατάντης: κατῆι --- οὐ ταλαιπορ --- καὶ εὐπετλ --- ὡσανεὶ ἔλεγεν, οὐ προσάντης οὐδὲ δύσβατος.

    322. ἡνίκʼ ἐξώστης Ἄρης: ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν ἀνέμων τῶν ἐξωθούντων τὰ σκάφη· λέγει δὲ οὕτως τὸ βίαιον. τινὲς δὲ ἐξώστης ἀντὶ τοῦ πρὸ τοῦ ἄστεος καθήμενος.

    329. σύ τʼ εὖ παραινεῖς: ἐπεὶ καλῶς παρῄνεσεν ὁ ἄγγελος τὸν Ῥῆσον εἰς συμμαχίαν δέχεσθαι, λοιπὸν ἥξει.

    342. Ἀδράστεια μέν: ἰδικῶς τὴν Ἀδράστειαν Διός φησι παῖδα, ἄλλων τροφὸν τοῦ Διὸς φασκόντων. ἔστι δὲ καὶ ἐν τῇ Καρία Ἀδραστείας πεδίον ἀπὸ Ἀδράστου τοῦ βασιλέως, ἀφʼ οὗ καὶ ὁ δαίμων. ἄλλοι δὲ Μελισσέως μὲν τοῦ Κρητὸς, ἀδελφὴν Κυνοσούρας, Διὸς τροφόν. Καλλίμαχος “σὲ δʼ ἐκοίμισεν Ἀδρήστεια λίκνῳ ἐνὶ χρυσέῳ.” ἔνιοι ἑτέραν μὲν Ἀδράστειάν φασιν, ἑτέραν δὲ Νέμεσιν· οἱ μὲν Ὠκεανοῦ φασιν εἶναι θυγατέρα, οἱ δὲ Διὸς καὶ Δήμητρος, γεννηθῆναι δὲ ἐν Ῥαμνοῦντι τῆς Ἀττικῆς. —μὴ φθονήσειεν ἡ Ἀδράστεια ἐπὶ τοῖς λεχθεῖσι περὶ τοῦ Ἕκτορος ἢ ἐπὶ τοῖς μέλλουσι λεχθῆναι, ὃ καὶ ἄμεινον.