De Resurrectione

Οὐκοῦν, ὦ <γενναῖε> Ὠρίγενες, εἰ ἐπὶ τοῦ εἴδους μόνον προσ- δοκᾶσθαι διισχυρίζῃ τὴν ἀνάστασιν ἐν πνευματικῷ μεταθησομένου σώματι, ἀπόδειξίν τε τούτου δοκιμωτάτην τὴν κατὰ τὸν Ἠλίαν ἡμῖν ἀπὸ τοῦ βίουσ ἔξοδον ὤφθησαν οὐχ ἕτερον παρ’ ὃ εἶχον εἶδος ἐξ ἀρ- ὁ

ὁ Μωυσῆς δὲ καὶ ὁ Ἠλίας πρὸ τοῦ τὸν Χριστὸν παθεῖν καὶ ἀναστῆναι ἤδη τὸ εἶδος τοῦτο ὃφῂς ἔχοντες ἀνέστησαν καὶ ὤφθησαν, — πῶς δὴ ἔτι ὁ Χριστὸς »πρωτότοκος« εἶναι »τῶν νεκρῶν« <καὶ »ἀρὴ>

τῶν νεκρῶν« Χριστὸς εἶναι πεπίστευται, »πρωτότοκος« δέ ἐστι »τῶν νεκρῶν« ὁ πρὸ πάντων ἀναστάς, ὁ δὲ Μωυσῆς ἤδη καὶ πρὸ τοῦ τὸν Χριστὸν παθεῖν <καὶ ἀναστῆναι> ἔχων τὸ εἶδος τοῦτο ἐφάνη τοῖς ἀποστόλοις, περὶ ὃ πληροῦσθαιφ φῂς αὐτὸς τὴν ἀνάστασιν, οὐκ ἄρα τοῦ εἴδους χωρὶς τῆς σαρκός ἐστιν ἡ ἀνάστασις.

ἤτοι γὰρ τοῦ εἴδους [*](1 vgl. De res. I, 25, 7 — 5 vgl. De res. I, 58, 2 S. 320, 7. Plato Alk. I, 135 E. Pol. II, 363 A. Klem. Alex. II, 1. 7, 5 s. 176, 24 stähl. — 7 Mt. 17, 3. Mark. 9, 11. Luk. 9, 30 — 13 Apok. Joh. 1, 5. Kol. 1, 18; vgl. Orig. in Cramer Catene v, 295, 9ff (Journ. Theol. Stud. X, 46, 12)) [*](5—S. 398, 8 Phot. Bibl. 234 s. 299b, 6—300b, 15 — 12 vgl. Dial. Adam. V, 11 S. 192, 26ff) [*](2 κἂν] »sond. indem vielmehr« S | ὥσπερ jakože: S | τὸ τοῦ?(S.252,22); ipsius domini Pamph. 3 καὶ Μωυσέως<s 3f οὐχ ἕτερον . . παρ’ ὃ ἦν<S: ita non erit alia sanctorum species, etiamsi multo gloriosior flat Pahph. 3 με- ταμ. s 143v 5 Ph beginnt εἶτα μετ’ ὀλίγον φησίν· Οὐκοῦν etc. | γενναῖε wie I, 58, 2 u. Pl, vgl. Jh Meth. Platon. Nr. 651; schwerl. ist ἄριστε zu lesen 5f προσδοκᾶσθαι διισχ.: »erwartest (versicherst), daß geschehe« S 6f τοῦ σώματος εἰς πνευματικὸν σῶμα S 7 τούτου tilgte Bo | δοκιμωτάτην<S 8 παρέχων S 9 παρ’ — διασῴζοντες Ζ. 10] παρὰ τὸ ἐξ ἀρχῆς εἶδος ἔχοντες las schwerl. S 10 ἔσται] σοι Ph a 11 ὁ νοr Ἠλίας < Ph b 12 ἤση—τοῦτο und ἔχον- τες<S, aber schwerl. seine Vorlage | σὺ φῂς S | ἀνίστασθαι oder ἀναστῆναι S | καὶ ὤφθησαν<S 13 ἔτι ὁ Χρ.] ὁ Χρ. γὰρ w. e. sch. S 14 καὶ ἀρχὴ+S 15 εἶναι <S 15f ἐκ τῶν νεκρῶν w. e. sch. S 16 πρὸ πάντων] πρῶτον S 144 17 καὶ ἀναστῆναι + S 19 ἤτοι] εἰ w. e. sch. S)

εἰ δὲ ἀνἐστη οὐδεὶς πρὸ αὐτοῦ, οἱ δὲ ἀμφὶ τὸν Μωυσέα καὶ τὸν Ἠλίαν σἀρκας μὲν ἔχοντες τοῖς ἀποστόλοις οὐκ ὤφθησαν, μόνον δὲ τὸ εἶδος . . , ἡ ἄρα ἀνάστασις ἐπὶ τῆς σαρκὸς προφανῶς δηλοῦται.

καὶ γὰρ ἀτοπώτατον ἐπὶ μόνου τοῦ εἴδους τὴν ἀνάστασιν διορίζεσθαι, ὁπότε αἱ ψυχαὶ καὶ μετὰ τὴν <τῆς> σαρκὸς ἔξοδον οὐδέποτε φαἰνοντα τὸ εἶδος, ὅ φῂς ἀναφαίρετον, ἀποτιθέμεναι.

εἰ δὲ συμπαρέσται αὐτοίς τοῦτο ἀναφαίρετον, καθάπερ καὶ ἐπὶ τῆς Μωυσέως καὶ Ἠλίου ψυχῆς, καὶ οὔτε φθείρεται κατὰ σὲ οὔτε ἀπόλλυται, σὺν αὐταῖς πανταχοῦ συμπαρόν, οὐκ ἄρα τὸ εἶδος ἀνἰσταται, ὅ μηδέποτε πέπτωκεν. . .

— ἐὰν δέ τις δυσχεράνας Καὶ πῶς δή, [*](4 vgl. De res. II, 18,8 S. 370, 8f — 13 vgl. De res. I,22, 3 S. 245, 3. III,4,3. Orig. De princ. II, 3, 2. III, 6, 5 S. 116, 17f. 287, 14f — 15 vgl. zu De res. I, 51, 4 S. 306, 14. Orig. De princ. II, 10, 1 S. 173, 21f) [*](1 ἐκεῖνος oder αὐτὸς + S | ὤσπερ ἐγγυᾶ Ph a, ὤσπερ ἐγγυᾶς Ph b: ὡς< παρεγγυᾷ Bo 1. Ausg. 2 τῷ—ψυχάς Ζ. 3 <S 3f ἤ πρωτότ. . . ἀληθῶς] εἰ τοινυν ὁ Χριστὸς πρωτότ. τῶν νεκρῶν S | ἐστιν + ΚΙ 4 οὐδὲν—ψευδές (ψευδῶς?) »denn nichts ihn betreffend (oder >an ihm<) ist unwahr« + S; vgl. II, 18, 8 ἦν γὰρ ἐν αὐτῷ πάντα ναί 5 τινας < S 5f τ. . . ἀναστάσεως] »zu erlangen« (ἀποδέχεσθαι, ἀπολαβέσθαι, ἀναλαβέσθαι) +S 6 εἰ δὲ ἀνέστη] ἀνέστη δὲ S 6f μωσέα Ρh a 7 σάρκας μὲν . . οὐκ : »aber keine andere« nŭ ne in (doch vielleicht auch »Fleisch nicht« plŭti ne) S 8 μόνον — εἶδος] ἀλλὰ τῷ πρώτῳ (?) εἴδει ἡ ἑκατέρου ποιότης χαρακτηρίζεται »sondern durch die alte Form <wird> die Eigentümlichkeit eines jeden charakterisiert« richtig + S | δὲ τὸ Ph a 311 vb 9 καὶ < S | μόνου Σ 144v 10 ὁπότε] εἶτα δὲ S | τῆς < Ph ab 11 τὸ εἶδος, ὄ obraz eŽe: obrazy Že S | σὺ φῂς S: φησιν Ph | ἀνίστασθαι < S 12 δὲ < S 12f τῆ . . ψυχῆ Ph b 14 ὡς< σὺν oder ὄτι οὺν S | oὐκ ἄρα : oὐ κατὰ S | Orig. De princ. II materiae corporalis, cuius materiae anima usum semper habet in qualibet qualitate positae. III, 6 substantiam vero (carnis) certum est permanere 15 ὅ μηδ. πεπτ.] Orig. non enim proprie resurgere dicitur nisi id quod ante ceciderit | πέπτωκεν] »Und wenn also Gegenstand der Hoffnung ist aufzuerstehen, so muß auch bekannt werden, <daß auferstehe> das Gefallene« richtig + S | δέ] δή Ph b | δυσχεράνας < S)

ἐὰν δὲ καὶ περὶ τῆς ψυχῆς διαπορήσας φράσῃ Ἠλίου, ὡς τῶν μὲν γραφῶν ἐνειλῆφθαι αὐτὸν λεγουσῶν ἐν σαρκί, ἡμῶν δὲ ἀσύμπλοκον σαρκὸς τοῖς ἀποστόλοις ὦφθαι φασκόντων λεκτέον ὅτι Καὶ μὴν μᾶλλον τὸ λέγειν αὐτὸν ὦφθαι τοῖς ἀποστόλοις ἐν σαρκὶ πρὸς ἡμῶν ἐστι.

δείκνυται γὰρ καὶ διὰ τούτου ἀφθαρσίας ἡμῶν ὑπάρχον τὸ σῶμα δεκτικόν, καθάπερ ἐδείχθη καὶ ἐπῖ τοῦ Ἐνὼχ μετατικθεμένου. ἐν μὴ γὰρ ἀφθαρσίαν ἡδύνατο δέζασθαι, οὐκ ἂν οὐδὲ διέμεινεν ἐν ἀπαθείᾳ τοσούτῳ χρόνῳ. ἢ τοίνυν ὤφθη μετὰ τοῦ σώματος <ὁ Ἠλίας οὐδέπω τελευτήσας, ἢ ἄνευ τοῦ σώματος>, καὶ ἦν τελευτήσας μεέ, ἀναστὰς δὲ ἤδη ἐκ νεκρῶν οὐδέπω.