De Resurrectione

Methodius

Methodius, De Resurrectione, Bonwetsch, Hinrichs, 1917

Τρεῖς γὰρ νόμους ὑποτιθέμενος ἀναφανδὸν ὁ Παῦλος ἐνταῦδά μοι καταφαίνεται· ἕνα μὲν τὸν κατὰ τὸ ἔναφανδὸν ἐν ἀγαθόν, ὅν καὶ »νόμον« σαφῶς »νοὸς« ἐκάλεσεν, ἕνα δὲ τὸν ἐκ ἐνιστάμενον τοῦ πονηροῦ καὶ εἰς τὰς ἐμπαθεῖς ἐξέλκοντα πολλάκις φαντασίας τὴν ψυχήν, ὄν ἀντιστρατεύεσθαι τῷ νόμῳ τοῦ νοὸς ἔφη, καὶ ἕτερον τὸν κατὰ τὴν ἁμαρτίαν ἐκ τῆς ἐπιθυμίας [*](1 Origen., Comm. in Ad Rom. 5, 10. VI S. 404 Lomm. — vgl. II, 17, 7) [*](1 Oekumenius zu öm. 7, 22. 23 S. 465. Gramer, Catene IV, 24—206 aus Monac. gr. 412) [*](1 Catene Μεθοδίου. Τέσσαρας Γε τις ἐνταῦθα λέγεσθαι νόμους εἰπών· ἕνα μὲν τὸν νόμον τοῦ θεοῦ, δεύτερον δὲ τὸν ἀντιστρατευόμενον, τρίτον, περὶ οὖ φησιν »τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου«, τέταρτον, περὶ οὖ λέγει »τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὅντι ἐν τοῖς μέλεσί μου«. τούτων ὁ πρῶτος, φησί, τὸ εὐαγγελικόν ἐστι παίδευμα, ἐΜεν διὰ τοῦ κηρύγματος εἰσιὼν καὶ τὴν ψυχὴν ῥυθμίζων· ὁ δεύτερος, ὁ ἀντιστρατευομενος, καὶ] οὖτος τῶν ἐπεισιόντων ἔξωθέν ἐστι κατ’ ἐνέργειαν τοῦ πονηροῦ (διὰ τ. λογισμῶν κ. + Oek.) τὴν ψυχὴν αἰχμαλωτίζων· ὁ τρίτος, ὅν φησι νοός, οἶτός ἐστιν ὁ τῇ φύσει ἡμῶν ἐγκατασπαρεὶς παρὰ τοῦ δημιουργοῦ, τὰ τὰ τῷ δεῷ φίλά παροτρύνων· ὁ τέταρτος, ὁ τῆς ἁμαρτίας νόμος. οὖτός ἐστιν ὁ φιλάαμαρτήμων, ὃς διὰ τῆς πρὸς τὸ κακὸν συνηθείας ἐνεσκίρρωσεν ἐν ἠμῖν τὴν ἁμαρτίαν. οὖν, φησί, πῶς ἐκ διαμέτρου ἐναντίοις περιεστοιχίσμεθα νόμοις. οἱ μὲν γὰρ δύο ἔξωθεν ἡμῖν ἐπεισρέουσιν, ὁ μὲν πρὸς ἀγαθοεργίαν ἐκκαλούμενος, ὁ εὐαγγελικός, ὁ δὲ πρὸς κακίαν παρακαλῶν, ὁ ἀντιστρατευόμενος τοῦ πονηροῦ νόμος. οἱ Τε λοιποὶ δύο ἔνδον εἰδὶ καὶ τὴν ψυχὴν συνέχ·ουσιν, ὁ μὲν τοῦ νοὸς παρὰ τοῦ δημιουργοῦ ἡμῖν ἐγκατεσπαρμένος καὶ ὁδηγῶν πρὸς τὰ κρείττονα, ὁ δὲ τέταρτος, ὁ καὶ νόμος τῆς ἁμαρτίας, διὰ τὴν πρὸς τὸ κακὸν ἔξιν ἐνσκιρρωθεὶς ἐν ἡμῖν. διὸ πρόσσχες πῶς ἀκριβῶς εἶπε »βλέπω — νοός μου«, τούτῳ δὴ τῷ ἐμφύτῳ πρὸς τὰ καλά, καὶ αἰχμαλωτίζοντά με — μέλεσί μου«, ὡς εἰ ἔλεγεν· ἔξωθεν εἰσπνέων συγκινεῖ καὶ ἐρεθίζει πάντα τὸν ἐν ἐμοὶ ἀποκείμενον κονιορτὸν καὶ βόρβορον, δν ἡ πρὸς ἡμαρτίαν μοι ἕξις ἐνεσπίλωσε καὶ ἐνέκαυσε· καὶ ὁ νόμος δὲ τοῦ θεοῦ ὁ εὐαγγελικὸς κινεῖ καὶ ἐρεθίζει τὰ ἐν ἡμῖν ἔμφυτα καὶ ἐγκατεσΠαρμένα πρὸς ἀγαθοεργίαν σπέρματα. ἔκαστος γὰρ τῶν ἔξωθεν ἐπεισιόντων τὸν οἰκεῖον καὶ κατάλληλον ἔνδον καὶ ἐν ἡμῖν ὅντα νόμον κινῶν καὶ διερεθίζων ἤ εὐσεβεῖν ἤ ἀσεβεῖν ἡμᾶς προτρέπεται (kleine Varianten Oek.) 1 f ὑποτιθέμενος . . καταφαίνεται] ὑποτίθεται S 1 ἀναφανδὸν < S) nach ὁ Π. Ph | ὁ < Phb | Παῦλος] ἀπόστολος S 2 μοι u. μὲν < S | τὂν < Phb | τὸν ἔμφυτον V 3 δ VU | σαφῶς < S | ἐκάλ. νοός Ph | δὲ < S 3f προσβολῆς] ὀρμῆς schwerl. S »Antrieb«) 4 συνιστάμενον Ph | τοῦ] νόμον τοῦ Ph | ἐμπαθεῖς] παντοδαπὰς wie S. 342, 12 S 5 ἀντιστρατεύεσθαι U Ph: ἀπιστρατεύεσθαι V 6 ἕτερον] τρίτον Ph | τὸν] τὸ V | ἐκ — ἐνσκιρρώσαντα S. 342, 1] »ward« S | ἐπιθυμίας] ὁμαρτίας Pha)

342
ἐνσκιρρώσαντα ἐν τῇ σαρκί, ὅν »ὰμαρτίας« νόμον οἰκοῦντα ἐν τοῖς μέλεσίν <μου>« ἐκάλεσεν, ᾦ ἐπιβαίνων ὁ πονηρὸς καὶ πολλάκις καθ᾿ ἡμῶν ἐγκελεύεται, πρὸς ἀδικίαν ἡμᾶς καὶ πράξεις συνελαύνων κακάς.

ὁ γὰρ ἔξωθεν εἰσπνεόμενος ἀπὸ τοῦ πονηροῦ νόμος, καὶ διὰ τῶν αἰσθήσεων καθάπερ ἀσφαλτῶδες ῥεῦμα ἔνδον εἰς αὐτὴν ἐκχεόμενος τὴν ψυκήν, ὑπὸ τοῦ ἐν τῇ σαρκὶ κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν ὑπάρχοντος κραταιοῦται νόμου.

φαίνεται γὰρ ὡς ἐν αὐτοῖς ἡμῖν τὸ μὲν βέλτιον, τὸ δὲ κεῖρον ὄν. καὶ ὅταν μὲν τὸ βέλτιον φύσει τοῦ χείρονος ἐγκρατέστερον γενηθῇ, φέρεται ὅλος πρὸς τὸ ἀγαθὸν ὁ νοῦς· ὅταν δὲ τὸ χεῖρον ἐπιβρίσῃ πλεονάσαν, ὃ ἀντιστορατεύεσθαι τῷ έν ἡμῖν λέγεται ἀγαθῷ, ἄγεται πάλιν ἀντιστρόφως πρὸς φαντασίας παντοδαπὰς ὁ ἄνθρωπος καὶ λογισμοὺς χείρονας.