De Resurrectione

Οὐκοῦν ἐλέγομεν ἀφ’ οὗ τὸν ἄνθρωπον, εἰ μνημονεύετε, πλανηθέντα τὴν ἐντολὴν ἀθετῆσαι συνέβη, ἐντεῦθεν ἐκ τῆς παρακοῆς τὴν ἁμαρτίαν λαβοῦσαν γένεσιν εὶς αὐτὸν εἰσῳκηκέναι.

οὕτως γὰρ πρῶτον στάσις ἐνέπεσε, σφαθᾳσμῶν τε καὶ λογισμῶν ἀνοικείων ἐπλη- ρώθημεν, κενωθέντες μὲν τοῦ ἐμφυσήματος τοῦ θεοῦ, πληρωθέντες δὲ ἐπιθυμίας ὑλικῆς, ἥν ὁ πολύπλοκος ἐνέπνευσεν ἐἰς ἡμᾶς βαρχυπορησάντων ἡμῶν τῆς παραγγελίας τοῦ θεοῦ τὸν κύκλον.

διὸ καὶ τὸν θάνατον ὁ θεὸς πρὸς ἀναίρεσιν τῆς ἁμαρτίας ὑπὲρ ἡμῶν ἀνεύρατο, ἴνα μὴ ἐν ἀθανάτοις ἡμῖν ἀνατείλασα, ὡς ἔφην, ἐθάνατος [*](2 öm. 7, 15–18 — 6 De res. I, 42. U, 2 S. 287 f. 331 ff — 11 De I, 38, 5 S. 281, 7ff — 18 vgl. De res. I, 38, 5. 40, 5. 41, 1. 42, 2. 43, 3. 44, 1 S. 281f. 285, 4ff. 286, 5 ff. 288, 9ff. 291, 1ff. 292 f) [*](1 καὶ τὸν βούλ. < S 2 προείρημαι V U (η über ε in U | τοῦτο vor πράσσω < Ph | μισῶ übers, auch hier »nicht « S 3 εἰ — ποιῶ < VUPha | τοῦ θεοῦ nach τ. νόμῳ < Ph u. Rom. 7, 16 4 καλὸν Pha | οὐκέτι] »nicht« S | ἀλλ’ V Ph | ἐνοικοῦσα Pha 6 μέμνησθαι V 7 ὡς »welches« S oder jaze aus jakoze) schon vor ἐν Ph | ὁριζόμεθα V U | εἰ καὶ — ἐλέγομεν Ζ. 11 < Ph | ταχὺ — βραδύνω Ζ. 8] »gehend das Wort ürzt « S | διελθεῖν V, w. e. seh. auch S | μᾶλλον U 154v 8 μακροτέρας — γεγενημένης Ζ. 9] »während viele Worte hierüber nötig sind« S | μοι V | ἤ] ἦς U 9 < S δὴ] μὴ V | ἄλλως V 379v 11 ἐλέγομεν] οὐ λέγομεν V: λέγοομεν S | εἰ μνημ. Cornarius: ἐμνημονεύετε VU: < Ph S 13 εἰσοικηκέναι VU | οὕτω Pha 14 πρῶτον < Ph | σφασᾳσμ. τ. κ. < S | σφαδαϊσμῶν VUPh | λογισμῶν verbindet mit στάσις S 15 κενωθέντος V 16 ὁ < V | ὁ πολύτροπος ἐνεφύσησεν Ph 17 βραχυπορ. — κύκλον < Ph | βραχυπ. S 106 18 ὑπὲρ < S 19 ἀνεύρ. Ph: ηὕρατο V, εὕρατο U | ἐν — ἀνατ.] »in uns als Unsterbliche « v besmertny <ny> v sed 8)

ὅθεν ὁ ἀπόστολος »οἶδα γὰρ ὅτι οὐκ οἰκεῖ ἐν ἐμοί, τουτέστιν ἐν τῇ σαρκί μου, τὸ άγαθόν« γέγων τὴν άπὸ τῆς παραβάσεως διὰ τῆς ἐπιθυμίας εἰσοικισθεῖσαν εἰς ὲμᾶς ἁμαρτίαν βούλεται μηνύειν, ἧς δὴ καθάπερ βλαστήματα νέα καὶ κλῶνες οἱ φιφήδονοι περὶ ἡμᾶς ἐὶ λογισμοὶ συνί|στανται.

δισσὰ γὰρ ἐν ὴμῖν λογισμῶν γένη, τὸ μὲν ἀπὸ τῆς ἐπιθυμίας τῆς ἐνθωπευούσης ἐν τῷ σώματι συνιστάμενον, ἥτιςἐξ ἐπιπνοίας, ὡς ἔφην, ἐγενήθη τοῦ ὑλικοῦ πνεύματος, τὸ δὲ ἀπὸ τοῦ νόμου τοῦ κατὰ τὴν ἐντολήν, ὅν ἔμφυτον ἐλάβομεν ἔχειν καὶ φυσικὸν νόμον, πρὸς τὸ καλὸν ἡμῶν ἐξεγείροντα καὶ ἐπανορθούμενον τὸν λογισμόν. ὅθεν τῇ μὲν νομοθεσίᾳ »τοῦ θεοῦ κατὰ τὸν.

νοῦν συνηδόμεθα (τοῦτο γὰρ ὁ »ἔσω« ἄνθρωπος), τῇ δὲ νομοθεσίᾳ διαβόλου κατὰ τὴν ἐνοικοῦσαν ἐπιθυμίαν ἐν τῇ σαρκί. ὁ γὰρ νόμος ἀντιστρατευόμενος καὶ ἀντιπράσσων »τῷ νόμῳ. τοῦ θεοῦ, οἶον τῇ πρὸς τὸ ἄγαθὸν ὁρμῇ <καὶ> τῇ ἐπιθυμίᾳ »τοῦ νοός«, οὑτός ἐστιν τοὺς ἐμπαθεῖς ἀναφύων ἀεὶ καὶ ὑλικοὺς πρὸς ἀνομίαν περισπασμόύς, παντάπασι πρὸς ἡδονὰς ὤν ἑλκτικός.