De Resurrectione

Methodius

Methodius, De Resurrectione, Bonwetsch, Hinrichs, 1917

Ὅτι δὲ ἀθάνατος ἡ ψυχὴ ἐδίδαξεν ἀναφανδὸν Χριστὸς καὶ δι᾿ πλούσιον καὶ τὸν πένητα Λάζαρον ἰστορίᾳ, τὸν μὲν ἐν κόλποις τῇ κατὰ τὸν πλούσιον καὶ τὸν πένητα Λάζαρον ἱστορίᾳ, τὸν μὲν ἐν κόλποις Ἀβραὰμ δοὺς ἀναπαύεσθαι μετὰ τὴν ἀπόθεσιν τοῦ σώματος, τὸν δὲ ἐν ἀλγηδόσιν, οἷς διαλεγόμενον τὸν Ἀβραὰμ εἰσήγαγε· διὰ Σολομῶνος δὲ ἐν τῇ ἐπιγραφομένῃ Σοφίᾳ, ἔνθα »δικαίων αἱ ψυχαὶ ἐν χειρί« γέγραπται »θεοῦ, καὶ οὐ μὴ ἄφηται αὐτῶν βάσανος. ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι, καὶ ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν, καὶ ἡ ἀφ᾿ ἡμῶν πορεία σύντριμμα· οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ, καὶ ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀθαναςάς πλήρης«. ὅθεν σώματος ἡ ἀνάστασις, καὶ οὐ χυχῆς. οὐ γὰρ τὸν ἑστῶτά τις ἀνίστησιν, ἀλλὰ τὸν κείενον, ὥσπερ οὐδὲ τὸν ὑγιαίνοντα θεραπεύουσιν, ἀλλὰ τὸν πάσχοντα.

[*](1 Dan. 12, 2. Symp. 9, 2 S. 116, 11 f. De res. II, 18, 3. 21, 2 – 6 Jerem. 8, 4 – 10 Luk. 16, 19 ff – 13 Weish. Sal. 3, 1–4 – 17 De res. I, 51, 5 – 9 vgl. Mt. 9, 12 (Mk. 2, 17. Luk. 5, 31) 1 ὀκλάσασα] ἁμαρτήσασα las schwerl. S (sŭgrěŠjŠisja vielmehr wohl aus sŭkruŠjŠisja »eingestürzt«) |ἡ καλὴ καὶ ποθητὴ S: παθητὴ Pet Dd Jh | σκηνὴ] μὴ οὖν Cr | χώματος] σώματος V 2 τὸ γὰρ θνῇσκον, ἀλλ᾿ οὐ τὸ μὴ θν. S | ἡ σάρξ U 3 γὰρ] δὲ C | καὶ—ἀθάνατος <V | εἰ <S | σῶμα δὲ] teloze: temze (»daher«) S 4 μὲν εἶναι . . δὲ <S 5 μὴ εἶναι <U S | ἀνάστασιν V 367 a v | τὸ ἐστὼς C 5 f καὶ κληθὲν U C: <S 6 κατὰ—πλήρης Ζ. 17 <C 7 ἀναστρέφη V, ἀναστρέφει U 8 ἀναφανδὸν <S | Χριστὸς] ὁ κύρις VU 9 σαλομῶνος V (auch Z. 12f) 10 Λάζαρον . . πλούσιον S | πένητα <S, vielleicht ἀποδεικνύναι od. eentuell ἀναπαιδεύεσθαι |τοῦ] τούτου τοῦ S 11 f τὸν δὲ ἐν ἀλγ. <S 12 ἀλγηδ.] αχθηδόσιν U | τὸν vor Ἁβρ. <V | διὰ <S 12 f σαλομῶνος V 13 ἐπιγραφομένῃ <S 13 f ἔνθα . . γέγρ.] φηςίν S 14 καὶ <S 15 κάκοσις V 16 ἀφ᾿ ἡμῶν S 91v 17 ὅθεν σώμ.] σώμ. οὖν Cc, σώμ. μὲν Cr 18 ἀνίστησιν] ἐγείρει C 19 οὐδὲ τ. ὑγιαίν.] »nicht den nicht Leidenden« ne neboljastago: »den nicht Leidenden« neboljastago S 19 f πάσχοντα] es endet C)
308

Εἰ δέ τις τὴν ἀνάστασιν ἐπὶ τῆς ψυχῆς, καὶ μὴ ἐπὶ τῆς σαρκὸς βιάζεται [λέγειν] ἔσεσθαι, πολλὴ μὲν μωρία τοῦτο καὶ ἀλογία. δεῖ γὰρ φθορὰν πρῶτον καὶ λύσιν τὸν τοιοῦτον τῆς ψυχῆς δεικνύναι, ἵνα δείξῃ δὴ καὶ τὴν ἀνάστασιν <αὐιτῆς>, μήτοι ληροῦντά γε, ἀλλὰ σαφῶς λέγοντά τι φαίνεσθαι.

ὄμως γοῦν δοτέον αὐτῷ θνητὴ ὁρίσασθαι τὴν ψυχήν. δυοῖν γάρ τοι θάτερον ταύτῃ θετέον, ἢ ἀληθῆ τὸν κύριον ἀποφήνασθαι ἀθάνατον τὴν ψυχὴν διδάσκοντα, καὶ ψεῦδος τὸ φθείρεσθαι ἀυτὴν λέγειν, ἢ φθείρεσθαι, καὶ ψεὺδος τὸ ἀνώλεθρον αὐτὴν καὶ ἀθάνατον εἶναι διδάσκειν τὸν Χριστόν, καὶ ἐν τῇ κατὰ τὸν πλούσιον καὶ τὸν πένητα φράσει, καὶ ἐν τῇ κατὰ τὸν Μψυςέα καὶ τὸν Ἠλίαν ὀπταςίᾳ. ἀλλ᾿ οὐδὲν ὁ κύριος ἄλλως ἐξθέγξατο ἢ ἐψεύσατο. οὐ γὰρ εἴδωλον ἢ φάσμα, τοὺς ἀποστόλους βουλόμενος ἀπατᾶν,ἐδείκνυεν αὐτοῖς ἐν τῷ ὄρει τὸν Ἠλίαν καὶ τὸν δυσμαθέστατον μαθεῖν ἀθάνατον αὐτὸν εἶναι καὶ ἀνώλεθρον διαβεβαιοῦσθαι τὴν ψυχήν.