De Libero Arbitrio

ΟΡΘΟΔ. Τὴν μὲν προθυμίαν ἀποδέχομαι τὴν σήν, ὦ φίλε, καί σου τὴν περὶ τὸν λόγον σπουδὴν ἐπαινῶ· ὄτι δὲ περὶ τῶν ὄντων οὕτως διετέθης, ὡς ἄρα ἐξ ὑποκειμένης τινὸς οὐσίας ταῦτα ἐδημιούργησεν ὁ θεός, οὐ πάνυ τι μέμφομαι. ὡς ἀληθῶς γὰρ ἡ τῶν κακῶν γένεσις οὕτω τοὺς πολλοὺς διατεθῆναι ποιεῖ.

καὶ γὰρ πρὸ σοῦ τε καὶ ἐμοῦ πολλοί τινες ἄνδρες ἱκανοὶ περὶ τούτου τὴν μεγίστην ζήτησιν ἐποιήσαντο. καὶ οἱ μὲν ὁμοίως διετέθησάν σοι, οἱ δ' αὖ πάλιν τὸν θεὸν τούτων δημιοργὸν ἀπεφήναντο, σύγχρονον αὐτῷ ὑπόστασιν δοῦναι πεφοβημένοι· κάκεῖνοι ἐκ τοῦ φοβηθῆναι τῶν κακῶν ποιητὴν εἰπεῖν τὸν θεὸν σὐγχρονον αὐτῷ δοῦναι τὴν ὕλην ἔδοξαν. καὶ συνέβη ἑκατέροις ἐκ τοῦ μὴ κατ’ ἐπιστήμην τοῦ ἀληθοῦς φοβηθῆναι τὸν θεὸν τὸ μὴ καλῶς εἰπεῖν.

ἔτεροι δὲ τὴν ἀρχὴν καὶ] περὶ τοῦ τοιούτου ζητεῖν παρῃτήσαντο, ὡς οὐκ ἔχοντος τέλος τοῦ τοιούτου ζητήματος.

ἐμὲ δὲ τὰ κοινὰ τῆς πρὸς σὲ φιλίας παραιτεῖσθαι τὸ ζητούμενον οὐκ ἐᾷ· καὶ μάλιστα ὅτε τὴν προαίρεσιν ἀπαγγέλλεις τὴν σὴν, ὡς οὐ προλήψει κρατούμενος εἰ καὶ τὰ μάλιστα οὕτω πως ἐξ ὡν ὑπενόησας ἔδοξας ἔχειν τὰ πράγματα), ἀλλ’ ἐν ἐπιθυμίᾳ τῆς τοῦ ἀληθοῦς γνώσεως καθεστάναι λέγεις. λέγεις. ὅθεν προθύμως κἀγὼ ἐπὶ τὸν τῆς ζητήσεως τραπήσομαι λόγον.

βούλομαι δὲ καὶ τουτονὶ τὸν ἑταῖρον ἀκροατὴν γενέσθαι τῶν ἡμετέρων λόγων· καὶ γὰρ δοκεῖ πως κατά τι περὶ τούτων ὁμοίως σοὶ δοξάζειν καὶ αὐτός. διὸ κοινὸν κοινὸν πρὸς ἀμφοτέρους τὸν λόγον ποιεῖσθαι βούλομαι· ἅ γὰρ ἂν εἴποιμι πρὸς σὲ οὕτως ἔχοντα, ταῦτα καὶ πρὸς τοῦτον ὁμοίως λέξω. εἴ σοι τοίνυν ἀληθῶς περὶ τοῦ κρείττονος λέγειν εὐγνωμόνως δοκεῖ, πρὸς ἔκαστον ἀπό- κριναι ὡν ἐρωτῶ· ἐκ γὰρ τούτων γενήσεται καὶ σὲ μὲν τὸ ἀληθὲς μανθάνειν, κἀμὲ δὲ μὴ μάτην τοὺς λόγους ποιεῖσθαι πρὸς σέ.

ΟΥΑΔ. ταῦθ' ἅπερ εἶπας πράττειν ἑτοίμοως ἔχω, καὶ διὰ τοῦτο [*](1 De autex. 8, 2. Plato Phaedr. 279 C — 2 vgl. De res. I, 2, 6 — 5 vgl. Plato Apol. 21 B — 8 vgl. z. B. Plato Protag. 317 C. 348 A) [*](F S C D Ezn 1 κοινὰ τ. πρ. σὲ φιλίας] vgl. S. 165, 10 und PI κοινὰ γὰρ τὰ τῶν φίλων παραιτ. — ἐᾷ Ζ. 2] »genötigt« Ezn 2 καὶ m;alista — λέξω Ζ. 10 < C Ι μάλιστα — προθύμως κἀγὼ Ζ. 5] »und weil die Gegner nicht richtig blicken, entsprechend unserer äche zur Gnade Gottes Zuflucht « Ezn 3 τὰ μάλιστα od. μᾶλλον S 5 ὅθεν < S Ι ἐπὶ — λόγον Ζ. 6] PI ἐπὶ ζήτησιν . ἐτραπόμην 6 βούλομαι — λέγειν Ζ. 11 < D Ι βούλομαι — ἐρωτῶ Ζ. »zumal da wir hoffend verti-aiien auf die Bereitwilligkeit der aufrichtigen örer« Ezn Ι καὶ τουτονὶ] ἢ τοῦτον ἢ S, vielleicht aber das 1. ἢ ili aus i = καὶ | τὸν ἔτερον FS 7 καὶ γὰρ δοκεῖ: δοκεῖ γὰρ S 8 αὐτός S 8 Ι δἰ ὂ F 9 ἃ] ὡς schwerl. S, jako že (= ὡς) aus jaže (= ἃ) Ι ἄν: ὑμῖν S 10 εἰ δέ σοι S, εἰς ὃ C Ι ἀληθῶς C 11 τῶν κρειττόνων? S Ι λέγεις C Ι δοκῶ d. Ausgg., ür auch Bh, < CD: πρόκειται (vor λέγειν) S Ι εὐγνωμόνως binden S C (ebenso Bh) mit dem Folgenden (in S dazwischen mit roter Tinte »Es beginnt die «) Ι ἔκαστα D 12 ἐρωτῶμεν S Ι τούτου DS: ? Ezn 12f καὶ σὲ . . κἀμὲ: »ihnen« . . »uns« Ezn 12 ταληθὲς C: τἀληθῆ w. e. seh. S 12f τὸ ἀλ. μανθάνειν] γνῶναι (+ 2. Hd.) τὸ ἀλ. D, aber aber ür μανθάνειν PI 13 καὶ ἐμὲ CD Ι τ. λόγους μου? S Ι ποιεῖσθαι] προσΐεσθαι C Ι πρ. σέ < 14 ΟΥ am Rand in F, aber schwerl. ist der Unterredende von Methodius als Valentinianer gedacht, vgl. Symp. 8, 10 S. 93, 7 Ι ταῦθ' — τοῦ λόγου S. 157, 4 < CD, nur β in D ἑτοίμως ἔχω S. 144, 5 und S. Μ 14 οὐ γὰρ σπεύδω κακῶς, ἀλλὰ ζητῆσαι ἀΜῶς Ι ταῦθ' — μαθεῖν S. 157, 2 < Ezn Ι ἔχων auf Rasur) F)