Refutatio Omnium Haeresium (= Philosophumena)

Τὰ δὲ ὀνόματα τῶν στοιχείων τὰ κοινὰ καὶ ῥητὰ αἰῶνας καὶ λόγους καὶ ῥίζας καὶ σπέρματα καὶ πληρώματα καὶ καρποὺς ὠνόμασε· τὰ δὲ καθ᾿ ἕνα αὐτῶν καὶ ἑκάστου ἔδια ἐν τῷ ὀνόματι τῆς Ἐκκ(λη- σίας) ἐμπεριεχόμενα νοεῖσθαι.

ὧν στοιχείων τοῦ ἐσχάτου στοιχείου τὸ ὕστατον γράμμα φωνὴν προήκατο τὴν ἑαυτοῦ, οὗ ὁ ἦχος ἐξελθὼν #x003E; εἰκόνα τῶν στοιχείων στοιχεῖα ἴδια ἐγέννησεν, ἐξ ὧν τά τε ἐνταῦθα διακεκοσμῆσθαί φησι, καὶ τὰ πρὸ τούτων γεγενῆσθαι. τὸ μέντοι γράμμα αὐτό, οὗ ὁ ἦχος ἦν συνεπακολουθῶν τῷ ἤχῳ κάτω, ὑπὸ τῆς συλλαβῆς τῆς ἑαυτοῦ ἀνειλῆφθαι ἄνω λέγει εἰς ἀνα- πλήρωσιν τοῦ ὅλου, μεμενηκέναι δὲ εἰς τὰ κάτω τὸν ἦχον, ὥσπερ ἐ̓ξω ῥιφέντα.

τὸ δὲ στοιχεῖον αὐτό, ἀφ’ οὗ τὸ γράμμα σὺν τῇ ἐκφωνήσει τῇ ἁαυτοῦ κατῆλθε κάτω, γραμμάτων φησὶν εἶσὶν τριάκοντα, καὶ ἒν ἕκαστον τῶν τριάκοντα γραμμάτων ἐν ἑαυτῷ ἔχειν ἕτερα γράμματα, δι᾿ ὡν τὸ ὄνομα τοῦ γράμματος ὀνομάζεται, καὶ μὴν πάλιν [*](4 f vgl. Act. 4, 21 — 9 f Matth. 18, 10 —11 —S. 176, 20 wörtlich I 14,2. 3 S. 132 ff H.) [*](1 ὄντα Ρ: Epiph. ὄν, aber unumquemque enitn ipsorum, pars existens totiiis, . . . nominare lat. 2 παύσασθαι Iren. Miller: παίσας Ρ 3 f μονογλωττήσαντα Iren. ö.: μονογλωττήσαντι Ρ 4 καταντῆσαι Ρ (so Epiph., καταντήσαι Dind. deveniant lat.) † καὶ Iren. ö. 5 γενέσθαι Ρ Epipb.: futuram Iren. lat. 6 ἠχήσῃ] † τήν τε ἐκφώνησιν ἠχήση Ρ (Dublette) τῆς τε] ἧς Iren. εἰκόνα Iren.: ἱκανὰ Ρ 7 † φθόγγους Iren. Gö. 8 ἀγένητον Ρ 11 κοινὰ καὶ Iren, lat.: κοινὰ καὶ ῥήματα Ρ, ῥητὰ καὶ κοινὰ Iren, nach Epiph. 13 τὰ δὲ καθ’ ἔνα αὐτῶν Iren.: τὸ Μ’ ἑαυτῶν Ρ ἴδια Iren, ö.: ἰδία Ρ 14 νοεῖσθαι] † ἔφη Iren. ὡν Iren.: τῶν Ρ 15 ὕστατον Iren, lat, We.: ὔστερον Ρ Epiph. ὁ ὁ> Epiph. 16 κατ’ εἰκόνα Iren. ö.: ἱκανὰ Ρ, εἰκόνας Miller 17 Ρ 19 κάτω Iren. Miller: καὶ τῶ Ρ 20 τοῦ Iren. Miller: τούτου Ρ 21 σὺν τῇ Iren. Miller: συνέστη Ρ 22 κάτω] † ὃ Epiph. εἶναί φησι Epiph., aber ait esse Iren, lat, τριάκοντα] † γραμμάτων Ρ (Doublette) 24 μὴν πάλιν Ρ: αὖ πάλιν Epiph., rursus Iren. lat.)

οὔτως δ᾿ ἂν σαφέστερον μάθοι τις τὸ λεγόμενον· τὸ δέλτα στοιχεῖον γράμματα ἔχει ἐν ἑαυτῷ πέντε, τὸ δέλτα καὶ τὸ εἶ καὶ τὸ λάβδα καὶ τὸ ταῦ καὶ τὸ ἄλφα, καὶ αὐτὰ ταῦτα τὰ γράμματα δι᾿ ἄλλων <γράφεται γραμμάτων, καὶ τὰ ἄλλα δι᾿ ἄλλων>.

εἰ οὖν πᾶσα ὑπόστασις τοῦ δέλτα εἰς ἄπειρον ἐκπίπτει, ἀεὶ ἄλλων ἄλλα γράμματα γεννώντων καὶ διαδεχομένων ἄλληλα, πόσῳ μᾶλλον ἐκείνου τοῦ στοιχείου μείζον᾿ εἶναι τὸν πόντον τῶν γραμμάτων; καὶ εἰ τὸ ὲν γράμμα ἄπειρον <οὕτ>ως, ὀρᾶτε ὅλου τοῦ ὀνόματος τὸν βυθὸν τῶν γραμμάτων, ἐξ ὡν τὸν προπάτορα ἡ Μάρκου φιλοπονία, μᾶλλον δὲ ματαιοπονία βούλεται συναιστᾶν.

διὸ καὶ τὸν Πατέρα ἐπιστάμενον τὸ ἀχώρητον αὑτοῦ δεδωκέναι τοῖς στοιχείοις, ἃ καὶ αἰῶνας καλεῖ, ἑνὶ ἑκάστῳ αὐτῶν τὴν ἰδίαν ἐκφώνησιν ἐκβοᾶν, διὰ τὸ μὴ δύνασθαι ἕνα τὸ ὅλον ἐκφωνεῖν.