Zetemata codicis Vaticani

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

  • Ἐζητοῦμεν τὸν νοῦν τε τούτων καὶ τὰϲ λέξειϲ·
  • εἶμι μὲν, οὐδ’ ἁλίη ὁδὸϲ ἔϲϲεται ἣν ἀγορεύω,
  • [*](Scriptae sunt hae Quaestiones in cod. Vat. 305 inde a fol. 171 usque ad fol. 184 cum titulo πορφυρίου φιλοϲόφου ὁμηρικῶν ζητημάτων βιβ βλίον ά, de quo vid. Prolegg. cap. l.)[*](1 ϲυνουϲ. αιϲ V1. ι in text. paene delet. in marg. V2 scr. 3 μὲν ἑαυτὸν in text. paene del. V in marg. scrps. 4 παρανοοῦμεν coni Valckenaer, op ll, p. 146 . . . ωϲαϲ V1, ἠξί V2 in mg. 11 post λανθάνει δὲ ins. ὁ νοῦϲ Gilders leeve, do Porph. stud. Hom . , p. 8, 2 13 καθ’ ante ἑαυτὸν ins. G . W olff, Porph. de phil. ex orac., p 18 18 α (ut etiam reliquarum quaestionum numeri) a. V1 rubro atram. script. 19 τὸν νοῦν τὸν ⟨corr. e τῶν ⟩ τούτων V τε Lascaris)[*](1 sqq. De hac Praefatione et de Anatolio v. Prolegg. cap. l.)
    282
  • ἔμ ποροϲ, ο ὐ γὰρ νηὸϲ ἐπ ήβ ολοϲ ο ὐδ’ ἐρετάων
  • γίγνομαι, ὥϲ νύ που ὔμμιν ἐείϲατο κέρδιον εἰναι
  • (β 318 — 20)
  • τί ϲημαίνει τὸ ἔμποροϲ καὶ τὸ ἐπήβ ολοϲ καὶ πρὸϲ τί ἀναφέρεται τὸ ὥϲ ν ύ που ὔμμιν ἐείϲατο κἐρδιον εἶναι τὸ μὲν οὖν ἔμ ποροϲ οὐ κατὰ τὴν ϲυνήθειαν τέτακται παρ’ Ὁμήρῳ, ἀλλ’ ἐπὶ τῶν ἐπ’ ἀλλοτρίαϲ νηὸϲ περώντων, οὓϲ ϲυνήθωϲ ἐπιβάταϲ νῦν λέγομεν. αὐτὸϲ γοῦν ἐντὸϲ ἄλλοιϲ παρίϲτηϲι λέγων (ω 299. 300)·
  • ἢ ἔμποροϲ εἰλήλουθαϲ νηὸϲ ἐπ’ ἀλλοτρίηϲ,
  • τῶν Ἀττικῶν τῶν ἐντὸϲ ταῖϲ τριήρεϲι ϲτρατευομένων τοὺϲ μὲν μαχομέ νουϲ ἐπιβάταϲ καλούντων, τοὺϲ δὲ τὰϲ κώπαϲ καὶ τὰ πηδάλια ἔχονταϲ ἐπικώπουϲ. ὅπερ δὲ παρὰ τῷ ποιητῆ τῶν ἐπὶ τοῖϲ ἅρμαϲιν οἱ μὲν μαχόμενοι παραιβάται, οἱ δὲ τὰϲ ἡνίαϲ ἔχοντεϲ ἡνίοχοι, τοῦτο ἐπὶ τῶν ἐντὸϲ ταῖϲ τριήρεϲιν ἐπίκωποι καὶ ἐπιβάται παρ’ Ἀττικοῖϲ δύνανται. οὐ μέντοι ὁ ἔμποροϲ ἀπὸ τοῦ πορίζειν πεποίηται παρ’ Ὁμήρῳ, ἀλλ’ [*](1. 2 ἔμποροϲ οὐδ’ ἐρετάων ἐπήβολοϲ γίνομαι V , corr. Lasc. 11 πηδαλίου V1. καὶ τὰ πηδήλια V2 in marg. 12 περὶ τῷ π. V 15 πορίζειν V παρ’ ὁμήρου V 1, ῳ supra scrps. V2) [*](4 sqq. Quaestio paucis rebus omissis, additis paucioribus in codd Odysseae ita transiit, ut in varia scholia verbo ἄλλως interiecto dirempta divisa. sit. Quae suo quodque loco breviter indcabuntur, h . l. iis allatis quae totam [quaestionem , unde excerpta sunt, refereant :) [*](schol. cod. P aris. 2894 ap. Cramer., A. P. Ill, p. 407, 27 (= S ap. Dind. ad vol. l, p.108, 25) ad β 318: εἶμι μὲν] τὸ ἑξῆς. εἰμὶ ⟨ita Cr. et. D⟩ μὲν ἔμπορος, ὅ ἐστιν ἐπιβάτης ἐπί νεὼς ἀλλοτρίας, μ ἔχων ἐμὴν ναῦν. ἔμπορος ἤγουν ἐπιβάτης ἐπὶ νηὸς ἀλλοτρίας. ἀντὶ ⟨v. Dind. p. XLVI ⟩ ναυκ λ ήρου, φησὶ , δι᾿ ὑμᾶ ς ἐπιβάτης ἐσόμενος τοὺς κ αταναλωκότα μου τὸν πλοῦτον, διὰ τὰ ἄνω. ο ὐ χ ἅ λι ς ὡς τὸ πά ροι δ εν ἐκ είρετε πολ ά. ἔμπορον δὲ τὸν ἐπ᾿ ἀλλοτρία νηὸς πλέοντα ἐπιβάτην, ὡς καὶ ἀλ αχοῦ. ἔμ πορος εἰ ήλου θας ν ηὸ ἐ π᾿ ἀ λ λ οτρίας. ἄλλως κτλ. (v. ad p. 283 , 5). Eadem fere schol. H et R ap. Dind. l. c.) [*](†schol. B⟩ Q β 319: ἔμπορος, οὐ γὰρ νηὸς ἐπήβολος] τὸ ἑξῆς. εἶμι μὲν ἔμπορος, ὅ ἐστιν ἐπιβάτης, ἐπὶ νηὸ ἀλλοτρίας, ἀντὶ ναυκ λ ήρου, φησὶ, δἰ ὑμᾶς ἐπιβάτης ἐσίμενος. ἐπ ήβολ ος δὲ σημαίνει , ὥς φησιν ὁ πορφ ύ ριος, ἐπιυχ καὶ ἐχκρατῆ καὶ δεσπότην ἀπὸ τοῦ βάλλειν, ὅ ἐστι τοῦ σκοποῦ τυγχάνειν · ἔμ πορος δὲ τὸ ἐπ᾿ ἀλλοτρίας νεὼς πλέοντα ἐπιβάτην, ὡ καὶ ἀλλήλοιϲ αχοῦ. ἐμπορ ος εἰλήλου θας ν ηὸς ἐπ᾿ ἀλλοτρ ίας.) [*](4- 14 Exscripsit schol.Ε (Ι. p.109, 3 -10 D .), cf. Eust. β, p.1447, 42 sqq. excerpsit schol. min. v. 319: ἔμπορο ὁ ποιητὴς τὸν ἀλλοτρίας νεὼς ἐπιβαίνοντα λέγει, τὸν παρὰ τοῖς ὕστερον ἐπιβάτην, ὡς ἐμπόρου παρ αὐτοῖς λεγομένου τοῦ μεταβολέως κ αὶ πραγματευτοῦ καὶ μάλιστα τοῦ διὰ θαλάσσης περῶντος. κ αὶ ὅτι Ἀττικοὶ τοὺς ἐντὸϲ ταῖς τριήρεσι κωπηλ ἀτας ἐπικώπους λέγουσιν, ἐπιβάτας δὲ τοῦς μαχότας , in quibus illa τοῦ μεταβολ ἐως καὶ πραματευτοῦ, quibuscum conferendi Hesych , Suid., Et. M. h. v., ex alio fonte petita sunt. De Zenodoro qui fertur (Miller. mel. de litt. Gr, p 409) similia aferente v. Prolegg. Ill,4.) [*](14 — p. 283, 7 Exscripsit schol. E H Q R (Dind. lin. 10 —17).)
    283
    ἀπὸ τοῦ πόρου, τοῦτ’ ἔϲτι τῆϲ πορείαϲ. τὸν δὲ πόρον κυρίωϲ ἐπὶ τῆϲ τοῦ ὕδατοϲ τάττει πορείαϲ, λέγων·
  • ὅϲϲ’ ἐμόγηϲα πόρουϲ ἁλὸϲ ἐξερεείνων (μ 259), καὶ
  • ἀλλ’ ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐυρρεῖοϲ ποταμοῖο (Ξ 433).
  • ὡϲ οὖν τὸ μὴ ἐντὸϲ οἰκείῳ οἴκῳ γαμεῖν ἀλλ’ ἐντὸϲ ἀλλοτρίῳ ἐγγαμεῖν λέγουϲιν, οὕτωϲ τὸ ἐπ’ ἀλλοτρίαϲ νηὸϲ τὸν πλοῦν ποιεῖϲθαι ἐμπορεύεϲθαι, καὶ ἔμποροϲ ὁ τοιοῦτοϲ. τὸ δὲ ἐπήβολοϲ ϲημαίνει τὸν ἐπιπολλῆϲ τυχῆ καὶ ἐγκρατῆ, ἀπὸ τῆϲ βολῆϲ καὶ τοῦ βάλλειν, ὃ ϲημαίνει τὸ τυγχάνειν τοῦ ϲκοποῦ, ὅθεν καὶ τὸ
  • ϲ ὺ δ’ ἐνὶ φρεϲὶ βάλλεο ϲῇϲι (Α 297 ),
  • τοῦτ’ ἔϲτιν ἐπιτυχῶϲ λάμβανε. καὶ ἡ βουλὴ δὲ οἶον βολή τιϲ, ὅθεν ἔφη·
  • ϲῇ δ’ ἥλ ω βουλῇ Πριάμοιο πόλιϲ (χ 230),
  • ὡϲ εἰ ἔφη· τοῖϲ ϲοῖϲ ὅπλοιϲ ἢ τόξοιϲ ἢ βέλεϲι. λύϲειϲ ἐντεῦθεν καὶ τὸ
  • ἡ δὲ Φερὰϲ ἐπέβαλλεν ἐπειγομένη Δ ιὸϲ ο ὔρ ῳ (o 296)
  • μετῆκται γὰρ ἀπὸ τῶν πόρρω τὴν ἐπιβολὴν ποιουμένων ὥϲτε τυχεῖν · ἡ ναῦϲ οὖν ἐπιβολὴν ἐποιεῖτο ὥϲτε τυχεῖν τῶν Φερῶν. οὕτω τῆ λέξει καὶ οἱ μεθ’ Ὅμηρον κέχρηνται· Ϲοφοκλῆϲ Ἀλκμαίωνι (fr. 95 D.)· ,,εἴθ ’ εὖ φρονήϲαντ’ εἰϲίδοιμί πωϲ φρενῶν ἐπήβολον καλῶν ϲε“, Πλάτων νόμων πρώτῳ (pot. ll , p. 666 D) ,,ἐπήβολοι γεγονότεϲ τῆϲ καλλίϲτηϲ ᾠδῆϲ “, καὶ τετάρτῳ (p. 724 Β) παιδείαϲ γίνονται κατὰ δύναμιν ἐπήβολοι, Ὑπερίδηϲ ἐντὸϲ τῷ κατὰ Δημάδου (fr. 81 Bl.)· ,μηδέποτε πολεμου [*](4 ίζον V 1, ξ supra scrps. V2 εὐρεῖοϲ V; corr. Lasc. 5 ὡϲ οὖν humidit. deleta repet, V2 ἒν ἀλλοτρίῳ γαμεῖν V, rectum schol. Od. (v. infra ad h. l.) suppeditat 6 .ηὸϲ V 7. 8 ἐπ τυχῆ V 10 ϲὺ δ’ ἐνὶ hum. del. in marg. scrps. V2 βάλεο V, corr. Lasc. 14 ἡ δὲ in cod. evan. ἐπέβαλεν V, corr. Lasc. οὔρι 〈ω spr. ι scrpt.⟩ V 17 ὅμηρ . . V 20. 21 verba uncinis inclusa. ex Etym. M.(ν infr. ad lin. 7 ) addidi, ubi per errorem Xenophontis nomen irrepsisse editores monuerunt, quod ea re vel magis elucet, quod apud Eust. verbu, quae item Χenophonti tribuit, ita leguntur: γίνονται κατὰ νόμον ἐπήβολοι) [*](5 sqq. Schol. P aris. (v. ad p. 282, 4 sqq .): ἄλλ ως. ὡς τὸ μ ἐντὸϲ ἰδίῳ οἵκῳ γαμεῖν, ἀλλ᾿ ἐντὸϲ ἀλλοτρίῳ, ἐγγαμεῖν ἐστιν, οὕτως καὶ τὸ ἐπ᾿ ἀλλοτρίας νηὸς τὸν πλοῦν ποιεῖσθαι [καὶ ] ἐμπορεύεσθαι. τοιοῦτος ἔμ πορος. ἐπ ήβολ ος δὲ ὁ ἐπιτυγχάνων τοῦ σκοποῦ.) [*](7 — p. 284, 4 Exscripsit schol. E Q R β 319 (p. 110,1 — 12 Dind.) , cuius initium est: Ἀττικὴν εἶναι τὴν λ λέξιν φησὶν ὁ πορ φ ύρ ιος. δηλοῖ δὲ τὸν ἐπ ιτυχῆ, ἀκὸ τοῦ βάλλειν κτλ. Cf. †Εust. p.1448, 5 sqq. P orp hyrium nominatim afferens. Eadem neglecto Porphyrii nomine in formam redacta paullo breviorem v. in schol. min. et Et. M. 357, 17 sqq.) [*](De origine et notione v. ἐπήβολος cf. Timaei lex. Platon.: ἐπήβολοι οἱ ἐπιτυχῶς βάλλοντες. βάλλειν γὰρ τὸ τυχεῖν, ἢ οἱ ἐντυγχάνοντες. Simil. schol. Aesch. Pr.446 ἐπηβόλους: ἔμφρονας, ἐπιτευκτικούς, ἐπτυχεῖς, cf. Suid. v. ἐπήβολος, Hesych. v. ἐπηβόλους.) [*](21 Locum Hyperidis Eustathius melius servasse videtur: μήτε πόλεως μήτε πολ ιτεία ἐπηβόλους γενέσθαι itaque Blass edidit (pro μήτε πόλεως Etym. M. l. c., in quo κατὰ Δημάρχου pro κατὰ Δημάδου legitur, μ ή τε πόλ ιν habet). )
    284
    μήτε πολιτείαϲ ἐπηβόλουϲ γενέϲθαι “, Ἄρχιπποϲ Πλούτῳ (l, p. 687 37 Κ.)· ,,νῦν ὡϲ ἐγενόμην χρημάτων ἐπήβολοϲ . ἔϲτι δὲ οὐ ποιητικὴ λέξιϲ ἀλλ’ Ἀττική. τί οὖν αἱ λέξειϲ ϲημαίνουϲι δεδήλωται, τὸ δὲ ὥϲ νύ π ου ὔμμιν ἐ είϲατο κέρδιον εἶναι ϲὺν βαρύτητι εἴρηται, λέγοντοϲ Τηλεμάχου· ἐντὸϲ ἀλλοτρίᾳ πλευϲοῦμαι νηί· οὐ γάρ είμι ἐπιτυχὴϲ ἰδίαϲ νηόϲ, οὐδὲ ἐρέταϲ κεκτημαι, τοῦτο γὰρ ὑμῖν ὠφελιμώτερον εἰναι ἐφάνη, τοῦτ’ ἔϲτι τὸ μὴ ἔχειν ἐμὲ ἰδίαν ναῦν ἀλλ’ ἔμπορον πλεῖν ἀναφέρει δὲ εἰϲ ἐκεῖνο, ὅτι εἰϲ πενίαν αὐτὸν κατέϲτηϲαν. προεῖπε γάρ·
  • ἢ οὐχ ἅλιϲ, ὡϲ τὸ πρόϲθεν ἐκείρετε πολλὰ καὶ ἐϲθλὰ
  • κτῆμα τ’ ἐμά, μνηϲτ ῆρεϲ, ἐγ ὼ δ’ ἔτι ν ή πιοϲ ἦα
  • (β 312. 13).
  • ἔϲτιν οὖν οὕτω τὸ νόημα· ἀντὶ ναυκλήρου δι’ ὑμᾶϲ ἐπιβάτηϲ γέγονα τἀμὰ καταναλώϲαϲ.

    Εditum Κ 416.

    δ editum Ψ 422, p. 363; ε ′ 1 1 , p. 125; Ϛ =ibid., p. 128; ζ΄ Ϲ 509, p. 226.

    Vatic. Τ ὸ αἰόλον οὐκ οἱδ’ ὅθεν τῶν γραμματικῶν τινεϲ ἐπὶ τοῦ ποικίλου παρ’ Ὁμήρῳ ἀκούειν ἀξιοῦϲιν· οὕτω γοῦν τὸ αἰολόπωλον ( Γ 185 ) ἀποδιδόαϲι καὶ τὸ αἰόλοϲ ἵπποϲ (Τ 404) καὶ αἰόλον ὄφιν (M 208). οὐκ ἔϲτι δὲ ἀλλὰ ϲημαίνει τὸν τα *Β f. 89 ad κορυθαιόλοϲ Z 359 (id. L. f. 137 ibid ., Π). Οὐκ οἶδ’ ὅθεν τῶν γραμματικῶν τινεϲ τὸ αἰόλον ἐπὶ τοῦ ποικίλου παρ’ Ὁμήρῳ ἀκούειν ἀξιοῦϲιν· οὕτω γοῦν τὸ αἰολόπω) ἀποδιδόαϲι καὶ πόδαϲ αἰόλοϲ ἵπ ποϲ καὶ τὸ αἰόλον ὄφιν. οὐκ ἔϲτι δὲ οὕτωϲ ἀλλὰ ϲημαίνει τὸν ταχύν, γενόμε. [*](4. 5 λέγοντοϲ ex ἐλε (?) corr. V1 6 ὑμῖν correxi ἡμῖν V 9 ἐκείρετε ex ἐκείρετο corr. V 2 13 καταναλώϲταϲ V, corr. Lasc.) [*]((Vat.) 22 αἰολοπῶλον) [*]((B et L) 22 αἰολο, supra extr litt. πλ scrpt., B⟩ ; αἰολοπόλουϲ L.) [*](3 —13 Exscripserunt schol. H Q R (p. 11 0, 13 —23 D.) et in formam redacta breviorem schol. min.) [*](8 sqq. Transposuit †E Q R (p 108, 25 D.): ἔμπορος] ἀντὶ ναυκλ ήρου δ ὑμᾶς ἐπιβά της ἐσόμενος τοὺς κ ατηναλωκότας μου τὸν πλοῦτον. διὰ τὰ ἄνω. ἢ οὐ χ ἅ ι ς ὡς τὸ πάροι θ ε ν ἐ κ ε ί ρ ε τ ε π ο λ λ ά.) [*](19 sqq. P lurimis et scholiorum et lexicorum locis (v. ap Εbeling , lex. Ηomer.) verba αἰόλος, αἰολόπωλος sim. verbo ποικίλος sim. explicantur, plerumque altera illa notione Ρorphyrio probata apposita quae h. l. afferre longum. et supervacaneum est, praesertim cum quinam illi grammatici fuerint quos Porphyrianis phyrius significat ignotum sit. Quicunque autem fuerunt, praeentem habue- runt Platonem , Cratyl. p. 409 A , ad explicandum v. ἥλιον (ἅλιον) inter alia afferentem : ὅτι ποικίλλει ἰὼν τὰ γιγνόμενα ἐκ τῆς γῆς . τὸ δὲ ποι κί λλ ει ν κ κὶ αἰολ εῖν ταὐτό ν.)

    285
    χύν, γενόμενον ἀπὸ τῆϲ ἀέλληϲ, ἥτιϲ ἀπὸ τοῦ ἄειν καὶ εἱλεῖν πε ποίηται, ὡϲ αὐτὸϲ ἐξηγήϲατο εἰπ ών· ὅ ν π ε π ἄελλαι χειμεριαιεἱλέω ( 293. 94 ), ἤτοι εἱλῶϲιν. ὡϲ καὶ ἐπὶ τοῦ βορρᾶ ἔφη· εἵλει γὰρ βορέηϲ ἄνεμοϲ (τ 200). ἡ μὲν οὖν ἄελλα ἀπὸ τοῦ ἄειν καὶ εἱλεῖν, ἡ δὲ θύελλα ἀπὸ τοῦ θύειν καὶ εἱλεῖν, θύειν δὲ τὸ ϲφοδρῶϲ ὁρμᾶν δίκην ἦ γὰρ ὅ γ’ ὀ λ ο ῇϲι φρεϲὶ θύει ( Α 342). ὅθεν καὶ Θυάδεϲ αἱ Βάκχαι. ὡϲ οὖν ἀελ λόπουϲ ἡ Ἴριϲ λέγεται (Θ 402), ἣν μεταλαβὼν ποδήνεμον προϲη ( Β 786 ), οὕτω τὸν ποδώκη ἵππον μεταλαμβάνων πὸδαϲ αἰ ἵπ ποϲ εἶπε· καὶ ὡϲ εἰπὼν ἀργίποδαϲ κύναϲ (Ω 211 ) κατὰ ἀλλαχοῦ ἔφη καὶ κύναϲ ἀργούϲ (Α 50), οὕτω τοὺϲ πόδαϲ αἰόλουϲ ἵππουϲ κατὰ τὴν περίληψιν αἰολοπ ώλουϲ ἔφη. καὶ αἰόλαι οὖν εὐλαί (X 509) ἀπὸ τοῦ εἱλεῖ ϲθαι ταχέωϲ λέγονται, καὶ ϲφῆκεϲ αἰόλοι ( MA 167 ) οἱ κατὰ τὸ μέϲον ϲυνεχῶϲ κινούμενοι καὶ καὶ κορυθαιόλοϲ οὖν νον ἀπὸ τῆϲ ἀέλληϲ, ἥτιϲ ἀπὸ τοῦ ἄειν καὶ τοῦ εἰλεῖν πεποίηται, ὡϲ αὐτὸϲ ἐξηγήϲατο εἰπών ὅ ν περ ἄελλαι χειμέριαι εἰλἐωϲι, τουτϲιν ἐϲτιν εἰλῶϲιν. ὡϲ καὶ ἐπὶ τοῦ βορέου ἔφη· εἴλει γὰρ βορέηϲ ἄνεμοϲ. ἡ μὲν οὖν ἄελλα ἀπὸ τοῦ ἄειν καὶ εἰλεῖν πεποίηται, ἡ δὲ θύελλα ἀπὸ τοῦ θύειν καὶ εἰλεῖν, θύειν δὲ τὸ ϲφοδρῶϲ καὶ ἀκαθέμαινομένων· κτωϲ ὁρμᾶν δίκην μαινομένων· ἦ γὰρ ὅγ’ ὁλοῇϲι φρεϲὶ θύει καὶ θῦνε διὰ προμάχ ων (ε 250). ὅθεν καὶ Θυάδεϲ αἱ Βάκχαι. ὡϲ οὖν ἀελλό π oc Ἶριϲ λέγεται, ἣν μεταγόρευκεν λαβὼν ποδήνεμον προϲηγόρευϲεν, οὕτωϲ τὸν ποδώκη ἵππον μεταλαμλοϲ βάνων πόδα ϲ αἰόλοϲ ἵπ ποϲἔφη · καὶ ὥϲπερ εἰπ ὼν ἀργίποδαϲ κύ περίληψιν ναϲ κατὰ περίληψιν ἀλλαχοῦ ἔφη καὶ κύναϲ ἀργο ύϲ, οὕτω τοὺϲ τοὸϲ πόδαϲ αἰόλουϲ ἵππουϲ κατὰ περίληψιν αίολοπώλουϲ εἶπε. καὶ αἰόλαι οὖν εὐλαί ἀπὸ τοῦ ταχέωϲ εἰλεῖϲθαι εἴρηνται καὶ ϲ φἠκεϲ μέ μέϲον ϲον αἰόλαι αἱ κατὰ μέϲον ϲυνεχῶϲ κινούμεναι καὶ εἰλούμεναι. καὶ κο εἱλούμενοι. ρυθαιόλοϲ οὖν ὁ ϲυνεχῶϲ κινῶν [*]((Vat.) 3 αὐτὸ. V, ϲ add. V2 14 ἴριϲ 19 ἀγρίποδαϲ 22 παράληψιν 26 αἰόλαι; mutavi propter ea. quae sequuntur) [*]((B et L.) 4 ἀειλλέωϲι L. 6 εἵλει L. 1 5 μεταβαλὼν L. 16 post προϲηγόρευϲεν BL. male inserunt: καὶ τὰϲ ἀέλλαϲ εἰϲ τοὺϲ ἀνέμουϲ μεταλαμβάνει, quae sustuli; Κammer, p. 46, haec tentavit: ὡϲ οὖν ἀελλ. ἡ Ἶρ. λέγεται, ἣν ποδ προϲηγ. τὰϲ ἀέλλαϲ εἰϲ τοὺϲ ἀνέμουϲ μεταλαμβάνων, οὕτωϲ κτλ. παράληψιν Β, παράλειψιν L. 21. 22 alter. τοὺϲ om L. 22. 23 μετὰ παράληψιν B, μετὰ παράλειψιν L. μετὰ in κατὰ mut. Vill 26 αἰόλαι e corr. L 27 εἰλούμεναι L. κορυθαίολοϲ (? ) L) [*](2 Cf. Et M. 19, 44: ἄελλα . . . . ἀπὸ το ἄειν καὶ εἰλεῖν . . . ., Eust. B, p. 223, 13: τὸ δὲ ἄ ελλ αι ε ἰλ ἐωσι τρόπος ἐστὶν ἐτυμολογίας. παρὰ τὸ εἰλεῖν γὰρ ἐτυμολογεῖται ἡ ἄελλα.) [*](16 sqq. † B H Q u 27, cuius initium ad versum cui adscriptum est conformatum est.) [*](28 Cf. Apollon. v. κορυθαίολος : ὁ τὴν κόρυθα εὐκίνητον ἔχων. αἰόλλειν γὰρ τὸ κι νεῖν.)
    286
    ὁ ϲυνεχῶϲ κινῶν τὴν κόρυθα, ὃ μεταποιῶν ἐπὶ τοῦ Ἄρεοϲ ἔφη· ἐνυαλί ῳ κορυθάικι ( Χ 132 ). λύϲειϲ ἐντεῦθεν καὶ ὅτε γαϲτέρ’ ἀνὴρ πολέοϲ αἰθομένοιο ἐμπλείην κνίϲϲηϲ τε καὶ αἵματοϲ καὶ ἔνθα αἰόλλῃ (υ 25 - 2 7) δηλοῖ οὖν τὸ εἱλεῖν καὶ ϲυνεχῶϲ ἐκ δὲ τοῦ κορυθάικι λύϲειϲ τὸ Δ ωριέεϲ τε τριχἁικεϲ ( τ 177 ), οἱ ϲυνεχῶϲ τὰϲ τρίχαϲ τὸ δραϲτικὸν κινοῦντεϲ· καρηκο μόωντεϲ εἴρηνται. τὴν κόρυθα, ὃ μεταποιῶν ἐπὶ τοῦ Ἄρεωϲ ἔφη· ἶϲοϲ ἐνυαλί ῳ κο ἴϲοϲ ρυθάικι. λύϲειϲ δ’ ἐντεῦθεν καὶ τὸ ὡϲ τὸ ὡϲ δ’ ὅτε γαϲτέρ’ ἀνὴρ πο δ᾿ λέοϲ πυρὸϲ αἰθομένοιο ἐμπυρὸϲ πλείην κνίϲηϲ τε καὶ αἵμα τοϲ ἔνθα ἔνθα καὶ ἔν θα αἰόλλ ῃ· δηλοῖ τὸ εἰλεῖν καὶ ϲυνεχῶϲ ϲτρέφειν. ἐκ δὲ τοῦ κορυθάικι λύϲειϲ τὸ Δ ω ϲτρέφειν. ριέεϲ τε τριχάικεϲ, οἱ ϲυνεχῶϲ τὰϲ τρίχαϲ διὰ τὸ δραϲτικὸν κινοῦνοἱ τεϲ· καρηκομό ωντεϲ γὰρ εἴρηνδιὰ ται οἱ Ἀλχαιοί.

    ἐντὸϲ τοῖϲ Φιλήμονοϲ ϲυμμίκτοιϲ περὶ Ἡροδοτείου διορθώματοϲ ὁ γραμματικὸϲ διαλεγόμενοϲ πειρᾶται καὶ Ὁμηρικά τινα ϲαφηνίζειν. οὐδὲν δὲ χεῖρον καὶ τὸν Ἡρόδοτον φιλοῦντί ϲοι τὴν πᾶϲαν τοῦ ἀνδρὸϲ ἀναγράψαι ζήτηϲιν. φηϲὶ γὰρ ὅτι ἐντὸϲ τῇ πρώτῃ Ἡρόδοτοϲ τῶν ἱϲτοριῶν περὶ Κροίϲου τοῦ Λυδοῦ πολλὰ τε ἄλλα διείλεκται, καὶ μὴν ὅτι θεοϲεβέϲτατοϲ γένοιτο καὶ διαπρεπῶϲ τιμήϲαι τὰ ἑλληνικὰ μαντεῖα, τὰ ἐντὸϲ Δελφοῖϲ, τὰ ἐντὸϲ Θήβαιϲ, τὸ τοῦ Ἄλμμωνοϲ, τὸ τοῦ Ἀλμφιαράου· τοῦτο μὲν δὴ ἄλλοιϲ ἄλλα πέμ ψαι δῶρα , ἀνέθηκε δέ τινα καὶ ἐντὸϲ ραγχίδῃϲι τῇϲι Μιληϲίων. καὶ γέγραπται ἤδη κατὰ πάντα ἁπλῶϲ [*]((Vat.) 2 μεταποιῶν videtur esse 3 ἐνυαλίῳ, ι a V2 add. 5.6 γαϲτέρ αἰθο humid. deleta in textu rescrps. V2 6 ἐμπλείων 8. 9 αἰόλλῃϲυνεχ humid. deleta. in text. rescrps. V 2 11 .ωριέεϲ) [*]((B et L.) 2 ἐνιαλύω L 5 πολέοϲ L ἀμπλείην B, ἀνπλείην L. 7 alter. ἔνθα om. L αἰόλη B⟩ L 7. 8 δηλοῖ οὖν τὸ εἰλεῖν L 12 κάρη γὰρ κομόωντεϲ L) [*](21. 22 fort. ἀναγράψω legendum 24 τιμἡϲοι V; corr Kamm., p. 105 26 πέμψε V, αι supr ε scrps. V2 27 βραγχῖϲι) [*](10 P Paullo aliter Et. M. 768, 25: τρ ιχ ά ι κ ες οἱ συνεχῶς κινοῦντες ἐντὸϲ τοῖς πολέμοις τὰς κατὰ λόφον τρίχας. τοιοῦτο καὶ τὸ κορυθαίλος Ἕκτωρ . . . . , cf. Apoll. h. v, Eust. τ, p. 1861, 15.) [*](25 —27 Confundi videtur locus Herodoteus l, 46 cum l, 92, ubi haec leguntur: τα ῦτα μὲν καὶ ἔτι ἐς ἐμὲ ἦν περιεόντα, τὰ δ’ ἐξαπόλ ωλε τῶν ἀναθημάτων, τὰ ἐντὸϲ Βραγχίδ ῃσι τοῖσι (ut nunc editur) M ιλ ησίων ἀνα θήματα Κροίσῳ.)

    287
    τὰ ἀντίγραφα τὸ τῆϲ ἄρθρον ϲὺν τῷ ἰῶτα ἰϲοδυναμοῦν τῷ ταῖϲ. οὐδένα γε μὴν ἑλλήνων ὑπομεῖναι θηλυκῶϲ τὰϲ Βραγχίδαϲ ἂν εἰπεῖν, Ἡρόδοτον δὲ μᾶλλον ἂν ἑτέρων φυλάξαϲθαι, ἀκριβῆ τε ὄντα περὶ τὰ ὀνόματα καὶ πάνυ ἐπιεικῶϲ φροντιϲτικὸν. τοῦτο δὴ θεραπεύων τιϲ οὐχ Ἡροδότου, φηϲὶν, ἁμάρτημα γεγονέναι, μᾶλλον δὲ τὸν ϲυγγραφέα φηϲὶ διαμαρτεῖν παρεμβαλόντα τὸ ϲῑ. πολλὰ δὲ φέρεϲθαι μἔχρι νῦν ἁμαρτήματα κατὰ τὴν Ἡροδότου ϲυγγραφὴν καὶ ἔτι τὴν Θουκυδίδου καὶ Φιλίϲτου καὶ τῶν ἄλλων ἀξιολόγων ϲυγγραφέων. τί δ’ οὐχὶ καὶ τὰ ποιήματα ϲχεδὸν ἀνάπλεω πάντα τυγχάνει ἁμαρηημάτων γραφικῶν καὶ τῶν ἄλλων παραδιορθωμάτων πάνυ ἀγροίκων καὶ ἵνα μὴ περαιτέρω τιϲ προβαίνων ἐνοχλῇ διερευνώμενοϲ τὰϲ ἐντὸϲ τοῖϲ ἀντιγράφοιϲ ἐμμεμενηκυίαϲ ἡμαρτημέναϲ γραφάϲ, ἔξεϲτί ϲοι ϲκοπεῖν καὶ τῶν Ὁμηρικῶν ταδί·
  • ὅc τ’ ἐ πεὶ ἐκ πολέων πίϲυρα ϲ ϲυναγείρεται ἵπ πουϲ
  • λαοφ όρον κα θ’ ὁδόν (0 680). 82).
  • ἐνταῦθα γὰρ πρὸϲ οὐδὲν ἀναγκαῖον ἐγράφη διὰ τοῦ γ. νωθρὸν οὖν τὸ ϲημαινόμενον καὶ ϲφόδρα ὑπόκωφον προϲπίπτειν ἔοικε. τὸ δὲ χωρὶϲ. τοῦ γ γράφειν Ὁμηρικὸν παρὰ---τῇ χρήϲει καὶ τῷ λόγῳ πάντη ϲυνᾷδον ἐπιεικῶϲ. τὸ γὰρ ϲυναείρεται μάλλον προϲεχῶϲ ϲημαίνει τὸ ϲυνάγειν καὶ ϲυναρμόζειν. καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ (Κ 499) ϲ ὺν δ’ ἤειρεν ἱμᾶ ϲι, ϲυνήγαγε τοὺϲ ἵππουϲ. ὁ δὲ βέλτιϲτοϲ Ἀριϲτο φάνηϲ κάκεῖνο τὸ ἐντὸϲ τοῖϲ Παραποταμίοιϲ λεγόμενον·
  • θρώϲκων τιϲ κα τὰ κῦμα μέλαιναν φρῖχ ’ ὑπαλύξει
  • ἰχ θύϲ, ὅϲ κε φάγῃϲι Λυκάονοϲ ἀργέτα δημόν (Φ 126 27 ),
  • δείκνυϲιν ὡϲ ἡμαρτημένον ὑπολείποιτο ἐκ τῆϲ παλαιᾶϲ γραμματικῆϲ. οὐ [*](2 ὑπομῆναι V (ὑπομεῖναι sec. Ηercher., Ηerm. V, p. 293) 5 ϲυγγραφέα vix sanum ; γραφέα ? 18 loco corrupto lacuna statuenda mederi conatus sum, cuius loco fuisse dicas: παρα[τίθηϲιν εῖναι καὶ] τῇ χρήϲει κτλ. 21 ἱμάϲι V 22 ταῖϲ παραποταμίαιϲ V 22 — 24 λεγόμενον κατὰ et φάγῃϲι δημὸν humiditate del. in text V2 rescrps. 23 μέλαινα φρίχ’ V 24 ἀργῆτα δημὸν V (a V 1 λαιμὸν scrpt. fuisse videtur)) [*](10) p 288, 7 Verbis καὶ ἵνα μὴ — ἐπιπλεῖν εἴωθεν Porphyrius ea quae apud F Philemonem legit redacta sine dubio in formam breviorem ita affert, ut illius persona abiecta non solum ipse loquatur, ita ut illa ἔξεστί σοι σκοπεῖν ad Anatolium referenda sint, sed etiam suam ipsius de utroque loco Homerico sententiam promere videri possit. ld tamen ita se non habere, sed ea quae affert Philemonis reddere sententiam, ex iis quae p. 288, 23 sqq. leguntur apparet.) [*](16 † L. f. 336 ad 0 680 (e loco iam tum corrupto excerptum): τὸ συναγ είρ ε τ α ι κατ’ οὐδὲν ἀναγκαῖον ἐγράφη διὰ τοῦ , ἀμαρτημάτων ὂν γραφικῶν 〈ω ex o corr.⟩. ἐπιεικῶς τε γὰρ συναείρ ετ αι μᾶλλον σημ αίνει προσεχῶς τὸ συνάγει καὶ συναρμόζει. καὶ ἐ ἄλλοις. σὺν δ' ἤει ρ εν ἱμᾶσι, συνήγαγε τοὺς ἵππους. ἄλ λως κτλ . (v. infra ad p. 288, 27). Brevius B⟩ f. 211 ad συναγείρεται ibid (id. Lp f. 248a): . . . . οἱ δὲ συ ναείρεται ἀντὶ τοῦ συζεύξει, ὡς τὸ σὺν δ' ἤειοεν ἱμᾶ σιν (initium schol. v. ad p. 288, 27 ), cf. Eust. Ο, p.103, 54.)
    288
    γὰρ χρὴ τὸ ὅϲ κε φάγῃϲιν ἀκούειν ὡϲ ἄρθρον ὑποτακτικόν, μᾶλλον δὲ ἀντ’ ἐπιρρήματοϲ παρειλῆφθαι τοῦ ὧϲ, ἡ μᾶλλον ϲύνδεϲμον αἰτιώδη. δηλοῦται γάρ· ἵνα φάγῃ (ϲκοπῶμεν δὴ ὡϲ τὸ ϲύμπαν προϲεχῶϲ ϲυντέτακται κατὰ τὴν τούτου γνώμην), ἀκολούθωϲ ὑποδύϲεται τὸν ἀφρὸν ὁ ἰχθύϲ· καὶ τοῦτο ἀναγκαϲθήϲεται πρᾶξαι καὶ ἐπιπολαίωϲ ὑπονήξεται τοῦ ὕδατοϲ ὑποδεδυκώϲ, ἐπεὶ καὶ τῶν ἀποθανόντων τὰ ϲώματα , ἕωϲ ἂν ᾖ πρόϲφατα καὶ διῳδηκότα, ἄνωθεν ἐπιπλεῖν εἴωθεν. ὅτι μὲν οὖν τῶν παλαιῶν βιβλίων ἐπὶ τὸ χεῖρον κινεῖται ἡ γραφή, φηϲὶν αὖθιϲ διὰ πλειόνων ἐπιδείξειν. ἐπανάγωμεν δὲ ἐπὶ τὸν Ἡρόδοτον καὶ τὸν διορθωτὴν τὸν Κοτυαέα Ἀλέξανδρον. ἠξίου γὰρ ὁ ἀνὴρ γράφειν τὸ τῇϲι Μιληϲίων χωρὶϲ τοῦ ἰῶτα τῆϲ Μιληϲίων, ὑποκειμένηϲ ἔξωθεν χώρηϲ ἢ γῆϲ. καὶ ἐγὼ δὲ, φηϲὶν , ἐπειθόμην οὕτωϲ ἔχειν τὰ τῆϲ γραφῆϲ, τὸν δὲ ἄνδρα τῆϲ ἀκριβοῦϲ ϲυνέϲεωϲ ἐτεθαυμάκειν. ἐντυχὼν δὲ τοῖϲ Ἡροδοτείοιϲ αὐτοῖϲ ἔπεϲι, καὶ γενόμενοϲ ἐπὶ τέλει τῆϲ Αἰγυπτιακῆϲ βίβλου, ἥτιϲ ἐϲτὶ δευτέρα τῇ τάξει, εὑρίϲκω πάλιν κατὰ τὴν αἰτιατικὴν πτῶϲιν εἰπόντα τὸν Ἡρόδοτον· ἀν έθηκεν εἰϲ Βρα γχίδαϲ τὰϲ Μιληϲίων (11 159). οὐκέτι οὖν ᾤμην ἁμάρτημα εἶναι γραφικόν, Ἰωνικὸν δὲ μᾶλλον ἰδίωμα. πολλὰ γὰρ οὗτοι τῶν ὀνομάτων χαίρουϲι θηλυκῶϲ ἐκφέροντεϲ, οἷον τήν τε λίθον καὶ τὴν κίονα καὶ ἔτι τὴν Μαραθῶνα· Κρατῖνοϲ (l , p. 113 Κ.) εὐι π ποτάτη Μαρα θών, Nίκαν θών, δροϲ (fr. X XV) εὐκτιμἐνην Μαρα θῶνα. ταῦτα μὲν οὖν ἃ ἡμεῖϲ εὕρομεν καὶ ἐκρίναμεν ὑγιῶϲ ἔχειν.

    τοιαῦτα δὴ τοῦ Φιλήμονοϲ λέγοντοϲ, ἃ μὲν . πρὸϲ Ἀλέξανδρον περὶ τοῦ Ἡροδοτείου διορθώματοϲ εἴρηκεν, οὐκ οἰκεῖον κρίνω τῇ παρούϲῃ ὑποθέϲει ἐξετάζειν. τὸ δὲ ϲυναγείρεται πῶϲ ὑπὸκωφόν φηϲιν εἶναι οὐκ ἐϲτι γνῶναι. τίϲ γὰρ οὐκ οἶδε τοὺϲ ἱππογνώμοναϲ ἐκ πολλῶν ἵππων τοὺϲ ἐπιτηδειοτάτουϲ ἀθροίζονταϲ; ὃ ἐκ τοῦ ϲυναγείρε ται δηλοῦται· ἀγείρειν γὰρ καὶ ϲυν ἀγείρειν ἐπὶ τοῦ ϲυνάγειν λέγεται. τῷ δ’ Ἀριϲτοφάνει ὅπωϲ τὰ κατὰ Λυκἁονα καταβαλεῖν *Β f. 282 ad ὅϲ κε φάγη Φ 127 (id. L. f. 439a) ὁ μὲν οὖν Ἀριϲτοφάνηϲ βούϲυντέθειται λεται τὸν ἰχθύν, ὥϲτε καταφαγεῖν [*](2 ϲύνδε. .ον V, δεϲμον V2 in marg. 3 ϲκοπῶμεν δὴ conieci ϲκο . ῶν δὴ V, π in marg. V ; Κamm , p 106, servato verbo ϲκοπῶν post ἀκολούθωϲ verb. εὑρήϲειϲ ins.; idem haec verba usque ad εἴωθεν (lin. 7 ) ab h. l. aliena e p. 289, 4 buc illata esse existimat 4 τὴν τού . . γν. V 5 ἐπι. . .αίωϲ V. ἐπιπολαίωϲ V 2 in marg 9 πλειόν. . V, ων in text. rescrpt. V2 10 τὸ om. V 13 δὲ post ἐντυχὼν om. V 22 ἔχειν V om.) [*]((B et L.) 31 οὖν om. B⟩ 32 ἰχθῦν hic et infra B⟩) [*](9 —22 Rursus (vel a lin. 10 certe) ipsa Philemonis verba (cf. ad p. 287,10).) [*](27 † L. f 336ᵇ ad 0 680 (v. ad p. 281,16): . . . ἄλλως. ἀντὶ τοῦ ἐκ πολλὼν τοὺς ἐπιτηδείους οἶον ἀρίστους καὶ ἰσοταχεῖς συναγάγῃ ἐκλεξάμενος. BLp ibid.:)

    289
    μάθωμεν. βούλεται τὸν ἰχθὺν ὡϲ καταφάγῃ τὸν τοῦ Λὐυκάονοϲ δημὸν Θρώϲκειν κατὰ κῶμα καὶ ὑπαΐϲϲειν τὴν φρίκην· καί φηϲιν· ἐπιπολαίωϲ ἐπινήξεται, τ ῷ ἀφρ ῷ τοῦ ὕδατοϲ ποδεδυκ ώϲ, ἐπεὶ τῶν ἀποθανόντων τ ὰ ϲ ώ τα , ἕωϲ ἂν ᾖ πρ ό ϲ φ α τ α, ἄνωθεν ἐπι πλεῖν εἴωθε. πρῶ μὲν οὖν οὐκ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι νηχόμενον ἰχθὺν ὑπεράνω μὲν ὕδα ὑποκάτω δὲ ἀφροῦ τοῦ ὕδατοϲ, οὐδὲ τούτων μεταξὺ νεκρὸν ἄνδρα φερόμενον. ἀλλ’ οὐδὲ τὴν φρίκην δύναμαι τὸν ἀφρόν, Ὁμή ρου μὲν μέλαιναν φρῖκα λέγοντοϲ· τούτου δὲ ἀξιοῦντοϲ λευκότητα ἀκούειν, ἐπί τε τοῦ Πρωτέωϲ λέγει πάλιν Ὅμηροϲ μελαίνῃ φρικὶ καλυφθείϲ (δ 402 ), καὶ ἀλλαχοῦ ά λλεται ἰχ θ ὺϲ θινὶ ἐ πὶ φυκό εντι μέλαν τέ ἑ κῦμ’ ἐκάλυ ψε τῆϲ φρικὸϲ μνημονεύϲαϲ ἐπάγει ( Ψ 692. 93 ), καὶ ἀλλαχοῦ τῆϲ φρι με λάνει δέ τε πὸντοϲ ὑ π’ α ὐ κὸϲ μνημονεύϲαϲ ἐπάγει· μελανε τῆϲ (Η 64). καὶ ἔϲτιν ἡ φρὶξ κι δέ τε πόντοϲ ὑπ’ αὐτῆϲ. καὶ. νουμένου τοῦ πνεύματοϲ ἀρχή. ἔϲτιν ἡ φρὶξ κινουμένου τοῦ πνεύϹιμωνίδηϲ δὲ αὐτὴν καὶ δεῖξαι πειρώ τὸν Λυκάονοϲ δημόν ἢ διαφαγόντα, θρώϲκειν κατὰ κῦμα καὶ ὑπαΐϲϲειν τὴν φρῖκα· καί φηϲιν· ἐπιπολ ῆϲ ἐπινήξεται, τ ῷ ἀ φρ ῷ το ῦ ὕδα τοϲ τοϲ ὑποδεδυκώϲ, ἐ πειθὴ καὶ τῶν ἀ πο θανόντων τὰ ϲυ μα καὶ τα, ἕωϲ ἂν εἴη πρ ϲφατα, ἄνω μα θεν ἐ πι π λεῖν εἴωθε. πρῶτον μὲν οὖν οὐκ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι νηχότον μενον ἰχθὺν ὑπεράνω μὲν ὕδατοϲ, ὑποκάτω δὲ ἀφροῦ τοῦ ὕδατοϲ, οὐτοϲ, δὲ τούτων μεταξὺ νεκρὸν ἄνδρα φερύμενον. ἀλλ’ οὐδὲ τὴν φρῖκα ἀκούειν δύναμαι τὸν ἀφρὸν, Ὁμήἀκούειν ρου μὲν μέλαιναν φρῖκα λέγοντοϲ . τούτου δὲ ἀξιοῦντοϲ λευκότατον ἀκούειν, ἐπί τε τοῦ Πρωτέωϲ λέγει πάλιν Ὅμηροϲ με λαίν ῃ φρικὶ καλυφθείϲ, καὶ ἀλλαχοῦ· ὡϲ δ ᾿ ὅθ’ ὑπὸ φρικὸϲ B⟩ ορέω ἀναπ ματοϲ ἀρχή. Ϲιμωνίδηϲ δὲ αὐτὴν [*]((Vat.) 2 λαιμὸν V, cui δῆμον (sic) superscrps. V2 16 μέλαινα φρίκα) [*]((B et L) 1 τὸν τοῦ Λ. δ. L ἢ διαφαγόντα, quod BL praebent, seclusit Kamm., p. 106; huc non pertinere vel e p. 288, 3 efficitur 3 φρίκα L ἐπιπολλῆϲ πολὺ L 5 ἐπεὶ δὲ καὶ L 13 φρίκην L 15 φρίκα L 16 17 λευκότητα ἀκούειν L (?) 17 ἕπει τε L (?) 19. 20 ὡϲ δέ θ’ ὑπ ὸ L 21 ἰχθῦϲ hic et infra B⟩ 21. 22 φικόεντι B⟩ , φρικόεντι L recte nunc θίν’ ἐντὸϲ vel ἐπὶ φυκιόεντι legitur 26. 2 κινουμένου ὑπὸ πν. πόντου ἀρχή coni. Κamm ., p. 107 27 ϲιμονίδηϲ L) [*](ἀντὶ τοῦ ἐκ πολλ ῶν τοὺς ἐπιτηδείους καὶ ⟨om. Lp⟩ οἶον ἀρίστους καὶ ἰσοταχεῖς συναγαγὼ ⟨συναγάγῃ Β ⟩ ἐκλεξάμ ενο . κ ίνδυνος γὰρ ἐκπεσεῖν μεθαλλομένῳ ἀπὸ ἄλλου εἰς ἄλλον. ο δὲ κτλ. (v. ad p 281,16). Simil. Vict. f. 292a (l. (πίσυρας συναγείρεται ), nisi quod primum quidem συζεύξει , σὺ ν δ᾿ ἤει ρεν ἱμ ᾶ σι ν, tum οἱ δὲ συναγείρεται, ἀντὶ τοῦ ἐκ πολλῶν ἀπ ὸ ἄλλου εἰς ἄλλον habet. ln quibus, ut etiam in schol. Lp, Porphyriana cum rebus aliunde petitis (cf. Eust. p. 1037, 53 ) mixta sunt.) [*](27 sqq. Cf. Ariston. Φ 126: . . . . καὶ τὸν ἄνεμον τὸν οἱονεὶ ἐπιστίζοντα τὴν θάλασσαν . . .)
    290
    μενοϲ οὕτωϲ ἔφη· ἐϲ ἅλα ϲτί ζουϲα πνοιά. τὸ δὲ λέγειν ὅτι τὰ πρόϲφατα ϲώματα φέρεται τῶν κυμάτων ἐπιπολαίωϲ, ψεῦδοϲ. τοὐ γὰρ ἐντὸϲ ἀρχῇ μὲν διὰ ϲτερ ρότητα καὶ πυκνότητα τοῦ ϲώματοϲ ἰϲχυρότεροϲ ὤν τοῦ ϲτηρίζοντοϲ ὁ νεκρὸϲ διιϲταμένου καταβαλεῖν ϲχήματι καταβαίνων καὶ βά ρει· πληρούμενοϲ δὲ τῆϲ ὑγρότητοϲ, τόπον ἐπιλαμβάνων τῷ ϲχή τητοϲ, ματι μετέωροϲ αἴρεται, βάρει τοῦ φέροντοϲ ἐλαττούμενοϲ. τίϲ οὖν ὁ νοῦϲ τῶν ἐπῶν διττὴ γὰρ ἡ γραφή· ἐντὸϲ οἷϲ μὲν γὰρ μέλαιναν φρῖχ’ ὑπαΐξει, ἐντὸϲ οἷϲ δὲ γράφει μέλαιναν φρῖχ’ ὑπ αλύξει. κἂν μὲν κατὰ τὴν παΐξει φηϲίν ὁ μὲν---λέαὐτόν τῶν πηδώντων τιϲ κατὰ τὸ κῦμα ἰχθύων ὑπὸ τὴν φρῖκα ἀίξει, τουτέϲτιν ἐκ τοῦ ἄνω θρώϲκειν παυϲάμενοϲ ὑπὸ τὴν φρῖκα ὑπο. καὶ ὁρμήϲει κάτω, ϲυγκατα τῷ νεκρῷ, ὡϲ φάγῃ το Λυκάονοϲ τὸν δημόν. τοῦτο μὲν καὶ δεῖξαι πειρώμενοϲ οὕτωϲ ἔφη· ἐϲ ἄλα ϲτίζουϲα πνοιά. τὸ δὲ λέγειν ὅτι τὰ πρόϲφατα ϲώματα φέρεται τῶν κυματων ἐπιπολῆϲ, ψεῦναντίον δοϲ· τοὐναντίον ἐντὸϲ ἀρχῇ μὲν γὰρ διὰ ϲτερρότητα καὶ πυκνότητα τοῦ ϲώματοϲ ἰϲχυρύτεροϲ ὢν τοῦ ϲτηρίὕδατοϲ ζοντοϲ ὕδατοϲ ὁ νεκρὸϲ διιϲταμέδύεται, νου καταδύεται, ϲχήματι καταβαίνων καὶ βάρει· πληρούμενοϲ δὲ τῆϲ ὑγρόπλείω πλείω τόπον ἐπιλαμβάνων τῷ ϲχήματι μετέωροϲ αἴρεται, βάρει τὸῦ φεροντοϲ ἐλαττούμενοϲ. τίϲ οὖν ὁ νοῦϲ τῶν ἐπῶν; διττὴ γὰρ ἡ γραφή· ἐντὸϲ οἷϲ μὲν γὰρ γράγράφει φεται μέλαιναν φρῖχ’ ὑπ αΐξει, ἐν οἷϲ δὲ γράφεται μέλαιναν φρῖχ ’ ὑπαλύξει. κἂν κρατήϲῃ τὸ ὑ παΐ ὑ ξει, φηϲὶν ὁ μὲν---λέγειν αὐγειν τόν· τῶν πηδώντων τιϲ κατὰ τὸ κῦμα ἰχθύων ὑπὸ τὴν φρῖκα ἀίξει, τουτέϲτιν ἐκ τοῦ ἄνωθεν θρώϲκειν παυϲάμενοϲ ὑπὸ τὴν φρῖκα ὑποδύεδύϲεται ται καὶ ὁρμήϲει κάτω, ϲυγκαταφερόφερόμενοϲ μενοϲ τῷ νεκρῷ, ὡϲ φάγοι ἂν τοῦ Λυκάονοϲ τὸν δημόν. τοῦτο μὲν [*]((Vat,) 2 —5 πνοιά - ὅτι τὰ et αίωϲ (in ἐπιπολαίωϲ) ἐντὸϲ ἀρχῇ μὲν humid. del. in textu rescrps. V2 7.8 τῆϲ (?) ϲτηρ. ὕδ. 8 . .ιϲταμένου V, ἐξι V in marg διϊ ibid. tertia manus 12 αἴ . .ται V, ρεται V2 in marg. 15. 16 μὲν . . . γράφει V, γὰρ V2 in marg.; pro γράφει et h. l. et liu. 1 γράφεται exspectes 16. 17 φρίχ’ 18 κ . . μ. . κ. . α τῆ V; in marg. V2: καὶ μὲν κατ’ (sec. Hercher. l. c. κἂν μὲν κατὰ) 19 φήϲομεν V, quod in φηϲὶν ὁ μὲν mutavi lacunae quam statui loco nomen τοῦ λυτικοῦ excidisse videtur, v. infra ad h. l. 20 τιϲ om. 21 φρίκα) [*]((B et L) 4. 5 ἐπιπολῆϲ ψευδέϲ L 15. 16 γράφεται L, γράφει B⟩ 17 γράφει L, abbreviat. γρ B⟩ 17.18 φρίκα ὑπαλλάξει L. 18 κἂν μὲν κρατοίη B⟩ 19 φήϲομεν B⟩ L, v. ad Vat. lin. 19 25 ὃϲ φάγ (γ spr.α scrpt.) ἂν τὸν Λ υκ. δημόν B⟩) [*](19 sqq. Non suam ipsius h. l. sententiam , quoe p. 291 , 26 sqq. comparet, Porphyrium proferre cum manifestum sit, sequitur, φήσομε quod codd. praebent corruptum esse. Nisi plura exciderunt, quibus grammaticus aliquis ita. allatus fuerit, ut ipsius verba inde a φήσομεν inducerentur, locus ea quam posui coniectura sanatus esse videtur. Τ οῖς παλ αιοῖς eandem interpretandi rationem tribuit Eust. p. 1227, 1 - 8.) [*](26 sqq. Verba τοῦτο μὲν οὖν φέροιτο, quae ipsius Ρorphyrii sententiam (p. 291, 26 sqq.) reddunt, huc temere illata esse, vel inde efficitur, quod ipsum )
    291
    οὖν, εἰ ἐπιπολῆϲ τοῦ κύματοϲ θρώϲκειν ὑπακούοιμεν· εἰ δ’ ἐκ βάθουϲ ἀναπηδῶντα ἐπὶ τὸ κῦμα, ἔϲται, ὡϲ ἐπὶ τοῦ λίθου εἶπεν ὕ ψι τ’ ἀναθρώϲκων πέτεται (Μ 140), ἵνα τὸ ἐκ τοῦ βυθοῦ κάτωθεν κατὰ τοῦ κύματοϲ θορεῖν, μὴ μέν τοι ὑπερθορεῖν τὴν φρῖκα, ἀλλ’ ὑπ’ αὐτὴν ὄντα ἅπτεϲθαι τοῦ νεκροῦ εἰ ἐπιπολαίωϲ φέροιτο. εἰ δ᾿ ὑπαλύζει γράφοιτο, φηϲὶ Πολύκλει. τοϲ τὸν νοῦν τοιοῦτον ἔϲεϲθαι· καταδύϲεται μὲν εἰϲ τὸ βάθοϲ τοῦ κύματοϲ ὁ ἰχθὺϲ φεύγων τῆϲ φρίκηϲ τὴν ψυχρήτητα· καὶ γὰρ αὐτῷ πολεμιώτατον· τοῦ γοῦν χειμῶνοϲ ἐκ τοῦ πελάγουϲ εἰϲ τὴν γῆν καταίρουϲι· πολλοὺϲ δὲ αὐτῶν καὶ φωλεύειν κατὰ βάθουϲ διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν ἱϲτορεῖ καὶ Ἀριϲτοτέληϲ ἐντὸϲ τῷ ζ΄ περὶ ζώων φύϲεωϲ (fr. 333)· δ’ ἡ φρίκη, καὶ ϲεωϲ. μάλιϲτα ἂν βόρειοϲ ᾖ γενόμενοϲ δ’ ἐντὸϲ τῷ βάθει τοῦ Λυκάονοϲ ἔδεται τὸ λίποϲ. οὐ δοκεῖ δέ μοι οὗτοϲ ὀρθῶϲ τὸν νοῦν τῶν ἐπῶν ἀποδοῦναι. οὐ γὰρ εὐθὺϲ αὐτόν φηϲιν Ὅμηροϲ καὶ ῥιφέντα τοῦτο παθεῖν, ἵν’ ἐκδεχώμεθα ὅτι κάτω ἐνεχθέν τοϲ ὁ ἱχθὺϲ κάτω χωρεῖν λέγεται οὖν, εἰ ἐπιπολῆϲ τοῦ ὕδατοϲ θρώϲκειν ϲκειν ὑπακούομεν· εἰ δ’ ἐκ βάθουϲ ἀναπηδῶντα ἐπὶ τὸ κῦμα, ἔϲται, ὡϲ ἐπὶ τοῦ λίθου εἴρηκεν ὕψι τ’ ἀναθρώϲκων θρ πέτεται, ἐπὶ τοῦ ἰχϲημαίνῃ θύοϲ τὸ ὑψοῦ τὸ ἐκ βυθοῦ κάτωθεν κατὰ κύματοϲ θορεῖν, μὴ μέντοι ὑπερθορεῖν τὴν φρῖκα, ἀλλ’ ὑπ’ αὐτὴν ὄντα ἅπτεϲθαι τοῦ νεκροῦ, εἰ δ’ ὑπαλύξει εἰ ἐπιπολῆϲ φέροιτο. εἰ δ’ ὑπαλύξει γράφοιτο, φηϲὶ Πολύκλειτοϲ τὸν νοῦν ἔϲεϲθαι· καταδύϲεται μὲν εἰϲ τὸ βάθοϲ τοῦ κύματοϲ ὁ ἰχθύϲ, φεύγων τῆϲ φρικὸϲ τὴν ψυχρότητα. καὶ γὰρ αὐτῷ πολεμιωτάτη· τοῦ γοῦν χειμῶνοϲ ἐκ τοῦ πελάγουϲ εἰϲ τὴν γῆν καταίρουϲιν οἱ ἰχθύεϲ· πολλούϲ δὲ αὐτῶν καὶ φωλεύειν κατὰ τοῦ βάθουϲ διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν· ἱϲτορεῖ γὰρ καὶ ὁ Ἀλριϲτοτέληϲ ἐν τῷ ἑβδόμῳ περὶ ζώων φῦψυχροτάτη ψυχροτάτη δ’ ἡ φρίκη, καὶ μάλιϲτα ἂν βόρειοϲ ᾖ. γενόμενοϲ δὲ ἐν τῷ βάθει ἔδεται τὸ λίποϲ τοῦ Λυκάονοϲ. οὐδέ τιϲ δέ μοι τούτων δοκεῖ ὀρθῶϲ ἀποδεδωκέναι τὸν νοῦν τῶν ἐπῶν. οὐ γὰρ εὐθύϲ φηϲιν Ὅμηϲφαγέντα αὐτὸν ϲφαγέντα καὶ ῥιφθέντα τοῦτο παθεῖν, ἵνα ἐκδεχώμεθα ὅτι κάτω ἐνεχθέντοϲ ὁ ἰχθύϲ κάτω χωρεῖν [*](( Vat.) 8 φρίκα 14 ἰχθῦϲ 15 ψυχότητα 18 πολλὰ 31 ἰχθῦϲ) [*]((B et. L) 3 ἔϲτω L 4 ὅτι pro ὕψι L 10. 11 verbis εἰ δ’ ὑπαλύξει L nov. schol. incipit, cui suprascrpt. ἑτέρα λύϲιϲ 11 πολύκλυτ’ B; πολύκλητοϲ L 18 πολλοὺϲ δὲ αὐτοὺϲ L 19 μετὰ τοῦ βάθουϲ L 24 λῖποϲ B; τοῦ Λυκ. ἔθετο τὸ λίποϲ L 26 in οὐδέ τιϲ, quod I exhibet, οὐδέτεροϲ latere videtur L: οὐ δοκεῖ μοί τινα τούτων ὀρθῶϲ, ab his verbis nov. schol. incipiens, cui praemissum Πορφυρίου (idem cod. Ηarl. ap. Dindorf, lV, ad p. 259, 12, nisi quod τινα om.) 28. 29 φηϲὶν αὐτὸν Ὅμ. L) [*](illud, in quo cardo eorum versatur (ἐκ βάθους ἀναπηδῶντα, cf. p.292,1; 23), alteri quae praecedit loci interpretandi rationi, cui opponitur, non deest (p. 290, 22: ἐκ τοῦ ἄνω θρώσκειν παυσάμενος). Eodem ducit οὐδέτερος illud (lin. 26), quod pro οὐδέ τις quod B⟩ exhibet restituendum videtur.)
    292
    εἰϲ τὰ βάθη τοῦ κύματοϲ ἐπὶ τὴν ἀλλ’ ἐξενεχθῆναι ὑπὸ τοῦ Ϲκαμάνδρου ἐπὶ τὴν θάλαϲϲαν, ὥϲτε αὐτὸν ὑποβρύχιον, ἄνω δ’ ἐπιπλεῖν ἀνάγκη. ἔχει γὰρ οὕτω τὰ ἔπη· ἐνταυθοῖ νῦν κεῖϲο μετ’ ἰχ θύϲιν, οἵ ϲ’ ὠτειλῆϲ αἷμ’ ἀ πολιχμάϲονται ἀκηδέεϲ· οὐ δέ ϲε μήτηρ ἐνθεμένη λεχέεϲϲι γοήϲεται, ἀλλὰ Ϲκάμανδροϲ μένη οἴϲει δινήειϲ εἴϲω ἁλὸϲ εὐ ρέα κόλπον ,, οἷϲ ἐπάγει· θρώϲκων τιϲ κατὰ κῦμα μέλαιναν φρῖχ’ ὑπ αΐξει ἰχ θύϲ, ὅϲ κε φάγῃϲι Λυκάονοϲ ἀργέτα δη μόν (Φ 122 - 27 ). νεοϲφαγῆ μὲν οὖν ὄντα φηϲὶ κεῖϲο μετ’ ἰχθύὡϲ ἂν κάτω ἀπενεχθέντα, ὅπου φηϲὶ τῆϲ ὠτειλῆϲ αὐτοῦ τὸ αἷμα ἀπολιχμάϲεϲθαι τοὺϲ ἰχθῦϲ· χρονί ζοντα δὲ ἄταφον ἐκβληθῆναι εἰϲ τὴν θάλαϲϲαν ὑπὸ τῶν ποταμῶν, καὶ ἀναπλεῦϲαι ἀνάγκη, καὶ θρώϲκοντα οὐχ ὑπὲρ τὸ κῦμα ἰχθὺν ἀλλὰ κατὰ τὸ κῦμα (κατὰ κῦμα γὰρ ἔφη, οὐχ ὑπὲρ κῦμα) ὑπὸ τὴν φρῖκα ἀίξαι. τὸ γὰρ μέτρον τῆϲ εἰϲ τὰ ἄνω ὁρμῆϲ τοῦ ἰχθύοϲ δη ἀφορίζει ἄχρι τῆϲ φρικόϲ. οὐ γὰρ ἂν ἐπέθρωϲκε κατὰ κῦμα, ἀλλ’ ὑπὲρ κῦμα, εἰ καὶ τὴν φρῖκα ὑπερ ἐπήδα. ἐκφερομένου οὖν ὑπὸ τῶν ἐκβολῶν τοῦ ποταμοῦ πηδῆϲαι κατὰ τὸ κῦμὰ φηϲι τὸν ἰχθὺν καὶ γενέ λέγοιτο εἰϲ τὰ βάθη τοῦ κύμαβρῶϲιν, τοϲ ἐπὶ τὴν βρῶϲιν, ἀλλ’ ἐξενεχθέντα ὑπὸ τοῦ Ϲκαμάνδρου ἐπὶ τὴν θάοὐκέτι λαϲϲαν , ὥϲτε οὐκέτι ὑποβρύχιον, ἄνωθεν δὲ αὐτὸν ἐπιπλεῖν ἀνάγκη. ἔχει γὰρ οὕτω τὰ ἔπη· ἐνταυθοῖ νῦν κεῖϲο μετ’ ἰχθύϲιν, οἵ ϲ ’ ὠτειλῆ ϲ αἷμ’ ἀπολιχμήϲονται ἀκηδἐεϲ, οὐδέ ϲε μήτηρ ἔνθε λεχέεϲϲι γοήϲεται, ἀλ λὰ Ϲκάμανδροϲ οἴϲει δινήειϲεἴϲω ἁλὸϲ εὐρέο κόλ πον· θρ ώ ϲκων τιϲ κα τὰ κῦμα μέλαινα ν φρῖχ ὑπαΐξει ἰχ θύϲ, ὅϲ κε φάγῃϲι Λυκάονοϲ ἀργέτα δημόν. νεο ϲφαγῆ μὲν οὖν ὄντα φηϲὶ κεῖϲθαι μετ’ ἰχθύϲιν, ὡϲ ἂν κάτω ἀπενεϲιν, χθέντα, ὅπου φηϲὶ τῆϲ ὠτειλῆϲ αὐτὸν αἷμα ἀπολιχμήϲεϲθαι τοὺϲ ἰχθύαϲ· χρονίζοντα δὲ ἄταφον ἐκ βληθῆναι εἰϲ θάλαϲϲαν ὑπὸ τοῦ ποταμοῦ, ὅτε καὶ ἀναπλεῦϲαι ἀνάγὅτε κη, καὶ θρώϲκοντα οὐχ ὑπὲρ τὸ κῦμα ἰχθὺν ἀλλὰ κατὰ κῦμα (κατ ὰ κῦμα γὰρ ἔφη, οὐχ πὲρ κῦμα) ὑπὸ τὴν φρῖκα ἀίξαι· τὸ γὰρ μέτρον τῆϲ εἰϲ τὰ ἄνω ὁρμῆϲ τοῦ ἰχθύοϲ δηλῶν ἀφορίζει· ἀλλ’ ἄχρι τῆϲ φριλῶν κόϲ· οὐ γὰρ ἂν ἐπέθρωϲκε κατὰ κυμα, ἀλλ’ ὑπὲρ τὸ κῦμα , εἰ καὶ τὴν φρῖκα ὑπερεπήδα. ἐκφερομένου οὖν ὑπὸ τῶν ἐκβολῶν τοῦ ποταμοῦ πηδῆϲαι κατὰ τὸ κῦμά φηϲι τὸν ἰχθύν, καὶ γενέϲθαι ἄνω ὑπὸ τὴν [*]((Vat.) 14 φρίχ’ ὑπαλύξει ἰχθῦϲ ὅϲ (ex ὡϲ mut. V 1) 15 ἀργῆτα 20 ἰχθύϲ 27. 31 φρίκα 32 sq 1. φερομένου ἐκβολῶν et γενέϲθαι —ἔν(θα) humiditate del. in text. rescrps. V2) [*]((B et L.) 1 εἰϲ τὰ βάθη λέγεται L. 6 ἐνταῦθα L 13 μετὰ κῦμα L. 19 αὐτοῦ L 19. 20 τοὺϲ ἰχθύϲ L 24 ἀλλὰ κατὰ τὸ κῦμα L 27 εἰϲ ἄνω L 32 τῆϲ ἐκβολῆϲ L; ἐπιπολῆϲ coni. Kamm., p. 108 34 ἰχθῦν L) [*](16 sqq. Cum Aristarchi rationibus se congruere ipse Porphyrius statim addit; cf. Ariston. φ 126, id. Ζ 459. De fonte eorum, quae h. l. leguntur, v. ad p. 293, 2.— Ε Porphyrio hausisse videtur Εust. p. 1227, 14 sqq.)
    293
    ϲθαι ἄνω ὑπὸ τὴν φρῖκα, ἔνθα ἐντὸϲ τεύξεται τῷ νεκρῷ. οὕτωϲ ἐξηγή καὶ οἱ Ἀριϲτᾶρχειοι λέ γοντεϲ· ὑπὸ τὴν φρῖκα ἀίξει τιϲ τῶν ἰχθύων κατὰ τὸ κῦμα κολυμ ὃϲ φάγοι ἂν τὸν τοῦ Λυκάο νοϲ δημόν. πάντωϲ γὰρ ἔδει τὸν μέλλοντα τοῦ ὑπερφερομένου νε κροῦ ἅπτεϲθαι ἰχθὺν ἄνω μετέωρον ὑπὸ τὴν φρῖκα ἐλθεῖν. Φιλητᾶϲ τῇ ὑπαλύξει γραφῇ ϲυντιθέ φηϲιν, ὅτι ὁ φαγὼν ἰχθὺϲ τοῦ Λυκάονοϲ τὸν δημὸν πιμελώδηϲ γενόμενοϲ τὸ κρύοϲ φεύξεται. ἀγνοεῖ φρῖκα , ἔνθα ἐντεύξεται τῷ νεκρῷ. οὕτωϲ ἐξηγήϲαντο καὶ οἱ Ἀριϲτάρ ϲαντο χειοι, λέγοντεϲ· ὑπὸ τὴν φρῖκα ἀίξει τιϲ τῶν ἰχθύων κατὰ τὸ κῦμα κολυμβῶν, ὃϲ φάγοι ἂν τὸν Λυκάοβῶν, νοϲ δημόν· πάντωϲ γὰρ ἔδει τὸν μέλλοντα τοῦ ὑπερφερομένου νεκροῦ ἅπτεϲθαι ἰχθὺν ἄνω μετέωρον ὑπὸ τὴν φρῖκα ἐλθεῖν. Φιλητᾶ ϲ δὲ τῇ ὑπαλύξει γραφῇ ϲυντιθέμενόϲ φηδὲ ϲιν, ὅτι ὁ φαγών ἰχθὺϲ τὸν Λυκάομενόϲ νοϲ δημόν, πιμελώδηϲ γενόμενοϲ, τὸ κρύοϲ ἐκφεύξεται. ἀγνοεῖ δὲ καὶ τοῦτο, ὅτι τὸ διανεϲτηκὸϲ τῆϲ θαδὲ [*](( Vat.) 5 ἰχ . . ων 8 ὑπερ ερομένου V, φ V2 in marg. 10 φρίκα 11 ὑ. .λύξει V, πα V2 in marg. 14 κρ. . . .εύξεται V, ύοϲ φεύ V 2 in marg.) [*]((B et L) 2. 3 ἀριϲταρχ′, χ spr. ρ scrpt., L. 9 φιλήταϲ B⟩ 10 ϲυντιθέμενον L 13. 14 εὐκρινεῖ δὲ καὶ τοῦτο L) [*](2 -10 Didymum affert, ad quem schol. A φ 126 recte Hoffmann, ll. Φ et Χ, p. 148, retulit: μέλ αιναν φρῖχ᾿ ὑπαίξει ] οὕτως ἑπαΐξει Ἀρίσταρχος. τὸ χὰρ λεγόμ ενον εἶναι βούλ εται τοιοῦτο τῶν ἰχθύων τις κατὰ τὸ κῦμ α θρώσκων, τουτ έστι κολυμβῶν ὑπὸ τὴν φρῖκ α ἀΐξει, ὃς φάγοι ἂν τοῦ Λυκάονος τὸ λίπος δεῖ γὰρ τὸν μέλ λοντα ἰχθὺν φερομένου τινὸς γεύεσθαι ἄνω μετέωρον ὑπὸ τὴν φρῖ α τ ῆς θαλ άσσης ἐλθεῖν. παρὰ δὲ Ἀ ριστοφά νε ι ἐχέγρκπτο διὰ τοῦ ῶ ὥς κε φάγῃσι Schol. B⟩ (f. 282a a ὑπ αΐξει Φ 126, id. L f. 440a) et Vict. (f. 390a) eadem verbo tenus fere afferentia in ea re quod Aristarchum ἐπ ταΐξει scripsisse volunt errare, idem Hoffm , p. 267 , docuit. Quibus in scholiis quae sequuntur verba: τὸ δὲ πᾶν ο ὕτως νεοσφαγὴς μὲν ὢν κκταδύσῃ πρὸς τὸ βάθος τοῦ ποταμοῦ, ἔνθα σὺν τοῖς ἰχθύσιν ⟨ἰχθῦσιν B⟩ ⟩ ὢν ἀπολιχμηθήσῃ —σει L⟩ τοῦ αἵματος. ἐπὶ πλέον δέ σε ἄταφον ὄντα καὶ μετεωρισθέντα ἐκβαλεῖ πκρὰ ⟨περὶ L.⟩ τὴν θάλασσαν ὁ ποταμός, ἔνθα τις τῶν ἰχθύων σε κατέδεται ἐπὶ ⟨debebat esse ὑπὸ ⟩ φρῖκ α φερόμενος. Φ ι λ η τ ᾶ ς ⟨φιλίτ ας BL⟩ δὲ ἀρεσκόμ ενος τῇ ὑ π α λ ύ ξ ε ι ⟨ὑπαλήξει L⟩ γραφῇ φησιν, ὡς ἐκεῖνος ὁ λιπανθεὶς ἰχθὺς ὑπὸ το δήμου τὴν ψυχρασίαν ὑπαλ ύξει, ex eodem Didymo petita esse possunt, ita ut non solum Philetae item memoriam (lin. 10sq ].), sed etiam quae antea. (p. 292, 16 -293, 2) attulerat e Didymo Porphyrius hausisse videri possit. Neque enim ratione contraria procedenti totum hoc scholium (BL Vict.) e P orphyrio derivare licet vetant enim prima eius verba de lectionum varietate (ἐπαΐξ ει quidem illo, si dis placet, Aristarcheo, cui ut Chiae editionis ὑπαΐξει opponit Vict.), quae e Porphyrio petita esse non possunt, agentia. Negari tamen nequit scholii verba inde a τὸ δὲ πᾶν οὕτως e Porphyrio petita esse et cum Didymeis potuisse coalescere, ut in ipso cod. B⟩ scholiis B⟩ 36, Π 50 e Didymo derivatis res aliunde petitae adhaeserunt.) [*](10 sqq. ln refutando Phileta, quem Callistratus secutus est, Aristarchum sequitur, v. Ariston. Φ 126 et Ζ 459. Ε Porph. sua hausisse videtur Eust. p. 1227, 9 sqq.) [*](SCHRADER, Porphyr. Qu. Hom .)
    294
    δὲ καὶ οὗτοϲ, ὅτι τὸ διανεϲτηκὸϲ θαλάϲϲηϲ ἐπιπολῆϲ, οὐ τὸ κρύοϲ φηϲὶν Ὅμηροϲ φρῖκα· ὡϲ δ’ ὅθ’ ὑ πὸ φρικὸϲ Βορέω ἀναπά λλε ται ἰχθύϲ ( Ψ 692), τῆϲ ἐπιτρε χούϲηϲ κατὰ τὴν θάλαϲϲαν πρὸ τῆϲ ἀνέμου ἐμβολῆϲ. καὶ ἐπὶ τοῦ ϲυὸϲ κατὰ μεταφοράν· φρίξαϲ εὖ λοφιήν (τ 446). καὶ ἔφριξε δὲ μάχη φθιϲίμβροτοϲ (Ν 339 ). λάϲϲηϲ ἐπιπολῆϲ, οὐ τὸ κρύοϲ φητῆϲ ϲὶν Ὁμηροϲ φρῖκα· ὡϲ δ’ ὅθ᾿ ὑπὸ φρικὸϲ Boρέου ἀνα π άλλεται θάλαϲϲαν πρὸ τῆϲ τοῦ ἀνέμου ἐμ. βολῆϲ· καὶ ἐπὶ τοῦ ϲυὸϲ κατὰ μετατοῦ φοράν· φρίξαϲ εὖ λοφιήν· καὶ ἔφριξε δὲ μά χη φθιϲίμβροτοϲ ἐγχείῃϲιν.

    (Τransiit in schol. *Β f. 175b ad ἄμερδεν N 340.)

    Ἠξίουν ἡμᾶϲ παρατηροῦνταϲ τὴν τοῦ ποιητοῦ ἐντὸϲ πᾶϲι λεπτουργίαν ἰχνεύειν καὶ τὴν ἐντὸϲ τοῖϲ ὀνόμαϲιν αὐτοῦ πρὸϲ αὐτὸν ὁμολογίαν. φωτὸϲ γὰρ ἐντὸϲ τοῖϲ ὀφθαλμοῖϲ ἡμῶν ὄντοϲ ϲυμμέτρου δι’ οὗ ὁρῶμεν τὰ πεφωτιϲμένα , τὴν τυφλότητα ὁτὲ μέν φηϲιν ὀφθαλμοῦ ἀλάωϲεν (α 69. ι 516), ἀφῃρῆϲθαι τὸ λεύϲϲειν παριϲτάϲ, ὁτὲ δὲ ὁφθαλμ ῶν μὲν ἄμερϲε (θ 64), τὸ τοῦ μαίρειν ἐϲτερημένον λέγων ϲκοτεινόν· καὶ τὸ τοῦ μαίρειν ἐϲτερημένον εἴδωλον ἀμαυρόν ἔφη (δ 824)· φωτὸϲ γὰρ παρουϲίᾳ καὶ ὀφθαλμὸϲ ὁρῶν τὰ ὁρώμενα φαίνεται. διττῆϲ οὖν ὀφθαλμῶν οὔϲηϲ καὶ κατὰ Πλάτωνα (resp. VIl. p. 518 Α ) ἐπιταράξεωϲ ἢ γὰρ διὰ ϲκότοϲ ἢ δι’ ὑπερβολὴν τοῦ ϲυμμέτρου φωτόϲ τὸ μὲν διὰ ϲκότοϲ μὴ μαίρειν ἢ μαρμαίρειν ἀμέρδειν εἶπε καὶ ἀμαυρόν, τὸ δὲ διὰ ϲτιλβηδόνα, ἐπὶ τοῦ χαλκοῦ · ὄϲϲε δ’ ἄμερδεν αὐγὴ χαλ κείη κορύθων ἀ πὸ λαμπομενάων θωρήκων τε νεοϲμήκτων ϲακέων τε φαειν ῶν (Ν 340. 41). ὅθεν καὶ ἐπίθετα χαλκοῦ ἐφιλοτέχνηϲε, τὸ νώροπα χαλκόν (B 578) καὶ ἤνοπι χαλκ ῷ (Π 408), [*]((Vat.) δμ . . οϲ φρί . . V, ηροϲ κα V2 in marg. 8 ϲ . . ϲ V, ϲυόϲ V2 in marg. 9 λοφίην 13 ἠξί . . . ἡμᾶϲ V1, ξίουϲ δὲ V2 in marg, quo neglecto schol B⟩ secutus sum, quippe cui plus quam alteri cod Vat. manui tribuendum videatur) [*](τὴν ἐντὸϲ πᾶϲι τ. π. λεπτ. 14 αὐτὸν . 17 18 ὀφθαλμοῦ ἄ.ερϲε V; μ add V2 24 ἄμερϲεν 24. 25 αὐγῆ χ. κ. ἀπολαμπομενάων 26 φανῶν , cui supra αν V2 ει add.) [*]((B) 2. 3 Ὅμ. φρῖκα om. L, tum pergit: ὁ δ’ ὅθ’ ὑπὸ φρίκην 7 λοφίην B⟩ 14 αὐτὸν 18 τὸ τοῦ μ. ἐϲτερῆϲθαι 19 τὸ τοῦ μ. ἀρηρημένον εἶδ. 28 τὸ μὲν διὰ ϲκ. καὶ τὸ μήτε μαίρειν μήτε μαρμαίρειν ἀμερθη εῖπε 25 ἄπο 26 ἐπίθετον τοῦ χ.) [*](17 Obloquitur huic v. ἀλαός derivationi Apollon. v. ἀλαός.) [*](24 sqq. Cf. Eust. N, p. 936, 14 : σημείωσαι δὲ ὅτι τοῦ ἄσσε δ᾿ ἄμερδεν αὐ γ χαλ κείη συνέστραπται σφιγκτῶ ἔννοι α ἐντὸϲ τῷ νῶρο ψ χα λ κ ός. πάντως γὰρ νῶροψ χαλκός, οὑ ἡ αὐγ ἀμέρδει ὄσσε, ὡς ἀποστερεῖν τοῦ ὁρᾶν, ἐξ οὗ ὁ νῶροψ γίνεται.)

    295
    ϲημαίνων τὸν μὴ ἐῶντα τοὺϲ ὦπαϲ ὁρᾶν διὰ τὴν προϲοῦϲαν ϲτιλβηδόνα. εἰ δὲ τὸ μέρδειν τὸ μαίρειν ἐϲτὶ καὶ τὸ μὴ μέρδειν ποιοῦν ἀμέρδειν, τὸ ἄγαν μέρδον ϲμερδαλέον ἂν εἴη, τῆϲ ζα ἐγκειμένηϲ ὡϲ ἐντὸϲ τῷ ζαχρειήϲ. ὅταν οὖν ἐπὶ τοῦ δράκοντοϲ λέγῃ ϲμερδαλέον δὲ δέδ ορκε (X 95), τὸ ἄγαν ϲτίλβον τῶν ὀφθαλμῶν ἀκουϲόμεθα· καὶ γὰρ δράκων παρὰ τὸ δράκω εἴρηται. καὶ τὸ ϲμερδαλέω δὲ λέον τε (Π 579) ἐπὶ τῆϲ ἐκφοβούϲηϲ αὐτῶν ἐνοράϲεωϲ ἐκδεξόμεθα· καὶ γὰρ ὁ λέων παρὰ τὸ λεύϲϲειν ὠνόμαϲται. αὐτὸϲ γὰρ ἡρμήνευϲε τί τὸ ϲμερδαλέον, ἐπ’ αὐτῷ εἰπ ὼν γλαυκιόων (Υ 172). καὶ ἡ ἀϲπὶϲ δὲ τῆϲ Ἀθηνᾶϲ διὰ τὴν μαρμαρυγὴν δεινή τε ϲμερδνή τε (ε 742)· δεινὸν γὰρ καὶ φοβερὸν καὶ τὸ ἄγαν λαμπρὸν καὶ ϲτίλβον, ὡϲ ἐπὶ τῆϲ Ἀθηνᾶϲ τῆϲ γλαυκώπιδοϲ ἔφη· δειν ὼ δέ οἱ ὄϲϲε φάανθεν (Α 200), ὅπερ ἐπ’ ἄλλων ἔφη ὄμματα μαρμαίροντα ( Γ 397 ). γλαυκιόων τεϲ δὲ λέοντεϲ καὶ Ἀθηνᾶ γλαυκῶπιϲ ἀπὸ τοῦ γάλακτοϲ, ὅ ἐϲτιν ἄϲκιον καὶ διὰ τοῦτο λευκόν, ὑπ’ αὐτοῦ εἴρηται· μέλαινα γὰρ ἡ ϲκιά, οἷον ϲκιόωντό τε πᾶϲαι ἀγυιαί (β 388), ἤτοι ἡλίου δύντοϲ ϲυνεϲκοτοῦντο· ὀξὺ δὲ τὸ λευκόν, ὡϲ τὸ μέλαν ἀμβλύ ἡ οὖν ὀξὺ ὁρῶϲα γλαυκῶπιϲ. ἀπὸ δὲ τοῦ γάλακτοϲ καὶ τῆϲ ϲτιλβηδόνοϲ γλαυκ ὴ καὶ ἡ άλαϲϲα εἴρηται (Π 34). καὶ ἡ τοῦ ὀφθαλμοῦ κόρη γλήνη ( Ξ 494. ι 390), καὶ τρίγληνα ἐλλόβια (Ξ 183. ϲ 298), ἀπὸ τοῦ ἐντὸϲ λευκότητι ἀποϲτίλβειν· καὶ ὃϲ γλήνεα πολλὰ κεχάνδει (Ω 192), τὰ μὴ ἐρρυπωμένα ἱμάτια ἀλλὰ ϲτιλπνὰ διὰ καθαρότητα. καὶ ζοφουμένηϲ μὲν [*]((Vat.) 1 ἐῶτα V, ν spr. ω add. V2 3 τὸ ἄγ. μέρδειν 4 ζαχρείηϲ pro λέγῃ V λέων, ων spr. lin. scrpt. δὲ om. 6 δράκῶ 7 αὐτὸν 8. 9 καὶ αὐτὸϲ δὲ ἡρμ. τὸ ϲμερδ. ἐπ’ αὐτῷ τί ἐϲτιν εἰπὼν γλ., B⟩ meliora servavit, quae secutus sum 16 ϲκιόων τότε 17 ἡ γοῦν ὸξὺ ὀρ. 21 κεχάνδει ex κεχάνδετο corr V2 22 ῥυπωμένα) [*]((B) 2 εἰ δὴ 3 τὸ ἄγ. μέρδειν 3. 4 ὡϲ τὸ ζαχρειήϲ 6 π. τ. δρακειν 6. 7 ἐπὶ τῶν λεόντων δὲ ὡϲαύτωϲ τὸ ϲμερδ. δὲ λέοντε κτλ. 9 ἐπ’ αὐτῶν 11 ,12 καὶ τὸ ἄγαν δεινὸν καὶ ϲτίλβον ὡϲ ἐπὶ τῆϲ γλ, Ἀθ. ἔφη 13. 14 γλ. δὲ οἱ λέοντεϲ καὶ ἡ Ἀθ γλ. 15 οἴον om. 16 ϲκιόωντο δὲ 16 τουτέϲτι δύντοϲ τοῦ ἡλίου 19 post γλήνη add.: καὶ ὁ ἐντὸϲ ϲκιὰ τρεφόμενοϲ καὶ λευκόϲ, quae a Porph. aliena sunt 20 καὶ τρίγληνα τὰ ἐλλ. ἀπὸ τοῦ ἐντὸϲ λευκ. ϲτίλβειν 21. 22 ἐρυπωμένα 22 sq q. καὶ ζοφουμένη θάλαϲϲα μελανεῖ δέ τε πὸντοϲ λέγεται, ἀτάραχοϲ γὰρ οὐϲα καὶ διειδήϲ ἐϲτι· λευκὴ δὲ ῆν ἀμφὶ γαλήνη) [*](2 sqq. Cf. Eust. p. 236, 3 sqq.) [*](5 sqq. Transierunt in schol. 0d (cod. H .) ad α 44 (γλαυκῶπις Ἀθήνη): δέδορκε τ ἄχαν στίλβον τῶν ὀφθαλμῶν ἀκουσόμεθα κτλ., e quibus quae ita differant ut operae pretium videatur esse afferre, suis locis comparabuntur. Egit de utroque scholio et quaest. Vaticana etiam H. l. Polak, ad Odyss. eiusque scholiastas cur. sec. (Lugd. Bat. 1881 ), p. 22 sqq.) [*](14 Cf. P orph. Δ 434, p. 75, 23: τὸ δὲ γάλα λευκόν, ὅτι σκιὰν οὐκ ἐπιπολλῆϲ δέχεται.) [*](17 In schol. Od. haec verba additamento a Porph. alieno aucta ita se habent: ἡ οὖν ὀξὺ ὀρῶσα φρό ν η σ ι ς γλ λαυκῶπις.)
    296
    τῆϲ θαλάϲϲηϲ μελάνει δέ τε πόντοϲ ( Η 64 ) λέγει, ἀταράχου δὲ οὔϲηϲ καὶ διειδοῦϲ λευκὴ δ’ ἦν ἀμφὶ γαλήνη (Κ 94) καὶ γὰρ ἡ γαλήνη ἀπὸ τοῦ γάλακτοϲ εἴρηται. καὶ ἐπεὶ τὸ μέλαν ϲκυθρωπόν, τὸ δὲ λευκὸν ἀντίκειται τῷ μέλανι, ἱλαρὸν ἂν εἴη· γέλωϲ δ’ ἡ ἱλαρότηϲ· γέλαϲε δὲ πᾶϲα περὶ χθ ὼν φηϲὶ χαλκοῦ ὑπὸ ϲτεροπῆϲ ( Τ 362) ἤτοι λαμπρυνθεῖϲα φαιδρὰ γέγονεν. οὕτω νόει καὶ τὸ κόρυ θεϲ καὶ θώρακεϲ λαμπρὸν γανόων τεϲ (Ν 265), ἀπὸ τῆϲ γῆϲ τῆϲ λαμπούϲηϲ καὶ διὰ τῆϲ ϲτιλβηδόνοϲ φαιδρυνομένηϲ. καὶ ὁ γαίων δὲ τῷ κύδεϊ (Α 405), ὁ διαχεόμενοϲ καὶ λαμπρυνόμενοϲ διὰ τὴν δόξαν. ἐπεὶ δὲ φῶϲ ἐϲτιν ἐντὸϲ τοῖϲ ὀφθαλμοῖϲ, ὅταν μὲν ἥμερον βλέπωϲι, φάεα αὐτὰ καλεῖ· κύϲϲε δέ μιν κεφαλήν τε καὶ ἄμφω φάεα καλά (π 15). ἀπὸ τοῦ ἐντὸϲ αὐτοῖϲ φωτόϲ· ὅταν γὰρ ἀποθάνῃ· κατὰ δ’ ὄϲϲ’ ἐρε βεννὴ ν ὺξ ἐκάλυψεν (ε 659 ?) ὅταν δὲ ἐξαγριωθῶϲιν ὑπ’ ὀργῆϲ καὶ ἐκκαυθῶϲιν, ἔτι μὲν ἀρχομένηϲ τῆϲ ὀργῆϲ· πυρὶ λαμπετόων τι ἐίκτην (Α 104), κρατηϲάϲηϲ δέ· πῦρ ὀφθαλμοῖϲι δεδορκώϲ (τ 446)· καὶ γὰρ τὸ φῶϲ ἀπὸ πυρόϲ. καὶ τὸ ὕφαιμον δ’ ὁρᾶν διὰ τὸ πυρὶ ἐοικέναι τὸ αἶμα ϲμερδαλέον εἴρηται· ϲμερδαλέοϲ δ’ α ὐτῇ ϲι φάνη κεκακωμένοϲ ἅλμῃ (ζ 13 7 ), ἤγουν ὕφαιμον βλέπων διὰ τὸ πυρωτοὺϲ ἔχειν τοὺϲ ὀφθαλμοὺϲ ἐκ τῆϲ ἁλόϲ. καὶ ἐπὶ τοῦ πυρὸϲ δίκην μαινομένου εἰπὼν μαίνετο δ’ ὡϲ ὅτ’ Ἄρηϲ ἐγχέϲπαλοϲ ἢ ὀλοὸν π ῦρ (ρ 605) ἐπάγει· τὼ δέ οἱ ὄϲϲε λαμπέϲθην. λοιπὸν δὲ κατὰ μεταφορὰν ϲμερδαλέα μὲν τὰ οἰκήματα τοῦ Ἅιδου ἔφη ( Υ 65), ἀπὸ τοῦ [*]((Vat.) 2 ἀμφιγαλήνη 4 δὲ μέλανι humid. deleta in text. rescrps. V2 γέλωϲ δὲ ἱλαρότηϲ 5 περιχθών litt. inde a χθών usque ad ἤτοι (lin. 6) humid. deleta in text. rescrps. V2 6 7 litt. inde ab όει usque ad γανόοντεϲ  (sic) ἀπὸ humid. deleta V in text. rescripsit. Verba οὕτω νόει - γανόωντεϲ, quae eadem in schol, 0d. leguntur, nexum sententiarum male turbare neque Henr. Stephanum pro τῆϲ γῆϲ ( lin. 7 ) conicientem τῆϲ αὐγῆϲ rectun vidisse, Kamm., p. 85, 1, bene monuit qui cum verbis transponendis loco medicinam adhibuerit, nobis praestare visum est verba ἤτοι γανόωντεϲ ut e glossemate orta uncinis includere 8 ϲτιλβηδόν .. V, δόνοϲ V2 in marg. 9 διαδεχόμενοϲ V1, διαχεόμενοϲ V2 10 .ωϲ ἐϲτιν V, φῶϲ V in marg. 11 κύϲϲε - καλά om., addidi e B⟩ 12 ὅ.αν V. ὅταν V2 in maIg. ὅϲϲε 13 ὀ[ργῆϲ] V, ργῆϲ V2 in marg. 15 κρατ. . ϲ . . πῦρ V, τούϲηϲ δὲ V in marg. δέδορκε 16 π ρόϲ V, πυοὖν V in marg. 17 [αὐτηϲ]ι V, αὐτῆϲι V in marg.) [*]((Β) 5 περιχθών 6 τουτέϲτι λαμπρ. φαιδρὰ ἐγένετο 6. 7 καὶ τὸ κόρυθεϲ καὶ τὸ θώρηκεϲ 9. 10 ἐπειδὴ φῶϲ ἐϲτιν ἐπὶ τοῖϲ ὀφθ. 11 post κύϲϲε καλά, quae bene servavit, addit: καὶ ἥμερον ζῶον ἄνθρωποϲ φῶϲ ζωῆϲ ἔτι μετέχον ἀπ ὸ τοῦ ἐντὸϲ τδῖϲ ὀφθαλμοῖϲ φωτόϲ, e quibus illa καὶ ἥμερον —μετέχον recte P orphyrio abiudicavit Kamm ., p. 85 12. 13 ὄϲϲε ἐρεβενὴ ὅταν γὰρ ἐξαγρ. 17 ϲμερδαλέον δὲ εἴρ. 18 τουτέϲτιν ὕφ. βλ. πυρωποὺϲ 20 post ὀλοὸν πῦρ add.: οὔρεϲι μαίνεται 21 λοιπὸν δὲ καὶ κατ. μετ.) [*](2 Cf. Eust. κ, p. 1649 , 64: τὸ δὲ λευκ ὴ γαλ ήνη ἄριστα ἐρρέθη, ἐπεὶ πάρα τὸ γάλα γαλήνη. λευκὸν δὲ τὸ γάλ α φησὶ κατ ἐξαίρετον Ὅμηρος. Simil. Et. M. 219, 52.)
    297
    ὕφαιμα εἶναι καὶ φόνων πλήρη, ἐπὶ τὴν ὄψιν ἀναφέρων. ἐπὶ φωνῆϲ δὲ λαμπρᾶϲ καὶ διαφανοῦϲ· ϲμερδαλέον κονάβηϲαν ( Β 334) καὶ ϲμερδνὸν βοόων (0 687 ) καὶ ἐπ’ ὀρχήϲεωϲ ϲυντόνου μεταφέρων μαρμα ρυγὰϲ ἔφη θηεῖτο π οδῶν (η 265), τὰϲ ἐντὸϲ τῇ κινήϲει ϲτιλβηδόναϲ, ἃϲ ποιεῖ καὶ τὸ πῦρ κινούμενον. καὶ οὐχὶ φιλόϲοφοι πρῶτοι. τὸ λευκὸν ἀφωρίϲαντο τὸ διακριτικὸν ὄψεωϲ, ἀλλὰ πρὸ αὐτῶν Ὅμηροϲ, αρμαίρειν λέγων τὸ λάμπειν, ὅ ἐϲτι μερίζειν καὶ διαιρεῖν, ἀφ’ οὗ τὸ διακρίνειν· ὅθεν τὸ μὴ μερίζον ἀλλὰ ϲκοτεινὸν ἀμα υρόν. καὶ. ὅτι παρὰ τὸ μερίζειν καὶ διακρίνειν καὶ διαιρεῖν κέκληκε τὸ φωτίζειν μαρμαίρειν, δηλοῖ τὸ φῶϲ δάοϲ καλέϲαϲ δάοϲ μετὰ χερϲὶν ἔχουϲαι (Ω 647 ), ἀφ’ οὗ αἱ δεκτικαὶ τοῦ φωτὸϲ δᾷδεϲ καὶ δαΐδεϲ.

    Εditum Φ 362 sqq.

    (Τ Τransierun t in schol. *B f.85h ad καππεδίον τὸ ἀλήιον Z 201 )

    Ἀξιῶν δὲ ἐγὼ Ὅμηρον ἐξ Ὁμήρου ϲαφηνίζειν αὐτὸν ἐξηγούμενον ἑαυτὸν ὑπεδείκνυον, ποτὲ μὲν παρακειμένωϲ, ἄλλοτε δ’ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ. τῇ τε γὰρ εἰροκόμ ῳ παράκειται ϲυνεζευγμένη ἡ ἐξήγηϲιϲ· γρηῒ δέ μιν εἰκυῖα παλαιγενέι προϲέειπεν εἰροκόμ ῳ ( Γ 386 ). τίϲ οὖν ἡ είροκόμοϲ ἥ οἱ, φηϲὶν, ἤϲκειν εἴρια κα λά· ἡ γὰρ ἀϲκοῦϲα τὰ ἔρια εἴη ἂν εἰροκόμοϲ· ἀϲκεῖν δὲ τὸ καλλωπίζειν, ὡϲ τὸ χ ῥυϲὸν κέραϲι περιχεύει ἀϲκήϲαϲ, ἵν᾿  ἄγαλμα θεὰ κεχάροιτο ἰδοῦϲα (γ 437 ). [*](( Vat.) 10 μαρμαίρειν δὲ δηλοῖ (δ ex εὖ corr.) V 1 16 ἐγὼ ὃ μαρτυρῶ (μαρ, spr. ρ scrpt. τρ ) 16. 17 ϲαφηνίζειν ὑπεδείκνυον, litt. inde a ζειν usque ad ὑπεδ, quae bumid. interciderunt, in text. rescrps, V2 18 ϲυνεζευγμέν . ἡ ἐξήγηϲ . . V, primo verbo η superscrps. V 2 19 εἰκεῖα 20 κα[λὰ], λα a. V in text. add. 21 κοϲμεῖν pro ἀϲκεῖν V1 mut. in κομιεῖν V2; correxi c B⟩ 21. 22. οἷον χρ. κέρ. π[ερι]χεύη ἀϲκ., om. ἵν ἰδοῦϲα, quae e B⟩ addid) [*]((B ) 2 post κονάβηϲαν add. ἀυϲάντων ὑπ ’ Ἀχαιῶν 3 καὶ γὰρ ἐπ’ ὀρχ. ϲυντ. 9 κἑκλ. τὸ φωτεινὸν, (compend. scrpt.) 10 καλέϲαϲ ὡϲ τὸ δάοϲ κτλ. 11 δαίδεϲ καὶ δάδεϲ 17. 18 τῆϲ τε γὰρ εἰροκόμου 19 εἰκυῖαν post εἰροκόμῳ repetitur προϲεῖπε 20 post τὰ ἔρια addit αὐτοῦ ἐξγηϲαμένου 21 εἴη ἄν ἡ είροκόμοϲ 22 κεχαροίατο,) [*](5 A ristot. top. Ill, 5, p. 119 α 30: εἰ τοῦ λευκοῦ ἐστι λόγος χρῶμα διακοιτχὸν ὄψεως, cf. Metaph. lX, 7, p. 1057β 8.) [*](6. 7 Verborum πρ αὐτῶν — μερίζει ν loco in schol, Οd. lacuna est.) [*](11 Additur in fine schol. Od.: οὕτως ἐβουλόμην τὰς ὁμηρικὰς λ έξεις καὶ τοὺς ἐξηγ ητὰς σκοπεῖσθαι καὶ τοὺς τοῦτον τὸν τρόπον ἐξηγησαμένους ἀπορία έχεσθαι.) [*](16 sqq. Respicit hanc quaertionem Eust. Z 403, p. 650, 40: ὅτι δὲ χαί- ρουσιν ἐτυμολογεῖν ἐντὸϲ καιρῷ - οἱ ποιηταὶ οὐκ ἄδηλόν ἐστιν, . . . . . ὡς ἔστι μυρία ἐκ τῶν Ὁμηρικῶν ἀναλ έγεσθαι, κ α θ ὰ κ α ὶ Π ο ρ φύριος ἐπισημαίνε ται . - Aristarchum hac in re Ρorphyrio praeiisse, Ariston. Z 194. 201 docet.)

    298
    καὶ πάλιν ἄλλουϲ τ’ αἰδέϲθητε περικτίοναϲ ἀνθρώ πουϲ. τίνεϲ οὖν οἱ περικτίονεϲ; οἳ περιν αιετά ουϲι (β 65. 66 ). βοῦν ἦνιν ρυμέτωπον ἀδμήτην (Κ 292). ἆρ’ οὖν τὸ ἀδμήτην ἄγαμον δηλοῖ οὐχί, ἀλλὰ τὴν ο ὔπω ὑπὸ ζυγὸν ἤγαγεν ἀνήρ. καὶ πάλιν ἔνθ’ οἵ γ’ οὐκέτι πάμπαν ἀφέϲταϲαν, ἦρχε γὰρ Ἄλρηϲ (Φ 391). τί οὖν τὸ ἦρχε; πρῶτοϲ Ἀθηναίῃ ἐπόρουϲεν. ἐπὶ δὲ τῆϲ Πηλιάδοϲ μελίηϲ καὶ φιλοτιμουμένῳ ἔοικε πολλαχόθεν τὴν κλῆϲιν προοῦϲαν δεικνύναι· ἢ γὰρ ἀπὸ τοῦ μόνον αὐτὴν ἐπίϲταϲθαι πῆλαι τὸν Ἀχιλλέα · ἀλλά μιν οἶοϲ ἐπίϲτατο πῆλαι Ἀχιλλεύϲ (Π 142), ἢ ἀπὸ τοῦ Πηλέωϲ τοῦ πατρόϲ· τὴν πατρὶ φίλ ῳ τάμε Χείρων (ib. 143), ἢ ἀπὸ Πηλίου τοῦ ὄρουϲ ὅθεν ἐτμήθη· πατρὶ φίλ ῳ τά με Χείρων Πηλίου ἐκ κορυφῆϲ. ἀλλ’ ἐπεὶ μελίη τὸ δόρυ ἀπὸ τοῦ δένδρου τῆϲ μελίαϲ, δῆλον ὡϲ καὶ τὸ μείλινον ἔγχοϲ ( 655) ἐκ μελίαϲ τοῦ δένδρου, οὐ μὴν, ὡϲ οἱ πολλοὶ, τὸ μακρόν. καὶ ἔγχεα ὸξυόεντα (ε 568) τὰ ἐξ ὀξύηϲ τοῦ δένδρου, ὡϲ καὶ Ἀρχίλοχοϲ (fr.12 B⟩ )· ὀξύη ποτᾶτο, ἀλλ’ οὐ τὰ ὀξέα , ὡϲ οἱ γραμματικοὶ ἀποδεδώκαϲιν. πάλιν ἔφη· ἤτοι ὁ καππεδίον τὸ ἀλήιον (Ζ 201). διὰ τί οὖν ἀλήιον; ἆρά γε τὸ ἄϲπορον καὶ μὴ ἔχον λήια; οὐχί. ἀλλ’ ἐκ τοῦ οἶον αὐτὸν ἐντὸϲ αὐτῷ ἀλᾶϲθαι. καὶ τί οὖν τὸ οἶον ἀλᾶϲθαι; ἐξηγεῖται· πάτον ἀν θρώπων ἀλεείν ων. ἐντὸϲ δὲ τῷ καὶ μέν οἱ Λύκιοι τέμενοϲ τά - [*]((Vat.) 1 αἰδέϲθη . . V, τε in marg. V 2 οἳ ante περιν, quod eros. erat, add. V2 in text. 3 ἄρ’ οὖν 4 . . χί V, οὐ V2 in marg. ἀνὴ . 4. 5 καὶ et ἔνθ’ ἀφέϲταϲαν om. 7 μ. .ίηϲ V, μελίηϲ V in marg. 8 ἀπὸ τοῦ μόνου ἐπίϲτα . . . . αὐτὴν πῆλαι ἀχιλλ ⟨λλ spr. ι scrpt.⟩ V, μόνου ἐπίϲταϲθαι V2 in marg. 9 οἶοϲ ἐπίϲταται V, o supra αι scrps. V2 10 φί . . V, λῳ V in marg. 11 Πηλίου om. 11. 12 ἐξ οὖ ἐτμήθη Πηλίου ἐκ κορυφῆϲ 16 ποτᾶτο coni. Βergk 17 ἔφη ex ἔργη (ut vid.) mut. V 2 καππεδίον διὰ τί οὖν ἀλ. om .) [*](( Β) 1 τ’ om. περικτιόναϲ 2 περικτιόνεϲ ἐπάγει οἳ περιν. 3 τὸ om . 6 τί οὖν ἔϲτιν ἦρχε καὶ πρ. 8 δεικνῦναι 13 post μελίαϲ ins.: καὶ οὐδ’ ἄρ’ ἀπ’ ἀϲφάραγον μελίη τάμε (Χ 328), quae Vat. rcctc om. 14. 15 ὀξειόεντα, ὀξείαϲ, ὀξείῃ 17 ἔφη om. 18 ἆρα γε παρὰ τὸ ἄϲπ. οὐδαμοῦ) [*](2 †Εust. β, p. 1434, 33: εἶτα ἑρμηνεύων τίνες οἱ περικτίονες ἐπάγει οἳ π ιεριν αιετ τάουσι ν.) [*](3 Ηinc explicandum schol. Ε γ 383 ἀδμήτην] ἐφερμηνευτικὸν καὶ διασαφητικόν.) [*](6 †Εust. Φ, p. 1243, 13: τὸ δὲ κ αὶ πρῶ τος ἐπόρουσε πρὸς ἐρμ ηνείαν εἴρητ αι τοῦ ἦρχεν Ἄρης.) [*](6 sqq. †Eust. Π, p. 1050, 30 sqq.) [*](11 Cf. Apollon. v. Πηλιάδα. τὸ δόρυ ἰδίως τὸ τοῦ Ἀχιλ λέως, ὅπερ αὐτὸς ὁ ποιητὴς ἐτυμολόγησε λέγων Πηλιά δα μελ ίην, ὥστε παρὰ τὸ ὄρος τὸ Πήλιον εἰρῆσθαι ἔστι δὲ τῆς Θετταλίας.) [*](14—16 Cf. Apollon. v. ὀξυόεντι. ὁ μὲν Ἀ π ίων ὀξεῖ ἔγχεϊ. ὀξυόεντι δὲ ὀξυίνῳ. Etiam schol. min. E 50 et Hesych. utramque explicationem afferunt.) [*](17 —20 L. f. 131 ad Z 201 (id. Scor. ap. Dind. vol. lV, p. 411, praemisso Πορφυρ ίου εἰς τό): ἤτοι ὁ κ α πεδίον τὸ ⟨om. L⟩ ἀλ ήιον οἶος ἀ λᾶτο, ὃν θ υμὸν κ ατέδων πάτον ἀνθρώπων ἀλεείνων. διὰ τί οὐν ἀλήιον;)
    299
    μον (Ζ 194) ταχέωϲ δεδήλωκεν ὅτι ἀπὸ τοῦ τετμῆϲθαι καὶ ἀφωρίϲθαι τὸ τέμενοϲ λέγεται· τέμενοϲ τάμον. οὕτω καὶ κειμήλια ἔφη κεῖϲθαι (Ζ 47 ) ἀπὸ γὰρ τοῦ κεῖϲθαι κειμήλια λέγεται. πάλιν πτωχὸν ἔφη πανδήμιον (ϲ 1). τίϲ οὖν οὗτοϲ; ὃϲ κατὰ ἄϲτυ πτω χεύεϲκ’ Ἰθά κηϲ, ἀλλ’ οὐχ ὡϲ Ὀδυϲϲεὺϲ ἐντὸϲ μιᾷ οἰκίᾳ. πάλιν· μετέπ ρεπε γαϲτέρι μάργ ῃ (ϲ 2). τίϲ οὖν αὕτη ἡ γαϲτριμαργία ἧϲ ὥϲπερ ὅρον ποιούμενοϲ ἐπάγει· ἀζηχὲϲ φαγέμεν καὶ πιέμεν, τὸ ἀδιαλείπτωϲ ἐϲθίειν καὶ πίνειν μεταλαβὼν εἰϲ τὸ ἀζηχέϲ, ὃ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἔφη ϲυνεχὲϲ αἰεί (1 74). καὶ ἐπὶ ἄλλου μὲν ἐντὸϲ πᾶϲι διαπρέποντοϲ ἔφη ὁ δ’ ἔπρεπε καὶ διὰ πάντων (Μ 104), ἐπὶ δὲ τοῦ Ἴρου μετὰ δ’ ἔπρεπε γα ϲτέρι μάρτῃ, ἤτοι μόνῃ γαϲτριμαργίᾳ. πόθεν οὖν Ἶροϲ ἐκλήθη; ο ὕνεκ’ ἐπαγγέλλεϲκε κι ὼν ὅτε π ού τιϲ ἀνώγοι (ϲ 7). καὶ πάλιν· οὐκ ἀίειϲ ὅτι δή μοι ἐπιλλίζουϲιν Ἀχαιοί (ϲ 11 ); τί οὖν τὸ ἐπιλλίζειν ; τὸ διανεύειν — ἑλκέμεναι δὲ κέλονται —, ἀπὸ τοῦ τοὺϲ διανεύονταϲ ϲυϲτρέφειν τοὺϲ ὀφθαλμούϲ ἰλλάδεϲ (Ν 572) γὰρ οἱ ϲυνεϲτραμμένοι ἱμάντεϲ, ὡϲ ἀλλαχοῦ ἔφη· ἐντὸϲ δὲ ϲτρόφοϲ ἦεν ἀορτήρ (ν 438). τὸν μὲν ἄκουρον ἐόντα βάλ’ ἀργυρότοξοϲ Ἀπόλλων (η 64). τίϲ οὖν ὁ ἄκουροϲ μίαν οἴην παῖδα λιπόντα. [*]((Vat.) 2 τέμενοϲ τάμον om. κειμήλιον 7 φαγ. ἠδὲ πιέμεν 9 μετὰ δ’ ἔπρεπε καὶ δ. π. 12 ἐπαγγέλεϲκε ἀνώγει 13 πάλιν οὐκ ἀίειϲ ὅ μοι ἐπιλλίζουϲιν ἅπαντεϲ 15 haud scio an legendum sit τοὺϲ διαν. ἐπίλλειν ἢ ϲυϲτρέφειν τοὺϲ ὁφθ. (cf Β) 16 ϲτροφὸϲ 17 τ.ν V, o V in marg.) [*]((B) 1 τετεμνῆϲθαι (sic) 5 πάλιν δὲ 6 αὕτη om . ἦϲ om. 8 δ om. 9 ἔφη post ἄλλου μὲν 11 μάργῃ, ὅτι ἐπὶ τῇ γαϲτριμαργίᾳ μόνῃ διέπρεπε καλεῖται 14 κέλονται 15 τ. διαν. ἐπίλλειν τοὺϲ ὀφθ, (cf. lect. cod. Vat.) καὶ ἰλλάδεϲ οἱ ϲυνεϲτρ.) [*](ἆρά γε παρὰ τὸ ἄσπορον καὶ μ ἔχον λ ήια οὐδαμῶς. ἀλλ᾿ ἐκ τοῦ οἶον αὐτὸν ἐντὸϲ αὐτῷ ἀλᾶσθαι. καὶ τί οὖν τὸ οἶον ἀλᾶσθαι; ἐξηγεῖτα 〈ζητεῖται Scor. ap. Dind ⟩ πάτον ἀνθρώπων ἀλεείνων. Transiit eadem verbi explicatio in alterum scholium Porphyrianae originis (ad p. 95, 1 sqq ) et aliis appositis in schol. A Z 201, Lp f. 124ᵇ ibid., Paris. ap. Cremer. A. P. III, p.218, 18, Eust. Z, p.636, 50 sqq , Et. M 62, 33.) [*](3 Cf. Porph. I 1, p. 131, 25 sqq.) [*](†Schol. Harl. σ 1 (Cremer. A. P. ΙΙΙ p.14) ἦλθ ε δ᾿ ἐπὶ πτωχὸς παν δήμιος. δι᾿ ὅλης τῆς πόλ εως ἐπαιτῶν. ἐξηγεῖται δὲ αὐτὸ διὰ τοῦ ἑξῆς. Cf. Eust. σ, p. 1833, 42.) [*](6 sqq. † Eust. σ, p.1833, 59: ὅθεν καὶ ἐπιφέρει διασαφητικῶς τὸ ἀξηχὲς φα γέμ εν.) [*](10. 11 †Schol. Q σ 6: Ἶρος παφὰ τὸ εἴρω, τὸ λέγω, ὁ τὰς ἀγγελία κομίζον. λέχει γὰρ ο ὕ νε κ’ ἀπαγγελ ίας (ita ed. Dind.). Cf. Porph. N 824 quaeque ibi (p. 186, 23) annotavimus.) [*](14 †Et. M. 361, 42: ἐπι: λ λίξουσι τὸ διανεύουσιν, οἶον οὐκ ίεις ὅτι δή μο ἐπι λλίξουσιν Ἀ χαιοί, ἀπὸ τοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς διανεύοντα εἰλεῖν. ἐξ οὗ καὶ ἰλλάδ ε ς οἱ συνεστραμμένοι ἱμάντες. Cf. schol. σ 11 ἐ πι λλίξουσι ν· διανεύουσι τοῖς ἀφθαλμοῖς, Ηes. v. ἐπιλλίξουσι.) [*](18 Ηinc fluxisse videtur quaestiuncula schol. 64 (τὸν μὲ ν ἄκουρο)
    300
    ὡϲαύτωϲ καὶ τὸ κύμβα χοϲ ἐξηγεῖται ἐπάγων ἐ πὶ βρεχμόν τε καὶ ὤμουϲ δηθὰ μά λ’ εἱϲτήκει ( 586). γυῖα δ’ ἐξηγεῖται· πόδαϲ καὶ χεῖραϲ ὕπερθεν ( 122) καὶ ἀμφιγυήειϲ οὖν ὁ περὶ τὰ γυῖα βεβλαμμένοϲ, ὃν καὶ κυλλοποδίονα εἶπε. καὶ τὸ γυιώϲω μὲν ϲφῶιν ὑφ’ ἅρμα ϲιν ὠ κέαϲ ἵππ ουϲ ( Θ 402), ἤτοι ϲκελεαγεῖϲ ποιήϲω· ἐπάγει γὰρ κατὰ δ’ ἅρματα ἄξω. φιλοτιμεῖται καὶ τὸ λυκόφωϲ ἐξηγήϲαϲθαι· ἦμοϲ δ’ οὔτ’ ἄρ πω ἠώϲ, ἔτι δ’ ἀμφιλύκη νύξ (Η 433) οὐ γὰρ εἰ μηδέπω ἠώϲ, ἔτι ἦν νύξ, ἀλλ’ ἡ ἀμφιλύκη ἦν, ὁ βαθὺϲ ὄρθροϲ. ἠῶ δὲ λέγει νῦν τὸν ὄρθρον καὶ τὸ πρὸ ἀνατολῆϲ [*](( Vat.) 3 οὖν om. 4 καὶ γυώϲω 4. 5 μὲν — ὠκέαϲ humid. deleta in textu rescrps. V2 6 inde a verbo φιλοτιμεῖται incip it ζἡτημα ιβ ′. P Primum illud verbum et quae antecedunt κατὰ ἄξω humil. deleta in textu rescrps. V2 7 ἦμοϲ . οὐ . άρ πω ἀ. φιλύκη V, μ V2 in marg. 9 ἠὼ hic et infra.) [*]((Β) 4 κυλλ.προϲεῖπε γυώϲω 5 ἤτοι om. 6. 7 pro λυκόφωϲ (id. Vat.) Kamm., p. 48, ἀμφιλὺκη coni. 7 post ἐξηγήϲαϲθαι ins. οἶον ἐϲτίν ἔτι ἦν ἡ νύξ) [*](ἐόντ α): τοῦτο ἐναν τίον τῶν ἐπιφερομένων μία ν οἴ η π αῖδα λ πό ν τα Ἀ ρή τη ν. λύοιτο δ᾿ ἂν ἐκ τῇς λ έξεως. τὸ γὰρ ἄκουρον οὐκ ἐκδεκ τέον ἄπαιδα, ἀλλ οὐκ ἔχοντα κοῦρον, ὅ ἐστιν ἄρρενα παῖδα.) [*](1 Cf. B⟩ f. 74ᵇ ad δηθὰ Ε 587: . . . . ἀκριβῶς δὲ τὸ κύμβαχο ⟨κύμβαχος L f. 113α ibid.⟩ δι τούτου ἐπεξηγήσατο. ld. fere Lp f. 113a ibid., Eust. E, p. 584, 30.) [*](2 †Eust. E, p. 529, 26: ἐντὸϲ τῷ γυῖα δ᾿ ἔθ ηκε ν ἐλ αφρὰ πόδας κ αὶ χεῖρ ας ὕπ ερ θε τὸ πόδας κ καὶ χεῖρα . . . . . διὰ σαφήνει αν ἰδίως ἐξεφώνησεν, ἑρμηνεύων τίνα εἶπε κατ ἐξαίρετον γυῖα ἐνταῦθα.) [*](3 †B ad ἀμφιγυήεις Α 607 (id. Lp): ἀμφοτέρωθεν βεβλ αμμένος, παρὰ τὸ γυῶ, τὸ τὰ μέλη διαλύω, ἐπειδὴ τὸ πῦρ πολλῆς δεῖται τῆς ὕλης (postrema aliunde addita sunt). Cf. Apollon. h. v.: ἀμφότ ερα τὰ γυῖα χωλὰ ἔχων, ἀμφοτερόχωλος, simil. Εt. M. 89, 15.) [*](8 sqq. †*Β f. 101ᵇ ad ἀμφιλ ύκ νὺξ Η 433 (id. L. f. 158b, Π): o γὰρ εἰ μηδέπω ἠώς, ἔτι ἦν νύξ, ἀλλ᾿ ἡ 〈om. L⟩ ἀμφιλ ύκη ἦν, ὁ 〈ἤτο L⟩ βαθὺς ὄρθρος. ἠῶ 〈 ἠὼ B⟩ ⟩ δὲ λέχει νῦν τὸν ὄρθρον καὶ τὸ πρὸ ἀνατολῆς ἠλίου πεφωτισμένον διάστημ α. ὅτι γὰρ καὶ τοῦτο τὸ διάστημα λέγει ἠῶ, δηλο οῖ ἐπὶ τῆς νηὸς 〈νεὼς L⟩ το Τ Τλεμάχου· εἰπὼν π αννυχί μὲ ν ἄρ᾿ ἥγ ε ⟨ἤγε B⟩ ⟩ κ αὶ ἠῶ πεῖρ ε κ έλε υθο ἐπάγει ἠέλιος δ᾿ ἀνόρουσε λι πῶν περ κ αλλ έα 〈περικ α έα L ⟩ λ ίμ νην. καὶ ἡμεῖς δὲ τὸ πρὸ ἡλ ίου ἐ ἑωθινοῦ φαμεν κ αὶ ἕωθεν, ὅπερ ὁ ποιητὴς ἡ ῶ θεν δ’ ἀγ ορ ή νδε. ἕως ο ὖν καὶ ἠώς τὸ πρὸ ἀνατολῆς ⟨ἀνατολῶν L ⟩ ἡλίου τὸ δὲ πρὸ τῆς ἕω λυκόφως καὶ 〈 ἢ L ⟩ νὺξ ἀμφιλ ύκη. λέγει μέντοι ⟨μὲν B⟩ ⟩ καὶ τὸ ἀπὸ 〈πρὸ Η ⟩ ἀνατολῆς ⟨ἀνατολ ῶν L e corr.⟩ ἠλίου ἄχρι ⟨μέχρι L⟩ μεσημβρίας διάστημα ἠῶ 〈ἠώς L⟩· ἔσσεται ἢ ἠὼς δείλ η ⟨δείλης L⟩ ἢ μέσον ἦμαρ. ὄφρ α μὲ ν ἠὼς ἦν καὶ ἀέξετο ⟨ἀέξεται L⟩ ἱερὸν ἦμαρ. ε ὑδον παννύχιοι καὶ ἐπ᾿ ἠῶ xa ὶ μέσον ἦμαρ [ἄλλοι δὲ γράφουσιν καὶ μέσην νύκτα]. λέγει ἠῶ καὶ ὅλην τὴν ἡμέραν. ἥδε δ 〈δὲ B⟩ ⟩ ἠ ὼς εἶ σι δυσώνυμος. ἥδε δέ μοι ν ῦν ἠὼς ἐνδεκ ά τη, περὶ ο φησιν ἕνδεκα δ᾿ ἤματα θυμ ὸν ἐτέρ πετο οἶσι φίλ ο σι ν, ἐ θὼν ἐκ Λ ήμνοι ο. Ἠὼς δὲ καὶ θεός. ὣς μ ὲ ν ὅτ᾿ Ὠ ρίων᾿ 〈ὠρίωνα B⟩ ⟩ ἕλετο ῥοδο . δάκτυλ oϛ Ἠώς. — Kammer, p. 44, verba inde ab ἠῶ δὲ λέγει νῦν μὸν ὀρθρον )
    301
    ἡλίου πεφωτιϲμένον διάϲτημα· ὅτι γὰρ καὶ τοῦτο τὸ διάϲτημα λέγει ἠῶ, δηλοῖ ἐπὶ τῆϲ νεὼϲ τοῦ Τηλεμάχου εἰπών· παννυχίη μὲν ἄρ’ ἥγε καὶ ἠῶ πεῖρε κέλευθον (β 434), εἶτα εἰπὼν ἠέλιοϲ δ’ ἀνόρουϲε (γ 1 ). καὶ ἡμεῖϲ δὲ τὸ πρὸ ἡλίου ἐξ ἑωθινοῦ φαμεν καὶ ἕωθεν, ὃ ὁ ποιητὴϲ ἠῶθεν δ’ ἀ γορήνδε (α 372) φηϲίν. ἕωϲ οὖν καὶ ἠώϲ τὸ πρὸ ἀνατολῆϲ ἡλίου· τὸ δὲ πρὸ τῆϲ ἕω λυκόφωϲ καὶ νὺξ ἀμφιλύκη. λέγει μέντοι καὶ τὸ ἀπὸ ἀνατολῆϲ ἡλίου ἄχρι μεϲημβρίαϲ διάϲτημα ἠῶ ἔϲϲεται ἢ ἠὼϲ ἢ δείλη ἢ μέϲον ἦμαρ (Φ 111) καὶ ὄφρα μὲν ἠὼϲ ἦν καὶ ἀέξετο ἱερὸν ἦμαρ (Θ 66) καὶ εὖδον παννύχιοι καὶ ἐπ’ ἠῶ καὶ μέϲον ἦμαρ (η 288). λέγει ἠῶ καὶ ὅλην τὴν ἡμέραν· ἥδε δ ὴ ἠὼϲ εἶϲι δυϲώνυμοϲ (τ 571), ἥδε δέ μοι νῦν ἠὼϲ ἑνδεκάτη (Φ 155), περὶ οὗ φηϲιν ἕνδεκα δ’ ἤματα θυμὸν ἐτέρπετο οἷϲι φίλοιϲιν (ib. 45). Ἠὼϲ δὲ καὶ ἡ θεόϲ· ὣϲ μὲν ὅτ’ Ὠρίων’ ἕλετο ῥοδοδάκτυλοϲ Ἠώϲ (ε 121). πάλιν ἑαυτὸν ἐξηγεῖται παρακειμένωϲ δι’ ὧν φηϲιν Ἴρῳ δὲ κακῶϲ ὠρίνετο θυμόϲ (ϲ 75). τί οὖν τὸ κακῶϲ ὀρίνεϲθαι τὸν θυμόν; ἐπάγει δειδιότα. [*]((Vat.) 1 πεφωτιϲμ . . . . V1, ϲμένον V2 in marg. 2 εἰ . . . V, εἰπών V2 in marg. 4 καὶ om., tum . μ . . . δὲ τὸ V; ἡμεῖϲ V2 in marg. 5 . ῶθεν V , η V in marg. 6 καὶ ante νὺξ eros., καὶ V2 in marg. 8 ἢ post ἔϲϲεται om 10 καί post παννύχιοι om. 11 δυϲώνυμον 11 ὠρίωνα 16 ἐπάγει om .) [*]((B) 3 ἤγε κέλευθον ἐπάγει ἠέλιοϲ δ’ ἀνόρουϲε λιπὼν περικαλλέα λίμνην 5 ὅπερ ὁ π. φηϲίν om. 8 ἠῶϲ 8 et 9 καὶ post ἦμαρ om. 10 ἠὼ (bis) 13 post φίλοιϲιν add. ἐλθὼν ἐκ Λήμνοιο 14 ὠρίωνα αὐτὸν 15 δι’ ὧν ἐπάγει ἐντὸϲ τούτοιϲ Ἴρῳ δὲ κτλ 16 ὠρίνεϲθαι) [*]((p. 300, 8) usque ad ῥοδοδάκτυλος Ἠώς (p. 301 , 14) ut ad Η 433 pertinentia uncinis inclusit. At quaestio Porphyriana tantum abest ut ab uno illo loco ( Z 201 ), cui in cod. B adscripta est, interpretando proficiscatur, ut de plurimis contra locis, in iisque etiam de H 433, modo brevius modo fusius agat. Negari tamen nequit, conexum disputationis ceteroquin optime tota quaestione procedentis verbis certe inde a p. 301, 7 (λέγει μέντοι κ αὶ τὸ ἀπὸ ἀνατολ ῆς ἡλίου κτλ.) usque ad lin. 14 mirum in modum turbari. Qua re haud scio an de loco (Θ 1 agens paullo confidentius de origine eorum Porphyriana indicaverim (ad p. 110, 22 sqq.). Verum tamen neque ex illo loco haec, de quibus nunc agimus, verba excerpta esse videntur, neque, si ea comparaveris cum aliorum grammaticorum locis, qui de variis v. ἠώς, additis ut ap. Porphyrium vv. λυκόφως vel ἀμφιλύκη, notionibus agunt (Zenod orum dico qui perhibetur [ν. Proleg. cap. Ill,4] ap. Miller., mel. p. 407 , et Hesych. v. ἠώς), hunc locum, quippe qui multo iis praestet, inde desumptum P Porphyrianis immixtum esse contenderis. Contra schol. A Θ1 (= H Q θ 1, Et. M . 440, 40), quod p. 110 e quaestione Vat excerptum esse volui, fontem esse potuisse verborum, de quibus hic agitur, non negaverim. E schol. B 48, ε 1, Suid., Apollon. h. v. ad hanc rem diiudicandam nihil lucramur.) [*](15 sqq. †Eust. σ, p. 1838, 10: Ἴρῳ δὲ κακῶς ὠρίνετο υμός . . . . τουτέστιν ἐντὸϲ βίᾳ, δειδιότα, ὃ ἑρμηνεύων ἐπάγει. σάρκες δὲ περιτρομέοντο μέλεσσιν.)
    302
    τί οὖν παρακολούθημα δέουϲ ϲάρκεϲ δὲ περιτρομέοντο μέλεϲ ϲιν· ὁ δὲ δειλὸϲ κακόϲ, ἀφ’ οὗ τὸ κακῶϲ. πάλιν τὸ δεδιέναι, ὃ πάθοϲ ἐντὸϲ τῇ ψυχῇ γίνεται, καὶ τὸ τρέμειν, ὃ ἐντὸϲ τῷ ϲώματι, ἐπιτέμνων ἔφη· εἰ δὴ τοῦτόν γε τρομέειϲ καὶ δείδιαϲ αἰνῶϲ (ib. 80). ἐπιμένων δὲ τῇ ψυχρᾷ φύϲει τοῦ φόβου, κρυόεντα καλεῖ τὸν φόβον· φόβου κρυόεντοϲ ἑταίρη (1 2 ), καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ· ψυχρὸν δέοϲ εἷλε καὶ ῥίγηϲε δ’ ὁ γέρων (1 259), ἐφοβήθη. εἰ δ’ ὁ φόβοϲ ψύχει, δῆλον ὡϲ τὸ θάρϲοϲ θάλπει· εἰκότωϲ ἄρα θαλπωρὴν (Κ 223) λέγει τὸ θάρϲοϲ. ἐκ δὴ τούτων παρακειμέναϲ ἐχόντων τὰϲ ἐξηγήϲειϲ δεῖ παρατηρεῖϲθαι καὶ τὰ ἐντὸϲ διαφόροιϲ ἐπὶ τῆϲ αὐτῆϲ διανοίαϲ παραλαμ βανόμενα εἰϲ ἐξήγηϲιν τῶν ἀϲαφεϲτέρων.

    (ιγ ′ transiit in schol. f 65b a l τηλυγέτω ε 153 et. L f. 184 ad 1 143).

    Ὅτι μὲν ὁ τηλύγετοϲ δηλοῖ παρ’ αὐτῷ καὶ τὸν μόνον γενόμενον παρίϲτηϲι τὰ ὑφ’ ἑλένηϲ λεγόμενα περὶ ἑρμιόνηϲ· παῖ δά τε τη λυγέτην καὶ ὁμηλικί ην ἐρατεινήν (Γ 175)---ϲημαίνει δὲ καὶ [*]((Vat) 1. 2 μέλεϲιν 4 γε om. 7 δ’ post ρίγ. om. φοβήθη 9 περὶ κειμένην V1, quod ead. man. in κειμένωϲ corr, 15. 16 post γενόμενον ins. τηλοτέραϲ γενεᾶϲ, quae e p. 303, 17 temere illata esse videntur 17 ὁμηλικίων de lacuna, quam invitis codicibus constitui, v. infra ad h. v.) [*]((B) 2 τὸ κακόν καὶ πάλιν τὸ δεδ. ὅπερ 3 ὅπερ 7 φοβηθείϲ 9 ἔχοντ 〈τ e corr.⟩ ἐξηγήϲειϲ (B et L) 15 ὁ om. L. καὶ om. L 16 δὲ post παρίϲτηϲι ins. L περὶ ἑρμ. λεγόμενα B⟩ 16. 17 τηλιγέτην L 17 καὶ post δὲ om. BL) [*](6 sqq. Simil. Plut. V. Hom 131 (v. Prolegg Ill,2.3); cf.Ε u s t. I,p.731, 30sqq. 15 —17 †A f.48 ad Γ 175 (c.l. παῖδά τε τηλυγέτην): λέγε τὴν Ἑρμιόνην. ὁ δὲ Πορφύριος ἐντὸϲ τοῖς Ὁμηρικ οῖς ξητή μασιν οὕτως φησίν . . . ., †*Β f. 45 ad τηλυγέτην ibid. (id. Lp f. 86a c. eod. lemm., L f. 62a): ὁ Π ορφ ύ ρ ιος ἐντὸϲ τοῖς Ὁμηρικοῖς ζητήμασι ν οὕτω φησίν, ἐφατεινη εἶναι παῖδα τὴν Ἑρμιόνην . . . . . Unde concludas in quaestione h. l. edita nonnulla excidisse; vix enim intellegitur, qui factum sit, ut H Porphyrius Hermionam ἐρατει ν ὴ ν esse παῖδα voluisse diceretur, nisi statuatur, eum ad stabiliendam suam de v. τηλύγετος sententiam locum δ 12 sqq. attulisse: Ἑλ ένῃ δὲ θεοὶ γόνον οὑκέτ᾿ ἔφα ινον, ἐπειδὴ τὸ πρῶτον ἐγ. είνατο παῖδ᾿ ἐρα τει ν ὴ ν Ἑρμι όνη ν. Plura Porphyrium h. l. oblato attulisse probari nequit; neque enim causae sup petunt, cur quae ad Γ 175 de aliis Menelai et Helenae liberis in scholiis sequuntur ad hunc auctorem referantur schol. enim min., cuius verba in hanc rationem conformata sunt, locum prave intellexisse recte Dindorfius (ad IlI, p. 171) perspexit; Eust. autem Γ, p. 400, 30 sqq., de eadem re ita agit, ut Homero alios scriptores opponere videatur, quod aliorum potius grammaticorum. quam P Porphyrii consuetudinem sapere videtur (cf. in scholiis Od., vol. I, p.172,1, de eadem fere re agentibus, οἱ νεώτεροι Ηomero oppositi) Neque maiore cum veri specie quae schol. δ 11 continentur hic locum habuisse dicas, praesertim cum praeter duas quas quaestio Vat. affert v. τηλ ύγετος notiones tertiam )

    303
    τὸν τηλοῦ τῆϲ ἡλικίαϲ τῷ πατρὶ γεγονότα, ὡϲ ἐπὶ δυοῖν γηράϲκοντι τῷ πατρὶ γενομένων ἔφη ἄμφω τηλυγέτω· ὁ δ’ ἐτείρετο γήραϊ λυγρ ῷ, υἱὸν δ’ οὐ τέκετ’ ἄλλον (6 153. 54). ἐπὶ τοίνυν τοῦ Ἰδομενέωϲ ὅταν λέγῃ ἀλλ’ οὐκ Ἰδομενῆα φόβοϲ λάβε τηλύγετον ὥϲ (Ν 4 70), ἐνδέχεται μὲν ἀκοῦϲαι ἀπὸ τῶν μονογενῶν παίδων κατὰ μεταφορὰν τὸν μεμονωμένον, ἐνδέχεται δὲ καὶ ὡϲ τηλοῦ γενεᾶϲ ὄντα, ἤτοι πρεϲβύτην· ἔφη γὰρ περὶ αὐτοῦ· ἔνθα, μεϲαιπόλιόϲ περ ἐών, Δαναοῖϲι κελεύϲαϲ Ἰδομενεὺϲ Τρώ ε.ϲϲι μετά λμενοϲ ἐντὸϲ φ όβον ὧρϲε (ib. 361 62). παρέχει δὲ ὁ ποιητὴϲ τὴν ἀμφίβολον ἐκφράσαι δοχὴν αὐτὸν ποιήϲαϲ λέγοντα τὸν Ἰδομενέα ἐπιόντοϲ Αἰνείου· δεῦτε φίλοι καί μ’ οἴ ῳ ἀμ ύνατε, δείδια δ’ αἰνῶϲ (ib. 481) ἐκ γὰρ τοῦ οἴῳ ἀμύν ατε τηλύγετον ἔϲτιν ἐκδέξαϲθαι τὸν μόνον. ὅταν δὲ ὁ αὐτὸϲ πάλιν λέγῃ καὶ δ’ ἔχει ἥβηϲ ἄνθοϲ, ὅ τε κράτοϲ ἐϲτὶ μἐ γιϲτον· εἰ γὰρ ὁμηλικίη γενοίμεθα τῷ δ’ ἐνὶ θυμ ῷ, αἰψά κεν ἠὲ φἐροιτο μέγα κράτοϲ ἠὲ φεροίμην (ib. 484 —86), ἀμφίβολον γίνεται μὴ τὸ μὲν τηλύγετόν γε ἔοικεν ἐπὶ τοῦ μὴ ὁμήλικοϲ ἀλλὰ πρεϲβυτέρου καὶ τῆϲ τηλοτέραϲ γενεᾶϲ ὄντοϲ, ὡϲ ἔφη ποτὲ ἐπὶ τοῦ μὴ [*]((Vat.) 1 δυεῖν 8. 9 Δαναοῖϲι ὧρϲε om. 11. 12 ἀμύνατε V1 e corr. alterum ἀμύνατε (lin. 12) ex ἀμὐνατο corr. V2 12 ἐκ.έξαϲθαι V, δ V2 in marg. 13 ἔχη 14 εἰ in text. eros. in marg. scrps. V2 15. 16 ἀμφίβολον γίνεται μὴ humid. del. in text. rescrps. V2; sequitur (a V1 scrpt.): τὸ τηλύγετόν γε ἔοικεν ἐπὶ τῶ ὁμήλικι ἀλλὰ πρεϲβυτέρου 17 καὶ — ἐπὶ humid. del. in text. rescrps. V 2, ita quidem ut in text. τηλ (sequitur vac. spat.) γενεᾶϲ dederit, tum margini λοτέρω adscripserit) [*]((B et L) 1 ὡϲ ἐνταῦθα post γεγονότα et γὰρ post δυοῖν ins. B⟩ 3 τέκετ′, τέ spr. lin. scrpt., B⟩ 5 ὡϲ B⟩ ἐνδέχεται ἀκοῦϲαι μὲν ἀπ ὸ τῶν ὁμογενῶν B⟩ 6 καὶ om. L 7 τουτέϲτι pro ἤτοι B⟩ L. 7 — 10 ἔφη — Αἰνείου om. L 9 ὁ ποιητὴϲ om. B 10 τοῦ Αἰν. B⟩ 11. 12 ἀμύνετε B⟩ (bis), pro priore ἀμύνεται L, pui praeter illa τηλύγετον ἔϲτιν ἐκδέξαϲθαι τὸν μόνον reliquis caret 12 εἰϲδέξαϲθαι B⟩ 13 πάλιν ἐπάγη B⟩ 16 μὴ τὸ (?) μὴ τηλύγετόν γε B; alterum μὴ in μὲν mutavi) [*]((ὁ τηλοῦ ἀποἄδημήσαντι τῷ πκτρὶ γεννηθεὶ παῖ ) habeant. Ιnesse tamen in illo scholio quaestionem P orph yrianam sed aliunde petitam (δι τί δὲ Ἑλένη μόνην τὴν Ἑρμιόνην ἔτεκε;) non negaverim. Quae vero ap. Εust. δ, p. 1438, 3 leguntur: ἰστέον δὲ ὅτι κατὰ Πορφ ύριον καὶ ἕτερος Μεγαπένθης ἦ παλαιός κτλ., ita comparata sunt, ut e Paralipomenis potius (in quibus praetermittere non debebam), velut ad stirpem Melampodis aut res regum Argivorum. (cf. Eust. B, p. 288. 28) pertinentibus, petita esse videantur.) [*](9 sqq. Utramque explicandi rationem etiam Apollon. v. τηλύχετος et Eust. N, p. 942 , 29 sqq. attulerunt B⟩ Porphyrio non omni ex parte recte intellecto fluxit †*B f. 178 (subiunctum schol. manus prioris ad τηλύγετον Ν 470): τ τ ηλύ γετο ς ἐνταῦθα ἐπὶ τοῦ πρεσβυτέρο οὐκ ἐπὶ τοῦ μονογενοῦς ἢ ἐπὶ τοῦ ὁμήλικος. ὅτι δὲ ἐπὶ τοῦ πρεσβυτέρου καὶ τῆς τηλοτέρας γενεᾶς ὄντος, δῆλον ἀπ τοῦ εἰρηκέναι αὐτὸν ἐπὶ τοῦ μ ὁμήλικος. οὗτος δὲ προτάττειν τέρας γενε ῆς προτέρ ων δ′ ἀν θρώπων. ἀλλ᾿ Ἰδομενεὺς μὲν μεσαιπόλιος καὶ διὰ τοῦτο τῆς προτέρας γενεᾶς. [προέγραψα δὲ τὰ περὶ τούτου πλατύτερον. ] )
    304
    ὁμήλικοϲ οὗτοϲ δὲ προτέρηϲ γενεῆϲ προτέρ ων τ’ ἀνθρ ώπων (Ψ 790).

    Ἀλλ’ Ἰδομενεὺϲ μὲν μεϲαιπόλιοϲ καὶ διὰ τοῦτο τῆϲ προτέρηϲ γενεῆϲ, Nέϲτωρ δὲ γέρων τρίτηϲ, ἀφ’ οὗ δύο μὲν γὰρ γενεαὶ ἑφθὰ ρηϲαν τῶν πρὸ αὐτοῦ, ἥ τε τῶν ὑφ’ ὧν γεννηθεὶϲ ἀν ἐτράφη, καὶ ἡ τῶν ἀδελφῶν — ἐλ θ ὼν γὰρ ἐκάκωϲε βίη Ἡρα κληείη τῶν οἶοϲ λιπόμην (Λ 689. 92) —, τρίτηϲ δὲ ἄρχει τῆϲ τῶν παίδων γενεᾶϲ, οἳ ϲὺν αὐτῷ ἐϲτρατεύοντο. καὶ γὰρ ὁ ληγούϲηϲ ἡμέραϲ ἐπιδημήϲαϲ καὶ τῆϲ τρίτηϲ ἐξιὼν τῇ τρίτῃ ἀποδημεῖν λέγεται, καίτοι μίαν τὴν μέϲην ὅλην Lp f. 57 ad Α 250 (id. Vict. f. 15b): δύο μὲν γενεάϲ, ἥ τε τῶν πατέπατρῴων, ρων, ὑφ’ ὧν γεννηθεὶϲ ἀνετράφης καὶ ἡ τῶν ἀδελφῶν ἐλθ ὼν γὰρ ἐκάκωϲε βίη Ἡρακληείη· τῶν οἶοϲ λιπόμην —, ταύτηϲ δὲ ἄρχει τῆϲ τῶν παίδων ἑαυτοῦ γενεᾶϲ, οἳ ϲὺν αὐτῷ ἐϲτρατεύϲαντο. καὶ γὰρ ὁ ληγούϲηϲ ἡμέραϲ ἀποδημήϲαϲ καὶ τῇ τρίτη ἐξ ἑωθινοῦ ἐξιὼν διὰ τρίἕωθεν τηϲ ἀποδημεῖν λέγεται, καίτοι μίαν μόνην τὴν μέϲην τελέϲαϲ. ἄλλωϲ [*]((Vat.) 1— 3 τ’ ἀνθρώπων μεϲαιπόλιοϲ hum. deleta in text. rescrps. V2 4 a verbo Νέϲτωρ incipi t ζητ. ιδ’ γέρων τρίτηϲ conieci dubitinter; γέρων τ’ ἀφ’ οὖ cod.; in τ’ latere γ suspicor, sed vereor ne plura exciderint 6 ἥ . V τε V2 in marg. 7 πατρώων 9. 10 βί . ἡρακλειείη 10 λεϊπόμην 11 ἄρχειτηϲ 13. 14 ληγουϲ . . μέροϲ V, ηϲ ἡμ V2 in marg. 16 sq. ὅλην . .έλε. . V, ἐτέλεϲε V2 in marg.) [*]((Β etc.) 1 προτέραϲ B⟩ 3 4 τῆϲ προτέραϲ γενεᾶϲ B, cuius schol. h. v. fini tur; reliqua inde a lin. 6 e scholiorum codicibus in Lips. (c. l. τῷ δ’ ἤδη) et Vict. (l. τῷ δ’ ἤδη δύο μὲν γενεαί) optime servata sunt 9 ἡρακλήιη Lp Viet. 10 post λιπόμην Lp ins. τοι (sequitur in versu poëtae οἱ δ’ ἄλλοι πάντεϲ ὄλοντο ) 14 τῇ γ′ τῃ ἐξ ἐωθ. Lp Vict.) [*](6 sqq. † B⟩ f. 10 ad τῷ Α 250: . . . . ἢ γενεάς φησι, τήν τε τῶν πατέρων ὑφ᾿ ὧν ἐγεννήθη αὐτὸς καὶ οἱ α τὐτῷ συνήλ ικ ες, καὶ τὴν τῶν ἀδελφῶν, οἳ ὑφ᾿ Ἡρακλειδῶ ἐφθάρησαν. ἄρχει δὲ τῶν παίδων τῶν ἑαυτοῦ καὶ τῶν ἄλλων, τῆς τρίτρ αὐτῶν οὔσης γενεᾶς. κ αὶ γὰρ ληγούσης ἡμέρας ἐπιδημ ήσας καὶ τ ῇ τρίτῃ [τῇ] ἐξ ἑωθινοῦ ἐξιὼν διὰ τρίτης ἀποδημεῖν 〈ν in ras.⟩ λέχεται, καίτοι μίαν μόνην τελέσας τὴν μέσην ⟨σ in ras.⟩. ὅτι, ἐπειδ ἡ γενεὰ τριάκοντα ἔχει ἔτη, αὐτὸς δύο πλ ηρώσας εἰς τὴν τρίτην κ ατελέγετο, ὥστε δύο γενεαὶ ἀν- θρώπων ἐφ θάρησαν. οὐχ ὅτι δὲ ἀνθρώπων δύο ἀπέθανον γένη τοῦτό φησιν, ἀλλ᾿ ὅτι δύο περιοδικαὶ γενεαὶ ἤτοι τριακοτα ετίαι. οὕτως δὲ τούτου φρα σθέντος, καίτοι εἰ ζῶσί τινες τῶν σὺν αὐτῷ γηρασάντων, ὅμως αἱ περιοδικαὶ ⟨παροδικαὶ cod.⟩ δύο γενεαὶ διεφθάρησαν. αὐτὸς δὲ ναύαρχος ἦν τῶν ἐντὸϲ τῇ τρίτ γενεᾷ γενομένων, οἳ ἦγον τὴν στρατεύσιμον ἡλ ικίαν καὶ πρὸς τὸ πολ εμ εῖ χρήσιμαν , cf. Eust. A, p. 92, 1 sq ., qui Porphyrianis res aliunde petitas immiscuit. — Quae in scholio B⟩ ante haec verba leguntur (δύο τριακονταετηρίδες ταρεληλύθεσαν κτλ.) in cod. Lp scholio quod h. l. edidimus, interiectis verbis καὶ παρ᾿ ἄλλων, subiuncta sunt in Vict. in im. marg. ab alia manu scripta. Sunt. Eadem fere in schol. A et (breviora quidem) in schol. L (f.10b) ad h. v. leguntur; Porphyrii esse probari nequit.)

    305
    τελέϲαϲ. εἰ δὲ γενεὰ λέγεται ἡ τοῦ τίκτειν καὶ γεννᾶν τελείωϲιϲ, ἥτιϲ τὴν τριακονταετῆ περίοδον ἔχει, ὁ τὰ ἑξήκοντα ἔτη πληρώϲαϲ δύο ἂν εἴη γενεὰϲ βιώϲαϲ, ἀπὸ δ’ ἑξήκοντα τῇ τρίτη ἂν καταλέγοιτο. ὥϲτε γενεαὶ ἀνθρώπων ἐφθάρηϲαν, οὐχ ὅτι καὶ ἀνθρώπουϲ φηϲὶν ἀπο ἀλλὰ δύο περιοδικὰϲ γενεὰϲ τὰϲ καλουμέναϲ ἀνθρωπίναϲ, ὡϲ εἰ ἔλεγε δύο τριακονταετίαϲ, αἳ καλοῦν ται γενεαὶ ἀνθρώπειοι. οὕτω δ’ ἂν ζώντων τινῶν τῶν ϲὺν αὐτῷ γεν νηθέντων ὁμοίωϲ αἱ γενεαὶ ἂν εἶεν ἐφθαρμέναι, αὐτὸϲ δ’ ἄρχοι τῶν ἐντὸϲ τῇ τρίτῃ γενεᾷ γενομένων, οἳ ἦγον τὴν ϲτρατεύϲιμον ἡλικίαν. ταῦτα τοίνυν καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια, ὡϲ τὸ ἀμφίβολον ἔχοντα, ἐνδοιάζοντα δεῖ ἐξηγεῖϲθαι. τε ἡ γενεὰ λ ′ ἔτη ἔχει· δύο οὖν γενεὰϲ πληρώϲαϲ εἰϲ τρίτην κατελέγετο, ὥϲτε δύο γενεαὶ ἀνθρώἐντὸϲ πων ἐφθάρηϲαν, οὐχ ὅτι δὴ ἀνθρώδύο πουϲ φηϲὶν ἀποθανεῖν, ἀλλὰ δύο πεπεραϲμένην ριοδικὰϲ γενεάϲ, τουτέϲτι τὰϲ καλουθανεῖν, μένοϲ δύο γενεὰϲ ἀνθρωπείαϲ, ὡϲ εἰ ἔλεγε δύο τριακονταετίαϲ. οὕτω δὲ ζώντων τινῶν τῶν ϲὺν αὐτῷ ἀνθρώπων, ὁμῶϲ αἱ γενεαὶ ἂν εἶεν ἐφθαρμέναι, αὐτὸϲ δὲ ναύαρχοϲ τῶν ἐν τῇ τρίτη γενεᾷ γενομένων, οἳ ἦγον τὴν ϲτρατεύϲιμον ἡλικίαν.

    Τransiit in schol. f. 3b ad χολωϲἐμεν Α 7 8.

    Πρῶτοϲ δοκεῖ Πλάτων (Ρ hil. p. 47 Ε) λύπαϲ ἡδοναῖϲ μιγνυμέναϲ δεικνύναι ἐπ’ ὀργαῖϲ καὶ πένθεϲιν, Ὁμήρου πρότερον τουτὶ ϲυνεωρακότοϲ [*]((Vat.) 4 πληρ . . . . V , ώϲαϲ V2 in marg. 7 γενε[αὶ ἀνθρώπω]ν V, αἱ ἀνθρώπων V2 in marg. 16 οἶον ἦγον, corr. e Lp et Vict) [*]((Lp et Viet.) 10 ἥτε pro οὕτω Vict. 15 sequitur: καὶ παρ’ ἄλλων: δύο τριακονταετηρίδεϲ κτλ. (v. ad p. 304, 6) (E 24 πρῶτον τοῦτο) [*](1 sqq. †E γ 245, Π: ἐντὸϲ χὰρ τῷ γένει τῶν ἀνδρῶν, ἤτοι τῷ πλήθει, φασὶν ἐκ τρίτου ἀνάξαι τὸν Νέστορα , ἤτοι ἐπὶ τριδὶ γενεαῖς. οἱ γὰρ παλ αιοὶ τὰς γενεὰς ἐψήφι ζον ἕως ἐτῶν τριάκοντα. γενεὰ δὲ λέγεται τοῦ τίκτειν καὶ γεννᾶν τελείωσις, ἥτις τὴν τριακονταετ περίοδον ἔχει ὁ γοῦν ἐντὸϲ τῷ ἄρχειν δύο τριακονταετίας παραδραμὼν καὶ τὴν τρίτη ἐλαύνων εἰκότως λέγεται τρὶς ἀνάξαι.) [*](21 sqq. Ex hac quaestione, quam interpolationibus turbatam esse, quas vereor ut omnes indagaverim, nemo non intelleget, fluxisse videtur Epimer. ap Cramer., An. Ox. I, p. 197, 12 sq. Etiam Eust. A, p. 8, 20 sqq. eam respicere videtur (cf. praeterea M osch οpul., teclnol. canonism .,p. 691 Bachm.). De schol. β 315, suis locis conferendo, egit Η. Ι Polak, ad Οdyss. eiusque scholiast. cur. sec. (Lugd. Bat. 1881 ), p. 107 sqq.) [*](23 Cf. Aristot. rhet. ll, 2, p. 1378 β 1.) [*](*) Ad hoc scholium per errorem schol. A 73 (p. 6, 12) revocavi, quod e quaestiene Vaticana ι (= schol. A 121 ) excerptum est ibique edetur.)

    306
    κότοϲ καὶ τὸν Πλάτωνα διδάξαντοϲ. ὀργὴν μὲν γὰρ οὐδέποτε Ὅμηροϲ εἴρηκε, χόλον δὲ αὐτὴν προϲαγορεύει οἰκειοτέρωϲ, ἀπὸ τῆϲ χολῆϲ, ἥτιϲ ἐντὸϲ τῷ πάθει κρατεῖ, ἄχοϲ δὲ μεμίχθαι καὶ ἡδονὴν τῷ χόλῳ φηϲίν, ἄχοϲ μὲν ὅταν λέγῃ·
  • Πηλείωνι δ’ ἄχοϲ γένετ′, ἐντὸϲ δέ οἱ ἦτορ
  • ϲτήθεϲϲι λαϲίοιϲι διόν διχα μερμήριξεν (Α 188 89)
  • ἄχευϲ οὖν παρουϲίαν ὁ χόλοϲ ὑφίϲταται, ὃν καὶ θυμὸν κέκληκεν· ἠὲ χόλον παύϲειεν ἐρητύϲειέ τε θυμόν (Α 192) θυμὸν γὰρ νῦν τὸν χόλον ἔφη, οὐχ ὡϲ ἀλλαχοῦ τὴν ψυχήν. ὅτι δὲ οὐ γεννᾷ μόνον ὀργὴν ἡ λύπη, ἀλλὰ καὶ ϲυμπαραμένει, δηλοῖ ἐπὶ τοῦ Ἀλχιλλέωϲ μηνίοντοϲ λέγων κούρηε χωόμενοϲ (Β 689 ) καὶ ἐπάγων· τῆϲ ὅγε κεῖτ’ ἀχέων (Β 694). ὅτι δ’ ἡδονῇ ϲυμμιγὴϲ ἡ ὀργὴ καὶ ὅτι ἔφεϲίϲ ἐϲτι καὶ μέτοχοϲ ἐπιθυμίαϲ, ἐξηγεῖται λέγων· χόλοϲ ὅϲ τ’ ἐφέηκε πολύ φρονά περ χαλεπῆναι (C 108), ἤτοι ἐντὸϲ ἐφέϲει καὶ ἐπιθυμίᾳ τοῦ χαλεπαίνειν ἐποίηϲε. πῶϲ οὖν ἡδονῆϲ μέτοχο;
  • ὅc τε πολ ὺ γλυκίων μέλιτοϲ καταλειβομένοιο
  • ἀνδρῶν ἐντὸϲ ϲτή θεϲϲιν ἀέξεται ἠύτε καπνόϲ (C 109. 110)
  • καρδίαϲ γὰρ ἔπαρϲιν εἶναι καὶ ὁρμὴν ἐγειρομένην τὴν ὀργήν, ὅπερ αὐτὸϲ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἔφη· ἀ λλά μοι οἰδάνεται κραδίη χόλ ῳ (Ι 646 ), καὶ ἐπὶ τοῦ Μελεάγρου·
  • ἀλλ’ ὅτε δὴ Με λέαγρον ἔδυ χόλοϲ, ὅϲ τε καὶ ἄλλων
  • οἰδάνει ἐντὸϲ ϲτήθεϲϲι νόον (Ι 553. 54).
  • οὐ μόνον δὲ αὐτὴν ἔπαρϲιν καὶ ἔφεϲιν ἀποδεδώκαϲιν ἀλλὰ καὶ ζέϲιν. διὸ καπνῷ τε ἀπεικάζει τὴν ἔπαρϲιν καὶ τοῦ ὀργιϲθέντοϲ πυρὶ τοὺϲ [*]((Vat.) 10 μηνίοντωϲ V, οϲ supr. ωϲ scrps. V2 17 ϲτήθεϲιν 18—20 ὅπερ Μελεάγρου om. 24 post διὸ fuit καὶ, quod postea deletum) [*]((B) 2 οἰκειότερον 3 καὶ ἡδονὴν μεμίχθαι 6 μερμή . . ξεν (pars m argi nis inferiori s evulsa est), tum addit: ἢ ὅγε φάϲγανον ὸξὺ ἐρυϲϲάμενοϲ παρὰ μμηροῦ τοὺϲ μὲν ἀναϲτήϲειεν, ὸ δ’ Ἀτρείδην ἐναρίζοι 8 χόλον . . . .ειεν 9 post ψυχήν ins.: καὶ πάλιν ἐπ’ ἄλλου· ἀχνύμενοϲ, μένεοϲ δὲ μέγα φρένεϲ ἀμφιμέλαιναι πίμπλαντο (Α 103), tum καὶ ὅτι οὐ . . . . . . μόνον ὀργὴν κτλ. 10 post ϲυμπαραμένει ins. δέ 12 ὅτι δὲ καὶ ἡδονῆ . . . . . . . . . ὀργὴ κτλ. 13 ante χόλοϲ ins.: ὡϲ ἔριϲ ἔκ τε θεῶν ἔκ τ’ ἀνθρώπων ἀπόλοιτο καὶ 14. 1 5 χαλεπῆναι τοῦ . . . . . . . . . νέϲθαι καὶ ἐπιθυμία τοῦ χαλεπαίνειν. πῶϲ οὑν κτλ. 18 καρδίαϲ γὰρ ἔπαρ. . . . . . . . . . γειρομένην τὴν ὀργήν 22 sq. ἐντὸϲ ϲτήθεϲ. . . . . . . . . . . . τὴν (?) αὐτὴν ἔφεϲιν καὶ ἔπαρϲιν ἀποδ. 24 sq. τοὺϲ ὀφθ. πυρὶ ἐοικέναι) [*](14. 15. †*B f. 249 (subiunct. scholio B⟩ ad πολύφρονά περ) Σ 108: τὸ δὲ ἐφέκ ε ἀντὶ τοῦ ἐντὸϲ ἐξέσει ποιεῖ γενέσθαι τοῦ χαλεπῆναι καὶ τὸν πολύφρονα) [*](16. 17 Εosdem versus de eadem re affert Aristot. l. c. lin. 5.) [*](24 Arist. enin1. I, 1, p. 403 α 30: ὁ μὲν γὰρ ὄρεξιν ἀντιλυπήσεως ἤ τοιοῦτον, ὁ δὲ ζέσιν τοῦ περὶ καρδίαν αἵματος καὶ θερμοῦ, cf. Plut. περὶ ἠθ. ἀρ., p. 442B, V Ηom. cap.131, Nemes, nat. hom. c. 21 (p.108 Plant.), An. Ox. l, 197, 16. Quae in scholiis (A, B, L) ad Σ 110 leguntur (cf. A I 256. 678), quamvis similitudinem quandam cum nostro loco habeant, tamen, quo Eust. Σ, )
    307
    ὀφθαλμοὺϲ ἐοικέναι φηϲίν (Α 104). καὶ μὴν ἡ λύπη μελαίνει τοὺϲ ὀφθαλμούϲ, μελαίνει δὲ καὶ ὁ καπνόϲ·
  • ῥωγαλέα ῥυπόωντα κακῷ μεμορυγμένα καπνῷ (ν 435).
  • τὸ οὖν ἄχοϲ τῆϲ ὀργῆϲ αἴτιον ὄν, καπνίζον τὴν ὀργήν, μελαίνει τὰϲ φρέναϲ·
  • μένεοϲ δὲ μέγα φρένεϲ ἀμφιμέλαιναι
  • πίμπ λαντο (Α 103 ).
  • τ δ’ ἄχοϲ καὶ τὸ ἄχνυϲθαι ὅτι μελαίνει, φηϲὶν
  • ἀχθομένην ὀδύνῃϲι, μελαίνετο δὲ χρόα καλόν (ε 354).
  • τὸ δ’ ἄχθεϲθαι τοῦ ἄχνυϲθαι πλεοναϲμῷ δηκτικῆϲ ἀγανακτήϲεωϲ διαφέρει, λύπη δ’ ἑκάτερον. ἐπιμένων δὲ τῇ ἐξάψει τῇ ἐπὶ τῶν ὀργιζομένων ἔφη·
  • κεῖν οϲ δ’ οὐκ ἐθέλει ϲβ έϲϲαι χόλον (Ι 67 7 ).
  • κατηγορεῖ δὲ τοῦ πάθουϲ καὶ ἀγριότητα·
  • αὐτὰρ Ἀχιλλεὺϲ
  • ἄγριον ἐντὸϲ ϲτή θεϲϲι θέτο μεγαλήτορα θυμόν (Ι 628),
  • καὶ πάλιν· χόλοϲ δέ μιν ἄγριοϲ ᾕρει (Δ 23), πρὸϲ ὃν καὶ ὁ παραινῶν ἔφη ὡϲ ἐπὶ ἀγρίου θηρίου·
  • ἀλλ’ Ἀχιλεῦ, δάμαϲον θυμὸν μέγαν (Ι 496).
  • καὶ πάλιν ἐνδεικττύμενοϲ τὴν θηριωδίαν φηϲίν·
  • εἰ δὲ ϲύ γ’ εἰϲελθοῦϲα πύλαϲ καὶ τείχεα μακρὰ
  • ὠμὸν βεβρ ώθ οιϲ Πρίαμον Πριάμοιό τε παῖδαϲ
  • ἄλλουϲ τε Τρῶαϲ, τότε κεν χόλον ἐξακέϲαιο (Δ 34 sqq ).
  • [*]((Vat.) 1 — 11 uncinis inclusimus; v. infra ad h. v. 5 φρέναϲ, ναϲ humid. deleta in textu rescrps V2 8 ἄχοϲ — μελαίνει humid. deleta in text. rescrps. V2 9 ἀχθομένη 10. 11 τὸ πλεοναϲμῷ et ύπη (in verbo λύπη) —ἐξάψει τῇ humiditate deleta in text. rescrps. V2 13 ϲβέϲαι 14 ἀγριότητοϲ 16 . . ήθεϲϲι 18 ἐ . . ἀγρίου V. ἐπὶ V2 in marg. 19 ἀχιλλεῦ δάμαϲϲον 20. 21 φ . . ίν . . ϲύγ’ V, εἰ V2 in marg.) [*]((B) 1. 2 ἡ λυ . . . . . . . . αλμοὺϲ 3 μεμορυγχμένα 4 τὸ οὖν ἄχοϲ τὸ τῆϲ ὀργῆϲ αἴτιον καπνίζον κτλ, 6 μέγ . . . . . . . . . . . . . αιναι πίμπλαντο 8 ὅτι μελαίνει δὲ φηϲὶν 10 τὸ δ’ ἄχνυϲθαι τοῦ ἄχθεϲθαι πλεοναϲμῷ δηκτι. . . . . . . . . . . . αφέρει 13 ϲβέϲαι χόλον ἀλλ’ ἔτι μᾶλλον πιμπλάνεται μένεοϲ ὁμοίωϲ τῳ μένεοϲ δὲ μέγα φρένεϲ ἀμφιμέλαιναι πίμπλαντο (Α 103), quae temere illata esse apparet 14 καὶ om. 1 χόλοϲ δέ μιν ἄγριοϲ ᾕρει corr. ex ἄγριοϲ δέ μιν χόλοϲ ᾕρει 18 ἐπ’ ἀγρ. θηρ. 19 ἀχιλλεῦ) [*](p. 1133 extr., maxime ducit, cui plura h. l. praesto fuerunt, aliunde fluxisse videntur.) [*](1 —11 Quae de fumo h. l. exponuntur, quoniam iis quae antecedunt, ubi ad ζ έσιν ira revocatur, contraria propemodum sunt, veri simillimum videtur, non a Porphyrio profecta, sed aliunde illata esse (eadem fere Eust. A 103 p. 58, 8 sqq. τοῖς τολ μηρότερον ἐξη γουμ ένοι ς tribuit). Accedit quod singula futtilia sunt, velut quod verba v 435, quae de vestibus egunt, ad oculos referuntur; quae de ἄχνυσθαι et ἄχθεσθαι dicuntur ex iis quae infra sequuntur tur huc translata sunt.)
    308
    καὶ ὅτι τῶν ἐντὸϲ κινήϲει ἀλλ’ οὐκ ἐντὸϲ ϲχέϲει ἐϲτὶν ὁ χόλοϲ, καθάπερ καὶ τὴν ὀργὴν τῶν ἐντὸϲ κινήϲει φαϲὶν εἶναι οἱ φιλόϲοφοι, δηλοῖ τὰ τοιαῦτα·
  • Ἀτρείωνα δ’ ἔπειτα χόλοϲ λάβεν, αἰ ψα δ’ ἀν αϲτὰϲ
  • ἠ πείληϲε μῦθον (Α 38 87).
  • καὶ πάλιν·
  • Πηλείδηϲ δ’ ἐξαῦτιϲ ἀταρτηροῖϲ ἐπέεϲϲιν
  • Ἀτρείδην προϲέειπε καὶ ο ὔπω λῆγε χόλοι ο (Α 223. 24),
  • ὡϲ ἂν δυναμένου καὶ παύϲαϲθαι. ὅταν δ’ ἐντὸϲ ϲχέϲει γένηται καὶ ἡϲυχάζῃ, κότον καλεῖ. διὸ φηϲιν.
  • εἴπερ γάρ τε χόλον γε καὶ αὐτῆμαρ καταπέ ψ ῃ,
  • ἀλλά τε καὶ μετόπιϲθεν ἔχει κότον, ὄφρα τελέϲϲῃ
  • (Α 81. 82).
  • ὡϲ ἐγχωροῦν ἐᾶϲαι μὲν τὸν χόλον, περιποιεῖν δὲ τὸν κότον, μηνίειν δὲ εἰκότωϲ, ἀφ’ οὗ κινηθέντοϲ πάλιν χόλοϲ. ταὐτὸν δὲ καὶ ὁ θυμόϲ, ὅταν μὴ τὴν ψυχὴν ϲημαίνῃ, δηλοῖ τῷ χόλῳ· ἀλλ’ ὁ μὲν θυμὸϲ ἀπὸ τοῦ θύειν, ὁ δὲ χόλοϲ ἀπὸ τοῦ χολᾶν προϲηγόρευται. εἰπὼν γοῦν·
  • μήτι χολωϲάμενοϲ ῥέξ ῃ κακὸν υἷαϲ Ἀχ αιῶν
  • ἐπάγει.
  • θυμὸϲ δὲ μέγαϲ ἐϲτὶ διοτρεφέων βαϲιλήων (Β 19 95. 96),
  • καὶ πάλιν·
  • ἠὲ χόλον παύϲειεν ἐρητύϲειέ τε θυμόν (Α 192),
  • καὶ πάλιν· καὶ μάλα περ θυμ ῷ κεχο λωμένον (Α 217), εἰ μή τιϲ ἐνταῦθα θυμὸν τὴν ψυχὴν ἀκούοι ὡϲ τὸ ἄγριον ἐντὸϲ ϲτήθ εϲϲι θέτο [*]((Vat.) 1 ἐντὸϲ . . νήϲει V, κι V2 in text. καθὰ καὶ 6 ἐξαῦτ V, cui V suprscrps. ιϲ 8 διινάμενοϲ 11 τελεύει 14 αὐτοῦ (pro ἀφ’ οὗ) κινηθέντοϲ 15 δηλοῖ τὸν χόλον 16 εἰπ ὼν οὖν 21 ἡρυτήϲειέ τε (?) 23 sqq. quae uncinis inclusa sunt a cod. Vat. absunt, et recte quidem , nisi forte illa ὡϲ τὸ ἄγριον θυμόν pro genuinis habenda sunt) [*]((B) 9 φηϲιν om. 13. 14 ὡϲ ἐγχωροῦν ἐάϲαι μὲν τὸν χόλον ἐκποιεῖν δὲ τὸν χόλον (sic) μηνίειν δὲ εἰκότωϲ ἀφ’ οὖ κτλ. 14 ταὐτὸν καὶ θυμὸϲ 16 ἀπὸ τῆϲ χολῆϲ καὶ τοῦ χολᾶν 23 sqq. τὴν ψυχὴν λέγει ὡϲ τὸ κτλ.) [*](9 sqq. Cf. Stoica ap. Stob. ecl. ll, 6, 6 (p. 49 Mein.), Diog. L. VII, 114, Porph. paullo infra de v. μῆνις agentem cf. praeterea schol. B⟩ f. 4a ad κότον A 83: ἔδει ξε διαφορὰ κότου πρὸς χόλον . . . . (id. fere L p f. 54a ibid.; Vict. f. 9a; Matrang., An. Gr. ll, p. 39 , 3). Hinc explicandum quod ap. Apollon. legitur v χόλος : ἤτοι πολυχρόνιον πάθο καὶ τὸ αὐτὸ τῇ μήνιδι, ἢ τὸ ὀλι γορόνιον. νῦν δ᾿ ἤ μὲν ἐγ παύω χόλον ( Τ 67), cf. Εt. M. 532, 53: . . . ἡ ἐναπομένουσα γὰρ ὀργ κότος λέγεται, et An. Οxon. I, p 197, 14. Contra altero loco Apollonius χόλος ipso verbo κότος apposito explicat.) [*](16 sqq. †Ε β 315: ὁ μὲν θυμὸς ἀπὸ τοῦ θύειν, ὁ δὲ χόλος ἀπ τῆς χολῆς. θυμὸς δὲ καὶ χόλος λαβὼν τὴν ἐπὶ τὸ δρᾶσαι κ τλ. (cf. p. 309), e quibus quae digniora sunt quae comparentur suo loco afferentur. Ceterum de origine v. θυμός cum Platone consentit, Crat. p. 419 Ε: θυμὸς δὲ ἀπὸ τῆς θύσεως καὶ ζέσεως τῆς ψυχῆς ἔχοι ἂν τοῦτο τὸ ὄνομα. De v. χόλος cf. B⟩ f. 25a ad χόλος B⟩ 241: οὕτω τὴν ἐκ χολῆς γινομένην τοῦ θυμοῦ κίνησ ν ὀνομάξει . . . . . Simil. Εpim. Οx. I, p. 197, 13. .)
    309
    μεγαλήτορα θυμόν (Ι 629). τὸ δ’ ἄληκτόν τε κακόν τε θυμὸν ἐνὶ ϲτή θεϲϲι θεοὶ θέϲαν o ὐρανίωνεϲ o ὕνεκα κούρηϲ (Ι 636 sqq .) ἐπὶ τοῦ χόλου λέγεται καὶ ἀντὶ τῆϲ ὀργῆϲ παραλαμβάνει]. ὅτι δὲ παρὰ τὸ θύειν καὶ ἐγείρεϲθαι καὶ ἡ ψυχὴ καὶ ἡ ὀργὴ θυμόϲ, δηλοῖ λέγων · Τ ρωϲὶ θυμὸν ἐγεῖραι (Θ 510). θυμὸϲ δὲ καὶ χόλοϲ προϲλαβ ὼν τὴν ἐπὶ τὸ δρᾶϲαι κακὸν ἀγανάκτηϲιν χ ώεϲθαι λέγεται, καὶ ὁ ἐντὸϲ τῷ τοιούτῳ πάθει χ ωόμενοϲ κῆρ (Α 44)· αὐτίκα γοῦν τὸν λοιμὸν ἐπάγει, καὶ δράϲαντοϲ ἐρωτῶϲιν·
  • ὅϲ κ’εἴπ ῃ ὅ τι τόϲϲον ἐχ ώϲατο Φοῖβ οϲ Ἀπ όλλων (Α 64)
  • διὸ καὶ ἐπὶ τοῦ δρᾶϲαί τι πονηρὸν δυναμένου δι’ ὀργὴν βαϲιλέωϲ εἴρηται·
  • κρείϲϲων γὰ ρ βαϲιλεύϲ, ὅτε χ ώ ϲεται ἀνδρὶ χέρηι (Α 80).
  • οὕτωϲ εἴρηκε καὶ τὸ ϲ (δ’ ἔν δοθι θυμὸν ἀμύξειϲ χ ωόμενοϲ ( Α 243 ), δηλῶν τὸ δραϲτικὸν δι’ ἀγανάκτηϲιν περιέχειν τὸ χώεϲθαι. καὶ τοίνυν τὸ χ ωόμεν οϲ δ’ ὁ γέρων πάλιν ᾤχετο (Α 380) ἀκουϲόμεθα οὐχ ἁπλῶϲ ὀργιζόμενοϲ, ἀλλὰ μετ’ ἀγανακτήϲεωϲ ἀμυντικῆϲ, διὸ καταρᾶται, καὶ οὕτωϲ ἀμυνόμενοϲ. καὶ χ ωόμενοϲ δὲ κα τὰ θυμὸν ἐυζώνοιο γυναικὸϲ (Α 429) Ἀχιλλεὺϲ τῇ ὀργῇ δηλοῦϲθαι ποιεῖ τὴν τιμωρητικὴν δι’ ἀγανάκτηϲιν ἄμυναν· ἐπεξέρχεται οὖν διὰ τῆϲ μητρὸϲ τοῖϲ ἕλληϲι καὶ οὐχ ἁπλῶϲ ὀργίζεται. ὥϲπερ γὰρ τὸ ἄχθεται πρὸϲ τὸ ἄχνυται ἔχει περιττεύουϲαν ἀγανάκτηϲιν, οὕτω τὸ χ ώεϲθαι πρὸϲ τὸ χολοῦϲθαι·
  • μή οἱ γοῦνα λαβ όν τι χολ ώϲαιτο φρένα κο ύρη (ζ 147),
  • ἀντὶ τοῦ ὀργιϲθείη,
  • γαῖα δ’ ὑπεϲτονάχιζε Διὶ ὡϲ τερπικεραύν ῳ
  • χ ωομέν ῳ , καὶ ἐπάγει τὰ ἐκ τοῦ χώεϲθαι ὅτε τ’ ἀμφὶ Τυφωέι γαῖαν ἱμάϲϲ ῃ (B 781. 82).

    ἐντὸϲ κινήϲει μὲν οὖν χόλοϲ καὶ θυμόϲ. καὶ ταὐτὸν δὲ τῷ χώεϲθαι [*](( Vat.) 12 κρείϲων χώϲεται e χὼλεται corr. V1 13 χοώμενοϲ 15 χοώμενοϲ 21 ἄχ . . ται V. v V 2 in marg. 23 μή e μένοϲ corr. V2 λ βόντα V; V2 in marg. λαβό et in text. ι spr. α scrps. 26 χοωμένῳ V, cuius verbi litteras χοωμέν humidit. deletas rescrps. V2 27 καὶ — ἐκ rescrps. V2 29 χόλοϲ — τῷ rescrps. V2) [*]((B) 6 δράϲαι 7 γοῦν om . 10 δράϲαι βαϲιλέωϲ δι’ ὀργὴν 13 post χωόμενοϲ addit: ἀντὶ τοῦ ἀμυχὴν ποιήϲειϲ ϲπαράττων τὴν ψυχήν, tum pergit: οὕτω τὸ δραϲτικὸν δι’ ἀγανάκτηϲιν περιέχει τὸ χώεϲθαι 16 οὐδὲ ἁπλῶϲ 16. 17 διὸ καὶ καταρᾶται καὶ κατὰ τοῦτο ἀμ. διὸ καὶ χωόμενοϲ κατὰ θυμὸν κτλ, 18."19 τὴν τιμωρ. διαγανάκτηϲιν (sic). ἐπιβουλεύεται οὖν 20. 21 ὅπερ γὰρ τὸ ἄχνυται πρὸϲ τὸ ἄχθεται ἔχει περ. ἀγαν. τοῦτο τὸ χ. πρὸϲ τὸ χολ. 29 sqq. ἐν κιν. μὲν οὖν χόλοϲ θυμόϲ. χώεϲθαι οὖν ταὐτόν, θυμὸϲ καὶ χόλοϲ, τὸ δὲ χώεϲθαι ἀντὶ τοῦ ϲκύζ.) [*](5, 6 Dissentit ab A ristarcho, χώεσθαι V. χολοῶθα et συγχεῖσθαι interpretato, v. Lehrs, Ar. p. 14 5. Cf. Eust .A, p. 55, 15: τὸ χώεσθαι πολλάκι ὀργὴν δηλοῖ ἔμ πρκκτον.)

    310
    τὸ ϲκύζεϲθαι. εἰπὼν γοῦν ϲέθεν δ’ ἐγ ὼ οὐκ ἀλεγίζω χ ωομέ νηϲ (Θ 47 7) ἐπάγει· ο ὔ ϲευ ἔγωγε ϲκυζομένηϲ ἀ λέγω (Θ 482), ἐπὶ δὲ τοῦ Ἀχιλλέωϲ χωόμενοϲ κα τὰ θυμόν (Α 429) εἰπὼν ποιεῖ λέγοντα·
  • ο μοι ϲκυζομέν ῳ περ Ἀχαιῶν ῶν φίλτατοί ἐϲτον (1 198).
  • ἐντὸϲ δὲ ϲχέϲει μῆνιϲ, μένοϲ καὶ κότοϲ· καὶ μῆνιϲ μὲν καὶ μένοϲ ὀργὴ ἐναπόθετοϲ καὶ ἔμμονοϲ· πάλιν δὲ μῆνιϲ, προϲειληφυῖα τὸ ἐπιπολλῆϲ τηρητικὸν μετ’ ἀγανακτήϲεωϲ καὶ κακοποιίαϲ , κότοϲ γίνεται, ὡϲ τὴν μὲν μῆνιν ἐκ τοῦ χόλου ἐναποκεῖϲθαι, τὸν δὲ κότον ἐκ τοῦ χώεϲθαι. ὅτι δὲ παρὰ τὸ μένειν ἡ μῆνιϲ·
  • αὐτὰρ ὁ μήνιε νηυϲὶ παρήμενοϲ ὠκυπόροιϲι (Α 488)
  • καὶ ἀλλὰ ϲ ὺ μὲν νῦν νηυϲὶ πα ρήμενοϲ ὠκυπόροιϲι
  • μήνι’ Ἀχαιοῖϲι (Α 422. 23),
  • καὶ ὅτι διὰ τὸ μένειν καὶ κεῖϲθαι ἡϲυχάζοντα καὶ ϲιγῶντα, φηϲὶ κεῖτ’ ἀπομηνίϲαϲ (Β 7 72), παρὰ τὸ κεῖϲθαι τὸν μηνίοντα· καὶ ὁ πᾶϲ χρὸ νοϲ μηνιθμόϲ · πάν θ’ ὑπὸ μηνιθμόν (Π 202 ). ὅτι δὲ μένοϲ καὶ μῆνιϲ ταὐτόν Ἀτρείδη, ϲὺ δὲ παῦε τεὸν μένοϲ (Α 282). τίϲ οὖν μῆνιϲ; χόλοϲ, φηϲὶ, μὴ ἀφεθείϲ· ἐπάγει γοῦν·
  • αὐτὰρ ἔγωγε
  • λίϲϲομ’ Ἀχιλλῆι μεθέμεν χόλον (Α 282. 83)
  • καὶ πάλιν ἀντὶ τοῦ φάναι μὴ μήνιε ἔφη· ἔα δὲ χόλον θυμαλγέα (1 260), καὶ παυϲαμένῳ μήνιδόϲ φηϲι μεταλλήξαντι χόλοιο (1 157 ). καὶ ὁ μεθεὶϲ τὸν χόλον καὶ ἀμήνιτοϲ μεθήμων ἀλλὰ μά λ’ οὐκ Ἀλχιλῆι [*]((Vat.) 1 εἰπὼν οῦν 1. 2 χωομένηϲ (sic) ἀλέ (in verbo ἀλέγω) humid. deleta rescrps. V 2 3 χοώμενοϲ 5 φίλτατοι ἔϲτον 8 κα. οποιίαϲ κο . . . 10 παρὰ . . . . νειν V. τὸ μένειν V2 in marg. 11 παρήμεν . . 13 Ἀλχαιοῖϲ 14 τὸ μ . . . . . V, ἑνειν V2 in marg. 15 .ᾶϲ V, π V2 in marg. 17 μέν . . V, οϲ V2 in marg. 19 ἔγωϲε V, γ in fine sprascrps. V2 20 Ἀχιλῆι μεθέμ. . 22 μεταλήξαντι 23 Ἀχιλλῆι) [*]((B) 2 οὔ ϲευ ἐγὼ 3 ἐπὶ τοῦ Ἀχ. δὲ 5 φίλτατοι ἐϲτόν 6. 7 ἐντὸϲ δὲ ϲχέϲει μῆνιϲ μὲν κότοϲ ὤν , καὶ μῆνιϲ μὲν ὁπόταν μὴ τὸ μένοϲ δηλοῖ ταὐτόν, ἔϲτι γὰρ καὶ μένοϲ ὀργὴ ἐναπ. κτλ., quae neque schol, Οd. legisse videtur 8 καὶ om. 11 μήνιε παρὰ νηυϲὶ παρήμ. 12 νῦν om. 14 ὅτι om. καὶ. ἔχοντα ϲιγὴν φηϲὶ 17. 18 τίϲ οὖν ἐϲτι μῆνιϲ 23 οὐκ corr. ex οὐχ) [*](6 f. p. 308, 9; Nemen. p. 109 Stob. ecl. ll. 6, 6 (p. 49 Mein ).) [*](7 sqq. Aristarchum, qui χόλον et μῆνιν promiscue a poeta dici voluit (Lehrs, Ar. p.133), μῆνιν significare κότον πολυχρόνιον interpretatum, ἀπὸ τοῦ ἐπιμένειν ἤγουν ἐγκεῖσθαι ⟨e corr. Lehrsii, qui Εust. Α, p. 8, 15 contulit; nisi potius ἀπὸ τοῦ ἐμμένειν legendum ⟩ derivasse, Apollon. docet, V. μῆνις. Cf. Suid. μῆνις. ὀργὴ ἔμμονος.) [*](8 Cf. p. 311, 17.) [*](17 –20 Ct Eust. A, p. 105, 13: τὸ δὲ παύσασθαι χόλου διχῶς φράξει Ὅμηρος. Ἀτρείδη, σὺ δὲ παῦε τεὸν μέ νος, καὶ πάλι ν· λίσσομαι μεθέ μεν χόλον.) [*](18 Cf. ad lin. 7 sqq.)
    311
    χόλοϲ φρεϲίν, ἀλλὰ με θήμων (B 241 ) καὶ ὁ ἄγαν τηρῶν καὶ ἀναφαιρέτωϲ τὸν χόλον αἰὲ ν ἐπιζαφελ ῶϲ χαλεπαίνει ( 1 514) ζαφελὲϲ γὰρ τὸ ἀναφαίρετον, καὶ ζαφελὴϲ οὖν χόλοϲ ἡ μῆνιϲ, ὅτε κέν τιν’ ἐπιζαφελὴϲ χόλοϲ ἵκοι (1 521)· περὶ γὰρ τῶν μηνιόντων ὁ λόγοϲ. καὶ τὸ μένοϲ δὲ παρὰ τὸ μένειν , μένειν δὲ ἀκίνητον καὶ ἄτρομον καὶ μὴ φεύγειν · ἐντὸϲ γάρ τοι ϲτή θεϲϲι μένοϲ πατρ ώιον ἧκα ἄτρομον (ε 125). ὅτι γὰρ παρὰ τὸ μένειν· ἔτι μοι μένοϲ ἔμπεδόν ἐϲτι (ε 254). καὶ μένοϲ οὖν χειρῶν τὸ ἔμμονον ἔργον πρὸϲ τὸ δράξαϲθαι· οἱ δὲ μένοϲ χειρῶν ἰθὺϲ φέρον (ε 506). ὅτι δὲ τὸ μένοϲ ϲθένοϲ· πάντωϲ οἷον ἐμόν γε μέν ο ϲ καὶ χεἰρεϲ ἄαπτοι ( Θ 450) εἰπόντοϲ Διόϲ,
  • εὖ νυ, φηϲὶ, καὶ ἡμεῖϲ ἴδμεν ὅ τοι ϲθένοϲ οὐκ ἐπιει-
  • κτόν (Θ 463).
  • ὡϲ οὖν τὸ ϲθένοϲ μένοϲ, οὕτω καὶ χόλοϲ μένων μένοϲ καὶ μῆνιϲ. εἰπών γοῦν χα λεπ ὴ δὲ θεοῦ ἔπι μῆνιϲ (ε 178 confus. c. γ 135) ἐπάγει·
  • οὐ γάρ τ’ αἶψα θεῶν τρέπεται νόοϲ αἰὲν ἐόντων (γ 14 7).
  • ἔτι δὲ μῆνιϲ ἐπιτηροῦϲα καιρὸν τιμωρίαϲ κότον ποιεῖ·
  • ἀλλὰ γε καὶ μετό πιϲθεν ἔχει κότον, ὄφρα τελέϲϲῃ (Α 82 ),
  • τὸ γὰρ ὄφρα τελέϲϲῃ· ἕωϲ ἂν κατεργάϲηται καὶ λυπήϲῃ τὸν λυπήϲαντα. ὅτι δὲ παρὰ τὸ ἐγκεῖϲθαι κότοϲ εἴρηται, ἐξηγεῖται· ὅ τοι κό τον ἔνθετο θυμῷ (λ 101 ), καὶ ὅτι ἐπιτηρητικὸν ὁ κότοϲ εἰϲ τὸ δρᾶϲαί τι πονηρήν·
  • Ζεὺϲ δέ ϲφι Κρονίδηϲ ὑ ψίζυγοϲ αἰ θέρι ναίων
  • αὐτὸϲ ἐπιϲϲείῃϲιν ἐρεμνὴν αἰγίδα ππ ᾶϲιν
  • [*](( Vat. ) 3. 4 ὅτε κέν τι τιϲ ἐπ. χόλ. ἵκοιτο 5 —9 y=uncinis inclusi; v. intra. ad h. v. 6 ϲτήθεϲι 10 οἱ ἐμὸν μένοϲ 15 οὖν ἐπιμῆνιϲ 18. 19 τελέϲη 21. 22 δράϲαι τί 24 παγίδα (spr. πα a V2 αἰ scrpt.), om. πᾶϲιν, V 1) [*]((B) 1. 2 καὶ ὁ ἀναφαίρετοϲ τὸν κότον 6 καὶ ἄτρομον detrita 9 μένοϲ detrit. post ἰθὺϲ φέρον inserta sunt haec: καὶ ὅτι παρὰ τὸ μένειν τὸ μένοϲ· (ε 498 sqq.) Ἀλργεῖοι δ’ ὑπέμειναν ἀολλέεϲ ο ὐδὲ φόβηθεν ο ὔτε Τρώων βίαϲ ὑ π εδείδιϲαν ο ὔτε ἰωκάϲ, ἀλλ’ ἔμεν ον νε φέληϲιν ἔοι. . . . . . . (nonnullae litt. detrit ) τὸ μένοϲ ϲθένοϲ κτλ. lin.10 11. 12 εἰπόντοϲ τοῦ Διόϲ φαϲιν εὖ νυ καὶ ἡμεῖϲ κτλ. 14 ὡϲ οὖν παρὰ τὸ ϲθένοϲ . . . . . . . . . . . . . . . . μένων 17 ὅτι δὲ μῆνιϲ κότον (detrit.) δηλοῖ 19 τὸ γὰρ ὄφρ. τελ. ἐϲτίν ἕωϲ ἄν κατ. καὶ κακώϲῃ τὸν λυπ. 20. 21 κότον ἔνθετο detrit. 21. 22 δράϲαι τί 23 ϲφιν) [*](5 — 9 Quae de origine v. μένος leguntur minime huc pertinent, quoniam de illo μένος quod idem atque μῆνις signifcat agitur; qua re facere non potui, quin a Porphyrio aut omnia aut plurima certe abiudicanda aliunde illata esse censeam ; in cod. B plura, quae aeque inania sunt, legatur; in schol. Od. (β 315) non transierunt.) [*](17 Cf. p. 310, 7.) [*](20 Eust. Θ, p. 723, 2: τὸ ἔθεσθε δὲ κιριώτατον ἐντὸϲ τῷ κότον ἔθεσ θε δῆλον γὰρ ὅτι χόλος ἀπόθετος ὁ κότος ἐστίν, ἐπ εὶ καὶ ἐκ τοῦ κέεσθαι, ἤγουν κεῖσθαι, παράγεται. Cf. Et. M. 532, 52, An. Οx. l, 197, 15.)
    312
  • τῆϲδ’ ἀπ ά τηϲ κοτέων, τὰ μὲν ἔϲϲεται οὐκ ἀτέλεϲτα
  • (Δ 166 sqq ),
  • ὅμοιον τῷ ἔχει κότον ὄ φρα τελέϲϲῃ (Α 82). καὶ πάλιν ὀλλῦϲαι Τρῶαϲ τοῖϲιν κότον αἰν ὸν ἔθεϲθε ( θ 449) ἔθεϲθε δὲ ἐντὸϲ τῷ θυμῷ ἀκουϲτέον, τὸ γὰρ αὐτό ἐϲτι τῷ κότον ἔνθετο (λ 101 ). καὶ εἰπὼν ὅτι τῷ Ἀλγαμέμνονι καὶ ἐκπάγλωϲ κοτέοντο νεμέϲϲη θέν τ’ ἐνὶ θυμῷ Β 223) προϲάγει τὰ ἐκ τοῦ κότου·
  • νῦν δή ϲε, ἄναξ, ἐθἐλουϲιν Ἀλχαιοὶ
  • πᾶϲιν ἐλέγχιϲτον θέμεναι (Β 284. 85).
  • καὶ ὅτι μὲν ἡ μῆνιϲ μέγαν χόλον δηλοῖ·
  • πὰρ Διὸϲ αἰγιοχοιο χόλοϲ καὶ μῆνιϲ ἐτύχθη (0 122)
  • ὅτι δὲ μῆνιϲ ἀγανάκτηϲιν ἀμυντικὴν περιέχουϲά ἐϲτιν ὁ κότοϲ, παρίϲτηϲι διὰ τούτων·
  • εἰ μή τιϲ θεόϲ ἐϲτι κοτεϲϲάμενοϲ Τρ ώεϲϲιν
  • ἱρ ῶν μηνίϲαϲ· χα λεπ ὴ δὲ θεοῦ ἔπι μ ῆνιϲ (θ 177 78)
  • μηνίϲαϲ οὖν ὁ θεὸϲ εἰϲ κότον μεθίϲταται.

    εἴρηται τοίνυν, ὅτι ἡ μὲν κατὰ κίνηϲιν πρόϲκαιροϲ ὀργὴ χόλοϲ καὶ θυμόϲ, ἡ δὲ μετ’ ἀγανακτήϲεωϲ δραϲτικῆϲ ἐνέργεια χώεϲθαι λέγεται καὶ ϲκύζεϲθαι, ὁ δ’ ἀπόθετοϲ χόλοϲ μένοϲ καὶ μῆνιϲ, αὕτη δὲ τὸ ἀμύνεϲθαι ἐπιτηροῦϲα κότοϲ, καὶ ὅπωϲ ὁρμὴ ἐπηρτημένη μετὰ λύπηϲ καὶ ὀρέξεωϲ ἡ ὀργή, καὶ ὅπωϲ κατὰ αὔξηϲιν τοῦ θυμοῦ γίνεται.

    [*]((Vat. ) 1 ἔϲται 3 τελέϲη 4 τοῖϲι 5 κότον (paene delet ) ἔνθετο V , χόλον V2 in marg. 5. 6 καὶ εἰπ ὼν ὅτι τῷ Ἀγ. ἐκπάγλωϲ κοτέοντι προϲάγει τὰ ἐκ του κότ. . (του V2 in marg .) Rectum schol. suppeditare apparet 10 —16 quoniam eadem fere quae paullo ante leguntur modo parum idoneo re- petunt, uncinis inclusi. ln schol. β 315 non exstant. Plura etiam codici B⟩ illata. sunt 10 .ηλοῖ V, δ V2 in marg. 15 ἱερῶν θεῶν V, οῦ spr. ῶν scrps. V2)[*](ἐπιμῆνιϲ 16 εἰϲ — μεθίϲταται humid. delet. rescrps. V2 17 18 ροϲ (in πρόϲκαιροϲ) — ἀγανακ hum. deleta in text. rescrps. V2 18 ἐνεργείαϲ 18 19 γεται (in λέγεται) — μῆνιϲ rescrps, V2)[*]((Β) 1 ἀπάτηϲ κοτέων detrit. 3 ὁμοίωϲ 5 ἐϲτι τῷ detrit. κότον ἔνθ. θυμῶ 7 — 9 τὰ ἐκ τοῦ κότ., εἰπὼν Ἀτρείδη, νῦν δή ϲε κτλ. (ἐθέλ. Ἀχ. detrit.) 9 post θέμεναι haec addita sunt: καὶ τὸ ο ὐδ’ θομαι κοτέον τοϲ ( Α 181) οὐκοῦν ἀκουϲόμεθα τῆϲ εἰϲ τὸ δρᾶν ἐγκειμένηϲ μήνιδοϲ μὴ φροντίζειν· διὸ καὶ αὐτὸϲ ἐπαπειλεῖ ἐπεξελθὼν καὶ ἐπάγει . . . . . . . . . . . . . . φἑρτερόϲ εἰμι ϲέθ εν (Α 186). καὶ ὅτι ἡ μέν μῆνιϲ κτλ. 12 περι. . . . . . . . . . . . . (interciderunt in ima pagina ) παρίϲτηϲι διὰ τούτων 15 ἱερῶν 18 ἡ δὲ κίνηϲιϲ μετ’ ἀγαν. δραϲτικῆϲ ἐνεργείαϲ χ. λέγ. 19 ὡϲ ἀπόθετοϲ μὲν χόλοϲ μένοϲ καὶ μῆνιϲ δὲ τὸ ἀμ. κτλ. 21 post γίνεται additur: καὶ πάντα ὅϲα ἔγκειται παρατηρεῖν μᾶλλον ἠξίουν τοὺϲ τὰϲ μικρὰϲ ἐξηγήϲειϲ περὶ τὴν μῆνιν καταβαλλομένουϲ.)[*](4 Cf. ad p. 311, 20.)[*](17 —21 Scholio β 315, quod haec verba eadem fere qua schol. B⟩ ratione affert, in fine additum: ὅπερ οὖν τὸ ἄχζεται πρὸς τὸ ἄχνυται ἔχει περιττεῦον τῇ] ἀγανακτήσει, τοῦτο καὶ τὸ χώσεθαι πρὸς τὸ χολοῦσθαι ═ p. 309, 20).)
    313

    Editum B 1.

    ιζ΄.

    Vntie. Παρατηρεῖν δεῖ, ὡϲ, ὅταν ἐκ προϲώπου τινὸϲ ἐπάγειν λόγουϲ μέλλῃ τινὰϲ ὁ ποιητήϲ, προλέγει προϲημαίνων, οἷοϲ ἔϲται ὁ λόγοϲ ἢ μεθ’ οἵαϲ διαθέϲεωϲ λεγόμενοϲ. οὕγὰρ ὅρον λαβόντεϲ παρὰ τοῦ ποιητοῦ ἐπὶ τὰ αὐτὰ οἶϲ αὐτὸϲ παρήγγειλε τῶν λεγομένων ἀκουϲό μεθα, οἷον εἰπόντοϲ τὸν δ’ ἄ ρ’ ὑ πόδρα ἰδ ὼν προϲέ φη (Α 148). ὑβριϲτικοὺϲ προϲεκτέον ἔϲεϲθαι τοὸϲ λόγουϲ, οἷοι ἂν γένοιντο ὑπὸ τοῦ ὑποβλεπομένου· καὶ πάλιν προει πὸντοϲ καί μιν νεικείων ἔ πεα πτερόεντα προϲηύδα (ϲ ), θεω εἰ οἱ ἐπάγεϲθαι μέλλοντεϲ ὀνείδη παρέχουϲιν. ὅταν δέ· *B f. 6 a ad ἠμείβετ’ Α 121. Παρατηρεῖν δεῖ, ὅτι, ὅταν ἐκ προϲώπου τινὸϲ μετάγειν λόγουϲ μέλλῃ τινὰϲ ὁ ποιητήϲ, καὶ προλέγει προϲημαίνων, οἷοϲ ἔϲται ὁ λόγοϲ ἢ μεθ’ οἵαϲ διαθέϲεωϲ λεγόμενοϲ. οὕτω τω γὰρ ὅρον λαβόντεϲ παρὰ τοῦ ποιητοῦ ἐπὶ τοῖϲ αὐτοῖϲ οἶϲπερ ὁ ποιητὴϲ παρήγγειλε τῶν λεγομένων ἀκουϲόμεθα· οἷον εἰπόντοϲ τὸν δ ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἱδ ὼν προϲέφη , ὑβριϲτικοὸϲ προϲδεκϲτέον ἔϲεϲθαι τοὺϲ λόγουϲ, οἷοι ἂν γένοιντο ὑπὸ τοῦ ὑποβλεπομένου· καὶ πάλιν προτάττειν ειπόντοϲ· καί μιν νεικείων ἔπεα πτερόεντα, θεωρητέον, εἰ οἱ μέλρητέον, λοντεϲ ἐπάγεϲθαι λόγοι ὀνείδη παρλόγοι έχουϲιν. ὅταν δέ ὅ ϲφιν εὖ φρο ὅϲ [*]((Vat.) 3 quaestioni per errorem numerus adscriptus est ις 7 προλέγῃ 16 οἶοι γὰρ γέν.) [*](( B) 5 ὅτι om.; inser. e schol. excerpto 7 προλέγῃ 13 ἀκουϲοίμεθα 5 sqq. Similia sed multo breviora sunt quae ap. P lut. aud. poet. cap. 4 init. leguntur. Excerpta sunt ex hac quaestione:) [*](† Lp f. 54 ad A 105 (c. 1. κάκ’ ὀσσόμενος, id. Vict. f. 9b): παραγράφειν τηρτέον ὅτι, ὅταν ἐκ προσώπου τινὸς ἐπάγειν λόγους μέλ λῃ ⟨μέλ ει cod.⟩ τινὰς ὁ ποιητής, προσημαίνει οἶος ἔσται ὁ λόγος. οἷον εἰπόντα τὸν δ᾿ ἄ ρ’ ὑ π όδρ α ἰδὼ ν προσέ φ ὑβριστ ικούρ. καὶ πάλ ιν κ αί μ ι ν νει είων, θεωρητέον εἰ οἱ μέλ λοντεσ ἐπάγ εσθαι λόγοι ἔχουσιν ὀνείδη. ὅταν δὲ ὅ σφι ν ε ὖ φρονέων, φρονίμους προσδεκτέον λόγους. φρόνιμον γὰρ τὸ τὰς αἰτ ίας τῶν ἐνεστηκότων ⟨ἑστηκότων Vict.⟩ εἰπεῖν καὶ μετὰ ταῦτα ἐπάγειν τὰ ποιητέα. πάλιν δὲ ὅταν προείπ κ αὶ τό τε κουφότερον μ ετε φών ε εν Φα ι ήκ εσσι , δεῖ ἡμᾶς τῶν λεχθησομένων ὡς κούφων ἀκούειν, ἐπημένου καὶ ὑψηγοροῦντος Ὀδυσέως διὰ τὴν νίκην. πάλιν τοίνυν κτλ., v. ad p. 318, .) [*](B f, 5ᵃ ad κακοσσόμενος ⟨corr. e κάκ ὀσσόμενος ⟩ A 105: παρατηρητέον ὅτι, ὅταν ἐ προσώπου τινὸς ἔπάγειν μέλλ λόγους ὁ ποιητής, προσημαίνει οἷός ἐστιν ὁ λόγος. εἰπόντος γὰρ αὐτοῦ τ τὸν δ᾿ ἄρ᾿ ὑ πόδρα ἰδὼν προσέφ η ὸ Ἀγαμέμνων, ὑβριστικούς. καὶ πάλιν κ κί μ ι ν νε ικ είων, θεωρητέον εἰ οἱ μέλλοντες ἐπάγεσθαι λόχοι ἴσχουσιν ὀνείδη. ὄταν δὲ τὸ ὅ σφι ν ἐυφ ρονέων φρονίμους προσδεκτέον λογους. κ αὶ πάλιν ὅταν λ έγῃ κ αὶ τότ ε κ ου φότερον μ ε τ ε φώνεε αι ιή εσσι, δεὶ ἠμᾶς τῶν λεχθησομένω ὡς κούφων ἀκούειν, Οδυσσέως ὑψηγοροῦντος. καὶ ἐνταῦθα τοίνυν κτλ., V. ad p. 318, 26.)

    314
    ϲφιν εὖ φρον έων ἀγορήϲατο καὶ μετέειπε (Α 73), νίμουϲ προϲδεκτέον λόγουϲ. φρονί μου δ ἐϲτι τὰϲ αἰτίαϲ τῶν ἐνεϲτη των εἰπεῖν, καὶ μετὰ ταῦτα ἐπάγειν τὰ ποιητά. τὸ μὲν οὖν ἀγορήϲατο δηλοῖ τὴν ἐξήγηϲιν καὶ φανέρωϲιν τῶν ἐνεϲτηκότων, οἶον ο ὔτ’ ἄρ’ εὐχ ωλῆϲ ἐπιμέμφεται καὶ τὰ ἑξῆϲ (Α 93), τὸ δὲ μετέειπε τὸ τὸ ποιητέον, ἐπάγει γάρ· μηϲ’ ὐδ’ ὅγε πρὶν λοιμοῖο βαρείαϲ χεῖραϲ ἀφέξει καὶ τὰ ἑξῆϲ. καὶ ἐπὶ τοῦ Νέϲτοροϲ· π όποι, ἦ μέγα πέν θοϲ Ἀχαιίδα γαῖαν ἱκάνει (Α 254), διήγηϲιν ἔχει τῶν ἃ ἀγορήϲατο, τὸ δὲ ἀλλὰ πείθεϲθε καὶ ὔμμεϲ (Α 274 ) ἃ δεῖ πράττειν λέγει. καὶ πά λῖν ὅταν εἴπῃ· καὶ τότε κουφό μετεφώνεε αιήκεϲϲι (θ 201 ). ἡμᾶϲ τῶν μελλόντων λέγεϲθαι λόγων ἀκούειν ὡϲ κούφων καὶ ἐπηρμένων, ὑηλολογοῦντοϲ διὰ τὴν νίκην τοῦ Ὀδυϲϲέωϲ. τοιοῦτον γὰρ τὸ τούτων νῦν ἐφίκεϲθε, νέοι, καὶ τὰ ἑξῆϲ προθεωροῦντι νέων ἀγορήϲατο καὶ μετέειπε, φρο φρονίμουϲ προϲδεκτέον λόγουϲ. φρονίμου γάρ ἐϲτι τὰϲ αἰτίαϲ τῶν ἐνεϲτηκότων εἰπεῖν καὶ μετὰ ταῦτα ἐπάγειν τὰ ποιητά. τὸ μὲν οὖν ἀγορήϲατο δηλοῖ τὴν ἐξήγηϲιν καὶ φανέρωϲιν τῶν ἐνεϲτηκότων, ὡϲ ὁ λέγων o ὔτ’ ἄρ ὅγ’ εὐχωλῆϲ ἐπιμέμφεται o ὔθ’ ἑκατόμβηϲ, ἀλλ’ ἕνεκ’ ἀρητῆροϲ, ὃν ἠτί μετάγειν Ἀλγαμέμνων, τὸ δὲ μετ έειπε τὸ μετὰ ταῦτα ἐπαγαγεῖν τὸ ποιητέον· ἐπάγει γάρ· οὐδ’ ὅγε πρὶν λοιμοῖο βαρείαϲ χεῖραϲ ἀφέξει, πρίν γ’ ἀ πὸ πατρὶ φίλῳ δόμεναι καὶ τὰ ἑξῆϲ. καὶ τὰ ἐπὶ τοῦ Νέϲτοροϲ· ὦ πόποι, ἦ μέγα πένθοϲ Ἀχαιίδα γαῖαν ἱκάνει, διήγηϲιν ἔχει τῶν ἐνεϲτώἐνεϲτώτων τῶν ἄπερ ἀγορήϲατο , ἐπὶ δὲ τοῦ ἀλλὰ πίθεϲθε καὶ ὔμμεϲ μετὰ τὸ διηγήϲαϲθαι τὰ ἐνεϲτηκότα εἶπεν ἃ δεῖ πράττειν. πάλιν ὅταν προείτερον εφώνεε Φαιήκεϲϲι, δεῖ ἡμᾶϲ τῶν μελλόντων λέγεϲθαι λόγων ἀκούειν ᾡϲ κούφων καὶ ἐπηρμένων, ὑψηλολογοῦντοϲ διὰ τὴν νίκην τοῦ τον νῦν ἐφίκεϲθε, νέοι, καὶ τὰ ἑξῆϲ· προθεωροῦντι γὰρ ἔοικεν ὁ [*]((Vat. ) 10 μετέει. .ν (ut videtur) V, πε V2 in text. 11 μετάγειν vix sanum 13 τ. ἑξῆϲ 19 ἔ. ει V, χ V in margine 20 ἐνεϲτ. ἃ ἀγ. humidate deleta in text. rescripsit V2 23. 24 ὅταν μετε (in verbo μετεφώνεε) rescripsit V2 26. 27 ἀκούειν ὑψηλολο (in ὑψηλολογοῦντοϲ) rescripsit V2) [*]((B) 7 τῶν ἑϲτηκότων 9 οὔθ’ in ras. 15 ἀφέξοι 22 εἰπεῖν) [*](6 sqq. † Lp f. 53h ad A 73 (c. l. ἀγορήατο καὶ μετέειπεν) : . . . . ὁ δὲ Πορ φύριος τὸ μὲν γορή σα το ὅτι εἶπεν ἃ ἔγένοντο, τὸ δὲ μ ετέ ει πεν, τί μετὰ ταῦτα ὀφείλει γενέσθαι, cf. Eust. B, p. 225, 15, eundem P orph yrium afferentem.) [*](12 Zenodoteam amplectitur lectionem, v. schol. int. A A 97 .) [*](23 sqq. Cf. ad p. 313, 5 sqq.)
    315
    γὰρ ἔοικεν ὁ ποιητὴϲ ἑαυτὸν καὶ προδιατιθέντι τοὺϲ ἀκουϲομένουϲ περὶ τοῦ εἴδουϲ τῶν λόγων. ἐκ τούτων δὲ πολλὰ ἔνεϲτι λύ ειν τῶν παρεωραμένων τοῖϲ γραμ αὐτίκα τὸ ἐπὶ τοῦ Διόϲ· αὐτίκ’ ἐπειρᾶ το Κρονίδηϲ ἐρε Ἥἰρην,κερτομίοιϲ ἐπέ θιζέμεν παραβλήδην ἀγορεύων (Δ 5. 6), μὴ νοήϲαντέϲ τινεϲ ὅτι περὶ τοῦ μέλλοντοϲ τρόπου τοῦ λόγου ἀλλοκότουϲ ἐξηγήϲειϲ πε κεν, ποίηνται· φηϲὶ δὲ ὅτι παραβλητι ποιητὴϲ ἑαυτὸν καὶ προδιατιθέντι τοὺϲ ἀκουϲομένουϲ περὶ τοῦ εἴδουϲ τῶν λόγων. ἐκ δὲ τούτου πολλὰ ἔνεϲτι λύοντεϲ ειν τῶν παρεωραμένων τοῖϲ γραμματικοῖϲ. ματικοῖϲ· αὐτίκα τὸ ἐπὶ τοῦ Διόϲ· αὐτίκ’ ἐπειρᾶτο Κρονίδηϲ ἐρεθιζέμεν Ἥρην κερτομιίοιϲ ἐπέεϲϲι εϲϲι παραβ λή δην ἀγορεύω ν, μὴ νοήϲαντέϲ τινεϲ ὅτι περὶ τοῦ μέλλοντοϲ τρόπου τοῦ λόγου εἴρηεἴρηκεν ἀλλοκότουϲ ἐξηγήϲειϲ πεποίηνται. φηϲὶ γὰρ ὅτι παραβλητικοῖϲ [*]((Vat.) 2 ἀκουϲουμένουϲ 4 πολλ. .νεϲτι V1, ἔν V2 in marg. 7 κρο. δηϲ V, νι V2 in text. 10. 11 περ. . . . . . λλοντοϲ V, ϊ τοῦ μελλον V2 in marg. 11. τοῦ λόγου correxi; τὸν λόγον) [*]((Β) 1 καὶ προδιατιθέναι τί 8 . . .τομίοιϲ (κερ evan.) 11 τὸν λόγον 13 φαϲὶ, correxi e V) [*](4 sq q. †B f. 51a ad ἐπειρᾶτο Δ 5: πολλὰ ἔνεστι λύειν τῶν παρεορκμένων τοῖ γραμματκοῖς. αὐτίκα τὸ ἐπὶ το Διός. α ὐτίκ ἐπ ειρᾶ το Κρονίδ ἐρ ε θιζ έμ εν Ἥ ρ ην ερτομίοις ἐπέεσσι παραβλ ήδ ην ἀγορ ε εύων, μή νοήσαντές τινες ἀλλοότους ἐξηγήσεις πεποίηνται. φησὶ ⟨φασὶ cod. ⟩ γὰρ ὅτι πραβλ ητικοῖς ἐχρῆτο λόγοις ὁ Ζεύς, παραβάλλων καὶ ἀντεξετάζων τὴν Ἀφροδίτης Ἀλ εξάνδρῳ ἐπικουρίαν πρὸς τὴν Ἥρας καὶ Ἀθηνᾶ τῷ Μ ενελάῳ γενομένην. τὸ οὖν παραβλ ήδ ην ὅτι μετὰ τοῦ παραβάλλειν λέγει , ὅπερ εἰώθασι συγκρίνειν λέγειν, καὶ ὅτι τοῦθ᾿ οὕτως ἔχει , δηλοῖ ὁ τοῦ Διὸς λόγος συγκριτικὸς ὤν. δοι α ὶ μὲν Μ ενελά ῳ ἀρηγόν ες εἰσὶ θεά ων, Ἥ ρη τ᾿ Ἀρ γείη καὶ ἀλ αλ κομενηὶ ς –μινηὶς cod.⟩ Ἀ θήνη. ἀ λ’ ἤτο ι ταὶ νό σφι κ αθή μ εναι εἰσορό ωσαι τέ ρ πες θον, τῷ δ᾿ αὖτ ε φ ι λ ομμ ει δ ὴς ⟨alter. μ eras.〉 Ἀ φροδίτ αἰεὶ παρμ ἐμβλωκ ε καὶ α ὐτο ῦ κ ῆρας ἀμ ύ νει. καὶ οὐκ ἔστιν ἁπλ ῶς παραβολ καὶ ἀντεξέτασις, ἀλλ᾿ ὄντως ἐρεθιστικ ὴ καὶ κέρτομος, ὡς προεῖπεν ἔσεσθαι δοι αὶ μὲν Μενελ άῳ μία δὲ τῷ Ἀλεξάνδρῳ. καὶ μὲ Ἥρα κηδεμὼν τοῦ Ἄργους κἀκεῖθεν χρηματίξου καὶ διὰ τοῦτο καὶ. τοῦ Μενελ άου κήδεσθαι ὀφείλουσα, ἡ δὲ Ἀθηνᾶ ἀλαλκομενηίς, ἡ δὲ Ἀφροδίτη φιλομειδὴς καὶ οὐκ ἀπ᾿ Ἰλίου. καὶ ὅμως αἱ μὲν νόσφι τοῦ Μενελάου κάθηνται, ἡ δὲ ἰεὶ παρμέμβλ ωκε. καὶ αἱ μὲ ν θεωροὶ εἰς τέρψιν τῶν ἀγώνων, ἡ δὲ αὐτῳ κῆρας ἀμύνει συμπαραμένουσα, κ αὶ ν ῦν ἐξ εσάωσεν ὀ ιό μ ενον θα νέ εσ θαι. ὀρθῶς ἄρα προείρηκεν ὅτι ἐρεθιστι κὸς ὁ λόγος ἔσται καὶ χλ λευαστικὸς καὶ παραβλ ητικός. — Ex eodem fonte Eust., Δ, p. 439, 1, hausit.) [*](10 sqq. Velut ap. Apollon. v. παραβλήδην: οἶον ἀπατηλῶς. οἶον ἐξαπατητικῶς, παραλογιστικῶς . . . . (id. fere Suid. h. v. et v. παραβαλέσθαι), ap. Ηesych. h. v.: ἀπατητικῶς, παραλογ ιστικῶς, ἐξ ἀντιβολῆς παραβάλλοντες, cf. Et. M. 781, 11. 20, schol. min. Δ 6. Cum Porphyrio consentinnr Eust. l. c. et α, p. 1406, 24 (hoc quidem loco praeterea Suidae apposita interpretatione), et Ηes : πχραβλητικός. παραβνλλων, schol. Eur. Andr. 289 (παραβαλλόμεναι): ἀντὶ τοῦ ἐρεθίζουσαι , ὡς ὁ ποιητής. παραβλ ή δ ην ἀγορεύων (sequuntur aliae interpretationes).)
    316
    κοῖϲ ἐχρῆτο λόγοιϲ παραβάλλων καὶ ἀντεξετάζων τὴν Ἀλφροδίτηϲ Ἀλε ξάνδρῳ ἐπικουρίαν πρὸϲ τὴν Ἥραϲ καὶ Ἀθηνᾶϲ τῷ Μενελάῳ γινομέ νην. τὸ οὖν παραβλήδην τὸ μετὰ τοῦ παραβάλλειν λέγει, εἰώθαϲι λέγειν ϲυγκρίνειν. καὶ ὅτι τοῦθ’ οὕτωϲ ἔχει, δηλοῖ ὁ τοῦ Διὸϲ λόγοϲ ϲυγκριτικὸϲ ὤν δοιαὶ μὲν Μενε λά ῳ ἀρηγόνεϲ εἰϲὶ θεάων, Ἥρη τ’ Ἀργείη καὶ ἀλαλκομε νηὶϲ Ἀθ ήνη· ἀλλ’ ἤτοι ταὶ νὸϲφι καθ ήμεναι είϲο ρό ωϲαι ρπεϲθον, τ ῷ δ’ α ὖτε φιλο μειδὴϲ Ἀλφροδίτη αἰεὶ παρμιέμ β λωκε καὶ αὐτοῦ κῆρα ϲ ἀμύνει (Δ 7sq ) .). καὶ οὐκ ἔϲτιν ἁπλῶϲ παραβολὴ καὶ ἀντεξέταϲιϲ, ἀλλ’ οὕ τωϲ ἐρεθιϲτικὴ καὶ κέρτομοϲ, ὡϲ προεῖπεν· δύο μὲν Μενελάῳ, μία δ’ Ἀλεξάνδρῳ, καὶ ἡ μὲν Ἥρα ὡϲ καὶ ἡ μὲν Ἥρα κηδεμὼν τοῦ Ἄργουϲ κἀκεῖ χρηματίζουϲα καὶ διὰ Ἀλργεία τῷ Μενελάῳ ἐπαρκεῖν ὀφεί λουϲα, ἡ δὲ Ἀθηνᾶ ἀλαλκομενηίϲ, δὲ Ἀρροδίτη φιλομειδὴϲ καὶ οὐκ ἀπ’ Ἰλίου· καὶ ὅμωϲ αἱ μὲν νόϲφι τοῦ Μενελάου κάθηϲθε, ἡ δὲ ἀεὶ παρμέμβλωκε· καὶ αἱ μὲν θεωροὶ εἰϲ τέρψιν τῶν ἀγώνων, ἡ δὲ αὐτοῦ κῆ ραϲ ἀμύνει ϲυμπαραμένουϲα· νῦν ἐξεϲάωϲαϲ ὀιόμενον νουϲα· θανέεϲθαι (Δ 12). ὀρθῶϲ ἄρα προεῖπεν ὅτι ἐρεθιϲτικὸϲ ὁ λόγοϲ ἔϲται καὶ χλευαϲτικόϲ. πάλιν ὅταν ἐπὶ τῆϲ Θέτιδοϲ λέγῃ ὣϲ ἔχετ’ ἐμπεφυυῖα καὶ εἴρετο δεύτερον αὖτιϲ (Α 513 ), ἐχρῆτο λόγοιϲ ὁ Zεὺϲ παραβάλλων καὶ ἀντεξετάζων τὴν Ἀλφροδίτηϲ Ἀλεξάνδρῳ ἐπικουρίαν πρὸϲ τὴν Ἥραϲ καὶ Ἀθηνᾶϲ τῷ Μενελάῳ γιγνομένην. τὸ οὖν παραβ λήδ ην τὸ μετὰ τοῦ παραβάλλειν λέγει, ὅτι τοῦθ’ οὕτωϲ ἔχει, δηλοῖ ὁ τοῦ Διὸϲ λόγοϲ ϲυγκριτικὸϲ ὤν· δοιαὶ μὲν Μενελά ῳ ἀρηγόνεϲ εἰϲὶ θεάων, Ἥρη τ’ Ἀργείη καὶ ἀλαλκομενηὶϲ Ἀθήνη. ἀλλ’ ἤτοι ταὶ νόϲφι καθήμεναι εἰϲορόωϲαι τἐρπεϲθον, τ ῷ δ’ αὖτε φιλομειδὴϲ Ἀὰφροδίτη αἰεὶ παρμέμβ λωκε καὶ αὐτοῦ κῆραϲ ἀμ ύνει. καὶ οὐκ ἔϲτιν ἁπλῶϲ παραβολὴ καὶ ἀντεξέταϲιϲ, ἀλλ’ οὕτωϲ ἐρεθιϲτικὴ καὶ κέρτομοϲ, ὡϲ προεῖπεν ἔϲεϲθαι· δοιαὶ μὲν Μενελάῳ, μία δὲ τῷ Ἀλεξάνδρῳ) τοῦτο καὶ τοῦ Μενελάου κήδεϲθαι ὀφείλουϲα, ἡ δὲ Ἀλθηνᾶ ἀλαλκομε ἡ νηίϲ, ἡ δ’ Ἀλφροδίτη φιλομειδὴϲ καὶ οὐκ ἀπ’ Ἰλίου, καὶ ὅμωϲ αἱ μὲν νόϲφι τοῦ Μενελάου κάθηϲθε, ἡ δὲ ἀεὶ παρμέμβ λωκε· καὶ αἱ μὲν θεωροὶ εἰϲ τέρψιν τῶν ἀγώνων, ἡ δὲ αὐτῷ κῆραϲ ἀμύνει ϲυμπαραμέκαὶ καὶ νῦν ἐξεϲάωϲεν ὀι όμενον θανέεϲθαι. ὀρθῶϲ ἄρα προείρηκεν, ὅτι ἐρεθιϲτικὸϲ ὁ λόγοϲ ἔϲται καὶ χλευαϲτικὸϲ καὶ παραβλη τικόϲ. λέγῃ ὣϲ ἔχετ’ ἐμπεφυυῖα καὶ ἤρετο δεύτερον αὖτιϲ, τὸ [*]((Vat.) 2 ἀντεξετάζ. ν 5 οὖ. V, οὖν V2 in marg. 11 ἀργεί. V 15. 16 παρβέμβλωκε 20 προεῖπον, corr. e schol. excerpto (p. 315) 25 ἀλλαλκομενηίϲ 29 παρβέμβλωκε) [*]((B) 6 τὸ μετὰ τοῦ βάλλειν, corr. e V 20 προεῖπ. . . (evan.))
    317
    τὸ εἴρετο οὐ χρὴ ἀκούειν ἀντὶ τοῦ ἠρώτηϲεν ἁπλῶϲ, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ ἠρώτα τὸ ἀληθὲϲ μαθεῖν θέλουϲα· ἐπάγει γὰρ νημερτὲϲ μὲν δ ή μοι καὶ κατάνευϲον ἢ ἐπεὶ ο ὔτοι ἔπι δέοϲ, ὄφρ’εὖ εἰδ ῶ. καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἔφη· εἰρωτᾷϲ μ’ ἐλθόντα θεὰ θεόν, αὐτὰρ ἐγώ τοι νημερτέωϲ τὸν μῦθον νιϲπήϲω (ε 97. 98). καὶ τὸ εἴρεαι τοίνυν ὁ π π όθεν εἰμέν ( γ 80) οὕτωϲ ἀκουϲόμεθα· τἀλη θὲϲ ἀκοῦϲαι βουλόμενοϲ ἐξετάζειϲ·  τὸ ἑρμείαν ἐρέεινε Καλυ ψ ὼ δῖα θεάων (ε 85) ἐπάγει γὰρ α ὔδα ὅτι φρονέειϲ (ε 89)--- ἐνιϲπεῖν--- καὶ τὸ νημερτέωϲ τὸν μῦθον ἐνιϲπήϲω (ε 98) ἤτοι ἀναμαρτήτωϲ τἀληθὲϲ ἐρῶ. κεῖται γὰρ ὡϲ εἰ ἔλεγεν ϲοι ἀψευδῆ τὸν λό ϲομαί ϲοι ἀψευδῆ τὸν λόγον. καὶ γον. καὶ τὸ ἔν νε πε οὖν ἀληθῆ λέγε, καὶ τὸ ἄειδε πάλιν ἀληθῆ ἐντὸϲ ποιή μαϲι λέγε· ἀοιδὴ γὰρ ἡ ποίηϲιϲ εἰπὼν οὖν ἀλλ’ ἄγε δὴ μετάβ ηθι καὶ ἵππου κόϲμον ἄειϲον (θ 491 ), ἤρετο οὐ χρὴ ἀκούειν ἀντὶ τοῦ ἠρώτα ἁπλῶϲ, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ ἠρώτα τὸ ἀληθὲϲ μαθεῖν θέλουϲα· ἐπάγει γὰρ νημερτὲϲ μὲν δή μοι ὑπό ὑπὸϲχεο ϲχεο καὶ κατάνευϲον ἢ ἀ πό ἀπόειπ′, ειπ′, ἐπεὶ ο ὔ τοι ἔπι δέοϲ, ὄφρ’ε ὖ εἰ δ ῶ, ὅϲϲον ἐγὼ μετὰ πᾶϲιν ἀτιμοτάτη θεόϲ είμι [ἐπεὶ καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἔφη’ εἰρωτ ᾷϲ μ’ ἐλθόν τα θεὰ θεόν , αὐτὰρ ἐγ ώ τοι νημερτέωϲ τὸν μῦθον ἐνιϲπήϲω]. καὶ τὸ εἴρεαι τοίνυν ὁππόθεν εἰμέν ἐ γ ὼ δέ κέ τοι καταλέξω οὕτωϲ ἀκουϲόμεθα· εἰ τἀληθὲϲ ἀκοῦϲαι βουλόμενοϲ ἐξετάκαὶ ζειϲ. καὶ τὸ ἑρμείαν ἐρέεινε Καλυ ψ ὼ δῖα θεάων· ἐπάγει γὰρ α ὔδα ὃ τι φρονέειϲ. τὸ ἐνιϲπεῖν παραπληϲίωϲ οὐ μὴν ἁπλῶϲ τὸ εἰπεῖν, ἀλλ’ ἀληθῶϲ εἰπεῖν · εἴ κ’ ἐθέλ ῃϲθα κείνου λυγρὸν ὄλε θρον ἐνιϲπεῖν (γ 92. δ 322), καὶ τὸ νημερτέωϲ τὸν μῦθον ἐνιϲπήϲω, ἀναμαρτήτωϲ τἀληθὲϲ ἐρῶ· κεῖται γὰρ ὡϲ εἰ ἔλεγεν ἐπαληθεύἐπαληθεύϲομαί τὸ ἔννεπε οὖν ἀληθῆ λέγε· τίϲ γὰρ τ ῶν ὄχ’ ἄριϲτοϲ ἔην, ϲύ μοι ἔννεπ ε Μοῦϲα (Β 761 ), καὶ τὸ ἄειδε πάλιν ἀληθῆ ἐντὸϲ ποιήμαϲι λέγε· ἀοιδὴ γὰρ ἡ ποίηϲιϲ. εἰπὼν γοῦν ἀλλ’ ἄγε δὴ μετάβ ηθι καὶ ἵππου κόϲμον ἄειϲον, ἐπάγει· [*]((Vat.) 5. 6 ἢ ἀπόειπε 9 — 12 καὶ — ἐνιϲπήϲω e lin. 20 sqq. temere huc illata esse videntur 13 ὁπόθεν 16 ἑρμεῖαν 18 αὖδα 18. 19 inter- cidisse nonnulla cum ipsa verba tum schol. B⟩ demonstrat 26 ἀψευδῆ e corr. V1 31 ἡ . .ίηϲιϲ 32 ἀλλάγε) [*]((B) 2 ἀντὶ τοῦ ἤρατο (?) ἁπλῶϲ 6 επι (acc. evan.) 9 —12 cf. var. lect. cod. Vat 13 ὁππόθεν εἶμεν) [*](30 Simil. A pollon v. ἄειδε: . . . τινὲς δὲ εἰς τὸ λέγε μετέλαβον τὴ ν λέξιν, ἐπὶ μὲν τῶν καταλογάδην προφερομένων τῶ λέγειν καταχρωμένου. . , τῷ δὲ ἄειδε δὲ ὀπὶ μὲν μετ᾿ ᾠδῆς . . . )
    318
    ἐπάγει· αἴ κεν δή μοι κατὰ μοῖ κα ταλέξῃϲ (θ 496), ὅπερ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ· πάντα κατ’ αἶϲαν ἕει — ἀ γακλεέϲ (P 716). τί οὖν τὸ κατ’ αἶϲαν εἰπεῖν οὐδ’ ἄν ἔγωγε ἄλλα πάρεξ εἴποιμι παρακλιδὸν οὐδ’ ἀ πατήϲω (δ 347)καὶ ὅταν δὲ προείπῃ εἶθαρ δὲ προϲῆύδα (MA 353), τὸ εὐθὺ καὶ ἀληθὲϲ καὶ φανερὸν ἀκουϲόμεθα. πάλιν ἔφη ἔποϲ ἀντίον η ὔδα, ηὔδα, τὸ ἄντικρυϲ καὶ διαρρήδην, ὃ ἐντὸϲ ἔφη ἀν τικρ ὺ δ’ ἀ πόφημι τικρυ δ’ (H 362) γὰρ εὐθέωϲ λόγου δύναμιϲ τὸ μὴ πάρεξ εἰπεῖν μηδὲ καὶ τὸ ἀντίον δὲ η ὔδα ἐξηγήϲατο· τῶν οὐδέν τοι ἐγ ὼν κρύ ψω ἔποϲ (δ 350) οἱ γὰρ ἰθὺ καὶ κατεναντίον ἰόντεϲ οὐ κρύπτονται ὡϲ οἱ κλέπτοντεϲ. ὅθεν τοῦ οὐκ ἀπατῶντοϲ μ ὴ κλέ πτε νό ῳ (Α 132). τί οὖν τὸ ὅϲ χ’ ἕτερον μὲν κεύθει ἐνὶ φρεϲὶν ἄλλο δὲ β άζει (Ι πάλιν ὁ ποιητὴϲ, τοῦ Ἀλγαμέμνονοϲ μέλλοντοϲ λέγειν πρὸϲ τὸν αἴ κεν δή μοι τάδε κατὰ μοῖ ραν ραν καταλέξῃϲ, ὅπερ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ· πάντα κα τ’ αἶϲαν ἔειπεϲ, ἀ γα πεϲ, κλεέϲ. τί οὖν τὸ κατ’ αἶϲαν εἰπεῖν; φηϲὶν οὐδ’ ἄν ἔγωγε ἄλλα πάρεξ εἴποιμι παρακλιδὸν οὐδ’ ἀπα τήϲω καὶ ὅταν δὲ προείκαὶ πῃ εἶθαρ δὲ προϲηύδα, τὸ εὐθὺ καὶ ἀληθὲϲ καὶ φανερὸν ἀκουϲόμεθα. ὅπερ πάλιν ἔφη ἔποϲ ἀντίον ἐξηγήϲατο τὸ ἄντικρυϲ καὶ διαρρήδην, ὅπερ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἔφη ἄν ἄλλοιϲ ἀπόφημι· τοῦ γὰρ εὐτοῦ θέοϲ λόγου δύναμιϲ τὸ μὴ πόρεξ εἰπεῖν ἀλλὰ μηδὲ παρεκκλῖναι, καπαρεκκλῖναι. θάπερ ἐπὶ τῶν οὕτω βαδιζόντων. καὶ τὸ ἀντίον δὲ η ὔδα ἐξηγήϲατο· τῶν οὐδέν τοι ἐγ ὼ κρύ ψω ἔποϲ οὐδ’ ἐπικεύϲω· οἱ γὰρ ἰθὺ καὶ κατεναντίον ἰόντεϲ οὐ κρυπτά ἐπὶ ζονται, κρύπτουϲι δὲ μάλιϲτα οἱ κλέπτε κλέπτοντεϲ, ὅθεν ἐπὶ τοῦ ἀπατῶννόῳ τοϲ κλέπ τε νό ῳ. τί οὖν τὸ κλέπτε νόῳ; ὅϲ χ’ ἕτερον μὲν κε ύθῃ ἐνὶ φρεϲὶν ἄλλο δὲ εἴπῃ. [*]((Vat.) 7 περικλιδὸν 8 —13 καὶ ὅταν — ἀπόφημι, quae inter se et cum iis quae antecedunt et sequuntur male cohaerent, Porphyrio abiudicanda esse videutur 9 τὸ εὐθὲϲ 12. 13 αρρήδην (in v. διαρρήδην) ἔφη humid. deleta V in text. rescrps. 15 αμιϲ (in δύναμιϲ) — μηδὲ et (17 ) ηγήϲατο (in ἐξηγήϲατο) V2 in text. rescrps. 16 παρεκκλίναι 17. 18 τῶν ἔποϲ, quae in text. tinctura adbibita deleta sunt, margini inferiori V2 adscripsit 20 οἱ κλ . . . . . τεϲ 21 μὴ om. 22. 23 τὸ κεῦθε νόῳ 27 μέλλοντοϲ λέγ. . . . ρὸϲ τὸν Kάλχα .τα) [*]((B) 4. 5 τὸ κατ’ αἶϲαν εἰπὼν 6 παρεξείποιυι 7 — 13 cf. var. lect. cod. Vat. 14. 15 παρεξειπεῖν 19 οὐδ’ ἐπικεύϲω paene evan. 22. 23 ἀπατῶν- τοϲ fuisse videtur; evan. 23. 24 τί — νόῳ exciderunt (cf Vat.) 24. 25 κευ . . . νὶ φρεϲίν . . . . . . εἴπῃ (litterae nonnullae evanuerunt aut evulsae sunt), qui bus verbis schol. finitu) [*](7 sqq. Cf. Vict. M 354: ταῦτα καὶ ταχέως προφέρεσθαι δεῖ, ἔφ γὰρ εἶ θαρ δὲ προσηύδα.) [*](26 sqq. † Lp. Α 105 (et Vict. ibid. ; initium v. ad p. 313, 5 sq ): . . . . πάλ ιν τοίνυν ὁ ποιητὴς, τοῦ Ἀγαμέμνονος μέλλοντος λέγειν πρὸς τὸν Κάλχαντα μάντι κ ακ ῶν καὶ τὰ ἑξῆς, προδιετύπωσεν ἡμῖν τοὺς λόγους διὸ τοῦ κά κ᾿ ὀσσόμε Κάλχαντα)
    319
    μάντι κακ ῶν, οὐ πώ ποτέ μοι τὸ κρήγυον εἶπαϲ· αἰεί τοι τὰ κάκ’ ἐϲτὶ φίλα φρεϲὶ μαντεύεϲθαι, ἐϲθλ ὸν δ’ o ὔτε τί πω εἶπεϲ ἔπ οϲ o ὔτ’ ἐτέλεϲ ϲαϲ (Α 106 - 8), καὶ διὰ τῆϲ--- κακῶν μάντιν κακῶν πολλάκιϲ ἀγορεύοντοϲ, προλέγων ὅτι τοιοῦτοι ἔϲονται οἱ λόγοι φηϲίν· Κάλχαντα μάντιν πρ ώτιϲτα κακοϲϲόμε νοϲ προϲέειπεν ( Α 105), οὐ κα ὑποβλεψάμενοϲ· οὐ γὰρ οἷόν τε τὸ κακῶϲ ϲυναλεῖψαι διὰ τὸ ϲύμφωνον, οὐδ’ ἐϲτιν ὅπου τὸ ὑπο βλέπεϲθαι ὄϲϲεϲθαι λέγει. ἀλλὰ ϲη μαίνει τὸ κακοϲϲὸμενοϲ ἐντὸϲ ϲυν θέτῳ ῥηθέν---κακόμαντιν ἀπο ἐπεὶ γὰρ ὄϲϲα ἡ θεία φήμη, ἥν καὶ Διὸϲ ἄγγελον ἔφη μετὰ δέ ϲφιϲιν ὄϲϲα δεδήει ὀτρύνουϲ’ ἰέναι, Διὸϲ ἄγγελοϲ (Β 93) —, Διὸϲ δὲ ἄγγελοι καὶ οἱ *Β f. 4 ad κακοϲϲόμενοϲ Α 105; τὸ κακοϲϲόμενοϲ οὐ ϲημαίκῶϲ νεῖ τὸ κακῶϲ ὑποβλεψάμενοϲ· οὐ γὰρ οἷόν τε τὸ κακῶϲ ϲυναλεῖψαι. διὰ τὸ ϲύμφωνον, οὐδ’ ἔϲτιν ὅπου τὸ ὑποβλέψαϲθαι ὄϲϲεϲθαι λέγει ἀλλὰ ϲημαίνει τὸ κακοϲϲὸμενοϲ (ἐν ϲυνθέτῳ γὰρ εἴρηται) κακόμανκαλεῖ. τιϲ. ἐπεὶ γὰρ ὄϲϲα ἡ θεία φωνή, ἥν καὶ Διὸϲ ἄγγελον ἔφη μετὰ δέ ϲφιϲιν ὄϲϲα δεδήει, ὀτρύν ουϲ ’ ἰἐναι, Διὸϲ ἄγγελοϲ , Διὸϲ δὲ ἄγγελοι καὶ οἱ μάντειϲ καὶ τῆϲ [*](( Vat.) 1. 2 οὔποτὲ μοι τὸ κρήγυον ἔειπαϲ 3 κάκ’ ἐϲτ[ι] φίλα 5. 6 οὐδ’ ἐτέλεϲαϲ 6 -8 καὶ ἀγορεὺοντοϲ it in codice esse videntur, nisi quod ἀγορεύοντοϲ mutavi ex ἀγορεύοντεϲ 17 excidisse nonnulla videntur; nam quominus ἀποκαλεῖ pro spurio habeatur, scholium hinc excerptum (v. infra) obstat) [*](( B) 11 κακοϲϲόμενοϲ corr. e κάκ’ ὀϲϲόμενοϲ (ut etiam in text. corr.) 12 τὸ ante κακῶϲ om. 22 δὲ om., add. Bkk.) [*](νος, οὐχ, ὥς τινες οἴονται , κ ακῶς ὑποβλ εψάμενος , ἀλλ’ ὅτι κ ακόμαντιν ἀπορία καλῶν. ἐπεὶ γὰρ ὄσσα ἐστὶν ἡ θεία φωνή , τῆς ὀπὸς δὲ τῶν θεῶν ἀκούουσιν οἱ μάντεις — ὣς γὰρ ἐ γ ὼν ὄπ’ ἄ κουσα θ εῶν κακὸν ἄγγελον τῆς Διὸς ὄσσης ἀποκαλῶν.) [*](B ibid. (cf. ad p. 313, 5 sqq ): . . . . καὶ ἐνταῦθα τοίνυν προδιετύπωσε τοὺς λόγους διὰ τοῦ κ ακ οσσόμ ενο ⟨corr. e κάκ ὀσσόμ ενος⟩ , οὐχ, ὥς τινες οἴονται, κ ακῶ2 ὑποβλεψάμενος, ἀλλ᾿ ὅτι κακόμαντιν ἀποκαλῶν. ἐπεὶ γὰρ ὄσσα ἐστὶν ἡ θεία φωνή, τῆς ὀπὸς δὲ τῶν θεῶν ἀκούουσιν οἱ μάντ εις , διὰ τοῦτο κακοφημίζει αὐτὸν εἰς τοῦτο.) [*](11 A ristarchum A 105 interpretatum esse κακῶς ὑπιδόμ ενος Aristonicus l. c. docet (cf. Lehrs, Ar. p. 88). Sequntur eum non solum Apollon. et hesych. v. κάκ᾿ ὀσσόμ ενος , Eust. A , p. 58, 26; 59, 32. schol. min. h. l., sed etiam ipse P orph yrius, vel λυτικῶν aliquis ibi allatus, in quaest. A 225 hoc loco usus ad κυνὸς ὄμματα, quae Agamemnoni obicinutur, explicanda (p. 11, 5).) [*](18 sqq. Vict. Ω 172 (ὀσσομένη): πκρᾶ τὴν ὄσσαν, ἣν ἀεὶ ἐπί θείας φωνῆς λέγει. Cf. Eust. Ξ, p 964, 64, Et. M. 635, 50.)
    320
    μάντειϲ καὶ τῆϲ ὀπὸϲ τῶν θεῶν ἀκούουϲιν , ἥτιϲ ἐϲτὶν ὄϲϲα ὣϲ γὰρ ὄπ’ ἄκουϲα θεῶν (Η 53) -, ἀπὸ τῆϲ ὄϲϲηϲ πεποίηται τὸ κα κοϲϲόμενοϲ, ἤτοι ὡϲ κακόμαντιν αὐτὸν ὀνειδίζων, ὡϲ εἰ ἔλεγε· κα κὸν ἄγγελον τῆϲ Διὸϲ ὄϲϲηϲ ἀπὸ καλῶν. οὐ γάρ ἐϲτιν ἁπλῶϲ κακο λογῶν, ὅτι οὐδ’ ὄϲϲαν ἁπλῶϲ τὴν φωνὴν ϲημαίνει ἀλλὰ τὴν θείαν, ἀλλ’ ὡϲ ἐπὶ κακῷ χρώμιενον τῇ θείᾳ λοιδορῶν. καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ· οὐ μὲν γάρ τοι ἐγὼ κακὸν ὀϲϲο τόδ’ ἱκάνω, ἀλλ’ ἀγαθὰ φρονἐουϲα (Ω 172 ), οὐ κακὸν καὶ ὀϲϲόμενοϲ πατέρ’ ἐϲθλ ὸν ἐνὶ φρεϲίν (α 115), ἤτοι ἐντὸϲ ἑαυτῷ κληδονιζόμενοϲ καὶ εὐχόμενοϲ θείαϲ τυχεῖν φήμηϲ τῆϲ ἐπανόδου τοῦ πατρόϲ. καὶ τὸ o ὔποτέ μοι θάνατον προ ὀπὸϲ τῶν θεῶν ἀκούουϲιν, ἥτιϲ ἐϲτὶν ὄϲϲα ὣϲ γὰρ ἐγὼν ὄ π ’ ἄκουϲα θεῶν’ -, ἀπὸ τῆϲ ὄϲϲηϲ πεποίηκε τὸ κακοϲϲόμενοϲ, ἀντὶ τοῦ ὡϲ κακόμαντιν αὐτὸν ὀνειδίζων, ὡϲ εἰ ἔλεγε· κακὸν ἄγγελον τῆϲ Διὸϲ ὄϲϲηϲ ἀποκαλῶν. οὐδὲ γάρ ἐϲτιν ἁπλῶϲ κακολογῶν, ὅτι οὐδὲ ὄϲϲαν ἁπλῶϲ τὴν φωνὴν ϲημαίνει, ἀλλὰ τὴν θείαν ἀλλ’ ἔϲτιν ὡϲ ἐπὶ κακῷ χρώμενον τῇ θείᾳ φωνῇ λοιφωνῇ δορῶν. εἴρηται δὲ καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ· ο ὐ μὲν γάρ τοι ἐγ ὼ κακὸν ὀϲϲο μένη μένη τὸδ’ ἱκάνω, ἀλλ’ ἀγαθὰ φορέουϲα, οὐ κακὸν κληδονιζο κληδονιζομένη, μένη. καὶ ὀϲϲόμενοϲ πατέρ’ ἐϲθλ ὸν ἐνὶ φρεϲί ϲημαίνει· ὁ ἐντὸϲ αὑτῷ κληδονιζόμενοϲ καὶ εὐχόμενοϲ θείαϲ τυχεῖν φήμηϲ περὶ τῆϲ ἐπανπερὶ όδου τοῦ πατρὸϲ. καὶ τὸ o ὔ ποτέ μοι προτιόϲϲετο θυμόϲ ἀντὶ [*]((Vat.) 17 πατέρα ἐϲθλὸν) [*]((Β) 4. 5 ἀπ ὸ τοῦ — ὀνειδίζοντοϲ, corr. Bkk. 17. 18 ἐντὸϲ αὐτῷ) [*](5 †Εust. A, p. 59, 21.) [*](9 ln verbo ἄσσα interpretando cum A ristarcho consentit (v, Lehrs, p. 88). cf. schol. Hes. theog. 19.) [*](20 sqq. Schol. T p. 20 ad β 152 (c. l. ἄσσετο θυμός): ἀντὶ τοῦ ἐμαντεύετο. καὶ ἔτι μᾶλλον τῆς ὄσσης τὸ ὄσσεσθαι αὐτὸς ἐδήλωσεν, ἐπί τῶν μνηστήρων λέγων. ἐς δ᾿ ἐδέτ ην πά ντων κ εφακ ά ς, ἄσσον το δ’ ὄλεθρον. ἐπ᾿ ἄλλου ἐξηγήσατο εἰπών. Ξ ά ν θε, τί μοι θά ν στον μ αν τ ε ύε αι ⟨μαντεύεται cod.⟩. τὴ ν δὲ ὄσσαν ὅτι θεία 〈ϲ θεῖα cod. ⟩ φων ἐξηγεῖται λέγων ὄσ σαν ἀκο ύσῃς ἐκ Δι ός. λέγει δὲ αὐτὴν καὶ κληδόνα ἤλυ θες, εἴ τι νά μοι κλ ηδόνα π ατρὸς ἐνίσπ οι ς. κ ληδών δὲ διὰ τὸ κλέος διδόναι κ αὶ φέρειν. ὄσσαν ἀκο ύσῃς, τ ε μά λ ι στα φέρ ει κ λ έος ἀν θ ρώπο ι ς. καὶ. αὐτὸς ὁ Τ ηλέμαχος πκτρὁς ἐμ ο κλ έος εὐρὺ, φησὶ, ετέρχομαι, αἴ που ἀκο ύσω, καὶ ᾤ χετο π ευσόμ εν ος μ ετὰ σὸν κ λ έος, εἰ που ἔτ’ εἴν ς. καὶ. ἡ μεγάλ καὶ ἔνδοξο φήμη κληδών , μέγα κ έος. πε ύ θ ετο γὰρ Κύπρονδε μέγα κ λ έος, ο ὕ ν εκ’ Ἀ χ αι οὶ ἐς Τ ροίην ή εσσιν ἀν α * * * * *, προ αγορεύει · θείη δέ μ ιν ἀμ φέχῃ ὀμ φ ή, ἔν θα τανομφαίῳ Ζ ηνὶ ῥέξεσκον Ἀ χαι οί, ἐπειδ ὄσσα καὶ ὀμφὴ δῆλον ἄγγελοί εἰσιν. ἔστι δέ τις ἄλλη, ἡ δήμου φήμη, ἡ ὑπὸ τοῦ δήμου διαδιδομένη περί τινος ἀγγελίας φήμη: —καὶ πάλιν. χαλ ε π δ’ ἔχε δή μου φήμη. καὶ ἅγι ο π ολ όφημος, ἐντὸϲ ᾦ πολλὰ φημίξεται. ἤδη δὲ φήμην καὶ τὴ κληδόνα που εἴρηκ ε. φή μ ην δ᾿ ἐξ οἵη γονοπροέηκεν εν ἀλέτρι ς ⟨sic ⟩. ὥστε ὄσσα μὲν καὶ ὀμφή κ κὶ κληδών ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ, φήμη δὲ καὶ ἐπὶ τῆς θεία κληδόνος καὶ ἐπὶ τῆς ἀνθρωπίνης )
    321
    τιόϲϲετο θυμόϲ (ξ 219), ἀντὶ τοῦ προεμαντεύετο. καὶ ἔτι μᾶλλον τῆϲ ὄϲϲηϲ τὸ ὄϲϲεϲθαι αὐτὸϲ ἐδή λωϲεν ἐπὶ τῶν μνηϲτήρων λέγων ἐϲ δ’ἰδέτην πάντων κεφαλάϲ, ϲϲοντο δ’ ὄλεθρον (β 152), ὃ ἄλλου ἐξηγήϲατο εἰπών· Ξάν θε, τί μοι θάνατον μαντεύεαι ( Τ 420); τὴν δὲ ὄϲϲαν ὅτι θεία φωνὴ ἐξηγεῖται λέγων· ἢ ὄϲϲαν ύϲῃϲ ἐκ Διόϲ (α 282). λέγει δὲ αὐτὴν καὶ κληδόνα· ἦλθον, εἴ τινά μοι κληδόνα πατρὸϲ ἐνίϲποιϲ (δ 317). κληδών δὲ παρὰ τὸ κλέοϲ διδόναι καὶ φέρειν· ἢ ὄϲ ϲαν ἀκούϲηϲ, ἥ τε κλέοϲ μά λιϲτα φέρει ἀνθρ ώποιϲι (α 282. 83), καὶ αὐτὸϲ ὁ Τηλέμαχοϲ πα τρὸϲ ἐμο ῦ, φηϲὶ , κλἐοϲ εὐρ ὺ μετέρχομαι (γ 83), καὶ ᾤ μετὰ ϲὸν κλέοϲ νοϲ μετὰ ϲὸν κλέοϲ, εἴ που (ν 41 5), καὶ ἡ μεγάλη καὶ ἔνδοξοϲ φήμη μέγα κλέοϲ· πεύθετο γὰρ μέγα κλέοϲ (Λ 21). δὲ ὄϲϲαν, οὖϲαν θείαν φωνήν, καὶ ὀμφὴν προϲαγορεύει· θείη δέ μιν’ ἀμφέχυτ’ ὀμφή (Β 41 ) καὶ ἔν θα παν ομφαί ῳ Ζηνὶ ῥέζε τοῦ προεμαντεύετο. καὶ ὅτι μᾶλλον ἀπὸ ἀπὸ τῆϲ ὄϲϲηϲ τὸ ὄϲϲεϲθαι, αὐτὸϲ ἐδήλωϲεν ἐπὶ τῶν μνηϲτήρων λέγων ἐϲ δ’ἰδέτην πάντων κεφα λάϲ, ὄϲϲοντο δ’ ὄλεθρον, τουτέϲτιν ἐμαντεύοντο τοῖϲ μνηϲτῆρϲιν ὄλεἐπ’ θρον. τοῦτο ἐπ’ ἄλλου ἐξηγήϲατο εἰπών Ξάνθε, τί μοι θάνατον μαντεύεαι; τὴν δὲ ὄϲϲαν ὅτι θεία φωνή, ἐξηγεῖται λέγων· ἤ ὄϲ ἀκο ϲαν ἀκούϲαϲ ἐκ Διόϲ. λέγει δὲ αὐτὴν καὶ κληδόνα· ἤλυθον , εἴ τινά μοι καὶ κληδόνα πατρὸϲ ἐνίϲ ποιϲ. κληδών δὲ παρὰ τὸ κλέοϲ διδόναι καὶ φέρειν· ἢ ὄϲϲαν ἀκούϲαϲ, ἥ τε κλέοϲ μάλιϲτα φέρει ἀνθρώποιϲι. καὶ αὐτὸϲ ὁ Πηλέμαχοϲ πατρὸϲ ἐμο ῦ, φηϲὶ, κλέοϲ εὐρ ὺμετέρχομαι, ἤν που χετο ἀκούϲ ω, καὶ ᾤ χετο πευϲόμε πευϲόμενοϲ ἔτ’ εἴηϲ. καὶ ἡ μεγάλη καὶ ἔνδοξοϲ φήμη καὶ κληδὼν μέγα κλέοϲ· πεύ ύπρονδε θετο γὰρ Κ προνδε μέγα κλέοϲ, ο ὕνεκ’ Ἀχαιοὶ νήεϲϲ’ ἐϲ Τροίαν ἀναπλεύϲαϲθαι ἔ τὴν μελλον. τὴν δὲ ὄϲϲαν, οὖϲαν θείαν φωνήν, καὶ ὀμφὴν προϲαγορεύει· θείη δέ μιν ἀμφέχυτ’ ὀμρ ή, καὶ τὸ ἔνθα πανομφαί ῳ Ζηνὶ [*]((Vat.) 11 et 16 ἀκούϲειϲ 23 πεὐ . . το V, θε V2 in marg. 28 προϲαγο. . . ει V, ρευ V2 in mg.) [*]((B) 25. 26 νήεϲϲιν ἐϲ τροῖαν) [*](διανδίλ εως ⟨ita videtur⟩. οἴεται γὰρ θείαν ἅπαν (?) φωνὴν Ὅμηρος εἰς τοὺς μάντεις ἀκούειν. ὣ γ ὰρ ἐγ ὼν ἄπ᾿ ἄ κουσα θεῶν, ταύτην δὲ διανδίδοσθαι μηδενὸς προκατάρξαντος ἀνθρώπου ἐκ τῆς οἰκ είας βουλῆς. ἄσσα δ’ ἄ ρ’ ἄγ γελ ος * * κ α τὰ πόλι ν ᾤ χετο πάντ α μ νηστή ρων στυ γ ερὸν θ ά άνατον κ αὶ κ ῆ ρ ′ ἐνέπουσα ⟨ -σι, alter. ν delet. ⟩. παρὰ γὰρ τὸ ἄπα τὸ ἐννέπουσα. τὸ μὲν ο ὖν ὀσσόμ ενος σημ αίνει τὸ εἰρημένον: — Dedi secundum codicem, ita ut multas correcturas quamvis facillimae essent omiserim. Dindorfium, qui inter schol. Od , ll, p. 740, edidit, erravisse, cum e lexico aliquo eo illata esse pronuntiaret, vix est quod moneamus.) [*](15 Cf. Et M. 5I9, 36: κληδών, ἡ θεία φήμη, παρὰ τό κλέος κτλ. A verbo καλῶ derivavit Herodianus (ll , 332, 6).)
    322
    ϲκον Ἀχαιοί (Θ 250), ἐπεὶ καὶ ἡ ὄϲϲα καὶ η ὀμφὴ Διὸϲ ἄγγελοι. ἔϲτι δέ τιϲ ἄλλη δήμου φήμη ἡ ὑπὸ--- ---οϲ ἀγγελίαϲ· εὐνήν τ’ αἰθομένη πόϲιοϲ δήμοιό τε τινοϲ φήμην (π 75)---ιϲ. καὶ ἀγορὰ πολύφημοϲ (β 150) ἐντὸϲ πολλὰ φατίζεται. ἤδη δὲ καὶ τὴν κληδόνα φήμην που εἴρηκε· φήμήν δ’ ἐξ οἴκοιο γυνὴ προέη κεν ἀλετρίϲ (υ 105). ὥϲτε ὄϲϲα μὲν καὶ ὀμφή καὶ κληδ ὠν ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ, φήμη δὲ ἐπὶ τῆϲ θείαϲ κληδόνοϲ καὶ τῆϲ ἀνθρωπίνηϲ δια οἱεται γὰρ---φωνὴν εἰναι ὔμηροϲ, ἧϲ τοὺϲ μάντειϲ ὣϲ γὰρ ἐγών ὸ π’ ἄκουϲα θεῶν (Η 53) —, ταύτην διαδίδοϲθαι μηδενὸϲ προκατάρ ξαντοϲ ἀνθρώπου· ὄϲϲα δ’ ἄρ’ ἄγγελοϲ ὧκα κατὰ πόλιν ῷχε τὸ πάντη, μνηϲτήρων ϲτυγε θάνατον καὶ κρ ἐννἐπουϲα (ω 413. 14 ). παρὰ γὰρ τὴν ὄπα τὸ ἐννέ πουϲα. τὸ μὲν οὖν κακοϲϲόμενοϲ ϲημαίνει τὸ εἰρημένον, τὸ δὲ κρ ή γύον (Α 100) οὐκ οἶδ’ ὅπωϲ τὸ ὸέζεϲκον Ἀχαιοί, ἐπειδὴ ἡ ὄϲϲα καὶ ἡ ὀμφὴ Διὸϲ ἄγγελόϲ ἐϲτιν. ἔϲτι δέ τιϲ ἄλλη ἡ δήμου φήμη, ἡ ὑπὸ τοῦ δήμου διαδιδομένη περί ἀγγελία, ὡϲ τὸ εὐνήν τ’ αἰ δομένη πόϲιοϲ δήμοιό τε φή μήν, δήμου φήμη. καὶ ἀγορὰ πολύ ᾗ καὶ πάλιν χαλεπ ὴ δ’ ἔχε φημοϲ, ἐντὸϲ ᾗ πολλὰ φατίζεται. ἤδη δὲ φήμην καὶ τὴν κληδόνα που εἴρηκεν· φήμην δ’ ἐξ οἴκοιο γυνὴ προέηκεν ἀλετρίϲ· ὥὑϲτε ἄϲϲα μὲν καὶ ὀμφή καὶ κληδ ών ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ, φήμη δὲ καὶ ἐπὶ τῆϲ θείαϲ κληδόνοϲ καὶ ἐπὶ τῆϲ ἀνθρωλαλήϲεωϲ· πίνηϲ διαλαλήϲεωϲ· οιεται γὰρ θείαν εἶναι φωνὴν Ὅμηρὸϲ, ἧϲ τοὸϲ μάνἀκούειν τειϲ ἀκούειν ὣϲ γὰρ ἐγών 5 π ἄκουϲα θεῶν —, ταύτην δὲ μεταδὲ δίδοϲθαι μηδενὸϲ προκατάρξαντοϲ ἀνθρώπου ἐκ τῆϲοίκείαϲ βουλήϲεωϲ· ὄϲϲα δ’ ἄρ’ ἄγγελοϲ ὧκα κατὰ πτόλιν ᾤ χετο πάντη, μνηϲτή ρὸν ρων ϲτυγερὸν θάνατον καὶ κῆρ’ ἐνέπουϲα, παρὰ γὰρ τὴν ὄπα τὸ ἐνέπουϲα. τὸ μὲν κακοϲϲμενοϲ ϲημαίνεῖ τὸ εἰρημένον, τὸ δὲ κρήγυον οὐκ οἶδ’ ὅπωϲ ϲημαίνειν τὸ ἀληθέϲ [*]((Vat.) 1 Ἀχα.οί 1. 2 ἐπεὶ — ὄϲϲα in text. rescrps. V2 3.4 nornulla. verba tinctura adhibita deleta sunt: post ἀγγελίαϲ haud scio an ψήμη exciderit (cf. schol. Τ hinc excerpt.) 5.6 δἡ μοι ὅτε φήμην, deinde nonulla deleta 10 κληδό.α φήμην π εἴρηκε V, που in text. V2 11.12 προέη.εν 17 | Ὅμη]ροϲ V, ὅμηρ V2 in marg. 20 διαδίδοϲθ. . 23 .ἄν. . V, πάντη V2 in mg. 25. 26 περὶ γὰρ τὴν ὄπα) [*]((B) 3 post φήμη in codice in fine lineae 11 , initio sequentis lineae 8 fere litterae erasae) [*](28 sqq. B f. 5 ad A 106 (id. A ibid.): κρήγυον τὸ τῷ κέαρι ἡδὺ καὶ προσηνές, ὃ  ἐστι τῷ θυμῆρες . . . . . Cf Eust. A, p. 59, 18: ἐπνχει ἐψερμηνεύων ο πώποτέ μοι τ κρή γ νον ἔει πες, ἐστι τὸ ἀγαθόν, ὠς ὁ Πορψύρι ος λέγει, ἵνα μάντιν κακῶν νοήσωμεν . . . . . . . τὸν δύσψημον καὶ κ ακὰ μαν ντευόμενον. Aristarchi rationem Porphyrium sequi , Ariston. A 106 docet. — Ambigebat de verbi notione Asclepiades de gramm. (cf. Lebrs, Herod. scrpt. tr. p. 436) ap. Sext. Emp. adv. gramm. (adv. math. l) § 253, p. 269.)
    323
    ἀληθέϲ δηλοῦν ἀποδεδώκαϲιν, οὐτοῦ ἀντιτιθέντοϲ οὐ τῷ ψευδεῖ ἀλλὰ τῷ κακῷ τὸ κρή γυον· ἀντίκειται δὲ τῷ κακῷ οὐ τὸ ἀληθὲϲ ἀλλὰ τὸ οὐπώποτέ μοι τὸ κρήγυον ἕει παϲ, αἰεί τοι τὰ κάκ’ ἐϲτὶ φίλα φρεϲὶ μαν τεύεϲθαι. ἔϲτι δὲ κρήγυον τὸ τῷ κέαρι ἡδὺ προϲηνέϲ, ὃ ταὐτὸν τῷ θυμῆρεϲ. καὶ ἐντὸϲ ἄλλῳ· ο ὐδέ τί πω παρὰ μοῖραν ἔποϲ νηκερδὲϲ ἔειπεϲ (ξ 509), οὐ γὰρ παρὰ τὸ προϲῆκον κακὰ ἠγόρευϲαϲ. οἶμαι δὲ ὅμοιον εἶναι τὸ μάν τι κακ ῶν (Α 106) τῷ αἰναρέτη ( Π 31), ὃ ϲημαίνει τὸν κακωτικὴν ἀρε τὴν κεκτημένον. καὶ ὁ ὁλοόφρων βλαπτικὴν ἔχων φρόνηϲιν, καὶ οὐ λόμενοϲ δὲ ὁ ὀλοὸν ἔχων μένοϲ, οὐλομένη τε μῆνιϲ ἡ ἐξ ὀλοοῦ μένουϲ γεννηθεῖϲα· ὁ γὰρ ταύτην ἔχων ὀλοόϲ· ἀλλ’ ὀλοῷ Ἀλχιλῆι θεοὶ βούλεϲ θ’ ἐπα ρήγειν (Ω 39). ταῦτα οὖν λέγει τοῖϲ ἀγαθόν τι κεκτημένοιϲ μὴ ὠφελοῦϲι δὲ δι’ αὐτοῦ τιναϲ· ἥ τε γὰρ ἀρετὴ καὶ ἡ φρόνηϲιϲ καὶ τὸ μένοϲ καὶ ἡ μαν τικὴ τῶν ἀγαθῶν, οἱ δὲ μὴ δι’ αὐ ὠφελοῦντεϲ εἰκότωϲ διαβάλ ὡϲ ἐπὶ κακῷ κεκτημένοι τὸ ἀποδεδώκαϲιν, αὐτοῦ ἀντιτιθέντοϲ οὐ τῷ ψευδεῖ ἀλλὰ τῷ κακῷ τὸ κρήγυον· ἀντίκειται δὲ τῷ κακῷ οὐ τὸ ἀληθὲϲ ἀλλὰ τὸ ἀγαθόν· οὐ ἀγαθὸν· πώποτθ μοι τὸ κρήγυον εἶπεϲ, ἀεί τοι τὰ κάκ’ ἐϲτὶ φίλα φρεϲὶ μαντεύεϲθαι. ἔϲτι δὲ τὸ κρήγυον τὸ τῷ κέαρι ἡδὺ καὶ προϲηκαὶ νέϲ, ὃ ταὐτὸν τῷ θυμῆρεϲ. καὶ ἐντὸϲ ἄλλῳ· οὐδέ τί πω παρὰ μοῖραν ἔποϲ νηκερδὲϲ ἔειπεϲ, οὐ γὰρ ρευϲαϲ. καὶ ὁ νηκερδὴϲ οὖν ἐναντίοϲ καὶ μὴ φειδὸμενοϲ τοῦ ἀγορεύειν τὰ κακὰ ο ὐ π ώ ποτε τὰ κρήγυα λέγει. οἶμαι δὲ ὅμοιον εἶναι τὸ μάντι κακῶν τῷ αἰν αρέτη, ϲημαίνει κακωτικὴν ἀρετὴν κεκτημένε, καὶ τῷ ὀλοόφρων· ϲημαίνει γὰρ τὸν βλαπτικὴν ἔχοντα φρόνηϲιν. καὶ οὐλόμενοϲ δὲ ὁ ὀλοὸν ἔχων τὸ μένοϲ, οὐλομένη δὲ ἡ μῆνιϲ ἡ ἐξ ὀλοοῦ μένουϲ γενηθεῖϲα· ὁ γὰρ ταύτην ἔχων ὀλοόϲ· ἀλλ’ ὀλοῷ Ἀχιλῆι θεοὶ βούλεϲθ’ ἐπαρήγειν. ταῦτα μὲν οὖν ἔϲτι λέγειν τοῖϲ ἀγαθόν τι κεκτημένοιϲ καὶ διὰ τοῦδε βλάπτουϲι καὶ μὴ ὠφελοῦϲιν · ἥ τε γὰρ ἀρετὴ καὶ ἡ φρόνηϲιϲ καὶ τὸ μένοϲ καὶ ἡ μαντικὴ τῶν ἀγατῶν θῶν, οἱ δὲ μὴ δι’ αὐτῶν ὠφελοῦνλονται τεϲ ἀλλὰ λυποῦντεϲ εἰκότωϲ ὡϲ ἐπὶ [*]((Vat.) 2 . . . . τιθέντοϲ V, ἀντι V2 in mg. 4 ἀληθ.. V, ἀληθὲϲ V in mg. 17 μάντι e βάντι corr. V1 25 ἀχιλλῆι 32 ὀφελοῦντεϲ) [*]((B) 4. 5 οὐπώποτε corr. ex οὔποτε 9 ὃ, extrema parte marginis evulsa, excidit 18 αἰναρέτη, αι in ras. 28 καὶ supra lin. scrpt.) [*](18 Cf. Apollon. et Hesych. v. αἰναρέτη, Et. M. 36, 8, schol. B⟩ et Lp Π 31.) [*](21 Eust. A, p. 15, 15: ἵτι τὸ οὐλομένην Ποροφ ύρ ιος μὲν ὄνομα λέγει. σύνθετον ἐκ τοῦ ὀλοόν καὶ τοῦ μένος, οἱονεὶ τὴν ἔχουσαν οὖλον ἤτοι ὀλέθριον μένος. Cf. excerpt. e Moschopul., p. 692, 12 Bachm., et An. Oxon. lV, p. 404, eundem auctorem afferentia.)
    324
    ἀγαθόν. ἄλλα δὲ εἴωθε ϲυντιθέναι διαβολήν τινων ὡϲ δυϲωνύμων, ὡϲ τὸ Δ ύϲπαρι (Γ 39) καὶ τὸ μ ῆτερ δύϲμητερ (ψ 97 ) καὶ ἦ τάχα Ἶροϲ ἄιροϲ (ϲ 73) ἐϲτι γὰρ ὁ κακόιροϲ, ὡϲ ἄμορφοϲ γυνὴ καὶ Ἴλιον Γακοΐλιον o ὐκ ὁνομαϲτήν (τ 260) διὰ γὰρ τοῦ οὐκ ὀνομαϲτήν τὸ δυϲώνυμον ἐπεϲη κακῷ κεκτημένοι τὸ ἀγαθὸν διαβάλεἰϲ λονται. ἀλλὰ δὴ εἴωθε ϲυντιθέναι εἰϲ διαβολήν τινων ὡϲ δυϲωνύμων οἷον τὸ Δ ύϲπα ρι καὶ τὸ μῆτερ ἐμὴ δύϲμητερ καὶ ἦ τάχα Ἶροϲ ἄιροϲ· ἔϲτι γὰρ ὁ κακόιροϲ, ὡϲ ἡ ἄμορφοϲ γυνή· καὶ τὴν Ἴλιον Κα ϲτήν κοΐλιον οὐκ ὀνομαϲτήν · διὰ γὰρ τοῦ o ὐκ ὀνομαϲτήν τὸ δυϲώμήνατο. νυμον ἐπεϲημήνατο.

    (ln cod. per errorem numero ιζ ′ signatum) editum Z 252.

    Edita C 100.

    Editum H 298.

    Ἦ δ ὴ ἀλιτρόϲ ἐϲϲι καὶ οὐκ ἀποφώλια εἰδώϲ (ε 182). ἀ λι τρόϲ ὁ ἀλιτήριοϲ, ἁμαρτωλόϲ, ἀποφ ώλια δὲ τὰ ἀπαίδευτα. πῶϲ οὖν ἁμαρτωλόϲ τε εἶ καὶ οὐκ ἀπαίδευτόϲ φηϲιν; ἀλλὰ λέγει· πάνυ ἥμαρτεϲ καὶ οὐκ ὢν ἀπαίδευτοϲ, ὡϲ εἰώθαμεν λέγειν· θαυμάζω, πῶϲ ϲοφὸϲ ὢν ἥμαρτεϲ. θαυμάζει δὲ καὶ ἡ Καλυψώ, πῶϲ ἀπιϲτεῖ ἑαυτῇ ταύτη cod. ὁ Ὀδυϲϲεύϲ, εἰ μὴ ὀμύϲει περὶ τῆϲ ἐκπομπῆϲ, καίπερ οὐκ ὢν ἄφρων καὶ γνώμηϲ θείαϲ εὐϲύνετοϲ καὶ ἐρώϲηϲ.

    Edita Τ 71 sqq. et 79 sqq.

    Εditum B⟩ 88, ubi quod dedi ,,rect. quaestio 27 “ errori debetur.

    [*](17 —24 Eadem fere in scholiis ε 182 leguntur, in quibus quae codd. H⟩ HPQ (I ) exhibent in plurimis cum Vat. congrunt. Contra ea scholium quod cod (p. 76) ib. debetur multo illis uberius ita comparatum est, ut dubium sit, utrum P orphyriana, quae hic interciderint (e. c. quae de loco ν 331 affleruntur), servaverit, an quaestionem breviorem , cuius ille auctor fuerit, rebus aliunde petitis auxerit. Huc ut inclinem facit, quod codicis T in Porphyriinis haud ita magna est auctoritas quaeve cum Iliadis cod. B⟩ eiusque similium comparari possit. Accedit, quod neque Eust. ε, p 1529, 51 sqq, plura h. l. legisse apparet. Ne- que tamen contenderim, quaestionem qualem Ρ orph. ediderit cod. Vat integram servavisse. — Aliter Polak, ad Οd. eiusq. schol. cur. sec., p. 288.)[*](20 Cf. excerpt. e Moschopul. , ap. Bachm., p. 695, 28 sqq.)
    325

    Rdiιuτη Θ 233.

    Editum Λ 155.

    Editum I 1 , p. 131. 9 sqq.

    Editum Π 174.