Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae
Porphyrius
Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882
171.---ἀνοήτωϲ δὲ, φαϲὶν, ἐπὶ κλῆρον ἔρχεται· δέον γὰρ ἔλέϲθαι τὸν ἄριϲτον πάντων, ὅπου τοιοῦτοϲ ὁ κίνδυνοϲ ἦν, τὸν δὲ φαυλότατον ἐᾶϲαι. τοῦτο δὲ ποιεῖ ὁ Νέϲτωρ, ἵνα μὴ ἑνὸϲ προκριθέντοϲ ὑβριϲθῶϲιν οἱ λοιποί. τῷ τε πολεμίῳ ἐνδείκνυται, ὅτι οὐχ ἕνα μόνον οἴεται ἀξιόχρεων εἰϲ τὴν πρὸϲ αὐτὸν μάχην. καὶ ἵνα μήτε νικήϲαϲ τὸν ἄριϲτον δοκῇ νενικηκέναι ἀλλὰ τὸν ὑπὸ κλήρου δεδομένον, [*](4 καὶ ante Θόαϲ om. cod.; add. Bkk. margini codicis interiori adscrpt. Ἀριϲτοτλ. 8 οὐκ ἄλλωϲ cod.; corr. Bkk. 14 καὶ διὰ τί L 15 τὸν Μεν. δ L 18 praemittuntur in codd. verba a quaestione aliena: διδάϲκει ὅτι τοὺϲ γέρονταϲ δεῖ καὶ ἀπόνταϲ τιμᾶν, ὡϲ Πηλεῖ μέλει ⟨μέλλει BLp⟩ Ἑλλήνων καὶ μὴ παρόντι 23 μάχηϲ Lp 26 ἡ ὀργὴ Ἀχ. L 29 praecedunt nonulla ad Nicanorem referenda φηϲὶν Lp 31 ἐάϲαι B⟩ 31 μηδενὸϲ codd.; rectum Eust suppeditat 33 ἀξιόχρεων, ο ex ω corr., Lp) [*](29sqq. †Eust. H, p. 674, 4 sqq.)
175. Z 168.
185"v. ad Z 168.
229. διὰ τί ὁ Αἴαϲ τῶ Ἕκτορι δεδήλωκε τὴν τοῦ Ἀχιλλέωϲ μῆνιν[*](*B f. 97ᵇ ad Ἀχιλλῆα. L f. 152a, II.) οὐδεμία γὰρ ἀνάγκη ἦν οὐδὲ φρονίμου ἀνδρὸϲ τὰ παρ’ αὐτοῦ κακὰ τοῖϲ πολεμίοιϲ ἐξαγγέλλειν, ἢ ὅτι ἐγίνωϲκον οἱ Τρῶεϲ τὴν μῆνιν Ἀχιλλέωϲ ὑποδεῖξαι πάντωϲ· ὁ γὰρ Ἀπόλλων ἐδήλωϲεν αὐτοῖϲ ἐντὸϲ οἷϲ φηϲιν (Δ 512. 13)·
276. ὁ μὲν Ἰδαῖοϲ εἰκότωϲ προϲέρχεται, τὸν Ἕκτορα ϲώϲων κινδυνεύοντα·[*](B f. 98h ad Ταλθύβιόϲ τε. L. f. 153a. Lp f. 138a c. l. Ταλθύβιόϲ τε καὶ Ἰδαῖοϲ. Cf. A h. v.) ὁ δὲ Ταλθύβιόϲ οὐκέτι, τὴν νίκην Αἴαντοϲ ἀφαιρούμενοϲ. φαμὲν δὲ ὅτι οὐδέπω ἀκριβὴϲ ἦν ἡ νίκη περὶ τὸν Αἴαντα· ἐπὶ ξίφη γὰρ αὐτοὺϲ ὡρμῆϲθαι λέγει, ἔνθα μάλιϲτα τύχηϲ, οὐ τέχνηϲ καὶ ἰϲχύοϲ, κρίϲιϲ τὸ πλεῖϲτον ἔχει· ἀπὸ ἴϲου γὰρ ὁρμῶνται. ἔτι τε καὶ τὸν Ἕκτορα [*](5 ἕκτορι, ε in ras, L 6 αὐτοῦ L αὑτῷ ci. Kamm. p. 48 7 ἐγίγνωϲκον L Kamm. εἰ ante ἐγίν., ἀδιάφορον post πάντωϲ (lin. 8) e coni. inseruit 10 ἀχιλλεὺϲ BL. πάϊϲ om. codd.; add. Vill. 13 λύϲιϲ om. L in marg exter. B script. Ἀριϲτοτελ. 15 αὐτοῦ codd 19 πεφοβεῖϲθαι L 20 lacunam indicavi inter εἰκότωϲ et πέπονθε, cuius loco fuisse cum Kammero dicas verba λέγει τί. Roemer, Fleckeis. An. 1878, p. 539, pro εἰκότωϲ coni. λεκτέον ἃ vel τί 22 ἦν καὶ ἄλλοι om L 23 sqq. καὶ ὅτι οὐχὶ τεθν. ἢ ἀποπλ., ἀλλ’ ὅτι ἐντὸϲ νήεϲϲι κορ. μηνίων οὐ πάρεϲτιν ci Kamm. 26 ϲώζων Lp 28 φαμέν οὖν ὅτι Lp 29 αὐτοῦ ὡρμεῖϲθαι Lp 29 30 ἔνθα ὁρμῶνται post τὸ τῆϲ νυκτὸϲ κατάϲτημα (p. 110, 1) collocanda esse non solum e schol. A (v. Dind. I, p. 261, 13 not.) et Vict. (Roem. l. c.), sed etiam ex Eust. p. 681, 12 sequitur 30 ἔτι δὲ καὶ Lp) [*](19—25 †B f. 97ᵇ ad Ἀχιλλῆα v. 228: ἐπίτηδες καταπλήττει τὸν πολέμιον τῇ τοῦ κρείττονος προσδοκίᾳ, ὅπως μὴ εὔελπις ᾖ οἰόμενος τεθνάναι ἢ ἀποπεπλευκέναι ⟨cod. ἀποπλευκέναι⟩ τὸν πολέμιον.)
298. αἵ τέ μοι εὐχόμεναι θεῖον δύϲονται ἀγῶνα. ἀγῶνα λέγει καὶ τὸν τόπον· λείηναν δὲ χορὸν χῶρον cod. καλὸν δ᾿ εὔρυναν ἀγῶνα (θ 260) καὶ Ἀργεῖοι δ’ ἐντὸϲ ἀγῶνι καθήμενοι (Ψ 448), καὶ τὸ ἄθροιϲμα δέ Ἥρη ηρη cod. μὲν μετ’ ἀγῶνα νεῶν (Υ 33), καὶ τὸ πλῆθοϲ· λῦτο δ’ ἀγών (Ω 1), καὶ τὸ ἆθλον. θεῖον οὖν ἀγῶνα νῦν τὸ ἱερὸν εἶπε καὶ τὸν νεὼν νέων cod., ἤτοι θεῖον τόπον ὄντα καὶ θεῖον ἄθροιϲμα περιέχοντα, διὰ τὸ πολλῶν θεῶν ἀνατίθεϲθαι ἐντὸϲ αὐτῷ ἀγάλματα. εὐχόμεναι δὲ ἐμοί, οὐχ ὑπὲρ ἐμοῦ, ὅτι περὶ χειρόνων ἦν ἡ εὐχὴ ἀλλ’ οὐχ ὑπὲρ τοῦ χείρονοϲ ὑπὲρ αὐτοῦ ὡϲ χείρονοϲ ?
[*](**B f. 255a ad ὀγῶνα C 376.)νῦν (C 376) τὸν ναὸν λέγει. ἀγὼν δὲ ϲημαίνει ε΄· τὸν τόπον, a ὡϲ τὸ λείηναν δὲ χορὸν Vill. cod. χῶρον καλὸν δ’ εὔρυναν ἀγῶνα, τὸ ἄθροιϲμα· ἦλθε μετ’ ἀγῶνα νεῶν Bkk.; cod. νέων καὶ Παλλὰϲ Ἀθήνη, τὸ πλῆθοϲ, ὡϲ τὸ λῦτο λύτο cod. δ’ ἀγών, τὸ ἆθλον, ἀγῶνοϲ ἆθλα. τὸν ναόν, ὡϲ ἐνταῦθα καὶ αἵ τέ μοι εὐχόμεναι θεῖον δύϲονται ἀγῶνα.
336. Z 252.
433. v. in fine operis.
436. v. ad Z 252.
Ἠώϲ διάφορα ϲημαίνει· τήν τε ϲωματοειδῆ θεὸν διὰ τὸ φάναι τὸν ποιητὴν [*](2 κατὰ ϲιωπ. Lp) [*](3 sqq. Difficillimum dictu est, quaenam Porphyrio causa exstiterit quaestionis nunc praeter pauca quae edidimus frustula deperditae. Dixeris eum de Σ 376 agentem lectionem Aristarcheam comparasse cum iis quae deteriores libri exhibuerant verbis θεῖον κατὰ δῶμα νέοιντο (v. Ariston.). Sed cum aequo iure contendi possit, eum de Π 500 disputantem utrum νεῶν ἐντὸϲ ἀγῶνι (v. schol. A et B) legendum sit quaesivisse, ut in re incerta cod. Vaticani auctoritatem sequi maluimus.) [*](5 ἀγῶνα significare ἄγυριν, συναγωγήν Aristarchus docuit (v. Lehrs, p. 149).) [*](9 Ariston. H 298: ὅτι οὕτως τὴν ἄγυριν καὶ συναγωγὴν τῶν θεῶν, διὰ τὸ πολλῶν θεῶν ἐντὸϲ ταὐτῷ εἷναι ἀγάλματα.) [*](13—18 Transierunt in Etym. M. v. ἀγών, p. 37, additis verbis: οὕτως εὗρον σχόλια ἐντὸϲ ὑπομνήμασιν Ἰλιάδος. Cf. Eust. H, p. 682, 9: ὅτι δὲ πενταχῶς λέ- γεται ὁ ἀγὼν ἀριθμοῦσιν οἱ παλαιοί.) [*](22 sqq. Cum fragmento ad Θ 1 servato coniungenda et ad Porph yrium referenda esse quae e schol. Odyss. huc transtulimus, vel inde efficitur, quod in codd. EQ (Dind.) iis eadem fere subiciuntur quae multis praeterea additis aucta in codd nostris B⟩ L leguntur. Ubi qui factum sit ut prior pars non adscriberetur, v. ad p. 112, 1 (ann. crit.).) [*](lpse Porphyr. in quaest. Vat. ια΄ (= schol. Z 201 v. in extr. op. ) quattuor)
---καὶ ποϲαχῶϲ μὲν ἠώϲ παρ’ αὐτῷ λέγεται εἴρηται· ὅτι δὲ ἡ κροκόπεπλοϲ καὶ ἡ ῥοδοδάκτυλοϲ ἐπὶ τῆϲ δαίμονοϲ λέγεται δῆλον. δὲ τὰ ἐπίθετα ἐκ τοῦ περὶ τὸ ὁρώμενον τῆϲ ἡμέρμϲ καταϲτήματοϲ εἴληπται, ἐξηεῖται τὸ ἐκ ποίαϲ μὲν καταλήψεωϲ ἡ κροκόπεπλοϲ. ἐκ ποίαϲ δὲ ἡ ῥοδοδάκτυλοϲ. φημὶ τοίνυν, ὡϲ διὰ μὲν τῆϲ τοῦ κρόκου χρόαϲ δηλοῖ ὀλίγον τῆϲ ἡμέραϲ φῶϲ πολλῷ τῷ τῆϲ νυκτὸϲ μέλανι κιρνώμενον, ὅταν δὲ λέγῃ ἦμοϲ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοϲ Ἠώϲ (e. c. A 477), διὰ τῆϲ τοῦ ῥόδου χροιᾶϲ δηλοῦν αὐτὸν ὀλίγον τὸ τῆϲ νυκτὸϲ μέλαν πολλῷ τῷ τῆϲ ἡμέραϲ φωτὶ κεχρωϲμένον. καὶ ὅτι τοῦτο νοεῖ, δῆλον ἔϲτω ἐκεῖθεν· μνηϲθεὶϲ γὰρ ἑωϲφόρου, ὡϲ νυκτὸϲ ἔτ’ οὔϲηϲ ἀνατέλλει, ἐπάγει αὐτῷ τὴν κροκόπεπλον ἠῶ·
2. ad v. 5.
[*](*B f. 103a ad κέκλυτέ μευ.)5 sqq. ἐντὸϲ τῇ Διὸϲ δημηγορίᾳ τῇ οὕτωϲ ἐχούϲῃ· κέκλυτέ μευ. πάντεϲ τε θεοὶ πᾶ ϲαί τε θέαιναι, [*](6 ἔνεϲτι in ras. (etiam spir.) B⟩ ἕληϲι L 8 κλυτὸϲ L 9 post μέγα B⟩ ras. 4 vel 5 litterarum; μέγα bis L 10 κλυτὸϲ Ἀμφ. om. codd.; adiecit Kamm. 13 γαῖαν L 14 ἥλιοϲ BL. ἐριννύεϲ L 17 ἀξίον B, ἄξιον L 18 εἴποι L 19 ὅϲτϊ (ϊ supra τ scrpt.) B, corr. Dind. 23 post θείων tres fere litt. eras. B⟩ 26 post θέαιναι in ima pagina B⟩ (quae sequntur f. 103 leguntur) paucae lit- terae detritae; conieci πῶϲ) [*](3. 4 cf. Porph. ∠ 3 2, p. 68, 19.) [*](5 sqq. † schol. ε 421 Dind.: κλυτὸς Ἀμφτρέτη] πῶς οὖν ἀλλαχοῦ φησι κῆτος ἃ μυρία βόσκει ⟨τρέφει Hamb. f. 84⟩ ἀγάστονος Ἀμφιτρίτη; ἀλλὰ τὸ μὲν ἐπὶ τοῦ ὕδατος, τὸ δὲ ἐπὶ τοῦ στοιχείου.) [*](20 sqq. *B f. 90a ad Nύμφαι ὀρεστιάδες Ζ 420 (id. L. f. 139a): σημειωτέον ⟨om. L⟩ ὅτι καὶ ἐντὸϲ τοῖ ὄρεσι καὶ ἐντὸϲ ταῖς πηγαῖς ⟨σπιλαῖ L. ⟩ οἶδε θεὰς ἃς Νύμφας καλεῖ· Νύμφαι κρηναῖαι καὶ Νύμφαι ὀρεστιάδες, κοῦραι Διός. οὕτως πεπληρῶσθαι θείων δυνάμεων Ὅμηρος ἡγεῖτο ⟨ἡγεῖται L⟩ πάντα. cf. schol. ε 445.) [*](23 Porph. de Styge, ap. Stob. ecl phys. I, 41, 53: πληρώσας ⟨Mein. e cod. A κληρώσας⟩ γὰρ ὁ πάντα θεῶν καὶ τοῖς τόποις ἀφορίσας τὰς βὰσιλείας κτλ.) [*](25 sqq. Collato schol. A 524 Porphyriano ad eundem auctorem referenda videtur)
καὶ μὴν κἀκεῖνο λύεται καλῶϲ· πῶϲ γὰρ ὑπεϲχημένοϲ ὁ Ζεὺϲ τῶν Τρώων ἐπικουρίαν οὐκ εὐθὺϲ ἐποίηϲε νικῶνταϲ αὐτοὺϲ κατὰ τὴν πρώτην τῆϲ Ἰλιάδοϲ ἀρχήν, ἀλλὰ νῦν μετὰ ἧτταν καὶ τοϲοῦτον τῶν Τρώων φόνον; ἔδει γὰρ αὐτοὺϲ πρότερον, φαϲὶν, ἀντὶ τῆϲ τῶν ὅρκων παραβάϲεωϲ δοῦναι δίκην. ἃ γὰρ ὁ ποιητὴϲ ἐφρόνει, ταῦτα ποιεῖ τινα λέγοντα· λέγει γὰρ ὁ Ἀγαμέμνων·
ταῦτα μὲν οὖν εἴρηται. τί δὲ δηλοῦν ἐθέλει ἀλλ’ ἅμα πάν τεϲ αἰνεῖτ᾿, ὄφρα τάχιϲτα τελευτήϲω τά δε ἔργα (Θ 8. 9), οὐ πάντωϲ παρέϲτηϲε. ποῖα γὰρ ἔργα τελευτήϲει, οὐ παρέϲτηϲεν ὁ Ζεύϲ, ἀλλ’ ἐντὸϲ ἀϲαφεῖ εἴαϲεν. λέγει δέ ὃ ἐγὼ ἐργάζεϲθαι μόνοϲ βούλομαι, πρὸϲ ἃ καὶ παρακελεύεται μηδένα ἀντιπρᾶξαι τῶν θεῶν. ἐργάζεϲθαι δὲ ἠβούλετο εἰϲ τέλοϲ ὡϲ Ἀλχιλῆα τιμήϲῃ, ὀλέϲῃ δὲ πολῖται λέαϲ ἐπὶ νηυϲὶν Ἀχαιῶν (B 3. 4)· ἔφη γὰρ οὐ γὰρ ἐμὸν παεἴργειν [*](3 Vill.; cod. εἵργειν 5 δὲ add. Bkk.; cod. om. 12 pro ἀρχὴν Roem. ap. Fleckeis. 1878, p. 539, coni. μάχην 17 ἐπιϲείηϲιν cod. 21 pro Τρωϲὶ Kam m., p. 53, coni. πρώτῃ 32 γὰρ om. cod.; add. Bkk.) [*](prior pars schol. B f. 103a ad Ζεὺς Θ 2 (id. Lp f. 142ᵇ c. l. Ζεὺς δὲ θεῶν), qua ad nostrum locum corrigendum Kammer usus est:) [*](εἰκότω νῦ ἄρχετα συμμαχεῖν Τρωσὶν ὁ Ζεύς, ὁπότε τῆς παραβάσεως δίκην ⟨δίκας Lp⟩ ἀπέτισαν Διομήδε καὶ Πάνδαρος ἀνῃρέθη ⟨ἀνῃρήθη Lp⟩ καὶ Τρῶες ὡμολόγησαν τὴν παράβασιν, δι᾿ ὧν πέμπουσιν Ἰδαῖον ἀπολογούμενοι τοῖς Ἕλλησιν. αὔξει δὲ τὰ Ἑλλήνων ὁ ποιητής, ε γε καὶ ἐκκλησίας ἐδέησε τῷ Διί, ἐ δὲ τοῖ ἑξῆς καὶ κεραυνῶν δεῖται πρὸς τὴν ἧτταν αὐτῶν. καὶ ἐντὸϲ ἄλλοις κτλ., quae huc non pertinent.)
14.---πῶϲ δὲ δύναταί τιϲ ἐκεῖϲε κατελθεῖν; φαμὲν δὲ ὅτι οἱ ἀπειλοῦντεϲ τὰ ἀδύνατα ϲχεδὸν ἀπειλοῦϲι πρὸϲ κατάπληξιν.
[*](A c. l. ϲειρὴν μέν κεν.)25. 26. . . . . οἱ δὲ ζητοῦϲι, πῶϲ πάντων περιγίνεται ὁ Ζεὺϲ ὁ ὑπὸ τριῶν μόνων δεθείϲ, καθά φηϲιν ἐντὸϲ τῆ A (400)· ῥητέον οὖν ὅτι ἐκεῖ μὲν ἐξ ἐπιβουλῆϲ ἡ ἰϲχύϲ, ἐνταῦθα δὲ ἐκ τοῦ φανερῶϲ κρατεῖν.
[*](*B f. 296a ad πρόφρονι X 183. L f. 457b, II.)39. 40. ὁ νοῦϲ ἀϲαφήϲ, ὅντινα ἀγνοήϲαντεϲ ἠθέτηϲαν τὰ ἔπη. ἡ δὲ ἀϲάφεια ἐκ τοῦ πρόφρονι· ἀπέδοϲαν γὰρ ὡϲ δηλοῦντοϲ τοῦ ποιητοῦ διὰ τοῦ πρόφρονι· οὐ κατὰ ϲπουδὴν ταῦτα ἀγορεύω. ἔϲτι δὲ οὐ τοῦτο, ἀλλὰ τῇ πρό κέχρηται ἀντὶ τῆϲ ὑπέρ ϲυνήθωϲ, ὡϲ ἐντὸϲ τῷ ἀεθλεύων πρὸ ἄνακτοϲ ἀμειλίκτου (Ω 731) ἀντὶ τοῦ ὑπὲρ ἄνακτοϲ, καὶ ἐντὸϲ τῷ χρείῃ ἀναγκαίῃ πρό τε παίδων καὶ γυναικῶν (Θ 57) ἀντὶ τοῦ ὑπὲρ παίδων καὶ γυναικῶν βούλεται λέγειν. φηϲὶν οὖν καὶ ἐνταῦθα· οὐ καθ’ ὑπερφροϲύνην οὐδ’ ὡϲ τύραννοϲ λέγω ταῦτα· βούλομαι γὰρ ἤπιοϲ εἶναι καὶ πρᾶοϲ. καὶ ὁ τοί οὖν παραπληρωματικὸϲ καὶ οὐκ ἀντὶ τοῦ ϲοί παρείληπται. πρέπουϲα τοίνυν ἡ διάνοια ἄρχοντι. [*](1 ὅτι, fuit ὅττι, alter. τ eras., B⟩ 15 in codd. haec antecedunt: οἱ Ἀττικοὶ βάραθρον αὐτό φαϲιν ἐκεῖ L 20 L lemmatis instar versus habet θάρϲει Τριτογεένεια φίλον τέκοϲ· οὔ νύ τι θυμῷ πρόφρονι μυθέομαι, ἐθέλω δέ τοι ἤπιοϲ εἶναι, tum ὁποῖον ἀϲαφὴϲ κτλ. 25. 26 γυναικῶν ἀντὶ τοῦ — καὶ γυναικῶν om. L 26 καὶ post οὗν om. L) [*](20 sqq. Scholium in codicibus per errorem ad X 183 adscriptum esse, ex Ariston. Θ 39. 40 apparet docente non illo sed nostro loco versus spurios habitos esse (cf. Ariston. X 183. 84).) [*](22 sqq. † B⟩ f. 103b ad πρόφρονι v. 40 (Lp f. 143). ἀντὶ το ὑπέρφρονι, ὡς πρὸ παίδων καὶ πρὸ γυναικῶν. ὁ λόγος οὗν οὕτως· οὐ βούλιομαί σοι ⟨om. Lp⟩ τυραννικὴν ἀπήνειαν ἀλλὰ βασιλικὴν ἐνδείκνυσθαι πρσήνειαν. δείκνυσι δὲ ὅσον δύνανται λόχοι εὐμενεῖς, καίτοι παιδὸς πρὸς πατέρα.) [*](Eust. Θ, p. 696, 45: πρόφρονα δὲ θυμόν — ἢ κατὰ Πορφύριον τὸν ὑπέρφρονα ἥτοι καταφρονητικόν. Cf. id. p. 698, 13; Paris. 2681 ap. Cram An. P. III, p. 30, 26.)
53. 54. δεῖπνον λέγεται καὶ τὸ ἐξ ἑωθινοῦ ἀκράτιϲμα, ὡϲ νῦν[*](*B f. 104a ad δεῖπνον.) ἐντὸϲ τοῖϲ προκειμένοιϲ, καὶ τὸ ὑφ’ ἡμῶν λεγόμενον ἄριϲτον, ὡϲ ἐντὸϲ τῷ δεῖπνον.
56. καὶ πῶϲ φηϲι πολλέων alt. λ eras. Β; πολέων Lp ἐκ[*](B f. 104a ad παυρότεροι. Lp f. 144a c. l. παυρότεροι.) πολίων (B 131); νῦν οὖν τοὺϲ ἰθαγενεῖϲ φηϲι· διὸ καὶ τὸ πρό τε παίδων καὶ πρὸ γυναικῶν (Θ 57). ἢ ἑαυτῶν ἥττουϲ γενόμενι διὰ τὸν θάνατον. ἀναγκαίωϲ δὲ καὶ τὸ μέμαϲαν ἐπιφέρει, ἵνα μὴ νομίϲωμεν ι in ras. B αὐτοὺϲ ἐπτηχόταϲ ἐξιέναι διὰ τὴν προγενομένην ἧτταν.
58. πᾶϲαι δ’ ὠίγνυν το πύλαι, ἐκ δ’ ἔϲϲυτο λαόϲ. οὐ λέγει[*](*B f. 104a ad πᾶϲαι. L f. 164a.) περὶ τῶν ἐντὸϲ Ἰλίῳ πυλῶν μόνον ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν ἐντὸϲ τῷ ναυϲτάθμῳ πᾶϲαι. τῶν Ἐλλήνων, οὐδὲ λαὸν τὸν Τρωικὸν μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸν Ἐλληνικόν· τούτῳ γὰρ ἀκόλουθον καὶ τὸ οἱ δ’ ὅτε δή ῥ’ ἐϲ χῶρον ἕνα ξυνιόντεϲ ἵκοντο (Θ 60). εἶτα ἐπάγει ὅτι ϲυνέβαλλον παντάπαϲι τὰϲ ἀϲπίδαϲ ἀϲπίϲι, τὰ ἔγχη τοῖϲ ἔγχεϲι, τὰϲ δυνάμειϲ ταῖϲ δυνάμεϲι. καὶ ἀναλαμβάνει αὐτά ἀϲπίδεϲ ὀμφαλόεϲϲαι ἔπληντ’ ἀλλήλῃϲιν (Θ 62) ἔψαυον γὰρ ἀλλήλων, τουτέϲτιν αἱ μὲν τῶν Τρώων ταῖϲ τῶν Ἐλλήνων.
70. ἐντὸϲ δ’ ἐτίθει δύο κῆρε. πρὸϲ Αἰϲχύλον ψυχοϲταϲίαν γρά[*](*B f. 104a ad κῆρε. L f. 164a.) ψαντα καὶ τὸ κήρ ἀκούϲαντα οὐκ ἐπὶ τῆϲ μοίραϲ λεγόμενον ἀλλ’ ἐπὶ κῆρε. [*](1 ἡπιότητα B⟩ 29 ἐντὸϲ — κῆρε om L 30 inter κήρ et ἀκούϲαντα in B⟩ rasura octo fere litterarum, in qua α script.) [*](4— 13 †L h. v. f. 163a, II, εἰς τὸ οἱ δ᾿ ἄρα δεῖπνον ἕλοντο καρηκομόωντες Ἀχαιοὶ ῥίμφα κατὰ κλισίας, ἀπ᾿ αὐτοῦ δὲ θωρήσσοντο· ὅτι δεῖπνοντ λέγει τὸ ⟨om. cod.⟩ κατὰ τὸ ἑωθινὸν ἀκράτισμα· ἐντύνοντο ἄριστον ἅμ᾿ ἠοῖ κειαμένω ⟨κειμένω cod.⟩ πῦρ. τὸ δ᾿ ἐντὸϲ τοῖς προκειμένοι cet., quae cum iis quae supra e cod. B⟩ edidimus congruunt.) [*](Aristarchum auctorem huc in re Porphyrium sequi, ex iis apparet quae Lehrs, Ar, p. 127, congessit.) [*](20 sqq. Scholium. quod no Dindorfo, Phil XVIII, p. 345, auctore inter Porphyriana retuli, insistere videtur iis at prave, vereor, intellectis, quae de notione verb. πᾶσαι πύλοι Aristarchus (Lehrs, p. 126) disputaverat. Cf. Porph. M 175.) [*](29 sqq Scholium, quod Dindorfius nescio quem codicem secutus Porphyrii nomine insignivit, recte ad eum auctorem referri, cum ratio docet totiens a Porphyrio)
πῶϲ δύο κῆρεϲ ἐντίθηϲιν ὁ Ζεύϲ, ὥϲπερ ἀνὰ μίαν ἑκατέρου ϲτρατοῦ, ἐντὸϲ δὲ τοῖϲ ἑξῆϲ πλείουϲ αὐτάϲ φηϲιν· αἱ μὲν Ἀλχαιῶν κῆρεϲι ὅτι αἱ δύο καὶ πολλαὶ ἂν εἶεν· λέγομεν γοῦν οὖν Lp διττὰ πράγματα. πλειόνων δὲ ἔμφαϲιν διδόντοϲ τοῦ ὀνόματοϲ, εἰκότωϲ ἐντὸϲ τῇ μεταλήψει πλέοναϲ εἶπεν. ἔϲτι δὲ ϲχῆμα ϲυνεκδοχικῶν ϲχημάτων ἕν. quae sequuntur de origine V. κήρ ad Porphyrium referre non audemus.
[*](4 τίϲ ἡ om. L 12 τὸν om. L 15. 16 Τρώων ἑζέϲθην om L ἔφην L)[*](repetita ὅτι αὐτὸς ἑαυτὸν ὁ ποιητὴς ἐξηγεῖται (lin. 4), tum scholium quod huic subiunximus, multo quidem brevius at servata quaestionis forma ad nos propagatum. Cf. etiam schol. Porph. versui Ψ 259 adscriptum.)[*](1. 2 † B f. 296b ad κῆρε Χ 210: κῆρας τὰς μοίρα λέγει, οὐ τὰς ψτχάς, ὡς ἐξεδέξατο φαύλως . . . . . ἐπάγει γὰρ τὴν μέν, τὸ κέαρ δὲ λέγεται οὐδετέρως ἐπὶ τῆς ψυχῆς . . . . . Cf. Ariston. Θ 70. Χ 210. — Quae supra usque ad lin. edidimus exscripsit Paris. 2679 ap. Cramer., A. P. lIl, p. 11, 24. Idem ap. Apollon. lon. et Hesych. v. κῆρ.)[*](13 Cf. Ariston. Θ 73. 74.)[*](17—20 †B f. 104b ad αἱ μὲν v. 73 (id. Lp f. 144a c. l. αἱ μὲν Ἀχαιῶν): . . . . . τὸ δὲ ἑζέσθην ἀντὶ τοῦ ἕζεσθεν, ὡς ἄερθεν· ὅμοιον ἐστι τῷ μιάνθην αἵματι μηροί ἀντὶ τοῦ ἐμιάνθησαν.)[*](18. 19 Aliter B f. 54a ad τοῖοι τοι ∠ 146 (id. Lp f. 94a c. l. τοῖοι τοι): . . . . . τὸ δὲ μιάνθην ἀντὶ τοῦ μιανθήτην· ἔστι δὲ δυϊκὸν ἐκ συγκοπῆς.)72. οὐκ ἄρα, φαϲὶν, ἐχαρίϲατο τῇ Θέτιδι, εἰ μοιρίδιον ἦν. φαμὲν[*](B f. 104b ad ἧμαρ. Lp f. 144a c. l. αἷϲιμον ἧμαρ.) δὲ ὅτι εἰϲ ἐπίταϲιν τῆϲ Μοίραϲ καὶ αὐτὸϲ ὁπλίζεται (v. 43) κατ᾿ αὐτῶν αὐτὴν Lp, ὅπερ ἦν τῆϲ χάριτοϲ.