Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

1. Πῶϲ ἐντὸϲ τῷ καταλόγῳ δεύτερον εἰπὼν Ἀχιλλέωϲ Αἴαντα (B 768) τὴν πρώτην ἀριϲτείαν οὐ τούτῳ τῷ δὲ Διομήδει ἀνατίθηϲιν: ἢ ὅτι ὁ μὲν δυϲκίνητοϲ καὶ μεγαλόφρων τὴν φύϲιν ὑπάρχων κατὰ πάϲαν τὴν μάχην ἦν ἄριϲτοϲ, ὁ δὲ ὀξὺϲ καὶ φιλότιμοϲ ὤν ὑπὸ τῆϲ Ἀγαμεμνονοϲ Δ ιομηδέἵ. A f. 62a c. l. προτροπῆϲ Δ 370 ἀνεπτέρωται· οἱ γὰρ νεανίϲκοι καὶ θυμοειδεῖϲ ὑπερεθιϲθέντεϲ εἰϲ μεγάλην τὴν ἐπίδοϲιν ἀναφέρονται. ἢ ὅτι εἰϲ τὸν μείζονα κίνδυνον αὐτὸν φυλάττει τὸν περὶ τῶν νεῶν· ἧττον γὰρ ἀπεδίδραϲκε καὶ διὰ τὸ δέοϲ Ἀχιλλέωϲ (H 116. 17 ?) καὶ διὰ τῶν ὅρκων τὴν ὑποψίαν. καλῶϲ δὲ ὁ Διομήδηϲ προτρέπεται ἰδίᾳ · ἡ γὰρ κοινὴ πρὸϲ τὸ πλῆθοϲ προτροπὴ τὸν καθ’ ἕνα ἀμελέϲτερον ἐργάζεται, ἡ δὲ πρὸϲ ἕνα τινὰ μονομαχία εὐθαρϲέϲτερον καὶ γενναιότερον.

7. ἀδύνατον τοῦτο πῶϲ γὰρ ἂν ἔζηϲεν ὁ οὕτω καιόμενοϲ ἅπὸ[*](*B f.2b ad κρατόϲ. lade a lin. 9 (εἶωθε) etam *B f. 153b ad πυρὸϲ Λ 596 (B2) et L ibid. f. 243a.) τῆϲ κεφαλῆϲ καὶ τῶν ὤμων ἐγχειρεῖ μὲν οὖν τῷ ἔθει λύειν, ὅτι ϲυγ κεχώρηται τὸ δοκεῖν τοὺϲ θεοὺϲ δύναϲθαι τοιαῦτα δρᾶν τιναϲ ἃ τοῖϲ, πάϲχουϲιν ἀκίνδυνά εἰϲι κατὰ τὴν ἐκείνων προαίρεϲιν. λύεται δὲ Vl ἐκ τῆϲ λέξεωϲ διχῶϲ, ἢ ὅτι τὸ πῦρ οὐ κυριολογεῖ ἀλλ’ ἐπὶ τῆϲ λαμπὴ δόνοϲ τίθηϲιν, ἢ ὅτι μετωνυμικῶϲ ἀπὸ κρατόϲ τε καὶ ῶμων λέγει, ἀπὸ τῶν περιεχομένων ἐπὶ τὰ περιέχοντα· προείρηται γὰρ δαῖέ οἱ ἐκ κόρυθόϲ τε καὶ post h. v. B rasura ἀϲπίδοϲ ἀκάματον πῦρ (v. 4). ἢ καὶ ἐκ τοῦ ἔθουϲ· εἴωθε γὰρ om. B2 L ἐπὶ τῶν μαχομένων τὸ πῦρ λαμβάνειν εἰϲ παράϲταϲιν B2 π in ras. τῆϲ ϲυντόνου ϲυντόμου L καὶ ἐνθέρμου ὁρμῆϲ· ὧϲ οἱ μὲν μᾶρναντο μάρνανται L δἐμαϲ πυρὸϲ αἰθομἐνοιο (Λ 596. N 67 3. P 366. (C 1 ) καὶ (Δ 342. MA 316) μάχηϲ καυϲτειρ ῆϲ ἀντίη ολῆϲαι ἀντιβολήϲαϲ L. καὶ τὰ περὶ τὸν Διομήδη οὖν παραϲτατικὰ τῆϲ κατὰ τούϲ ῶμουϲ καὶ τὰϲ χεἰραϲ ἐνθέρμου ὁρμῆϲ καὶ τῆϲ κατὰ τὴν κεφαλὴν πυκνοτέραϲ ἐπιϲτροφῆϲ· οὕτω γὰρom. B2 καὶ κορυθαίολοϲκορυθαιόλοϲ ΒΒ2, tum ὁ Ἕκτωρ B2 εἴρηται.

Ζωίλοϲ Ζωῖλοϲ A ὁ Ἐφέϲιοϲ κατηγορεῖ τοῦ τόπου τούτου καὶ[*](A f. 62a c.l. ἀκάματον. L f. 92a. Cf. Cramer, An. Par. III, p. 9. 165.) μεμφεται τῷ ποιητῇ τὸν ποιητὴν L, ὅτι λίαν γελοίωϲ πεποίηκεν ἐκ τῶν ῶμων τοῦ Διομήδουϲ καιόμενον πῦρ· ἐκινδύνευϲε γὰρ ἂν καταβαλεῖν φλεχθῆναι καταφλεχθεὶϲ A ὁ ἥρωϲ. ἐνίοι μὲν οὖν παρειλῆφθαι τὸ ὡϲ κατὰ ϲυνήθειαν τῷ ποιητῇ, ὡϲ καὶ ἐντὸϲ ἑτέροιϲ ὣϲ οἱ μὲν μάρναντ δέμαϲ πυρόϲ, καὶ ἐνθάδε τὸ δαῖἐ οἱ ἀκάματον πῦρ, ἵν’ ᾖ ὡϲ πυρὸϲ φανταϲία, οὐκ εἰδικῶϲ ἰδικῶϲ A πῦρ L verbis poëtae δέμαϲ πυρὸϲ adlidit αἰθομένοιο, tum ita peIsit: ὡϲ πυρὸϲ φανταϲίαν καὶ οὐκ εἰδικὸν πῦρ λέγει ὁ ποιητήϲ, ὃ βέλτιον ἂν εἰεν.

20. κατηγορεῖ καὶ τούτου Zωίλοϲ, ὅτι λίαν φηϲὶ γελοίωϲ πεποίηκε[*](*B f. 63a ad ἀπόρουϲε. L f. 92ᵇ c.l. Ἰ Ἰδαῖοϲ δ᾿ ἀπόρουϲε. Lp f. 102b et Α f. 62b c. eod. l.) τὸν Ἰδαῖον ἀπολιπόντα τοϲ ῖππουϲ καὶ τὸ ἅρμα φεύγειν. ῥητέον οὖν ὅτι κατέθορε μὲν τοῦ ἅρματοϲ ὡϲ ὑπεραϲπίϲων τῷ ἀδελφῷ, εὐλα. βηθεὶϲ δὲ τὸν πολέμιον εἰϲ φυγὴν ὥρμηϲεν. οἱ δὲ λέγουϲιν ὅτι είδὼϲ τὸ Διομήδουϲ φίλιππον διὰ τοῦτο ἐᾷ τοὺϲ ῖππουϲ, ὅπωϲ περὶ αὐτοὺϲ γένηται. ἢ ὅτι οὐκ ἐπέϲτηϲε τῷ ϲυμφέροντι· αἱ γὰρ φρένεϲ ταραχθεῖϲαι παρέπλαγξαν καὶ τὸν ϲοφόν. τοιοῦτοϲ εὺρίϲκεται παρ’ αὐτῷ καὶ Ἀλεξανδροϲ [*](27 καὶ τούτου τοῦ τόπου ὁ Ζ. A πεποίηκεν ὁ ποιητὴϲ τὸν Ἰδ. A 28 A. post φεύγειν ita: ἠδὐνατο γὰρ μᾶλλον ἐπὶ τοῖϲ ῖπποιϲ ἀλλὰ ῥητέον ὅτι, L: δυνατὸν γὰρ μᾶλλον ἐπὶ τοῖϲ ῖπ ποιϲ φυγεῖν, ἀλλὰ ῥητέον ὅτι κτλ. . 29 τὸν ἀδελφὸν A 30 εἰϲ φυγὴν ἐτράπη A 31 τὸν Διομ. φίλ. Lp 32 ἐπέϲπειϲε B, ἔϲπειϲε A (?), ἐπέπειϲε Lp, ἀπέϲπαϲε L, ἐπέϲτηϲε Bkk. ταραχθῆϲαι A 33 τὸ ϲοφ. A καὶ ὁ Ἀι. A.) [*](5 B⟩ f 62a ad πῦρ (v.7): πῦρ ἐνταῦθα τὴν λαμπηδόνα καλεῖ.) [*](15 —17 Cf. Porph yr. quaest. Vatic. 3 (= *B Z 359): . . . καὶ κορυθαίολος οὖν ὁ συνεχῶς κινῶν τὴν κόρυθα) [*](27 sqq. Cf. Eust. p. 516, 22 sqq.)

8. καὶ μὴν ἀπήλαϲτο τὸ ἄρμα. ἢ τῷ τόπῳ τῶν ἁρμάτων φηϲίν. διό τινεϲ ἔλεγον· παρ’ ὄχεϲφι πᾶϲιν ὀρίνθη θυμόϲ, ἵν’ ᾖ οὕτωϲ· τοῖϲ ἁρματηλάταιϲ  ὁ Θυμὸϲ ὠρίνθη προϲσοκῶϲι τὸ δεινὸν ἐψ’  ἑαυ τοὺϲ ἥξιν. τὰ δὲ ὲπείγοντα πρῶτον εἰπὼν ἐπιψέρει καὶ τῶν Τρώων τὀ  πάθοϲ.

127. ad Ζ 129.

132. ν. 315—41.

137. schol. de variis domiciliorum et rusticorum et urbanorum partibus quoniam casu cum h. l. in libris ( *B et L) coninctum est, in fine operis nostri edetur.

153. cf. ad Α 250.

182. καὶ πῶϲ γινώϲκει πολέμιον ὄντα ὅτι ἔϲτιν ὅτε καὶ κατ’ αὐτὸν τὸν πόλεμον ϲυναντῶϲιν ἀλλήλοιϲ καὶ γνωρίζονται, ἐϲτι δ’ ὅτε καἰ om. B Lp μὴ ὄντοϲ πολέμου κατοπτεύοντεϲ βλέπουϲι τοὺϲ ἀλλήλων ἀριϲτεῖϲ.

265.---πόθεν δὲ οἶδεν ἐξ αἰχμαλώτων δηλονότι, ὅθεν καὶ ἰδομενεὺϲ ἔμαθε τὰ περὶ θρυονέωϲ (N 3 74 sq .). δύναται δὲ καὶ ὡϲ Ἀλργεῖοϲ εἰδέναι ταῦτα, εἰ γε Ἡρακλῆϲ ἐϲτράτευϲεν ἐπὶ Τροίαν ἐπίνοιαν Lp.

269.---πῶϲ παρὰ τῷ Πριάμῳ τὸ γένοϲ οὐ ϲώζεται; ὅτι τοὺϲ Λαομέσοντοϲ Ἡρακλῆϲ ἀπήγαγε πορθήϲαϲ τὴν Ἴλιον.

290. 91. ζητεῖται πῶϲ Διομήδουϲ μὲν ἀκοντίϲαντοϲ πεζοῦ, Πανβέλοϲ δάρου δὲ ἀπὸ ἅρματοϲ, οὕτωϲ ἐκ τοῦ κοιλοτέρου φερόμενον τὸ δόρυ νεν Ἀθήν κατωφερῆ πεποίηκε τὴν τρῶϲιν. ἔϲτι δὲ λέγειν, ὅτι πρῶτον μὲν Ἀθήνᾶ καὶ τὰ ἑξήνη ἦν ἡ κατειnύνουϲα αὐτό, ἦν δυνατὸν τοῦτο ποιῆϲαι, ἔπειθ’ ὅτι προϲεπινεύϲαϲ ὁ Πάνδαροϲ ἕνεκα τοῦ θεάϲαϲθαι, εἰ καιρίωϲ τέτρωται ὁ Διομήδηϲ, οὕτωϲ ἐβλήθη διὰ τῆϲ ῥινὸϲ τὴν γλῶϲϲαν. οἱ δὲ ὅτι ἐντὸϲ ἀνωμάλοιϲ τόποιϲ μαχομένων εἰκὸϲ τὰ μὲν ἅρματα ἐντὸϲ χθαμαλωτέροιϲ [*](1 ἀγόμενοϲ B⟩ LLp post κόρυθοϲ AL. ins.: καὶ τῆϲ παρούϲηϲ ϲυμρορᾶϲ 2 τῷ παρόντι ξίφει AL 24 ἐζήτηται L μὲν om. L. 26 τὴν πτῶϲιν Lp Ἀθηνᾶ om. Lp 27 αὐτὸ om. Lp ἧ δυν. ῆν L ἐπειδὴ A 28 ἐτρώθη L 29 ῥηνὸϲ A γλῶτταν L. 30 ἀνομάλοιϲ A.) [*](1 Cf. Porph. Γ 370.) [*](3 sqq. Cf Nicanor (schol. A).) [*](18—23 Quod codicis B⟩ scholia huc pertinentia non exstant e conditione fol. 68. 69 ( E 259 3—55) explicaturi v. Hiller ap. Fleckeis. XCVII,p. 803.) [*](24 sqq. B⟩ f. 68 ad βέλος δ’ ἔθυνεν (ab eo qui textum utriusque folii scripsit exaratum ; id. L. f. 102a): δητοῦσι ⟨τινες add. L ⟩, πρ τοῶ Πανδάρου τῷ δόρατ πεληότος κ ατὰ τὸν ἀψθσλμὸν τὲ δόρυ ἐξῆλθε διὰ ⟨κατὰ L⟩ τοῦ γενείου. ῥητέον οὖν ὅτι Ἀθηνᾶ μείξων ιὖσα καὶ ὑψηλοτέρ ἄνωθεν κατενεχθῆναι ἐποίησε τὸ δίρυ, ῥῖνα παρ ὀψθαλ μόν, καὶ οὕτως λευκοὺς διεπέρησεν ἀδόντας.)

315—41. οὐχ ἵνα μὴ τρωθῇ· πῶϲ γὰρ ἐνόμιϲεν ἄτρωτον τὸν[*](Lp f. 108a c. l. ἀμφὶ δ᾿ ἑὸν (v. 314.)) ἑαυτῆϲ πέπλον εἶναι, τιτρωϲκομένων καὶ τῶν θεῶν; ἀλλ᾿  ὑπὸ οὐδενὸϲ αὐτὸν αὐτῶν cod. τῶν πολεμίων ὁραθῆναι θέλει. ὡϲ γὰρ αὐτοὶ οἱ θεοὶ τοῖϲ ἀνθρώποιϲ εἰϲὶν ἀφανεῖϲ, οὕτω καὶ ἡ ἐϲθὴϲ αὐτῶν ἀόρατοϲ. πῶϲ οὖν ἐπιφέρει μή τιϲ Δαναῶν τα χυπώλων χαλκὸν ἐνὶ ϲτήθεϲϲι βαλὼν ἐκ θυμὸν ἕληται ἀπὸ τοῦ ἡγουμένου ἐδήλωϲε τὸ ἑπόμενον. εἰ γὰρ ὤφθη, ἴϲωϲ ἂν ἐτρώθη, καὶ τρωθεὶϲ ἀπέθανε. Διομήδηϲ δὲ μόνοϲ ἐπεδιώκει· τὴν ἀχλὺν γὰρ ἦν ἀφηρημένοϲ.

(336). διὰ τί κατὰ χειρὸϲ τιτρώϲκεται ἡ Ἀφροδίτη; ὅτι τῆϲ χειρὸϲ[*](*B f. 65a ad v. 132. Lp f. 104b. L f. 96b.) λαβομένη ὅτι δεῖ λαβ. Lp παρῄνει τὴν Ἑλενην (Γ 385).

διὰ τί κατὰ χειρὸϲ τιτρώϲκεται Ἀλφροδίτη; ὅτι χειρὶ λαβομένη παρῄνει τὴν Ἑλένην. καὶ ἄλλωϲ. ἠρέθιϲται ἀκούϲαϲα.

341. ἄλογοϲ ὁ ϲυλλογιϲμόϲ· οὐ γὰρ διότι ϲῖτον καὶ οἶνον οὐ[*](*B f. 69b ad οὐ γὰρ ϲῖτον.) προϲφέρονται, διὰ τοῦτό εἰϲιν ἀναίμονεϲ καὶ ἀθάνατοι· πολλὰ γὰρ καὶ ἄλλα ζῶα οὐ προϲφέρεται ταῦτα. λύεται δὲ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ· ὑπακοῦϲαι γὰρ δεῖ τῷ οὐ ϲῖτον ἐδουϲιν ἀλλ᾿ ἀμβροϲίαν, τῷ δὲ οὐ πίνουϲιν οἶνον ἀλλὰ νέκταρ.

338. οὐκ εὖ φαϲι προϲκεῖϲθαί τινεϲ τὸ πολλά οὐκ εὑ φαϲ. ἔνιοι πρόϲκειται τὸ πολλά Lp· καὶ γὰρ ἐραϲτήϲ ἐϲτι om. Lp καὶ ἀδελφὸϲ μαὶ τοῖϲ αὐτοῖϲ βοηθεῖ. ῥητέον δὲ om. Lp ὅτι τὸ γυναικεῖον καὶ ἀϲθενὲϲ ἐμφαίνει ἡ πολλὴ δέηϲιϲ καὶ τὸ γονυπετεῖν LP add.: ἄμπυξ δὲ κτλ. quae huc non pertinent.

430. καὶ πῶϲ ὕϲτερον (889 sqq.) ὑβρίζει αὐτόν; ὅτι τὸ δίκαιον ὑπερέβαινεν οὐ βοηθῶν ἀλλὰ καὶ αὐτουργῶν κατὰ τῶν Ἀχαιῶν· Περίψανια γοῦν ἀπέκτεινεν (ν. 842).

451. καὶ πῶϲ Διομήδηϲ οὐ μηνύει τοῖϲ Ἀχαιοῖϲ ὅτι εἴδωλον ἦν, τὴν ἀχλὺν ἀφῃρημένοϲ ἀφήρηται γὰρ τὴν ἀχλὺν Lp, ὄφρ’ ε ὐ ὠγινϲκοι ϲκοι γινώϲκῃ L p θε ὸν ἠδὲ om. Lp καὶ ἄνδρα (v. 128); ῥητέον δὲ om. Lp ὅτι τὸ εἴδωλον ἀμφοτέρων τούτων ⟨ἀμφοῖν, om. τούτων, Lp> ἐϲτέρηται.

453. τὸ λαιϲήια εἰ καὶ ἄλλοι ἄλλωϲ ἀποδεδώκαϲιν, ἀλλ’ ἐγῶ λαιϲήια. φημι ϲάκη λέγειν κοῦφα ἤγουν ἐλαφρά — τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ πτερό εντα — εντα —, λαιϲήια δὲ εἰρῆϲθαι τὰ ἐντὸϲ τῇ λαιῇ βαϲταζόμενα μικρὰ ἀϲπιδίϲκια, ὥϲ ποτε ἔφη ὁ δ’ ἀριϲτερὸν ὦμον ἔκαμνεν ἔμπεδον αἰὲν ἔχων ϲάκοϲ αἰόλον (Π 106). πτερόεντα δὲ ὡϲ κοφα· τῷ δ εὐτε πτερὰ γίνετο (Τ 386).

504. πῶϲ τὸν οὐρανὸν πολύχαλκον λέγει καὶ πάλιν χρυϲοῦν, ὡϲ τὸ χρυϲἐῳ ἐντὸϲ δαπέδ ῳ (Δ 2) ἰϲτέον δὲ ὅτι ὅταν μὲν ϲτερεὸν βούληται λέγειν, τότε πολύχαλκόν φηϲιν, ὅταν δὲ καλόν, χρυϲοῦν.

522. διὰ τί μὴ πύργοιϲ ἢ ὄρεϲιν; ὅτι ὕϲτερον κινηθήϲονται.