Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

1. Ὁ μὲν Ἀρίϲταρχοϲ τὸ ἠγορόωντο ἀποδέδωκεν ἀντὶ τοῦ.[*](L f. 73a, II. Et. (Noeh. P. 38). II.) ἠθροίζοντο. βέλτιον δὲ λέγειν τὸ διελέγοντο, ὥϲπερ καὶ τὸ ὡϲ ὁ ππ ὄ τ’ 〈ὁππότ’ L.⟩ ἐντὸϲ Λήμν ῳ κενεαυχέεϲ ἠγοράαϲθε (Θ 230). εἰ γὰρ εἰπεῖν ἐβούλετο ἠθροίζοντο, ἔφη ἄν· οἱ δὲ θεοὶ πὰρ ζηνὶ καθήμενοι ἠγερέθοντο ⟨ἠγερέθεντο L⟩ τοῦτο μὲν γὰρ ἐκ τοῦ ἀγείρεϲθαι — λαὸν ἀγείροντεϲ (Λ 770) καὶ α ὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἤγερθεν (Ω 790. β 9. Θ 24. ω 421 ) — γεγενηται, τὸ δ’ ἠγορόωντο ἀπὸ τοῦ ἀγοράαϲθαι ⟨ἠγοράαϲθαι L, ἠγοράαϲθε Et⟩.

2. de χρυϲέῳ ἐντὸϲ δαπέδῳ v. ε 504. ibid. κατηγοροῦϲι τοῦ ποητοῦ ὡϲ μαχύμενα ⟨μαχομένου L⟩ λέγον[*](*B f. 273ᵇ ad ἀνηρείψαντο L. f. 428b, II.) τοϲ, ὅταν ποτὲ μὲν τὸν Γανυμήδην ⟨γαννυμήδην L.; id. Baller. v eras.⟩

οἰνοχόον εἰναι om. L τῶν θεῶν λέγει, ποτὲ δὲ τὴν Ἥβην. οὐκοῦν λύϲομεν ὀνόματι ὀν. μὲν L καὶ λέξει, ὅτι οὐχὶ τῶν θεῶν ἀλλὰ τοῦ Διὸϲ αὐτὸν οἰνοχόον ἀποφαίνει — ἔχει γὰρ ἡ λέξιϲ οὕτωϲ· τὸν καὶ ἀνηρεί ψᾶν τὸ θεοὶ Διὶ οἰνοχοεύειν ( Υ 234) —, ἡ δὲ Ἥβη τοῖϲ θεοῖϲ οἰνοχοεῖ· προϲώπῳ δέ, ὅτι τὸ μὲν ἐκ τοῦ ποιητοῦ λέγεται, τὸ δὲ ἐξ Αίνείου αἴνου L, ὃν εἰκὸϲ μεγαλύνειν τὸ αὑτοῦ αὐτοῦ B γένοϲ· καιρῷ δὲ καὶ χρόνῳ, ὡϲ ἐγχωρεῖ πάλαι ποτὲ αὐτὸν ἁρπαϲθέντα πρὸϲ τὴν διακονίαν ταύτην ὑπὲρ ὑπὸ L τοῦ θνητὸν εἶναι μηκέτι παραμένειν ἕωϲ τῶν Ἰλιακῶν· ἔθει δέ, ὡϲ πολλοῖϲ νενομιϲμένον ἐϲτὶν οἰνοχόοιϲ χρῆϲθαι χρᾶϲθαι L. ἄρρεϲι καὶ θηλείαιϲ, ὥϲτε οὐδ’ ἐντὸϲ θεοῖϲ ἄτοπον τοῦτο. τὸ μὲν οὖν ἐναντίον οὕτωϲ ἐλέγχεται λέγεται L, τὸ δ’ ἀδύνατον ἐγκαλεῖται οὕτωϲ excidisse nonnulla videntur.

---δι’ ἣν δὲ αἰτίαν οὐ πάρεϲτι Γανυμήδηϲ, ὢν οίνοχόοϲ τοῦ Διόϲ; ἔνιοι μέν φαϲιν ὅτι τοῦ Διὸϲ μόνου ὢν διάκονοϲ, οὐκ ἐξῆν αὐτὸν κοινῶϲ πᾶϲιν οἰνοχοεῖν , ἡ δὲ Ἡβη εὐλόγωϲ, ὅτι κοινὴ πᾶϲίν ἐϲτιν. ἔνιοι δέ φαϲιν, ὅτι ϲκέψεωϲ περὶ τῆϲ Ἰλίου πορθήϲεωϲ γινομένηϲ εὐοικονομήτωϲ ἄπεϲτι τοῦ ϲυνεδρίου, ἱνα μηδὲν ἐναντίον γένηται διὰ τὴν πρὸϲ αὐτὸν χάριν.

διὰ τί δὲ καὶ μόνῳ τῷ Διὶ Γανυμήδηϲ ὑπηρετεῖ; ῥητέον οὖν ὅτι μὲν ἄπαϲι διακονεῖ, ἐπεὶ τὸ θεῖον ἀεὶ νεάζει τε καὶ ἡβῶ τοῦτο ’γὰρ βούλεται αὐτοῖϲ ἥ τε ἀμβροϲία ἀβροϲία τιϲ οὐϲα καὶ τὸ νέκταρ ,παρὰ τὸ νεάζειν γεγενημένον. Γανυμήδηϲ δὲ ὑπηρετεῖ μόνῳ τῷ Διί, ὅτι ὁ μὲν ζεὺϲ ὁ πρῶτόϲ ἐϲτι νοῦϲ, μόνοϲ δὲ νοῦϲ οἰκεῖον ἔχει τὸ τοῖϲ μήδεϲι γάνυϲθαι· τοῦτο γάρ ὁ Γανυμήδηϲ.

4. ἀπρεπέϲ φαϲιν, εἰ τέρπει τοὺϲ θεοὺϲ εἰ τέρποι θεοῖϲ L πολέμων[*](B f. 51a ad L f. 73a. Lp f. 91b c. l. Τρώων πόλιν.) μων θέα. ἀλλ’ οὐκ ἀπρεπέϲ· τὰ γὰρ γενναῖα ἔργα τέρπει. ἄλλωϲ τε πόλιν. πόλεμοι καὶ μάχαι ἡμῖν δεινὰ om. l δοκεῖ, τῷ δὲ θεῷ οὐδὲ ταῦτ, δεινά. ϲυντελεῖ γὰρ ἅπαντα ὁ θεὸϲ πρὸϲ ἁρμονίαν τῶν ἄλλων ὅλων L. ἢ καὶ ὅλων, οἰκονομῶν τὰ ϲυμφέροντα τὸ ϲυμφέρον L, ὅπερ καὶ. Ἡράκλειτοϲ λέγει, ὡϲ τῷ μὲν θεῷ καλὰ καὶ ins. Lp πάντα καὶ δίκαια, ἄνθρωποι δὲ ἃ μὲν om . L Lp ἄδικα ὑπειλήφαϲιν ἃ δὲ δίκαια.

5. exc. e schol. Α 105 ( ═ ζητ. Vat. 17).

43. πῶϲ ὁ Ζεὺϲ δῶκά ϲοί φηϲιν ἑκὠν ἀἐκοντί γε θυμῷ; τὸ[*](*B f. 52a ad ἑκών. L f. 74a, II. Lp f. 92a. Eton. (Neehd. p. 38), II. Cf. Cram ,An. Par. Ill, p. 282, 20, II.) γὰρ ἑκών τῷ ἄκων ἀντίκειται. Τρύφων μὲν οὖν ϲυναλείψαϲ ἐντὸϲ τῷ κ ϲυνάπτει τὸ ά πρὸϲ τὸ ἑκών, ἱν’ ἦ ἀέκων ἀέκοντί γε θυμ ῷ. τοιαύτη τιϲ ἡ διάνοια· πολλὰ ποιοῦμεν τῶν πραγμάτων ἢ ἐξ ὅληϲ τῆϲ διανοίαϲ ἢ μηδὲ βουλόμενοι. διεῖλεν οὖν τὸ ἐγὼ τῷ θυμῷ καί φηϲιν· ἐγῶ ἑκὼν δέδωκα ἀκούϲηϲ μου τῆϲ διανοίαϲ καὶ μὴ θελούϲηϲ. εἰ μὲν οὖν ἐγώ ϲοι δέδωκα ἔφη ἀέκων, ἐναντιολογία ἦν· καὶ εἰ ἑκόντι θυμῷ, κοὶ οὕτωϲ ἂν ἦν ἐναντιολογία. ἐπεὶ δ’ ἐγὼ μὲν ἑκὼν ἔφη ἀέκοντι γε θυμῷ, οὐκέτ’ ἐϲτι μάχη διὰ τὸ πολλὰ μὲν ποιεῖν ἡμᾶϲ, μὴ ϲυντιθεμένηϲ δὲ τῆϲ διανοίαϲ. πάϲα γὰρ πράξιϲ διὰ τὸ καθ’ ὁρμὴν γίνεϲθαι ἐφ’ ἡμῖν οὐϲα ἑκούϲιοϲ ἂν εἴη, οὐ πάϲα δὲ πράξιϲ καὶ τὸ εὐάρεϲτον τῆϲ διανοίαϲ ἔχει. ἐϲτι δὲ καὶ ἕτερον εἰπεῖν, ὅτι ἑκὼν μὲν δίδωϲιν ὡϲ ἀδελφῇ καὶ γυναικί, ἄκων δὲ ὅτι τοὸϲ φιλτάτουϲ πρὸϲ ἀπὼλειαν ἐκδίδωϲι· καὶ γὰρ οἱ ἐντὸϲ θαλάϲϲῃ πλέοντεϲ, ὅταν περιπέϲωϲι κινδύνῳ, ἐκβάλλουϲι τὸν φόρτον εἰϲ τὴν θάλαϲϲαν ἑκόντεϲ τε καὶ ἄκοντεϲ, ἑκόντεϲ μὲν ἵνα ϲωθῆναι δυνηθῶϲιν, ἄκοντεϲ δὲ ὅτι τὸν φόρτον ἀπολλύουϲι δι’ ὃν πλέουϲιν.

51. διὰ τί ὁ μὲν ζεὺϲ μίαν ἡ δὲ Ἥρα τρεῖϲ ἔχειν φηϲὶ πόλειϲ[*](B f. 52a ad τρεῖϲ. L.f. 74a  Lp f.92a.) ψιλτάταϲ, καὶ ἡ μὲν ὕλληνίδαϲ ὁ δὲ βάρβαρον ἔδει γὰρ τὰϲ κρείϲϲοναϲ [*](9 γε om. D 13 μηδἑν codd.; μηδὲ Bkk. τῶ ἐγὼ Et 14 ἑκὼν recte correxisse Noehden. probat brevius quod infra posui scholium ; codd. ἀέκων μοι Lp 15 δέδωκα om. LEt 16 οὗτοϲ Et ἑκὼν om. LEt; ε h. v. corr. in Lp 17 οὐκ ἔϲτι μάχη Lp 18 δὲ om. L. 19 ἐνάρετον LEt 20 quae post διανοίαϲ ἔχει sequntur, in codicibus L. et Lp altero scholio continentur, quod in Lp quidem priori subingitur, in L praemittitur. Eadem num in Etonensi legatur, gantur non constat 20. 21 ὡϲ ἄν ἀδελφῇ L 21 τοῦ φιλτάτου Lp 22 θαλάττῃ L κινδυνεύειν Lp 23 ἑκώντεϲ τὲ καὶ ἄκοντεϲ Lp 24. 25 ἀπόλλουϲι BLp) [*](9 sqq. † A f. 52a Δ 43 (c. lemm. δῶκα ἑκῶν. ἐντὸϲ ἄλλῶ ἀέκοντί γε θυμῷ, cf. Ludw. Mus. Rhen. XXXII, p. 170): βιαξόμενος, ὥσπερ o πλέοντες ἑκόντες μὲν ἀποβάλλουδι τὰ φορτία, ἵνα σωθώσιν, ἄκοντες δὲ ζημιοῦνιαι : — δοκεῖ ⟨hinc etiam, praemissis verbis ἔδωκα. θέλων, L. f, 73ᵇ c l. δῶκ’ ἀεκων corr. e δῶκα ἕκων ⟩ δέ πως ἐναντίον εἶναι τὸ ἑκών τῷ ⟨om. A, κὲ L⟩ ἀέκοντί γε θυμῷ. διὸ κ λῶὲς ὁ T ρ ὐφων, ψησί, αυναλείψας ἐντὸϲ τῷ δῶκα συνάπιει τὸ ἑκών ⟨ἀέκων L⟩, ἵν’ ᾖ ἀῶκ’ ⟨δῶμ’ L⟩ ἀἐκων ἀέκοντί γε θυμῷ. ἤ ἑκὼν ἔγώ σοι. ἔδωκα ⟨om. L⟩ ἀεκούδης μου τῆς διανοίας, ὅ ἐστι καίπερ μ βουλόμενς. Cf. Eust. p. 443,41.)

88. διὰ τί ἡ Ἀθηνᾶ εἰϲ ϲύγχυϲιν τῶν ὅρκων οὐ τῶν Τρώων τινὰ ἐπελέξατο ἀλλὰ τῶν ἐπικούρων, καίτοι κεχαριϲμένοϲ ἄν τιϲ ἐγένετο Ἀλεξάνδρῳ μάλλον εἰ τῶν οίκείων ἦν. καὶ διὰ τί τῶν ἐπικούρων τὸν Πάνδαρον ἐπελέξατο. φηϲὶν οὖν ὁ Ἀριϲτοτέληϲ, ὅτι τῶν μὲν Τρώων οὐδένα, διότι πάντεϲ αὐτὸν ἐμίϲουν, ὡϲ ὁ ποιητήϲ φηϲιν· ίϲον γάρ ϲφιν πᾶ ϲιν ἀπῆ χθετο κηρὶ μελαίνῃ (Γ 454), τῶν δ’ ἐπικούρων τὸν Πάνδαρον ἐπελέξατο ὡϲ φιλοχρήματον — ϲημεῖον δὲ ἡ τῷ οἴκῳ αὐτοῦ τῶν ἵπῶν κατάλειψιϲ, ἵνα μὴ δαπαν (ε 202) καὶ ὅτι φύϲει ἐπίορκοϲ ήν τὸ γοῦν ἔθνοϲ ἔτι καὶ νῦν δοκεῖ εἰναι, ὅΘεν ἐκεῖνοϲ ἠν, ἐπίορκον. ἄλλοι δὲ οὕτωϲ λύουϲιν, ὅτι ἀρίϲτου ἠν τοῦ δυναμένου καταϲτοχάϲαϲθαι καὶ τρῶϲαι χρεία· οὐκ ἦν δὲ ἐντὸϲ τῷ Ιρωικῷ μέρει ἢ Ἀλέξανδροϲ μόνοϲ καὶ Πάνδαροϲ εὐφυὴϲ οὕτωϲ, ὡϲ καὶ ἐπιφωνῆϲαι τὸν ποιητήν Π άν δαροϲ, ᾧ καὶ τόξον Ἀπ ὄλλ ων αὐτὸϲ ἔδωκεν (B 82 ), ὃ ϲημαίνει τὴν τοξικήν. καὶ ὡϲ ἄριϲτον οὖν αὐτὸν ἐπελέξατο τοξότην.

οὐκ ἀϲεβεῖ δὲ, φηϲὶν, ὁ Πάνδαροϲ, εἰ ἡ Ἀθηνᾶ ϲυνεβούλευϲε καὶ [*](16 διὰ τί δὲ Ἀθ. L. 18 μᾶλλον om. A 19 καί φηϲιν ὀ ἀρ. A LEt αριϲ, suprascrpt. τ, A huic versui in marg. B⟩ adscrpt. Ἀριϲτοτλ. 21 πᾶϲιν om . A Pt 22 ϲημεῖα Et 23 ἡ τῶν ἵπ πων αὐτοῦ ἐπί οἴκ κατάλειψιϲ ⟨ει e corr.⟩ A 23. 24 καὶ et ἦν om. A 24 τὸ γὰρ ἔθνοϲ A 25 τινἑϲ δὲ οὕτ. λ. A. ἄλλοι δὲ καὶ οὕτ. λ. Et ἄριϲτον LΕt 26 καὶ τρῶϲαι τὴν χεῖρα BLEt. Correxi secutus vestigia cod. Lp, ubi post τρῶϲαι legitur τ et in rasura χρεία. A ita: ὅτι ἀρίϲτου ἦν χρεία τοῦ δυν. τρῶϲαι καὶ καταϲτ., om. τὴν χεῖρα μέρει τιϲ ἢ A. 27 ἐπιφωνεῖν LEt 28 πάνδαρον ἑλεῖν καὶ τόξ. ἀπ. L Et 29 καὶ om. A. 31 δὲ om. A εἰ ἀθηνὰ Lp) [*](3. 4 Res Aristarcho observata, v. Ariston. v. 52.) [*](16 sqq. † Paris. ap. Cram, A. P. Ill, p. 162. 9: ὅθεν οὐχὶ ἀσεβὴς ἦν, ὡϛ ἀΑρι στοτέλ ης ἀπεφήνατο, ἀλλ’ εὔστοχος.) [*](29 Cf. ad p. 71, 24.)

100. ad Γ 315, p. 63.

102.---πῶϲ δὲ ὁ Χρύϲηϲ (Α 41) ταύρων καὶ αἰγῶν θυϲίαν [*](B f. 53a ad πρωτογόνων. L f. 76b. Lp f. 93b c. l. πρωτογόνων.) ὑπιϲχνεῖται; ἐροῦμεν ὅτι τὰ ἀπόρρητα τοῦ θεοῦ ϲαφῶϲ εἰδώϲ καὶ τὰ φίλα θύει· θυϲίαιϲ γὰρ αἰγῶν καὶ ταύρων ἥδεται. ὕλη γὰρ αὐτὰ τοῖϲ τόξοιϲ κεραϲφόρα ὄντα. Πάνδαροϲ δὲ ὑπὸ Ἀθηνάϲ πειθόμενοϲ τοξεῦϲαι οὐκ αἶγαϲ οὐδὲ ταύρουϲ ὑπιϲχνεῖται ἀλλ’ ἐρίφων πρωτογόνων θυϲίαν. ἀποτυχεῖν γὰρ αὐτὸν τῆϲ καιρίαϲ πληγῆϲ ἐβούλετο.

105—111. ἀδύνατόν φηϲιν φαϲὶν Sc εἶναι τηλικοῦτον κέραϲ[*](L f. 76b, Π. Cf. Scorial. Dind. IV, p. 411, Π.) αἰγὸϲ γενέϲθαι ins. Sc ὡϲ εἶναι ἑκκαίδεκα παλαιϲτῶν δύο γὰρ καὶ ἡμίϲεοϲ πήχεων πηχῶν cod. οὐκ ἂν γένοιτο κέραϲ. λύεται δὲ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ, οὐ γὰρ ἓν κέραϲ ἀλλ’ ἄμφω ἑκκαιδεκάδωρα.

ἱξάλου ⟨ϊξάλου A, om. L.⟩: ἤτοι τελείου ἢ πηδητικοῦ καὶ ὁρμητικοῦ[*](A f. 53a. L f. 76a.) παρὰ τὸ ἱκνεῖϲθαι, ἢ ὡϲ ὁ Πορφύριοϲ λέγει τὸν τομίαν. ϲυμβαίνει γὰρ, φηϲὶ, πολλάκιϲ τῶν ἀγρίων σιγῶν τοὺϲ τελείουϲ διωκομένουϲ ἐντὸϲ ταῖϲ θήραιϲ κατὰ τὴν παράτριψιν ἀποβάλλειν τὰ γεννητικὰ μόρια.

(Πἀνδαροϲ ᾧ καὶ τόξον Ἀπὀλλων αὐτὸϲ ἔδωκεν, B 827).[*](*B f. 89b ad Πάνδαροϲ B 827.) τοῦτο μάχεϲθαι δοκεῖ τῷ [*](1 ὁ om. A ἀπεϲτάλη L ὁ μὲν Ζεὺϲ εἰδὼϲ τοὺϲ ὅρκουϲ κακῶϲ γεγ. A. 2 οὐδὲ γὰρ ἑτέρωϲ A 4 τὸν λογ. αὐτὸν τὸν τοῦ Πανδ. καὶ ὅτι αὐτὸϲ A 5 ἄπιϲτοι γὰρ Λυκάονεϲ codd., quod e coni. correxi 5. 6 ὡϲ καὶ Ἀλριϲτ. μαρτ. A 6 λύοντέϲ φαϲι A 7 πείραν L πεῖραν Lp πειρᾶν τ᾿ αἴ κε θέλῃϲιν οὐ πείθειν A 10 καὶ αἰγῶν καὶ ταύρων θυϲ. L 11 ἐροῦμεν οὖν ὅτι L 14 αἴγαϲ Lp 15 ἡβοὐλετο L 24 Πάνδαροϲ δωκεν in uno Et) [*](3—8 Simillimam solutionem e scholis Syriani magistri ad Platon. Rempubl. edidit Proclus, p. 377 ed. Basil. Nostra in usum suum convertit Eust., p. 447, 36, e quo cod. Lipsiensis margini interiori f. 93a altera manus adscripsit (p. 193, 36 Bachm.). Ceterum conf. supra ad p. 13, 8.) [*](12 †B f 2b ad ταύρωκ Α 41 (id. Lp f. 53a c. l. τκὐρων): θυσίαις ταύρων καὶ αἰγῶν ἥδεται ὁ Ἀπόλλων· ὕλη γὰρ τοῖς τόξοις τ κέρατα αὐτῶν.) [*](16 sqq. † B f. 53ᵇ ad κέρα Δ 109: . . . . πῶς δὲ δύνατα κέρας εἶναι δύο καὶ ἥμιαυ πήχεων ἢ οὐκ ἐπὶ ἑκατάρου τοῦτό ψησιν ἀλλ᾿ ἀμψοτέρων.) [*](20 sqq. † B f. 53a ad ἐσύλα Δ 105 (id. Lp f. 93b, L f. 75a) . . . . ἢ ἐντομίαν· οἱ χὰρ τέλειοι διωκόμενοι ἐντρίβονται τοὺς ὄρχεις . . . . Ιdem apposito Porphyrii nomine apud Eustathium, p. 450. Scholium transiit in Etym. M. v. ἴξαλος.) [*](24 sqq. Hanc quaestionem a disputatione de mira cornus ἰξάλου αἰγὸς magnitudine insuituta Porphyrium seinxisse cum veri dissimile sit, utramque una edidimus.)

117. v. ad Α 486.

138. δία τί μᾶλλὸν τοῦ θώρακοϲ αὕτη βοηθεῖ; ὅτι δυϲπαθέϲτερα τῶν ἀντιτυπούντων τὰ ὑπείκοντα.

171.---διὰ τί δὲ οὕτωϲ οὐτοϲ οὐτοϲ οὕτωϲ L ὑποϲτρέψειν φηϲίν; ὅτι Ἕλληνεϲ μὲν ἄπρακτοι ἀπελεύϲονται, Τρῶεϲ δὲ κερτομήϲουϲιν Ἀγαμεμνονα. Μενέλαοϲ ἐπὶ ξένηϲ ϲαπήϲεται, καὶ ins. L ἀτελήϲ ἡ ἄχη μενεῖ. τεχνικῶϲ δὲ δι’ ὧν ἀπολοφύρεται ὡϲεὶ καταλειφθηϲόμενοϲ fuit καταληφθηϲόμενοϲ L ὑπὸ τῶν ϲυμμάχων, εἰ Μἁενέλαοϲ ἀποθάνῃ, κατέχειν αὐτοὺϲ πειρᾶται, τεθνηκότοϲ ἡ καὶ μὴ τοῦ Μενελάου.

221. διὰ τί οἱ Tρῶεϲ, εἴπερ πάλιν ἐκθέϲθαι τὸν πόλεμον ἐβούλοντο, οὐ ζητοῦϲι τὸν βαλόντα βαλόντα ΒLp, βάλλοντα L, ἀλλ’ εὐθὺϲ ὁρμῶϲιν ἐπὶ τὰ ὅπλα; ὅτι ῷοντο βουλῇ τῶν βαϲιλέων πεπράχθαι τὴν παράβαϲιν. καὶ εἰ μὲν τεθνηκε Μενέλαοϲ, κρατήϲειν Ἐλλήνων ῆλπιζον διὰ τὴν ἐπ’ ἐκείνῳ λύπην κατεπτοημένων Dind. auctore in cod. quodam exstat κατεπτωμένων BLLp, εἰ δὲ μή, κἄν φθάϲαι ἀόπλοιϲ αὐτοῖϲ αὐτ. ἀόπλοιϲ Lp ἐμπεϲεῖν. διὰ τί δὲ πάλιν Ἕξκτωρ οὐκ [*](1 αὐτίκα ϲύλα corr. in αὐτίκ’ ἐϲύλα Lp 2 ϲτέρνοιϲι L. ϲτέρνοιϲ Lp 3 τὸ om. Et 3. 4 λύοιτο δ’ ἄν ἢ τῇ λέξει τὸ γὰρ τῷ καὶ τόξον LEt 5 μεταφ. ἢ τῷ ἔθει εἰθίϲμεθα γὰρ oὺχ ἕν ἔχειν ὅπλον It 6 ὅπλον ἔχειν Lp 5. 6 eadem fere verba: λύεται δὲ καὶ τῷ ἔθει, εἰθίϲμεθα γὰρ οὐχ ἕν ἔχειν ὅπλον κτλ. in altero scholio B⟩ manus secιndae legιntur, quod subiunctum est scholio manus primae ad Πάνδαροϲ (B 827 ) relato: τὴν τοξείαν μετωνυμικῶϲ. προϲυνίϲτηϲ δὲ αὐτὸν κατὰ Μενελάου. τὰϲ δὲ εἰϲ ἄκρον εὐεξίαϲ θεοῖϲ ἀνατίθηϲιν ὁ ποιητήϲ. Etiam in Lipsiensi illa (λύεται δὲ καὶ τῷ ἔθει κτλ., eodem modo extra ipsam. quaestionem repetita) cum verbis τὴν τοξείαν μετων. κτλ. coniuncta unum schol. effioont 8 αὐτὴ B⟩ 15 Lp haec addit: τινἑϲ δὲ πολυδίψιον τὸ πολλοῖϲ ἔτεϲι διψῶ · ἄνυδρον γὰρ τοῦτο ὸν ἔνυδρον ἐποίηϲεν ὁ Δαναόϲ. Eadem scholio B⟩ scriptor scholiorum B⟩ in ine addidit. ln Leid. scholium supra. editum scholia excipiιnt ad v. 166 et 169 pertinentia, tum (c.l. πολυδίψιον Ἄλργοϲ ἱκοίμην ) pergitur: πολλοῖϲ ἔτεϲι διψῶϲαν. ἄνυδρον γὰρ ταύτην ἔνυδρον ἐποίηϲεν ὁ Δαναόϲ) [*](Neque scio an iure nostro quaestioni ad ν. 88 editae eas adiungere potuerimus. Eudem certe, quae ad 8 827 leguntur: δύναται ἐπὶ τὴν τοξικὶν μεταψέρεσθαι, in quaestione supra edita eiusdem versus explicandi qratia aferuntur (p. 70, 30): ὃ σημαίνει τὴν τοξικήν. Qua in ratione Dorphyrium Aristarchum sequi e schol. A B⟩ 827 Aristoniceo apparet.) [*](4 Cf. B⟩ t 206 ad τόξον 0 441 (id. L. f. 328b, Lp f. 243b), ubi arcus Teucro abo Apolline donatus eodem modo explicatur, Plut. V. hom . c. 22.)

226. ἐζήτηται πῶϲ τοὺϲ ῖππουϲ καὶ τὰ ἄρματα εἴαϲε τὸν γὰρ[*](*B f. 55b ad ἕαϲε. L f. 80b, II. Lp f. 96a. Eton. l.c., p. 40, II.) ϲπεύδοντα οὐκ εἰκὸϲ τὰ ἄρματα καταλείπειν. λύεται δὲ ἐκ τοῦ καιρol. ἔδει γὰρ οὐ μόνον ⟨καὶ μόνον L. Et⟩ παρελθεῖν ἀλλὰ καὶ πρὸϲ ἑκαϲτον διαλεχθῆναι. ϲοβαρὸν γὰρ ἐραίνετο τὸ ἀπὸ τοῦ ἄρματοϲ ὁμιλεῖν.

297. διὰ τί τὴν τάξιν ταύτην ἐποίηϲεν, ἱππῆαϲ μὲν πρῶτον πεζοὺϲ[*](*B f. 57ʳ ad ἱππῆαϲ μὲν. L f. 83a, II. Eton. l.c. p. 40, II.) δ’ ἐξόπιϲθε, κακοὺϲ δ’ ἐϲ μέϲϲον; ἄτοπον γὰρ τὸ τοὺϲ ἱππέαϲ πρὸ τῆϲ φάλαγγοϲ ποιῆϲαι καὶ τούτων μεταξὺ τοὺϲ φαύλουϲ. λύει δ’ Ἀριϲτοτέληϲ· ἢ οὐ πρὸ τῆϲ φάλαγγοϲ λέγειν τοὺϲ ἱππεῖϲ φηϲιν ἀλλ’ ἐπὶ τοῖϲ κέραϲι. καὶ οὺτοι πρῶτοι εἰεν ἄν. τοὺϲ δὲ κακὸϲ οὐ τόπῳ διορίζει, ἀλλ’ ἐναλλὰξ μεταξὺ ἀνδρείου τὸν ἀϲθενέϲτερον. πεζοὺϲ δ’ ἐξόπιϲθεν τῶν ἱππέων, ὥϲτε τὰ μὲν κρατεῖν τοὺϲ ἱππέαϲ, μετὰ δὲ τούτουϲ τοὺϲ πεζούϲ, πανταχοῦ δὲ μεταξὺ τῶν ἀνδρείων, ἱππέων τε καὶ πεζῶν, τετάχθαι τοὺϲ κακούϲ, ἤτοι ἱππέαϲ τε καὶ πεζούϲ. ἄλλοι δέ, οὐδὲν ὅλωϲ τῷ τόπῳ διορίζειν, ἀλλὰ τῷ χρόνῳ λέγειν πρώτουϲ καὶ μέϲουϲ καὶ τὸ ὄπιϲθεν ὑϲτέρουϲ, ἵνα πρῶτοι μὲν ϲυμβάλλωϲιν οἱ ἱππεῖϲ οἱ ἀνδρεῖοι, μεθ’ οὓϲ ἐπιφέρονται οἱ χείρουϲ τῶν ἱππέωντε καὶ πεζῶν οἱ ἀνδρειότατοι. οἱ δέ, ὅτι οὐχ ὡϲ ἐπιτιμᾶται ἔταξε---καὶ γὰρ Hοοιωτοῖϲ οϋτω τάττειν δοκεῖ. ὥϲτε ἀπὸ τοῦ ἔθουϲ ἡ λύϲιϲ. οἱ δὲ ἀπὸ τῆϲ λέξεωϲ. τὸ γὰρ πρῶτον δῆλον τὸ δεξιὸν κέραϲ, ὄπιϲθεν δὲ τὸ ἀριϲτερόν· πρώτουϲ οὖν εἰκὸϲ εἰρῆϲθαι τοὺϲ ἐπὶ τοῦ δεξιοῦ μέρουϲ ἑϲτῶταϲ, ὄπιϲθεν δὲ τοὺϲ ἐπὶ τοῦ ἀριϲτεροῦ ὧν εἰκὸϲ μεταξὺ τετάχθαι τοὺϲ δειλούϲ. οὕτω γὰρ καὶ λόγον ἕξει τὸ ὄφρᾶ καὶ οὐκ ἐθέλων τιϲ ἀναγκαίη πολεμίζῃ (Δ 300).

οὐ δεόντωϲ, ραϲὶ, τὴν πρώτην τάξιν οἱ ἱππεῖϲ ἔχουϲι, κινδύνου ὄντοϲ, εἰ τροπὴ γένηται τῶν ἱππέων, ϲυμπατηθῆναι τὴν ἀκολουθοῦϲαν τάξιν. ἀγνοοῦϲι δὲ ὅτι οἱ πεζοὶ ὄπιϲθέν εἰϲιν, ὅπωϲ τῶν ἱππέων ὑποχωρούντων διιϲτάμενοι δέχοιντο αὐτούϲ, ὃ καὶ γεφύραϲ πολέμου καλεῖ, πρῶν καὶ πάλιν ἑνούμενοι ὡϲ τεῖχοϲ δέχοιντο τοὺϲ πολεμίουϲ ἐπιόνταϲ· μεταξὺ δὲ δύο ἀνδρείων ἕνα κακὸν ἔβαλλε. τινὲϲ δὲ τὸ ἔμπροϲθεν καὶ ὄπιϲθεν ἐπὶ τοῦ δεξιοῦ καὶ ἀριϲτεροῦ κέρωϲ λαμβάνουϲι· τούϲ δὲ κακοὺϲ τετάχθαι ἐντὸϲ μέϲῳ, ἱνα καὶ ὑπὸ τούτων καὶ ὑπ’ ἐκείνων ἀναγκάζωνται πολεμεῖν. ἀλλὰ φαίνεται πεζοῖϲ οὐδὲν ἐπιτάϲϲων.

334. εἴτε διὰ τοῦτο ἔϲταϲαν, ἱνα οἱ Πρῶεϲ πρότερον κατάρξωϲιν, εἴτε ἵνα τινὲϲ ἄλλοι τῶϲ Ἐλλήνων ἄμφω δὲ ἄλογα, καὶ τὸ ὑπὸ τῶν Τρώων προκληθῆναι - οὐ γὰρ μικρὰ καὶ τοῦτο βλάπτει — καὶ τὸ ὑπὸ τῶν οἰκείων· δεῖ γὰρ ϲυντεταγμένουϲ ἅπανταϲ πολεμεῖν. ἁρμόζει δὲ μᾶλλον τὸ πρότερον, ἵνα ϲἱ Τρῶεϲ παραβαίνοντεϲ τὰϲ ϲυνῶκαϲ ναὶ τῆϲ. μάχηϲ ἄρξωϲιν. ἀλλὰ τούτῳ δοκεῖ ἐναντιοῦϲθαι τὸ νῦν δὲ φίλωϲ χ’ ὁρό ῳτε καὶ εἰ δέκα πύργοι Ἀλχαιῶν (v. 347 ). ἢ λείπει ἡ κατά εἰϲ τὸ ὁρμήϲειεν , ὡϲ τὸ (Ξ 488) ὡρμήθη δὲ Ἀκάμαντοϲ ἀκάμαντα L. θέλουϲι δὲ πρὸ ἑαυτῶν ἄλλουϲ ἀλλήλουϲ Lp Ἕλληναϲ ἄρξαϲθαι τῆϲ μάχηϲ, ἀϲυκοφαντήτουϲ ἑαυτοὺϲ ἐκ παντὸϲ πρὸϲ τὸ θεῖον πειρώμενοι ϲῶϲαι. διὸ καὶ δόλιον αὐτὸν καλεῖ Ἀγαμέμνων (Δ 339), ἐπεὶ οὐ φιλέλλην ἀλλὰ φίλαυτοϲ ὁρᾶται. καὶ ὁ μὲν ἕνα πύργον περιμένει, ὁ δ’ ὀνειδίζων δέκα πύργοι Ἀλχαιῶν φηϲιν.

347. ad lin. 21.

401. 2. πῶϲ οὐτοϲ νεώτεροϲ ὤν τὴν ἐπἱπληξιν ἤνεγκεν, ὁ δὲ Ὀυϲϲεὺϲ καὶ πρεϲβύτεροϲ καὶ φρονιμώτεροϲ ὤν ὠργίϲθη (v. 349) καὶ ἐχαλέπηνε ἐχαλέπαινε L. ῥητέον δὲ ὅτι δι’ αὐτὸ τοῦτο, ἐπεὶ καὶ προϲέρ Πρεϲβύτερόϲ ἐϲτι καὶ φρονιμώτεροϲ, τὴν βλαϲφημίαν οὐ φέρει· τιμάϲθαι γὰρ ϲφᾶϲ αὐτοὺϲ οἱ πρεϲβύτεροι νομίζουϲι δεῖν. ἄλλωϲ τε οὐχ ὁμοίωϲ [*](1 ἄλλωϲ praem. LΕt 4 γέραϲ B, ad quod syll. φυ (inter text. et schol. script) signo ?? apposito ead. manus retulit 6 ἔβαλλον L. 7 μέρουϲ pro κερῶ. Et 8 ἀναγκάζονται L 9 signo scholii finiti eraso addit B: βραχὺ δὲ διαϲταλτέον εἰϲ τὸ ὄχεϲφι· κοινὸν γὰρ τὸ ϲτῆϲεν. Eadem in Lp post ἐπιτάϲϲων, in A inter schol. intermargin. legatur) [*](3 B⟩ 1 57a ad ἕρκο v. 299 (id. Lp f. 97. c. l. ἕοκος. L. f. 83b): ἵνα τῶν ἱππέων ὑποχωρούντων οὗτοι τοὺς ἐπιόντας δέχοιντο. μέσον δὲ τοὺς κακούς, ἕνα ⟨ὅπως L⟩ μιμοῖντο τοὺς ἔμπροσθεν καὶ ὑπὶ τῶν ὅπισθεν ἐπείγοιντο. κακοὺς δὲ ἤτοι τιὺς ἐκ πάντων ἤ τοὺς ἐκ μόνων πεξῶν· οἱ] δὲ ὅτι ἐντὸϲ τοῖς δύο τάγμασι τοὺς κακοὺς ἐμέσασε ⟨ἐμέσασαν L⟩.) [*](10 sqq. † Eust. p. 479, 29.) [*](16 Aristarchum censuisse Τρώων esse idem quod ἐπὶ Τρῶας docemur schol. Aristoniceo v. 335.) [*](21 † B f. 58a ad χ ’ ὁρόῳτε v. 347 (Lp f. 98a c. l. χ’ ὁρόῶτε): ἐλυδε τὸ ἔμπροσθεν ἀμψίβολον. καὶ οἱ μὲν ⟨ἕνα add. Bekk.⟩ ἀναμένουδιν, ὁ δὲ ἀνειδίξω ⟨δέκα add. Bkk.⟩ ψησίν.)

ϲὼφρων ὅϲτιϲ οὐδέποτε τοὺϲ πολεμίουϲ δείϲαϲ φοβεῖται τὴν ἐπίπληξιν[*](B f. 59b ad αἰδεϲθείϲ. L f. 87a c. l. αἰδεϲθείϲβαϲι- λῆοϲ ἐνιπήν. Lp f. 99a c.l. αἰδεϲθείϲ.) τοῦ ϲτρατηγοῦ. καὶ νῦν μὲν ἱνα μὴ δοκῇ δοκεῖ L εἰναι λάλοϲ ἡϲυχάζει, τοῖϲ γε μὴν ἔργοιϲ δείξαϲ ἑαυτὸν ἐφάμιλλον ⟨ἴϲον L⟩ τῷ πατρί φηϲιν ἀλκὴν μέν μοι φηϲι add. B L πρῶτον ὁνείδιϲαϲ I 34; ὠνείδιϲαϲ BLLp. καὶ τὸ κρατερόϲ (Δ 401) δὲ νῦν ἔμφαϲιν ἔχει, πληρρῦν ὃ παρέλιπεν ὁ βαϲιλεύϲ.

434. αἰτιῶνταί τινεϲ τὰϲ τοιαύταϲ προϲθήκαϲ ὡϲ περιττάϲ· γάλα[*](*B f. 60a ad λευκόν. L f. 88a, II. Lp f. 99b c.l. γάλα λευκόν Εton. (Noehd., p. 41), II.) λευκόν ποῖον γὰρ γάλα μέλαν, τάφρον τάφον ut etiam infra Et ὀρυκτήν (Θ 179) πῶϲ γὰρ ἂν γένοιτο οκ ὀρυκτὴ ins. L. Et τάφροϲι. ὑγρὸν καὶ ins. Et ἔλαιον (ψ 281) ϲκληρὸν γὰρ πότ’ ἄν γένοιτο; ὐφθαλμοῖϲιν ἰδὠν (Γ 28) πῶϲ γάρ τιϲ ἄν ἴδοι; οἱ δ’ o ὕαϲι π άντεϲ ἄκουον ἄκουϲαν Lp, MA 442 οὐ γάρ πωϲ ἄλλη αἰϲθήϲει ἀκούομεν. ἀλλ’ τε δὴ Λυκίην ἶξεἵξε Β Ξάνθον τε ῥέοντα (Ζ 172) ποῖοϲ γὰρ ἄλλοϲ ποταμὸϲ οὐ ῥεῖ; ἐϲτι δὲ ἡ μὲν ὸρυκτὴ τάφροϲ πρὸϲ τὰϲ οὐκ ἐξ ὀρύγματοϲ ϲυνιϲταμέναϲ τάφρουϲ ἤτοι ἀντιδιαιρουμένη, ἐκ χάϲματοϲ δὲ γῆϲ ἢ ἐξ ὕδατοϲ παρόδου προϲόδου ci. Κamm. p. 38 ἢ oξ ἄλληϲ αἰτίαϲ· ἢ si Noehdeni silentio fides, in uno Et ὀρυκτὴ τάφροϲ ἡ βαθῶ τὸ ὄρυγμα διαφαίνουϲα· ὅταν γὰρ βαθὺ γένηται ϲκάμμα καὶ ἐπικίνδυνον εἰϲ διάβαϲιν, τὸτε ἀπείληφε τοῦ ὀρύγματοϲ τὴν δύναμιν. τὸ δὲ γάλα λευκόν, ὅτι ϲκιὰν οὐκ ἐπιδέχεται. ὑγρὸν δὲ τὸ ἔλαιον, ὅτι τὰ μὲν ἄλλα ὑγρὰ ἐκχυθέντα εἰ καὶ παραυτίκα τίκα δευθέντα μαλακύνει, ἀλλ’ οὖν ταχέωϲ ξηραίνεται καὶ ἐκβληθέντα κραῦρα κραύρα Lp καὶ περίξηρα παράξηρα L. καταλείπεται τὰ δεδευμένα, τὸ ἔλαιον δὲ ἐπὶ πολὺ διαμένει καὶ ἀνυγραίνει τὸ δεξάμενον μαλακώτερόν τε ποιεῖ πρὸϲ ἁφὴν τὸ φύϲει ἁπαλόν. τὸ δὲ ἰδεῖν ὀφθαλμοῖϲιν ἀντιδιαίρεϲιν ἔχει πρὸϲ τὸν διὰ φανταϲίαϲ βλέποντά τι, ὥϲπερ καὶ om. Lp κατὰ τοὺϲ ὕπνουϲ δοκοῦμεν ὁρᾶν τι καὶ διηγουμένων [*](2 B⟩ f. 38ᵇ ad ἱπποδάμοιο v. 370 (id. Lp f. 98b c.l. ἱπποδάμοιο, L. f. 86a) : τὴν ὕβριν μειοῖ 6 ἔπσινος τοῦ πατρός· ἡδέα γὰρ τ]α τῶν πατέρων ἐγκώμια λεγόμενα . . . . Quae sequuntur huc non pertinent.) [*](3 et 5 B⟩ f 59ᵇ ad ἀμείνω v. 400 (id. Lp f. 99 c. l. άμείνω, L. f. 86b, A f. 59a c. l. ἀγορῇ δέ τ’ ἀμ είνω : . . . . . . . πιθανῶς δὲ προψυλαξάμενος ἀγορητὴν αὐτόν ψησιν, ἵνα πρὸς τὴν ἀπολογίαν ὀκνήση. διὸ οὐδὲν προσθε΄γγεται ὁ Διομήδης. Ceterum ad hanc quaestionem conferenda quae ad E 1 extr. attulimus.) [*](23 Cf. Porphyr. ad N 340 (*B f. 175b) adscriptus (=ζητ Vat. 9): . . . . γλαυκιόωντες δὲ οἱ λέοντες καὶ Ἀθηνᾶ γλαυκώπις ἀπὸ τοῦ γάλ ακ τος, ὅ ἐστν ἄδκ ιον καὶ διὰ τοῦτο λευκόν, ὑπ’ αύτοῦ εἴρητ † Paris. 2767 Δ 434 γάλα λευκόν; λευκὸν δὲ διὰ τὸ μ ἀποτελ εῖν σκιὰν αὐτὴν τὴν ψύσιν εἶναι (An. Par. ΙΙΙ, p. 203, 15).) [*](24 -28 Cf. Plut. Q. conv. VI, 9, 3)