Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

1. πῶϲ ἐπὶ δύο ϲτρατιῶν ⟨ϲτρατιωτῶν B L; corr. B KK.⟩ τὸ ἕκαϲτοι ϲτοι ἔταξεν: ἢ ὅτι κατὰ ἔθνη καὶ φυλὰϲ διεκοϲμήθηϲαν, ἢ ἀντὶ τοῦ [*](1 ὅϲουϲ B Lp 2 ἐντὸϲ codd ; ἐκτὸϲ Bekk. 3 τὸν (e corr.) ῥήϲϲον L 5 πάλιν λιν δὲ τὸ αὐτ ὸ τὸ αὐτὰρ κτλ. B : idem L et Lp, nisi quod hic τὸ ante αὐτὰρ, ille δὲ post πάλιν om.; dittographiam Bekk. correxit 10 πολυεγχέαϲ L, δολιχἐγχεαϲ ἐγχεαϲ BLp) [*](an agitur enim de re ad Naviun recensum pertinente) A pollodorus (v. Niese, l c. p. 283 ), incertun relinquendum videtur. Ceterum Eustathius quoque (p. 1860, 58) quaestionem eodem quo nos mido male decurtatam legit. 5—10 Alteri huic scholii parti etsi iungenda esse apparet quae in codicibus nostris ad Φ 140 et 155 leguntur, tamen hoc loco edere veremur, quod ab iis versibus quibus adscripta sunt divelli vix queunt Sutficiat igitur id indicasse. Minus certo iudicindum est de verbis Eustathii, p. 359, 33: π ερὶ δὲ Πυραίχμο ἐντὸϲ τοῖ τοῦ Πορφυρ ίου φέρεται ὅτι Πατρόκλου ἀνελόντος αὐτὸν (Π 287) Ἀστεροπαῖος ἦγε τοὺς Παίονας, ὅν ἔρριψεν Ἀχ λλ εύς Dfficillimun enim est iudicatu, utrum e Quaestionibus an e libro Paralipomenorum Homericorum. petita sint (cf. quae disputavimus in libello supra allato, Herm. XlV, p. 247. 48).) [*](B f. 40a ad ἀγκυλοτόξους : οὗτοι τοξότ αι, o δὲ ὑπὸ Ἀσι εροπαῖον δολιχεγχέες χεγχέες 〈δολ ιχέγχεες cod.⟩. εἰκος δὲ τὸν Ἀστεροπαῖον χρονίζοντος τοῦ πολ έμου ὕστερον ἐλθεῖν, ὡς καὶ Ἰ φιδάμαντ α καὶ  ῾ Ρῆσον, quae verbotenus paene ἐκ τῶν παλαιῶν Eust, p. 359, 44, attulit simil. Vict. K 428 et Π 287.) [*](11—15 Quaestionem ad Δ 520 servatam huc transtulissem, nisi nimis ad eum locum cui in codicibus adscripta est conformata esset. — Quae nostro loco leguntur guntur in usum suum convertit Eust. p. 358, 24 sqq.) [*](16 Ex eodem fonte derivatum videtur Epimer. in Cramer. Anecd. Oxon. l, p. 141, 15: τί σημαίνει ἕκαστος ἀντὶ τοῦ Ἕλληνες καὶ οἱ βάρβαροι (quae sequintur quintur huc non pertinentia ex Εtym. M. p. 320, 12 petita sunt).)

16—49.---διὰ τί δὲ θεοειδέα φηϲὶ τὸν πάϲαιϲ κακίαιϲ χρώμενον;[*](B f. 41a ad προμάχιζεν v. 16. Lp f. 82b c. l. προμάχιζεν.) τοῦτο γὰρ ἐγκωμιάζοντοϲ δόξειεν εἶναι καὶ ἀποϲεμνύνοντοϲ τὸν ἄνδρα. λεκτέον δὲ ὅτι εἰ μὲν εἰ μὴ codd. corr. Vill.πάντα ἐπαινῶν ἐφαίνετο τὰ ἐν τούτῳ, δικαία ἦν ἂν ἡ μέμψιϲ· ἐπαινεῖ δὲ αὐτοῦ τὴν μορφήν, ἵνα καὶ ἐπὶ τῶν ψεκτῶν νομίζηται ἀληθεύειν. εἶτα καὶ μεῖζον καταϲκευάζεται τὸ μῖϲοϲ, εἰ τοιοῦτοϲ ὢν τὴν μορφὴν καταιϲχύνει.

ἐζήτηται πῶϲ Ἀλέξανδροϲ προκαλεῖται τοὺϲ ἀρίϲτουϲ τῶν Ἑλλήνων[*](*Β f. 41a ad προκαλίζετο v. 19. L f. 56a. Lp f. 82b c. l. προκαλίζετο. A f. 42a c. l προπάροιθεν ὁμίλου.) δειλὸϲ ὢν τὰ πάντα καὶ οὐδὲ ὁπλίτηϲ ἀλλὰ τοξότηϲ. λύϲιϲ· ἔνιοι μὲν οὖν φαϲιν ἀλαζονεύεϲθαι αὐτὸν τὰ ἀδύνατα, φοβεῖϲθαι δὲ τὰ τυχόντα, οἱ δέ, ὅτι ϲυγκεκλειϲμένοι ὑπὸ Ἀχιλλέωϲ οἱ Τρῶεϲ τοὺϲ τῶν Ἑλλήνων ἀρίϲτουϲ οὐκ ᾔδειϲαν. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ ὅτι κωμῳδεῖν ἐπανῃρημένοϲ ὁ ποιητὴϲ καὶ ϲχῆμα τῆϲ ὁπλίϲεωϲ καὶ θάρϲοϲ ἀλλότριον τῶν ὅπλων αὐτῷ προϲτέθεικεν, ἵν’ ἐκ τοῦ μέλλοντοϲ φόβου μείζονα προϲοφλήϲῃ τὸν γέλωτα.

ἐκ ποίαϲ αἰτίαϲ τὸν Ἀλέξανδρον ὀνειδίζων τοιαῦτα προφέρει[*](*Β f. 41b ad Δύϲπαρι.)

ῥητέον οὖν ὅτι, ἐπεὶ ϲυνέμιξαν ἀλλήλοιϲ θέλοντεϲ, φηϲὶν ὅτι Τρωϲὶ μὲν προμάχιζεν Ἀλέξανδροϲ, παρδαλέην ὤμοιϲιν ἔχων καὶ τὰ λοιπὰ Ἀργείουϲ προκαλίζετο ἀντίβιον μαχέϲαϲθαι. (v. 16 — 20). ὁ δ’ ἐντὸϲ τοῖϲ προμάχοιϲ γινόμενοϲ καὶ προκαλούμενοϲ. πάνταϲ τοὺϲ ἀριϲτέαϲ εἰϲ μάχην ὑποληφθείη ἂν ἀριϲτεὺϲ εἶναι πρόμαχοϲ. πάλιν δ’ οὗτοϲ, ἡνίκα τὸν Μενέλαον θεαϲάμενοϲ κατεπλάγη καὶ ἀναϲτρέψαϲ ἐκ τῶν προμάχων εἰϲ τὸ πλῆθοϲ κατέδυ δείϲαϲ Ἀτρέοϲ υἱόν (v 37), καταγέλαϲτοϲ γίνεται καὶ ἄλλωϲ ἀλαζών τε καὶ ἀπατεὼν καὶ ἐν φανερῷ τοῖϲ πάϲι διεφθαρμένοϲ. ἐπεὶ τοίνυν ὁ Ἕκτωρ ἐκπηδῶντα εἰϲ τοὺϲ προμαχουϲ ἐθεάϲατο καὶ πάλιν ἐκπλαγέντα, ὅτε εἶδε τὸν Μενέλαον, εἰϲ τὸ πλῆθοϲ ὑπονοϲτοῦντα διὰ δέοϲ καὶ φόβον πρίν τι παθεῖν καὶ κινδυνεῦϲαι, ἐξ αὐτῶν τῶν πᾶϲιν ὀφθέντων εἰϲ τὰϲ λοιδορίαϲ παρήχθη· ἀπατεὼν γὰρ ὁ τοιοῦτοϲ καὶ ἄλλωϲ ἀλαζὼν καὶ ἠπεροπευτὴϲ καὶ ὑπόψιοϲ ἄλλων λώβη καὶ φθορά. τὸ γὰρ λώβην τ’ ἔμεναι καὶ ὑπόψιον ἄλλων (v. 42) ϲημαίνει, ὅτι μὴ μόνον ἐφθαρμενοϲ ἐϲτὶν ἀλλὰ καὶ πάϲι πρόδηλοϲ. εἶ γὰρ, φηϲὶ, λιώβη (τοῦτο γὰρ ϲημαίνει τὸ ἔμεναι), καὶ γινώϲκη ὑπὸ τὰϲ ὄψειϲ πάντων, ὅτι τοιοῦτοϲ εἶ ἀλλ’ οὐκ ὢν λέληθαϲ, καὶ ὑπολαμβάνουϲι μέν ϲε Ἀλχαιοὶ ἀριϲτέα ἐκ τοῦ Τρωϲὶ προμαχίζειν καὶ Ἀργείων προκαλίζεϲθαι πάνταϲ ἀρίϲτουϲ, οὐκ ἔϲτι δὲ βίη φρεϲί (v. 45) κατεπλάγη γὰρ φίλον ἦτορ (v. 31) — ἀλλ’ ἐπεὶ τὸν Μενέλαον ἰδὼν πεφόβηται, είκότωϲ καὶ τὸ οὐκ ἄν δὴ μείνειαϲ ἀρηίφιλον Μενέλαον (v. 52) εἴρηται. καὶ ἐπειδὴ πάντεϲ. αὐτὸν εἶδον ἐν τοῖϲ προμάχοιϲ καὶ πάλιν κρυπτόμενον ἐν τῷ πλήθει πάντων, ἔφη τὴν λώβην ἔχειν, ὡϲ πάντων αὐτῷ φοβερῶν ὄντων, ὥϲπερ Μενέλαον ὥϲπερ ὁ μενέλαοϲ cod., διότι ἠδίκηϲε τὴν γυναῖκα ἁρπάϲαϲ, ἰδὼν ἐξεπλάγη. οὐκ ἐκείνου οὖν γυναῖκα, φηϲὶ, λαβῶν ἔχειϲ μόνου, ἀλλὰ νυὸν ἀνδρῶν αἰχμητάων (v. 4), τούτων μὲν νύμφην — πάντεϲ γὰρ αὐτὴν ἐμνηϲτεύοντο οἱ ἄριϲτοι Μενελάου δὲ γεγονυῖαν θαλερὴν παράκοιτιν (v. 53).

ἐκ τῶν οὖν νῦν ὑπὸ Ἀλεξάνδρου γεγονότων ὀνειδιϲμὸϲ γίνεται, ἀλλ᾿ οὐκ supr. lin. script.ἐκ λοιδόρου καὶ εἰϲ ὕβριν ἐπιφόρου διανοίαϲ τοῦ Ἕκτοροϲ. τὸ δὲ Ἀλργείων προκαλίζετο πάνταϲ ἀρίϲτουϲ ἀντίβιον μαχἐϲαϲθαι (v. 19. 20) ἀμφίβολον, πότερον αὐτὸϲ πάλλων προεκαλεῖτο τοὺϲ ἀρίϲτουϲ τῶν Ἑλλήνων αὐτῷ μαχέϲαϲθαι, ἢ πάλλων τὰ δόρατα προὐκαλεῖτο πάνταϲ τοὺϲ ἀρίϲτουϲ τῶν Τρώων Ἀργείοιϲ [*](26 † B f. 42a ad νυὸν Γ 49 (id Lp f. 83 c. l. νυὸν ἀνδρῶν): πάντε γὰρ οἱ ἄριστοι τὴν Ἑλένην ⟨τῶν Ἑλλήνω Lp⟩ ἐμνηστεύσαντο, μόνου δὲ Μενελάου θαλερὴ γένονε παράκοιτις) [*](34 sqq. Duo scholia eandem rem in epitomen redactam continentia conincta esse vix est quod moneamus. Ex eodem fonte petita sunt verba quae in schol. B f. 41a ad Ἀργείω v. 19 (id. L f. 56a, Lp f. 82b c. l. Ἀργείων) leguntur: . . . . . . κραδαίων τοίνυν τὸ δόρυ προεκαλεῖτα τοὺς τῶν Ἀργείων ἀρίστους εἰς μάχην. τοὺς ἀριστεῖς τῶν Τρώω προετρέπετο ⟨προτρέπεται  L⟩ κατὰ τῶν Ἑλλήνων. Quae ibi sequuntur aliunde illata esse videntur.)

46. v. ad E 886.

61 62. τὸ ὅϲτ’ εἶϲιν διὰ δουρὸϲ ὑπ’ ἀνέροϲ. ὅϲ ῥά τε τέχνῃ[*](*B f. 47ᵇ ad δουρὸϲ. Lp f. 83b.) νήιον ἐκτάμνηϲιν ὁ φελλεῖ δ’ ἀνδρὸϲ ἐρ ωην ἀδύνατὸν φαϲιν εἶναι· τὸν γὰρ πέλεκυν ἀδύνατον τἑχνῃ χρῆϲθαι. λύοιτο δ’ ἄν κατὰ λέξιν, οὐχ ὥϲ τινεϲ ὅτι ἐπὶ τοῦ ἀνδρὸϲ λέγεται τὸ ἀκροτέλευτον ἀκροτελεύτιον Lp ὅc ῥά τε τἐχνη, ὁ ἀνήρ· τὸ γὰρ ἐπιφερόμενον ἐλέγχει τοϲ λόγουϲ ὑπὲρ τοῦ πελεκεωϲ ὄνταϲ· ὀφέλλει δ’ ἀνδρὸϲ ἐρωήν· μάλλον ὥϲτε τὸ τέχνῃ ἐϲτὶν ὑπὸ τέχνηϲ. ϲυνήθηϲ δ’ ὁ τρόποϲ τῆϲ ἑρμηνείαϲ, ὡϲ ἐντὸϲ τῷ γήραι δὴ πολέμοιο πεπαυμένοι (v. 150) ἀντὶ τοῦ ὑπ ὸ τοῦ γήρωϲ,, καὶ ὃϲ δὴ γήραι κυφὸϲ ἔην (β 16), ἀντὶ τοῦ ὑπὸ τοῦ γήρωϲ.

65. 66. τὸ ο ὔ τοι ἀπόβ λητ’ ἐϲτὶ θε ῶν ἐρικυδέα δῶρα ὅϲϲα[*](*B f. 42b ad δῶρα. L f. 58a, II. Εton. (Noeh- den p. 34), II.) κεν αὐτοὶ δῶϲιν , ἐκ ὡν δ’ οὐκ ἄν τιϲ ἕλοιτο ἐναντιολογίαν δοκεῖ ποιχειν τὰ γὰρ μὴ ἀπόβλιτα δῶρα καὶ μόλα τορὰ θεοῦ δωρούενα καὶ ἐρικυδέα πῶϲ οὐκ ἄν τιϲ ἑκών ἕλοιτο; λύεται τὸ ἑκ ὡν o ὐὐκ ἀ V τιϲ ἕλοιτο μαχομέναιϲ ταῖϲ κατὰ τὸ κοινὸν ἐννοίαιϲ· ἡ δὲ λύϲιϲ· θεῶν δῶρα οὐ μόνον ἃ διδόαϲιν ἀγαθὰ ἀλλὰ καὶ ἃ παρέχουϲι κακά· δοιοὶ γάρ τε πίθοι κατακείαται ἐντὸϲ Διὸϲ o ὔδει δ ὠρ ων, οἴα δίδωϲι, κακ ῶν, ἕτεροϲ δὲ ἑάων (Ω 527 ). ὥϲτε δῶρα καὶ κακά , ἅπερ οὐκ ἄν τιϲ ἑκὼν ἕλοιτο, δοθέντα δὲ ϲτέργειν αὐτὰ ὀφείλει. ἢ ἁπλῶϲ τὰ δῶρα ὁποῖα ἂν ἦ παρὰ θεῶν φηϲιν οὐδὲ ἀπόβλητά ἐϲτι διὰ τὸ μὴ ὑπὸ τὴν ἡμετέραν κεῖϲθαι ἐξουϲίαν εἰϲ τὸ ἀποβαλεῖν. τὸ οὖν μὴ εἰναι ἀπόβλητα μηδὲ ὑφ’ ἑκόντων ληπτέα εἴρηται, τι οὐκ ἐντὸϲ τῇ ἡμετέρᾳ ἐξουϲίᾳ κεῖται εἰϲ τὸ ἀποβαλεῖν ἢ λαβεῖν. ἀναιρεῖ δὲ καὶ ἑκάτερον τὸ ἐφ’ ἡμῖν, ὡϲ μήτε ἐνὸν ἡμῖν αὐτὰ ἀποβαλεῖν ἐθελήϲαϲι μήτε λαβεῖν προθυμηθεῖϲιν, ἄν τε ἀγαθὰ ἄν τε ἐναντία. καὶ ἐϲτιν ὁ λόγοϲ· ἃἀ θεοὶ διδόαϲι δῶρα, καν ἐρικυδέα ἦ κἄν φαῦλα, οὔτε ἀποβαλεῖν ἐφ’ ἡμῖν ἐϲτιν οὕτε λαβεῖν ἐφ’ ἡμῖν ἂν εἴη. τὸ γὰρ ἑκών ἐκ κοινοῦ δεῖ καὶ πρὸϲ τὸ ἀποβαλεῖν ἀκοῦϲαι καὶ πρὸϲ τὸ ἑλεῖν· οὐ γὰρ ἑκὼν ἄν τιϲ καὶ θέλων ἀποβάλοι οὐδ’ἐκὼν ἄν τιϲ καὶ θέλων λάβοι ἃ ἐντὸϲ τῇ τῶν κρειττόνων [*](15. 16 τὸ οῦ τοι ἕλοιτο om. L ἐρικερδέα Lp 17 θεῶν L 18 ἐρικερδέα Lp πῶϲ ἄν τιϲ ἑκὼν οὐχ ἕλοιτο Et λύεται τὸ conieci; codd. λύϲιϲ, om. τὸ 18. 19 ἑκὼν ἕλοιτο om. Lp 19 ταῖϲ om. Lp τὸ ante κοινὸν om. Et 20 post δοιοὶ aliquid erus. B⟩ 21 κατακείατο L 22 ἐάαν L Et καὶ τὰ κακὰ LEt 23 δοθέντων L 24 θεοῦ Lp 25 ἐξουϲίαν κεῖϲθαι LLp 26 μηδὲ correxi; codd. μήτε ὑπ’ ἐχόντων codd.: corr. Vill οὐχ ὅτι codd.: corr. Bekk. 30 ῇ post utrumque κὰν L.Et 33 ἀποβαλὼν LEt ἀποβαλ οὐδἑ ἑκὼν Lp) [*](15 sqq. Aristarchus diplen posuit πρὸς τὸ ξη το ύμενον, πῶς, εἰ οὐκ ἔστιν ἀπόβλητα, ἑκὼν ουκ ἄν τιρ ἕλοιτο (schol. A, cf. Lehrs, Ar. p. 209).)

98 sqq. ἀποροῦϲί τινεϲ πῶϲ ὁ Ἀγαμέμνων ἀκούϲαϲ θωρῆ ξαί ϲε κἐλευϲε καρηκομὸωνταϲ Ἀλχαιο ὺϲ πανϲυδίη· νῦν γάρ κεν ἕλοιϲ ἑ cod. πόλιν εὐρυά γυιαν (Ε 28. 22), καὶ πιϲτεύϲαϲ τῷ ὀνείρῳ — φῆ γὰρ ὅγ’ αἱρήϲειν Πριάμου πόλιν ἤματι κείν ῳ (Β 37 ) ὡϲ τῶν πολεμίων ἁλίϲκεϲθαι μελλόντων καὶ τῆϲ πόλεωϲ καταλαμβϛανομένηϲ, τὰ μὲν πρὸϲ ἅλωϲιν οὐ ποιεῖ ἐξαγαγὼν τὴν ϲτρατιάν ϲτρατείαν cod.; corr. Bkk., ἐπὶ ὅρκουϲ δὲ ἔρχεται καὶ ϲυνθήκαϲ, αἰϲ ἐπεφώνηϲεν· οἱ δ’ ἐχάρηϲαν Ἀχαιοί τε Τρῶέϲ τε ἐλπόμενοι παὑϲαϲθαι ὐιζυροῦ πολἐμοιο (Γ 111). ῥητέον οὑν ὅτι μήποτε οὐ παντελῶϲ ἐπίϲτευϲε τῇ περὶ τὸν ὄνειρον φανταϲίᾳ· διόπερ εὐγνώμοϲι τοῖϲ περὶ τῆϲ ϲυνθήκηϲ λόγοιϲ ὑπάρχουϲιν είκότωϲ ϲυγκατατίθεται add. cod. ἀπρεπὲϲ δὲ τὸ λέγειν κτλ.- quae p. 24, 3 edidimus.

διὰ τί ὑποϲχομένου τὴν ἅλωϲιν Ἰλίου ϲυνθήκαϲ ποιεῖται πρὸϲ Tρῶαϲ; ῥητέον οὖν κατ’ ἐνίουϲ ὅτι οὐ πιϲτεύει τῷ ὀνείρῳ, κατὰ δέ τιναϲ ὅτι οὐδὲν διέφερε καὶ ἑνὸϲ μονομαχία. ἄλλωϲ τε οὖν προϲτέτακται ατῷ καθοπλίϲαι τοὺϲ πάνταϲ, οὐ μάχεϲθαι.

103.---διὰ τί δὲ οἱ Τρῶεϲ Γῇ καὶ Ἡλίῳ. ὅτι ὁ ϲοm. L. κίνδυνοϲ περὶ ϲωτηρίαϲ τῆϲ ἐντὸϲ τῇ οἰκείᾳ ϲοἰκίᾳ L. Ἔλληνεϲ δὲ Διί, ἐπεὶ ξένιοϲ ἐπ. ξ. om. L· περὶ ξενίαν δὲ ἠδίκηνται. μέλαιναν δὲ καὶ λευκόν, ὅτι οίκειότατα τὰ χρώματα ἑκατέρῳ τῶν θεῶν. ἐπὶ δὲ Διὸϲ οὐκ εἰπὲ τί χρῶμα· Γῆν μὲν γὰρ καὶ Ἥλιον ὁρῶμεν, Δία δὲ νοοῦμεν μόνον.

108. ν. ad ═ 267.

121. εἰϲ τὸ ἰρίϲ δ’ α ὐθ’ Ἑλἑν η λευκωλέν ῳ ἄγγελοϲ ἢλθεν. ἄλογον ἀφ’ ἑαυτῆϲ ἔρχεϲθαι πρὸϲ τὴν Ἑλένην. λύεται δὲ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ. τὸ γὰρ ἄγγελοϲ οὐκ ἔϲτιν αὐτάγγελοϲ ἀφ’ ἑαυτῆϲ, ἀλλ’ ὑποβάλξεωϲ. [*](1 quae post κεῖται leguntur LEt om. ante λύεται in B. ras. 2 δῆλον Lp 3 ἅπόντα codd. correxi 16 — 19 L scholium verbis subiinpit, quae in cod. A ad Γ 103 leguntur: τὰ οἰκεῖα ἑκάϲτῳ θεῷ τοιαύτη ἡ θεόϲ (p. 145, 13 —15 DIind.) 16 πρὸϲ τοὺϲ τρ. Lp 18 διέφθειρε L. μονομαχίαν B⟩ LpL προϲετέτακτο L 20 praemittuntur in B⟩ et Lp nonnulla a quaestione aliena: ἐὰν ϲτίξωμεν τῶν καρπῶν (p. 165, 10 — 12 D.), quae in L alterum scholium efficiunt) [*](4 q. Si rem spectas, ad P 118 vel ad Γ 276 potius utrumque schol. referendum fuit. Sed cum ex versu 111 in priore allato appareat, quae poeta Menelaum dicentem faciat (v. 97 — 110) per errorem ad Agamemnonem referri, ad. ipsam Menelai orationem, cui alterum in codd. adscriptum est, edere maluimus.) [*](16 sqq. Cf. Paris. up Cramer. A. P. III, p. 157, 18.) [*](27 Baud scio an ex eodem Porphyrio derivatum sit B⟩ f 44a ad λευκωλένῳ (id. Lp f. 85a c. l. λευκωλέῳ ἐντὸϲ ἀρχαῖς τᾷ τῆς Ἥρας αὐτὴν ἐπιθέτῳ κοσμεῖ, Ἀργείας τε ἄμφm καλεῖ· Ἥ ρη τ′ Ἀργ είη (Δ 8) καἰ ’Αργείη Ἑλ έν η ( z 323). ἦλθε δὲ ἄχχελος, δηλονότι παρὰ τοῦ Διός· οὐ γὰρ αὐτάγγελος. θῆλυ δὲ θήλεϊ )

122. τὸ δὲ εἰδομἐν η γαλό ῳ Ἀντηνορίδαο δάμαρτι, διὰ τί[*](L. f 59b.) μᾶλλον ταύτη ἢ ἄλλῃ ἄλογον γάρ. ἡ δὲ λύϲιϲ ἐκ τοῦ προϲώπου. ὑπόκειται γὰρ ὁ Ἀντήνωρ πρόξενοϲ τῶν Ἐλλήνων καὶ τὸ γένοϲ αὐτοῦ καὶ τῆϲ ϲυνοικούϲηϲ τούτῳ.

144. ἀδύνατόν φηϲι φαϲι L pτὴν Αἴθρην αἴθραν LEt ἔτι ζῆν[*](*B f. 44 ad Aἴθρη. L f. 61a, II, c. l. Αἴθρη. πιτθῆοϲ. Lp f. 85b. Eton.(Noehd. p. 35) II.) καὶ ἀμφιπόλου τάξιν ἔχειν, εῖπερ ὁ μὲν Θηϲεὺϲ ἀρχαῖόϲ ἐϲτιν — ἔνθα κ’ ἔτι κὲ τι, ε in ras., B προτέρουϲ ἴδον εἶδον L ἀνἐραϲ o ὓϲ ἔθελόν περ, Θηϲἐα Πειρίθοόν τε, θε ῶν ἐρικυδέα τέκνα (λ 630. 31) ἡ δὲ ἀμφίπολοϲ ἐπὶ νεαϲ τάττεται. ἡ δὲ λύϲιϲ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ· ἢ ὅτι ὁμωνυμία ἐϲτὶ τῆϲ Αἴθραϲ, ἢ ὅτι ἡ ⟨om. Lp⟩ ἀμφίπολοϲ οὐ πάντωϲ νέα· γρηὶ ϲὺν ἀμφιπόλ ῳ, ἥ οἱ βρ ῶϲιν πόϲιν τε παρτίθει (α 191).

εί μὲν ὁμωνυμία ἐϲτίν, ἐατέον· εἰ δὲ οὔ, ϲτικτέον ἐντὸϲ τῷ Αἴθρη[*](Β f. 44b ad Αἴθρη Lp f. 85b.) καὶ τὸ ἑξῆϲ ϲυναπτέον. πιθανώτερον δὲ ὁμωνυμίαν εἶναι· οὐ γὰρ ἂν τοϲούτων οὖϲα ἐτῶν ἀμφιπολεῖν ἠδύνατο add. Lp: ἁδύν. φαϲι κτλ., l. 7.

καὶ πῶϲ τοϲούτων ἐτῶν οὖϲα ἀμφιπολεῖν δύναται, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ[*](Townl. (Cra- An. P ar. III, p. 281).) τῆϲ γραὸϲ κεῖται· γρηὶ ϲ ὺν ἀμφι πόλ ῳ. πιθανώτερον δὲ ὁμωνυμίαν mer, εἶναι· οὐ γὰρ ἡ ηλικία ἑᾷ· τοὺϲ περὶ Θηϲεα γὰρ προτέρουϲ ἄνδρα( ὁ Ὀδυϲϲεύϲ φηϲι. πῶϲ τε, εἰ ἐντὸϲ Τροιζῆνι ἐκεῖνοϲ ἠν, πῶϲ τε Μενέλαοϲ τὴν θείαν δουλεύειν ἠνείχετο; Πsλοπὶϲ γὰρ ἦν. κουριδίην ϲκουρίην cod. Town. τε ἄλοχον (N 626) Μενέλαοϲ αὐτήν φηϲιν ϲαὐτον φηϲίν Town..

154 sqq. διὰ τί ἡ Ἑλένη ἐπὶ τὴν θέαν ἀφικνεῖται καὶ ταύτηϲ ταύ-[*](*B f. 44ᵇ ad ἄνδρα v. 166 (f. 45a).) την cod.o Πρίαμοϲ τὰ περὶ τῶν Ἐλλήνων πυνθάνεται; διὰ τί τε ἐντὸϲ νέα ἤδη τῶν τοῦ πολεμου παρωχηκότων ἐτῶν ὁ Πρίαμοϲ ἀγνοεῖν φαί [*](πείθεται (κτλ ., quhe aliunde illata sunt). Eadem sed ordne inverso, iti ut illa ἐντὸϲ ἀρχαῖς — Ἀργείη Ἑλένη scholium claudat, Leid. f. 60a.) [*](15 — 18 Inter Quaestiones scholium retulImus, quia iisdem ex parte verbis quibus quaestio Townleiana utitur.) [*](19 Extrema scholii verba quamνis pessime tradta sint docent Porphyrium inter alias rationes, propter quas Aethra Pitthei Troeteniorum regis filia esse non posset, negasse Melenam ab Homero ut Phesei uxorem induci, quod idem Aristarchus diple posita monuit (v. Lehrs, Arist. p. 185). De cuius de nostro loco iudicio v. Lehre ap. Friedl., Ariston p. 84, et Aristarch. p. 347.) [*](26 sqq. † B⟩ f. 45a ad dp μοι v. 166 (id. Lp f. 86a c. l. ὥς μοι καὶ τόνδ’ ἄνδρα): πῶς ἐντὸϲ ταῖρ πρώην πρὸ τείχους γενομέ ναις συμβολαῖς ο ὐ παρεκ άλεσε Πρίαμος παρ Ἑλένης μαθεῖν τοὺ ἀρίστους ὅτι ἐνόπλων αύτῶν προσβαλλόντων τῷ τείχει δυσχερὲς ἦν έπισημήνασθαι αὐτούς, καὶ τῶν ὅπλων πολλ λάκις δυναμένων άπατᾶν, ὡς καὶ ἐπὶ Πατράκλου· κ αί τοι τε κε α κ αλ ὰ δότω, αἴ κ ἐ os τῷ γ’ ἴσκοντες δὲ τοῦτο κ τλ , quae huc non pertinent.)

ῥητέον δὲ ὅτι τοῦ Ἀλχιλλέωϲ ϲυντεταγμένου τοῖϲ Ἕλληϲι καὶ τῶν Τρώων ἐντὸϲ τῆ πόλει καθειργμένων, ἔφοδsι ἐγίνοντο ἔνοπλοι καὶ τὰ μὲν ὀνόματα γνῶναι ἠδύνατο τῶν ἀρίϲτων ὁ Πρίαμοϲ καὶ αὐτοὺϲ ἐνόπλουϲ θεάϲαϲθαι, ἐπὶ ϲυνθήκαϲ δὲ καὶ διάλυϲιν πολέμου τοιαύτην μὴ ἐληλυθότων πρότερον, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐκ προκλήϲεωϲ μονομαχίων οὐ μετ’ ἐκεχειρίαϲ ἐκεχειρίαϲ cod. τῶν ἄλλων γινομένων, καὶ διὰ τοῦτο ἐνόπλων ἀλλήλοιϲ ἀεὶ ἀναμιγνυμένων , ὁ ποιητὴϲ---lacunae in cod. vestigium non exstat ἐπινοήϲαϲ μονομάχιον μετ’ ἐκεχειρίαϲ ἐκεχειρρίαϲ cod. τῶν ἄλλων καὶ διὰ τοῦτο ἀποδύϲαϲ ἀπὸ τῶν ὅπλων τοὺϲ πολεμοῦνταϲ· φηϲὶ γὰρ ὡϲ ἐχάρηϲαν Ἀχαιοί τε ρ ῶέϲ τε ἐλπόμένοι μένοι παύϲαϲθαι ὀιζυρο ῦ πολέμοιϲ τεύχεα τ’ ἐξεδύον το (v. 111. 12. 11) καὶ ἐπιϲημηνάμενοϲ ἀναγκαίωϲ τὸ παράδοξον τῆϲ ἐπίνοίαϲ διὰ τοῦ φάναι ῖνα θέϲκελα ἔργα ἴδηαι ρ ώων θ’ ἱπποδάμων καὶ Ἀχαιῶν (v. 130. 31). τί οὖν τὸ θαυμαϲτόν ὅτι oἳ πρὶν ἐπ’ ἀλλήλοιϲι φέρον πολύδακρυν Ἄρηα, οἱ οἳ cod. δ ὴ νῦν ἕαται ϲιγῇ, πόλεμοϲ δὲ π έπ αυται (v. 132. 34 ). γυμνῶν οὖν γενομένων νῦν πρῶτον, ἡ τε τῆϲ Ἑλένηϲ θέα ἐπὶ τῷ παραδόξῳ τῆϲ εἰρή. νηϲ καὶ τῆϲ γυμνητείαϲ γυμνι, suprascIpt. τ , cod. τῶν ὅπλων οὐκ ἄλογοϲ, καὶ ὁ ἐγειρόμενοϲ ὑπὸ ἐκλύϲεωϲ τοῦ φόβου πεπαυμένου τοῦ πολεμου ἱμεροϲ om . cod.; aididi e v. 139 οὐκ ἄλογοϲ, ἥ τε ἐξέταϲιϲ τοῦ Πριiμου εiκαιροϲ καὶ λόγον ἔχουϲα τὰ νῦν. ἔτι καὶ νῦν αὐτὸϲ γυμνὸϲ ἄτερ ὅπλων θεώμενοϲ γνῶναι δύναται ἐξετάϲαϲ παρὰ περὶ cod. τῆϲ ὁμοεθνοῦϲ ἕκαϲτον, διὸ καί φηϲι τεύχεα μέν οἱ κεῖται ἐπὶ χθονί, αὐτὸϲ δὲ κτίλοϲ ὥϲ (v. 195. 96). καὶ πρὸϲ τοῦτο οὖν ἡ τῆϲ Ἑλένηϲ εἰϲ τὸ τεῖχοϲ παρουϲία εὐλόγωϲ ᾠκονόμηται.

ὅτι δὲ ἐκ τῶν ὅπλων ἐνῆν πλανηθῆναι τούϲ ἀπὸ τῶν ὅπλων ϲημαινομένουϲ ἕκαϲτον, δηλοῖ τὰ ἐπὶ τοῦ Πατρόκλου, ὃϲ ἐνδύϲαϲθαι τὰ Ἀχιλλέωϲ ὅπλα ἐδεήθη, αἴ κέν πωϲ αὐτόν γε ἐίϲκοντεϲ τῷ Ἀχιλλεῖ ἀπόϲχωνται πολέμοιο ἶρῶεϲ (Π 41). οὕτωϲ οὐκ ἠν τὸν ἀπὸ τῶν ὅπλων τινὰ δοξάζοντα ἤδη καὶ ὄντωϲ γινώϲκειν αὐτόν. ὅτι γὰρ ἀπὸ τῶν ὅπλων ἐδόξαζον τοὺϲ πολεμοῦνταϲ, δηλοῖ καὶ ὁ Κεβριόνηϲ ὅταν λέγη τῷ Ἕκτορι· νῶι μὲν ἐντὸϲ θ ά δ’ ὁμιλέομεν Δαναοῖϲιν· οἱ δὲ δὴ ἄλλοι Τ ρ ῶεϲ ὀρίνον ταί· Αἴαϲ δὲ κλονέει Τ ελαμώνιοϲ· εὖ δἐ μιν ἔγνων· εὐρυ γὰρ ἀμφ’ ῶμοιϲιν ἔχει ϲάκοϲ (. 523 —27) καὶ πάλιν· Τυδείδῃ μιν μὲν cod. ἔγωγε δαἱφρονι πάντα ἐίϲκω ἀϲπίδι γιν ὠϲκων αὐλὠπιδί τε τρυφαλείῃ (Ε 181. 82). εἰ μὲν οὖν καθωπλιϲμένων αὐτῶν ἡ ἐξέταϲιϲ ἐγίνετο, ἄλογόϲ γε ἂν διὰ τοῦ τοϲούτου χρόνου γινομένη πρόϲ τε τὴν Ἑλένην διατιθεμένη, δέον πρόϲ τινα τῶν τὸν πόλεμον κατατιθέντων· ἐπεὶ δὲ γυμνοὶ καὶ ἄνοπλοι τὸτε

ἐζήτηται πῶϲ ὁ Πρίαμοϲ τῷ δεκάτῳ ἔτει πυνθάνεται περὶ τῶν ἀρίϲτων.[*](*B f. 45a. A f. 45a c. l. ἔοικεν v.170. L f. 61b. Cf. Cramer, An. Par. III, p. 157, 35.) ῥητέον οὑν, ὅτι ἐπειδὴ πρότερον περὶ τὰϲ ἀϲτυγείτοναϲ πόλειϲ ἐπλανῶντο, ὥϲ που καὶ ὁ ποιητήϲ φηϲιν· κατὰ ληί δ’ ὅπ η ἄρξειεν Ἀχιλλεύϲ (γ 106), νῦν δὲ προϲκάθηνται τῇ Ἰλίῳ. ἢ ὅτι πρῶτον μὲν οὐκ ἦγε ϲχολὴν πυθέϲθαι περὶ αὐτῶν, τοῦ Ἀχιλλέωϲ ἰϲχυρῶϲ αὐτοῖϲ ἐγκειιιένου καὶ μόνον ἑαυτὸν αὐτοῖϲ ἐπιδεικνύντοϲ καὶ τῷ φόβῳ κατακλείϲτουϲ ποιοῦντοϲ· τότε γὰρ ὁ Πρίαμοϲ οὐ περὶ τούτων ἐφρόντιζεν, ἀλλὰ περὶ τοῦ ϲώζεϲθαι τὴν πόλιν. νῦν δὲ μηνίοντοϲ ἐκείνου καὶ τῆϲ , μάχηϲ ίϲορρόπου γεγενημένηϲ, ὡϲ καὶ τοῦ τείχουϲ χωρὶϲ πολεμεῖν τοὺϲ Τρῶαϲ, είκότωϲ περὶ αὐτῶν πυνθάνεται. ἕτεροι δέ φαϲιν ὅτι ἀπὸ τῆϲ πανοπλίαϲ καὶ τῶν ἵππων αὐτοὺϲ ἐγνώριζον, ὡϲ καὶ Πάνδαροϲ ἐπὶ τοῦ Διομήδουϲ λέγει· ἀϲ πίδι γιν ώϲκων αὐλ ὠπιδί τε τρυφα λείῃ (ε 182) πρότερον δὲ οὐ τεθέαται ἐνόπλουϲ πάνταϲ ὡϲ νῦν.

168. ν. ad B⟩ 478 sq ., p. 47 .

175. coningendum cum ζητ. Vat. 1 3, quod in extr. opere edetur.

190. 97. Πορφύριοϲ δὲ καὶ κύριον ὄνομα οἶδε Kτίλοκ τινά, ὃν[*](Eust.Γ p. 403, 39.) Διὸϲ λέγει ἀπόγονον.

ἐκ τοῦ πηγόν τὸ μέλαν· κύματι πηγῷ (ε 318) ἐξ ἀντικειμένου[*](*B f. 45 ad πηγεϲιμάλλῳ. L, f 62b c.l. πηγεϲιμάλλῳ. Lp f. 86b c.l. Eton. (Noeh-den p. 35). den p. 35), II, c. eod. l.) δέ φηϲιν ἐπ’ αὐτοῦ ὅϲ τ’ ὀίων μέγα πῶυ διἐρχεται ἀργεννάων ἐντὸϲ λευκοῖϲ δὲ ὁ μέλαϲ διαφορώτεροϲ. καὶ τοὺϲ ἵππουϲ τοὺϲ πηγὸϲ ἀθλοφόρουϲ λέγει (1 124), παρ’ ὅϲον οἱ περὶ ἱππικῆϲ γράψαντέϲ φαϲι πηγεϲιμάλλῳ. [*](4 schol. B⟩ signo apposito non ad textum sed ad schol. quod p. 55, 26 edidimus refertur 5 ῥητέον οὖν ὅτι om. A καὶ ῥητέον ὅτι L πὸλειϲ om, B περὶ τοῖϲ ἀϲτυγειτόνοιϲ ἐπλαν. L. ἀϲτογείτοναϲ A 6 ληίδα A BL 7 πρότερον μὲν A L 10 ποιῶν Let A, qui ita pergit: ἐρρόντιζε γὰρ τὸ τηνικαῦτα ὸ Πρίαμο.. οὐ π. τ. 11 μηνιῶντοϲ A LLp 12 ἰϲορρόπου τῆϲ μάχηϲ A L τοῦ τείχουϲ ἐκτὸϲ L. 14. 15 ἐπὶ τοῖϲ Διομδουϲ L 15 τροφαλείη A 16 τεθέαται πάνταϲ ἐνόπλουϲ L τεθέατο οὺτοϲ π. ἐν. A 21 ἐκ τοῦ πυγὸν et πυγῷ Lp κύματα L 22 οἰῶν B⟩ ὥϲ τ’ ὀίων Lp ἀργενάων Lp 23 καὶ τοὺϲ ἵππ. πηγ. LEt 24 οί παρὰ (post ὰ addito ϊ) ίππικῆϲ γράφοντεϲ φηϲὶ Lp) [*](19. 20 Ex Eustathio in cod. Paris. 2767 (Cram. A. P.lll,p.196) trausierunt, ubi Κῖλον legitur.) [*](23 sqq. † B⟩ f. 45 ad πχγεσιμάλλῳ (id. A f. 45ᵇ c. l. πήγεσ μᾶλλον, Lp. f. 86 c. l. πηγεσιμάλῳ): μελανομάλλῳ. οὗτος γὰρ ἐντὸϲ λευκ ῷ τῷ ⟨om. A ⟩ ποιμνίῳ διάσηλος ἔσται. τῷ πραοτάτῳ δὲ εἴκ ασται διὰ τὸ ἀτ άραχον. Cf. Eust, p.403, 42. Εt M. p. 669, 20. . . . . . καὶ σημαίνει τὸν μέλανας μαλλοὺς ἔχοντα. πόθεν δῆλον ἐκ τοῶ εἰπεῖν τὸν ποιητήν· ὅς τ’ ὀίων μέ γα πῶν διέρ χεται ἀργεννάων. ὁ γὰρ τοιοῦτο φβερὸς φαίνεται ἐντὸϲ πλήθει προβάτων . Idem fere Epimer. in Anecd. Oxon. l. p. 358, 6 Etym . Gud. p. 465, 1.) [*](† f. 117a ad πηοὺ I 124 : μέλ ανας· τοὐτους γὰρ ἀρίστους φασὶν οί περὶ ἵππων γράψαντες. τνές δὲ μεγάλους κτλ.)

276, διὰ τί τὴν Ἑλένην πεποίηκεν ἀγνοοῦϲαν περὶ τῶν ἀδελφῶν ὅτι οὐ παρῆϲαν, δεκαετοῦϲ τοῦ πολέμου ὄντοϲ καὶ αἰχμαλώτων πολλῶν γινομένων ἄλογον γάρ. ἔτι δὲ καὶ εἰ ἠγνόει, ἀλλ’ οὐκ ῆν ἀναγκαῖον μνηϲθῆναι τούτων οὐκ ἐρωτηθεῖϲαν ὑπὸ τοῦ Πριάμου περὶ αὐτῶν· οὐδὲ γὰρ πρὸϲ τὴν ποίηϲιν πρὸ ἔργου ἦν ἡ τούτων μνήμη. φηϲὶ μὲν οὖν Ἀλριϲτοτέληϲ· ἴϲωϲ ὑπὸ τοῦ Ἀλεξάνδρου ἐντυγχάνειν ἐφυλάττετο τοῖϲ αἰχμαλώτοιϲ. ἢ ὅπωϲ τὸ ἦθοϲ βελτίων φανῇ καὶ μὴ πολυπραγμονοίη, οὐδὲ τοὺϲ ἀδελφοὺϲ ἤδει ὅπου εἰϲί. φαίνεται δὲ πάντα καὶ λέγουϲα καὶ οίκονομοῦϲα, ὅπωϲ ὅ τε lΠρίαμοϲ καὶ οἱ ἄλλοι πειϲθῶϲι Πρῶεϲ, ὅτι ἀκούϲιοϲ καὶ παρὰ γνώμην αὐτῆϲ ἡ εἰϲ τὴν Ἴλιον γέγονεν ἄφιξιϲ. οὕτω γὰρ τοῦ Πριάμου εἰπόντοϲ· ο ὕτι μοι αἰτίη ἐϲϲί, θεοί νύ μοι αἴτιοί εἰϲιν (v. 164), αὐτὴ δ’ αἰδοῖον εἰποῦϲα καὶ ἐπίφοβον διὰτὸ ϲέβαϲ (v.1I2),καταρᾶται,οὐδὲν μὲν ἐπιϲημαίνουϲα,εἰτε ἑκοῦϲα εἴτε ἄκουϲα ἀφίκετο, ἀλλὰ μόνον γνωϲτούϲ τε λιποῦϲα παῖδά τε τηλυγέτην (v. 174. 75). καὶ ὅτι ἄχθεται τῇ μονῇ καὶ κλαίουϲα διατελεῖ καὶ ὅτι δαὴρ αὐτ’ ἐμὸϲ ἔϲκε κυν ώπιδοϲ, ὁ Ἀλγαμεμνων , εἴ π οτ’ ἔην γε, ἀντὶ τοῦ ὁπότ’ ἦν (v. 180), ὡϲ ἂν ποθούϲηϲ αὐτῆϲ τοῦ ἀνδρὸϲ τὴν ϲυγγενείαν. οὕτω γὰρ ἂν ἅμα δόξειν ἔμελλε κἀκείνῳ καὶ τοῖϲ πρεϲβύταιϲ βελτίων είναι καὶ τοῦ ἀφικέϲθαι οὐκ αἰτία , εἰ γε ἐπεθύμει ἀπελθεῖν, ὥϲτε καὶ περὶ τῆϲ ἐξ ἀρχῆϲ ὁδοῦ ὑπολήψεϲθαι αὐτοὺϲ ῷετο ὅτι μὴ ἑκουϲία ἡ ϲυγγνώϲεϲθαι, ὡϲ ὅταν τιϲ ὡϲ addidi: cod. om. μεταμελόμενοϲ φαίνηται καὶ ὁμολογῇ οὐκ ἐξοργίζονται ἀλλ’ ἐλεοῦϲι. διὰ δὴ ταύτην τὴν αἰτίαν καὶ τῶν ἀδελφῶν ἐμνήϲθη εἰποῦϲα· ἤτοι οὐχ ἥκουϲιν αἴϲχεα δειδιότεϲ καὶ ὀνείδεα (v. 242), ἢ κεκρυμμένοι εἰϲί. δι’ αὐτὴν ὁμοίωϲ αίϲχεα δειδιότεϲ. καὶ ἡ μνήνη οὖν ἀναγκαία είϲ ϲύϲταϲιν τοῦ προϲὼπου, ἱνα φαίνηται ὁμολογοῦϲα τὰ γεγενημένα μὴ καλῶϲ ἔχειν, κἄν ἀπόδοϲιϲ γένηται ἡττηθέντοϲ Ἀλεξάνδρου, μαρτυροῦνταϲ ἔχῃ τοὺϲ γέρονταϲ τῷ ἤθει αὐτῆϲ πρὸϲ τοὺϲ ὑπολαμβάνονταϲ, ὡϲ αἰϲχρὸ ὁμολογεῖ, καὶ δεινὰ καὶ βίαια πεπονθέναι καὶ τὸν θάνατον ῇρεῖτο ἀντὶ τῆϲ ϲωτηρίαϲ. οὕτω γὰρ καὶ εἰϲελθόντοϲ ἕξκτοροϲ εἰϲ τὴν Ἴλιον διὰ τὴν τῶν Τρώων ἧτταν, αὐτὴ πάλιν κύνα τε ἑαυτὴν καλεῖ καὶ δάερ ἐμεῖο κυνὸϲ κα κομηχάνου (Ζ 344). καὶ ταῦτα λέγει ἅτε πρὸϲ τὸν Πρίαμον ἀνακαλουμένη τὸν θάνατον, ἐπὶ μὲν γὰρ τοῦ Πριάμου· ὡϲ ὄφελεν θάνατόϲ μοι ἁδεῖν κακόϲ, ὁππότε δεῦρ post. h. v. ras υἱ ἐι ϲῷ ἑπόμην θάλαμον γνωτούϲ τε λιποῦϲα (F 173. 74) καὶ τὰ ἑξῆϲ, ἐπὶ δὲ τοῦ Ἕκτοροϲ μηδὲ γεννηθῆναι καταρᾶται ἑαυτῇ, ὥὑϲ [*](1 κατά τὸ κῦμα LpEt δὲ post κῦμα om. LEt 2 ὅτε μὲν — ὅτε δὲ Lp κύματα πηγῷ Lp, κύματι πυγῷ (e πηγῷ corr.) L 10 huic lineae in interiore paginue latere adscript. Ἀριϲτοτέλουϲ)

ἀπίθανον εἰναι δοκεῖ, ἐννέα ἐτῶν διελθόντων τοῖϲ Ἕλληϲιν ἐντὸϲ[*](*B f. 46 ad Λακεδαίμονοϲ V. 239.) Ἰλίῳ, μηδένα τῶν βαρβάρων ἀπαγγεῖλαι τῆ Ἐξλένη περὶ τῶν ἀδελφῶν, εἴτε καὶ αὐτοὶ ἀφίκοντο εἰϲ τὸν πόλεμον εἴτε ὅλωϲ οὐκ ἦλθον εἰϲ Τροίαν, ἢ ἐλθόντεϲ οὐκ ἐξῆλθον εἰϲ τὴν μάχην· οὐ γὰρ ἐνῆν τοιούτουϲ ὄνταϲ μὴ οὐχ ὑπὸ πάντων γινώϲκεϲθαι παρόνταϲ εἰϲ τὴν Προίαν. λέγει δὲ Ἡρακλείδηϲ, ὅτι ἄλογον ἦν ὄντωϲ τοῦτο, εἰ διατελεϲάντων ἐντὸϲ τῆ Τροίᾳ πάντων Ἑλλήνων ἐννέα ἔτη μηδὲν περὶ τῶν ἀδελφῶν ἔϲχεν Ἑλένη λέγειν εἰ δὲ οὐ πάντεϲ ῆϲαν οἱ ϲτρατεύϲαντεϲ ἐντὸϲ Προίᾳ, ἀλλήλοιϲ ’ οἱ μὲν περὶ Λέϲβον καὶ τὰϲ ἄλλαϲ νήϲουϲ, ἅϲ οἱ Κᾶρεϲ κάρεϲ cod. ειχον, ἐπόρθουν, πόλειϲ πολὰϲ cod. δὲ καὶ τῶν ἐντὸϲ τῇ ἠπείρῳ, οὐδὲν ῆδει εἰ ἐϲτράτευϲαν οὐδὲν ᾖ δεινὸν εἰ ἐϲτρ. cod. corr. Vill. ἢ οὔ. πιθανώτερον δὲ προϲθεῖναι, ὅτι ἠφανιϲμένων τοῦ Κάϲτοροϲ καὶ τοῦ Πολυδεύκουϲ καὶ δοκούντων τεθνάναι, διὰ τὸ μὴ εἰδέναι τοϲ ἀνθρώπουϲ τὸ ϲυμβεβηκόϲ, μήτε μὴ cod. ὅτι ἐτεθνήκεϲαν μήτε εἰ ἔτι εἰϲίν, οὐκ ἀνηγγέλλετο τῆ Ἐλένη περὶ αὐτῶν. οὐδὲ γὰρ τὰ δυϲχερῆ οἱ καὶ cod : corr. Bkk. βάρβαροι τοῖϲ δυνάϲταιϲ πάντα εἰϲὶν εἰθιϲμένοι ἀπαγγέλλειν. καὶ τούτου πολλὰ παραδείγματα λέγειν ἔϲτιν· ἔτι γὰρ καὶ νῦν χρῶνται τῷ ἔθει. οὐδὲν οὗν ἐκώλυεν ἀμφιδοξεῖν περὶ αὐτῶν τὴν Ἑλένην.

τοῦτὸ φηϲιν ὡϲ πάντη μὲν ἐκπετάϲαϲα τὴν θέαν οὐδαμῆ L. οὐδαμου[*](B f. 46 ad δύναμαι. Lp. f. 87a. c.l. οὐ δύναμαι.) δὲ ἰδοῦϲα. πῶϲ δὲ οὐκ ἐρωτηθεῖϲα προβάλλεται τὰ περὶ τῶν αμαι. ἀδελφῶν. δῆλον οὖν ὅτι προοικονομεῖ ὁ ποιητήϲ, βουλόμενοϲ εἰπεῖν τὴν ἀφάνειαν αὐτῶν. ἠγνόει δὲ τὰ περὶ οὐτων ἴϲωϲ μὴ ϲυγχωρουμένη ϲυντυγχάνειν τοῖϲ αίχμαλώτοιϲ.

276. διὰ τί βουλόμενοϲ ἐπιορκῆϲαι τοὺϲ Τρῶαϲ ὁ ποιητήϲ, ἱνα[*](*B f. 47a ad Ζεῦ πάτερ. L f. 65b, Π. Eton. (Noehd. P. 35), Π.) εὐλόγωϲ ἀπόλωνται, οὐδαμοῦ πεποίηκεν ἐπιορκοῦνταϲ ἀλλ’ οἴεται: ὁ γὰρ ὅρκοϲ ἦν, εἰ λεξανδρον ἀποκτείνειεν ὁ Μενέλαοϲ, ἀποδοθῆναι [*](35 L. et Et incipiunt: Πορφυρίου εἰϲ τὸ Zεῦ πάτερ Ἴδηθεν μεδέων κύδιϲτε μέγιϲτε καὶ μέχρι τοῦ ϲτίχου ⟨καὶ — ϲτίχου om. L ⟩ ὦδὲ ϲφ’ ἐγκέφαλοϲ χαμάδιϲ ὁέοι ὡϲ ὅδε οἰνοϲ ἀπορία. διὰ τί κτλ. pro ἐπιορκῆϲαι Et ἐπιορκίϲαι 36 ἀπόλωνται L ἀπό.λωνται B⟩ (ras.) οὐδαμῶϲ LEt 36 οἴεται corrupt. esse liquet) [*](37 sqq. Cf. Porph. Γ 457.)

277. ad μ 374 pertinet.

281 sqq. διὰ τί τὸν Μενέλαον ἐποίηϲε μονομαχοῶντα, οὐδὲ γὰρ ἔξ ἴϲου ἦν ἡ μονομαχία. ὁ μὲν· γὰρ Ἀλέξανδροϲ περὶ τῶν ἀλλοτρίων ἐύχετο, ὁ δὲ περὶ τῶν ἑαυτοῦ εἴχετο, ἡττηθεὶϲ δὲ τὰ ἑαυτοῦ ἀπέβαλεν, ὁ δὲ Ἀλέξανδροϲ νικήϲαϲ μὲν τὰ ἀλλότρια ἕξειν ἔμελλεν, ἡττηθεὶϲ δὲ οὐδὲν ἀποβαλεῖν τῶν ἑαυτοῦ. οὕτω δὲ πάϲ ἄν τιϲ βούλοιτο μονομαχεῖν περὶ τοῦ ἀγροῦ τοῦ πληϲίον· νικήϲαϲ μὲν λήψεται, ἡττηθεὶϲ δὲ οὐδὲν ἀποβαλεῖ τῶν ἑαυτοῦ. οὕτω μὲν Ἀλέξανδροϲ ἀνόητοϲ ἦν· περὶ ὧν γὰρ εἰχε καὶ τῶν ἑαυτοῦ ἐκράτει. ἀλλ’ ἴϲωϲ ἀμφότερα είκότωϲ. ὁ μὲν γὰρ Ἀλέξανδροϲ περὶ ὡν εἰχεν ἐμάχετο ἀλλ’ οὐ τῶν ἑαυτοῦ, ἵνα [*](1 τῇ ἑλένη  Et οὐδαμῶϲ LEt 2 φηϲὶ δ’ ὁ ἀριϲτ., praemisso λύϲιϲ, Et huic lineae Ἀλριϲτοτέλουϲ adscrpt. B⟩ 3 —5 ὥϲ φάτο εἰπὸντεϲ om. L, qui eorum loco Eustathiana habet, tum verbis Ζεῦ κύδιϲτε — ἄλλοι in lemmate praemissis pergit: οὐκ ἐπιὼρκηϲαν μὲν οὺν κτλ. (lin. 8) 4 ὤμοϲαν Et 6 ὑπερὀρκια B (id. text.) 9 κατηρήϲαντο Et 11 ὑπερόρκια B⟩ 12 ὡϲ ὅδε οἰνοϲ om. L 13 ἐλθὼν LEt φίλοπιν (o ex ω correcto) L πειρᾶν δὴ εἴ κεν (?) B⟩ 14 τρῶαϲ LEt πρότερον Εt 15 ὑπερόρκια B⟩ 18 οὐ γὰρ Lp 20 pro εἴχετο coni. ἐμάχετο Hoemer ap. Hleckeis. 1878, p. 538 20. 21 ἡττηθεὶϲ — ἔμελλεν. om. LEt 20 ἀπέλαβεν B⟩ Lp: corr. Vill. 22 ἀποβάλλειν L 24 ἀποβαλεῖν L Pt τῶν ἑαυτῶν Lp 25 ἀμφότεροι LLp Et) [*](18 sqq. Posterius scholium in cod. B⟩ in superiore, prius in inferiore margine scriptum est. contra illud (p.61,5sqq.) alteri (p. 60, 18 sqq ) eo quo edidimus modo non solum in codice Lp sed etiam (auctore Dindortio, vol. Ill, p. 185) Scorialensi et Harleiano subiιnctum legitur. Primus Bekkerus num ab altero divellens prius ad v. 100, alterum ad v. 291 edidit, quem Dindorfius secutus est. Qua edendi ratione καί particula qua alterum incipit eodem modo intercidit quo in codicibus Leidensi et Etonensi factum, uboi posterius a priore scholiis ab utraque quaestione alienis interiectis dirimitur. Nobis satius visum locum )

καὶ διὰ τί ἀβελτέρωϲ τῆϲ μονομαχίαϲ Ἀγαμέμνων ἐπεμελήθη:[*](B f. 48ᵇ ad ἀμπεπαλὼν. L f. 70a. Lp f. 89a. Eton. (Noehd, p. 37), II.) οὐδὲν γὰρ ἔλαβε βέβαιον οὐδ’ ἐμεϲεγγυήϲατο τὴν Ἑλένην, περὶ ἧϲ ὁ ἀγών, ἀλλ’ ἐπ’ ἐκείνοιϲ ἐγένετο τὸ μὴ ἀποδοῦναι. λύεται δὲ ἐκ τοὴ ἔθουϲ. οὐ γὰρ ν τὸ όρχαῖον τὰ πρὸϲ ἀλλλουϲ διὰ πολλῆϲ φυλακῆϲ, ἀλλ’ ἁπλῶϲ ϲυνέβαλλον, καὶ ἐπιβουλαὶ καὶ ἀπάται οὐκ ἦϲαν, πρὸϲ ἃϲ αἱ τοιαῦται εὐλάβειαι εὺρέθηϲαν. ἐπεὶ διὰ τί Ἀγαμέμνων καὶ Μενέλαοϲ ἀδορυφὸρητοι ἦϲαν, ὧν ἀναιρεθέντων ἐλέλυτο ἂν ἡ ϲτρατιά; ἀλλ’ οὔπω τότε ἦϲαν αἱ πολιτικαὶ ἐπιβουλαί. ὁ δὲ ποιητὴϲ μιμητὴϲ ὤν τὰ ὑπάρχοντα ἐποίει, ἀλλ’ οὐ τὰ μέλλοντα.

306. διὰ τί ὁ Πρίαμοϲ τὸν μὲν Ἀλέξανδρον καὶ τὸν Μενέλαον[*](*B f 47ᵇ ad οὕπω.) οὐκ ἂν ἔφη δύναϲθαι ἰδεῖν μαχομένουϲ, ἀλλ’ ῷχετο ἀπιών, τὸν δ’ Ἀχιλλέα καὶ Ἕκτορα θεωρεῖ ὃν μᾶλλον ἐφίλει, ἢ ὅτι ὁ μὲν αἴτιοϲ τῶν κακῶν ὤν μονομαχήϲειν ἔμελλεν· ὁ δοὺϲ οὖν τὸ χρῆναι αὐτὸν μονομαχεῖν τῇ τύχη ἐπέτρεψε τὸ τέλοϲ, αὐτὸϲ ἀφιϲτάμενοϲ τοῦ θορύβου. φηϲὶ γὰρ Ζε ὺϲ μέν που τό γε οἶδεν, ὁπποτέρ ῳ θανάτοιο τέλοϲ πεπρωμένον ἐϲτίν (v. 308, 9). ὅπου δὲ οὐ ϲυγκατατίθεται τῇ μάχῃ, πείθεϲθαι δὲ παρακαλεῖ τὸν υἱὸν ἀναχωρεῖν, ἐλπίδι τῆϲ ἀναχωρήϲεωϲ ἐπιμένει, ἱκέτηϲ ἀλλ’ οὐ θεατὴϲ γινόμενοϲ· ἄχρι γὰρ τέλουϲ ἡ ἐλπὶϲ τοῦ πειϲθῆναι δεόμενον κατεῖχεν. οὕτωϲ γὰρ καὶ ἡ μήτηρ πάρεϲτιν, οὐχ ἵνα θεάϲηται μαχόμενον, ἀλλ’ ἵνα μὴ θεάϲηται, είϲελθόντοϲ αὐτοῦ, δεομένη. καὶ ἅμα τῷ ποιητῇ ἡ τραγῳδία ἀνύεται δι οἴκτου ψυχαγωγοῦϲα τὸν ἀκροατήν, τούτων παρήντων. ἔπειτα ἐπὶ μὲν τοῦ Ἀλεξάνδρου ἐπὶ τῷ πεδίῳ ἡ μάχη ἦν, ἐπὶ δὲ τοῦ Ἐκτοροϲ παρὰ τὸ τῆϲ πόλεωϲ τεῖχοϲ. ϲυνεωϲμένων δὲ τῶν μὲν Πρώων εἰϲ τὴν πόλιν, τῶν δ’ Ἀχαίων ἐφεϲτηκότων καὶ τοῦ Ἀχιλλέωϲ θέοντοϲ περὶ τὸ τεῖχοϲ, ἀναγκαῖον ἦν οὐ τὸν Πρίαμον μόνον ἀλλὰ καὶ τὴν ἄλλην ἄπαϲαν ὥχρηϲτον ἡλικίαν παρεῖναι διὰ τὸ μέγεθοϲ τοῦ κινδύνου.

---πῶϲ οὖν Ἀλεξάνδρου μὲν τὸ μονομαχιον οὐ καρτερεῖ[*](B f. 293a ad Ἔκτωρ Χ 38.) θεωρεῖν, Ἕξκτοροϲ δέ; ἢ ὅτι ὁ μὲν ἐντὸϲ τῷ πεδίῳ ϲυνέβαλεν, ὁ δὲ πρὸ τοῦ τείχουϲ, ἔνθα παρῆϲαν πάντεϲ post h. v. ras. un. litt. τῷ μεγέθει τοῦ κινδύνου καταπληϲϲὸμενοι. ἄλλωϲ τε ἐκεῖνον μὲν ἀπιών ἐῇ πολεμεῖν, εἰ δὼϲ ὀλίγον λειπόμενον Μενελάου καὶ τῶν Δαναῶν ?,θανάτων [*](1 γένηται αὐτοῦ LLp ἑαυτῶν Lp 2 κρατῆϲαι τῆϲ Ἑλένηϲ L. 5 καὶ om. LEt 6 οὐδὲ LEt 9 ϲυνέβαλον Lp 11 ϲτρατεία L 12 καὶ μιμ. ὤν L 13 ἀλλ’ corr. ex ἄλλωϲ LEt) [*](investigare, cui duae quaestiones coniunctae convenire viderentur. — Scholium quod in cod. B⟩ ad v. 281 relatum est (διὰ τί τῶν συνθηκῶν ὑπ’ Ἀγαμέτοιούτων γεγονυιῶν κτλ .) ad v. 45 pertinet ibique editum est.)

διὰ τί χωρίζεται ὁ Πρίαμοϲ. καὶ οἱ μέν φαϲιν ὅτι ἵνα ἀφ’ ὕψουϲ κρεῖϲϲον κρείϲϲων cod. θεωρήϲῃ ἀπὸ τῆϲ πόλεωϲ τὴν μονομαχίαν, οἱ δὲ ἵνα φυλάξη τὰ τείχη. ἄλλοι δὲ τὴν Ὁμηρικὴν λύϲιν προίϲχονται, τὸ o ὔπω τλήϲομ’ ὁφθ αλμοῖϲιν ὁρα ϲθαι. ὅπερ ἄμεινον.