Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

15. 16. Διὰ τί ὁ Ἀχιλλεὺϲ τὸν Ἕκτορα εἰλκε περὶ τὸν τάφον τοῦ[*](**B f. 322a ad Ἕκτορα. L f. 493a, Π. Μ(osqu., in Syntip. ed. Matthaeiana) p. 87, Π.) Πατρόκλου, παρὰ τὰ νενομιϲμένα ποιῶν εἰϲ τὸν νεκρόν; ἢ παρανομοῦϲι τὰ αὐτὰ οὐχ οἱ ἀμυνόμενοι ἀλλ’ οἱ ἄρχοντεϲ, ὁ δὲ Ἕκτωρ πρότεροϲ τεροϲ ἐνεχείρηϲε λυβήϲαϲθαι τὸν Πάτροκλον τοιαῦτο. τίϲ γὰρ ἡ Ἔκτοροϲ περὶ Πατρόκλου;

διὰ τί Ἀχιλλεὺϲ θανόντα ϲύρει τὸν Ἕκτορα λέγομεν οὖν, ὅτι οὐ δι’ ὠμότητα, ὅϲ γε καὶ Ἠετίωνα φονεύϲαϲ οὐκ ἐϲύληϲεν, ἀλλὰ ϲὺν αὐτοῖϲ τοῖϲ ὅπλοιϲ ἔθαψεν (Ζ 417), ἀλλ’ ὅτι πρότεροϲ ὁ Ἕκτωρ εἰϲ τὸν Πάτροκλον ἀεικέα μήϲατο ἔργα, οἷα καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ·

22. Schol. de v. ἀεικίζειν et sim. notione v. in extr. opere (ζητ. 35).

73. ψευδὲϲ τοῦτο. τάχα οὖν φηϲιν ὅτι ὡϲ μήτηρ ϲυμπάρεϲτιν[*](B f. 323b ad μήτηρ. Vict. f. 442a.) αὐτῷ τῷ νεκρῷ Ἀχιλλεύϲ. ἢ ὑπερβολικῶϲ τοῦτο εἶπεν ἀπὸ τοῦ ϲυνιϲτάντεϲ εχῶϲ αὐτὴν ἐκεῖϲε φοιτᾶν.

81. v. ad p. 164, 12 sqq.

117. τὸ δὲ ἐφήϲω οὐκ ἐϲτιν ἐπιπέμψω ἁπλῶϲ, ἀλλ’ ἔϲτιν ἐντο[*](*B f. 323b. M p. 99, Π.) λὰϲ αὐτῇ δοὺϲ πέμψω. τίϲ δὲ ἡ ἐντολή; λύϲαϲθαι φίλον υἱὸν ἰόντ᾿ ἐπὶ νῆαϲ Ἀχαιῶν· ἐφετμὴ γὰρ ἐντολή, παρὰ τὸ ἐφίεϲθαι γεγονυῖα, ὅ ἐϲτιν ἐντέλλεϲθαι· ὑμέων δ’ ἀνδρὶ ἑκάϲτῳ ἐφιέμενοϲ τάδε εἴρω (ν 7), ὡϲ εἰ ἔλεγεν ἐφετμὰϲ ποιούμενοϲ.

130. ἀθετεῖται· ἀνοίκειοϲ γὰρ ἥρωι καὶ θεῷ. ἴϲωϲ διὰ τὸ πολλοὺϲ[*](Vict. f. 443a.) ἀντ’ αὐτοῦ κτήϲαϲθαι ἐκγόνουϲ. ἢ τάχα ὑποκλέπτουϲα αὐτὸν τοῦ πένθουϲ ταῦτά φηϲι. ϲυγκοιμᾶται οὖν Βριϲηίδι μετὰ ταῦτα (v. 675).

172. ad ζητ. ιζ΄.

221. Ὅμηροϲ, ὁπόταν τὸ γένοϲ προείπῃ καὶ τὸ ϲυνεκτικόν τινων,[*](*B f. 3O8b ad ἄεθλα Ψ 259. L f. 474a ibid., Π.) ἐπιφέρειν εἴωθε καὶ τὰ περιεχόμενα εἴδη, οὐ μέντοι διὰ τοῦ διαζευκτικοῦ κοῦ ϲυνδέϲμου, ὃϲ οὐκ ἔϲτι ϲυναγωγόϲ, διὰ δὲ τοῦ ϲυμπλεκτικοῦ καὶ ἀναφορικο καὶ ὑπάρχειν πάντα ϲημαίνοντοϲ, ὥϲπερ ἐντὸϲ τούτοιϲ· νηῶν δ’ ἔκφεῤ ἄεθλα (Ψ 259)· τὸ γενικὸν τοῦτο· τὰ δὲ εἴδη· [*](3. 4 ἢ — φοιτᾶν, quae B om., e Vict. add, 6 scholium *B scholio manus priorIs ad Ἶριν v. 117 relato: ἐντελουμένην αὐτῷ τὰ περὶ τούτου τὴν Ἶριν ἀποπέμψω, πέμψω, signo scholii finiti eraso, subiunctum est, qua re δέ illud, quo M caret, explicatur 15 BL inc.: ἐκ τούτου δείκνιται 〈ὁ L⟩ Ὅμηροϲ κτλ. (v. infr. ad. h. v.) 16 διὰ τούτου διαζ. L) [*](2 — 4 Versus 71 — 73 ab Aristarcho reiectos fuisse, ὅτι ψεῦδος περιέχουσιν· οὐ γὰρ διὰ παντὸς συνδιατρίβει αὐτῷ ἡ Θέτις, Ariston. docet. — Schol. h. l. editum ad Pium Hiller, Phil. XXVIII, p. 114, retulit.) [*](6 (Cf. Hes. v. ἐφίημι: ἐφιέναι κελύω, ἐπιτρέπω. Dissentit Eust. Ω, p. 1341 extr.: τὸ δὲ ἐφήσω ἐνταῦθα μὲν ἀντὶ τοῦ ἐπιπέμψω κεῖται· ἀλλαχοῦ δὲ δύνατα ἴσον τῷ ἐντελοῦμαι.) [*](11 sqq. aristarchus v. 130—32 obelo notavit, ὅτι ἀπρεπὲς μητέρα υἱῷ λέγειν· ἀγαθόν ἐστι κτλ., v. Ariston.; cf. Plut. aud. poet. 12: πάλιν αἴχιστ δοκεῖ τὸν οἱὸν ἡ Θέτις ἐφ᾿ ἡδονὰ παρακαλεῖν καὶ ἀναμιμνήσκειν ἀφροδισίων. Schol. Vict. Pio Hiller l. c. tribuit.) [*](15 sqq. Scholium ad locum Ψ 259, cui in codd. B L, verbis ἐκ τούτου δείκνυται extra sententiae conexum praemissis, adscriptum est, non pertinere in aperto est Neque enim perspicitur, qui factum sit, ut ex eo loco tractando profectus ad quaestionem de Leode, utrum vates sit habendus necne, deferretur. Optime contra omnia inter se cohaerent, si statuimus de versu Ω 221 Porphyrium agentem quaesivisse, num μάντεις, qui ibi commemorantur, genus sint, θυοσκόους et ἱερῆας qui ibidem sequuntur ut species suas comprehendens (cf. Nicanor 221). Quam verborum accipiendorum rationem improbans Pορυηυριθσ primum quidem negat, coniunctionibus disiunctivis eodem modo quo copulativis fieri soleat species generi subiungi, deinde docet θυοσκόους, qualis Leodes ille fuerit, non esse vates. Ex eadem quaestione excerptum esse schol. ad Α 462 servatum, cum collato uno cum altero apparet tum iis evincitur, quae in canonis- )

πάλιν δένδρεα δ’ ὑψιπέτηλα κατὰ κρῆθεν χέε καρπόν (λ 588)· δένδρον τὸ γένοϲ, οἷϲ ἐπάγει τὰ εἴδη· ὄχναι καὶ ῥοιαὶ καὶ [*](3 πολύ τε ϲίδ. L 6 ὄιϲ τε L 6—8 καὶ Βοιωτ. πετρήεϲϲαν om. P (id. in schol. Od., v. infr. ad p. 269, 15 sqq.) 9 φυτὰ L 11 πραϲίη BL 13 πραϲίαν L 14. 15 κῆποϲ corr. e κῆπον L 16 πάϲϲει B 17 λαχνευομένων L πράϲοιϲ, quod codd. om., ex Eust. η, p. 1574, 28, addidi 19 post καὶ τ. ἑξ. ἔπη in codd BL sequitur: τὰ μὲν οὖν ϲυνεκτικὰ πολλῶν κτλ., qunc p. 271, 16 sqq, edidimus (cf. quae infra ad lin. 20 notavimus) 20 in cod. B post verba πρὸϲ οὐρανὸν εὐρὺν ἄερθεν (p. 272, 8) vacuum spatium trium fere litterarum capax, tum πάλιν δένδρεα κτλ.; L nonum schol. hubet, c. lemm. δένδρεα δ’ ὑψιπέτηλα κάρηθεν χέε καρπὸν, tum inc.: δένδρον τὸ γένοϲ κτλ.) [*](matis e Manuele Moschopulo, qui qunestiouem etiam tum integram legisse videtur, excerptis (p. 698, 4 Bachm.) ad Α 62 exstant (exscrpt. schol. Barocc. ap. Cramer., An. Ox. IV, p. 407): οὐ περιεκτικὸν ὄνομα ἐνταῦθα τοῦ ἱερέως καὶ τοῦ ὀνειροπόλου ἀξιοῖ ὁ Πορφύριος εἶναι τὸν μάντιν. ἐπιχειρεῖ δὲ τοῦτο διὰ τῶν τοιοτων ἐπιδεικνύναι· ὁ Ὅμηρος, φησὶν ὁπόταν τὸ γένος προείπῃ καὶ τὸ περιεκτικόν τινων κτλ. Ceterum quae inde ab initio scholii usque ad p. 270, 19 leguntur, etiam in cod. M et in formam redacta breviorem in codd. EQ ad γ 274 servata sunt (ubi illa ἐκ τούτου δείκνυται non exstant).) [*](14—19 Quae uncinis inclusimus cum ea re, de qua Porphyrius agit, minime nime cohaerentia, aliunde, velut e lexicis vel ex Eustathio illata esse videntur. Cf. e.c. Hesych. πρασιαί· αἱ ἐντὸϲ τοῖς κήποις τετράγωνοι λαχανιαί, οἷον περασιαί, διὰ τὸ ἐπὶ πέρασι τῶν κήπων, Eust. Ε, p. 595, 22 Χ, p. 1280, 34.) [*](20—p. 271, 15 Scholium quod cum iis verbis quae in cod. B antecedunt (v. ann. crit. l. 19. 20) non cohaerere res ipsa docet, alterum excerptum esse videtur ex eodem quo ea quae apud nos antecedunt fonte (cf. quae ad p. 269. 15 sqq. attulimus) petitum neque enim video cur Πορφυρίου illi a Leid. addidi,)

τὰ μὲν οὖν ϲυνεκτικὰ πολλῶν ὁμοῦ οὕτω, τὰ δὲ διαζευκτικά·[*](*B (v. ann. crit. h. l.) L f. 474a.) μάντιν ἢ ἰητῆρα κακῶν ἢ τέκτονα δούρων ἢ καὶ θέϲπιν ἀοι δόν (ρ 384. 85). τούτοιϲ οὖν ὅμοιον τὸ τῶν οἳ μάντιέϲ εἰϲι θυοϲκόοι ἢ ἱερῆεϲ (Ω 221).---ὁ δὲ Λειώδηϲ (φ 144) ὅτι οὐκ ἔϲτι μάντιϲ δῆλον· οὐδὲν γὰρ ποιεῖ αὐτὸν προλέγοντα τοῖϲ μνηϲτῆρϲιν, ὥϲπερ τὸν Θεοκλύμενον·

ἠγνόηϲάν τινεϲ καὶ τὸν θυοϲκόον, ἀποδιδόντεϲ τὸν αὐτὸν μάντιν. τιν. δοκεῖ δ’ ἐμοὶ ἱερέα αὐτὸν ἀποδιδόναι, ἀπὸ τοῦ καίειν τὰ θύη. λέγει γὰρ καῖε δ’ ἐπὶ ϲχίζῃϲ ὁ γέρων (Α 462) ὁ οὖν καίων τὰ τεθυμένα τοῖϲ θεοῖϲ θυοϲκόοϲ· θεοῖϲι δὲ θῦϲαι ἀνώγεο Πάτροκλον (Ι 219) καὶ τὸν πῦρ κῆαι ἄνωγε (ο 97) καὶ πῦρ μέγα κειάμενοϲ (Ψ 51). καὶ ὁ Χρύϲηϲ δὲ λέγει ἢ εἰ δή ποτέ τοι κατὰ πίονα μηρί’ ἔκηα (Α 40). ἀπὸ ϲυμβεβηκότοϲ οὖν θυοϲκόοϲ ὁ ἱερεύων τοῖϲ θεοῖϲ ἐκ τῶν ἰδίων, καὶ εἴ τιϲ ἄλλοϲ βούλοιτο. πῶϲ οὖν ὁ Λειώδηϲ φηϲὶν αὐτὰρ ἐγὼ μετὰ τοῖϲι θυοϲκόοϲ οὐδὲν ἐοργὼϲ κείϲομαι (χ 318). πρὸϲ ὃν ἀποκρίνεται· εἰ μὲν δὴ μετὰ τοῖϲι θυοϲκόοϲ εὔχεαι εἶναι, πολλάκι που μέλλειϲ ἀρήμεναι ἐντὸϲ μεγάροιϲι, τηλοῦ ἐμοὶ νόϲτοιο τέλοϲ γλυκεροῖο γενέϲθαι (χ 321—23)· τοὺϲ γὰρ ἱερέαϲ ποιεῖ καὶ καταρωμένουϲ, ὥϲπερ τὸν Χρύϲην, οὐ τοὺϲ μάντειϲ. ὅταν οὖν εἴπῃ ἢ οἳ μάντιέϲ εἰϲι θυοϲκόοι ἢ ἱερῆεϲ (Ω 221), οὐ δεῖ ϲυνάπτειν τῷ θυοϲκόοι, ἢ ἱερῆεϲ, ἀλλὰ θυοϲκόοι ἢ ἱερῆεϲ, ἵν’ ᾖ ἐπίθετον τῶν ἱερέων τὸ θυοϲκόοι, τὰ τεθυμένα καίοντεϲ· ὁ γὰρ διαζευκτικὸϲ ἄλλουϲ καὶ ἄλλουϲ δηλοῖ, ὡϲ τὸ ἀλλ’ ἄγε δή τινα μάντιν ἐρείομεν ἢ ἱερῆα ἡ καὶ ὀνειροπλέων [*](1 πλέων B καὶ om. codd. 2 ἱεμένων e corr. L 4. 5 ῥέπε — Ἀίδαο om. codd. 7 πολυβοτείρη codd. 8 v. ad p. 270, 20 11 δοκεῖ δέ μοι BLp 13 τὰ τι θύμια (sic) Lp 20 εὔχεαι, χ e corr., Lp εὐρημέναι Lp 23 οἳ evan. B 24. 25 ἀλλὰ ἢ θυοϲκόοι ἢ ἱερῆεϲ BLp; prius ἢ sensu flagitante omisi; W Ribbeck, Mus. Rh. XXXV, p. 469, ἀλλὰ ἢ μάντειϲ ἢ ἱερῆεϲ coni.) [*](25 ἵν’ ᾖ bis scrpt. B 27 ἀλλάγε B) [*](6 Aliter Porphyrius Θ 70 (p. 118, 10), ita ut vel hanc ob causam ultima scholIi verba (ut videtur inde a lin. 3 vel 4) ab eo abiudicanda esse contenderis.) [*](10 sqq. Cf. ad p. 211, 16. — Verbo μάντιες loco Ω 221 θυοσκόιο iunsgi posse Nicanor docuit (schol. A h. l.). Ita θυοσκόος εἶδος μάντεως esse dicitur ab Apollon, cf. Hesych. Contra sacerdotem esse θυοσκόον praeter Eust. χ, p. 1928, 62, τοὺς παλαιοὺς afferentem, Suid. h. v. contendit.) [*](25 Cf. ad lin. 10 sqq.) [*](26 Cf. ad p. 269, 15 sqq.) [*](27 sqq. Cf. scholia excerpta quae Α 62. 63 edidimus, in quibus ea quae p. 5, 15 leguntur ὁ δὲ Πορφύριος ἱερέα λέγει τὸν διὰ θυσιῶν (μαντευόμενον) ea re male Porphyrii sententiam reddere videntur, quod, cum ille sacerdotum )

315. 16. ἐζητήθη ποίου μέμνηται ἐνταῦθα Ὅμηροϲ αἰετοῦ, τοῦ πυγάργου ἢ τοῦ ἀφροδιϲίου ἢ πέλλου, περὶ ὧν φηϲιν ἐντὸϲ τῇ Ἰλιάδι Κ (274). καὶ πάλιν αἰετοῦ οἴματ’ ἔχων μέλανοϲ τοῦ θηρητῆροϲ περὶ οὗ φηϲιν ἐντὸϲ τῇ Ἰλιάδι Φ (252). ἐϲτι δὲ ὁ αὐτόϲ, καλούμενοϲ μορφνὸϲ ὀνόματι καὶ μέλαϲ δὲ ὤν. περὶ οὗ φηϲιν Ἀριϲτοτέληϲ (hist. anim. lX, 32)· ,,ἕτεροϲ δὲ μέλαϲ χρόαν καὶ μέγεθοϲ ἐλάχιϲτοϲ καὶ κράτιϲτοϲ· οἰκεῖ δ’ ὄρη καὶ ὕλαϲ, καλεῖται δὲ μελαναίετοϲ καὶ λαγωϲφόνοϲ ἔϲτι δὲ ὠκυβόλοϲ“. ἐπεὶ τοίνυν κοινῶϲ αἰετὸν ἔφη, προϲέθηκε μέλανοϲ. εἶτα ἐπικυρῶν τοῦ θηρητῆροϲ. οἱ δὲ κατεψεύϲαντο τοῦ ποιητοῦ ὡϲ μελανόϲτου ὑφ’ ἐντὸϲ ὡϲ Ὀρέϲτου εἰρηκότοϲ διὰ τὸ καὶ Δημόκριτον ἱϲτορεῖν ἐπὶ τοῦ ἀετοῦ τὰ ὀϲτᾶ μέλανα εἶναι, καταψευδόμενοι τῆϲ ἀληθείαϲ· ὀϲτοῦν γὰρ μέλαν οὐδενὸϲ ζώου εὑρίϲκεται· οὐδ’ ἂν εἶπεν ὁ ποιητὴϲ ὀϲτοῦν, εἰωθὼϲ ὀϲτέον λέγειν τριϲυλλάβωϲ. ἀλλ’ οὐτόϲ ἐϲτιν ὁ μέλαϲ, ὁ θηρητήρ, ὃν Ἀριϲτοτέληϲ μὲν κράτιϲτον ἔφη, Ὅμηροϲ δὲ ὅc θ’ ἅμα κάρτιϲτόϲ τε καὶ ὤκιϲτοϲ [*](1 ἀετο M 2—4 ἐντὸϲ τῇ ἰλιάδι κ εἰϲ τὸν ϲογ ϲτίχον, οὖ ἡ ἀρχὴ τοῖϲι δὲ δεξιὸν ἦκεν ἐρωδιν. καὶ ζήτει τοῦτο εἰϲ τὴν ἀρχὴν τῆϲ ἰλιάδοϲ λ ἔνθα ἐϲτὶ τὸ κιϲϲίον. καὶ πάλιν αἰετοῦ θηρητῆροϲ ἔϲτι δὲ ὁ αὐτὸϲ κτλ M 8 ἀετὸν M 10 ὡϲ post τ. ποιητ. om. B, ins. Bkk.; τοῦ ποιητοῦ τοῦ μελ. M 11 ἐπὶ τῶν ἀετῶν M 14. 15 ἔφη κράτιϲτον M κράτιϲτόϲ τε M) [*](1—4 Verbis quae uncinis inclusi scholium, quo de aquila et Φ 252 et Ω 31 venatrice vocata quaesitum fuerat, ratione parum idonea ad h. l. refertur, quod ex initio scholii Mosq. melius etium perspicitur. Excidisse autem vel aliis rebus perverse a transcribentibus additis obscurata esse videntur, quae olim eorunm loco fuerunt; in quibus commemoratum fuisse conicias genus aquilarum larum πύγαργον (Aristot. l. c.) vocatum, quod scholiastae causa exstitit ut ad ardeam πύγαργον, de qua ad Κ 274 (p. 155, 10) agitur, legentes revocaret. Ceterum, cum initio huius quaestionis exigua fides habenda sit, non dissimulandum est, dubitari posse num recte Porphyrio scholium tribuatur; neque tamen habeo, cur codici, quo usus Dindorf (Phil. l. c.) ad eum auctorem retulit, fidem denegem.) [*](5 Aquila, quam μορφνὸν s. πλάγγο s. νηττοφόνον vocent, cuius Homero merus mentionem fecerit ἐντὸϲ τῇ τοῦ Πριάμου ἐξόδῳ, ab Aristotele ab ea, quae verbis in textu allatis describitur, distinguitur. Confudit Porphyrius, nisi transcribentium neglegentia plura exciderunt.) [*](9 sqq. † Lp f. 301a (signo apposito ad v. μέλανος τοῦ θηρητῆρος Φ 252 relatum): Ἀριστοτέλης ρ συνθέτως μελανόστου, καὶ ὡς Ὀρέστου βαρυτόνως ἆναγιωώσκει. φησὶ γὰρ τοὺς ἀετοὺς μέλανα ὀστᾶ ἔχειν. τινὲς δὲ γράφουσι μελανόσσου, παρὰ τὸ μέλανας ὀφθαλμοὺς ἔχειν. Ἀρίσταρχον δὲ παρατίθενται ἀορίστως ἀνεγνωκέναι. — † Schol. min. ib. (c. l. μέλανος): μέλανος ὄντος, εἶτα ἀπὸ ἄλλης ἀρχῆς τοῦ θηρητῆρος. τινὲς δὲ μέλανός του, ἤγουν μέλανός τινος. μελανόστου Ἀριστοτέλης συνθέτως, βαρεῖνα τάσιν, ὡς Ὀρέστου· φησὶ. γὰρ τοῦς ἀετοὺ μέλαμα ὀστέα ἔχειν. τινὲς δὲ γράφουσι μελανόσσου, παρὰ τὸ μέλανας ὀφθαλμοὺς ἔχειν (brevius etiam L f. 442b ═ Par. ap. Cramer. A. P. III, p. 27, 21). Quibus locis Aristotelis pro Democriti memoriam eorum qui scholia. excerpserint incuria irrepsisse, recte V. Rose, Ar. ps, p. 167, perspexit. Peius etiam excerptum est schol. Vict. ad Φ 259 adscriptum (Roemer, de schol Vict. )

420. Quac a schol. Townleiano (V. Rose, Ar. ps., p. 169, 23) et. Victor. (f 450a) ex Aristotele afferuntur induci non possum ut cum Roseo l. c. et Heitzio, verl. Schrft. d. Ar., p. 269, ad ἀπορήματα [*](1 τοῦτον μελάμπυγον M 2 ἤ τευ codd.; μή τευ Bergk. secutus dedi τύχοιϲ coni. Bergk. 3—5 locum corruptissimum sec. codd. dedi, nisi quod Θείαϲ υἱοὺϲ (Lobeck Apl. II, p. 1299) pro θιάϲουϲ receti; post πυλι in codd. spa tium vacuum 4 vel 5 litterarum; πυγὰϲ legendum esse nemo negabit; sed apparet. paret verba eorum iam qui schol. nostris codicibus adscripserunt temporibus manca fuisse 7 μελάμπυγα M 7. 8 τὸ μελανόϲτω B, τοῦ μελανοϲτόου M; τὸ μέλανοϲ τῷ τοῦ coni. Dind. 8 οὔτε τοῦ μελανόϲϲου γρ, M 10 μελανόϲτου BM; corr. Bkk. 12. 13 τῷ Τελαμωνιάδηϲ καὶ Ἀϲκληπιάδηϲ M; τῷ ante Ἀϲκλ. om. B ἠτίμηϲεν M 15 ουνάγοι 16. 17 ἄλλωϲ (sc. θηρητὴρ) e coni. posui; ἄλλοϲ codd.) [*](Hom., p. 6): . . . . ὅτι μέλανα ὀστᾶ ἔχουσ οἱ ἀετοί, ὡς καὶ Ἀριστοτέλης ἐντὸϲ ε΄ περὶ ζώων. Quod praeterea ad Φ 252 de eadem re traditum est sϲholium (B f. 284b ad μέλανος), quamvis habeat quae ex integra quaestione excerpta esse possint, tamen h l. sequatur: Ἀριστοτέλης μελανόστου ἀναγινώσκει, τοῦ μέλανα ὀστᾶ ἔχοντος· ἀγνοεῖ δὲ ὡς οὐ δεῖ ἀπὸ τῶν ἀφανῶν ποιεῖσθαι slaζχ. τὰ ἐπίθετα. οἱ δὲ μελανόσσου, μέλανας ὀφθαλμοὺς ἔχοντος. Ἀρίσταρχος μέλανός του 〈μελανόστου cod.⟩. ἀγνοεῖ δὲ ὅτι ὁ ποιητὴς τῷ ἐγκλιτικῶ τοῦ οὐ χρῆται. ἄμεινον οὖν ἄρθρον αὐτὸ ἐκδέχεσθαι· οὐ γὰρ ἀεὶ λείπει τοῖς ἄρθροις ὁ ποιητής (simil. Eust. Φ, p. 1235. 40, ante oculos habuit).) [*](4. 5 Proverbium de quo agitur ad Cercopes primus, quantum nobis congessisse stat, Zenob. retulit (cent. V, 10), ubi conf. Schueidewin.) [*](6. 7 Cf. Tzetz. Lyc. 91: πύγαργον, δειλὸν αἰσχρὸν ἅρπαγα. εἰσὶ γὰρ μελάμπυγοι καὶ πύγαργοι εἴδη ἀετῶν κατ᾿ Ἀρχίλοχον (fr. 189, ubi Bergk: nisi. forte tatum fr. 110 respexit).) [*](14 Ex Herodiano Ω 316 sequitur, Aristarchum μόρφνον cum θηρητῆρα, Ptolemaeum Ascalonitem θηρητῆρα cum περκνόν iunxisse.)

515. παράδοξον τὸ τὸν ἐχθρὸν οὕτω χειραγωγῆϲαι καὶ τιμῆϲαι. χειρὸϲ. τάχα οὖν τοῦτο ποιεῖ τοῦ γήρωϲ τοῦ πατρὸϲ μνηϲθείϲ.

527 sqq.---ζητοῦϲι δέ τινεϲ ἀπὸ τούτων τῶν ἐπῶν, πῶϲ ἐντύχῃ schol. min. ταῦθα μὲν ὁ ποιητήϲ φηϲιν ἐκ Θεῶν εἶναι τὰ κακὰ τοῖϲ ἀνθρώποιϲ, ἐντὸϲ δὲ τῇ α (34) τῆϲ Ὀδυϲϲείαϲ καὶ αὐτούϲ φηϲιν ἐπιϲπᾶϲθαι τὰ κακὰ τοὺϲ ἀνθρώπουϲ· οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ ϲφῇϲιν ἀταϲθαλίῃϲιν ὑπὲρ μόρον ἄλγε’ ἔχουϲιν. ῥητέον οὖν ὅτι ἐνταῦθα Ἀχιλλεύϲ ἐϲτιν ὁ λέγων ἐκ θεῶν εἶναι τὰ κακά, ἀγνοῶν τὴν ἀλήθειαν· ἐντὸϲ δὲ τῇ Ὀδυϲϲείᾳ Ζεύϲ, ὡϲ ϲαφῶϲ ἐπιϲτάμενοϲ, λέγει τὴν ἀλήθειαν. λύεται οὖν τὸ ζήτημα προϲώπῳ.

μέμφεται τὴν δόξαν Πλάτων (resp. II, p. 379 D) λέγων, ὡϲ ὁ [*](17 A δοιοὶ γάρ τε πίθοι, schol. min. δοιοὶ γάρ τε πίθοι κατακείαται ἐντὸϲ Διὸϲ οὔδει in lemn, habent In utroque schol. nonnulla antecedunt, quae ex parte ex ipso Porphyrio excerpta alteri quod hic edidimus scholio adhaeserunt (v. infra ad lin. 25) 18. 19 ἐκ θεῶν εἶναι καὶ αὐτούϲ φηϲιν om. A, e schol. min. addita sunt) [*](15 Vict. (f. 452b) quaestionem tantum neque solutionem babet) [*](16 Cf. Eust. Ω, p. 1362, 19: ἐλεεῖται τῇ πρὸ τὸν Πηλέα ὁ γέρων Πρίαμος ἀναφορᾷ.) [*](17 sqq. Ex eadem quaestione excerpta sed loco cui adscripta sunt accommodata esse videntur quae in schol. Q ad α 33 leguntur: ἐξ ἡμέων] ταῦτα οὐ συμφωνεῖ τῆ πάσῃ μυθοποιίᾳ, καθ᾿ ἣν εἰσάγει τοὺς θεοὺς πολλῶν αἰτίους συμφορῶν. δυνατὸν μὲν οὖν λύειν τῷ σροσώπῳ διὰ τὸ τότε μὲν τὸν ποιητὴν λέγειν, νῦν δὲ τὸν Δία. μᾶλλον δ᾿ ἂν τῇ λέξει λύοιτο· οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ σφῇσιν ἀτασθαλίῃσιν, ὡς καὶ τῶν θεῶν αἰτίων, οὐ μὴν ἁπάντων γε, καθἀπερ οἱ ἄνθρωποι νομίζουσι. — Cf. praeterea Porph. Ζ 488 et quae ibi (p. 106) notavimus.) [*](25 — p. 277, 4 Idem fere scholio superiori (A, ubi iis antecedunt Aristonicea, et schol. min., quod ab his verbis incipit) in codd. praemittitur: . . . εἰς παραμυθίαν τοῦ Πριάμου ὁ ποιητὴς εἰσήγαγε τὸν Ἀχιλλέα λέγοντα ταῦτα, ἐπειδὴ μό- νων ἀγαθῶν δωρητικὺς ἐπίσταται Ὅμηρος τοὺς θεούς, λέγων θεοὶ δωτῆρες)

559 sqq. Ἀριϲτοτέληϲ (fr. 160) φηϲὶν ἀνώμαλον εἶναι τὸ Ἀχιλλέωϲ[*](B f. 333b ad αὐτὸν v. 569.) ἦθοϲ. οἱ δέ φαϲιν ὅτι, ἵνα ἀποϲτήϲῃ αὐτὸν τοῦ ἐφ᾿ Ἕκτορι τὸν θρήνου, διὰ τοῦτο δεδίϲϲει.

ἀγριαίνεται, ἵνα μὴ διὰ τὰϲ αἰκίαϲ εἰϲ θρῆνον ἐλθὼν ὁ Πρίαμοϲ[*](B ibid. ad v. 559.) ταράξῃ αὐτόν, καὶ ὅτι ϲυνεχῶϲ τοῦ ὀνόματοϲ Ἕκτοροϲ ἐμέμνητο.

594. 95. τινὲϲ ἀθετοῦϲι· τὴν γὰρ Διὸϲ κέλευϲιν αἰτίαν ἔδει λέγειν[*](B f. 334a ad οὔ μοι.) τῆϲ λύϲεωϲ. πῶϲ δὲ δώϲει τῷ ἀποθανόντι; ἢ τάχα φηϲὶν, ὅτι καὶ τὴν οὔ μοι. Διὸϲ γνώμην πληρώϲαϲ ὅμωϲ οὐκ ἀνάξια τῆϲ εἰϲ ϲὲ κακίαϲ ἔλαβον. ἔθοϲ δὲ τοὺϲ φόνουϲ ἐπὶ χρήμαϲι λύειν· καί ῥ᾿ ὁ μὲν ἐντὸϲ δήμῳ μένει αὐτοῦ πόλλ᾿ ἀποιίϲαϲ (I 634), καί κέν τίϲ τε καϲιγνήτοιο φόνοιο ποινήν (I 632). δώϲει δὲ ἀποθανόντι δι᾿ ἐπιταφίων εἰϲ αὐτὸν ἀγώνων.

650. ἐκτὸϲ μὲν δὴ λέξο· ἀφίϲτηϲιν αὐτόν, ἀμάρτυρον θέλων[*](Vict. f. 456a.) ἔχειν τὴν νυκτερινὴν παρρηϲίαν πρὸϲ ϲυνουϲίαν, καθάπερ ἡ μήτηρ [*](3 ϲφίϲιν, acc. in ras., B 4 ὑπέρμορον B 13—15 καί ῥ᾿ ὁ μὲν — ποινήν Bekkerum secutus e Vict. (v. infr. ad lin. 10) addidi; B om.) [*](ἑάων (θ 325)· ἴδιον γὰρ θεῶν δῶρον τὸ ἀγαθόν. ζητοῦσι δέ τινες κτλ. (v. p. 276, 17). — Platonem h. l. vituperavisse etiam Eust, p. 1363, 6, attulit. Vid. etiam Plut. aud. poet. 6, Procl. ad Remp. p. 376 ed. Basil., ipse Porphyr. de Antr. N. cap. 30.) [*](5 — 9 Alterum quod priori subiunximus scholium ex eadem quaestione fluxisse, collato Eust. p. 1365, 59 sqq. (maxime lin. 60. 62), quem V Rose, Ar. ps. p. 170, optime comparavit, veri simillimum esse apparet.) [*](Utriusque scholIi cod. Victor. alteram recensionem habet; prioris quidem hanc (f. 453b): Ἀριστοτέλης — τὸ ἦθος Ἀχιλλέως. οἱ δὲ ὡς ἀποστῆσαι τοῦ οἴκτου τῇ καταπλήξει αὐτὸν θέλει, μὴ ἰδὼν Ἕκτορα θρηνήσῃ ἀκωλύτως καὶ ταράξ αὐτόν. Alterius (ibid.) haec est: ἀγριαίνεται ὅτι νῦν αὐτὸν θέλει λαβεῖν· ὁ δὲ θεραπεῦσαι τὰ αἰκίσματα βούλεται, μὴ εἰ θρῆνον ἐλθὼν Πρίαμος ταράξῃ αὐτόν· ἢ ὅτι ὑπομιμνήσκε αὐτὸν συνεχῶς Ἕκτορος καὶ τῆς ἔχθρας αὐτοῦ. — Cf. Plut. aud. poet. c. 11 et Prolegg. III, 2. 3.) [*](10 sqq. Aristarchus versus obelo notavit, ὅτι οὐκ ὀρθῶς ἕνεκα δώρων λέγει ἀπολελυκέναι τὸν νεκρόν (Ariston.). Idem poetae crimini dederat Plat. Rp. III, p. 390 E (cf. Procl. p. 389). — Cf. Hiller, Phil. XXVIII, p. 115.) [*](Simile est schol. Victor. (f. 454a): τινὲς ἀθετ. τὴν γὰρ Δ. κέλευσιν αἰτίαν ὁμολογεῖν τῆς λύσεως ἔδει. πῶς δὲ ἀποθανόντι τινὲς δὲ οὐκ ἀνάξια τῆς σῆς αἰκίας. ἄλλως τε ἔθος τοὺς φόνους — φόνοιο ποινήν.) [*](17—p. 278, 4 Scholium, quamvis quaestionis forma careat, tamen solutiones continere apertum est; accedit quod ap. Eust., p. 1370, 10, Zoili fortasse sententiam referentem, legitur: ἔχει δ᾿ ἀπορίαν καὶ ὁ κατὰ τὸν γέροντα ὕπνος.) [*](† B f. 335 ad λέξο: ἀφίστησιν αὐτὸν εὔκαιρον τὴν νύκτα πρὸς συνουσίαν ποιούμενος, ὡς μήτηρ παρῄνεσεν· βεβαιῶσαι θέλει, ὡς πάντα δι᾿ ἀτοῦ γίνονται, καὶ πρὸς αὐτὸν φοιτῶσι πάντες.)

669.---ἐζήτηται δὲ πῶϲ Ἀχιλλεύϲ χωρὶϲ τῶν βαϲιλέων ἐπαγγέλλεται τῷ Πριάμῳ ταῦτα ἅπερ ὑπιϲχνεῖται. ῥητέον οὖν ὅτι Ἀχιλλεὺϲ τὰ τῶν πολεμίων ἐπετέτραπτο πάντα, καὶ αὐτὸϲ εἶχε τὴν ἐξουϲίαν πάντων τῶν τοῦ πολέμου ἀνοχῶν τε καὶ ϲυμβολῶν.

765. ψευδέϲ οὐ γὰρ εἰκοϲτὸν ἴτοϲ δύναται εἶναι, ἐξ οὗ εἰϲ τὸ Ἴλιον ἦλθεν Ἑλένη, εἴ γε δεκαετὴϲ μὲν ὁ τοῦ πολέμου χρόνοϲ ὁμολογεῖται γεγονέναι, εἰκοϲτῷ δὲ Ὀδυϲϲεὺϲ εἰϲ Ἰθάκην ἐπανελήλυθεν ἔτει. ῥητέον δὲ ὅτι δέκα ἔτη ἐϲτρατολόγουν, χειμάζοντεϲ ἐντὸϲ ταῖϲ ἰδίαιϲ καὶ θέρουϲ εἰϲ Αὐλίδα ἀφικνούμενοι. καὶ γὰρ ἤκουον τὸν πλοῦτον καὶ τὴν ἰϲχὺν τῶν Πρώων πολλὴν οὖϲαν. καί τινεϲ δὲ παρῃτοῦντο τὸν πόλεμον καὶ διὰ τοῦτο ἐκεῖ καθήμενοι ἐϲτρατολόγουν. νῦν δὲ εἰκοϲτὸν ἔτοϲ ἐϲτὶν ἀπὸ τῆϲ ἁρπαγῆϲ Ἑλένηϲ. ἐπὶ δὲ Ὀδυϲϲέωϲ τὰ δέκα ἔτη τῆϲ ϲτρατολογίαϲ οὐκ ἀριθμητέον.