Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

388 sqq. τὸ ἀμφὶ δὲ ϲάλπιγξεν μέγαϲ οὐρανόϲ, ἄιε δὲ Ζεύϲ, ἐγέλαϲϲε δέ οἱ φίλον ἦτορ γηθοϲύνη, ὅθ’ ὁρᾶτο θεοὺϲ [*](2a ἡδὺϲ in ἡδεῖ’ mutavit non B⟩ aut *B sed alia quaedam manus 3a ἷκε, ι in ras., B⟩ 14 μηρῶν, η e corr., B⟩) [*](3 ἀφήλυθεν Lp 4 ἵκεν B, ἧκεν L; ἱκεν λιϲϲομένη Lp 5 δὲ post ϲημ. ins. Lp 6b λῖποϲ B⟩ 8b δὲ post ϲημ. ins. Lp 10b Lp, verbis δίπτυχα ποιήϲαντεϲ in lemm. positis, nov. schol. inc.: διπλῶϲ γὰρ ποιήϲαντεϲ κτλ. 13b ἐπάγει (pro ἐπεὶ) γὰρ L 16b τῆϲ ἐπίπλου L) [*](19 L. inc.: εἰϲ τὸ ἀμφὶ δὲ κτλ. 20 ἐγέλαϲε B, γέλαϲε L) [*](οὐρανὸν ἶκεν): κνίσσην σημαίνειν τέσσαρα, τὸ λίπος, τὸν ἐπίπλουν, τὸ κρέας καὶ τὴν ἀναθυμίασιν, ὁ Πορφύριός φησιν. ln quibus operae pretium est animadvertere quattuor e Porphyrio afferri huius verbi notiones, cum in scholium liis supra allatis et consentiens quidem cum Apollonio (v. κνίσης) et Hesychio (v. κνῖσα), tres commemoret. Error ex iis quae p. 253a, 2 sq. leguntur: κνίση δὲ πᾶν τὸ πιμελές, oriri potuit.) [*](10 sqq. Verba uncinis inclusa, quae in cod. Lp recte ab iis quae antecedunt separantur, a Porphyrio vel eam ob causam abiudicanda sunt, quod in iis τὰ κνίση, quam formam ille supra (p. 251, 21; 253a, 6) repudiaverat, probatur.) [*](11 sqq. Postrema scholii verba in Victor. codice (v. ad p. 252, 22 sqq.) ita leguntur: διπλᾶ γὰρ ποιήσαντες τὰ κνίση τοὺς μηροὺς ἐπεκάλυψαν. δίπτυχα αὐτὰ κνίση πάντες ⟨ποιήσαντες ?⟩. ἐπεὶ γὰρ δύο οἱ μηροί — τοῦ ἐπίπλου ἐκάλυπτον. καὶ ἔστιν ἐντὸϲ τῆ κωμῳδίᾳ τὸ ἑνικὸν οὐδέτερον· τὸ κνίσος ὀπτῶν ὀλλύεις τοὺς γείτονας.) [*](19 sqq. † B f. 81a ad ἔξθιστος Ε 890 (id. Lp f. 119b c. l. ἔχθιστος δέ μοί ἐσσιν L. f. 124a): . . . ἄχθεται δὲ αὐτῷ (τῷ Ἄρει), οὐχ ὅτι ἔριδι χαίρει, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς γελᾷ ὅθ᾿ ὁρᾶτο ⟨ὡρᾶτο Lp⟩ θεοὺς ἔριδι ξυνιόντας, ἀλλ᾿ ὅτι ἀεὶ καὶ πάνυ. . . . Cum eadem quaestione haud scio an cohaereant quae ap. Eust. )

407.---εἰ οὖν ἑπταπέλεθροϲ ὁ Ἄρηϲ, πῶϲ τὸ δόρυ Διομήδουϲ[*](B f. 80a ad νείατον Ε 857. Lp f. 118a. L f. 122a.) τρῶϲαι αὐτὸν δύναται κατὰ κενεῶνοϲ (Ε 857); ὅτι νῦν ἀνδρὶ εἴκαϲται· πάρα  γάρ οἱ κεῖνοϲ Ἄρηϲ, φηcὶ. βροτῷ ἀνδρὶ ἐοικώϲ (Ε 604)---

---εἰ δὲ ζητοίηϲ, πῶϲ Διομήδηϲ ἔφθαϲε τρῶϲαι τὸν τηλικοῦτον,[*](B f. 288a ad πέλεθρα h. v.) ἴϲθι ὡϲ ϲυνεργούϲηϲ Ἀθήνηϲ.

443 sqq.---πῶϲ δὲ, φηϲὶν, Ἀπόλλων μὲν οὐ μέμνηται τῆϲ παρὰ[*](A f. 278b c. l. μιϲθῷ ἐπὶ ῥητῷ (v. 445). L f. 448a. **B f. 288b ad μιϲθῷ.) Λαομέδοντι θητείαϲ. Ποϲειδῶν δὲ μνήμην τούτου ποιεῖται; καὶ ῥητέον ὅτι Ποϲειδῶν εἰκότωϲ· καὶ γὰρ Ἕλληϲι βοηθεῖ καὶ προϲέτι τῇ μνήμῃ παροξύνεται· Ἀπόλλων δὲ οὐ μνηϲικακεῖ, διότι μᾶλλον τιμᾶται παῤ αὐτῶν· πάϲα δὲ χάριϲ, κἂν ᾖ τελευταία, δύναται μεῖζον ἔγκλημα λῦϲαι (Thuc. I. 42, 3).

506. ἀφελὴϲ ἡ διάθεϲιϲ καὶ μὴ πρέπουϲα γυναικὶ καὶ μάλιϲτα παρθένῳ.[*](B f. 290a ad γούναϲι. L f. 449a.) ἢ τάχα ὡϲ θυγάτηρ τοῦτο ποιεῖ. ἡ δὲ Ἀφροδίτη οὐκ ἐντὸϲ τοῖϲ γούναϲι. [*](1 δοκεῖ τοῦτο ἐναντίον εἶναι καὶ ὑποδιαλεγομένῳ πρὸϲ τὸν Ἄρ, L 2 quae uncinis inclusa sunt sensu flagitante addidi; codd. om. 4 τὸ γὰρ ἄιε codd. corr. Bkk. λύει L, ubi subiungitur: εὖ δὲ πόλεμον θεῶν κελεύϲματι οὐρανοῦ διήγειρε κτλ., quae, cum in cod. B (lV, p. 271, 30—34) minime cum iis quae edidimus cohaereant, ad Porphyrium referre non audeo; e libro Leidensi simillimo Dindorfius, Phil. XVIII, p. 346, Porphyrio tribuit 5 B praemittit: κατὰ τὸ ἔϲχατον τῆϲ λαγόνοϲ, ἤτοι τὸ ἐνδότατον, quae LLp om. Lp (c. l. νείατον ἐϲ κενεῶνα) etiam οὖν om. ἑπτάπλεθροϲ Lp 5. 6 τὸ Διομ. δόρυ L.; πῶϲ φθάνη τὸ δόρυ (e corr.) Διομ. τρία πλέθρα; ὅτι νῦν κτλ. Lp (id. Vict. ap. Bkk.) 7 εἴκαϲται· καὶ νῦν οἱ πάρα κεῖνοϲ κτλ., om. φηϲὶ, Lp 11 schol **B, signo scholii finiti eraso, subiunctum est scholio prioris manus: μιϲθὸϲ λέγεται ἡ ἐλαχίϲτη ἀμοιβὴ, παρὰ τὸ μεῖον. ῥητῷ δὲ τῷ ὡριϲμένῳ· ὅθεν καὶ αἱ ὡριϲμέναι ϲυνθῆκαι ῥηταὶ (sic) καλοῦνται schol. A praemittit: ἐπὶ ὡμολο γημένῳ καὶ ὡριϲμένῳ μιϲθῷ, L. ἀπορία (id lin. 12 λύϲιϲ ins.) φηϲὶν om. B μὲν om. BL. 11. 12 τῆϲ περὶ Λαομέδοντοϲ θητ. L. 12 μνήμην om. L τούτου μνείαν ποιεῖται B 12. 13 ῥητέον οὖν ὅτι 13 μὲν post Ποϲ. ins. BL 13. 14 καὶ προϲέτι παρ. τῇ γνώμῃ L, καὶ — παροξ. om. B 15 κἂν τελ. ᾖ B) [*](δύν. μείζω ἐγκλήματα λῦϲαι BL. 18 pro τοῦτο ποιεῖ L ridiculo errore: τοῦ Ταντάλου) [*](Φ, p. 1242, 45 sqq., de love adspectu pugnantium gaudente leguntur, quorum pars etiam in scholiis nostris exstat; sed res parum certa est.) [*](9. 10 Id. schol. L. f. 447b ad Φ 407 (praemissis, ut in schol. B, verbis nonnullis de mensura plethri agentibus): . . . εἰ δὲ ζητήσεις πῶρ ὁ Διομήδης κτλ.) [*](11 sqq. Id. schol. min. h. v.) [*](17 sqq. Collato schol. Vict. (f. 401a): ἀφελὴ διάθεσις καὶ παρθένῳ πρέπουσα. Ἀφροδίτη δὲ, ὡς γεγαμημένης τῆς Διώνης, ἐκείνης ⟨ἐκεῖ δὲ cod.⟩ ἐντὸϲ γούνασι πῖπτε διὰ τὸ καταπονεῖσθαι τῇ πληγῇ (eadem ap. Eust. Φ p. 1249, 23 sqq.), dubitari potest an quaestionis forma extrinsecus scholio sit addita.)

563. τὸ μή μ’ ἀπαειρόμενον πόλιοϲ πεδίονδε νοήϲῃ μετενήνεκται ἀπὸ τῶν πλεόντων καὶ ἐπαιρόντων τοὺϲ ἱϲτούϲ· ἱϲτὸν δ’ εἰλάτινον κοίληϲ ἔντοϲθε μεϲόδμηϲ ϲτῆϲαν ἀείραντεϲ (β 124). οὕτω δὲ λέγουϲι καὶ τὸ ἐπαίρειν. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ μῆλα γὰρ ἐξ Ἰθάκηϲ Μεϲϲήνιοι ἄνδρεϲ ἄειραν (φ 18) ἀντὶ τοῦ ἀείραντεϲ ἀπήλαϲαν.

3. Π 68.

36. ἄξιον ζητήϲεωϲ, πῶϲ ἀπόντοϲ Ἀχιλλέωϲ μηδεὶϲ πολεμεῖ Ἕκ- μεμαὼϲ τορι. ἢ τάχα ϲυνεπορεύοντο αὐτῷ καὶ οἱ λοιποὶ ἀριϲτεῖϲ διώκοντι Ἀπόλλωνα. Μεγακλείδηϲ δέ φηϲι ταῦτα πάντα πλάϲματα εἶναι.

38."Γ 306.

71. δοκεῖ τοῦτο προτρεπτικὸν εἶναι μᾶλλον ἐπὶ θάνατον ἢ ἀπονέῳ. τρεπτικόν· καίτοι φαίνεται βουλόμενοϲ πείθειν τὸν Ἕκτορα εἰϲιέναι εἰϲ τὸ τεῖχοϲ καὶ μὴ ὑπομένειν τὸν Ἀχιλλέα. ῥητέον δὲ ὕτι τῷ ἅπαξ ἀναγκαϲθέντι ἀποθανεῖν νέῳ τοῦτο ἔοικεν, ὁ δὲ τὸν ἐκ προπετείαϲ ὑφίϲτατο θάνατον. διό φηϲι ϲαφηνίζων τὸν νοῦν· πάντα δὲ καλὰ θανόν τι περ ὅττι φανήῃ (v. 73), ὡϲ ἄρα καλὸν τὸ ἀποθανεῖν ὑπὲρ πατρίδοϲ καὶ οἰκείων ἐπὶ λυϲιτελείᾳ τῶν προϲηκόντων, ἵν’ ᾖ· πάντα δὲ τὰ τῆϲ αἰκίαϲ καλά εἰϲι τῷ θανόντι, ἐὰν ἐκ τοῦ ἀποθανεῖν καλόν τι φανῇ καὶ λυϲιτελέϲ· ϲὺ δὲ, φηϲὶ, ῥιψοκινδύνωϲ ταῦτα βούλει παθεῖν, οὐκ ὠφελῶν τοὺϲ οἰκείουϲ.

147. 48. ζητοῦϲί τινεϲ, πῶϲ τὸν Ϲκάμανδρον ἀπὸ τῆϲ Ἴδηϲ εἰπὼν [*](1 post Διόϲ L ἐφέζετο ins. 5 ἰϲτούϲ ἱϲτόν δὲ B⟩ 10 πῶϲ εἰπὼν ὁ Ἀχ. μηδεὶϲ κτλ. L 12 Ἀπόλλωνι L οὖν φηϲι L 19 φανήῃ, ι sub alter. η eras., B⟩) [*](2 sqq. Cf. B⟩ Ε 371 (id. Lp f. 109a c. l. δ᾿ ἐντὸϲ γούνασι Ε 370): . . . . διὰ. δὲ τὸ τρυφερὸν τῆς δαίμονος πῖπτεν εἶπεν, ἅμα 〈δὲ ins. Lp⟩ καὶ τὴν ἐκ τοῦ τραύματος παρειμένην ἐμφῆναι θέλων.) [*](4. 5 Prima verba, reliquis omissis, schol Vict. (f. 402b) iis quae schol B⟩ ad h. v. habet (IV, p. 278, 6 Dind.) subiungit: ἀπαειρόμενον] ἀντὶ τοῦ ἀπαίροντα ἐκ μεταφορᾶς τῶν νηῶν τῶν ἐπαιρουσῶν εἰς τὸν πλοῦν τοὺς ἱστούς.) [*](10 sqq. Scholium in Victor. (f. 404b) cum schol. B⟩ (IV, p. 282, 9—12) congessisse fusum. — Ceterum ex eadem quaestione qua schol. v. 165 et 201 excerpta sunt petitum esse videtur, v. ad p. 257, 11 sqq.) [*](21 sqq. Paullo facilior intellectu † Eunt. Χ, p. 1257, 50: τινὲς δὲ τὸ ὅττι φανείη ἄλλως νοοῦσι, λέγοντες, ὅτι τὸ μὲν ῥιψοκίνδυνον αἰτιᾶται ὁ γέρων ὡς ἀνωφελές, καλὸν, δὲ λέγει εἶναι τῷ ἐντὸϲ μάχῃ πεσόντι ὅ περ ἂν φανείη, ἤγουν τὸ κυρίως καλόν, καὶ ὅπερ ἂν φαίνοιτο ἤτοι περιφανὲς εἴη.) [*](24 sqq. Idem fere Vict. v. 147 (f. 410a): ἀλλὰ ⟨leg. videtur ἄλλως.⟩ καὶ πῶς ἐντὸϲ τῇ Μ ἀπὸ τῆς Ἴδης φησὶν ἔχειν αὐτὸν τὰρ πηγάς; ῥητέον οὖν ὅτι νῦν)

165 sqq.---πῶϲ δὲ, φαϲὶν, ὁ ποδωκίϲτατοϲ πάντων οὐ καταλαμβάνει[*](B⟩ f. 295b ad περιδινηθήτην v. 165. Vict. f. 410b.) τὸν Ἕκτορα; πρόχειρον μὲν οὖν τὸ λέγειν ὅτι Ἀπόλλωνα ἔχει ϲυμμαχοῦντα, καὶ ὅτι ὁ μὲν Ἀχιλλεὺϲ ἄριϲτόϲ ἐϲτι. πλὴν κέκμηκν ὑπὸ Ξάνθου καὶ Ἀγήνοροϲ (Φ 571 sqq.), ὁ δὲ Ἕκτωρ καὶ ἀναπέπαυται [*](1 δίοϲι Ϲκάμ. L 2 προρρέουϲιν BL. (B alter. ρ suprascrpt.) 3 καλλι- ρόω B⟩ ἔνθα τε L. 6 τείχεοϲ ante ὑπὲκ add. Kamm, p. 119 7 ἐκ τῆϲ λέξεωϲ τῆϲ ἐξ L. 13. 14 ϲυμμ. καὶ τοῦτο δὲ λέγεται ὅτι ὁ μὲν Ἀχ. ἀνάριϲτοϲ πενθήρηϲ προκαμὼν ὑπὸ Ξ. κτλ. Vict.) [*](φησι τὰς πηγὰς ταύτας ἀναβλύζειν ἀπὸ τοῦ Σκαμάνδρου, ἵνα λείῃ ἡ ἀπό· ἀπὸ Σκαμάνδρου. Ubi quae adduntur: οἱ δὲ τοπιπώτερον ἱστοροῦντες δύο λιβάδας εἶναι ἑτέρας τῶν ἀπὸ τῆς Ἴδης πηγῶν, ἃς εἰς τὸν Σκάμανδρον ἐμβάλλειν κτλ., difficile dictu est utrum e pleniore quae olim exstiterit quaestione petita.. an aeque atque alia nonnulla, quae eodem schol. contiIentur, aliunde (velut e Strab. XIII, p. 602 C, vel ex iis, quos Eust. Χ, p. 1263, 40, secutus est) addlita. sint. Idem dicendum de B⟩ f. 295 ad κρουνώ (id. L. f. 457a): . . . νῦν δὲ αἱ τῶν πηγῶν ἀπόρροιαι· ὁ γὰρ Σκάμανδρος κατὰ ἀνατολὰς τῆς Ἴδης ῥεῖ, πρὸ τ᾿ 〈e τροῶμ, i. e. γ΄, correxi, schol. Vict. statim afferendum et Eust. l. c. secutus〉 τῇς Ἰλίου σταδίων, ὑπόγειος δὲ γινόμενος ἐντὸϲ Ἰλίῳ δύο ἀναδίδωσι πηγάς, ἀφ᾿ ὧν οἱ κρουνοί. εἰς δὲ τὸ Σκαμάδρου λείπει ἡ ἀπό, ἵν᾿ ἀπὸ Σκαμάνδρου . . . ., et de Vict. l. c.: αἱ δὲ ἀληθιναὶ πηγαὶ Σκαμάνδρου κατὰ ἀνατολὰ τῆς Ἴδης πρὸ τ΄ σταδίων τῆς Ἰλίου εἰσίν. ἴσως δὲ ὑπόγειος ῥέων ἐξ Ἴδης ὧδε ὁρᾶται. ἀλλὰ καὶ πῶς κτλ. (v. ad p. 256, 24 sqq.).) [*](8 sqq. Sequitur Aristarchum (Ariston. v. 148). Eadem interpretatio ap. Strab. l. c., Demetrio Scepsio (Strab. I, p. 58 C), ut videtur, auctore usum.) [*](11—p. 258, 12 Scholia haec omnia e quaestionibus derivata esse et inter se cohaerere veri simillimum est. Etenim cum Ἕκτορος δίωξιν inter problemata Aristoteles, poet. 25, p. 1460 β 26 (cf. 24, p. 1460 α 15) afferat, et de rebus cum eo problemate artissime cohaerentibus Peripatetici duo, Megaclides et Diocles, egerint, quorum alter etiam in quaestione ad v. 36 relata commemoratur, ex. uno haec omnia fonte ζητήματα Peripateticorum complexo, de quo in Proleg. cap. III, 2. 3 egi, Porphyrius petiisse videtur. Accedit, quod ex Ariston. v. 202. 208. 251 constat, non solum v 165 sqq, sed etiam v. 208 inter ζητούμενα s. ἄπορα habitos fuisse. Eust. Χ, p.1765, 45, iisdem fere quae nobis praesto sunt usus est, sed ita ut de uno Achillis et Hectoris cursu egerit.) [*](12 Idem Aristarch. ap. Ariston. v. 202: . . . λέλυκε δὲ αὐτὸ ὁ ποιητής, ὅτι ὑπὸ Ἀπόλλωνος ἐβοηθεῖτο.)

πῶϲ τάχιϲτοϲ ὢν ὁ Ἀχιλλεὺϲ οὐ καταλαμβάνει τὸν Ἔκτορα; καί φαϲιν οἱ μὲν ἐπίτηδεϲ αὐτὸν ὑπὸ τοῦ ποιητοῦ καταπεπονῆϲθαι πολλῷ πόνῳ πρότερον, ἵν’ ὥϲπερ ἐντὸϲ θεάτρῳ νῦν μείζονα κινήϲη πάθη, οἱ δὲ ὅτι, τὸν ἐνδοτέρω καὶ πρὸϲ τῷ τείχει δρόμον Ἕκτοροϲ ποιουμένου, Ἀχιλλεὺϲ διπλάϲιον ἔκαμεν ἔξωθεν περιθέων.

Μεγακλείδηϲ πλάϲμα εἶναί φηϲι τοῦτο τὸ μονομάχιον. πῶϲ γὰρ τοϲαύταϲ μυριάδαϲ νεύματι Ἀχιλλεὺϲ ἀπέϲτρεφεν (v. 205);

(208). Διοκλῆϲ φηϲιν ὅτι ϲυμβαίνει τῷ κύκλῳ περιτρέχοντι εἰϲ τὸν αὐτὸν τόπον παραγίνεϲθαι τετράκιϲ, ὅταν τρεῖϲ ϲυμπληρώϲῃ κύκλουϲ. τρεῖϲ γὰρ ποιήϲαντεϲ κύκλουϲ τοῦτον ποιοῦϲι τέταρτον.

183. Θ 39. 40.

201. v. 165 sqq.