Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

1. 2. Ξ 434, p. 200. 3; 199, 11.

[*](*B f. 281a ad L f. 437b, Π.)

76. πρώτῳ παϲάμν. ἀποροῦϲι πῶϲ ὁ ἱκετεύων πρὸϲ τὸν Ἀχιλλέα ἔφη·

  • πὰρ γὰρ ϲοὶ πρώτῳ παϲάμην Δημήτεροϲ ἀκτήν·
    • τὸ γὰρ λέγειν, καθάπερ Ϲτηϲίμβροτοϲ, ὅτι οἱ βάρβαροι ἄλφιτα οὑκ ἐϲθίουϲιν ἀλλ’ ἄρτουϲ κριθίνουϲ, ψεῦδοϲ· ἤϲθιε γὰρ ὡϲ ἂν βαϲιλέωϲ ὢν υἱόϲ· καὶ οὐδαμῶϲ τοῦτο ὁ ποιητὴϲ ἐπεϲημήνατο. ἡ δὲ λύϲιϲ ὅτι παῤ Ἕλληϲι πρώτῳ καὶ ξένῳ τῷ Ἀχιλλεῖ γεγονέναι φηϲί· πρὸϲ γὰρ τὴν ἱκεϲίαν εἶχέ τινα βοήθειαν τοῦτο, ὥϲπερ τετυχηκὼϲ ξενικῆϲ τραπέζηϲ παῤ ἐκείνῳ πρῶτον.

    [*](1 ἔϲτιν codd.; corr. Vill. 8 ἔνθαδε L. πόλεμον μέγαν L. 11 καὶ e μοι mutavi 15 πρώτῳ om L 18. 19 παρὰ τῷ ἕλληνι codd.; rectum schol. A (v. infra lin. 16 sqq.) suppeditat)[*](3 sqq. Cf. Eust. Υ, p. 1210, 29 sqq. — Postrema scholii verba haud scio an melius quam BL schol. Vict. (f. 381a) servaverit: ὅθεν τῆς ἀσπίδος προσερειδομένης τῷ σώματι τὸ ξίφος ἐπισπάσασθαι μὴ δυνάμενος ὥρμησεν ἐπὶ τὸν λίθον.)[*](7 sqq. †B f. 275b ad Καύκωνες: . . . . καὶ πῶς οὐ συγκατέλεξεν αὐτοὺς ἐντὸϲ τῷ καταλόγῳ; ἢ τοίνυν νεήλυδές εἰσιν ἢ ἐντὸϲ τοῖς Λέλεξι 〈λέξεσι cod.〉 περιέχονται. Idem Vict, f. 381b, ubi quae adduntur τινὲς δὲ καὶ φέρουσι τὸ Καύκωνας αὖτ᾿  ἦγε κτλ., quoniam etiam apud Eustathium, qui quaestionem non habet, legatur (p. 1210, 46), aliunde illata esse videntur. — Idem scholium, quod e Leid. edidimus, addito e simillimo sine dubio codice Πορφύριος, codici Paris. 2679 (Cramer. A. P. III, p. 27) Arsenius adscripsit.)[*](10 Neglegitur, neque Leleges esse in catalogo (v. Ariston. Φ 86).)[*](14 sqq. Transcripsit servato Porphyrii nomine Arsenius (Cramer, A. Ρ. III, p. 27, 10).)[*](16 sqq. † A v. 76 (cf. Ludwich, Mus. Rh. XXXII, p. 17), c. l. πὰρ γὰρ σοὶ πρώτῶ πασάμην: τὸ λέχειν ὅτι οἱ βάρβαροι ἄλφιτα  οὐκ ἤσθιον ἀλλ᾿ ἄρτους κριθίνους, φεῦδος· ἤσθιε γὰρ ὡς ἄν βασιλέως ὢν υἱός· καὶ οὐδαμοῦ τοῦτο ὁ ποιητὴς ἐπεσημήνατο. ἡ δὲ λύσις, ὅτι παῤ Ἕλλησι πρώτῳ καὶ ξένῳ τῷ Ἀχιλλῖ ἐγεγόνει φησί.)
    249

    126. 27. v. fine operis Vat. ζητ. η΄.

    140 sqq. πῶϲ πρὸ πέντε ἡμερῶν τὸν κατάλογον ποιηϲάμενοϲ[*](B f. 282a ad Ἀϲτεροπαίψ.) Ἀϲτεροπαῖον παρέλιπε λέγοντα ῥητῶϲ πρὸ ια΄ ἡμερῶν ἐληλυθέναι οὐ θαυμαϲτὸν οὖν τὸ παραλιπεῖν αὐτὸν ἐντὸϲ τῷ καταλόγῳ· μόνων ω corr. ex o γὰρ ἐμνήϲθη τῶν τὴν κυρίαν ἡγεμονίαν ἐχόντων, ἐν δὲ τοῖϲ κατὰ μέροϲ καὶ τοὺϲ μετ’ ἐκείνουϲ τεταγμένουϲ παρέλαβεν, ὡϲ ἐπὶ Ἀθηναίων· ἐντὸϲ μὲν γὰρ τῷ καταλόγῳ (Β 552) Μενεϲθέα φηϲὶν εἶναι τὸν ἡγεμόνα, ἐντὸϲ δὲ τῇ ἐπὶ ναυϲὶ μάχῃ (Ν 691) Φείδαϲ τε Ϲτιχίοϲ τε Βίαϲ τ’ ἐύϲ βιαϲτεύϲ τ’ cod.. οὕτωϲ οὖν ἔϲται καὶ ἐπὶ Ἀϲτεροπαίου· ὁ μὲν γὰρ Πυραίχμηϲ τὴν πρώτην τῶν Παιόνων ἡγεμονίαν εἶχε, τὴν δὲ δευτέραν Ἀϲτεροπαῖοϲ, νυνὶ δὲ τὴν πᾶϲαν αὐτῷ ἡγεμονίαν ἀνατίθηϲι διὰ τὸ τὸν Πυραίχμην ὑπὸ Πατρόκλου ἀνῃρῆϲθαι (Π 287).

    (155). καὶ πῶϲ ἐντὸϲ τῷ καταλόγῳ (Β 848) ἀγκυλοτόξουϲ αὐτούϲ[*](B f. 282b ad δολιχεγχέαϲ.) φηϲιν ἴϲωϲ οὖν διττὸν ἦν τὸ γένοϲ, τὸ μὲν τοξεῦον τὸ δὲ ἀκοντίζον. δολιχεγχέαϲ. ἢ καὶ ἐπαμφοτερίζουϲιν, ὡϲ καὶ Τεῦκροϲ (Ο 478 sqq.)---

    [*](2—15 Duas quaestiones cohaerere vel schol., quod B⟩ 844 sqq. (p. 50, 5, ubi v. quae annotavimus) edidimus, docet, quod et ipsum, ut schol f. 40a (ibi collat.), ex eodem fonte fluxisse apparet. Etiam Eust. Φ, p. 1228, 30. 33, duo scholia coniuncta legit.)[*](2 Quinque qui inde a libro Β numerantur lies non congruunt cum tribus illis ἐντὸϲ ταῖρ παρατάξσι diebus, qui in quaestione ad Σ 125 servata inde ab eo libro numerantur, qua e computandi ratione quattuor nostro loco numerandi fuerunt.)[*](3 sqq. Quae schol. Vict. f. 390b (inc.: πῶς, φησὶ, πρὸ πέντε ἡμερῶς) post ἐληλυθέναι addit: καὶ οἱ μὲν ὑποτάσσουσι στίχον ἐντὸϲ τῷ τῶν Παιόνων καταλόγῳ· αὐτὰρ Πυραίχμης ἄγε Παίονας ἀγκυλοτόξους Πηλεγόνος θ’ υἱὸς περιδέξιος Ἀστεροπαῖος, ὃν καὶ ἐντὸϲ πολλοῖς τῆς Ἰλιάδος 〈ἐν πολλαῖς τῶν Ἰλιάδων cod.⟩ φέρεσθαι (cf. Eust p. 1228, 37), quoniam cum iis quae sequntur, quamquam οὖν (lin. 4) in hoc cod. om., pugnant et ap. Eustathium non eo quo in Vict. loco sed in fine disputationis addita leguntur, a quaestione aliena esse videntur. Neque Porphyrio sed posteriori aetati tribuerim miram illam λύσιν, quam ad v. 156 schol. Vict. f. 391a commemorat: εἰλήλουθα] ἀντὶ τοῦ ᾠχόμην, ὡς ᾤμωξαν ἀολλέες (Ψ 12) ἀντὶ τοῦ ᾤμωζον, ὥστε πρὸ ἕνδεκ ἡμερῶν ἐκ Παιονίας ἐξεληλυθέναι· διὰ τούτου δὲ λύσεις τὸ πῶς πρὸ πέντε ἡμερῶν τὸν κατάλογον ποιησάμενος οὐκ ἐμνήσθη τοῦ Ἀστεροπαίου· οὔπω γὰρ ἦν φθάσας. Contra de iis quae extremo scholio v. 140 addit Vict.: ὥσπερ καὶ Πρωτεσιλάου ἀποθανόντος ὁρῶμεν τὸν Ποδάρκην ἄρχοντα (Β 704), nihil affirmaverim.)[*](4 sqq. Cf Vict. Ν 195 (f. 233b) Στόχοπς: . . . . τοῦ δὲ Στιχίου ἐντὸϲ τω καταλόγῳ οὐ μέμνηται, ὅτι οὐκ ἦν ἀναγκαῖο καὶ τοῦς δεθτέραν τάξιν ἔχοντας καταλέγειν . . . .)[*](8 Neplegitur, versu Ν 690 ipsum Menestheum nominari; quem versum neque schol. Vict., versum quidem 689 afferens, respexit.)[*](13—15 Similia habet schol. Vict. h. l. (f. 391a): καὶ τῶς ἐντὸϲ τῷ καταλ. φησὶν αὐτοὺς ἀγκυλοτόξου καὶ γὰρ καὶ Τεῦκρος ἐπαμφοτερίζει. ἴσως δὲ δισσὸν ἦν τὸ γένος, καὶ οἱ μὲν ὑπὸ Πυραίχμῃ, οἱ δὲ ὑπὸ Ἀστεροπαίᾳ εἰσίν. Eadem fere Vict. Κ 428 (f. 181b) ἀγκυλότοξοι] καὶ πῶς φησιν (Π 207) ὃς Παίονας ἦγεν ἱπποκορυστάς; εἰ μὴ ἄρα περιδέξιοι ἦσαν, ὡς Τεῦκρος. Ubi quae se- )
    250

    156. v. ad v. 140 sqq., p. 249, 3 sqq.

    158. schol. *B (IV, p. 261, 10 Dind.) e quaestione ad λ 239 pertinente (schol. HQT) excerptum est.

    165. ad Υ 259 sqq., p. 245, 11 sqq.

    194. Ξ 434, p. 198, 14.

    252. ad Ω 315.

    [*](B⟩ f. 285b ad τρέε.)

    288.---πρὸϲ δὲ τοὺϲ ζητοῦνταϲ πῶϲ διαλέγονται μὲν οὐκ ἐπιβοηθοῦϲι δέ, ῥητέον ὅτι ἕτεροϲ ἦν ὁ τῷ Ϲκαμάνδρῳ ἀντιτεταγμένοϲ.

    [*](B⟩ f. 285b ad αἴ κε πίθηαι. L f. 444a. Vict. f. 395a.)

    293. οὐ πάνυ οἰκεῖόν φηϲιν αὐτὸ ὁ Πῖοϲ· διὰ τί γὰρ ἔμελλε μὴ αἴ κε πίθηαι. πειϲθήϲεϲθαι καὶ θεοῖϲ καὶ τὰ κεχαριϲμένα ϲυμβουλεύουϲι; τάχα οὖν πρὸϲ τὰ ἑξῆϲ ἐϲτι· ϲὺ δ᾿ Ἕκτορι θυμὸν ἀπούραϲ ἂψ ἐπὶ νῆαϲ ἴμεν. ὁρῶϲι γὰρ αὐτὸν ἐπιτεταμένωϲ ἔχοντα πρὸϲ τὸν φόνον τῶν πολεμίων καὶ δυϲκόλωϲ ἀφεξόμενον τῆϲ ϲφαγῆϲ, κἂν Ἕκτοροϲ κρατήϲῃ.

    [*](*B f. 445a, Π. Cf. Cramer, A. Ρ III, p. 27, 33.)

    343 sqq. διὰ τί τοῦ Ϲκαμάνδρου καιομένου ὁ Ἀχιλλεὺϲ ἐντὸϲ ζέοντι αὐτῷ ἀποληφθεὶϲ ἐπνίγετο μὲν οὐκ ἐκαίετο δέ ἢ διότι οὐχ ὅλοϲ ὁ ποταμὸϲ ἐκαίετο. ἐνδέχεται οὖν μὴ ἐντὸϲ τοῖϲ τοιούτοιϲ αὐτὸν τοῦ ποταμοῦ μορίοιϲ εἶναι· καὶ γὰρ ἂν οὕτωϲ γε ὁ Ἥφαιϲτοϲ ἦν αὐτὸν ὁ διαφθείρων, ὃν οὐκ εἰκὸϲ βοηθεῖν μὲν αὐτῷ, τοῦτο δὲ μὴ ὁρᾶν, ὅπωϲ μὴ, ἔνθα ἦν ἐκεῖνοϲ, ὁ ποταμὸϲ πονήϲῃ. ὡϲ οὖν ὁ Ϲκάμανδροϲ πνίγων [*](7 post μὲν Bekk. αὐτῷ οἱ θεοὶ ins. 9 φηϲιν αὐτῶ ἕπεται διὰ τί κτλ. L πίοϲ. corr. e πῖοϲ B⟩ διὰ γὰρ ἤμελλε Vict. 10 ϲυμβουλεύατα (?) L. 11 ϲύ, acc. in ras., B⟩ 13 ἀφέξεϲθαι Vict. 14 schol *B quod scholio manus prioris (v. infra ad lin. 14 sqq.), signo scholii finiti eraso, in fine subiunctum est, καὶ διὰ τί inc.) [*](quuntur: Δίδυμος οὖν τοὺς τόξῳ καὶ ἀγκύλῃ χρωμένους ἀγκυλοτόξους εἴρηκεν, utrum e quaestione an aliunde petita sint non constat. — Conferendum etiam schol Vict. Π 287 (f. 307a, cf. Townl. ap. Cramer., A. Ρ. III, p. 287, 1), a quaestionis forma longius remotum: ἱπποκορυστάς] Μίμνερμος· Παίονας ἄνδρας δρας ἄγων, ἵνα τε κλειτὸν γένος ἵππων. ἐντὸϲ δὲ τῷ καταλόγῳ· καὶ Παίονες ἀγκυλότοξοι. ἢ οὗτοι ὑπὸ Ἀστεροπαῖον, οἱ δὲ ἱππεῖς ὑτὸ Πυραίχμην. ἢ διαφόρῳ ὁπλίσει ἐχρῶντο. ἱπποτοξόται ἦσαν.) [*](7 Praeter L. f. 443 idem fere schol. Viet. f 395a habet.) [*](14 sqq. Τὸ ξητούμενον πῶς οὐ κατακαίεται ὁ Ἀχιλλεὺς ἀναζέοντος τοῦ ὕδατος schol. A (Ariston.) v. 344 commemorat, addita Aristarchi interpretationes tione, quae in quaestione neglecta vel male intellecta est: ὅτι πρῶτον τὸ πεδίον δίον ἀνεξήρανται τῇ φλογί, εἶτα εἰς τὸ ῥεῦμα τοῦ ποταμοῦ τρέπει τὴν φλόγα. ὅτε ὁ Ἀχιλλεὺς ἤδη ἐντὸϲ τῷ πεδίῳ ἐγεγόνει.) [*](† B f. 287a ad πυρὶ v. 365 (id. L. f. 446a; simil. Vict. f. 397b): καὶ πῶς γὰρ μὴ ⟨supra γὰρ scrpt. B⟩ ἐκαίετο ὁ Ἀχιλλεύς; ὥσπερ ὁ Σκάμανδρος Ἀχιλλέα ἔπνιγε, Τρῶας δὲ ἔσωξεν, οὕτω καὶ ὁ Ἥφαιστος πᾶν μὲν ὑφάπτει τὸ ἄλλο τοῦ ποταμοῦ πλὴν ἐκείνου τοῦ τόπου, ἔνθα ἦν Ἀχιλλεύς. Etiam L. f. 494b ad v. 343 (in Β prior pars scholii f. 286b ad ἐντὸϲ πεδίῳ ibid. relati) e Porphyrio fluxisse videtur: ἵνα ἀναξηράνῃ τὸ εἰς αὐτὸ ἐκκεχυμένον ὕδωρ. καῖς δὲ νεκρούς, Ἀχιλλέα δὲ οὔ· οὐδὲ γὰρ ὁ Σκάμανδρος τοὺς Τρῶας ἔπνιγε ⟨add. *B καὶ διὰ τί κτλ., quae supra edidimus⟩.)

    251
    Ἀχιλλέα τοὺϲ ἐμβεβηκόταϲ τῶν Τρώων εἰϲ αὐτὸν ζωοὺϲ δ’ ἐϲάω κατὰ καλὰ ῥέεθρα κρύπτων ἐντὸϲ δίνῃϲιν (v. 238), οὕτω καὶ ὁ Ἥφαιϲτοϲ τὸν μὲν ποταμὸν ἔκαιε, τῷ δ’ Ἀχιλλεῖ διὰ τοῦ πυρὸϲ ϲυνεμάχει.

    362 sqq. Vat. ζητ. ι΄. ὡϲ δὲ λέβηϲ ζεῖ ἔνδον, ἐπειγόμενοϲ μενοϲ πυρὶ πολλῷ, κνίϲϲη μελδόμενοϲ ἁπαλοτρεφέοϲ ϲιάλοιο, πάντοθεν ἀμβολάδην, ὑπὸ δὲ ξύλα κάγκανα κεῖται· ὣϲ τοῦ καλὰ ῥεῖθρα πυρὶ φλέγετο, ζέε δ’ ὕδωρ. οἱ μὲν διορθοῦντεϲ ἠξίουν μετὰ τοῦ ν γράφειν κνίϲϲην μελδόμενοϲ ἀντὶ τοῦ τήκων ἀκούοντεϲ, ἵν᾿ ᾖ τὴν κνίϲϲαν τήκων. ϲημαίνει γὰρ κυρίωϲ τὸ μέλδειν τὸ τὰ μέλη ἔδειν. ἄνευ δὲ τοῦ ν γεγραμμένου κνίϲϲη μελδόμενοϲ, οἱ μὲν ἠξίουν μὴ προϲγράφειν τὸ ι, ἵν’ ᾖ οὐδέτερον τὸ κνίϲϲη τήκων. εἶχον δὲ παῤ Ὁμήρῳ δεικνύναι οὐδετέρωϲ τὸ κνίϲϲοϲ λεγόμενον, ἀλλὰ θηλυκῶϲ· κνίϲϲη δ’ οὐρανὸν ἷκε (Α 317), κνίϲϲην δ’ ἐκ *B f. 287a ad κνίϲη (id. L. f. 446a, Π). ὡϲ δὲ λέβηϲ ζεῖ ἔνδον ἐπειγόμενοϲ πυρὶ πολλῷ, κνίϲη μελδόμενοϲ ἁπαλοτερεφόϲ ϲιάλοιο, πάνντοθεν ἀμβολάδην, λάδην, ὑπὸ δὲ ξύλα κάγκανα κεῖται· ὣϲ τοῦ καλὰ ῥέεθρα πυρὶ φλέγετο, ζέε δ’ ὕδωρ. οἱ μὲν οὖν διορθοῦντεϲ ἠξίουν μετὰ τοῦ ν γράφειν· κνίϲην μελδόμενοϲ δόμενοϲ, ἀντὶ τοῦ τήκων ἀκούοντεϲ τεϲ, ἵν’ ᾖ τὴν κνίϲαν τήκων. οὐκ οὐκ εἶχον δὲ παῤ Ὁμήρῳ δεικνύναι οὐδετέρωϲ τὸ κνίϲϲοϲ λεγόμενον, ἀλλ’ ἀεὶ θηλυκῶϲ· κνίϲϲη δ’ οὐρανὸν ἷκεν καὶ κνίϲϲην ἐκ πενὸν δίου ἄνεμοι φέρον. μήποτε οὖν [*](23 post οὐδετέρωϲ per errorem δεικνύναι V repetit τὸ κνίϲοϲ V 25a ἵκε V) [*](5b in text. cod. H κνίϲην radendo in κνίϲη mutatum est ceterum in his formis scribendis consulto mihi non constiti, sed librorum auctoritatem secutus sum 6b—12b versus schol B⟩ om.; in L in fine f. 445b leguntur 14 κνίϲϲην L; id. B⟩ habuit, sed alter. ϲ eras. est 16b κνίϲϲαν L; B⟩ alter. ϲ eras. 24b ἦκεν L (id. in text. h. v. ἵκεν habet, ex ἧκεν corr.) ἵκεν B⟩) [*](5 sqq. Eustath. Φ, p. 241, 28 sqq., Porphyriana peiore etiam quam h. l. nostri codices exhibent ratione legisse videtur. Id. Η, p. 668, 35, breviter de κνίσσην et κνίσσῃ lectionibus egit.) [*](13 Aristarchum κνίσην h. l. scripsisse cum schol. B⟩ h. v. p. 253a, 1 editum tum tum scholia cod. A (II, p. 224, 6—10 Dind.) docent.) [*](23 sqq. † Paris. 2766 ap. Cramer., A. P. III, p. 292, 11: κνίσσῃ μελόμενος] δύναται καὶ οὐδετέρως κνίσση, ὡς ἡ κωμῳδία· τὸ κνῖσος ὀπτῶν ὀλλύεις τοὺς γείτονας 〈quae quidem verba, ap. Cramer. corrupt. tradita, ex iis, quae p. 253b, 10 sqq. edidimus, excerpta sunt, cf. quae ad p. 252, 22 init. notavimus〉, ὁ δὲ ποιητὴς ἀεὶ θηλυκῶς τὴν κνίσαν φησία, ἵνα ἦ μὴ παρὰ τὸ τὰ μέλη τήκων, κων, ἀλλὰ τῇ κνίσσῃ ἄλδων ⟨ἄρδων Cr.⟩ τὰ μέλη τοῦ τρίποδος, μεταφορικῶς, ὥς φησι· μέλε᾿  ἤλδετο ποιμένι λαῶν· ἵνα ᾖ τὰ μέλῃ τοῦ λέβητος λιπαίνεσθαι. σθαι. Eadem fere cod. Paris. 2679 (Cramer, A. Ρ. III, p. 28, 25).)

    252
    πεδίου ἄνεμοι φέρον (Θ 549). μήποτ’ οὖν οὐκ ἔϲτι μελδόμενοϲ τὸ τήκων οὐδὲ κεῖται τὸ ἔδειν ἀλλὰ τὸ ἄλδειν. ὃ οὖν λελυμένωϲ ἔφη μέλε᾿ ἤλδανε ποιμένιλαῶν (ϲ 70), ἤτοι εὐτραφῆ καὶ λιπαρὰ ἐποίει εὐρύνουϲα τὰ μέλη, τοῦτο ϲυνελὼν μελδόμενοϲ εἶπε, κατὰ μεταφορὰν τὰ μέρη τοῦ λέβητοϲ λέγων μέλη, ἃ λιπαίνεϲθαι τηκομένῃ τῇ πιμελῇ χριόμενα. ἤγουν τῇ κνίϲϲῃ τοῦ εὐτραφοῦϲ χοίρου ὁ λέβηϲ λιπαινόμενοϲ κνίϲϲῃ ζεούϲῃ αὐξάνων τὰ μέλη· ἢ τῆϲ κνίϲϲηϲ τὰ μέλη ἐδόμενοϲ, λαβὼν ἀντὶ γενικῆϲ. B⟩ f. 287a ad κνίϲη Φ 363 ϲὺν οὐκ ἐϲτι μελδόμενοϲ τὸ τήκων οὐδὲ κεῖται τὸ ἔδειν ἀλλὰ τὸ ἄλδειν. ὅπερ οὖν λελυμένωϲ ἔφη μέλη ἤλδανε ποιμένι λαῶν, ϲημαίνων τὸ εὐτραφῆ, λιπαρὰ ἐποίει εὐρύνουϲα τὰ μέλη, τοῦτο ϲυνελὼν μελδόμενοϲ ἔφη, κατὰ μεταφορὰν τὰ μέρη τοῦ λέβητοϲ μέλη λέγων, ἅπερ λιπαίνεϲθαι τηκομένῃ τῇ πιμελῇ χριόμενα. τὸ οὖν ἀλειφόμενον λιπαίνεϲθαι μέλδεϲθαι ἔφη, ὡϲ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ· ἐντὸϲ δ’ ὠτειλὰϲ πλῆϲαν ἀλείφατοϲ ἐννεώροιο (C 351). τινὲϲ δὲ οὕτωϲ· κνίϲϲῃ μελδόμενοϲ ἢ τῇ ἀντὶ τοῦ κνίϲϲηϲ μέλη ἐδόμενοϲ, δοτικὴν ἀντὶ τῆϲ γενικῆϲ δοτικὴν λαβών· ἢ τῇ κνίϲϲῃ ζεούϲῃ αὐξάνων τὰ μέλη, ἤτοι τὰ κρέη· ἢ αὐτὸϲ τῇ κνίϲϲῃ τοῦ εὐτραφοῦϲ χοίρου ὁ λέβηϲ λιπαινόμενοϲ καὶ τηκόμενοϲ. *B f. 29b ad κνίϲη B⟩ 423 (id. L [*](1a πεδίου e correct V2 3a ἕδεῖν V1, quod delevit V2, altero verbo non adscripto 5a ποιμένι e ποίμνια corr. V2 7a εὑρύνουϲα V 14a εὐτραφ . . V1, φοῦϲ V2 in marg. 17a. 18 μέλη — ἀντὶ humiditate deleta in textu rescrps. V 22a de κνίϲη v. ann. crit. ad p. 251, 5b) [*](2b δεῖται L 2b. 3b ἔλδειν codd. corr. Kamm., p. 109 5b τὰ εὐτρ. BL, quod correxi 13b ἀλείφατο L 15b κνίϲϲη 〈η in ras. supra ϲ scrpt.⟩ μέλη BL, 17b λαβόντεϲ coni. Kamm. 18 μέρη pro κρέη coni. Kamm. 22b verbo κνίϲῃ in textu cod. B⟩ ι postea subscriptum esse videtur Lp c. l. κατά τε κνίϲη) [*](2 Cf. Et. M. 576, 20: μελδόμενος· τηκόμενος. κυρίως δὲ μέλδειν ἐστὶ τὸ τὰ μέλη ἔδειν, ὅ ἐστιν ἐσθίειν, οἷον μελέδειν, κατὰ συγκοπήν.) [*](3 sqq. Hermogenem ita interpretatum ess perhibet. schol. B⟩ h. v., p. 253a, 7.) [*](14 sqq. v. ad lin. 18—21.) [*](16 sqq. (16. 17) Aristarchum notare consuevisse τόν ποιητὴν δοτικὴν ἀντὶ. γενικῆς παραλαβεῖν constat (v. Fiedl., Ar. p. 22), a cuius ratione mira illa. quae h. l. affertur interpretatio toto caelo distat.) [*](18—21 Quae verba uncinis inclusimus, quoniam eundem interpretationcm continent, quae lin. 7—13 proposita est, a scholio eo certe quo leguntur loco aliena sunt; quaestio Vatic. verbis illis, quorum sententiam reddunt, subiungit (lin. 14. 15). Ceterum non multum refragabor, si quis omnia illa, quae inde a lin. 14 leguntur, alterum scholium esse contenderit, quod de eudem re de qua superiora agens casu cum illis coaluerit.) [*](22 sqq. Scholia e regione posita, quae inde a lin. 13 sq. ad verbum paene)
    253
    τῷ ν Ἀρίϲταρχοϲ. τὸ δὲ μελδόμενοϲ ἀντὶ τοῦ τήκων. κνίϲη δὲ πάν τὸ πιμελέϲ. τινὲϲ δὲ οὐδετέρωϲ ἤκουον, ἵν’ ᾖ τὰ κνίϲη, ὡϲ τὸ Τηλέμεχοϲ μαχοϲ τεμένη νέμεται (λ 184). ἀλλ’ ἀεὶ παῤ Ὁμήρῳ ἡ κνίϲα θηλυκῷϲ εἴρηται. Ἑρμογένηϲ δὲ ἐντὸϲ τῷ περὶ τῶν ε΄ προβλημάτων γρά φει κνίϲῃ μελδόμενοϲ, ἵν’ ᾖ· τῇ κνίϲη λιπαινόμενοϲ, ὡϲ τὸ μέλη ἤλδανε ποιμένι λαῶν (ϲ 70.)· μέλδειν δὲ κυρίωϲ τὸ τὰ μέλη ἄλδειν ἢ ἀλδάνειν. κνίϲα δὲ ϲημαίνει τὴν ἐκ τῶν κρεῶν ἀναθυμίαϲιν, ὡϲ f. 39a, Π, Lp f. 73a): Ἀρίϲταρχοϲ τὰ κνίϲϲη οὐδετέρωϲ ἀκούει, καίτοι εἰπὼν οὐδὲν ἀδιαίρετον εἶναι τῶν εἰϲ οϲ ληγόντων οὐδετέρων παῤ Ὁμήρῳ κατὰ τὸ πληθυντικόν· τείχεα γὰρ καὶ βέλεα λέγει. ἀλλ’ ὥϲπερ τὰ τεμένη ἀδιαιρέτωϲ εἴρηκεν, ὡϲ τὸ Τηλέμαχοϲ τεμένη νέμεται, οὕτω καὶ τὰ κνίϲϲη. καὶ ἔϲτιν ἐντὸϲ τῇ κωμῳδίᾳ τὸ ἑνικόν· τὸ κνίϲϲοϲ ὀπτῶν ὀλλύειϲ τοὺϲ γείτοναϲ (Mein., fr. com. lV, p. 687). πλεονάζει δὲ Ὅμηροϲ τῇ θηλυκῇ προϲηγορίᾳ. ϲημαίνει δὲ καὶ [*](12a ἄλδειν sensu postulante ex ἔδειν mutavi) [*](2a κνίϲη. altero ϲ spr. lin. addito, B; κνίϲη Lp 11b κνῖϲϲοϲ L. ὄπτων Lp 13b πλεον. γὰρ Ὅμ. L 14b sqq. καὶ ϲημ. κ. τ. ἀν. τ. ἐκ τῶν κριῶν (sic) L.) [*](concinunt, in iis quae antecedunt ita comparata sunt, ut utrumque sibi propria. habeat, quibus alteri praestet. Vclut cum schol. Β 423 de plurali verborum in ος terminantium numero plenius quam Φ 363 agat, longe illo ea re inferior est, quod ipsum Aristarchum κνίσση legisse vult, qua de re recte Hoffmann, Il.. XXI et XXII, Prolegg. p. 233 not., iudicavit. Tertiae cuidam recensioni debetur schol. Viet. f. 397a (Φ 363), de quo in Proles. cap. lV pluribus eg σὺν τῷ ν Ἀρίσταρχος κνίσην, τὸ ⟨τὸν cod.⟩ δὲ μελδόμενος ἀντὶ τοῦ τήκων, κνίσην δὲ πᾶν τὸ πιμελές. τινὲς δὲ οὐδετέρως ἤκουον τὰ κνίση καὶ τὸ μελδόμενος ἀντὶ ἐνεργητικοῦ τοῦ μέλλων, ὅ ἐστι τήκων· ἀλλ᾿  οὐδὲν τῶν εἰς ος οὐδετέρων ἀδιαίρετόν ἐστι παῤ Ὁμήρῳ κατὰ τὸ πληθυντικόν· τείχεα γὰρ καὶ βέλεα λέγει. τί οὖν ἐστι τὸ Τηλέμαχος τεμένη μέμεται οὕτως οὖν καὶ. τὰ ⟨τῆ cod.⟩ κνίση μελδόμενος. ἀλλ ἀεὶ παῤ Ὁμήρῳ κνίσα θηλυκῶς εἴρηται. Ἑρμογένης δὲ τῷ περὶ τῶν ε΄ προβλημάτων γράφει κνίση μελδόμενος, ἵν τῇ κνίσῃ μελδόμενος ⟨μελδόμενου cod.⟩. τινὲς δὲ κνίση μελδομένου, ἵν᾿ ᾖ 〈δὴ cod.⟩ συὸς τηκομένου τὴν κνίσαν. μέλδειν δὲ κυρίως τὸ τὰ μέλη ἔδειν. ἄμεινον δὲ τῃ συνήθει γραφῇ χρῆσθαι· κνίσῃ μελδόμενος νος ἀντὶ τοῦ λιπαινόμενος. καὶ ἔοτι μελδόμενος ἀντὶ τοῦ τὰ μέλη ἀλδόμενος, ὡς ἀλλαχοῦ· μέλη ἤλδανε ποιμένι λαῶν. σημαίνει δὲ κνίσα καὶ. τὴν ἐκ τῶν κρεῶν ἀναθ. ὡς ὅταν κτλ., verbo paene tenus cum schol. B⟩ p. 254 lin. 1—10 congruentia (reliqua v. ad p. 254, 11).) [*](5 (8) Cf. HQ λ 185: τεμένη] σεσημείωται τὸ ὄνομα ἀδιαιρέτως ἐξενεχθέν, quae verba Aristarchi rationem reddere, Hoffmabn l. c. recte negavit.) [*](10b sqq. † Paris. 2766, v. ad p. 251, 23 sqq.) [*](13 (14) sqq. † A Α4 317 c. l. κνίση δ᾿ οὐρανὸν ἷκεν: δοκεῖ ἡ λέξις τέσσαρα σημαίνειν, ὡς καὶ τῷ Πορφυρίῳ δεκεῖ, αὐτό τε τὸ λίπος καὶ τὸν ἐπίπλουν καὶ τὸ κρέας καὶ τὴν ἀναθυμίασιν . . . . . (verbo tenus paene idem Matr. An. Gr. II, p. 420, 19, Epimer. ap. Cramer., An. Ρ. III, p. 347, 31, An. Oxon. I, p. 220, 1. Et. M. 522, 28, et, omisso Porphyrio auctore, Et. Gud. 331, 48). — †L f. 13a (id. schol. min.) ibid. λέξις αὕτη σημαίνει τέσσαρα, ὡς καὶ τῷ Πορφυρίῳ δοκεῖ, αὐτὸ τὸ λίπος καὶ τὸν ἐπίπλουν κτλ.. — † Lp f. 59a ibid. (c. l. κνίση δ᾿ )
    254
    ὅταν λέγῃ· καὶ τότε με κνίϲηϲ ἀμφήλυθεν ἡδὺϲ ἀυτμή (μ 369) καὶ κνίϲη δ’ οὐρανὸν ἷκε (Α 317). ϲημαίνει δὲ καὶ τὸ λίποϲ, ὡϲ ἐπὶ τῶν γαϲτέρων ἔφη· ἐμπλείην κνίϲηϲ τε καὶ αἵματοϲ (ϲ 118). ϲημαίνει δὲ καὶ τὸν ἐπίπλουν, ὡϲ ὅταν λέγῃ· κατά τε κνίϲῃ ἐκάλυψαν δίπτυχα ποιήϲαντεϲ (e. c. Α 460). διπλᾶ γὰρ τὰ κνίϲη ποιήϲαντεϲ τοὺϲ μηρὸϲ ἐκάλυψαν. δίπτυχα δὲ αὐτὰ τὰ κνίϲη· ἐπειδὴ γὰρ δύο οἱ μηροί, τὸν ἐπίπλουν εἰϲ δύο διελόντεϲ ἑκάτερον τῶν μηρῶν θατέρῳ μέρει τοῦ ἐπίπλου ἐκάλυπτον. ϲιάλοιο δὲ τοῦ ἐντροφίου καὶ ϲιτευτοῦ. τὴν ἀναθυμίαϲιν τῶν κρεῶν, ὡϲ ὅταν λέγῃ· καὶ τότε με κνίϲϲηϲ ἀμφήλυθεν ἡδὺϲ ἀυτμή καὶ κνίϲϲη δ’ οὐρανὸν ἷκεν ἑλιϲϲομένη περὶ καπνῷ. ϲημαίνει καὶ τὸ λίποϲ, ὡϲ ἐπὶ τῶν γαϲτέρων ἔφη· ἐμπλείην κνίϲϲηϲ τε καὶ αἵματοϲ. ϲημαίνει καὶ τὸν ἐπίπουν, ὡϲ ὧδε κατά τε κνίϲϲῃ ἐκάλυψαν δίπτυχα ποιήϲαντεϲ διπλᾶ γὰρ ποιήϲαντεϲ τὰ κνίϲϲη τοὺϲ μηροὸϲ ἐπεκάλυψαν. δίπτυχα ποιήϲαντεϲ ἐπεὶ γὰρ δύο οἱ μηροί, τὸν ἐπίπλουν εἰϲ δύο διελόντεϲ ἑκάτερον αὐτῶν θατέρῳ μέρει τοῦ ἐπίπλου ἐκάλυπτον.

    365. ad v. 343 sqq.

    [*](**B f. 287b ad ϲάλπιγξεν. L f. 446b, Π)

    388 sqq. τὸ ἀμφὶ δὲ ϲάλπιγξεν μέγαϲ οὐρανόϲ, ἄιε δὲ Ζεύϲ, ἐγέλαϲϲε δέ οἱ φίλον ἦτορ γηθοϲύνη, ὅθ’ ὁρᾶτο θεοὺϲ [*](2a ἡδὺϲ in ἡδεῖ’ mutavit non B⟩ aut *B sed alia quaedam manus 3a ἷκε, ι in ras., B⟩ 14 μηρῶν, η e corr., B⟩) [*](3 ἀφήλυθεν Lp 4 ἵκεν B, ἧκεν L; ἱκεν λιϲϲομένη Lp 5 δὲ post ϲημ. ins. Lp 6b λῖποϲ B⟩ 8b δὲ post ϲημ. ins. Lp 10b Lp, verbis δίπτυχα ποιήϲαντεϲ in lemm. positis, nov. schol. inc.: διπλῶϲ γὰρ ποιήϲαντεϲ κτλ. 13b ἐπάγει (pro ἐπεὶ) γὰρ L 16b τῆϲ ἐπίπλου L) [*](19 L. inc.: εἰϲ τὸ ἀμφὶ δὲ κτλ. 20 ἐγέλαϲε B, γέλαϲε L) [*](οὐρανὸν ἶκεν): κνίσσην σημαίνειν τέσσαρα, τὸ λίπος, τὸν ἐπίπλουν, τὸ κρέας καὶ τὴν ἀναθυμίασιν, ὁ Πορφύριός φησιν. ln quibus operae pretium est animadvertere quattuor e Porphyrio afferri huius verbi notiones, cum in scholium liis supra allatis et consentiens quidem cum Apollonio (v. κνίσης) et Hesychio (v. κνῖσα), tres commemoret. Error ex iis quae p. 253a, 2 sq. leguntur: κνίση δὲ πᾶν τὸ πιμελές, oriri potuit.) [*](10 sqq. Verba uncinis inclusa, quae in cod. Lp recte ab iis quae antecedunt separantur, a Porphyrio vel eam ob causam abiudicanda sunt, quod in iis τὰ κνίση, quam formam ille supra (p. 251, 21; 253a, 6) repudiaverat, probatur.) [*](11 sqq. Postrema scholii verba in Victor. codice (v. ad p. 252, 22 sqq.) ita leguntur: διπλᾶ γὰρ ποιήσαντες τὰ κνίση τοὺς μηροὺς ἐπεκάλυψαν. δίπτυχα αὐτὰ κνίση πάντες ⟨ποιήσαντες ?⟩. ἐπεὶ γὰρ δύο οἱ μηροί — τοῦ ἐπίπλου ἐκάλυπτον. καὶ ἔστιν ἐντὸϲ τῆ κωμῳδίᾳ τὸ ἑνικὸν οὐδέτερον· τὸ κνίσος ὀπτῶν ὀλλύεις τοὺς γείτονας.) [*](19 sqq. † B f. 81a ad ἔξθιστος Ε 890 (id. Lp f. 119b c. l. ἔχθιστος δέ μοί ἐσσιν L. f. 124a): . . . ἄχθεται δὲ αὐτῷ (τῷ Ἄρει), οὐχ ὅτι ἔριδι χαίρει, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς γελᾷ ὅθ᾿ ὁρᾶτο ⟨ὡρᾶτο Lp⟩ θεοὺς ἔριδι ξυνιόντας, ἀλλ᾿ ὅτι ἀεὶ καὶ πάνυ. . . . Cum eadem quaestione haud scio an cohaereant quae ap. Eust. )

    255
    ἔριδι ξυνιόνταϲ δοκεῖ ἐναντίον εἶναι τῷ ὑπὸ Διὸϲ λεγομένῳ πρὸϲ Ἄρεα ἔχθιϲτοϲ δέ μοί ἐϲϲι θεῶν, οἳ Ὄλυμπον ἔχουϲιν, αἰεὶ γάρ τοι ἔριϲ τε φίλη πόλεμοί τε μάχαι τε (Ε 890. 91). ἡ δὲ λύϲιϲ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ· τὸ γὰρ αἰεί προϲκείμενον τὴν διαφωνίαν ἔλυϲεν.

    407.---εἰ οὖν ἑπταπέλεθροϲ ὁ Ἄρηϲ, πῶϲ τὸ δόρυ Διομήδουϲ[*](B f. 80a ad νείατον Ε 857. Lp f. 118a. L f. 122a.) τρῶϲαι αὐτὸν δύναται κατὰ κενεῶνοϲ (Ε 857); ὅτι νῦν ἀνδρὶ εἴκαϲται· πάρα  γάρ οἱ κεῖνοϲ Ἄρηϲ, φηcὶ. βροτῷ ἀνδρὶ ἐοικώϲ (Ε 604)---

    ---εἰ δὲ ζητοίηϲ, πῶϲ Διομήδηϲ ἔφθαϲε τρῶϲαι τὸν τηλικοῦτον,[*](B f. 288a ad πέλεθρα h. v.) ἴϲθι ὡϲ ϲυνεργούϲηϲ Ἀθήνηϲ.

    443 sqq.---πῶϲ δὲ, φηϲὶν, Ἀπόλλων μὲν οὐ μέμνηται τῆϲ παρὰ[*](A f. 278b c. l. μιϲθῷ ἐπὶ ῥητῷ (v. 445). L f. 448a. **B f. 288b ad μιϲθῷ.) Λαομέδοντι θητείαϲ. Ποϲειδῶν δὲ μνήμην τούτου ποιεῖται; καὶ ῥητέον ὅτι Ποϲειδῶν εἰκότωϲ· καὶ γὰρ Ἕλληϲι βοηθεῖ καὶ προϲέτι τῇ μνήμῃ παροξύνεται· Ἀπόλλων δὲ οὐ μνηϲικακεῖ, διότι μᾶλλον τιμᾶται παῤ αὐτῶν· πάϲα δὲ χάριϲ, κἂν ᾖ τελευταία, δύναται μεῖζον ἔγκλημα λῦϲαι (Thuc. I. 42, 3).

    506. ἀφελὴϲ ἡ διάθεϲιϲ καὶ μὴ πρέπουϲα γυναικὶ καὶ μάλιϲτα παρθένῳ.[*](B f. 290a ad γούναϲι. L f. 449a.) ἢ τάχα ὡϲ θυγάτηρ τοῦτο ποιεῖ. ἡ δὲ Ἀφροδίτη οὐκ ἐντὸϲ τοῖϲ γούναϲι. [*](1 δοκεῖ τοῦτο ἐναντίον εἶναι καὶ ὑποδιαλεγομένῳ πρὸϲ τὸν Ἄρ, L 2 quae uncinis inclusa sunt sensu flagitante addidi; codd. om. 4 τὸ γὰρ ἄιε codd. corr. Bkk. λύει L, ubi subiungitur: εὖ δὲ πόλεμον θεῶν κελεύϲματι οὐρανοῦ διήγειρε κτλ., quae, cum in cod. B (lV, p. 271, 30—34) minime cum iis quae edidimus cohaereant, ad Porphyrium referre non audeo; e libro Leidensi simillimo Dindorfius, Phil. XVIII, p. 346, Porphyrio tribuit 5 B praemittit: κατὰ τὸ ἔϲχατον τῆϲ λαγόνοϲ, ἤτοι τὸ ἐνδότατον, quae LLp om. Lp (c. l. νείατον ἐϲ κενεῶνα) etiam οὖν om. ἑπτάπλεθροϲ Lp 5. 6 τὸ Διομ. δόρυ L.; πῶϲ φθάνη τὸ δόρυ (e corr.) Διομ. τρία πλέθρα; ὅτι νῦν κτλ. Lp (id. Vict. ap. Bkk.) 7 εἴκαϲται· καὶ νῦν οἱ πάρα κεῖνοϲ κτλ., om. φηϲὶ, Lp 11 schol **B, signo scholii finiti eraso, subiunctum est scholio prioris manus: μιϲθὸϲ λέγεται ἡ ἐλαχίϲτη ἀμοιβὴ, παρὰ τὸ μεῖον. ῥητῷ δὲ τῷ ὡριϲμένῳ· ὅθεν καὶ αἱ ὡριϲμέναι ϲυνθῆκαι ῥηταὶ (sic) καλοῦνται schol. A praemittit: ἐπὶ ὡμολο γημένῳ καὶ ὡριϲμένῳ μιϲθῷ, L. ἀπορία (id lin. 12 λύϲιϲ ins.) φηϲὶν om. B μὲν om. BL. 11. 12 τῆϲ περὶ Λαομέδοντοϲ θητ. L. 12 μνήμην om. L τούτου μνείαν ποιεῖται B 12. 13 ῥητέον οὖν ὅτι 13 μὲν post Ποϲ. ins. BL 13. 14 καὶ προϲέτι παρ. τῇ γνώμῃ L, καὶ — παροξ. om. B 15 κἂν τελ. ᾖ B) [*](δύν. μείζω ἐγκλήματα λῦϲαι BL. 18 pro τοῦτο ποιεῖ L ridiculo errore: τοῦ Ταντάλου) [*](Φ, p. 1242, 45 sqq., de love adspectu pugnantium gaudente leguntur, quorum pars etiam in scholiis nostris exstat; sed res parum certa est.) [*](9. 10 Id. schol. L. f. 447b ad Φ 407 (praemissis, ut in schol. B, verbis nonnullis de mensura plethri agentibus): . . . εἰ δὲ ζητήσεις πῶρ ὁ Διομήδης κτλ.) [*](11 sqq. Id. schol. min. h. v.) [*](17 sqq. Collato schol. Vict. (f. 401a): ἀφελὴ διάθεσις καὶ παρθένῳ πρέπουσα. Ἀφροδίτη δὲ, ὡς γεγαμημένης τῆς Διώνης, ἐκείνης ⟨ἐκεῖ δὲ cod.⟩ ἐντὸϲ γούνασι πῖπτε διὰ τὸ καταπονεῖσθαι τῇ πληγῇ (eadem ap. Eust. Φ p. 1249, 23 sqq.), dubitari potest an quaestionis forma extrinsecus scholio sit addita.)

    256
    γόναϲι τοῦ Διόϲ, ἀλλ’ ἐντὸϲ τοῖϲ τῆϲ Διώνηϲ, καίτοι γεγαμημένη οὖϲα (Ε 370). πῶϲ δὲ ἡ μὲν ἐμπίπτει, ἡ δὲ ἐφέζεται; ὅτι ἐκείνη διὰ τὸ καταπονεῖϲθαι τῇ πληγῇ ἐφέζεϲθαι οὐ δύναται.

    [*](**B f. 291a ad ἀπαειρόμενον. Cf. Phil. XVIII, p. 346, Π.)

    563. τὸ μή μ’ ἀπαειρόμενον πόλιοϲ πεδίονδε νοήϲῃ μετενήνεκται ἀπὸ τῶν πλεόντων καὶ ἐπαιρόντων τοὺϲ ἱϲτούϲ· ἱϲτὸν δ’ εἰλάτινον κοίληϲ ἔντοϲθε μεϲόδμηϲ ϲτῆϲαν ἀείραντεϲ (β 124). οὕτω δὲ λέγουϲι καὶ τὸ ἐπαίρειν. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ μῆλα γὰρ ἐξ Ἰθάκηϲ Μεϲϲήνιοι ἄνδρεϲ ἄειραν (φ 18) ἀντὶ τοῦ ἀείραντεϲ ἀπήλαϲαν.