Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

500. v. ad H 298, p. 110, 3 sqq.

545. excerpt. e schol. ad Ω 22 relato (de v. ἀεικίζειν), v in extr. opere ζητ. 35.

558. πῶϲ ἑτέρωθι λέγων ὁ ποιητὴϲ τὸν Ἕκτορα πρώτωϲ ἐϲάλλε[*](**B f. 226b ad ἐϲήλατο. L. f. 357b.) [*](1 τάχα οἦν ϲυγχ. (om. ῥητέον ὅτι) A 3 ἐντὸϲ νεφέληϲι καὶ αἰθέρι L 11 λίθον L p, λίθουϲ Vict. 12 μετὰ τὸ πλῆθοϲ L p 14 ἑτέρωθι L. εἶδεν B⟩ Lp) [*](15 ἐπεϲϲύμενοϲ e Vict. dedi; B⟩ LLp ἐπεϲϲὺμενον 18 εἴ που γε Lp 19 ἐπὶ post ἀλλὰ om. Lp 20 οἶον ἐπεὶ οἶδεν Lp 21 διὰ τὸ ἐϲκυλ.om. L p 27 L (c.l. κεῖται ἀνήρ, ὃϲ πρῶτοϲ ἐϲήλατο τεῖχοϲ Ἀχαιῶν) praemittit ἀποροῦϲι, id. πόρρωθεν, suprascript. ἑτέ εἰϲάλεϲθαι L) [*](ὅτι δοκεῖ συγχεῖσθαι ἀὴρ πρὸς τὸν αἰθέρα, ortum esse, Lehre, Ar. p. 169, statuit. — Ζητήματι h v. locum dedisse Nicanor docet (v. 365): τοῦτο ἑκαττέροις δύναται προσδίδοσθαι· τὸ μέντον ζήτημα ὁμοίως μένει κτλ. ) [*](5 —10 B⟩ f. 221a ad ἕκφερον v. 383 (id. Lp f. 257ᵇ c. l. τὸν δ’ ἔκφερον): . . πῶς δὲ αὐτὸν οὐ διώκεν Πάτροκλος ὅτι τάχιον ἐξελάσας προέφυγεν. ἄτοπον δὲ ἦν ἑπιδ κώοντα πρόρρω που ἐκεῖνον ⟨om. L Lp⟩ ἀμελεῖν τῶν λοιπῶν.) [*](7 Cf Ariston. Δ 500 cum Friedlaenderi annot, p. 102.) [*](11 —16 †Eust., p. 1068, 1 sqq. — Cf Vict. ap. Bkk. p. 456 β 22 sqq. (verba. γράφεται καὶ ἐπεσσύμενος, quae ibi legatur, in cod. desnt).) [*](17 sqq. † Eust., p. 1068, 15 sqq.) [*](27 —p. 216, 5 Cf. eadem no scholio complexum Victor. f. 315b : . . . πῶρ δέ)

---πῶϲ δὲ ἀλλαχοῦ φηϲιν Ἕκτωρ Πριαμί δηϲ ἐϲήλατο ἢ τάχα ἑκάτεροϲ τῆϲ ἰδίαϲ φάλαγγοϲ.

559.---πῶϲ δὲ μείλιχον ὑποϲτηϲάμενοϲ τὸν ἄνδρα ἦθοϲ αὐτῷ νῦν περιέθηκεν ὠμόν, τὸ θέλειν λυμήναϲθαι ϲῶμα ἀναίϲθητον; ἢ τάχα τὸ προκείμενον ἀπολογία ἐϲτὶ τῆϲ ὠμότητοϲ· ὃϲ πρ ῶτοϲ ἐϲήλατο,  καὶ χαλεπαίνει δικαίωϲ τῷ πρῶτον ἐϲ τὸ τεῖχοϲ ἐϲθορόντι.

647 sqq. τί δήποτε τιμῆϲαι ὑποϲχόμενοϲ Ἀχιλλέα μεῖζον αὐτὸν ἔβλαψε; καὶ γάρ φηϲιν ἀλλὰ τί μοι τῶν ἦδοϲ (C 80). ἢ μὴ δεόντωϲ τωϲ χρηϲάμενοϲ τῇ παρὰ Διὸϲ δωρε ἀτυχεῖ· οὐ γὰρ ἀποχρῆν ἡγήϲατο. εἰ μὴ τὸ πάν ἀπόλοιτο τῶν Ἀχαιῶν, καὶ τὰϲ λιτὰϲ οὐ προϲήκατο.

816. πῶϲ λέγει ἀνωτέρω (v. 813) οὐδ’ ἐδάμαϲϲεν ἐδάμαϲεν Lp, ἐνταῦθα δὲ δουρὶ δαμαϲθείϲ; ἢ τάχα τὸ οὐδ’ ἐδάμαϲεν ἀντὶ τοῦ οὐκ ἔπληξε καιρίαν, ἐνταῦθα δὲ τὸ δαμαϲθείϲ ἀντὶ τοῦ πληγεὶϲ μόνον, ὥϲπερ ἐντὸϲ θεοῦ πληγῇ, οὕτω καὶ ἐντὸϲ δόρατι. ἢ οὐδ’ ἐδάμαϲε κατὰ τὸν ποιητήν, ὅτι οὐκ εἶδεν οὔτε αἷμα οὔτε πληγήν Πάτροκλοϲ δὲ ἤϲθετο τῆϲ πλήξεωϲ ἔνδοθεν.

850. πῶϲ τέϲϲαραϲ καταριθμήϲαϲ, Μοῖραν Ἀπόλλωνα Εὔφορβον Ἕκτορα, ἐπιφέρει ϲ ὺ δέ με τρίτοϲ ἐξεναρίζειϲ ἐϲτι δὲ λέγειν, ὅτι τὴν Μοῖραν οὐ κατηρίθμηϲεν ὡϲ κοινὴν πᾶϲιν ἀνθρώποιϲ ἐπικειμένην. [*](2 πρώτωϲ L 2. 3 καὶ ψ. ἀνάγν. τὸ ἐϲήλατο, rel. om., L 7 νῦν post περιέθηκε L. 8 τὸ ὑποκείμενον Lp 11 τῶν, ων e corr., B; τὸν L.) [*](φησιν ἀλλαχοῦ Πριαμίδης, ὃςἐσήλατο; ἑκάτερος τῆς ἰδίας φάλαγγος πρῶτος. ὃςἐσφύριος δὲ ψιλοῖ τὸ ἐσήλατο καὶ ἐκδέχεται τὸ ἐσάλευσεν ἀπὸ τοῦ σάλω, ὅθεν καὶ σάλος. τῦτοo δὲ σπανίως εἶρηται. οἱ δὲ ἔβλαψεν ὑπερβολικῶς. Brevius idem M 438 (Bkk.) Πριαμίδῃ ὃς πρῶτος] καὶ πῶς φησι κεῖται ἀνὴρ ὃς πρῶτος ; ἢ ἴσως ἑκάτερο τῆς ἰδίατάξεω πρῶτος. ἀντὶ τοῦ εσάλευσε τὸ ἐσήλατο. Cf. Eust. Π, p. 1075, 44 sqq.; qui M, p. 913, 8, paullo accuratius: ἀλλ’ ἐκεῖ μὲν (Π) ὁ Πορφύριος τὸ ἐσήλατο ἀντὶ τοῦ ἐσάλευσε νοεῖ, ἐνταῦθα δὲ ἀντὶ τοῦ εἰσεπήδησεν. — 'chol. min. ὃς πρῶτος ἐσήλατο τεῖχος Ἀχαιῶν] ἀντὶ τοῦ διεσάλευσεν, ἐπλήρωσεν εἰσελθών. Hesych. ἐσήλατο . . . ἢ ἔσεισεν. κατέβαλεν. ἐτίναξε. κατέπεσεν. ) [*](1 Lysaniam sequitur, v. schol. A Π 558 (cf. Eust. h. l.).) [*](4. 5 Idem schol. L. f. 357 et Lp f. 261a.) [*](6 sqq. idem fere Vict. f. 316a; ct. etiam † Lp f. 261a v. 559: νόμος τοῖς κειμένοις μὴ ἐπεμβαίνεν. δηλοῖ γοῦν τὴν πολλὴν εἰς ἐκεπινον μῆνιν, ὅτι ἐκεῖνος καὶ πολλοὺν ἀνεῖλε καὶ τὸ τεῖχος ἐσήλατο.) [*](10 — 13 Praeter schol. Lp (f. 262b) prorsus congruens eadem fere Vict. (f. 317b) habet.) [*](20sqq. Ariston. v, 850: διπλῆ πρὸς τὸ ζητούμενον· τέσσαρας γὰρ προειπῶν ἐπιφέρει σὺ δέμετρίτος. τὴν δὲ κοινὴν πᾶσι καρεποένην Μοῖρα οὐκ ἀριθμεῖ, ἀυτοῦς δὲ τοὺς ἐπενεγκόντας αὐτῷ χεῖρας. — Ceterum eadem fere quae supra edidimus schol. L. (f. 367a) habet: ἐζήτηται πῶ ἄρα τέσσαρας καταριθμήσας)

πολλοϲτόϲ, ὡϲ τὸ ἀϲπαϲίη τρίλλιϲτοϲ (Θ 488), οἱ δὲ Μοῖραν[*](B f. 230b ad τρίτοϲ Lp f. 266b c. l. ϲὐ δ᾿ ἔμε Vict. f. 321b.) καὶ Ἀπόλλωνα ἕν· ἄμφω γὰρ θεοί. οἱ δὲ κατὰ κοινοῦ τὴν Μοῖραν παρειλῆφθαι. τινὲϲ δὲ τὸ ἐξεναρίζειν ἐπὶ τῶν αὐτοχείρων, καὶ οὕτωϲ τρίτοϲ. Ἕκτωρ τρίτοϲ. τινὲϲ δὲ καθ’ ὑπερβατόν, ἵν’ ᾖ· τρίτοϲ Εὔφορβοϲ, ϲὺ δέ με ἐξεναρίζειϲ.

854, πόθεν ὁ Πάτροκλοϲ οὖδεν ὅτι Ἀχιλλεὺϲ κτείνει τὸν Ἔκτορα,[*](A f. 222β c.l. χρϲὶ δαμέντ’ Vict. f. 321b.) ὥϲπερ Ἀχιλλεὺϲ ἀκούϲαϲ παρὰ Θέτιδοϲ ( C 96); ὅτι κατ’ Ἀρτέμωνα τὸν Μιλήϲιον ἐντὸϲ τῷ περὶ ὀνείρων, ὅταν ἀθροιϲθῇ ἡ ψυχὴ ἐξ ὅλου τὸ Ἀχιλῆοϲ. ϲώματοϲ πρὸϲ τὸ ἐκκριθῆναι, μαντικωτάτη γίνεται. καὶ Πλάτων ἔν ἀπολογίᾳ Ϲωκράτουϲ (p. 39 C) καὶ γάρ εíμι ἐνταῦθα, ἐντὸϲ ᾧ μάλιϲτα ἄνθρωποι χρηϲμῳδοῦϲιν, ὅταν μέλλωϲιν ἀποθανεῖϲθαι.

πόθεν ὁ Πάτροκλοϲ οἶδεν ὅτι Ἀχιλλεὺϲ κτενεῖ τὸν Ἕκτορο δόγμα[*](B f. 230b ad Ἀχιλῆοϲ. Lp f. 267a c.l. χερϲὶ δαμέντ’ Ἀχιλῆοϲ.) ἐϲτὶ τοῦτο τῷ ποιητῇ, ὅτι ὅταν ἀθροιϲθῇ ἡ ψυχὴ ἐξ ὅλου τοῦ ϲώματοϲ πρὸϲ τὸ ἐκκριθῆναι, μαντικωτάτη γίνεται· θείαϲ γάρ ἐϲτι μέροϲ φύϲεωϲ, καὶ θειοτερα γίνεται χωριϲθεῖϲα τῆϲ ὕληϲ τοῦ ϲώματοϲ καὶ πρὸϲ οἰκεῖον ἀναδραμοῦϲα.

125.---πῶϲ δὲ Ἀπόλλωνοϲ ϲκυλεύϲαντοϲ (Π 804) περὶ Ἐκτορόϲ[*](B f. 233b ad Πάτροκλον. L f. 371b.) φηϲιν ἡ τάχα περὶ μόνων τῶν κνημίδων φηϲίν. ἢ ὡϲ Ὀδυϲϲεύϲ φηϲι ϲκοπὸν εἵλομεν ( K 561 ) κατὰ ϲυνεκδοχήν, οὕτω καὶ Ἀπόλλωνοϲ ἀφῃρημένου τὸν κοινωνὸν τῶν κατορθωμάτων ϲυναριθμεῖ.

127. ad Ω 15. 16.

143. φύξηλιϲ ἐϲτὶν ὁ φεύγων τὰϲ ἴλαϲ, δειλὸϲ δὲ ὁ δεδιὼϲ τὰϲ ἴλαϲ, μενεδήιοϲ δὲ ὁ ὑπομένων τὴν δηιοτῆτα, ἐϲθλὸϲ δὲ ὁ ἐθελοντὴϲ μαχόμενοϲ, οἱονεὶ ἐθελόϲ. ὁ δὲ ἐναντίοϲ οὐκ ἐθέλεϲκε μάχην ἀπὸ τείχεοϲ ὀρνύμεν Ἔκτωρ (l 353), ἀντὶ τοῦ οὐχ ὑπέμεινεν ἄποθεν τῶν τειχῶν μάχεϲθαι. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ἦ ϲ’ αὔτωϲ κλέοϲ ἐϲθλὸν ἔχει φύξηλιν ἐόντα ( 143 ) τοῦ δὲ φυξήλιοϲ οὐ γάρ τοι κραδίη μενεδήιοϲ οὐδὲ μαχήμων (M 247 ). καὶ τὸ οἷον ἀναΐξαϲ ἄξαρ οἴχεται οὐδ’ ὑπέμεινεν· οὐ μὲν γάρ τοι κακὸϲ εἰϲ ὦ πα (α 410. 1 ) δηλοῖ οὐχ ὑπέμεινε γνῶναι οὕτε ἡμᾶϲ αὐτὸν οὔτ’ αὐτὸν ἡμᾶϲ.

263. Π 174.

117. πῶϲ μὴ καὶ Πάτροκλον εἵλκυϲαν; ὅτι περὶ τοῦτον οἱ Τρῶεϲ ϲπουδαιότεροι ἦϲαν, τῶν δὲ om. L. ἰδίων καὶ ἠμέλουν νεκρῶν.

368. v. ad ζητ. 34.

608 sqq. λίαν τούτων πέπλεκται ὁ λόγοϲ, καὶ ἔϲτι τῶν ἔξω περι ζητημάτων· ὁ δ’ Ἰδομενῆ οϲ ἀκόντιϲε δί φρ ῳ ἐφεϲταότοϲ πεζὸϲ γὰρ τὰ πρῶ ταλιπὼν νέαϲ ἤλυθε. τίϲ πεζὸϲ ἥλυθε καί κε Τρωϲὶ μέγα κράτοϲ (οὕτωϲ αὐτὸϲ ἐτρώθη, ὅτι πεζὸϲ ἦν) ἀλλὰ δεῖ νοεῖν τὰ μὲν διὰ μέϲου εἰρημένα , τὰ δὲ κεφαλαιωδῶϲ ἐξενηνεγμένα ὕϲτερον τῆϲ ἐπὶ μέρουϲ ἐπεργαϲίαϲ τυχόντα κατ’ ἐπανάληψιν. τὸ δὲ πεζὸϲ γὰρ τὰ πρῶτα οὐκ ἐπὶ τοῦ Κοιράνου ἀκουϲτέον, ἀλλ’ ἐπὶ τοῦ Ἰδομενέωϲ. ϲαφέϲ δ’ ἐκ τοῦ ἐπιφέρεϲθαι καί κεν [*](4 μχώμενοϲ L 6 ϲ’ αὕτωϲ L 9 οἴχετο L. 16 A in lemm.: Τρῶεϲ ὁ δ’ Ἰδομενῆοϲ ἀκόντιϲε Δευκαλίδαο ἕωϲ τοῦ αὐτὸϲ δ’ ὤλεϲε θυμὸν 18 inter - vallum quod inter versus indicavi in cod. non comparet) [*](2 Neque Eust. P, p. 1099 extr., plura aut meliora quum nos in cod. suo legisse videtur: φύξηλι δὲ εἰ μὲν ὁ φεύγων ἅλις, ἔχεται λόγου τὸ διὰ τοῦ ἦτα γράφεσθαι τὴ καραλ ήγουσαν· εἰ δὲ ὁ φεύγων ἴλας, ἤγου τὰς ἐντὸϲ πολέμῳ τάξεις, κατὰ τὸνπαρὰ Πορφυρίῳ λόγον, ἔχει ἀπορίαν γαρφή. Cf. Et. M. 802, 44: φτύ ξηλιν ἐόντα· ἀνανδρον, φυγόν, καρὰ τὸ φεύγειν τὰς ἴλας.) [*](Eust. Λ, p. 855, 48: ἱστέον δὲ καὶ ὅτι ὁ δειλὸς ὁ δεδιὼ τὰς ἴλας, ὁ καὶ φύξηλις.) [*](3 schol. B⟩ N 228 (id. Lp, L. f. 276a) ad μενεδήιος: μένων τοὺρ δηίους . . . Cf. Hesych. μενεδήιος: ἀνδρεῖος, μένων ἐντὸϲ τῃ μάχη.) [*](13. 14 Idem schol. L f. 377b et Vict. f 330a.) [*](16 sqq. Verba scholii καὶ ἔστι τῶν ἔξω περιφερομένων ζητημάτων ita intelligenda esse videri, ut dicat Porphyrius, in operibus illis collectaneis, inde Quaestiones suas contexuisset, ζήτημα illud non infuisse, in Prolegg. cap. III, ubi de scholii L 682 praefatione egi, docui.) [*](20 Cf. A ν. 610 (intermarg.): μακρὰ παρέκβασις καὶ πάντα διὰ μέσου· τὸ γὰρ ἑξῆς· Κοίρανον βάλ’ ὑπὸ γναθμοῖο, quoe Nicanori Friedl. (p. 248) tribuit. Simil. B⟩ f.244 ad γναθμοῖον, 617 (id. L. f. 386 b): . . . . ἔστι δὲ τὸ ἑξῆς· ἀτὰρ Μηριόναο ὀπάονά θ’νίοχόντε, τὸν βάλ’ ὑπὸ γναθμοῖο· τὰ δὲ ἄλλ ἐντὸϲ μέσῳ.)

κατὰ Ἰδομενέωϲ βάλλει νεωϲτὶ τῷ δίφρῳ ἐπιβάντοϲ· πεζὸϲ γὰρ[*](B f. 243b ad Ἰδομενῆοϲ V. 608. L f. 386a.) ἐκ τοῦ ναυϲτάθμου ἦλθε, καὶ δὴ πεϲὼν ἄν ὕψωϲε τοὺϲ Τρῶαϲ, εἰ μὴ ὁ Κοίρανοϲ αὐτῷ παρέϲτηϲε τὸ τοῦ Μηριόνου ἅρμα, ὃϲ ἐκ Λύκτου Μηριόνῃ ϲυνεϲτράτευϲε· λέγει δὲ ὅτι ἤδη ἀναβῆναι φθάϲαντοϲ Ἰδομενέωϲ ἧκε τὸ βέλοϲ, καὶ τὸν ἡνίοχον ἔτρωϲε κατὰ τύχην. εἰ μὴ οὖν ἤνεγκε τοῦϲ ἵππουϲ, τροπῆϲ γεγονυίαϲ, μεϲαιπόλιοϲ ὢν ὁ Ἰδομενοῦϲ καὶ μὴ δυνάμενοϲ φεύγειν, ἀπώλετο ἄν.

698. ἐζήτηται πῶϲ οὐκ ἐϲτιν Αὐτομέδων μηνυτὴϲ τῆϲ τοῦ Πατρόκλου[*](*B f. 217a ad Ἀντίλοχοϲ L f. 391b ibid. Af. 239a ad C 9.) [*](1 τὸ cod. 10. 11 πρότερον μὲν ἦν in ras. 22 ἀπολώλει, ε supra ει scrpt., cod.; ἄν add. Dind. 26 ἐκ λύπηϲ L 31 L praem. ἀπορία, deinde in ) [*](1 sqq. Fuisse qui v. 613 ad Merionen referrent, schol. A v. 613 docet, cf. Eust. p. 1120, 23 sqq.-) [*](24 sqq. Eadem fere sed paucis (aliunde, ut videtur, neque enim in schol. A, quod praemisimus, leguntur) additis schol. Vict. f. 334a. Scholio BL. simillimum est schol. A v. 614: ἐκδεκτέον τὸν λόγον ἐπὶ το Ἰδομενέως. ὁ Κοΐφανος φανος ἰδὼν τὸν Ἰδομενόα κινδυνεύοντα πεζόν (πεζὸς γὰρ ἀπὸ τοῦ ναυστάθμου), ἐξήλασε τοὺς ἵππους, δεξάμενος αὐτὸν ἐπὶ τῶν ἵππων. ἔφθασε τὴν τοῦ Ἕκτορος βολήν, ὥστε μετὰ τὸ ἀναβῆναι επὶ τὸ ἅρμα τότε πεμφθῆναι τ δόρυ αὐτῷ. αὐτὸς δὲ ὁ Κοίρανος ἀπώλετο, σώσας τὸν Ἰδομενέα.) [*](31 sqq. Scholium ab editoribus recte huc relatum: difficultas enim διὰ τί γυμνὸς τρέχει ad versum Σ 2 non pertinet.)

2. 9 P 688.

10. 11. v. a lin. 11. 12.

22. Πλάτων ἐντὸϲ τρίτῳ Πολιτείαϲ (p. 388 B) κατηγορεῖ τῶν ὀδυρομένων, λέγων ὑπὲρ τῶν τεθνεώτων μὴ δεῖν τοῦτο ποιεῖν ὡϲ δεινόν τι πεπονθότων. Ζωίλοϲ δέ φηϲιν ἄτοπον νῦν εἰδέναι τὸν Ἀχιλλέα (v. 4)· προειδέναι τε γὰρ ἐχρῆν ὅτι κοινοὶ οἱ πολεμικοὶ κίνδυνοι, τόν τε θάνατον οὐκ ἐχρῆν δεινὸν ὑπολαμβάνειν, τό τε οὕτωϲ ὑπερπενθεῖν γυναικῶδεϲ. οὕτωϲ οὔτ’ ἄν βάρβαροϲ τιθὴ ἐποίηϲεν· καίτοι Ἑκάβηϲ ἐπὶ τῷ ϲυρμῷ Ἕκτοροϲ οὐδὲν τοιοῦτόν ἐϲτιν. Ζηνόδωροϲ δὲ ἀπολογεῖται λέγων ὅτι διὰ τὴν ὑπερβολὴν τῶν πεπραγμένων θρηνεῖ , καὶ. ἄλλωϲ ϲυνήθη ταῦτα τῷ τε βίῳ· τοῦτό νυ καὶ γέραϲ οἶον ὁιζυροῖϲι. βροτοῖϲι κείραϲθαί τε κόμην βαλέειν τ’ ἀπ ὸ δάκρυ παρειῶν (δ 197. 8).

98. διὰ τί τὸν Ἀχιλλέα οὕτωϲ ἀνώμαλον πεποίηκεν, ὅϲ γε ὅτε ἔζη τεθνάναι ἐβούλετο, τεθνεὼϲ δὲ ζῆν δουλεύων μᾶλλον ἢ ἔχειν τὴν τοῦ Ἅιδου βαϲιλείαν (λ 489); ἢ οὔτε τὸ τεθνάναι δι’ αὐτὸ αἱρεῖϲθαι φαίνεται οὔτε τὸ ζῆν. ἀλλὰ διὰ μόνα τὰ καλα ἔργα καὶ ὅπωϲ πράττῃ ταῦτα. ἵνα μὲν γὰρ βοηθήϲη τῷ Πατρόκλῳ, τε Θναίην φηϲίν, ἵνα δὲ [*](marg. λύϲιϲ, A in lemn.: ὡϲ ποτὲ μοι μήτηρ διεπέφραδε 1. 2 καὶ ῥητέον ὅτι L. 3. 4 ἀντίλοχόϲ τε ταχὺϲ τὲ ὢν A 4 ἄπειϲι A 6 ἐντὸϲ om. L. 11 νῦν εἶναι vel ἐοικέναι coni. W. Ribbeck, Mus. Rh. XXXVI, p. 134 14 τιτθὴ Dind. 17 τε del. Dind.; legendum potius videtur τῷ τότε βίῳ 20 ὅϲ, ο in ras., B 21 τεθνάναι B 21 —23 δουλεύων τὸ ζῆν om. BL. in marg. cod. B exteriore, signo ÷ supra ζῆν (lin. 21) et ante δουλεύων posito, *B addidit eadem Eust., p. 1132, 60, in suo libro legit. Vict. post ζῆν (l. 21): βουλοίμην κ’ ἐπάρουροϲ. ἐών; ἢ οὕτε τὸ τεθνάναι κτλ. (lin. 22) 22 τεθνάναι *B 23 διὰ om. BL) Vict., supra lin. add. B πράττ. η (ante η ras.) B 24 μὲν οὖν Vict. αὐτίκα τεθναίην id.) [*](11 12 Baud scio an ex eodem fonto derivatum sit schol. A Σ 10. 11 (f. 239a, c. l. Μυρμιδόνων τὸν ἄριστον: χερσὶν ὕπο Τρώων) extr.: . . . . πῶς δὲ, φασὶ, τοῦτο πεπυσμένος παρὰ τῆς μητρὸς ἔπεμπε τὸν Πάτροκλον εἰ τὸν πόλεμον; ὅτι, φαίη τις ἄν, οὔτε τοὔνομα σαφῶς εἶπεν οὔτε τὸν χρόνον, παρά τε τὸν καιρὸν λήθη γίνεται τῶν τοιούτων, ὅταν δὲ ἀποβῇ μιμνήσκονται. Ad Didymum certe, cuius scholio adhaesit, referri nequit.) [*](20 sqq. † Eust. Σ, p. 1132, 58—62.)

πῶϲ τοϲοῦτον φιλόζωον εἰϲάγει (λ 489) τὸν προκρίνοντα τὸ[*](λ 489 Dinl., c. l. βουλοίμην ἐπάρουροϲ.) ὀλιγοχρόνιον μετ’ εὐκλείαϲ ζῆν ἤτοι οὖν παραμυθούμενοϲ τὴν δυϲτυϲχίαν Ὀδυϲϲέωϲ ταῦτά φηϲιν, ἢ τὸ ἄπρακτον τῶν νεκρῶν ὁρῶν βδελύττεται κ’ τὴν παρὰ τοῖϲ νεκροῖϲ δίαιταν.