Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

428. v. ad p. 50, 5—10.

[*](B f. 138b ἀνέμοιϲιν. ad Lp 180a. A c. 1. λευ κότεροι χειὁνοϲ θείειν δ’ ἀνέμοιϲιν.)

437. καὶ εἰ νεήλυδεϲ ἧϲαν, πῶϲ ἐγίνωϲκε τὸ τάχοϲ ἢ ὡϲ ἀκούϲαϲ ἢ ὡϲ ἀποϲεμνύνων πρὸϲ τὸ μὴ ἀναιρεθῆναι.

---πῶϲ ἐδόκει εἰδέναι ὅτι ταχεῖϲ εἰϲιν, εἴ γε νεήλυδεϲ ἦϲαν; ἢ ὡϲ ἀκούϲαϲ ἢ ὡϲ ἀποϲεμνύνων, ὡϲ καὶ ϲωθηϲομένων αὐτῶν διὰ τῶν ἵππων μετὰ τὴν Θρᾳκῶν ἐπανάϲταϲιν.

[*]((BL.) 2 ὅϲϲαι, αι in ras, B⟩ 4 ὁ Εὐφήμιοϲ B⟩ 5 ἕρκειον L. (?) 6 διὰ τῆϲ ex τῆϲ διὰ, quod B⟩ D praebent, mutavi; Kammer, p. 73: ὅτι γὰρ τοὺϲ πολ. εἶπεν ἐνταῦθα μὴ λείπειν τὰϲ φυλακὰϲ διὰ τοῦ πυρὸϲ ἐϲχάραι, quae ad V2 propius acce 9 κέλονται B⟩ 10 αὖται pro αὖτε L (?) 15 δεχέϲθε B⟩ δέχεϲθαι δέκεϲθαι L)[*]((Vat.) 3 sqq. καὶ ὅτι τοὺϲ πολίταϲ εἶπεν ἐνταῦθα (εἶπ. ἐντ. bis scrpt.) μὴ λίπειν τὰϲ διὰ πυρὸϲ ἐϲχάραϲ κτλ. lin. 7 V1; V2 in marg. τὰϲ φυλακὰϲ διὰ τοῦ πυρὸϲ ἐϲχάραϲ 10 αὖτε ex ἅτε corr V2 πολύκλειτοι V1 V2 η supr. ει et in fine τ’ add. 11 ἐπιτροπέουϲι, ω spr. ο addito, V ἐπιτραπέουϲι V2 12. 13 ἐπίϲτιόν ἐϲτιν ἤτοι οὐδεὶϲ κτλ. 14 τοῦ om. δέχεϲθαι δέκεϲθαι, καὶ οὐχὶ οὐκί)[*](2 sqq. †B f. 138a ad ὅσσαι Κ 418 (id. Lp f. 179b c. 1. ὅσσαι μὲν Τρώων): ὅσαι Τρώων εἰσὶν ⟨om. Lp⟩ ἑστίαι καὶ οἰκίαι. οἱονεὶ ὅσοι εἰσὶν ⟨om. Lp⟩ ἐθάδες Τρῶες, οὗτοι φυλάσσουσιν. ἐκ γὰρ τῆς ἑστίας τὸν πολίτην δηλοῖ. ἀνέ δὲ ἄπολις καὶ ἄοικος)[*](† L. f. 218 (c. 1 ἐσχάραι πυκναί): . . . . . τοῦτο δὲ δηλοῖ ὡς οὐδεὶς ξένος ἐστὶν ἐνταῦθα, ἀλλὰ πάντες πολῖται ἐσχάρας ἔχοντες καὶ πῦρ. ἐκ γὰρ τῆς ἑστίας τὸν πολίλις δηλοῖ.)[*](†Eust. Κ, p. 815, 9: ἔχοντες οὖν ἐσχάρα οἱ ἐφέστιοι, καθὰ καὶ Πορφυρίῳ δοκεῖ, τουτέστι πολῖται, ὥσπερ ἐκ τοῦ ἐναντίου ἀνέστιος ὁ ἄπολις καὶ φυγάς. Quae praeterea ap. Eust. leguntur in scholia Lp (p. 465 extr. Bachm.) et Paris. (A. P. III, p. 95, 30. 259, 1 transierunt.)[*](12 sqq. † ζ 265: . . . . λέγε δὲ ὅτι οὐδεὶς ξένος ἐστὶν, ἀλλ᾿  ἅπαντες πο καὶ ἐφέστιον πῦρ ἔχοντες. διὰ δὲ ψιλοῦ ἀντιστοίχου ἐξενήνεκται, ὡς τὸ δέχεσθαι δέκεσθαι καὶ οὐχὶ οὐδί. τοῦτο δὲ κατὰ διάλεκτον.)
159

447. ἀδύνατον τὸν οὕτω δειλὸν Bekk. δῆλον μὴ cod. γινώϲκεϲθαι[*](*B f. 138b ad Δόλων. Cf. Phil. XVIII, p. 345. Π.) ὑπὸ τῶν ἀριϲτέων. λύεται δὲ ἐκ τοῦ ἔθουϲ. καὶ γὰρ πλούϲιον αὐτὸν ὄντα εἰκὸϲ εἶναι διάδηλον καὶ οὐκ ἂν ἦν ἐντὸϲ τῷ ϲυνεδρίῳ τοῦ Ἕκτοροϲ μὴ τῶν ἐπιφανῶν ὤν· καὶ ἔϲτιν υἱὸϲ κήρυκοϲ, τοῖϲ δὲ τοιούτοιϲ εἰϲ τὰϲ ἀποϲτολὰϲ χρῆϲθαι εἰώθαϲιν.

καὶ πῶϲ ᾔδειϲαν αὐτοῦ τὸ ὄνομα; εἰκὸϲ ἦν ὡϲ κήρυκοϲ υἱὸν[*](B f. 138b ad Δόλων. Lp f. 180a.) πολλάκιϲ ϲυμπαρεῖναι τῷ πατρί. ἢ ἠρώτηϲαν κρατήϲαντεϲ.

479. v. ad Ξ 267.

515. πῶϲ οὐκ ἀλαόϲ ἐϲτι τοϲούτων πεφονευμένων; οὐ λέγει ὅτι[*](B f. 140a ad ἀλαοϲκοπιὴν. Lp f. 182a c.l. οὐδ᾿ ἀλαοϲκο- πιὴν.) ἐφύλαϲϲε τὰ πραϲϲόμενα πραττόμενα Lp· ἀπεκεκήρυκτο τὰρ ὑπὸ Διὸϲ μηδένα μηδενὶ ϲτρατεύματι βοηθεῖν. ἀλλ᾿  ὡϲ εἶδεν οἶδεν Lp ἐλθοῦϲαν Ἀθηνᾶν πρὸϲ Διομήδην, καὶ αὐτὸϲ ἦλθε. βραδέωϲ δὲ ἐνεργεῖ δεδιὼϲ Δία,  ἡ δὲ Ἀθηνᾶ ταχέωϲ· εἴωθε γὰρ παραβαίνειν τὰϲ ἐντολὰϲ Διόϲ τοῦ Δ. L.

532. ζητεῖται πῶϲ πρῶτοϲ αὐτὸϲ αἰϲθάνεται. ῥητέον ὅτι πρῶτοϲ[*](Paris 2556 (A. P. III, p. 175, 26). *B f. 140b ad κτύπον L. f. 221b.) αἰϲθάνεται ἀγωνιῶν διὰ τὸ αὐτὸν εἰϲηγητὴν γεγονέναι τῆϲ καταϲκοπῆϲ. ὡϲ οὖν γνώμην διδοὺϲ εἰϲ τὸ ἐκπεμφθῆναι τοὺϲ ἄνδραϲ οὐ μόνον ἡγωνία ὑπὲρ αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ τῇ ψυχῇ ϲυναπεδήμει αὐτοῖϲ.

εἰκότωϲ· τῶν φρονιμωτέρων γὰρ αἱ αἰϲθήϲειϲ ὀξύτεραι. ἢ καὶ[*](B f. 140b ad πρῶτοϲ. L l. c.) [*](14 BL. inc.: πρῶτοϲ τοῦ ψόφου τῶν ποδῶν ᾔϲθετο ἀγωνιῶν κτλ., cf. infra. ad h. v. 16 δοὺϲ BL. 17 περὶ αὐτῶν BL. ϲυνεπεδήμει BL. L. post αὐτοῖϲ: εἰκότωϲ δὲ πρῶτοϲ ἄιε· ὀξύτεραι γὰρ τῶν (φρον. αἰ αἰϲθ. ἢ καὶ ὅτι κτλ., p. 160, 1; in cod. B⟩ alterum ab altero scholio satis magno intervallo diremptum: lin. 18 sqq. in summa pagna, lin. 14 —17 in dextro margine inter scholia ad v. 536 et 538 relata leguntur) [*](1 — 7 Fuisse qui difficultatis quae esse videbatur solvendae causa non Δό legerent sed δολῶν, Aristonicus docet, qui addit: εἰκὸς δὲ τινῶν γινώσκε σθαι ὀνόματα, ὡς ἂν δεκαετοῦς γεγονότος χρόνου, καὶ μάλιστα τοῦ Δόλωνος· ἦν γὰρ κήρυκος οὑὸς πολύχρυσος πολύχαλκος.) [*](9 sqq. Quaestio in cod. Victoriano (Roemer, de schol. exeget. Iliad. cod Venet. 453, p. 28) nonnullis verbis additis legitur. inde alin. 12 (post ἦλθε) enim ita se habet: τοσοῦτον δὲ αὐτὸν ἡ Ἀθηνᾶ προὔλαβεν, ὅσον ἔφθη τῷ Διομήδει τὴν ἀναχώρησιν παραινέσαι, Ἀπόλλων δὲ κατελθὼ οὐδὲν ἔπραξεν ἀλλ᾿  ἕτερον ἐγείρει. βραδέως δὲ ἐνεργεῖ δεδιὼς Δία, ἡ δὲ Ἀθηνᾶ εἰωθυῖα ἐνικλᾶν τῷ Διὶ ὅτι νοήσει (Θ 408) καὶ πρότερον παρὰ πρόσταγμα τούτου κατελθοῦσα εἰς τὴν μάχην καὶ νῦν τῷ Διομήδει παρίσταται. Quae, quoniam ille codex in scholiis ad Porphyrium referendis ad Venet. B⟩ auctoritatem non accedit, haud scio an alinde addita, itaque non propius sed longius quam schol. B⟩ ab antiqua quaestionis forma absint (v. proleg.); quam ob rem inter scholia secundi ordinis retuli. Neque Eustathius (p. 821, 54: οὐδ᾿  ἀλαοσκοπιὴν εἶχεν Ἀπόλλω . . . οὐ ἁπλῶς, ἵνα μή τι πάθωσιν οἱ Τρῶες, ἀλλ᾿  ἵνα ὑπό τινος τῶν κρειττόνων) plura, quam B⟩ exhibet, legit.) [*](14— p. 160, 3 Quaestionis formam in cod. Paris. recte servatam esse, in codd. B⟩ L. intercidisse, ex altero scholio sequitur duas aperte λύσεις afferente.) [*](44 —17 †A v. 532 c. 1. Νέστωρ δὲ πρῶτος: πρῶτος ὁ Νέστωρ κτύκον ἄιε, ὅτι αὐτὸς γνώμην δοὺς εἰς τὸ ἐπεμφθῆναι τοὺς ἄνδρας ὑπὲρ αὐτῶν ἀγωνιᾷ, μόνον οὐχὶ καὶ τὴν ψυχὴν ἔχων συναποδημοῦσαν.)

160
ὅτι τῶν ἄλλων μᾶλλον προϲεῖχεν, ὡϲ ἂν τῆϲ ἐκπομπῆϲ τῶν καταϲκόπων τὴν αἰτίαν ἐπιφερόμενοϲ· ἔοικεν οὖν παρακαλεῖν ὁ ποιητὴϲ μή τινα καταφρονεῖν γήρωϲ, ϲυνέϲειϲ γὰρ ἔχει πλείοναϲ καὶ ἀρείοναϲ.

[*](B f. 141a ad τριϲκαιδέκατον. L. f. 22a, Π.)

561. πῶϲ εἰπὼν (v. 494. 95)·

  • τριϲκαιδέκα ἀλλ’ ὅτε δὴ βαϲιλῆα κιχήϲατο,
  • τὸν τριϲκαιδέκατον μελιηδέα θυμὸν ἀπηύρα,
    • πάλιν διηγούμενοϲ τὰ ϲυμβάντα φηϲὶ (v. 561)·
  • τὸν τριϲκαιδέκατον ϲκοπὸν εἴλομεν;
    • ὁ γὰρ Δόλων τοῖϲ τριϲκαίδεκα ϲυναριθμούμενοϲ τῶν Θρᾳκῶν τεϲϲαρεϲ ἂν εἴη. δῆλον ὅτι τὸν Ῥῆϲον ἐξελὼν καὶ δώδεκα τοὺϲ ἑταίρουϲ τοῦ Ῥήϲου τριϲκαιδέκατον μετὰ τῶν ἑταίρων τοῦ Ῥήϲου εἰκότωϲ τὸν Δόλωνα κατηριθμήϲατο. τί γάρ φηϲιν;
  • ἵπποι δ᾿  οἵδε, γεραιὲ, νεήλυδεϲ, οὓϲ ἐρεείνειϲ,
  • Θρηίκιοι, τὸν δέ ϲφιν ἄνακτ᾿  ἀγαθὸϲ Διομήδηϲ
  • ἔκτανε (v. 558 — 60).
    • τοῦτον μὲν καθ’ ἑαυτὸν χωρίϲαϲ ὠνόμαϲεν, εἶτ’ ἐπάγει πὰρ δ’ ἑτάρουϲ δυοκαίδεκα, μεθ’ ὧν, ἐξῃρημένου τοῦ βαϲιλέωϲ, τὸν τριϲκαιδέκατον ϲκοπὸν εἵλομεν. καὶ αὐτὸϲ δ’ ἐπεϲημήνατο ὅτι παρὰ τὸν Ῥῆϲον ἀριθμεῖται τοὺϲ ἑταίρουϲ καὶ οὐ ϲὺν τούτῳ καταλέγει τοὺϲ ἄλλουϲ. ἔφη γάρ· τὸν δέ ϲφιν ἄνακτα ἀγαθὸϲ Διομήδηϲ
  • ἔκτανε, πὰρ δ᾿  ἑταρουϲ δυοκαίδεκα,
    • δυοκαίδεκα μὲν τοὺϲ ἑταίρουϲ, τὸν δὲ ϲκοπὸν τριϲκαιδέκατον. ἑαυτὸν δὲ κοινωνὸν θεὶϲ τῆϲ λήψεωϲ τοῦ ϲκοποῦ οὐκ ἔφη ἀπεκτείναμεν ἀλλὰ εἵλομεν, ἐπεὶ ὥϲπερ καὶ τοὺϲ ἄλλουϲ Διομήδηϲ ἀνεῖλε, ϲυνέλαβε δὲ τὸν ϲκοπὸν Διομήδει Ὀδυϲϲεύϲ.

    [*](L. f. 222ᵇ. *B f. 141a.)

    πῶϲ οὖν, φηϲὶ, δεκατέϲϲαραϲ φονεύϲαϲ τριϲκαιδέκατον λέγει Δόλωνα; ῥητέον οὖν ὅτι Ὅμηροϲ ἀεὶ τοὺϲ βαϲιλεῖϲ τῶν ϲτρατιωτῶν χωρίπῶϲ [*](4 φηϲιν εἰπὼν L. 6 ἀπηῦρα B⟩ 9. 10 τεϲϲαρακαιδέκατοϲ L 13. 14 γεραιὲ διοτρεφέεϲ θρηίκιοι L ἄνακτα L 17 δυωκαίδεκα L 21 ἑτάρουϲ ex ἑταίρουϲ corr. L. 21. 22 δυοκαίδεκα in codd. semel scriptum; pro altero ViIl. ιβ΄ 23 κοινὸν B⟩ 24 ὥϲπερ γὰρ καὶ, om. ἐπεὶ, L Διομήδηϲ om. L 25 26 schol. L. verbo Ὀδυϲϲεύϲ finitur; etiam in schol. B⟩ post h. v. signum scholii finiti (: —); quae ibi sequuntur καὶ Ὅμηροϲ ἀεὶ τοὺϲ βαϲ. κτλ. (= lin. 27) cum nova linea. incipunt neque tamen signo apposito ad textum referuntur. Videtur is qui scholia *B scripsit initium scholii, quippe quod superioris scholii initio responderet, consulto omisisse) [*](4 sqq. v. 495 cum 561 pugnare non fugit A ristarchum, cuius explicandi rationem noster amplectitur (v. Ariston. v. 495. 561). ) [*](†B f. 141 ad τρισκαιδέκατον v. 561: πῶς τοῦ Ῥήσου καὶ τῶν δώδεκα ἑταίρω συ συναριθμουμένων τρισκαιδέκατός ἐστιν ὁ Δόλων; δῆλον οὖν ὅτι. τὸν Ῥῆσον κατ᾿  ἐξοχὴν ὑπεξεῖλεν. Cf. Paris. 2556 v. 495 (A. P. III, p. 175, 20): ὅτι νῦν τοῖς δώδεκα Θράξὶν ἐπαριθμεῖται, τὸν Ῥῆσον τρισκκαιδέκατον λέγων, πάλι δὲ χωρίσας τὸν Ῥῆσον κατ᾿  ἐξοχὴν τοῖ δώδεκα ἑταίροις ἐπαριθμεῖται τὸν Δό)

    160
    ζει κατ’ ἐξοχήν. ἔθει οὖν κατὰ τὸν ἀριθμὸν κεχώριϲται ὁ Ῥῆϲοϲ, ὡϲ ἐπὶ τοῦ Ζεὺϲ δ’ ἐπεὶ οὖν Τρῶάϲ τε καὶ Ἕκτορα (Ν 1).