Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

416 sqq. τοῦ ποιητοῦ πολλάκιϲ ἐπιϲημαινομένου περὶ τῶν πυρῶν) ξύλα πολλὰ ἃϲ οἱ Τρῶεϲ ἐποιοῦντο ἐκ τῆϲ τοιαύτηϲ τοῦ Ἕκτοροϲ παραγγελίαϲ (Θ 50 sqq.)·

ἐπὶ δὲ ξύλα πολλὰ λέγεϲθε,

ὥϲ κεν παννύχιοι μέϲφ᾿ ἠοῦϲ ἠριγενείηϲ

καίωμεν πυρὰ πολλά, ϲέλαϲ δ’ εἰϲ οὐρανὸν ἥκῃ,

καὶ πάλιν (Ι 232sqq.)·

ἐγγὺϲ γὰρ νηῶν καὶ τείχεοϲ αὖλιν ἔθεντο

Τρῶεϲ ὑπέρθυμοι τηλέκλτοί τ᾿ ἐπίκουροι,

κειάμενοι πυρὰ πολλὰ κατὰ ϲτρατόν,

καὶ πάλιν (K 11. 12)

ἤτοι ὅτ’ ἐϲ πεδίον τὸ Τρωικὸν ἀθρήϲειε,

θαύμαζε πυρὰ πολλὰ τὰ καίετο Ἰλιόθι πρό,

εἰκότωϲ ἀϲαφέϲτατόν ἐϲτι τὸ τοῦ Δόλωνοϲ, ὅτι ἐρωτηθεὶϲ

πῶϲ δαὶ τῶν ἄλλων Τρώων φυλακαί τε καὶ εὐναί (Κ 408)

ἀποκρίνεται (Κ 416sqq.)· [*]((BL.) 9 L praemissum εἰϲ τὸ ἐπὶ δὲ ξύλα πολλὰ λέγεϲθε 17 Τρῶεϲ om. BL. τηλέκλειτοί τ᾿ L. 21 íλόθι L. 22 τοῦ om. L) [*]((Vat.) 10 ἃϲ, ϲ del. V2 ἐκ παραγγελίαϲ τοῦ Ἕκτοροϲ τοιαύτηϲ 13 κεν, ν add V2 μετ᾿ ἠοῦϲ, cui μέϲφ᾿ V2 suprascrps. 14 εἰϲ om. ἵκῃ 17 τηλέκλειτοί τ’ 18 ϲτρατοῦ 20 ἤτοι om. 22 ἀϲαφέϲ ἐϲτὶ 23 δ’ αἱ ἄλλων om. φάλακαί τε) [*](5 sqq. Cum in cod. B⟩ schol. ad v. 413 relatum ab altero eiusdem manus scholio, quod ad Porphyrium referendum esse constat (ad p. 157, 7 edit.) excipia suspicari in promptu est, Porphyriinomen, quo scholium de καταλέξω agens in codice quodam inscriptum esse Dindorfius attulit, errori deberi e simili scholiorum conditione nato. Sed cum pro Porphyriana origine pugnet quod in scholiis ad, Odysseam adscriptis (Q γ 97, cf. E γ 80) de eadem re iisdem fere verbis exponitur — neque enim latet, ipsa illa scholia e Quaestionibus excerpta quam saepe variis utriusque carminis locis repetita sint —, illi codici fidem non omni ex parte negaverim. Quanam autem cum quaestIone scholium cohaereat investigari nequit; cogitaverit quis dc ζητ. Vat. XVII (= *B Α 121, quod in fine operis edetur) aut (quo Eust. p. 1179, 4 — 14 ducit) de ζητ. XXi (* B⟩ T 183); sed ex hodierna harum quaestionum conditione nihil certi effici potest.) [*](8 Schol. Paris. 2681 ap. Cram., A. P. III., p. 94, 31, ad κατάλεξον K 384: ἀντὶ τοῦ ἀρχῆς ἀπ᾿ ἄκρης τὰ πάντα εἶπε, διεξόδευσον· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ κατττάλεξον.)

157

φυλακὰϲ δ᾿ ἃc εἴρεαι, ἥρωϲ,

Οὕτιϲ κεκριμένη ῥύεται ϲτρατὸν οὐδὲ φυλάϲϲει·

ὅϲϲαι μὲν Τρώων πυρὸϲ ἐϲχεάραι, οἷϲιν ἀνάγκη,

οἵ τ᾿ ἐγρηγόρθαϲι φυλαϲϲέμεναί τε κέλονται

ἀλλήλοιϲ.

τί γὰρ βούλεται τὸ ὅϲϲαι μὲν Τρώων πυρὸϲ ἐϲχάραι, προδεδηλωμένου ὅτι πολλὰϲ πυρὰϲ ἔκαιον ὃ ἀποροῦνταϲ οὐκ ἔϲτι ῥᾳδίωϲ ϲυνιδεῖν. λύ οὖν λέγομεν ἡμεῖϲ ὅτι τῶν ἐντὸϲ τῷ πεδίῳ πυρῶν νῦν οὐ ποιεῖ τὸν λόγον ἀλλὰ βούλεϲθαι εἰπεῖν, ὡϲ ὅϲοι Τρῶεϲ αὐθιγενεῖϲ καὶ οὐ ξένοι ἀλλ’ ἑϲτίαν ἔχοντεϲ, ὅπερ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ περὶ τῶν αὐτῶν λέγει (Ε 185)

Τρῶαϲ μὲν λέξαϲθαι ἐφέϲτιοι ὅϲϲοι ἔαϲι,

τουτέϲτιν ὅϲοι πῦρ τε καὶ ἑϲτίαϲ ἔχοντεϲ, ὡϲ καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ (ψ 55) ἦλθε μὲν αὐτὸϲ ζωὸϲ ἐφέϲτιοϲ, τουτέϲτιν εἰϲ τὴν αὑτοῦ ἑϲτίαν· ἑϲτία γὰρ ὁ οἶκοϲ· ὃ γὰρ εἶπεν· ἦλθε μὲν αὐτὸϲ ἐφέϲτιοϲ, μεταλαβὼν ἔφη (ψ 7)· ἦλθε δ᾿ Ὀδυϲϲεὺϲ καὶ οἶκον ἱκάνετο. καὶ πάλιν ἀντὶ τοῦ οἶκοϲ· ἑϲτίη δ’ Ὀδυϲϲῆοϲ ἀμύμονοϲ, ἣν ἱκάνω (ξ 159). ὁ οὖν κεκτημένοϲ οἰκίαν ἐφέϲτιοϲ, ὁ δὲ ἄπολιϲ καὶ φυγὰϲ ἀφρήτωρ ἀθέμιϲτοϲ ἀνέϲτιόϲ ἐϲτιν ἐκεῖνοϲ (Ι 63). καὶ ἐπὶ τοῦ εἰϲ ἀλλότρίον [*]((BL.) 2 κεκρυμμένη L 3 ὅϲαι B⟩ 4 κέλλονται B⟩ 5 ἀλλήλοιϲιν L. 6 ἔϲχαραι L 7 ὃ ἀπορροῦνταϲ . . . (litt. nonullae deletae) ῥαδίωϲ ϲυνιδεῖν L. ῥηιδίωϲ B⟩ ante λύοντεϲ vacuum spatium 5 fere litterarum B, λύϲιϲ L 9 βούλεϲθαι e βούλεϲθε corr. B, βούλεϲθε L. 10 λέξεων L. 12 ὅϲοι ἐφέϲτιοι, om. ἔαϲι, B; λέξαϲθε ὅϲοι ἐφέϲτιοι, om. ἔαϲι, L 13. 14 τουτέϲτιν — ἐφέϲτιοϲ om. L 14 αὐτοῦ B⟩ αὐτὴν L 17 ἑϲτίη τ᾿ Ὀδ. ἀμ. ἣν ἀφικάνω L. 19 ἐϲτιν ἐκ. om. L) [*]((Vat.) 2 οὔτιϲ κεκρ. ῥύεται humiditate deleta V2 in text. rescrps. ϲτρατὸν V2 corr. e ϲτρατιὴ οὐδὲ φυλάων 3. 4 πυρὸϲ οἵδ᾿ (sic) ἐγρηγόρθαϲι humiditate deleta V2 in text. rescripsit 7 πολλ . . (2 litt. evan.) 7. 8 ῥᾷον λύοντεϲ οὖν ἐλέγομεν ἡμ . . . (3 litt. evan.) περὶ τῶν ἐντὸϲ πεδ. 9 . . . θιγενεῖϲ V1 V2 in marg. αὐ 10 ὃ ἐντὸϲ ἄλλ. φηϲὶ 12 ἑξαϲθαι ἐφ. ὅϲοι ἔαϲι 13 πῦρ καὶ . . . αϲ ἔχουϲιν V1. ἑϲτι in marg. V2 14 ἤτοι εἰϲ τὴν ἑϲτίαν ἑϲτία δὲ ὁ οῖκοϲ 16 ἦλθο (?) δ᾿ ὀδ. V1. ἦλθ᾿ ὀδυϲϲεὺϲ V2 ἱκάνεται 17 ἱϲτίη τ’ Ὀδυϲῆοϲ ἀμ. ἣν ἱκ. om. 19— 2 ἐϲτιν — δαίμων om.) [*](6 sqq. † *B f. 138a ad ἐσχάραι Κ 418: προδεδηλωμένου ὅτι πυρὰς πολλὰ ἔκαιον. ὃ ἀποροῦνταε οὐκ ἔστι ῥᾳδίως συνιδεῖν. λύοντες οὖ ἡμεῖς λέγομεν ὅτι τῶν ἐντὸϲ πεδίῳ πυρῶν νῦν ο ποιεῖσθαι τὸν λόγον, ἀλλὰ βούλεσθαι εἰπεῖν, ὡς ὅσοι Τρῶες αὐθιγενεῖς καὶ οὐ ξένοι, ἀλλ᾿ ἑστίαν ἔχοντες. ὅπερ ἐντὸϲ ἄλλοις περὶ τῶν αὐτῶν λέγει· Τρῶας μὲ ν λέξασθαι ⟨λέξασθε cod.⟩ ἐφέστιοι ὅσ ἔασι, τουτέστιν ὅσοι πῦρ τε καὶ ἑστίας ἔχοντες, ὡς καὶ ἐντὸϲ ἄλλοις· ἦλθε μὲν αὐτὸς ζῶος ἐφέστιος, τουτέστιν εἰς τὴν αὐτὴν ἑστίαν· ἑστία γὰρ ὁ οἶ- κος· γὰρ εἶπεν ἦλθεν αὐτὸ ἐφέστιος μεταλαβὼν ἔφη ἦλθ᾿ Ὀδυσσεὺς καὶ οἶκον ἱκάνετο. ὁ οὖν ἐχων οἰκίαν ἐφέστιος, ὁ δὲ ἄπολις καὶ φυγὰς ἀφρήτωρ ἀθέμιστος ἀνέστιος. καὶ ἐπὶ τοῦ εἰς ἀλλοτρίαν οἰκίαν οἰκοῦντος. καὶ τὰ νῦν ὅσοι πολῖται τῶν Τρώων καὶ ἐφέστιοι καὶ ἑστιούχῳ ιὶ θύουσι. καὶ τὸ περὶ τῶν Φαιάκων εἰρημένον πᾶσι γὰρ ἐφέστιόν ἐστιν ἑκάστῳ, τουτέστιν οὐδεὶς ξένος ἐστὶν ἐνταῦθα, ἀλλὰ πάντες πολῖται ἑστίας καὶ πῦρ ἔχοντες. )

158

οἰκίαν ἐνοικοῦντοϲ ἀλλ’ ἐμὲ τὸν δύϲτηνον ἐφέϲτιον ἤγαγε δαίμων (η 248). τὸ οὖν ὅϲϲαι μὲν Τρώων πυρὸϲ ἐϲχάραι δηλοῖ ὅϲαι Τρώων ἑϲτίαι, ἐξ οὖ ὅϲοι Πρώων ἐφέϲτιοι καὶ πολῖται καὶ ἑϲτιούχῳ Διὶ θύουϲιν ὥϲπερ καὶ ὁ Φήμιοϲ Διὸϲ μεγάλοῦ ποτὶ βωμὸν ἑρκείου (χ 334) καταφεύγει, ᾧ δηλονότι κατὰ πᾶϲαν τὴν ἡμέραν ἔθυον —. ὅτι γὰρ τοὺϲ πολίταϲ εἶπε μὴ λείπειν ἐνταῦθα διὰ τῆϲ τοῦ πυρὸϲ ἐϲχάραϲ, δηλοῖ τὰ ἐπαγόμενα (Κ 418 sqq)·

οἷϲιν ἀνάγκη,

Οἵ τ᾿ ἐγρηγόρθαϲι φυλαϲϲέμεν αί τε κέλονται

ἀλλήλοιϲ ἀτὰρ αὖτε πολύκλητοι ἐπίκουροι

ε ὕδουϲι· Τρωϲὶ γὰρ ἐπιτροπέουϲι φυλάϲϲειν.

ἐκ τούτων λύϲειϲ καὶ τὸ περὶ τῶν Φαιάκων εἰρημένον· πᾶϲι γὰρ ἐφἐϲτιόν ἐϲτιν ἑκάϲτῳ (ζ 265), λέγει γάρ· οὐδεὶϲ ξένοϲ ἐϲτὶν, ἀλλὰ πάντεϲ πολῖται καὶ ἐφέϲτιον πῦρ ἔχοντεϲ. διὰ δὲ τοῦ ψιλοῦ ἐξενήνεκται, ὡϲ τὸ δέχεϲθε δέκεϲθε.

428. v. ad p. 50, 5—10.

[*](B f. 138b ἀνέμοιϲιν. ad Lp 180a. A c. 1. λευ κότεροι χειὁνοϲ θείειν δ’ ἀνέμοιϲιν.)

437. καὶ εἰ νεήλυδεϲ ἧϲαν, πῶϲ ἐγίνωϲκε τὸ τάχοϲ ἢ ὡϲ ἀκούϲαϲ ἢ ὡϲ ἀποϲεμνύνων πρὸϲ τὸ μὴ ἀναιρεθῆναι.

---πῶϲ ἐδόκει εἰδέναι ὅτι ταχεῖϲ εἰϲιν, εἴ γε νεήλυδεϲ ἦϲαν; ἢ ὡϲ ἀκούϲαϲ ἢ ὡϲ ἀποϲεμνύνων, ὡϲ καὶ ϲωθηϲομένων αὐτῶν διὰ τῶν ἵππων μετὰ τὴν Θρᾳκῶν ἐπανάϲταϲιν.

[*]((BL.) 2 ὅϲϲαι, αι in ras, B⟩ 4 ὁ Εὐφήμιοϲ B⟩ 5 ἕρκειον L. (?) 6 διὰ τῆϲ ex τῆϲ διὰ, quod B⟩ D praebent, mutavi; Kammer, p. 73: ὅτι γὰρ τοὺϲ πολ. εἶπεν ἐνταῦθα μὴ λείπειν τὰϲ φυλακὰϲ διὰ τοῦ πυρὸϲ ἐϲχάραι, quae ad V2 propius acce 9 κέλονται B⟩ 10 αὖται pro αὖτε L (?) 15 δεχέϲθε B⟩ δέχεϲθαι δέκεϲθαι L)[*]((Vat.) 3 sqq. καὶ ὅτι τοὺϲ πολίταϲ εἶπεν ἐνταῦθα (εἶπ. ἐντ. bis scrpt.) μὴ λίπειν τὰϲ διὰ πυρὸϲ ἐϲχάραϲ κτλ. lin. 7 V1; V2 in marg. τὰϲ φυλακὰϲ διὰ τοῦ πυρὸϲ ἐϲχάραϲ 10 αὖτε ex ἅτε corr V2 πολύκλειτοι V1 V2 η supr. ει et in fine τ’ add. 11 ἐπιτροπέουϲι, ω spr. ο addito, V ἐπιτραπέουϲι V2 12. 13 ἐπίϲτιόν ἐϲτιν ἤτοι οὐδεὶϲ κτλ. 14 τοῦ om. δέχεϲθαι δέκεϲθαι, καὶ οὐχὶ οὐκί)[*](2 sqq. †B f. 138a ad ὅσσαι Κ 418 (id. Lp f. 179b c. 1. ὅσσαι μὲν Τρώων): ὅσαι Τρώων εἰσὶν ⟨om. Lp⟩ ἑστίαι καὶ οἰκίαι. οἱονεὶ ὅσοι εἰσὶν ⟨om. Lp⟩ ἐθάδες Τρῶες, οὗτοι φυλάσσουσιν. ἐκ γὰρ τῆς ἑστίας τὸν πολίτην δηλοῖ. ἀνέ δὲ ἄπολις καὶ ἄοικος)[*](† L. f. 218 (c. 1 ἐσχάραι πυκναί): . . . . . τοῦτο δὲ δηλοῖ ὡς οὐδεὶς ξένος ἐστὶν ἐνταῦθα, ἀλλὰ πάντες πολῖται ἐσχάρας ἔχοντες καὶ πῦρ. ἐκ γὰρ τῆς ἑστίας τὸν πολίλις δηλοῖ.)[*](†Eust. Κ, p. 815, 9: ἔχοντες οὖν ἐσχάρα οἱ ἐφέστιοι, καθὰ καὶ Πορφυρίῳ δοκεῖ, τουτέστι πολῖται, ὥσπερ ἐκ τοῦ ἐναντίου ἀνέστιος ὁ ἄπολις καὶ φυγάς. Quae praeterea ap. Eust. leguntur in scholia Lp (p. 465 extr. Bachm.) et Paris. (A. P. III, p. 95, 30. 259, 1 transierunt.)[*](12 sqq. † ζ 265: . . . . λέγε δὲ ὅτι οὐδεὶς ξένος ἐστὶν, ἀλλ᾿ ἅπαντες πο καὶ ἐφέστιον πῦρ ἔχοντες. διὰ δὲ ψιλοῦ ἀντιστοίχου ἐξενήνεκται, ὡς τὸ δέχεσθαι δέκεσθαι καὶ οὐχὶ οὐδί. τοῦτο δὲ κατὰ διάλεκτον.)

159

447. ἀδύνατον τὸν οὕτω δειλὸν Bekk. δῆλον μὴ cod. γινώϲκεϲθαι[*](*B f. 138b ad Δόλων. Cf. Phil. XVIII, p. 345. Π.) ὑπὸ τῶν ἀριϲτέων. λύεται δὲ ἐκ τοῦ ἔθουϲ. καὶ γὰρ πλούϲιον αὐτὸν ὄντα εἰκὸϲ εἶναι διάδηλον καὶ οὐκ ἂν ἦν ἐντὸϲ τῷ ϲυνεδρίῳ τοῦ Ἕκτοροϲ μὴ τῶν ἐπιφανῶν ὤν· καὶ ἔϲτιν υἱὸϲ κήρυκοϲ, τοῖϲ δὲ τοιούτοιϲ εἰϲ τὰϲ ἀποϲτολὰϲ χρῆϲθαι εἰώθαϲιν.

καὶ πῶϲ ᾔδειϲαν αὐτοῦ τὸ ὄνομα; εἰκὸϲ ἦν ὡϲ κήρυκοϲ υἱὸν[*](B f. 138b ad Δόλων. Lp f. 180a.) πολλάκιϲ ϲυμπαρεῖναι τῷ πατρί. ἢ ἠρώτηϲαν κρατήϲαντεϲ.

479. v. ad Ξ 267.

515. πῶϲ οὐκ ἀλαόϲ ἐϲτι τοϲούτων πεφονευμένων; οὐ λέγει ὅτι[*](B f. 140a ad ἀλαοϲκοπιὴν. Lp f. 182a c.l. οὐδ᾿ ἀλαοϲκο- πιὴν.) ἐφύλαϲϲε τὰ πραϲϲόμενα πραττόμενα Lp· ἀπεκεκήρυκτο τὰρ ὑπὸ Διὸϲ μηδένα μηδενὶ ϲτρατεύματι βοηθεῖν. ἀλλ᾿ ὡϲ εἶδεν οἶδεν Lp ἐλθοῦϲαν Ἀθηνᾶν πρὸϲ Διομήδην, καὶ αὐτὸϲ ἦλθε. βραδέωϲ δὲ ἐνεργεῖ δεδιὼϲ Δία, ἡ δὲ Ἀθηνᾶ ταχέωϲ· εἴωθε γὰρ παραβαίνειν τὰϲ ἐντολὰϲ Διόϲ τοῦ Δ. L.

532. ζητεῖται πῶϲ πρῶτοϲ αὐτὸϲ αἰϲθάνεται. ῥητέον ὅτι πρῶτοϲ[*](Paris 2556 (A. P. III, p. 175, 26). *B f. 140b ad κτύπον L. f. 221b.) αἰϲθάνεται ἀγωνιῶν διὰ τὸ αὐτὸν εἰϲηγητὴν γεγονέναι τῆϲ καταϲκοπῆϲ. ὡϲ οὖν γνώμην διδοὺϲ εἰϲ τὸ ἐκπεμφθῆναι τοὺϲ ἄνδραϲ οὐ μόνον ἡγωνία ὑπὲρ αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ τῇ ψυχῇ ϲυναπεδήμει αὐτοῖϲ.

εἰκότωϲ· τῶν φρονιμωτέρων γὰρ αἱ αἰϲθήϲειϲ ὀξύτεραι. ἢ καὶ[*](B f. 140b ad πρῶτοϲ. L l. c.) [*](14 BL. inc.: πρῶτοϲ τοῦ ψόφου τῶν ποδῶν ᾔϲθετο ἀγωνιῶν κτλ., cf. infra. ad h. v. 16 δοὺϲ BL. 17 περὶ αὐτῶν BL. ϲυνεπεδήμει BL. L. post αὐτοῖϲ: εἰκότωϲ δὲ πρῶτοϲ ἄιε· ὀξύτεραι γὰρ τῶν (φρον. αἰ αἰϲθ. ἢ καὶ ὅτι κτλ., p. 160, 1; in cod. B⟩ alterum ab altero scholio satis magno intervallo diremptum: lin. 18 sqq. in summa pagna, lin. 14 —17 in dextro margine inter scholia ad v. 536 et 538 relata leguntur) [*](1 — 7 Fuisse qui difficultatis quae esse videbatur solvendae causa non Δό legerent sed δολῶν, Aristonicus docet, qui addit: εἰκὸς δὲ τινῶν γινώσκε σθαι ὀνόματα, ὡς ἂν δεκαετοῦς γεγονότος χρόνου, καὶ μάλιστα τοῦ Δόλωνος· ἦν γὰρ κήρυκος οὑὸς πολύχρυσος πολύχαλκος.) [*](9 sqq. Quaestio in cod. Victoriano (Roemer, de schol. exeget. Iliad. cod Venet. 453, p. 28) nonnullis verbis additis legitur. inde alin. 12 (post ἦλθε) enim ita se habet: τοσοῦτον δὲ αὐτὸν ἡ Ἀθηνᾶ προὔλαβεν, ὅσον ἔφθη τῷ Διομήδει τὴν ἀναχώρησιν παραινέσαι, Ἀπόλλων δὲ κατελθὼ οὐδὲν ἔπραξεν ἀλλ᾿ ἕτερον ἐγείρει. βραδέως δὲ ἐνεργεῖ δεδιὼς Δία, ἡ δὲ Ἀθηνᾶ εἰωθυῖα ἐνικλᾶν τῷ Διὶ ὅτι νοήσει (Θ 408) καὶ πρότερον παρὰ πρόσταγμα τούτου κατελθοῦσα εἰς τὴν μάχην καὶ νῦν τῷ Διομήδει παρίσταται. Quae, quoniam ille codex in scholiis ad Porphyrium referendis ad Venet. B⟩ auctoritatem non accedit, haud scio an alinde addita, itaque non propius sed longius quam schol. B⟩ ab antiqua quaestionis forma absint (v. proleg.); quam ob rem inter scholia secundi ordinis retuli. Neque Eustathius (p. 821, 54: οὐδ᾿ ἀλαοσκοπιὴν εἶχεν Ἀπόλλω . . . οὐ ἁπλῶς, ἵνα μή τι πάθωσιν οἱ Τρῶες, ἀλλ᾿ ἵνα ὑπό τινος τῶν κρειττόνων) plura, quam B⟩ exhibet, legit.) [*](14— p. 160, 3 Quaestionis formam in cod. Paris. recte servatam esse, in codd. B⟩ L. intercidisse, ex altero scholio sequitur duas aperte λύσεις afferente.) [*](44 —17 †A v. 532 c. 1. Νέστωρ δὲ πρῶτος: πρῶτος ὁ Νέστωρ κτύκον ἄιε, ὅτι αὐτὸς γνώμην δοὺς εἰς τὸ ἐπεμφθῆναι τοὺς ἄνδρας ὑπὲρ αὐτῶν ἀγωνιᾷ, μόνον οὐχὶ καὶ τὴν ψυχὴν ἔχων συναποδημοῦσαν.)

160

ὅτι τῶν ἄλλων μᾶλλον προϲεῖχεν, ὡϲ ἂν τῆϲ ἐκπομπῆϲ τῶν καταϲκόπων τὴν αἰτίαν ἐπιφερόμενοϲ· ἔοικεν οὖν παρακαλεῖν ὁ ποιητὴϲ μή τινα καταφρονεῖν γήρωϲ, ϲυνέϲειϲ γὰρ ἔχει πλείοναϲ καὶ ἀρείοναϲ.

[*](B f. 141a ad τριϲκαιδέκατον. L. f. 22a, Π.)

561. πῶϲ εἰπὼν (v. 494. 95)·

τριϲκαιδέκα ἀλλ’ ὅτε δὴ βαϲιλῆα κιχήϲατο,

τὸν τριϲκαιδέκατον μελιηδέα θυμὸν ἀπηύρα,

πάλιν διηγούμενοϲ τὰ ϲυμβάντα φηϲὶ (v. 561)·

τὸν τριϲκαιδέκατον ϲκοπὸν εἴλομεν;

ὁ γὰρ Δόλων τοῖϲ τριϲκαίδεκα ϲυναριθμούμενοϲ τῶν Θρᾳκῶν τεϲϲαρεϲ ἂν εἴη. δῆλον ὅτι τὸν Ῥῆϲον ἐξελὼν καὶ δώδεκα τοὺϲ ἑταίρουϲ τοῦ Ῥήϲου τριϲκαιδέκατον μετὰ τῶν ἑταίρων τοῦ Ῥήϲου εἰκότωϲ τὸν Δόλωνα κατηριθμήϲατο. τί γάρ φηϲιν;

ἵπποι δ᾿ οἵδε, γεραιὲ, νεήλυδεϲ, οὓϲ ἐρεείνειϲ,

Θρηίκιοι, τὸν δέ ϲφιν ἄνακτ᾿ ἀγαθὸϲ Διομήδηϲ

ἔκτανε (v. 558 — 60).

τοῦτον μὲν καθ’ ἑαυτὸν χωρίϲαϲ ὠνόμαϲεν, εἶτ’ ἐπάγει πὰρ δ’ ἑτάρουϲ δυοκαίδεκα, μεθ’ ὧν, ἐξῃρημένου τοῦ βαϲιλέωϲ, τὸν τριϲκαιδέκατον ϲκοπὸν εἵλομεν. καὶ αὐτὸϲ δ’ ἐπεϲημήνατο ὅτι παρὰ τὸν Ῥῆϲον ἀριθμεῖται τοὺϲ ἑταίρουϲ καὶ οὐ ϲὺν τούτῳ καταλέγει τοὺϲ ἄλλουϲ. ἔφη γάρ· τὸν δέ ϲφιν ἄνακτα ἀγαθὸϲ Διομήδηϲ

ἔκτανε, πὰρ δ᾿ ἑταρουϲ δυοκαίδεκα,

δυοκαίδεκα μὲν τοὺϲ ἑταίρουϲ, τὸν δὲ ϲκοπὸν τριϲκαιδέκατον. ἑαυτὸν δὲ κοινωνὸν θεὶϲ τῆϲ λήψεωϲ τοῦ ϲκοποῦ οὐκ ἔφη ἀπεκτείναμεν ἀλλὰ εἵλομεν, ἐπεὶ ὥϲπερ καὶ τοὺϲ ἄλλουϲ Διομήδηϲ ἀνεῖλε, ϲυνέλαβε δὲ τὸν ϲκοπὸν Διομήδει Ὀδυϲϲεύϲ.

[*](L. f. 222ᵇ. *B f. 141a.)

πῶϲ οὖν, φηϲὶ, δεκατέϲϲαραϲ φονεύϲαϲ τριϲκαιδέκατον λέγει Δόλωνα; ῥητέον οὖν ὅτι Ὅμηροϲ ἀεὶ τοὺϲ βαϲιλεῖϲ τῶν ϲτρατιωτῶν χωρίπῶϲ [*](4 φηϲιν εἰπὼν L. 6 ἀπηῦρα B⟩ 9. 10 τεϲϲαρακαιδέκατοϲ L 13. 14 γεραιὲ διοτρεφέεϲ θρηίκιοι L ἄνακτα L 17 δυωκαίδεκα L 21 ἑτάρουϲ ex ἑταίρουϲ corr. L. 21. 22 δυοκαίδεκα in codd. semel scriptum; pro altero ViIl. ιβ΄ 23 κοινὸν B⟩ 24 ὥϲπερ γὰρ καὶ, om. ἐπεὶ, L Διομήδηϲ om. L 25 26 schol. L. verbo Ὀδυϲϲεύϲ finitur; etiam in schol. B⟩ post h. v. signum scholii finiti (: —); quae ibi sequuntur καὶ Ὅμηροϲ ἀεὶ τοὺϲ βαϲ. κτλ. (= lin. 27) cum nova linea. incipunt neque tamen signo apposito ad textum referuntur. Videtur is qui scholia *B scripsit initium scholii, quippe quod superioris scholii initio responderet, consulto omisisse) [*](4 sqq. v. 495 cum 561 pugnare non fugit A ristarchum, cuius explicandi rationem noster amplectitur (v. Ariston. v. 495. 561). ) [*](†B f. 141 ad τρισκαιδέκατον v. 561: πῶς τοῦ Ῥήσου καὶ τῶν δώδεκα ἑταίρω συ συναριθμουμένων τρισκαιδέκατός ἐστιν ὁ Δόλων; δῆλον οὖν ὅτι. τὸν Ῥῆσον κατ᾿ ἐξοχὴν ὑπεξεῖλεν. Cf. Paris. 2556 v. 495 (A. P. III, p. 175, 20): ὅτι νῦν τοῖς δώδεκα Θράξὶν ἐπαριθμεῖται, τὸν Ῥῆσον τρισκκαιδέκατον λέγων, πάλι δὲ χωρίσας τὸν Ῥῆσον κατ᾿ ἐξοχὴν τοῖ δώδεκα ἑταίροις ἐπαριθμεῖται τὸν Δό)

160

ζει κατ’ ἐξοχήν. ἔθει οὖν κατὰ τὸν ἀριθμὸν κεχώριϲται ὁ Ῥῆϲοϲ, ὡϲ ἐπὶ τοῦ Ζεὺϲ δ’ ἐπεὶ οὖν Τρῶάϲ τε καὶ Ἕκτορα (Ν 1).

51. 52.---τὸ δὲ ἀπορούμενον, πῶϲ μέγα προειπὼν ἐπιφέρει[*](A.) ὀλίγον, τοιοῦτόν ἐϲτι· τὸ ἕτερον αὐτῶν χρονικόν ἐϲτι, τὸ δὲ ἕτερον τοπικόν· ἤτοι γὰρ πολὺ τοῦ πεδίου προῆλθον αὐτῶν, οἱ δὲ ταχέωϲ ἐπεδίωξαν, ὡϲ ἂν ἐφ’ ἁρμάτων ἐφαμαρτῶν cod.; corr. Bkk.· ἢ τῷ χρόνῳ πολὺ προέλαβον οἱ πεζοί, οἱ δὲ ἱππεῖϲ τῷ καταταχῦναι κατα cod. corr. Bkk. ὀλίγον ὄπιϲθεν ἦϲαν.

53. 54. ἐζήτηται πῶϲ ἐνεδέχετο ἔχειν τὰϲ νεφέλαϲ αἷμα· ῥητέον[*](*B f. 142b ad αἵματι. L. f. 225b.) οὖν ὅτι τὸ τοῦ ὕδατοϲ λεπτότατον καὶ κουφότατον ἁρπάϲαν τὸ πῦρ τὸ τοῦ ἡλίου μετέωρον ἐξήρανε καὶ κατέμιξε τῷ ἀέρι, καὶ τὸ μὲν θολερὸν ρὸν. αὐτοῦ καὶ βαρὺ ἐκκριθὲν ὁμίχλη γίνεται. τὸ δὲ καθαρώτατον καὶ κουφότατον γλυκαίνεται καταλελειμμένον, ἕψοντοϲ τοῦ ἡλίου καὶ καίον εἰ γὰρ καὶ τὰ ἄλλα τοῦ ὕδατοϲ, ἐὰν ᾖ ἁλμυρά, τὸ παῤ ἡμῖν πῦρ γλυκέα ἀπεργάζεται, τί χρὴ προϲδοκᾶν περὶ τοῦ δυνατωτέρου πυρὸϲ ἥλιον λέγομεν τὸ ἀναπεμφθὲν οὖν τοῦτο ὕδωρ μέχρι διεϲκέδαϲται μετέωρον φερόμενον, ὅταν εἰϲ τὸ αὐτὸ ϲυϲτραφῇ, βαρούμενον κάτω φέρεται καὶ ὄμβροϲ γίνεται. καὶ ἡ αἰτία· ὅταν νέφεϲιν ἐλαυνομένοιϲ ὑπ’ ἀνέμου ἐμπέϲῃ πνεῦμα ἐναντίον καὶ νέφη ἕτερα ὑπὸ· τούτου διωκόμενα, τὰ μὲν πρῶτα ϲυϲτρέφεται, τὰ δ᾿ ὄπιϲθεν αὐτῶν ἐπιφερόμενα παχύνεται καὶ μελαίνεται καὶ καταρραγέντα ὑπὸ τοῦ βάρουϲ ὄμβρον ἐγέννηϲεν. εἴπερ οὖν οἱ ποταμοὶ, πολλοῦ κατ᾿ αὐτοὺϲ ϲυντελουμένου [*](9 L. inc.: κατὰ δ᾿ ὑψόθεν ἦκεν ἐέρϲαϲ αἵματι μυδαλέαϲ ἐξ αἰθέροϲ. τοῦ ὕδα τὸ λεπτ. κτλ. 11 κατάμιξε B⟩ 12 δὲ om. L. 15 περὶ τ. δυν. om. B⟩ 10 ὕπερ B⟩ τούτου L. διεϲκέδαϲθαι e corr. L 19. 20 ὑπὸ τοῦ διωκομένου L 20 αὐτοῖϲ L. 22 ἐγένηϲαν B⟩ πολλοῦ κατ’ αὐτοῦ ϲυντελούμενοι L) [*](2 Cf. * B f. 169 (id. L. f. 268a c. 1. Ζεὺς δ᾿ ἐπεὶ οὖν Τρῶάς τε, A) Ν 1: κεχώρικ ⟨κεχώρηκ L⟩ τῶν λοιπῶν Τρώων τὸν Ἕκτορα κατ᾿ ἐξοχήν . . . . Quod A ristarcho notatum fuisse schol. Ariston. ibid. docet.) [*](3 sqq. Cf. schol. Ariston. Λ 51: πρὸς τὸ δοκοῦν μάχεσθαι· εἰ γὰρ μεγάλως ἔφθασαν, πῶς οἱ ἱππεῖς ὀλίγον μετεκίαθον αὐτῶν) [*](6 —8 A ristarchum μέγα de tempore, ὀλίγον de loco accepisse, Ariston. l. c. et v. 52 docet.) [*](22sqq. † A Λ 53. 54 c. 1. ἔρσας αἴματι μυδαλέας (id. L. f. 225b): ἐξήτηται ⟨δὲ add. L.⟩ πῶς ἐνεδέχετο ⟨τὸ add. L⟩ αἷμα ἔχειν τὰς νεφέλας. καὶ λέγουσιν ⟨οὕτως τοῦτο add. L.⟩ οἱ λύοντες τὸ ἀμφίβολον, ὅτι ὡς ἐπὶ μεγίστῳ πολέμεῳ ⟨post ἀμφιβ. L: καὶ ἐπὶ μέχ., om. πολ.⟩ πολλῶν ἀναιρουμένων τὸ αἷμα τούτων ⟨τοῦτο L⟩ ἐπλήρου τοὺς πλησίον ποταμούς, ἀφ' ὧν αἱ νεφέλαι λαμβάνουσαι τὸ ὕδωρ αἱματώδεις δρόσους ἔπεμπον. Simillima duo scholia cod. Paris. 2556 (Cram., A. P. III, p. 176, 18 —25).) [*](†B f. 142b ad αἰθέρος (id. Lp f. 184 c. 1. ἐξ αἰθέρος): . . . . ᾑμαγμέναι)

162

τοῦ φόνου, ἦϲαν αἵματοϲ ἀνάπλεοι, εἰκότωϲ τὸ ἀναφερόμενον ἀπ’ αὐτῶν ὕδωρ γίνεται ὄμβροϲ αἱματώδηϲ, καὶ τοῦτο μυθῶδεϲ δοκοῦν οὐκ ἀποφεύγει τὸ πιθανόν.

84. ad Θ 1, p. 111. 112.

86. cf. Θ 53. 54.

155. Vatic. ζητ. κη· ὡϲ δ᾿ ὄτε πῦρ ἀίδηλον ἐντὸϲ ἀξύλῳ ἐμ πέϲοι ὕλη. ἄξυλον ὕλην οἱ μὲν πολύξυλον ἀποδεδώκαϲιν, οἱ δὲ ὁμόξυλον. δηλοῖ γὰρ, φαϲὶν--- ---ὡϲ ἀκόλουθοϲ (ἔϲτι γὰρ ὁμοκέλευθοϲ), καὶ ἄβρομοι (Ν 41) ἅμα βρόμῳ καὶ αὐίαχοι ἅμα ἰαχῇ. οὕτω καὶ ἄλοχοϲ καὶ ἄκοιτιϲ ἡ καὶ ὁμόκοιτιϲ· καὶ ἄξυλοϲ ἡ ὁμόξυλοϲ διὰ τὸ πυκνόν. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ ἄξυλον λέγειν ϲτέρηϲιν τοῦ ξύλου ἐπάγει γάρ· οἱ δ᾿ τε θάμνοι πρὸρριζοι ἀλλὰ κατὰ ϲτέρηϲιν τοῦ ξυλίϲαϲθαι, ἵν᾿ ᾖ ἄξυλοϲ ὕλη, *B f. 144b ad ἀξύλῳ, L. f. 228 Π. ἄξυλον ὕλην οἱ μὲν τὴν πολύξυλον ἀποδεδώκαϲιν, οἱ δὲ ἄξυλον. δηλοῖ γὰρ, φηϲὶ, τὸ α καὶ τὸ ὁμοῦ, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἀκόλουθοϲ (ἔϲτι γὰρ ὁμοκέλευθοϲ), καὶ ἄβρομοι ἅμα βρόμῳ καὶ αὐίαχοι ἅμα ἰαχῇ. οὕτωϲ καὶ ἄλοχοϲ καὶ ἄκοιτιϲ ἡ ὁμόλεκτροϲ ὁμόλεχοϲ καὶ ὁμόκοιτιϲ. καὶ ἄξυλοϲ οὖν ἡ ὁμόξυλοϲ διὰ τὸ πυκνόν. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ ἄξυλον λέγειν οὐ κατὰ οὐ κατὰ ϲτέρηϲιν τοῦ ξύλου· ἐπάγει γάρ· οἱ δέ τε θάμνοι πρόρριζοι πίπτουϲιν, ἀλλὰ κατὰ ϲτέρηϲιν τοῦ ξυλίϲαϲθαι, ἵνα ᾖ ἄξυλοϲ ὕλη, ἐξ ἧϲ οὐδείϲ πω ἐξυλεύϲατο, [*](1. 2 ὑπ᾿ αὐτῶν B, ὑπ᾿ αὐτοῦ L.; corr. Bkk. 2 γινόμενον L 7a ξύλω V1, ἀ suprscr V2 ἐμπέϲ. (litt. eros.) V1, οι suprascr. V 8a 9a ἄξυλον — πολυ humilitute deletu, rescrps. V2 10 11a inter φαϲὶν et ὡϲ non tinctura adhibita deleta 11a ὡϲ — γὰρ hum. del. rescrps. V2 13a ἀίϲχυοι ἅμα ἰακῆ cod. 15a ξυλοϲ V1, α sprascr. V2 20a πίπτ. (3 vel 4 litt. eros.) cod.) [*](7ᵇ L. in lemm.: ὡϲ δ᾿ ὅτε πῦρ ἀίδηλον ἐντὸϲ ἀξύλῳ 8 11b ἀποδεδώκαϲιν, ἄξυλον δὲ ἕτεροι· φηϲὶ γὰρ τὸ α καὶ ὁμοῦ, ὡϲ ἐπὶ τὸ ἀκόλουθοϲ L 11 ἄβρο L. 12b ἀίαχοι L. 13 14 ἡ — ὁμόκοιτιϲ om. L. 20 εὔξυλοϲ L. 21b verbo ἐξυλεύϲατα schol. L. finitur; reliqua f. 229a leguntur, ubi inc.: γαμετὴ λέγεται παρὰ τὸ λέχουϲ ἑτέρου κτλ. (lin. 4).) [*](⟨ἠλλαγμέναι Lp⟩ δέ εἰσιν αἱ σταγόνες, ἐπειδ καὶ ο περὶ Τροίαν ποταμοὶ ἐκ τῶν ἀναιρουμένων αἱματώδεις ἦσαν. Idem fere Eust., p. 830, 6.) [*](Cf. Plut. V. Hom. c. 111: . . . . ὅθεν (e nostro loco et Π 459) δῆλόν ἐστιν ὅτι τὰ ἀναφερόμενα ἀπὸ τῶν περὶ γῆν ὑδάτων ὑγρὰ ἀναπεφυρμένα τῷ ὕδατι τοιαῦτα ἄνωθεν κατηνέχθη.) [*](6 sqq. Cf. a v. 354.) [*](9 Ιpse Porph. Ξ 200: . . . . ἄξυλος ὕλη ἡ πολύξυλος. Id. Suid. v. ἀξυλία, Et. M. p. 141, 55, Hesych. v. ἀξύλῳ ὕλῃ, Apollon. v. ἀξύλῳ, lex. Seguer. p 413, 11, schol. A Λ 155, Eust. Λ p. 837, 54.) [*](10 sqq. De ἀκόλουθος et ἄκοιτις idem ap. Plat., Crat. p. 405 C. D. 17 sqq. Aristarchum, diple posita πρὸς τὴν ἄξυλον ὅτι πολλὰς ἐκδοχὰς ἔσχηκεν, in rpretatum esse ἀφ᾿ ἧς οὐδεὶς ἐξυλίσατο, Ariston. Λ 155 docet.) [*](† Eust. 1. c.: ἢ κατὰ Πορφύριον, ἀφ᾿ ἧς οὐδεὶς ἐξυλεύσατο. Cf. B⟩ f.)

163

ἀφ᾿ ἧϲ οὐδείϲ πω ἐξυλεύϲατο. καὶ ἄκοιτιϲ δὲ καὶ ἄλοχοϲ ἐμοὶ δοκεῖ κυρίωϲ ἡ παρθενικὴ λέγεϲθαι, παρὰ τὸ λέχουϲ ἑτέρου μὴ μεταϲχεῖν μηδὲ κοίτηϲ. παῤ ὃ καὶ λέγει κουριδίηϲ ἀλόχου (Α 114). λοιπὸν δ᾿ ἡ κατάχρηϲιϲ καὶ ἐπὶ τὰϲ ἄλλαϲ μετ᾿ ήγαγεν. ὥϲπερ κυρίωϲ ἀλεξῆϲαι ὑπὲρ τῶν ἀλόχων βοηθῆϲαι· λοιπὸν δ᾿ ἐντὸϲ καταχρήϲει γέγονεν ἐπὶ τοῦ ὁπωϲοῦν ϲυμμαχεῖν. καὶ ἀίδηλον δὲ πῦρ (B 455. I 436. Λ 155) οὐκ ἔϲτι τὸ μεγαλόδηλον, ἀλλὰ τὸ ἀδηλοποιόν, ἐξ οὗ ϲημαίνει τὸ οὕτω γοῦν ἔφη ϲὺ δὲ κτείνειϲ ἀιδήλωϲ (Φ 220), ἀφανίζων καὶ ἀδήλουϲ ποιῶν. οὐ κακῶϲ δὲ καὶ Ϲέξϲτοϲ ἀίδηλον ἀπὸδέδωκε τὸ ἐξ ἀδήλου ἐμπεϲόν. τουτέϲτιν ἀφ’ ἧϲ ξύλον οὐδεὶϲ ἔκοψε. καὶ ἄκοιτιϲ δὲ καὶ ἡ ἄλοχοϲ, ὡϲ ἐμοὶ δοκεῖ, κυρίωϲ ἡ παρθενικὴ λέγεται, παρὰ τὸ λέχουϲ ἑτέρου μὴ μεταϲχεῖν μηδὲ κοίτηϲ (παῤ ὃ καὶ λέγει κουριδίηϲ ἀλόχου, τῆϲ ἐκ παρθενίαϲ ἀλλ᾿ οὐ λέχουϲ ἑτέρου μεταϲχούϲηϲ), λοιπὸν δ’ ἡ κατάτὸ χρηϲιϲ καὶ ἐπὶ τὰϲ ἄλλαϲ μετήγαγεν, ὥϲπερ κυρίωϲ τὸ ἀλεξῆϲαι τὸ ὑπὲρ τῶν ἀλόχων βοηθῆϲαι· λέγει γὰρ Ἕκτωρ· ἀλλ᾿ ἵνα μοι Τρώων ἀλόχουϲ καὶ νήπια τέκνα προφρονέωϲ ἀφανιϲτιόκ. ῥύοιϲθε (Ρ 223.) λοιπὸν δὲ ἐντὸϲ καταχρήϲει γέγονεν ἐπὶ τοῦ ὁπωϲοῦν ϲυμμαχεῖν. καὶ τὸ ἀίδηλον δὲ πῦρ οὐκ ἔϲτι τὸ μεγαλόδηλον, ἀλλὰ τὸ ἀδηλοποιόν, ἐξ οὗ ϲημαίνει τὸ ἀφανιϲτικόν. οὕτωϲ γοῦν ἔφη ϲὺ δὲ κτείνειϲ ἀιδήλωϲ, ἀφανίζων καὶ ἀδήλουϲ ποιῶν. οὐ κακῶϲ δὲ καὶ Ϲέκϲτοϲ ἀίδηλον ἀποδέδωκε τὸ ἐξ ἀδήλου ἐμπεϲόν. ἡ παραβολὴ οὖν πρὸϲ τὴν ϲυνέχειαν τῶν πιπτόντων· τί δ᾿ ὀξύτερον εὐκινητότερον πυρόϲ;

[*](2a ἄλ. .οϲ V1, ἄλοχοϲ V2 in marg. 5a πα . . καὶ λ . . . . V1 (nonn. litt. eros.) παῤ ὃ καὶ λέγει V2 in marg. 13a τὸ, quod in lin. eros, sprascrps. V2 14a ἀδηλοποιὸν compendio scrips. V1, οι add, V2)[*](10ᵇ κύριον L. 12 ἵνα μὴ L. 13 14 προφρονέον L. 19 οὕτω ex ἐξ οὗ corr. L. 22b sqq. οὐ κακ. δὲ ἀποδ. καὶ ϲἑκϲτοϲ τὸ ἐξ ἀδ. ἐμπ. L. potest esse ϲίκϲτοϲ B⟩ 24 sqq. haud scio an addita sint propter initium quaest. Porphyrianae in cod. B⟩ v. 269 adscriptae (f. 147a: ἐπεὶ παραβολῆϲ ἐμνήϲθημεν κτλ.), quae in cod. Vat. sexta numeratur et disputationem de imagine a poeta initio libri IX adhibita excipit (v. supr. p. 128))[*](144b ad ἀξύλῳ (id. Lp f. 186b c. 1. ἐντὸϲ ἀξύλῳ): πολυλῳ. ἀφ᾿ ἦς οὐδεὶς ἐξυλί . . . ., Apollion. 1. c., Hesych. 1. c.)[*](3 sqq. Et, M. p. 50, 7: ἄκοιτις γυν ἐκ παρθενίας ἄλλης κοίτης μ πειραθῖσα, ἢ ὁμόκοιτις, καταχρηστικ τῶς δὲ καὶ δευτέρου γάμου μετεσχηκυῖα, Cf. ibid. p. 70, 26 ἄλοχος (Orin).)[*](8 (10) Et. M. p. 59, 15: ἀλέξω παρὰ τὴν ἄλοχον κυρίως τὸ τῇ γυναικὶ βοηθῆεῖσα, καταχρηστικῶς δὲ καὶ τὸ ὅπως δήποτε.)[*](14 (18) Apollon. v. ἀίδηλον: . . . . ποτὲ δὲ τὸν ἀδηλοποιόν κτλ., cf. Et. M. 41, 32. Suid. h. v.)[*](24 Eadem in fine schol. BLp h. v. (ad p. 162,17 sqq.) cf. ann. crit. ad h. l.)

164

269. I init, p. 128.

[*](B⟩ f. 147a ad ἀνόρουϲε.)

273.---πῶϲ δὲ οὐδένα ϲτρατηγὸν ἀνθ’ ἑαυτοῦ κατέλιπεν; ἵνα μὴ προτιμήϲαϲ ἕνα τοῖϲ λοιποῖϲ ἀπέχθηται.

[*](*B f. 148b ad ἀπέλεθρον. L. f. 235a, Π)

354. τουτέϲτιν ἀμέτρητον, ὃ οὐκ ἐϲτι μέτρῳ οὐδὲ πελέθρῳ μετρῆϲαι. οὕτωϲ ἐϲτὶ καὶ τὸ ἀμαιμάκετον, ᾧ οὐκ ἐϲτι μῆκοϲ παραβαλεῖν· ἱϲτὸν μαιμάκετον (ξ 311), ὃν ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἔφη περιμήκετον (β 94. 95 ?). περιϲϲῶϲ μέγαν. καὶ ἡ ἀμαιμάκετοϲ οὗν Χίμαιρα (Ζ 179. Π 329) τὴν μεγάλην δηλοῖ, πρὸϲ ἣν οὐκ ἔϲτι μέγεθοϲ τῶν ὁμοίων παραβαλεῖν· πρὸϲ γὰρ τὰ ὁμογενῆ τὰ πρόϲ τι ἡ δ’ ἄῤ ἔην θεῖον γένοϲ οὐδ᾿ ἀνθρώπων (Ζ 180).

356. Α 104.

[*](B f. 149a ad τοξότα. L. f. 236a. Lp. f. 191b.)

385. ἀλλὰ καὶ οἱ θεοὶ, φαϲὶ, τοξόται καὶ τῶν ἡρώων οἱ κράτιϲτοι, Ἀπόλλων, Ἄρτεμιϲ, Ἡρακλῆϲ, Εὔρυτοϲ ἀλλὰ καὶ ἐντὸϲ τοῖϲ πρὸϲ Ἴλιον ϲτρατευομένοιϲ Μηριόνηϲ, Φιλοκτήτηϲ, Τεῦκροϲ. οὐχ ὅτι δὲ τοξότηϲ [*](4 L inc.: εἰϲ τὸ ὦκ᾿ ἀπέλεθρον ἀνέδραμε 12 φηϲὶ Lp 13 ἡρακλῆϲ εὕρη L) [*](2 sqq. Eadem L. f. 212 et Lp (c. 1. ἐς δίφρον ἀνόρουσε). Quae ex cod. Vict. ap. Bekkr. sequuntur: καὶ ὁ Μενέλαλος παρῆν, βασιλεὺ ὢν δεύτερος ἔστι δὲ καὶ ἐναγώνιον· ὅ τε γὰρ φόβος μείζων διὰ τὴν ἀπουσίαν τῶν ἀριστέων καὶ ὁ πόθος Ἀχιλλέως μείζων, non liquet utrum ad quaestionem pertineant an aliunde addita sint.) [*](4 sqq. Haud scio an olim partem quaestionis ud v. 155 editae effecerint.) [*](6 † H (sim. B⟩ Q) ξ 311 Dind. (ἀμαιμάκετον): ᾧ οὐκ ἔστι μῆκος παραβαλεῖν. καὶ Χίμαιραν θρέψεν ἀμαιμακέτην, ᾗ οὐκ ἔστι μέγεθος παραβαλεῖν. ) [*](12 sqq. Quaestio male decurtata tradita suppleri potest ex Eustathio, p. 851, 31 sqq., qui in codice quo usus est plura quam nobis servata sunt legit. Sed cum habeat quae illis aut de suo aut aliunde, e. c. ex Herodiano, addiderit, iudicium de singulis non constat. ld num contenderim, A ristotelis memo e Porphyrio eum hausisse eam enim ita potissimum et adl scholia nostra. et ad Eustathium propagatam esse multis locis constat. Neque enim video, cur cum Rosio, Ar. ps. p. 164, pro Aristotele apud eum h. 1. Ἀριστοφάνης le ut recte Heitz, d. verl. Schrft. d. Ar., p. 213; monuit. Quod autem Rose in schol. Townl. a se collato et Victor. Ἀρίσταρχος (pro Ἀριστοτέλης) δὲ ὦ τῷ τόξῳ σεμνυόμενε legi iubet, iniuria ab Heitzio impugnari videtur. Eadem enim eorum verborum explicatio (τὸ δὲ κέρᾳ ἀφλαέ οἱ μὲν ἀντὶ τοῦ τόξοις ἀγλαϊζόμενε) ab Eustathio, lin. 39, ita affertur, ut cum Aristotelia illa minime cohaereat, et ab Apollonio v. κέρᾳ ἀγλαέ ad ipsum Aristarchm revocatur, quod ita accipiendum esse, ut commemoraverit eam neque tamen probaverit Aristarchus, schol. A (Ariston.) Λ 385 docet. Cum Apollonio autem de βοὸς κέρας (Ω 81) interpretando ita consentit schol. Q μ 253 et ipsum Aristurchum afferens, ut negari vix possit, etiam apud Plutarchum, d. sol. anim. c. 24 (p. 977 A), iisdem fere verbis de eadem re agentem, pro Ἀριστοτέλης recte conici Ἀρίσταρχος. Restat ut moneamus, quae ad Ω 81 in cod. B⟩ tradita sint Aristar num e Porphyrio fluxerint diiudicari non posse.) [*](13 sqq. A Λ 385 Nican.: περὶ δὲ τῶν διαστολῶν εἴρηται πολλοῖς ὅτι εἰσὶν ἀμφίβολοι· ἢ γὰρ καθ᾿ ἑαυτὸ ἕκαστον . . . . ἢ κατὰ δύο κτλ. Cf. † Eust., p. 851, 33.)

165

ὀνειδίζει, ἀλλ’ ὅτι φαῦλοϲ· τοῦτο γὰρ ἐμφαίνει τὸ λωβητήρ. εἶτα πάλιν τῇ τρχὶ, φηϲὶ, κάλλιϲτε ἐπὶ ἀπάτῃ παρθένων· οὐδὲ γὰρ οὐδὲ τὸ κομᾶν κακὸν ἐϲτι καθ᾿ ἑαυτὸ.

Ἀριϲτοτέληϲ δέ φηϲι· κέρᾳ ἀγλαὸν εἶπὲν ἀντὶ τοῦ αἰδοίῳ[*](Eust. Λ. p. 851, 52.) ϲεμνυνόμενον, ἐπὶ τοιούτου ϲημαινομένου τὴν λέξιν ἐκεῖνοϲ νοήϲαϲ.

405. ἀϲύμφορον ἀναπείθειν δεινότερον εἶναι τοῦ ἀποθανεῖν τὸ[*](*B f.149b ad ἁλώω. Cf. Phil. 1. c. p. 345, ΙΙ.) φυγεῖν. λύεται δὲ ἀπὸ τῆϲ λέξεωϲ τὸ γὰρ ἁλώω δύναται καὶ ἐπὶ τοῦ ζωγρηθῶ εἶναι.