Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

41. v. Δ 102.

42. --- πῶϲ δὲ Ἕλληϲιν ἐπαρᾶται τοῖϲ εὐφημήϲαϲι δοθῆναι [*](B f. 2b ad τίϲειαν.) αὐτῷ τὴν θυγατέρα; φαμὲν οὖν ὅτι, εἰ ἀπέθανεν ὁ Ἀγαμέμνων, ἀνεκζήτητοϲ ἂν ἔμεινεν ἡ αἰτία τοῦ λοιμοῦ ἢ πλεόντων ἐπὶ τὴν πατρίδα τῶν Ἑλλήνων ἀναπόδοτοϲ ἐγένετο ἡ Χρυϲηίϲ· ἢ ὅτι αὐτοὶ Θήβαϲ πορθήϲαντεϲ ἐξέδοντο αὐτὴν Ἀγαμέμνονι· καὶ ὅτι ἀποθανὼν μὲν Ἀγαμέμνων ἄλυποϲ ἦν, ζῶν δὲ καθ᾿ ἡμέραν ἀποθνήϲκει βλέπων ἀπολλυμένουϲ τοὺϲ· ὄχλουϲ· καὶ ὅτι ϲυμπεριλαμβάνεται καὶ αὐτὸϲ τοῖϲ Δαναοῖϲ· καὶ ὅτι πᾶϲιν ἀρᾶται, διότι μὴ πάντεϲ ἐπέϲχον τὴν τοῦ βαϲιβλέωϲ ὕβριν· καὶ ὅτι ὡϲ βάρβαροϲ ὁ Χρύϲηϲ πᾶϲιν Ἕλληϲιν ἐχθρόϲ ἐϲτιν.

[*](1 καιροῦ B non certum, potest esse ὅρου, Lp lacunam habet)[*](2 A Β 493 Ariston.: ὅτι περισςὴ ἡ πρό πρόθεσις.)[*](16 sqq. Aliter school. min.: . . . . . ῥητέον οὖν ὅτι οὐ δι᾿ ἐπιθυμίαν αὐτην τοσοῦτον ἐπάγει, ἀλλὰ πρὸς στρατιωτικὴν ὕβριν, ἵνα ἅπερ Μενέλαος ἐπεπόνθει τοῦτα καὶ αὐτὸς δράσῃ. ὡς καὶ ὁ Νέστωρ φηςὶ τῶ μή τις πρὶν ἐπειγέσθω οἶκόνδε νέεσθαι, πρίν τινα πὰρ Τρώων ἀλόχῳ κατακοιμηθῆναι (Β 355, ubi cf. school. Vict.).)[*](25—33 † Lp f. 53a v. 42 (c. l. Δαναοί): πῶς Ἕλλησιν ἐπαρᾶται τοῖς ἐπευφημήσασιν αὐτῷ δοθῆναι τὴν θυγατέρα καὶ μὴ μᾶλλον Ἀγαμέμνονι; φαμὲν οὖν· εἰ ἀπέθανεν Ἀγαμέμνων, ἀνεκζήτητος ἔμεινεν ἡ αὐτία τοῦ λοιμοῦ ἢ πλεόντων ἐπὶ τὴν πατρίδα τῶν Ἑλλήνων ἀναπόδοτος ἔμεινεν ἡ Χρυσηίς. ἄλλως τε)

[*](*B f. 2ᵇ ad τίϲειαν.)

ἀπρεπὲϲ δοκεῖ κατὰ μὲν τοῦ ὑβρίϲαντοϲ Ἀγαμέμνονοϲ μὴ ἀρᾶϲθαι ἀλλὰ κατὰ τῶν εὐφημηϲάντων Ἑλλήνων. λύεται δὲ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ, ὅτι ἐν τοῖϲ Δαναοῖϲ ἐμπεριέχεται Ἀγαμέμνων· ἐκ δὲ τοῦ προϲώπου, ὅτι βάρβαροϲ καὶ πᾶϲιν ἐχθρόϲ· ἐκ δὲ τοῦ καιροῦ, ὅτι τὸν μὲν ϲυνέφερεν αὐτῷ ϲώζεϲθαι, τῶν δὲ νοϲηϲάντων καὶ ἀπολαβεῖν ἂν τὴν θυγατέρα.

[*](A f. 13ᵇ.)

50. διὰ τί ἀπὸ τῶν κυνῶν καὶ τῶν ἡμιόνων ὁ λοιμὸϲ ἤρξατο, ἀπὸ τῶν Ἑλλήνων δὲ οὒ οὐδὲ ἀπ’ ἄλλου ζώου τινόϲ καὶ οἱ μὲν ῥητορικῶϲ λύοντέϲ φαϲιν ὅτι φιλάνθρωπον ὂν τὸ θεῖον ἐβούλετο παιδεῦϲαι τοὺϲ Ἕλληναϲ καὶ μὴ παντάπαϲιν ἀπολέϲαι, καὶ διὰ τοῦτο πρότερον ἀπὸ τοιούτων ζώων ἤρξατο μετάνοιαν τοῖϲ ἁμαρτήϲαϲι διδούϲ. οἱ δὲ ἀληθέϲτερον καὶ φιλοϲοφώτερόν φαϲιν, ὅτι ἅπαϲ μὲν λοιμὸϲ ἀπὸ ἐκφλογώϲεωϲ γίνεται, γῆθεν ἀναφερόμενοϲ ἐξ ἀναθυμιάϲεωϲ. διὸ καὶ τὸν Ἀπόλλωνά φαϲιν αἴτιον εἶναι τῆϲ τοιαύτηϲ ἀϲθενείαϲ, ἐπεὶ ὁ αὐτὸϲ εἶναι λέγεται τῷ ἡλίῳ καταφλέγοντι τὴν γῆν. ἐκ δὲ τῆϲ γῆϲ γιγνομένηϲ τῆϲ νόϲου, ἀναγκαῖον τοὺϲ κύναϲ πρώτουϲ ᾐϲθῆϲθαι εἰϲθεῖϲθαι cod. τῆϲ βλάβηϲ, ὅτι τε καὶ αἰϲθητικώτερό ἐϲτι τὰ ἄλογα ζῶα φύϲει τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅτι κάτω νεύουϲι πρὸϲ τῇ γῇ καὶ ἀνιχνεύουϲι. τοὺϲ δὲ ἡμιόνουϲ οὐ διὰ τὸ κάτω νεύειν, ἀλλὰ τὸ ἐκ διαφόρων ϲωμάτων εἰληχέναι τὴν γένεϲιν παντελῶϲ γὰρ εὐδιάφθαρτον τὸ τοιοῦτο. τῆϲ δεκάτηϲ δὲ ἡμέραϲ κτλ. quae aliunde illata sunt.

[*](*B f. 3a ad καίοντο.)

52. πῶϲ, φηϲίν, ὁ ποιητὴϲ ἐναντία ἑαυτῷ λέγει om. B; προειπὼν [*](A f. 13a c. l. θαμειαί.)ειπὼν γὰρ εἰπὼν γὰρ πρῶτον B αὐτοὺϲ δὲ ἑλώρια δ᾿ ἑλλώρια B τεῦχε κύνεϲϲιν (v. 4) νῦν ἐπάγει αἰεὶ δὲ πυραὶ νεκύων καίοντο θαμειαί καίοντο θαμ. om. A. ἐροῦμεν δ᾿ ὅτι οὖν ὅτι B ὁ λοιμὸϲ ηὖξε τὴν μῆνιν, ἡ μῆνιϲ δὲ τὰϲ μετὰ ταῦτα μάχαϲ· καὶ οἱ ἐν ταύταιϲ πίπτοντεϲ ἑλώρια ἑλλώρια B κυνῶν ἐγίνοντο, οἱ δὲ ὑπὸ ἀπὸ A τοῦ λοιμοῦ φθειρόμενοι ἐκαίοντο.

[*](τοῖς Ἕλλησιν ἀρᾶται, ἐπεὶ καὶ αὐτοὶ πορθήσαντες Θήβας ἀπέδωκαν Ἀγαμέμνονι. εἰ δὲ προσθείης ὅτι βάρβαρος ὁ Χρύσης καὶ πᾶσιν ἐχθρός. Cf. scholia min. (Parisina ap. Cramer., An. Par. III, p. 3; 121; 272), Eust. p. 37, 8.)[*](6 Scholium, quod in cod. in margine exteriore duabus columnis non ab ea.. manu quae reliqua scholia scripsit, sed ab altera scriptum est, si e quaestione Porphyriana fluxit, in formam certe redactum est ab ea qua scholia eius quam. dixi originis uti solent satis discrepantem. Verba quidem ῥητορικῶς et ἀληθέστερον καὶ φιλοσοφώτερον λύειν, quae Eustathium redolent (v. e. c. p. 40, 40 ἡ ῥητορικὴ ἐπιβολή opp. τῇ ἀλληγορίᾳ) frustra in illis quaesiveris. Certius etiam iudicium est de extrema scholii parte (p. 14, 1—10 Dind.: τῆς δεκάτης δὲ ἡμέρας — καλέσσατο λαὸν Ἀχιλλεύς;), quae aeque ac schol. ΒΑ 53 (id. Lp f. 53 a) ex Heracliti alleg., c. 14 extr.; 15, excerpta est, quae capita. cum aliis integra in scholia *B transierunt. Tamen quaestionem illam qualiscunque est omittere non visum est respexisse enim hunc locum Porphyrium vel inde veri simile fit, quod non solum Aristoteles (poet. c. 25, p. 1461a 9, cf. Heitz, d. verl. Schr. d. Ar., p. 266) sed etiam Zoilus (Heracl. c. 14), quibus auctoribus Porphyrius uti solet, de eo egerunt.)

56. πῶϲ ἡ τῆϲ μήνιδοϲ αἰτία γενομ;νη τούτων ἐκήδετο; ῥητέον [*](B f. 3a κήδετο.) ὅτι ϲυνέφερε τὸν Ἀχιλλέα μηνῖϲαι, ἵνα θαρρήϲαντεϲ οἱ Τρῶεϲ προέλθωϲι καὶ νικηθῶϲιν ἐκ τοῦ ἴϲου μαχόμενοι. εἰ γὰρ ἐν τῇ λόλει ἔμειναν [*](Lp f. 53b c. l. κήδετο γὰρ Δαναῶν.) πολιορκούμενοι, μικρὸϲ ἂν ἦν ἢ ἀτελεύτητοϲ ὁ πόλεμοϲ.

62. 63. ἄλογον ζητεῖν παρὰ ἱερέωϲ post hoc verbum rasura 2 vel [*]( *B f. 3b ad ἱερῆα.) trium litt., τι? πυθέϲθαι περὶ τῶν μελλόντων· οὐ γὰρ δὴ μάντειϲ οἱ ἱερεῖϲ, οἱ δὲ ὀνειροπόλοι μηδενὸϲ ὀνείρου νῦν ζητουμένου παρέλκουϲι. λύεται δὲ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ· τὸν γὰρ νῦν λεγόμενον θύτην ἱερέα φαίνονται καλοῦντεϲ πάλαι, ὥϲπερ καὶ ἑτέρωθεν· εἰ μὲν γάρ τίϲ μ᾿ ἄλλοϲ ἐπιχθονίων ἐκέλευεν, ἢ οἳ μάντιέϲ εἰϲι θυοϲκόοι ἢ ἱερῆεϲ (Ω 270). ὁ δὲ ὀνειροπόλοϲ αὐτὸϲ ὁρᾷ Cobet. ap. Dind.; cod. δρᾶ ὑπὲρ ἑτέρων ὀνείρουϲ.

Ἡρωδιανὸϲ τελείαν δίδωϲιν εἰϲ τὸ μάντιν, ἵνα ᾖ γενικόν. ὁ [*](B f. 3b ad μάντιν.) δὲ Πορφύριοϲ μάντιν λέγει τὸν δι᾿ οἰωνῶν ἢ τεράτων μαντευόμενον, ἱερέα δὲ om. L τὸν διὰ θυϲιῶν, ὀνειροπόλον δὲ τὸν [*](L f. 4a.) ὀνειροπολούμενον, θεατὴν ὀνείρου γεγονότα πολούμενον θεα in ras. B; verba inde a θεατὴν om. L.

[*](1 Lp ita inc.: κήδετο πῶϲ, ὅτι περ ἡ αἰτία γέγονε τῆϲ μήνιδοϲ Ἀχιλλεῖ; εἰ γὰρ γὴ τοῦτο ὑπῆρξεν, οὐκ ἂν διενέχθη ὁ Ἀγαμέμνων οὐδὲ ἔχθρα ϲυνέβη δι᾿ ὧν μᾶλλον ἐβλάβηϲαν Ἕλληνεϲ. ῥητέον οὗν Ὅτι κτλ. 2 μηνίϲαι B θαρϲήϲαντεϲ οἱ Τρῶεϲ τῷ πεδίῳ προέλθωϲιν νικηθῶϲιν κτλ. Lp 4 μακρὸϲ ἂν ἐγένετο ἢ καὶ ἀτ. ὁ πόλεμοϲ Lp, ubi additur: κήδετο ἡ Ἥρα τῶν Δαναῶν κτλ. quae scholio A h. v. respondent neque ad Porphyrium referenda sunt)[*](5 sqq. Tria quae h. l. edidimus scholia maximam partem e scholio excerpta sunt multo uberiore, quod, etsi in codicibus nostris ad Α 462 adscriptum est, partem olim effecisse disputationis ad Ψ 259 servatae probari potest et cum ea coniunctum edendum erit. Sed cum tertium certe scholium nonnulla iis admixta contineat, quorum neque school. Α 462 neque Ψ 259 ullum vestigium habet, loco quem in codicibus obtinent movere noluimus. Quod autem scholia breviora quae h. l. infra textum collocavimus in verbi ὀνειροπόλος interpretandi ratione ab iis discrepant inde factum esse dicas, quod school. Α 462 ambigue de ea re agit.)[*](10 Aliter Nicanor (school. A), v. Friedl. Nic., p. 276.)[*](13—17 Porphyrii sententiam aliter acceperunt school. A f. 13a v. 62 (cf. Paris. 2679 Cramer III, p. 3): . . . . . ὁ δὲ Πορφύριος τὸν δι᾿ οἰωνῶν ἢ 〈ante οἰωνῶν legitur A〉 σημείων ἢ τεράτων μαντευόμενον, ὀνειροπόλον δὲ τὸν ὀνειροκρίτην et school. Lp (f. 53b, c. l. ἐρείομεν): . . . . . ὁ δὲ Πορφύριος τρία ἀποδέχεται, μάντιν λέγων τὸν 〈τῶν cod.〉 διὰ οἰωνῶν ἢ σημείων ἢ τεράτων μαντευόμενον, ἱερέα δὲ τὸν διὰ θυσιῶν, ὀνειροπόλον τὸν ὀνειροκρίτην, scholio quod supra tertio loco posuimus prorsus contrarium docens.)[*](14 Non solum ab Herodiano sed etiam ab Aristarcho et Nicanore (v. Friedl., Nic. p. 96. 107) Porph. dissentit.)[*](15 Apollon. v. ἱερεύς: . . . . ἐπὶ δὲ τοῦ διὰ τῶν θυσιῶν μαντευομένου· ἀλλ᾿ ἄγε δή τινα μάντιν ἐρείομεν ὴ ἱρεῆα. Cf. Hesych., Et. M. h. v.)[*](16 Apollon. v. ὀνειροπόλος: ὁ περὶ τοὺς ἰδίους ὀνείρους πολούμενος. Hesych. h. v.: ὀνειροκρίτης ἢ ὁ περὶ τοὺς ἰδίους ὀνείρους πολούμενος. Cf. scholium quod supra sequitur.)

[*](*Β f. 3ᵇ ad ὄναρ.)

διὰ τί διττοὺϲ λέγων τοὺϲ ὀνείρουϲ τ 562 sqq . καὶ τοὺϲ μὲν αὐτῶν ψευδεῖϲ, τοὺϲ δὲ ἀληθεῖϲ, ὡϲ πάντων αὐτῶν ὄντων ἀληθινῶν φηϲιν· ἢ καὶ ὀ νειρο πόλον καὶ γάρ τ’ ὄναρ ἐκ Διόϲ ἐϲτιν, ὡϲ τῶν ὀνείρων ἐκ Διὸϲ ὄντων λύεται δὲ ἀπὸ τῆϲ ϲυναλοιφῆϲ. οὐ γὰρ ὁ τέ ὁ γὰρ τέ cod., corr. Bekk. ϲύνδεϲμοϲ ϲυναλήλιπται, ἀλλὰ τὸ τί μόριον· ἔϲτι γὰρ πλῆρεε· καὶ γάρ τι ὄναρ ἐκ Διόϲ ἐϲτι. τὸ δὲ ὀ νειροπόλον οὐ ϲημαίνει τὸν ὀνειροκρίτην, ὥϲ τινεϲ ἐξεδέξαντο, τὸν περὶ τοὺϲ ὀνείρουϲ διατρίβοντα (οὐδὲν γὰρ ὄναρ ὤφθη), ἀλλὰ ϲημαίνει τὸν ὀνειροπολούμενον, τὸν κάτοχον ὀνείροιϲ καὶ θεατὴν ὀνείρου εἰϲ αὐτὸν ἐλθόντοϲ γεγονότα.

69. (Eust. p. 51, 9) v. Herm. XIV, p. 234.

73. v. ad v. 78.

78. ζητ. Vat. 15 (═ schol. *B v. 78 ═ 66 Dind.) v. in fine operis.

[*](*B f.148b ad ὄϲϲε Λ 356. L ib.f. 235b, Π, c. l. εἰϲ *B f. 5 a ad Α 104 (inde a lin. 30). Cf. HPQ δ 622 Dind.)

104. προεβλήθη ποίου τίνοϲ L γένουϲ τὸ τὼ BL ὄϲϲε καὶ τίϲ ἡ ἑνικὴ εὐθεῖα. οἱ μὲν οὖν ἔφαϲαν, ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ θῆρε τοῦ δυϊκοῦ κατ’ ἀποβολὴν τοῦ ε τὸ ἑνικὸν γίνεται θήρ. οὕτωϲ καὶ το Vill. , codd. τὼ τὸ ὄϲϲε. ὄϲϲε τὸ ἑνικόν ἐϲτιν ὄϲϲ ὅϲϲ B διὰ τὰ om. B δύο ϲ. ἐλέγχονται δέ· οὐ γὰρ ἐπὶ πάντων ταὐτὸ γίνεται. ἰδοὺ γὰρ ἀπ ὸ τοῦ δμῶε ο γίνεται τὸ ἑνικὸν δμῶ οὐδὲ ἀπὸ τοῦ φῶτε φῶτ φῶ codd., corr. Bkk., οὕτωϲ οὐδὲ ἀπ ὸ τοῦ ὄϲϲε ὄϲϲ. ἡ δὲ αἰτία ἐπεὶ τὸ ρ καὶ τὸ ν τῶν ἀμεταπτώτων κατά γε τὸ πλεῖϲτον, προϲεβλήθη. Vill. ,ἐπροϲεβλ. codd . καὶ τῷ θήρ καὶ τῷ χήν τὸ ε καὶ δυϊκὰ γέγονεν. οὐδέποτε δ’ ἂν εὕροιϲ εὕρηϲ B τοῦτο ϲυμβαῖνον ἐφ’ ὧν ἔϲχατον ἦν τὸ ϲ. τῷ γὰρ Κρήϲ εἰ προϲτεθείη προϲθείη B, εἰ μὴ προϲθείη L τὸ ε, δυϊκὸν οὐκ ἂν γένοιτο, Κρῆϲε, οὐδὲ τῷ χρώϲ καὶ παῖϲ· οὕτωϲ οὐδὲ τῷ ὄϲϲ. ἔτι καὶ ἀδύνατόν ἐϲτι ϲυλλαβὴν μίαν εἰϲ δύο ϲϲ λήγειν. οὐδὲ μὴν δύναται ὄϲ codd. ὄϲϲ, corr. Bkk. εἶναι δι’ ἑτέρου ϲ ϲϲ B τῶν γὰρ εἰϲ οϲ ληγόντων ὀνομάτων τὰ δυϊκὰ εἰϲ ω λήγει. ῥητέον οὖν ὅτι quae iam sequuntur in cod. B etiam ad Α 104 leguntur, quae nota B⟩ significo τὸ ὄϲϲε τὼ ὄϲϲε codd., corr. Bkk. οὐκ ἔϲτιν ἀρϲενικὸν δυϊκόν. [*](4 —6 † A v. 63 (c. l. καὶ γάρ τ ἄναρ): τοῦ τί ἐστὶν συναλοιφή· καὶ γάρ τι. οὐ γὰρ πάντα λέγει ἀληθῆ, ἐπε φησιν οὐ πάντας εἶ ναι τοὺ ὀνείρους ἀληθεῖς· αἱ μὲν γ ὰ ρ κεράεσσι τ ε τ ε ύ χ α τα (ι, αἱ δ᾿ ἐ λ έ φ α ν τ ι (v. Ludwich, M. Rh. XXXII. p. 17; 25).) [*](6 — 10 Aristarchum sequitur (v. Ariston E 149), qui Zenodotum ὀνειροπόλον prave accepisse suspicatus est (Ariston. A 63).) [*](14 sqq. Cum sine dubio casu factum sit ut longius scholium ad librum undecimum, brevius ad primum in codicibus nostris adscriberetur, praestare visum est utrumque coniunctum eo loco quo verbum ὄσσε primum legatur edere. Ceterum scholium ab usitata quaestionum ratione ita discrepat ut, nisi Porphyrii quod in Leid. prae se fert nomen propter prmorum verborum formam omni ex parte fictum esse existimandum est, ad alterum illum Porphyrium Dionysii Thracis scholiastam (v Hoerschelmann., Act. soc. phil. Lips, v, p. 297 sqq .) referendum esse videatur. R. Schmidt, de Plut. quae fert. vit. Hom., p 17 , 62 ad nostri γραμματικὰ ἀπορίας retulit.)

κόν. φηϲὶ γὰρ ὁ ποιητήϲ· τῶ δέ οἱ ὄϲϲε πὰρ ποϲὶν αἱματόεντα αἱματόεντε B χαμαὶ πέϲον (Ν 616), οὐχ αἱματόεντεϲ. οὐδετέραν οὐδετέραϲ B οὐ δευτέραν L οὖν ληπτέον εὐθεῖαν καὶ ἔϲται τὸ ὄϲϲοϲ, ὡϲ ἕρκοϲ βέλοϲ τεῖχοϲ, τὸ δὲ πληθυντικὸν κατὰ Ἀθηναίουϲ μὲν ἕρκη βέλη τείχη, κατὰ δὲ τοὺϲ om. B Ἴωναϲ ἕρκεα βέλεα τείχεα καὶ δῆλον ὅτι ὄϲϲεα. τῶν δὲ om. Β΄ εἰϲ α πληθυντικῶν τὰ δυϊκὰ καὶ ins. B οὐδέτερα εἰϲ ε τελευτᾷ , οἷον ὄμματα ὄμματε, γράμματα γράμματε· καὶ Εὐριπίδηϲ (Hipp. 386 ) οὐκ ἂ ν δύ’ ἤτην ταῦτ’ ἔχοντε γράμματε καὶ Εὐρ. — γράμματα in uno B΄, καὶ Ἀριϲτοφάνηϲ ἐντὸϲ Πλούτῳ (454)· γρύζειν δὲ καὶ om. Β΄ τολμᾶτον, ὦ καθάρματε, ϲαφὲϲ οὖν ὅτι καὶ τείχεε λέξουϲι δυϊκὰ καὶ ὄϲϲεε, εἶτα κατὰ ἀφαίρεϲιν ὄϲϲε ἐγένετο om. Β΄.

105. ζητ. Vat. 17 ( ═ h. v.) v. in extrem. parte operis.

113. διὰ τί ὁ Ἀγαμέμνων τὴν αἰχμάλωτον τῆϲ γαμετῆϲ προκρίνει; [*](L. f. 3b. A) λέγει γάρ· Κλυταιμνήϲτρηϲ προβέβουλα. καὶ οἱ μέν φαϲιν, ὅτι ἕνεκα τοῦ μὴ δοκεῖν Ἕλληϲιν ἐφ’ ὕβρει κατεχεϲθαι τὴν κόρην, οἱ δὲ ὅτι ἐπαινεῖ τὴν Χρυϲηίδα ἵνα μὴ τὰ τυχόντα τοῖϲ Ἕλληϲιν ἀλλὰ τὰ μέγιϲτα δοκῇ χαρίζεϲθαι, ἔνιοι δὲ ὅτι ἵνα ψευδόμενον ἀποδείξῃ τὸν Κάλχαντα· πῶϲ γὰρ ὀργίζοιτο ἂν ὁ θεόϲ, τῆϲ αἰχμαλώτου μηδὲν ἐφύβριϲτον παϲχούϲηϲ;

117.---ὁ δὲ ἤ διαϲαφητικόϲ ἐϲτιν ἀντὶ τοῦ ἤπερ, ὡϲ τὸ ἢ [*](B⟩ f. 5ᵇ ad) ἀφνειότεροι (α 165). ἔϲτι δὲ καὶ μετὰ ἤθουϲ. Πορφ ύριοϲ δὲ διαζευκτικὸν ἀντὶ τοῦ καί, οἷον καὶ αὐτὸϲ ἀπολέϲθαι.

---

ὁ δὲ λόγοϲ τοιοῦτοϲ· θέλω, φηϲίν, ἐγὼ τὸν ὄχλον μᾶλλον [*](A) ϲώζεϲθαι καὶ αὐτὸϲ ἀπολέϲθαι. Πορφύριοϲ δὲ παραδιαζευκτικὸν ἀντὶ τοῦ καὶ ἀπολέϲθαι ἐγώ.

[*](15 λέγει δὲ τῆϲ κλυτ. L καὶ om L ὅτι om. L 16 ἕνεκεν L ἕλληναϲ A (Dind.), τοῖϲ ἕλληϲιν L 18 δοκεῖ L ἵνα in A supra ὅτι scriptum (Ludwich, Mus Rh. XXXII. p. 23) 19 ὀργίζοιντο A (Ludw.))[*](3 —12 Transcripsit Mosch opulus ad A 104 (p. 700, 27 Bachm.), ϲuius scholio in margine codicis Lips. (f. 38 b) adscriptum πορ)[*](10 qq. Herodiani rationem sequitur, v. Lentz ll, 1. p. 245, 13.)[*](16—20 Cf. E ust. p. 61, 7 12.)[*](21 —23 Transierunt in cod. Paris. 2556 (Cramer, An. Par. Ill, p. 126, 12), ubi idem δ αζευκτικόν, non παραδιζευκτικόν, legitur. Quod non mutandum est. Nam vel apud Apol oniun ἢ disiunctivum coninctioni disertivae ita opponitur ut subdisiunctivum in se comprehendut (de coni. p. 222, 24 28 223, 7 Schn.). Quem usum loquendi haud ita accuratum inferioribus temporibus, quibus scholium nostrum e Porphyrio excerptum est, invaluisse, a Choerobosco docemur (in schol. Dion Thr., p. 962, 9: τινὲς δὲ διαζευκτικοὺς καλοῦσιν ὅταν μάχης μ οὔσης τὸ ἕτερον κατ᾿ ἐκλογὴν διαφόρως ἀδι αφόρως ? προκρίνωσιν κτλ.).)[*](24 — p 8, 2 Ιdem fere schol. Parisina (Cremer, An Par.lll,p. 4, 26; 274,1) et Eust. h. l, p. 62, 18, τοὺς παλ αιοὺς auctores afferens, exhibent, Ceterum)

[*](Lp f.54b c.l. ἢ ἀπολέϲθαι. )

ἤπερ, διαϲαφητικῶϲ, ὡϲ τὸ ἢ ἀφνειότεροι. ἔϲτι δὲ μετὰ ἤθουϲ. Πορφύριοϲ δὲ παραδιαζευκτικὸν ἀντὶ τοῦ καὶ ἀπολέϲθαι ἐγώ.

[*](*Β f. 6ᵇ ad τεὸν.)

138.---ἀπορία quae ante h. v. leguntur v. ad lin. 17 . τεὸν. διὰ τί δὲ ϲυνεχῶϲ ὁ Ἀγαμέμνων ἐντὸϲ ταῖϲ πρὸϲ Ἀχιλλέα διαπληκτίϲεϲιν Αἴαντοϲ καὶ Ὀδυϲϲέωϲ μνημονεύει, καὶ ἐντὸϲ τῇ ἀφαιρέϲει τῶν τιμῶν· ἢ τεὸν ἢ Αἴαντοϲ ἰὼν γέραϲ ἢ Ὀδυϲῆοϲ ὀδυϲϲῆοϲ cod. ἄξω ἑλ ών, καὶ μετ’ ὀλίγον ἐφεξῆϲ, ὅτε δεῖ πέμψαι τὴν Χρυϲηίδα , φηϲίν · εἷϲ δέ τιϲ ἀρχὸϲ ἀνὴρ βουληφόροϲ ἔϲτω, ἢ Αἴαϲ ἢ Ἰδομενεὺϲ ἢ δῖοϲ Ὀδυϲϲεὺϲ ἠὲ ϲύ, Πη λείδη, πάντων ἐκπαγλότατ’ ἀν δρ ῶν (v. 144 — 146). καὶ γὰρ ἀτιμάϲειν ἀπειλῶν ϲυγκαταλέγει Αἴαντα καὶ Ὀδυϲϲέα τῷ Ἀχιλλεῖ ἀχιλεῖ cod. , καὶ ἀποϲτέλλειν πρὸϲ τὸν θεὸν ἐπαγγελλόμενοϲ ἐξ Αἴαντοϲ καὶ Ὀδυϲϲέωϲ καὶ Ἀχιλλέωϲ φηϲὶν ἕνα ἀποϲτέλλειν, ὅτε μὲν ἀτιμάϲαι ἀπειλεῖ, προθεὶϲ τὸν Ἀχιλλέα μετὰ ὕβρεωϲ . addidi; cod. om. τῶν ἀτιμαζομένων · ἢ τεὸν ἢ Αἴαντοϲ ἰὼν γέραϲ ἢ Ὀδυϲῆοϲ ὀδυϲϲῆοϲ cod., ὅτε δὲ ὑπὲρ τῶν Ἑλλήνων θύειν ἔδει ἀπελθόντα ἢ Αἴαϲ ἢ Ἰδομενεὺϲ ἢ δῖοϲ Ὀδυϲϲε ὺϲ ἠὲ ϲύ, Πηλείδη. λύϲιϲ· ὅτι οὗτοι ἐδόκουν μάλιϲτα φίλοι εἶναι Ἀλχιλλέωϲ. διὸ καὶ ὁ Νέϲτωρ αὐτὸϲ καταλέγων πρεϲβευτὰϲ πρὸϲ Ἀχιλλέα τούτουϲ αἱ ρεῖται, [*](tria quae huc contulimus fragmenta e quaestione a Porphyrio instituta derivata esse etiam ea re probatur, quod in epimerismis e cod. Oxon. a Cramero editis de coninctione haec legimus (An. Ox. l, p. 189, 22): ἔστι δὲ καὶ διασαφητικὸς ὁ ἐλ εχκτικ ὸρ καλούμενος παρὰ τοῖς Στω κοῖς. οὕτω λ ύσει ς· βούλομ’ ἐγὼ λαὸν σόον ἔμμενα ἢ ἀπολέσθαι· ἔστι γὰρ ἤπερ ἀπολέσθαι. ἐντὸϲ ἤθει. δὲ λέγεται ὑπὸ τοῦ Ἀγαμέμνονος. Cuius rei etiam in cod. Coislin. 387 vestigia. exstant, in quo in epimerismo de ἥ et sim. (ad Α 2) instiuto traditum est (An. Par. IIl, p. 302, 24 ): καὶ διασαφητικόν, ὅς οὐδέποτε ἐντὸϲ ἀρκῇ τίθεται, μετήνεκται δὲ ἀπὸ τοῦ διαρευκτικοῦ εἰς διασαφητικόν· βούλομ ἐγὼ λαὸν σόον ἔμμεναι ἢ ἀπολέσθαι · τοῦτο δὲ οὐ λ ύετ ι ἐντὸϲ θει. Ceterum vix crediderim, Porphyrium , ut Aristarchi rationem du ἤθει verba dicta esse censentis (v. schol. Ariston.) reiecerit, versum ratione artificiosissima hoc dicere voluisse: ,,(cupio populum salvum esse vel me ipsum perire vel utrumque fieri “, quod idem fere est ac si dicas ,,cupio populum salvum esse et me ipsum perire“ (cf. Apollon. Dysc. de coniunct. p. 219, 17 Schn : οἷόν τε γάρ ἐστι τὸν παραδι αζευκτικὸν καὶ ςἰ τὸν καί μεταλ αμβάνεσθαι.). Potius statuerim eum inter varias difficultatis quae videbatur solvendae rationes eam quoque quae in codicibus nostris ad eum ipsum refertur attulisse de qua indicaretur.) [*](De aliis scholiis cum his fortasse coniungendis v. ad E 553. 886.) [*](12 sqq . † B f. 7a ad ἢ Αἴας v.145 (id. Lp f. 55b c.l. Αἴας) : . . . παραφυλακτέον φυλακτέον B ⟩ ὅτι, ὅτε ἀτιμάσαι 〈ἀτιμᾶσαι praemisso μὲν Lp〉 ἀπειλεῖ, προτίθησι 〈τῶν ἀτιμαζομένων ins. Lp〉 τὸν Ἀχιλλέα · 〈ἢ τεὸν Αἴαντος ins. Lp〉, ὅτε δὲ ὑπὲρ Ἑλλήνων θῦσαι ἀπελθόντα ἔδει 〈ἔδ. ἀπελθ. Lp〉. τελ ευταῖον 〈αὐτὸν ins. Lp〉 καταλέγει μετὰ ὕβρεως· ἐκ πα γλότα τε γάρ φησι, τουτέστι ὑβριστικώτατε 〈post καταλ έγει Lp ita: καὶ μετὰ ὕβρεως· ἐκ π α γλ ότατε. ὑβριστικὸν γὰρ τὸ ἔκαγλον καὶ ἀεικές 〉.) [*](17 qq. *B f 6ᵇ ad τεὸν v. 138: ἄλογον τὸ καὶ τούτους συνυβρίζειν τοὺς μηδὲ ἀδικήσαντας ἢ πλημμ ελήσαντας. λύσις ἐκ τοῦ προσώπου· ὑπόκεινται γὰρ Ἀχιλλ έως φίλοι ἀμφότεπροι. ἀπορία. διὰ τί κτλ. (supra l. 3).)

καὶ Ἀχιλλεὺϲ εὐμενέϲτατα ὁρᾷ ἐλθόνταϲ τούτουϲ καὶ δεξιοῦται καὶ ὁμολογεῖ τὸ προυπάρχον φίλτρον· οἵ μοι ϲκυζομέν ῳ παρ’ Ἀχαιῶν φίλτατοί ἐϲτον (1 198), καὶ χαίρετον, ἦ φίλοι ἄν δρεϲ ἱκάνετον (1 197 ). ϲυνατιμάζει οὖν τούτουϲ καὶ ϲυγκαταλέγει ὡϲ φίλουϲ ὄνταϲ τῷ Ἀχιλλεῖ τὰ μάλιϲτα.

179. v. ad Δ 491.

194. 195. Ξ 304.

211. τὸ ἔπεϲι μὲν ὀνείδιϲον L. c. l. ἔπεϲιν ὀνείδιϲον inc.: [*](*B f. 9a ad ὀωείδιϲον L f. 9 b. Lp f. 57a Cf. Phil. XVIII, p. 342, Π. Lp f. 57a c. l. τρὶϲ τόϲϲα.) ὡϲ ἔϲεταί περ ἀπρεπὲϲ ἀπρεπὴϲ Lp θεᾶϲ εἰϲ λοιδορίαν εἰϲ λοιδ. θεᾶϲ ἔμπροϲθεν L. ἡ δὲ λύϲιϲ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ· ὀνείδιϲον γὰρ ἔφη ἀντὶ τοῦ ὑπόμνηϲον τῶν εὐεργεϲιῶν ὡϲ ἐγένοντο. ὀνείδιϲον γὰρ ἔφη, οὐ λοιδόρηϲον. ὀνειδιϲμὸϲ δέ ἐϲτιν ἀνάμνηϲιϲ εὐεργετημάτων ὧν τιϲ παρέϲχετο.

213.---πόθεν δέ, φαϲίν, ἡ Ἀθηνᾶ οἶδεν ὅτι ὁ Ἀχιλλεὺϲ λήψεται πολλαπλάϲια δῶρα. οὐδέπω γὰρ τῆ Θέτιδι τὴν Ἀχιλλέωϲ τιμὴν ὑπέϲχετο ὁ Ζεύϲ. ὅτι οὐ μόνον θεοὶ ἀλλὰ καὶ ὁ τυχὼν τυχῶν cod. ἄνθρωποϲ γνοίη ὅτι οἱ cod. εἰ, cui pallidiore atramento suprascript. οἱ τοὺϲ κρείττουϲ ἀτιμήϲαντεϲ, εἰ κινδυνεύϲειαν, ἐπὶ τοὺϲ ὑβριϲμένουϲ καταφεύγουϲιν.

225. διὰ τί ὁ Ἀχιλλεὺϲ λοιδορηϲάμενοϲ Ἀγαμέμνονι τρία ταῦτα [*](*B f. 9ᵇ ad οἰνοβαρέϲ. Lp f. 57a, inde a ρ. 10, 16.) οἰνοβ αρέϲ, κυνὸϲ ὄμματ’ ἔχων κραδίην δ’ ἐλάφοιο οὔτε τῷ οἰνοβαρέϲ. οἰνϲβαρεῖ ἐπιμένει οὔτε. τῷ κραδίην δ’ ἐ λἀφοιο, ἀλλὰ μάλιϲτα τῷ κυνὸϲ ὄμματ’ ἔχων, ποτὲ μὲν ἐπιφέρων ἀν αιδείην ἐ πιειμέν [*](8—11 †B f. 9a ad ἔπεσι μὲν (id. Lp f. 57 c. l. ἔπεσι μὲν): ὀνειδίσαι φησὶ τὸ ὑπομνῆσαι τῶν εὐεργεσιῶν, ὡς Πορφ ύριός φησιν, ἤτοι ὡς ἀζάριστον αἰτιάσασθαι .) [*](20 sqq. Ε duabus questionibus coniunctis haec excerpta sunt:) [*](1) B⟩ f. 9ᵇ ad οἰνοβαρές (id. L. f. 9b, Lp f. 57a c. l. οἰνοβαρὲς): ’Ισοκράτης Κόνωνι τῷ Ἀθηναίων στρατηγῷ τρία μαρτυρεῖ, ἐπιμ έλειαν πίστιν ἐμπειρία πολῖται λέμου. τούτων τὰ ἐναντία κατανοήσας Ἀγαμέμνονα ὀνειδίζει · ἐξ οἰνοποσίας μὲν γὰρ ἀμέλεια , ἀπιστίσ δὲ ἐξ ἀναιδείας , καὶ πολ έμων ἀπειρίαν ἡ δειλία ἐρνγάζεται. φαίνεται δὲ ἐντὸϲ Ἰλιάδ ἐπὶ τρίτου αὐτὸν λ έγων δειλὸν διὰ τὸ φεύγωμ εν σὺ ν νηυσί, μέθυσον δὲ δια τὸ πλ εῖαί τοι οἴνου κ λισίαι. μάλ ιστα δὲ τῷ ἀναιδεῖ ἐπιμένει, ὅπου μὲν λέγων ὦ λὰ σοί, ὦ μέγ᾿ ἀναι δές, ὅπου δὲ ἀναι δ είην ἐπι ειμ ένε, πῇ δὲ κ υν ῶπ α, ἐπεὶ προμεμαρτύρηται αὐτοῦ τὸ ῆς θέας ἰταμὸν ἐντὸϲ τῷ πρὸς Κάλχαντα. φύσει δὲ ἀλλήλαις αἱ κακίαι. ὡς καὶ αἱ ἀρεταὶ παρέπονται.. Priorem huius scholii partem Eust. p. 90, 9, τοὺς παλ αιοὺς) [*](6 τῷ στρατ. τῶν ἀθην. κόνωνι L 7 ἀγαμέμνονι Lp 8 δειλοὺς Lp 9 ἐπὶ τρίτον BL λέγεν L 10 πλεῖαί τε codd. (Lp τε suprascr.) 11 οὶ (ut videt.) e σὺ corr. B⟩ 12 τ δὲ Lp 13 κάλχαντι L 14 παρέποντ αι. Sequitur Β sine ullo intervallo: ἄλλως. εἰώθασιν οἱ ἄνθρωποι τὰ πλεονεκτήματα πολλάκις ὡς ἐλαττώματα προάγειν κτλ., quae huc non pertinent (id. L).)

(v. 149), ποτὲ δὲ ἀλλὰ ϲοί, ὦ μέγ’ ἀναιδέϲ, ἑϲπόμεθα, ὄφρα ϲ χαίρῃϲ (v. 158), αὖθιϲ δὲ τιμὴν ἀρνύμενοι Μενελά ῳ ϲοί τε, κυνῶπα (v. 159); ἡ δὲ λύϲιϲ ἐκ τῶν προειρημένων ἐντὸϲ τῇ ἐκκληϲίᾳ πρὸϲ τὸν Κάλχαντα, ἐνδειχθειϲῶν τῶν τῆϲ ὁράϲεωϲ φλογώϲεων· ἔφη γὰρ ὄϲϲε δέ οἱ πυρὶ λαμπετόωντι ἐίκτην (v. 104). τῆϲ γὰρ ἐμφανῶϲ πᾶϲι γενομένηϲ τῶν ὀφθαλμῶν μαρμαρυγῆϲ ὡϲ om. cod. ἀναιδοῦϲ ἐχόμενον τὸ τοῦ Ἀχιλλέωϲ πάθοϲ ϲυνεχῶϲ ἐπιφέρεται εἰϲ ὀνειδιϲμὸν τούτου πρὸϲ τοὺϲ τὰ ὅμοια ὁρῶνταϲ ὡϲ πρὸϲ μάρτυραϲ. Ἰϲοκράτηϲ μὲν οὖν τρία περὶ τὸν ϲτρατηγὸν ὑπάρχειν ἀγαθὰ μαρτυρεῖ κοινὰ λέγων· ὃϲ ἦν ἐπιμελέϲτατοϲ μὲν τῶν ϲτρατηγῶν, πιϲτότατοϲ δὲ τοῖϲ Ἕλληϲιν, ἐμπειρότατοϲ δὲ τῶν πρὸϲ τὸν πόλεμον κινδύνων (paneg. 142) Ὅμηροϲ δὲ κατηγορῶν τὰϲ ἐναντίαϲ ταῖϲ ἀρεταῖϲ ταύταιϲ κακίαϲ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ ἐκθειάζει· ἐντὸϲ μὲν γὰρ τῷ λέγειν οἰνοβαρῆ πολλὴν ὀλιγωρίαν ὀνειδίζει (τί γὰρ ἐντὸϲ μέθη ἐπιμελέϲ:), ἐντὸϲ δὲ τῷ πάντων ἀναιδέϲτατον τὴν ἀπιϲτίαν· ἡ δὲ ἀνανδρία πάντων μέγιϲτον ἐμπόδιον εἰϲ ἡγεμονίαν. — ἀπορία. ζητοῦϲι hinc etiam Lp δὲ πότερον διὰ ὕβρεωϲ ὕβριν LP ἐξηνέχθη ὁ om. Lp Ἀχιλλεὺϲ ὀργιζόμενοϲ εἰϲ τοιαύταϲ λοιδορίαϲ οἰνοβαρέϲ, κυνὸϲ ὄμματ’ ἔχων κρα δίην δ’ ἐλάφοιο, ἢ ἀπὸ τίνοϲ· ἀπό τινοϲ codd. αἰτίαϲ προαχθεὶϲ ὑπὸ τῆϲ ὀργῆϲ εἰϲ τοιαῦτα ταῦτα Lp ἐμπεπτωκέναι. λύϲιϲ om. Lp· οἰνοβαρῆ μὲν οὖν αὐτὸν προήχθη εἰπεῖν, ἐπειδὴ φαίνεται ϲπουδάζων περὶ πολλὴν οἴνου κτῆϲιν. μόνῳ γὰρ αὐτῷ καὶ Μενελάῳ χίλια μέτρα οἴνου Εὔνεωϲ πέμπει (Η 471), ὅ τε Νέϲτωρ, ἐκ τῶν πραττομένων ὑπ’ αὐτοῦ τὸ om. Lp πλῆθοϲ εἰδὼϲ τῆϲ τοῦ οἴνου ἤθουϲ Lp ϲυναγωγῆϲ, φηϲί πλεῖαί τοι οἴνου κλιϲίαι, τὸν νῆεϲ Ἀχαιῶν ἠμάτιαι ἡμάτιαι B Θρῇκηθεν ἐπ’ εὐρέα πόντον ἄγουϲιν (1 71. 72). αὐτόϲ τε ὁ Ἀγαμέμνων προτρεπόμενοϲ ἐπὶ πόλεμον προφέρει ἣν φέρει τιμὴν διὰ τοῦ ϲὸν δὲ πλεῖον δέπαϲ ἀεὶ ἕϲτηχ’ ὥϲπερ ἐμοὶ πιέειν (Δ 262). ὅθεν καὶ ἐπιϲτρεφέϲτερον ὀνειδίζων εἰϲ τὰ τοιαῦτα πῆ μὲν λέγει (Θ 229) π ῆ ἔβαν εὐχωλαί πη ε, reliquae litterae evan., Lp καὶ ἐπάγει πίνοντεϲ κρατῆραϲ ἐ πιϲτεφέαϲ οἴνοιο (Θ 232). καὶ πάλιν εἰκόνα λαμβάνων τὴν ἐκ τῶν ϲυμποϲίων ϲυμποϲιῶν Lp· εἴπερ γάρ κ’ ἐθέλοιμεν Ἀχαιοί τε Τρῶέϲ τε ὁρκωμόϲια τρῶεϲ τ ορκ μο Lp rel. litt. evanuerunt ποιηϲάμενοι, εἶτα ἐπάγει· Τρ ώων δ’ α ὖτε ἕκαϲτον ἑλοίμεθα οἰνοχοεύειν οἰνοχορεύειν Lp , π ολλαί κεν δεκάδεϲ δευοίατο οἰνοχόοιο (Β 123 sqq .). καὶ τὸ τελευταῖον καὶ τὸν θάνατον εἰϲ καὶ [*](nominans, affert Ceterum ab Achille impudentiam maxime Agamemnonisnotari Seleuco iam observatum (Did. A 310).) [*](2) *B f 9ᵇ ad κυνὸς: τὸ κ υνὸς ὄμματ ᾿ ἔ χων ἐξ ὧν εἶ δεν αὐτὸν ὀργιζόμενον· οσσε δέ οἱ πυρὶ λ αμπετόων τι ἐίκ τ η ν. τὸ δὲ κραδίην δ’ ἐλάφοιο διά τὸ ἐπίφορο εἶναι είς τὸ λέγ ειν φ ε ύγωμεν ὡς δειλόν · τρὶ γὰρ τοῦτο φαίνεται εἰφηκὼς ἐντὸϲ τῆ Ἰλιάδι.)

τὸν θαν. ἐξ in Lp ab alia, ut vid., manu inter lin. postea addita Ἅιδου ἀφηγεῖται, ὡϲ ἀμφὶ κρατῆρα τραπέζαϲ τε πληθο ύϲαϲ ἀπώλετο (λ 419). τὸ δὲ κυνὸϲ ὄμματ’ ἔχων ἐλέγομεν ὅτι ἐξ ὧν εἶδεν αὐτὸν ὀργιζόμενον· ὄϲϲε ὅϲτε B δέ οἱ πυρὶ λαμπετόωντι ἐίκτην καὶ Κάλχαντα πρ ώτιϲτα κακοϲϲόμενοϲ προϲέειπεν (Α 105). κραδίην δ’ ἐλάφοιο ἀπὸ τοῦ ἐπίφορον εἶναι εἰϲ τὸ λέγειν φε ύγωμεν καὶ τρὶϲ ἐντὸϲ τῇ Ἰλιάδι (Β 140. Ι 27. Ξ 75 sqq ?) φαίνεϲθαι τοῦτο εἰρηκότα.

250. cum schol. Ε 153 coninctum ( ζητ. Vat. 13. 14) in extrema parte operis edendum .