Panarion (Adversus Haereses)

33. Καθάπερ γὰρ ὀόταν ἐν οἰκοδομήμασι ναῶν καλοῖς συκῆ > γεν- νηθεῖσα καὶ εἰς ἔκτασιν καὶ μέγεθος εὐτροξήσασα καὶ περὶ πάσας τὰς ἁρμογὰς πολυκλημάτοις ρίζαις τῶν λίθων κεχυμένη, οὐ πρότερον τοῦ φύειν στέλλεται, ἴστ’ ἂν πᾶσα ἀποσπασθῇ, λυθέντων Μ’ καθ’ οὓς τόπους τῶν λίθων

(δυνατὸν γὰρ πάλιν εἰς τοὺς αὐτοὺς αὐτοὺς τόπους τοὺς λίθους, τῆς συκῆς ἀφῃρημένης, ὅπως ὁ μὲν ναὸς σῴζηται, μηδὲν τῶν ἀφανιζόντων αὐτὸν κακῶν ἐν ἑαυτῷ μηκέτι φέρων, ἡ δὲ συκῆ πᾶσα προθέλυμνος ἀποσπασθεῖσα ἀποθάνῃ),

κατὰ ταῦτα καὶ ὁ καὶ ὁ θεὸς τεχνίτης ἐαυτοῦ ναὸν τὸν ἄνθρωπον, δίκην ἀγρίας συκῆς τὴν ἀμαρτίαν βλαστήσαντα, σαντα, διέλυσε θανάτου προσκαίροις προσβολαίς »ἀποκτέννων« κατὰ τὸ γεγραμμένον »καὶ ζωοποιῶν«, ἵνα πάλιν ἀπὸ τῶν αὐτῶν ἡ σὰρξ μερῶν μετὰ τὸ ξηρανθῆναι καὶ ἀποθανεῖν τὸ ἁμάρτημα δίκην ἀνακαινοποιηθέντος ναοῦ ἀθάνατος καὶ ἀπήμων ἐγερθῇ, τελέως ἐκ βάθρων ἀπο λομένης τῆς ἀμαρτίας.

ζῶντος γὰρ ἔτι τοῦ σώματος πρὸ τοῦ τεθνήξε- [*](16 f Deut. 32, 39) [*](M U S Pa) [*](1 vor τροφήν + τὴν M 2 νεκρώτητι MU 3 ἐβούλοντο) ἐβούλοντο] S Ι δὴ #x003C; Pa Ι διέσεως M Bindung U 5f ἀφ’ οὖ — ἀναβήσονται] β sie wieder die ünde hervorkommen lasse S Ι ἀναβλύσονται U ἀναζήσονται Pa 7 ὁπόταν < U S Ι καλοῖς) καλῶς M καλῶν U Ι <ᾐ> * 8f καὶ εἰς welche Gröβe Schöne u. Schöne hat S Ι περὶ) ἐπὶ U 9 ἁρμονίας M Ι κεχωσμένη Pa Ι τοῦ φύειν < S 10 ἔστ’ ἂν] ἕως U Ι πρῶτον Pa die Wurzel S 10 f λυθέντων — λίθων] auf welclien sie ündet ist S 10 λυθέντων + τῶν MU 11 αὐτοὺς] ἑαυτῶν MU 12 τῆς συκῆς] die Wildfeige m. der Feigenbaum S Ι ἀφῃρημένης + in ihrer Wurzel S Ι σώ- ζεται U 12 f τῶν ἀφανιζόντων < S 13 κακῶν] Schaden (zu μηδὲν zogen) S Ι ἐν ἑαυτῷ] ἐν αὐτῶ M ἐαυτῶ U < S Ι μηκέτι < S Ι ἡ . die Wild feigen S 13 f πᾶσα προθέλυμνος < S 14 καὶ ὁ θεὸς ὁ der Allkunstvolle S 15 νεῶ M νεὼ U 16 διέλυσε] διεκώλυε Pa Ι θανάτου προσβολαῖς προσβολαῖς < S Ι ἀποκταίνων U 17 πάλιν < M Pa < U 18 f ἀνακαινοποιηθέντος] gemachten S 19 ἀπήνων U Ι τελείως 19 f ἀπολλωμένης M 20 ἔτι] ὅτι M)

νῦν καὶ μετὰ τὸ πιστεῦσαι καὶ ἐπὶ τὸ ὕδωρ ἐλθεῖν τοῦ ἁγνισμοῦ πολλάκις ἐν ἁμαρτίαις ὄντες εὑρισκόμεθα. οὐδεὶς γὰρ οὕτως ἁμαρτίας ἐκτὸς εἶναι ἑαυτὸν καυχήσεται ὡς μηδὲ κἂν ἐνθυμηθῆναι τὸ σύνολον ὅλως τὴν ἀδικίαν.

ὥστε συμβέβηκε συστέλλεσθαι μὲν καὶ κατευνάζεσθαι τῇ πίστει νῦν τὴν ἁμαρτίαν, εἰς τὸ μὴ οἶσαι καρποὺς βλαβοποιούς, οὐ μὴν ἀνῃρῆσθαι καὶ τῶν ῥιζῶν ἄχρις.

νῦν μὲν γὰρ ἐνταῦθα τὰς βλάστας αὐτῆς, οἷον τὰς ἐνθυμήσεις τὰς πονηράς, συστέλλομεν, »μή τις ῥίζα πικρίας ἄνω φύουσα ἐνοχλήσῃ«, μὴ ἐῶντες ἀναμύειν καὶ διοίγνυσθαι τὰ μεμυκότα στόμια πρὸς τὰς ἐκφύσεις, τοῦ λόγου δίκην ἀξίνης πρὸς τὰς ῥίζας αὐτῆς τὰς κάτω φυομένας τέμνοντος. τότε δὲ καὶ τὸ ὅλως ἐνθυμηθήσεσθαι περὶ κακίας ἀφανισθήσεται.