Panarion (Adversus Haereses)

Epiphanius

Epiphanius. Epiphanius, Volume 1-3. Holl, Karl, editor. Leipzig: Hinrichs, 1915-1933.

3. Ἐγκελεύονται δὲ τοῖς οὕτω παρ᾿ αὐτοῖς ἐμπεπαιγμένοις, ὅτι, φησίν, ἐὰν ἔλθῃς ἐπὶ τὰς ἀρχὰς καὶ ἐξουσίας, ἔχε ἐν μνήμῃ τάδε εἰπεῖν μετὰ τὴν ἐντεῦθεν τελευτήν »ἐγὼ υἱὸς ἀπὸ Πατρός, Πατρὸς προόντος,

υἱὸς δὲ ἐν τῷ παρόντι· ἦλθον <δὲ> πάντα ἰδεῖν τὰ ἴδια καὶ τὰ καὶ οὐκ ἀλλότρια δὲ παντελῶς, ἀλλὰ τῆς Ἀχαμώθ, ἥτις ἐστὶν θήλεια καὶ ταῦτα ἑαυτῇ ἐποίησεν. κατάγω δὲ τὸ γένος ἐκ τοῦ προόντος καὶ πορεύομαι πάλιν εἰς τὰ ἴδια, ὅθεν ἐλήλυθα«.

καὶ ταῦτα εἰπόντα διαφεύγειν τὰς ἐξουσίας, ἔρχεσθαι δὲ ἐπὶ τοὺς περὶ τὸν Δημιουργὸν ἄνω περὶ τὴν πρώτην ὀγδοάδα· βούλονται γὰρ καὶ αὐτοὶ μετὰ τὸν Δημιουργὸν κάτω εἶναι ἑβδομάδα, αὐτὸν δὲ εἶναι ἐν τῷ ἑβδόμῳ >

ὄγδοον, ἐν ὑστερήματι δὲ καὶ ἐν ἀγνωσίᾳ· καὶ λέγειν τὸν ἐκ τοῦ βίου ἐξελθόντα τοῖς περὶ τὸν Δημιουργόν »σκεῦός εἰμι ἔντιμον [*](3 Tgl. S. 36, 16 — 21ff vgl. Irenaeus adv. haer. I 5, 2; I U HaiTey (= Panarion haer. 31, IS, 7; I 413, 23ff)) [*](V M lat.) [*](1 — 6 et cum supradictis invocationibus lat. 7 ἄνω < lat. | vor εἰς + et lat. | ἀοράτως] super invisihilia lat. 8 φασίν < lat. | τῶν τούτων] corpus quiflem ipsorum lat. | κτίσει + mundi lat. 9 αὐτῶν < lat. παρισταμένης] proiciatiir lat. 9 — 13 < lat. 11 <τὸν> Öh. 12 16 τελευτὴν] lies ἀπαλλαγὴν? * 17 παρόντι] in eo qui ante fuit lat.; darnach προόντι Hilgenfeld (unwahrscheinlich) | <δὲ> *] autem lat. 17f ἴδια . . . *] ἀλλότρια . . . ἴδια VM mea . . aliena lat. 18 καὶ οὐκ] non autem lat. | ἀλλὰ + sunt lat. 19 κατάγω δὲ] deducit enim lat. 21 διαφεύγειν] evadere et effugere lat. | ἐξουσίας + dicunt lat. | δὲ] quoque lat. 21 — 24 ἄνω περὶ — ἀγνωσίᾳ < lat. 22 πρώτην] lies wohl κάτω * 23f <οὐρανῷ> * ἐκ *] ἐκ τῶν VM)

47
μᾶλλον παρὰ τὴν θήλειαν τὴν ποιήσασαν ὑμᾶς. εἰ ἡ Μήτηρ ὑμῶν ἀγνοεῖ τὴν ἑαυτῆς ῥίζαν, ἐγὼ οἶδα ἐμαυτὸν καὶ γινώσκω ὅθεν εἰμὶ καὶ ἐπικαλοῦμαι τὴν ἄφθαρτον Σοφίαν, ἥτις ἐστἰν ἐν τῷ Πατρί, μήτηρ δὲ τῆς Μητρὸς ὑμῶν τῆς μὴ ἐχούσης πατέρα, ἀλλ᾿ οὔτε σύζυγον ἄρρενα·

θήλεια δὲ ὑπὸ θηλείας γενομένη ἐποίησεν ὑμᾶς, ἀγνοοῦσα καὶ τὴν μητέρα αὐτῆς καὶ δοκοῦσα ἑαυτὴν εἶναι μόνην. ἐγὼ δὲ ἐπικαλοῦμαι αὐτῆς τὴν μητέρα«.

ταῦτα δὲ τοὺς περὶ τὸν Δημιουργὸν ἀκούσαντας σφόδρα ταραχθῆναι καὶ καταγνῶναι αὐτῶν τῆς ῥίζης καὶ τοῦ γένους τῆς Μητρός, αὐτὸν δὲ πορευθῆναι εῖς τὰ ἴδια ῥίψαντα τὸν δεσμὸν αὐτοῦ καὶ τὸν ἄγγελον τουτέστιν > ψυχήν. οἴονται μὲν γὰρ μετὰ σῶμα καὶ ψυχὴν εἶναί τι καὶ ἕτερον ἐν ἀνθρώπῳ. καὶ περὶ μὲν τῆς ἀπολυτρώσεως ταῦτά ἐστιν ὅσα εἰς ἡμᾶς συν]ελήλυθεν.