Panarion (Adversus Haereses)

16. Πίσα δὲ ἄλλα ἔστιν εἰπεῖν, ὡς τοῦ ἀποστόλου λέγοντος πῆ μἐν »ὁ ἄγαμος καὶ ἡ παρθένος μεριμνᾷ τὰ τοῦ κυρίου, πῶς ἀρέσει τῷ κυρίῳ« — τοῦτο δέ φησι δεῖξαι τὴν ἁγνείαν ἐν ἀληθείᾳ, ἐκ τοῦ [*](1 Psal. 1, 3 — 2 Psal. 1, 2 — 11 ΙΙ Joh. 10 — 12 II Job. 7 — 13 I Joh. 2, 18 — 16 Luk. 20, 35f — 19 Job. 20, 17 — 22 Weist. Sal. 3, 13f — 27 I Kor. 7, 32. 34 V M) [*](6 καθ’, θ aus τ Vcorr κατ’ M 7 τε] δὲ Μ Ι οὐχ, χ aus κ V corr 10 τοῦ τῆς auf Rasur Vcorr τῆς τοῦ λόγου ἀληθείας M 11 f ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει V 12 οὐκ M 14 τῶν μὴ *] μὴ τῶν VM Ι τὸν < Μ 14f ἐν σαρκί — ἀντιχρίστων < M 17 γαμίσκονται M 18 σαφὴν M Ι ἰδιάζειν] ἁγιάζειν V Ι ἁγι///στείαν, α ausradiert Vcorr ἁγιαστίαν Μ 19 Μαρία V | πατέρα + μου 22 < τοὺς> * 23 ἐν χερσὶν] ἐν < V χειρὶ Μ)

ἀλλὰ καὶ κατ’ αὐτῶν ἐκβοᾷ γράφων Ῥωμαίοις, τὰ αἰσχρὰ ἀποκαλύπτων τῶν τὰς κακοπραγίας ἐργαζομένων, λέγων αἱ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν‘ καὶ περὶ τῶν ἀρρένων, ὄντι »ἄρρενες ἐν ἄρρεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι«·

ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολῇ περὶ τούτων λέγει ὅτι ἐν ἐσχάταις ταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί· ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φιλήδονοι«, καὶ πόλιν κωλυόντων γαμεῖν, κεκαυτηριασμένων τὴν συνείδησιν‘,

ὅτι τὸ μὲν γαμεῖν μετὰ σωφροσύνης καὶ τεκνογονεῖν κωλύουσι, καιόμενοι δέ εἰσι τῇ συνειδήσει, λαγνεύοντες μὲν καὶ φθειρόμενοι, κωλύοντες δὲ τεκνογονεῖν.

καὶ γὰρ καὶ αὐτὴ ἡ παρ’ αὐτοῖς λεγομένη θυσία, βορβορώδης τις οὖσα, ἤδη καὶ ἀπὸ τῶν ἀνέκαθεν διὰ τοῦ προφήτου ὑποδείκνυται οφεως οὖσα σὰρξ καὶ οὐχὶ τοῦ κυρίου μὴ γένοιτο), λέγοντος οὕτως ὅτι »σὺ συνέτριψας τὴν κεφαλὴν τοῦ δράκοντος καὶ ἔδωκας αὐτὸν βρῶμα λαοῖς τοῖς Αἰθίοψι«.

βρῶμα γὰρ ὡς ἀληθῶς ὄφεως ἡ τούτων μυσαρὰ θρῃσκεία καὶ Αἰθίοπες μεμελανωμένοι τῇ ἁμαρτίᾳ οἱ ταύτην τὴν τελετὴν τοῦ νῦν μὲν δαίμονος Διὸς πάλαι δὲ γόητος,

τοῦ παρά τισι θεοῦ μάτην νενομισμένου τελοῦντες. ἐκ γὰρ Ἑλληνικῶν μύθων πᾶσαι αἱ αἱρέσεις συνάξασαι ἑαυταῖς τὴν πλάνην μετέβαλον, μεταποιήσασαι εἰς ἄλλην διάνοιαν χείρονα.

παρεισφέρουσι γὰρ οἱ ποιηταὶ τὸν Δία τὴν Μῆτιν θυγατέρα ἑαυτοῦ καταπιόντα. βρέφος δὲ οὐκ ἄν τις καταπίοι, ὡς καὶ ὁ ἅγιος Κλήμης καταγελῶν τῆς τῶν θεῶν τῶν Ἑλλήνων αἰσ- [*](2 Hebr. 13, 4 — 5 öm. 1, 26 — 7 öm. 1, 27 — 8 II Tim. 3, 1. 2. 4 — 10 ITim. 4, 2 — 13 vgl. oben c. 4, 6ff; S. 281, 7ff — 16 Psal. 73, 13. 14 — 20 vgl. Clement. Hom. V 23; S. 71, 2 Lagarde VI 21; S. 80, 4 — — S. 297, 2 vgl. Clement. Hom. IV 16; S. 60, 28 ff Lagarde Y M) [*](1 οὐ παρέργως ἐπιτρεπόμενος M 2 τὸν2] τὸ M Ι λέγοντος *] λέγει, ει aus ων Vcorr λέγων M 10 μᾶλλον ἤ φιλόθεοι zu φιλήδονοι am Rande nachgetragen V corr < M Ι ἀπέχεσθαι βρωμάτων zu γαμεῖν am Rande nachgetragen V corr < Μ I τὴν + ἰδίαν M 13 καὶ αὐτὴ] αὕτη u. < καὶ M 16 f τὴν κε- φαλὴν *] τὰς κεφαλὰς VM 17 nach τοῦ δράκοντος + σὺ συνέθλασας τὴν κεφα- λὴν τοῦ δράκοντος (wohl Glosse) M 21 <ἐπι>τελοῦντες *] τελοῦντες U < 22 κατέβαλον V; lies μετέλαβον? *)