Iatrica

Anonymus Londinensis

Anonymi Londinensis ex Aristotelis Iatricis Menoniis et aliis medicis eclogae (Supplementum Aristotelicum, Volume 3). Diels, Hermann, editor. Berlin: Reimer, 1893.

  1. ἐ]νδείας #x003E; τ(ῶν) τού[το]ι[ς π(αρα) πλησίων. * * ὁ δὲ]
  2. Πόλυβος ἐξ ἑνὸς μ[(ὲν) στοιχείου οὐ λέγει]
  3. τὰ ἡμέτερα σ[ώματα συνεστάναι, τὴν δὲ]
  4. αὐτὴν φύσιν [ὁμοίως πᾶσιν εἶναι, ἥπερ
  5. [*](XVIII 44] Galesis de nat. pot. II 11 [II 130 K. III 195,17 Helmr.]: Πρόδικος δ᾿ ἐν τῷ Περὶ φύσεως ἀνθρώπου γράμματι τὸ συγκεκαυμένον καὶ οἷον ὑπερωπτημένον ἐν τοῖς χυμοῖς ὀνομάζων φλέγμα παρὰ τὸ πεφλέχθαι, τῇ λέξει μὲν ἑτέρως χρῆται, φυλάττει μέντοι τὸ πρᾶγμα κατὰ ταὐτὸ τοῖς ἄλλοις. τὴν δ᾿ ἐν τοῖς ὀνόμασι τἀνδρὸς τούτου καινοτομίαν ἱκανῶς ἐνδείκνυται καὶ Πλάτων. ἀλλὰ τοῦτό Τε τὸ πρὸς ἀπάντων ἀνθρώπων ὀνομαζόμενον φλέγμα τὸ λευκὸν τὴν χρόαν, 8 βλένναν ὀνομάζει Πρόδικος, ὁ ψυχρὸς καὶ ὑγρὸς χυμός ἐστιν οὖτος καὶ πλεῖστος τοῖς τε γέρουσι καὶ τοῖς ὁπωσδήποτε ψυγεῖσιν ἀθροίζεται καὶ οὐδεὶς οὐδὲ μαινόμενος ἂν ἄλλο τι ἢ ψυχρὸν καὶ ὑγρὸν εἴποι ἂν αὐτόν. (cf. Gal. VII 348 K. et Herm. XXVIII 418 sqq.))[*](XIX 2] Hippocrates de nat. hom. 3 [ VI 38, 5 L.]: πῶς εἰκὸς ἀπὸ ἑνός τι γεννηθῆναι ὅτε οὐδ᾿ ἀπὸ τῶν πλειόνων γίνεται, ἢν μὴ τύχῃ καλῶς ἔχοντα τῆς κρήσιος τῆς πρὸς ἄλληλα; ἀνάγκη τοίνυν τῇ φύσιος τοιαύτης ὑπαρχούσης καὶ τῶν ἄλλων πάντων καὶ τῆς τοῦ ἀνθρώπου μὴ ἓν εἶναι τὸν ἄνθρωπον, ἀλλ᾿ ἕκαστον τῶν ξυμβαλλομένων ἐς τὴν γένεσιν ἔχειν τὴν δύναμιν ἐν τῷ σώματι οἵηνπερ συνεβάλετο. καὶ πάλιν Τε ἀνάγκη ἀναχωρεῖν ἐς τὴν ἑωυτοῦ φύσιν ἕκαστον τελευτῶντος τοῦ σώματος τοῦ ἀνθρώπου τὸ τε ὑγρὸν πρὸς τὸ ὑγρὸν καὶ τὸ ξηρὸν πρὸς τὸ ξηρὸν καὶ τὸ πρὸς τὸ θερμὸν καὶ τὸ ψυχρὸν πρὸς τὸ ψυχρόν. τοιαύτη δὲ καὶ τῶν ζῴων ἐστὶν ἡ φύσις καὶ τῶν ἄλλων πάντων· γίνεταί τε ὁμοίως πάντα καὶ τελευτᾷ ὁμοίω; πάντα. συνίστατί τε γὰρ αὐτῶν ἡ φύσις ἀπὸ τούτων τῶν εἰρημένων πάντων καὶ τελευτᾷ κατὰ τὰ εἰρημένα ἐς τὸ αὐτὸ ὅθεν περ συνέστη ἔκαστον, ἐνταῦθα οὖν καὶ ἀπεχώρησεν. Ibid. 2 [ VI 34, 8L.]: τῶν δὲ ἰητρῶν οἱ μέν τινες λέγουσιν, ὡς ἄνθρωπος αἷμά ἐστιν, οἱ δὲ αὐτῶν χολήν φασιν εἶναι τὸν ἄνθρωπον, ἔνιοι δὲ τινες φλέγμα· ἐπίλογον δὲ ποιέονται καὶ οὗτοι πάντες, τὸν αὐτόν· ἓν γὰρ εἶναί φασιν, 3 τι ἕκαστος αὐτῶν βούλεται ὀνομάσας καὶ τοῦτο μεταλλάσσειν τὴν ἰδέην καὶ τὴν δύναμιν ἀναγκαζόμενον ὑπό τε τοῦ θερμοῦ καὶ τοῦ ψυχροῦ καὶ γίνεσθαι γλυκὺ καὶ πικρὸν καὶ λευκὸν καὶ μέλαν καὶ παντοῖον. ἐμοὶ δὲ οὐδέν τι δοκεῖ ταῦτα οὕτως ἔχειν· οἱ με) οὖν πλεῖστοι τοιαῦτά τινα καὶ ἐγγύτατα τούτων ἀποφαίνονται. ἐγὼ δὲ φημι· εἰ ἓν ἦν ὥνθρωπος οὐδέποτ᾿ ἂν ἄλγεεν· οὐδὲ γὰρ ἦν ὑφ᾿ οὗ ἀλγήσειεν ἕν ἐών· εἰ δ᾿ οὖν καὶ ἀλγήσειεν, ἀνάγκη καὶ τὸ ἰώμενον ἓν εἶναι· νῦν δὲ πολλά· πολλὰ γάρ ἐστιν ἐν τῷ σώματι ἐνεόντα, ἃ ὅταν ὑπ᾿ ἀλλήλων παρὰ φύσιν θερμαίνηταί τε καὶ ψύχηται καὶ ξηραίνηταί τε καὶ ὑγραίνηται νόσους τίκτει,)[*](VIII 45–48 K 48 vel υπερβαλ, sed ὑπερβαλλούσας vel propter spatium nequit 49 Τε pallidiore atramento ante versum supplevit P XIX 1 τούτοις] incertarum litt. apices inferiores fere servavit P τούτων ἢ omissa a P supplevit M. Fraenkelius παραπλησίων (cf. XXXII 48. XXXVII 20. XXXIX 30 2 qui hiatus singulas litteras capientes in vv. 2–8 post tertiam quamque litteram papyri ruga efTecti 4 ὁμοίως vestigiis infra relictis aptum Suppl. Arist. III Anon. Lond. latrica.)
    34
    [*](XIX)
  6. ψυχροῦ τε καὶ θερμ[οῦ, οὐ χωρὶς ὄντ(ων) τ]ούτ(ων),
  7. ἀλλὰ κεκραμέν(ων) αὐ[τ(ῶν), συνέστηκεν· μετα-]
  8. βαλὸν 81 θάτερον θατ[έρῳ νόσον ἀπο-]
  9. τελεῖν. * δευτέρα[ν δὲ ἀποτελεῖσθαι]
  10. τῶν σωμάτ(ων) μετα[βολὴν ἀπὸ αἵματός τε]
  11. καὶ φλέγματος καὶ χ[ολῆς ξανθῆς τε]
  12. καὶ μελαίνης. ἀπὸ δ[υνάμεως γ(ὰρ) πάντ(ων)]
  13. τούτ(ων) ἢ ἑνὸς αὑτ(ῶν) γί(νεσθαι) ταύτην τήν]
  14. μεταβολήν, ἣ κ(ατὰ) τὸν α[ὐτὸν τόπον γι(νομένης0 τῆς]
  15. συμμίξεως κ(ατὰ) φύσιν γ(ίνεται)· ἐὰν δ᾿ ἐν τῶι]
  16. σώματι [γινεται] χωρισ[θῇ τι ἀπὸ τ(ῶν)
  17. νόσους γί(νεσθαι). νοσεῖν δὲ καὶ ἀ[φ᾿ ὧνπερ ἐχω-]
  18. ρίσθη[σαν] τόπων καὶ εἰς οὓσπερ ἐχώ-]
  19. ρησεν. Μενεκράτ[η]ς δὲ 6 Ζε[ὺς ἐπι-]
  20. κληθεὶς ἐν Ἰατρικῆι δ[ε]ῖξίν τινα τ(ῶν)]
  21. σωμάτ(ων) ἐκτιθέμενος καὶ [μέλλ(ων)