Dialexeis

Maximus of Tyre

Maximus of Tyre. Maximi Tyrii philosophumena. Hobein, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1910.

Ἐπεὶ δὲ ἀρετῆς πρὸς ἡδονὴν ἡ ἐξέτασις γίγνεται, οὐ λοιδορήσομαι μὲν τῇ ἀρετῇ (οὐ γὰρ πικρός, οὐδὲ βλάσφημος ὁ καθʼ ἡδονὴν λόγος), τοσοῦτον δὲ λέγω, ὡς εἰ τῆς ἀρετῆς ἀφαιρήσει τὶς τὸ ἡδύ, καὶ τὸ δυνατὸν αὐτῆς προσαφῄρηκεν· οὐδὲν γὰρ τῶν καλῶν αἱρετόν, [*](3.4 ἡλίου . . τὸ φῶς. . κοινὸν ὀφρθαλμῶν πάντων sq. cf. Senec. ep. 73. 6 ‘soli lunaeque plurimum debeo et non uni mihi ori- untur . . et stulta avaritia mortalium possessionen proprieta- temque discernit nec quicquam suum credit esse quod publicum estʼ || 16 οὐδὲν. .τῶν καλῶν αἱρετὸν sq. vi. or. 33.3 c etiam or. 7a sq. cf. Diog. Laert. X 138 διὰ δὲ τὴν ἡδονὴν καὶ τὰς ἀρετὰς δεῖν αἱρεῖσθαι, οὐ διʼ αὐτάς Usener Epic. 313) [*](9 πάντα — 11 φύσιν x || 15 εἰ τῆς ἀρετῆς p. 372.1 ἡδονῆς p) [*](1 ἡδονῆς del. Markl. | 〈ἢ〉 τὸ παντὸς Reiske || 2 δια- σωστικόν (τικ in ras. ex τκ) R! | ἢ] ὅτι Meiser del Reiske 3 οὐδὲ] μηδὲ ϛ (δ) || 6 ἀνθρώπῳ del Markl ||7 τὰ] πάντα Markl. | αὑτοῦ α(δ Δ⁰) || 8 μέρη (in mage περὶ quod cum ad προέλθῃς adscriptum esset ut inde περιέλθῃς fieret, errore postea ad μέρη delatum est) R περὶ BB (in mge μέρη) MΝQV φ πέρα α(δ Δ) μέχρι Markl. μὴ πέρα Meiser || 9 ἐὰν 〈μὴ〉 προέλ- θῃς Reiske (Duebn.) ἐὰν περιέλθῃς Dav | 〈τὰ ἀναγκαῖα〉 πάντα x || 10 οὐδενός RN φ οὐδὲν οὐδενός cert. (δ Δ) | τάτται x 11 αἰθητικὴν R! (pr.man.) || 14 καθʼ ἡδονὴν] ὑπὲρ ιδονῆς Reiske 15 ἀφαιρήσει (corr. ex αφησει) R! || 15 16 τὸ εὐδυνατὸν B)

372
ἀπογενομένης ἡδονῆς· καὶ γὰρ ὁ κατʼ ἀρετὴν πονῶν ἑκὼν φιλίᾳ ἡδονῆς πονεῖ, παρούσης ἢ προσδοκωμένης.

Ὥσπερ γὰρ ἐν τοῖς χρηματισμοῖς οὐθεὶς ἑκὼν ἀντικαταλλάττεται δραχμὴν ταλάντου, οὐδὲ χρυσοῦ χαλκόν, ᾧ μὴ [*]((Ζ 234))

  • φρένας ἐξέλετο Ζδεύς,
  • ἀλλὰ δεῖ τὰς ἀμοιβάς, κἂν ἰσοστάσιοι ὡσιν, λυσιτελεῖν τῷ ἀλλαττομένῳ κατὰ τὴν χρείαν τοῦ λαβόντος, οὕτως ἀμέλει κἂν ταῖς τῶν πόνων ὁμιλίαις οὐδεὶς πονεῖ πόνου ἐρᾶν (ἦ γὰρ ἂν εἴη ὁ δυσερασίστερος), ἀλλάττεται δὲ τοὺς παρόντας πόνους, |ὡς μὲν εἴποι ἄν τις τῶν [*](7b) γροικοτέρων, τοῦ καλοῦ· ὡς δέ τις τῶν ἀληθεστέρων, [*](Ed. Duebn. p. 8)ἡδο|νῆς· κἂν γὰρ τὸ καλὸν εἴπῃς, ἡδονὴν λέγεις· σχολῇ γὰρ ἂν εἴη τὸ κάλλος κάλλος, εἰ μὴ ἥδιστον εἴη.