Dialexeis

Τοῦτο καὶ μειράκιον Τρωϊκὸν βουκολοῦν τέως καὶ περὶ τὴν Ἴδην πλανώμενον, οὐκ ἀνασχόμενον τὰς οἴκοι ἡδονάς, ἐπὶ θάλατταν ἐκ τῶν ὁρῶν καταβιβασάμενον, εἰς ναῦν ἐνθέμενον, ἐπὶ Πελοποννήσου ἐπεραίωσεν, λῃστὴν ἐραστήν.

Οὐ γὰρ ἦν περὶ τὴν Ἀσίαν σῶμα ἄλλο καλόν, οὐ Τρωῖκόν, οὐ Δαρδανικόν, οὐχ Ἑλλησπόντιον, οὐ Λύδιον, ὁμόφωνον τῷ ἐραστῇ, ἐν τοῖς αὐτοῖς ἤθεσίν τε καὶ νομίμοις τεθραμμένον· ἀλλ᾿ ἐπὶ τὴν Σπτάρτην καὶ τὸν Εὐρώταν ἔρχεται κωμαστὴς διαπόντιος, ἐξ ὀνείρων ἐραστής, καὶ ἀδικεῖ τὸν ὑποδεξάμενον, καὶ ἀνθίστησιν, καὶ διαλύει γάμον Ἑλληνικόν. λίχνου ἔρωτος, |καὶ ἀδίκων ἐνυπνίων, καὶ [*](93a) ὀφθαλμῶν πονηρῶν, καὶ ἡδονῆς ἡγεμόνος πολλῶν κακῶν.

Οὕτω καὶ Ξέρξην τὸν μέγαν ἐκεῖνον, τὸν ἐν Σαλαμῖνι καὶ Πλαταιαῖς τοῖς Ἕλλησι παραταξάμενον, τοσούτων σωμάτων θεατὴν καὶ δεσπότην γενόμενον, οὐκ ἐπηγάγετο εἰς ἔρωτα οὐκ Ἰνδικὴ κόρη ὑψηλή, οὐδὲ Μηδικὴ τιαραφόρος, οὐδὲ Μαρδονικὴ μιτρηφόρος, οὐδὲ Καρικὴ ὡπλισμένη, οὐδὲ Λυδία ᾄδουσα, οὐκ Ἰωνική, οὐχ Ἑλλησποντία· ἀλλ᾿ ἐπὶ Ἄμηστριν ἧξεν τὴν [*](Plut. ap.Stob flor. 6. 45 lulian. lI 91 c Euseb. ap.Stob. ecl. II 178 Cicer. de leg. l 11. 31 || 20 (p.249)κολακείας ἀνάπλεων vi. or.38. 6 l) [*](1 μειράκιον Τρωικὸν sq. vi. or 23 6c || 9 ἐπὶ τὴν Σπάρτην sq vi. or.12 6d || 14 Ξέρξην i e. Artaxerxem cf. Plut. Artaxerx 23 sq.) [*](20 in mge ἄμηστρις (schol recent.) R!) [*](4 Πελοποννήσου (λοπ in ras.) R! |ἐπεραίωσεν M cum R 8 ἤθεσίν M cum R || 11 ἀνθίστησιν R!MN ἀνίστησι Reiske 11 12 Ἑλληνικόν (ἑλλ in ras.) R! || 12 ὦ Δ |λιχνοῦ R! || 15 Πλα- ταιαῖς] Θερμοπύλαις Reiske || 18 τιαροφόρος α(δ Δ°) | Μακεδο- νικὴ N Δαρδανικὴ Dav. Μυγδονικὴ Clericus (silv philol. IX 3) Μαρδικὴ Meiser |μιτρηφόρος (ιτρ in ras.) μιτροφόρος certt. (δ Δ°) || 19 ᾄδουσα (ᾳ in ras.) R! || 20 Ἄμιστριν α(δ) corr. Heins. ‘Amastrin’ σ |ἦξεν M (fortasse recte cum verbum ἄσσω sit in deliciis Maximi sed vi. etiam ad p. 252.19))

κακίστου ἔρωτος, ὃς παραλιπὼν τὰ ἐδώδιμα, ἐπὶ τὰ πικρὰ ἦλθεν καὶ ἄβρωτα, ὑπ᾿ ἀκολάστου ἐξουσίας εἰς τὴν τοῦ φιλεῖν δύναμιν ὑβριζούσης.

Ὅταν γὰρ ψυχῆς ἀφέλῃς μὲν τὸ εἰδέναι, παράσχῃς δὲ τὸ δύνασθαι, δίδως τοῖς ἁμαρτήμασιν ἐπιρροὴν καὶ ἐξουσίαν καὶ δρόμον.

Ἄφελε Ἀλεξάνδρου μὲν τὴν Πριάμου δύναμιν, καὶ τὸ ἐκεῖ θάρσος, καὶ μένει βουκολῶν καὶ τὴν Ἑλένην οὐκ ὀνειρώττει· ἄφελε Ξέρξου τὴν ἐξουσίαν, καὶ Ἄμηστρις, οὐκ αἰσχρὰ ἔστι καὶ ἐν ἰδιώταις;