Dialexeis

Μήποτε οὖν οὐ κατὰ τὴν ἀφαίρεσιν τοῦ πάσχοντος ἡ ἀδικία τέτακται, ἀλλὰ κατὰ τὴν γνώμην τοῦ δράσαντος· καὶ ὁ μοχθηρὸς ὑπὸ τοῦ μοχθηροῦ ἀδικεῖται, κἂν μὴ ἔχῃ τὸ ἀγαθόν· καὶ ὁ χρηστὸς ὑπὸ μοχθηροῦ, ἂν ἔχῃ δὴ ἀν αφαίρετον τὸ ἀγαθόν.

Ἀποδέχομαι τοῦ λόγου τῆς γνώμης τῷ ἡμαρτημένῳ προστιθέντος τὴν ἀδικίαν μᾶλλον ἢ τῷ ἐπιτυχεῖ τοῦ ἔργου· καὶ γὰρ μοιχὸν κολάζει ὁ νόμος, οὐ τὸν δράσαντα μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸν βουληθέντα· καὶ τοιχώρυχον τὸν ἐπιχειρήσαντα, [*](1 οὐκ ἀδικεῖται sq. cf. Senec. dial. lI 7. 2 ‘iniuria in bonos nisi a malis non temptatur, bonis inter se pax est, mali tam bonis perniciosi quam inter se’ vi. etiam or. 24. 2 b et c cf. Senec. de const. sap. 2. 4 ep. 71. 7 Chrysipp. ap. Plut. stoic. rep. 20 μὴ ἀδικεῖσθαι τὸν σοφὸν ἐν ἄλλοις ἀποφῃνάμενος Muson. (Hense) 56. 14 || 3 ἀναφαίρετος (ἀρετὴ) cf. Archytas ap. Stob. flor. l 72 || 14. 15 καὶ γὰρ μοιχὸν sq. cf. Senec. dial. lI 7. 3 ‘non minus latro est cuius telum opposita veste elusum est omnia scelera etiam ante effectum operis, quantum culpae satis est, perfecta sunt’) [*](1 εἶεν om. n | 〈οὔτε — 2 ἀρετή〉 Hob. lac. indic. Duebn. || 2 οὔτε] οὐδὲ Markl. || 3 ἀναφαίρετος γὰρ 〈ἡ ἀρετὴ αὐτοῦ〉 Heins. et simil. Schenkl ἀναφαίρετος γάρ· 〈οὔτε ὁ μοχθηρὸς ὑπὸ τοῦ χρηστοῦ· ἀναφαίρετος γάρ, οὐδὲν ἔχων ἀρετῆς〉 Reiske | μηδένα nescio unde Heins.2 (Δ) || 6 ὅ,τι, ἂν ᾖ, Hob. ὅτι μὴ codd. ὅτι δὴ Schenkl ὅτι καὶ Duebn. μὴ (punctis notat. in H) del. Steph. (Dav.2) || 11 ὑπὸ τοῦ μοχθηροῦ MNOPα(δΔ) || 12 ἂν ἔχῃ δὴ] κἂν μὴ ᾖ φα(δ) κἂν ἔχῃ μὴ Dav.2 (Δ) | 〈ἀν〉αφαίρετον Hob. ἀφαιρετὸν codd. (δ Δ) || 14 ἐπιτυχεῖ (ει in ras.) R ! ἐπιτυχεῖν BMN || 15 κολάζει-ὁ (fuit -εινο) R!)

Ἥξει τοίνυν ὁ σύμπας λόγος εἴς τι δέον. Ὁ μὲν γὰρ ἀγαθὸς οὔτε ἀδικεῖ, οὔτε ἀδικεῖται· οὐκ ἀδικεῖ μὲν διὰ τὴν βούλησιν, οὐκ ἀδικεῖται δὲ διὰ τὴν ἀρετήν. δὲ μοχθηρὸς ἀδικεῖ μέν, οὐκ ἀδικεῖται δέ· ἀδικεῖ μὲν διὰ μοχθηρίαν, οὐκ ἀδικεῖται δέ, δι᾿ ἀπουσίαν ἀγαθοῦ.

Ἔτι τοίνυν, εἰ μὲν ἀγαθὸν ἡ ἀρετὴ μό|νον καὶ οὐκ ἄλλό τι, ὁ μοχθηρὸς τὴν [*](63a) ἀρετὴν οὐκ ἔχων οὐδ᾿ εἰς ὅ,τι ἀδικηθῇ ἔχει·

εἰ δὲ πρὸς τῇ ἀρετῇ καὶ ταυτὶ ἀγαθὰ τὰ περὶ σῶμα, καὶ [*](Ed. Duebn. p. 72)τὴν ἐκτὸς τύχην καὶ περιβολήν, ἀρετῆς μὴ παρού||σης, βέλτιον ἀπεῖναι ταῦτα, ἢ μή· ὥστε οὐδ᾿ ὣς ἀδικηθείη ἂν ὁ μοχθηρός, ἀφαιρούμενός τι τούτων, οἷς χρῆται κακῶς.

Οὐκοῦν ἀδικεῖ μέν, οὐκ ἀδικεῖται δέ, προστιθέντων ἡμῖν τῇ βουλήσει τὸ ἄδικον, οὐ τῷ ἔργῳ.