Magna Moralia

Aristotle

Aristotle. Aristotelis Quae Feruntur Magna Moralia. Susemihl, Franz, editor. Leipzig: Teubner, 1883

διὸ οὐδὲ τὰ τοιαῦτα εὐβουλίας ἂν δόξειεν, τὰ ἀπὸ ταὐτομάτου συμβαίνοντα κατὰ τρόπον· οἷς γὰρ μή ἐστιν ὁ λόγος ὁ σκοπῶν τὸ βέλτιστον, οὐκέτι ἂν εἴποις, ᾧ συνέβη τι κατὰ τρόπον, τοῦτον εὔβουλον, ἀλλʼ εὐτυχῆ· τὰ γὰρ ἄνευ τοῦ λόγου τοῦ κρίνοντος γινόμενα κατορθώματα εὐτυχήματα ἐστίν.

[*](34—1199a, 3 ═ E. N. 1143a, 19—24 || 1199a, 4—13 ═ E. N, 1142a, 31—b, 33.)[*](29. ἠβούλετο Π2ZP2 Ald. || 30. τῷ falsum, καὶ Casaubonus, secl. Srengelius || 34. ταῦτα Π || 35. καὶ post δίκαια add. Π2 Ald., om. P Va.Bk. Bu. || 37. καὶ γιγνώσκων Π1 Va., om. (nescio an recte) 1199a, 1. τῆς ante ἐπιεικείας add. KbP2 || εὐγνωμοσύνης ἡ ἐπιείκεια dubitanter ci. Spengelius || 2. κρίναι KbP2 δʼ ἤδη Π2P2 || [καὶ] κατὰ Susem., κατὰ P2Bk.Bu., καὶ κατὰ KbAld. Va. et pr. Pb, τὸ κατὰ Mb et corr. Pb || 8. πρακτοῖς P2 et γρ. Victorius, πρακτικοῖς c. c. Bk.)