Magna Moralia

Aristotle

Aristotle. Aristotelis Quae Feruntur Magna Moralia. Susemihl, Franz, editor. Leipzig: Teubner, 1883

ὁ δη τοιεῦτος λόγος ἀληθὴς μέν ἐστιν ἴσως· δλλʼ οὐχ ἡ πωολιτικὴ ἐπιστήμη ἢ δύνκρπς, ὑπὲρ ἧς νῦν ἐστιν ὁ λόγος, οὐχ ὑπὲρ τούωτου σκοπεῖ τἀγ??θ??, ἀλλὰ τοῦ ἡμῖν ἀγαθοῦ, [οὐδεμία γὰρ οὔτʼἐπιφκήμη οὔτε δύναμις ὑπὲρ τοῦ τέλους λέγει ὅτι ἀγαθόν, ὥστε οὐδʼ ἡ πολιτεή.] διὸ οὐχ ὑπὲρ τοῦ κατὰ νὴν ἰδέαν ὠγαθοῦ τὸν λόγον ποιεπεῖται.

ἀλλʼ ἴσας [φησὶ] τούτῳ τὰγαθ ἀρχῇ χρησάμsνος ὑπὲρ τῶν καθʼ ἕκαστα, ἐκ τούτου πρ??βάς, ἐρεῖ οὐδʼ οὕτ??ς ὀρθῶς. δεῖ γὰρ [*](1183 b) τὰς ἀρχὰς οἰκείας λαμβάνειν. ἄοπον γάρ, εἴ πις βονλόμ??ν??ς τὸ τρίγωνον ὡς δυσῖν ὀρθαῖς ἴας ἔχον δεῖξαι, λάβοι ὡφχὴν ὅτι ἡ ψυγὴ ἀθάναως.

οὐ γὰρ οἰκεία, δεῖ δὲ τὴν ἀργὴν οἰκείαν εἶναι καὶ συνημμένην· ν??ν δὲ καὶ ἄνευ τοῦ τὴν ψυχὴν εἶναι ἀθάνατον δείξει τας δυσὶν ὀρθαῖς ἴσκς ἔχ??ν τὺ τρίγωνον.

ὁμ??ίως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἀγαθῶν ἐστα θεάσασθαι τὰ ἄλλα ἄνευ τοῦ κατὰ τὴν ἰδέαν ἀγαθρῦ δα οὐκ οἰκείαν ἀρχὴν εἶναι τούτου τὰγαθσῦ. — * οὐκ ὀρθῶς δὲ οὐδʼ ὁ [*](35 sq E. E 1218 b, 29—24 1183 b, 8—18 ?? E. E. 1216 b, 3—25.) [*](27. καὶ om Π2 Z P2 Bk Bu φανερώτατα Γ Z P2 Bk Bu. || τοῦ ἀγαθε?? Mb Bk. Bu., ἀγαθοῦ Π 28. τις post ἐγχειρῇ ?? Ad. (fors recta) || 30. δεῖν prius om Z, secl Scaliger || 31. τὸ om M Pb Bk Bu || 32 δὲ Spengelius 34 οὐχ] οὐ γὰρ Z Ald , secl Scaliger || 35. οὐδεμιία — 36 πολιτική 1182b, 22 ἐπιστήμη — 30 τέλος secl. Wilson Susem || 36. ὅτι] ὡς ὅτι K P8, ὡς ὅτ ῶ, ὡς ὅτ· C || 38 φησὶ (φησὶν Ald ) 2 Va , om Π2 Bu 39 ἐρεῖ M et mg rc P, ἐρᾶ Z Cc P2 Ald Va et, ut videtur, pr Pb ἐν ὧι Kb 1183 b, 5 εἷνσι poat ἀθάνατον Π2 Bk Bu 6 ἐπὶ] ὁπὲρ Kb Pb 7 διὸ — 8 τὰγαθοῦ om Π2, secl Bk. διὸ] διὰ τὸ Bonnaitzius, rec Bu 8. 〈δῆλον τῶν ἀγαθῶν〉 τοῦτο τἀγαθόν Casaubonus, 〈λέγομεν )

7
ἐποίει τὰς ἀρενάς. ἐκεῖνας γὰρ οὐὰὲν ᾤετρ δεῖν μάτ??ν εἶναι, ἐκ δὲ τοῦ τὰς ἀρετὰς ἐπιστήμας εἶν??ι συνέβαινεν αὐτ τὰς ἀρετὰς μάτην εἶναι. διὰ τί; ὅτι ?? τῶν ἐναστημῶν συμβαίνει ἅμα εἰδέναι τὴν ἐπιστήμην τί ἐστι καὶ εἶναι ἐπισνήμονα (εἰ γὰρ ἐατριπήν πις οἶδεν ?? ἐστέν, καὶ ??ς οὗτος εὐθέως ἐστίν, ??μ??ίως δὲ καὶ τῶν ἄλλων ἐπισ??ημῶν) ἀλλʼ οὐπ ἐπὶ τῶν ἀρετῶν τοῦτ?? σ υμιβαίνει οὖ γὰρ εἴ τις ??ἶδεν ?? δικαιοσύνην τέ ἐκτ??ν, εὐθέως δίκαιος ἐστίν, ὡς δʼ αὕτως κἀπὶ υῶν ἄλλων. σημβαίνει οὖν καὶ μάπην τὰς ἀρεκὰς εἶναι κε μὴ εἶναι ἐπ??στήκας.

ἐπεὲ δʼ ὑπὲρ τούτορν διώρισται, πειραθῶμςν ποσαχῶς λέγ??αι. ἔστι γὰρ τῶν ἀμκθῶν τὰ μὲν τέμια, τὰ δʼ ἐπαινι??ά, τὰ δὲ δ??νάμες. τὸ δὲ τίμιον λέγα ?? τοοιῦτον, τὸ θεῖον, τὸ βέλτι??ν, οἷον ψυχή, νοῦς, τὸ ἀρχ??τ??ρον, ἡ ἀρχή, τὰ τοιωῦτα· τίμια γὰρ ἐφʼ οἷς ἡ τιμή, τοῖς δὲ τοιούτοις πᾶσιν τιμὴ ἀκολουθεῖ οὐκοᾶν καὶ ἡ ἀρευ άμιεν, ὅταν γε δὴ ἀπʼ αὐτῆς σπ??υδαῖός τις γένητεα· ἤδή γὰρ οὗτος εἰς τ τῆς ὡρετῆς σχῆμα ἥκει.

τὰ δʼ ἐπαινετά, εἷεν ὡρπαί· ὡπὸ γὰρ τῶν ποτ’ αὐτὰς πράξεων ἑ ἔπαινος γίνεται. τὰ δὲ δ??νάμεος, οἷον ἀρχὴ πλοῦτος ἰσχὺς κάλλος· τούτοις γὰρ καὶ ?? σπονδαῖος εὖ ἂν δύνηται χήσασθαι καὶ ὁ φαῦλος κακῶς·

διὸ δονώμεις τὰ τοιαῦτα καλοῦνται ἀγαθν ἀγαθὰ μὲν δὴ εἰσύν (δοκιμάζεται γὰρ τ τοῦ σπουδαίου αὐτῶν [*](20—35. ═ E. N. 1101 b, 10—1102a, 4. cf E E 1219b, 8 sq. 11—16). [*](τὴν〉 τούτου τἀγαθοῦ vel simile qpid Spengelius, τοῦτο τἀγαθόν Bonitzius ||οὐκ — 18. ἐπι??τήμης nom huo pertinere monuit Spengelius, asteriscis circumscripsit Susem. (cf. 1182a, 15 sqq ) || 16. δʼ om. Kb Cc || 19. ἐπεὶ δʼ] ἐπειδὴ Ald, ἐπειδεὶ Z, γρ. ἐπεὶ δὴ Vict. || 23. ἡ ἀρχή secludenda aut τὸ ἄρχον vel ὁ ἄρχων restituendum asae ci. Spengelius || γὰρ] δʼ Π C et pr. P (crx. rc., ut videtur, nigriore atram.) et Coraes ||24. δὲ] γὰρ ci. Coraes (ed. E. N. p. 222) || 25. δὴ om. Bk. Bu. || 26. δννάμει pr. Kb (em. corr.2) 29. δύναιτο Spengelius || 30. δυνάμει K Ald. Va. Bk. Bu. || 31. ἕκαστον ante αὐτῶν P2, om. Kb, )

8
ἕκαστον χρήσει, οὐ τῇ τοῦ φαύλου)· τοῖς δʼ αὐτοῖς ταύτοις συμβέβηκεν ἀγαθοῖς καὶ τὴν τύχην τῆς γενέσεως αὐτῶν αἰτέαν εἶναι. ἀπὸ τύχης γὰρ καὶ πλοῦτος γίνεται καὶ ἀρχὴ καὶ ὅλως ὅσα εἰς δυνάμεως τάξιν ἥκει.

λοιπὸν δὲ καὶ τέταρτον τῶν ἀγαθῶν τὸ σωστικὸν καὶ ποιηικὸν ἀγαθοῦ, οἷον γυμνάσια ὑγιείας καὶ εἴ τι ἄλλο τοιοῦτον.

ἀλλ' ἔτι καὶ ἄλλην ἔχει τἀγαθὰ διαίρεσιν· οἶόν ἐστι τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν πάντῃ καὶ πάντως αἱρετά, τὰ δʼ οὔ. οἷον ἡ μὲν δικαιοσύνη [*](1184 a) καὶ αἱ ἄλλαι ἀρεταὶ καὶ πάντῃ καὶ πάντως αἴρεταί, ἰσχὺς δὲ καὶ πλοῦτος καὶ δύναμις καὶ τὰ τοιαῦτα οὔτε πάντῃ οὔτε πάντως. ἔτι καὶ ἄλλως·

τῶν γὰρ ἀγαθῶν τὰ μέν ἐστιν τέλη τὰ δʼ οὐ τέλη, οἷον ἡ μὲν ὑγίεια τέλος, τὰ δὲ τῆς ὑγιείας ἕνεκεν οὐ τέλη. καὶ ὅσα οὕτως ἔχει, τούτων ἀεὶ τὸ τέλος βέλτιον, οἷον ἡ ὑγίεια βέλτιον ἢ τὰ ὑγιεινά, καὶ ἀπλῶς ἀεὶ καθόλου τοῦτο βέλτιον οὗ ἕνεκεν καὶ τὰ ἄλλα. — πάλιν αὐτῶν τῶν τελῶν βέλτιον ἀεὶ τὸ τέλειον τοῦ ἀτελοῦς.