De constructione

οὐδὲ γὰρ ἔχει ἀπολογίαν ἥνπερ ἔϲχον αἱ κατὰ τρίτον πρόϲωπον ἀντωνυμίαι, ὡϲ δυναμένων τῶν ὀνομάτων παρα λαμβάνεϲθαι περιϲϲαὶ αὗται ἐγένοντο· ἐφ᾿ ὧν ἦν ὁ λόγοϲ ὡϲ ἕνεκα τῆϲ δείξεωϲ ἢ τῆϲ ἀναφορᾶϲ παρειλημμέναι εἰϲίν, καθὸ ἠδυνάτει πάλιν τὸ [*](218 b) ὄνομα τὸ τοιοῦτον ἐμφανίϲαι. παραλαμβανομένη γὰρ ἡ ϲύ κατὰ κλητικὴν οὔτε ἀναφορὰν ἠδύνατο παραϲτῆϲαι, δευτέρου γὰρ προϲώπου, οὔτε τὴν δεῖξιν, καθὸ οἱ προϲφωνούμενοι ἐπιϲτρέφονται καὶ οὐ δείκνυνται, ὅπου γε καὶ ἐπὶ τοὺϲ μὴ ὑπ᾿ ὄψιν πίπτονταϲ φθάνει ἡ κλητική. οἵ [*](etmmim si ϲύ cum γράφειϲ in unum enmtiatum coniumgitor, non diξert casu ab ἔγώ 1n ἐγὼ γράφω, sin autem post ϲύ cunctamux (Sliquntsper sobsistimua) et eius quem sHoquimur simum ad vαbοa nostαa compellatione adertere volumnus, s5me patebit, ϲύ esse vοcstivum, sed prester necessitatem ueurpatum, si quidem spectes, cuz prcmomins usurpmαi sοlemnt. excogitata enim sυnt, qdia nominibus in l et D persona uti non licet excepto vοcstivο, qul quoniam in seenmda per- sona admittitur, apparet ϲύ pronomen in vοcativο sopervacaneum esse.) [*](μAaevz. β 41. namque ne hanc qmidem excusationem hic ϲύ pronominis usus bsbοet, quem retiae personae pronomina nacta smt (quae supαfua ide- bsmtux nbi nominibδus uti possumne), scilicet quod usmpmmtur, ut demomstrstionem aut reationem sigmifcent. nam ϲύ in vοcstivο neque refero neque demonstrre potest. atque ef, qu3 ϲύ pronomine compelmmtur, hoc aegre ferunt, quis nomem) [*](nzerε. xv Ans. exzo. β οὐ δεόντωϲ, oon contra normam, ssd prαegr ne- eesefd4em. - ὃ φθάνει κατὰ δ. ππρ. prαeeem5t et locum oecMχα4 4n secmsdα βr- εmna. 7 8 5ϲ δυναμένων -ἔγένοντο. vide Adn. ext. - 10 -12 Paee.XVII 191 202. 18 Β. eocatieo emm pronommtna os ege4, qu4 nec demomeruiemea aec reettoem, qεtὸus fegsntur pronomna, posstfet, Aed edlαm emoaeerspomem, d et ἀποϲτροφὴν. 12 18 Prisc. l. l. 202, 2ά: eei sata se εoes daλeeωesee soa sdlsm ad eos, quos edemus, sed eliam ad Hos, ad gκos εox aosyra sofest pereemre etam αἔsmmfes, εocere solemus. - nam vοcatfvis etiam abοsentes, SΒ1, mortni vocantur. - φθάνειν ἔπὶ cum aecusativο, ut 211,22. de adv. 1ξ0, 9 vide HSehneidexi comm.).) [*](μns.qmr., mscs. scs. m AL. Bb. 1 κἀκεῖνοϲ] fol 11v L. fαιt.καὶ ἐκεῖνοϲ β 1- 2 τὸ προϲφωνούμενον] aut τὸ in τὸν mutandum aut post pssticipium πρόϲωπον addendum β 2 ιλιτικην A. , corr A. idem mendum eademque cofmectio Hin. Βξ., 10, 13 ουδεουτωϲ.Eϲ, corz A β 4 post παραλαμβάνεϲθαι add κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον πρόϲωπον LΒb. quae meare eupplnda sunt ( ιλιτκη LB. B ante δεότερον add τὸ l. Bb πρόϲωπον om CΒ b β 6 oὸδὲ) fol 54v A. | 7 ente τρίτον add τὲ L. Bb ὡϲ om A , add supra A 7 8 Φϲ -ἐγένοντο eicit Lronke H 601. sed quod hio ofenioni est, aut ita tcllendnm ut ente ὡϲ addetur πρὸϲ τοδϲ λέγονταϲ vel tale quid, aut ita ut ἐγένοντο in ἐφαίνοντο mutetur 1 8 in A evaeum, ab L.B omissum 1 8 ἠδυνάτει A (non, ut Hεkkex εἰ, ηδυναται) st b, ἀδυνατε LB β 10 τὸ ente τοιοθτον om A β 13 γὰρ om 1 12 κaeὸ] fl 1322 . ( oὁ em ( κα ἐπ] κaa b, κω LCB)

Ἐκεὶνό γε μὴν οὐ δοκεῖ μοι παρέλκειν, τὸ καὶ ὑπὲρ τῶν [*](Quae pronomina praeter σύ habeant vocativde, quae vocativis careant.) ὑπολοίπων κλητικῶν, λέγω ἐν ἀντωνυμίαιϲ, προϲδιαϲαφῆϲαι, ὡϲ κατὰ 10 τὸν αὐτὸν μὲν λόγον καὶ αἱ δυϊκαὶ καὶ αἱ πληθυντικαὶ cύνειϲι καὶ ἐν κλητικῇ τοῦ αὐτοῦ ὑπόντοϲ λόγου, πάλιν ἐν ὁμοφωνίᾳ οὖϲαι ταῖϲ κατ᾿ εὐθεῖαν, οὔ γε μὴν ἐν πρώτῳ ἢ τρίτῳ, καθότι οὔτε ἑαυτόν τιϲ προϲκαλεῖται οὔτε τὰ ἀπόντα καὶ κεχωριϲμένα τῶν προϲώπων· κλητικὴ [*](samm audire mslumt, quemquam ts is pronomine secundae personne facta com - petatio per ceteras huius pronominis formas feri debδet, cum pro ϲοῦ ϲοί ϲέ no- mina snbstitni nequesmt. am estis demonstraimns, ϲύ nominativum non posse ϲύ vοcafSvο eedrε, quia ille saepe necessario osnrpatnr, hic semper praeter neceseitstem, stque pεperam Tryphonem existimasse, ϲύ solius esse vocativi.) [*](Asevκ. β 42, Sed empeffuum non videtur, hic οccaeione data nommula addere de eeters pronominum vocativis. habmnt eum casum stiam dudmmis numerus et plmralis pronominis personalis secundae personae, atque rursus hi vocativi eadem forma utmtux atque nomnstivi verum primae et tertiae pronomina ftre carent vοcstiis, qnoniam nec se ipsum vocat qdsquam neqne absentem) [*](rssrm. er az. ssxe. 1 γ’ oῦὖν. vide Adn. amit. - 2 ϲυζόγων. cr de pron. 45,4: τὰϲ κατὰ τὸ τρίον, λέγω δὲ τν ἱ καὶ τὰϲ ϲυζύγουϲ, ac ide Argum. -- voῦ τοιοότου verbis signifcatur compelatio personarum, quae in genetivο, da- fivο, aceusafivo px pronomina St exclusis nominibus. 4 ἐπεδείξαμεν: eupra 113, 15seqq. - B παρώϲεται. Βekker confe ri iuboεt 221, 22 poterat siem 182, 2 et [de pr] 115, 16. - 11 ϲύνειϲι, md exstant omem sngκlaεbεε. HSehneider eenferαi iubet 92, 16 ϲυνοῦϲα. 12 τοῦ αὐτοῦ ὑπόντοϲ λόγου, sta at eadem sεbst raeo cfr ad ὑπεναι 72, 11. 118,17. 121,11. 13 -p 368, 4 e de aron. 21, ἐ-10: Εί κλητικὴ ἐϲτι ιλῆϲιϲ τῶν πέλαϲ, ὀρθῶϲ οὕτε τὰ πρῶτα rλητκὴν ἔχει τῶν πρωτοτύπων (καὶ γὰρ περὶ αὑτῶν τὸν λόγον ποιεται) οὕτε τὰ τρίτα, ἐπεὶ ἢ ἄπεϲτιν ἀναφορικῶϲ λεγόμενα, ὡϲ αὐτόϲ καὶ ἐκeνοϲ, ἐκεῖνοϲ ἀνήρ, ὅ’ ἐμέο τυνώπιδοϲ ἕνεκ’ Ἀχαιοί3, δείκνυται ἐν διαϲτάϲει, ὡϲ ἐν τῷ ἐκενοϲ. ὅπερ οῦ προϲίεται ἡ κλητική. et schol. SStepbani in Dion. Thr. 264, 34-36 H.) [*](Ans. cmv., msϲm. scm. m AL.CBb. 1 γ’ οὖν] γοῦν edd., sed nec adversatita nec causalis vis vοcia hic locum hebet. quocfαca γε seperavimus, quod ape inmgεtur cum διὰ τῆϲ ἀντωνuμίαϲ verbis |τῆϲ] τὰϲ l, CB 4 οὐ om B B παρεται sed eupra ἢ παρώϲεται B ante δεύτερον add τὸ .B 6 κοττ- κηϲ A , corz A. idem mmmdum eademque corectio l. 10 et 12 7 ομαι om. E, add A αλλαϲυνταξιϲ A , corr A |ανενδυαϲτοϲ A. β 8 xx om L 11 μὲν em L posterius αἰ om Γϲόνειϲι]ει in ras A καὶ ἐν) fol132ε L | ὲν] ν in aas A β 12 τοῦ αὐτοῦ ὑπόντοϲ λόγου, quae Portas ut soperfua eiecit, eandem sene vim hsbδent atqne κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον, sed idcirco ab Apolloxio nem abiudicanda ( τεϲ) τϲ A LϹ, carectum in Βb β 18 o] ὡ5ϲ Β)

Ἀκόλουθόν ἐϲτιν διαλαβεῖν καὶ περὶ τῶν ἐν ταῖϲ κτητικαῖϲ κλητικῶν. Αἱ μὲν οὖν τοῦ πρώτου προϲώπου καὶ ἕνεκα τοῦ παρεπομένου [*](personam, quam αὐτόϲ et ἐκενοϲ srmifesmt. exceptum est οὖτοϲ, quia hoc pronomine compehari solent qui adsunt. nec recte hic veterum neus ab non- nullis vituperatur. nam non tertia persona impedit, quominus αὐτόϲ et ἔκένοϲ vοcstivο casu proferantur, sed id, quod histertiae personne pronominibδns accidit [eigmfcatio personarum absentiam]. res aperta est, quis nomina quoque omnia eunt fertiae personae nec tamem carent vocativis.) [*](Aaαvκ. β 4ξ. Atque etiam de possessivorum pronominum vocativis disse- rendum est. Hrimae igitur personae vοcativοs admittit et usne et ratio. nam. mibi obstat, quin possessiones, quarum nomina pronominibus adiciantur, sHlo- quamur.) [*]((917, 6-8 B.): πρῶτον μὲν πρόϲωπον οὐ δόναται ἔχειν ἡ ιλητκή· οὐδεὶϲ γὰρ ἑαυτὸν κολεῖ ἀλλ’ οὐδὲ μὴν τρίτον τὸ γὰρ τρίτον ἄπεϲτιν, οὐδεὶϲ δὲ φρονῶν τὸν ἀπόντα καλe.) [*](rssrκ. er Ans. sxao. Β ὄπεϲτι. de pronomine id feitα, quod ad homi- nem pronomine signifcstum pertinet. cfr ἄπεϲτιν de pron. 21, 6. εἰϲ ἀπόϲταϲιν Haysex~: ad distantiam sigmcandam. 4 er de pron. 21, 10: τὸ τν μὲν οὖτοϲ καὶ ἐπὶ κλήϲεωϲ τάϲϲεϲθαι, καθὸ πληϲιάζει, et 21, 22: κλητικὴ tλῆϲιϲ τοῦ πέλαϲ, πέλαϲ δέ ἐϲτι τὸ οὖτοϲ, κλητικῆϲ ὄρα τεύξεται. cum comm. HSehnederi. - 11-p ξ08, 12 exc de pron. 21, 29: ἐπὶ τῶν κτητικῶν (scil ἡ κλητικὴ πτῶοϲ) ἀκω-- λὐτωϲ ἔπὶ τοῦ πρώτου· οὐδὲν γὰρ ἦν ἔμποδών,ὦϲτε τὸν κεκτημένοντὸ κτῆμα προϲώποιϲ.) [*](Ans. cvr., msca. scs. im AlC Bb. 2 Βν] ὅϲην b cum ιλιτκην A , κλητικήν A. idem mendum eademque correctio l. 5. 8. 12 1 Β ἀπέϲτη ALϹ, correctum in Bb. vide Adnotationem exeget. 4 τῷ ἰδιώματι-ταὐτὰ om A. , add A in ng, pro γοῦν scribens γ’oῦν β 6 κατεπέμψαντο A. (ν add A) L, correctum in Βb. cr supra 149, 14. 166, 14 (χρῆϲιν] rλιϲιν A, sed supra scriptum χρηϲιν ab eadem manu teste uttentagio. reeentio manus si χρηϲιν exaruisset, quod Helkerms putabst.ex κλίϲιν genuina lectio ehcienda erst,sciicet κλῆϲιν β 8-9 ν δὲ τὸ οὕτοϲ τρίτον, τοῦτο δὲ παρεπόμενον τῷ τρίτῳ ἐϲτίν, ἐπεὶ. .B, et abd τοῦτο inc. fol133r L. vide in Argumento interpretationem scripturae optimi codicis, quam b recepit (in quo codice τω supra additum est ab A ) | 9 τρίτου] fol55rA |ἑϲτν] ὄντα εἰ eupra ἐϲτι A (post ι res unius litturae) προϲωπου ex προϲωπα factum ab A 1 11 περί κτητικῶν A- ng ( διολαμβά- νειν L | κτητικαϲ] τη in res A2)

Ἥ γε μὴν κατὰ τρίτον ὑπὸ μὲν τοῦ λόγου ϲυνίϲταται· οἷόν [*](220 b) τε γὰρ τό τινοϲ κτῆμα προϲφωνεῖν, ὡϲ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι καὶ ἐπὶ τῶν κτητικῶν ὀνομάτων. καὶ ταῦτα γὰρ ἐν δυϲὶ τρίτοιϲ προϲώποιϲ καταγινόμενα ἔχει χρῆϲιν τῆϲ κλητικῆϲ, Ἀριϲτάρχειε, Αἰάντειε, Τελαμώνιε. ὅπερ ἂν ϲυμβαίη καὶ ἐπὶ τῶν ἀντωνυμιῶν· ϲυϲταίη γὰρ ἂν ἡ ϲφέτερε· οὔ γε μὴν τὰ τῆϲ χρήϲεωϲ ἐγένετο ἡμῖν ἐμφανῆ.

Τὰ γὰρ ἐπὶ δευτέρου προϲώπου οὐ μόνον ἡ χρῆϲιϲ κατέλειψεν, ἀλλὰ καὶ ὁ λόγοϲ ἀδυνατεῖ ϲυνέχειν, οὐχ, ὡϲ οἴεται Ἅβρων, ὅτι διάφοροϲ [*](220 s) ὁ ἐπ᾿ αὐτοῖϲ ἀριθμὸϲ γενήϲεται. «τὸ γὰρ ὑμέτερε», φηϲί, «πληθυντικὸν μὲν ἀκουϲθήϲεται κατὰ τὸν κτήτορα, ἑνικὸν δὲ κατὰ τὸ κτῆμα· καὶ ϲαφὲϲ ὅτι δώϲει τὸ ὑπάρξαι κλητικὴν δευτέρου προϲώπου ἰϲαρίθμου καθεϲτώϲηϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ, εἴ τιϲ φαίη ὦ ὑμέτεροι».

ἔϲτιν οὖν αἴτιον τοῦ μὴ ϲυνίϲταϲθαι τὴν ἀντωνυμίαν τὸ διάφορον τῆϲ πτώϲεωϲ, ἔχοντοϲ τοῦ λόγου οὕτωϲ. πᾶν πρόϲωπον πληθυντικὸν ϲυνέϲτηκεν ἐξ ἑνικῶν ὁμοιοπτώτων, ἐάν τε κατὰ ϲύλληψιν διαφόρων προϲώπων, ἐάν τε καὶ ἐξ ὁμοειδῶν ϲυνεϲτήκῃ. διαφόρων μὲν οὖν προϲώπων, [*](Aaavε. β 4, ln seennda persona pronominum possessivormm non solum usus vοcstii deest, sed hos vοcstivοs ne ratio quidem tueri poesi, idque non. eam obo cansam , quam Habro protulit: in ὑμέτερε diversos numeros intex se qusε4 1pp matαοs esse, plurεlem possessoris, singdarem possessionis. quae si causa esset, ὑμέτερε quidem improbδari debebat, sed ὑμέτεροι vocativus probari.) [*](Asevκ. 4 4θ. immo, verum ni quaeris, casuum diversitas οbstst, quominus seeemdse personne vocativis utsmnr. ubi emim pluxεs personas plnrsli numero denotamns,ibδi quas comψlectimur eiusdem cesus sunt. iem in ὦ ὑμέτεροι duplex secunda persona compellata inesset, possessorum et possessionum. sed possessores cqgitarentur in genetvο casu, possessiones fn vοcativο.) [*](τὰ τρίτα ἡδύναντο μὲν ἔχειν κλητικάϲ, οὐχ εὑρέθηϲαν δὲ ἐν χρήϲει. Βeliodori autem interpretatio ntis Dionysianae Β5, 8. 15. 25 in enumeratione fomarum pronominslium praebδet etiem ὦ ϲφέτερε, ὦ ϲφετέρω, ὦ ϲφέτεροι.) [*](rssrx er Ans. exse. 1 6 de pron. 22, 4: οὐκέτι μέντοι ἔπί δευτέρου (sei αἱ κλητικαὶ τῶν κτητικῶν ϲυνίϲτανται), οὐ) καθάπερ τινὲϲ ψήθηϲαν διὰ τὸ τὸν ἀριθμὸν διάφορον εἶναι. εὲνικὸν μὲν γὰρ τὸ κατὰ τὸ τελοϲ, τουτέστι τὸ κτῆμα, πληθυντικὸν δὲ τὸ κατὰ τὸ ὄρχον, ὅ ἐϲτι τοῦ κτήτοροϲ. πῶϲ γάρ, φαϲι, πληθυντι- κὸν καὶ ἐπικὸν ὑφ’ ἕν κεκλήϲεται 3 εἰ γοῦν ίϲάριθμα γένοιτο κατ’ ἀμφότερα, ϲυϲτή- ϲεται. ultima verbοa rorsnsApollonisna sunt, non uliena, ut HSehneiderputabat. -- 6 ξ12, 13 Pμe XVI 197 204, 24 Β : est proariκπ pessesseorκm prono- minum, duas sgmicare persons, psam quidem quae eeidet, per gmetemm uὅε- qu5, em ter0, quae posSdefur, per omnes casωs. ὦoque seemedαe pemαe pos- sesseum, cum tπ gemetivo edi pse possεssοr infeRegendus, ad quem durigtur semo, εocotiesm queoquee hαδere no χεte5, nisi fgurafe eelmus dieve: fue et non aliene, id est lai potestatem habens, quomodo ego meus sκm. Euripides. ἐγὼ δ’ἔμόϲ εἰμι. sed quemve aαm cavea4 ratonπe, famem ἰn uem nem est. et β 202 206, 1: secandae persomαe, u4 smχra dotum esf, derisαtieua deo nom pofeet Hαρgre vocαteum, quta ece88e e8 gemeαεum prmtsci in so 4eEeleg sn posessore upso, ad quem loquίnur, et vocαφεsm fn pesseszeme, sed possessio secundae per- somae necessurio ve ad prmαm ee ad 3rtiαm persomαm re grTur, quae neturαlier) [*](μns. cxrr., nisϲx scm. m ALBb. 2 ϲυνέχειν] ἐνέχειν LB B 3 αὐτοϲῇ * in ras A , αὐτϲ LB ὑμέτερε] ἡμέτερε LB β 4 ενικον in res A B κμτικην , corr A | ειϲαριθμον A. β θ καθεϲτωϲ A. , ηϲ add A β 7 xo0] τὸ L0 8 οὕτωϲ] fϲl 134 L ιϲα A in ng, quod referendum videtuxr ad ειϲαριθμον lin. B ῇ 8 ὀμοιόππτωτον L | τε ῇ Abd, pro quo ϲυντε8ῆ l, CB post κατὰ idetcx τπν erasum in L ϲύλληψιν] ψ in res L β 1θ ϲυνεϲτήκῃ Βb, ϲυνεϲτήκει AL, ϲυνειϲτήκει C)

Ἔτι δὲ καὶ ἡ χρῆϲιϲ τῆϲ ἐμόϲ τὸ κλητικὸν παρέωϲται, ὅπερ [*](AAaavε. β 47, Praeterea usus vοcativnm dingdsrem ἐμόϲ pronon nis repu-) [*](eεεmt εecamεo: fκs filius sus em tκκz μilέs es4 ills. 6 quames fgmrdme, ε4 supεα dsefua est, dtαma tκ 4pse taκ8 ss e4 domiuus e4 nereus, fem tmαm-- aeum som meeιεs nec fgmrate in Hoc εomemme prSmεm, u4 eumdem et gαsses- sοrem et is sena εαdemque persema cdeαtur αHqets d arν diendo tue, quomodo φtdd Θraeeos ϲέ ἀπὸ τοῦ ϲόϲ feste eodem A pollosto (petet mente supylendum esse numquam dιeκm est).) [*](rserκ. er Ans exse. 1-p ξ18, 6 de pron. 22, 18 Εἰ τὸ ἡμέτερε κλτκῆϲ, καὶ τὸ τούτου ἑνικὸν ὑπάρχει, ὅπερ καὶ ἐϲχηματίϲθη παρὰ τῷ ποιητῇ, εγαμβρὸϲ Ans. mr, msϲa scs. m A l. Bb. 1 2 5 Τρύφων om L.B in A. o ra- sura factum est ex α et ἐθεάϲαντο legituα, sed ν inductom est β 2 post περὶ add τὸν B ( διονυϲιον A. in ras habet exceptis ultimis duabus litteris β B poet γενήϲεται add hoc signum ζ Lo, quo repetito in ng scripfit ἑμν ἐθεάϲατο. in B ἡμὸϲ ἐθεϲατο post γενήϲεται insutum est post ἐλάληϲεν add Τρόφων CB5 4 - 5 τοὕτον κα] fϲl 55v A 1 1 A in ng μεμφομαι ϲε β θ δεότερα om LCB 7 δμέτεροι] desideretur signum vocativi, stque post ea quae lin. 3 pag antec. leguntur, etiam singusrem vocativum eiusdem pronominis desideramus fortasse mle ὑμέτεροι intercidermnt ὑμέτερε καὶ, quibδns additis simu sais indicatum est, ὑμέτεροι quoque vοcatinm esse 1 8 post προϲώπου conlocat ἐϲτνB β 810 ἐγ- κειμένηϲ-τῆϲ om Ϲ β 16 ἐγγινομένηϲ B κλιτικηϲ A , corz A 1 11 ιλιτκη A. corr A β 12 καὶ om B | ἔπερειδόμενοι B ῇ 18 ἐὸν om Β. ab hac vοcε inc. fol 134 L. τὸν ἐκτεεειμένον λόγον] post hanc perversam argumomafionem, qus non soluem vocativus, sed eodem irre nominstivns, dsfvus, accusstivns αo- nominum possessivormm secandae personae condemnaMentur, forsiten Ampeetaverit quispiam stiam senam iHsmm, qua Ap. in Hibro de pronomine 22, 9 utitur: εἰ εἰ κλϲειϲ οὐ πρὸϲ κεχωριϲμένα πρόϲωπα, τὰ δὲ τῶν κτητόρων κεχώριϲται τῶν κτη- μάτων, πῶϲ οὐχί μάτην τὰ τῆϲ φωνῆϲ (seii vocstfi possessivorum secundae pex- sonae) παραληφθϲεται, οὐ δυνάμενα παροληφθῆναι (cᾶachοl.Hien. Thr. p88,3 Β. 918, 4 B. et 265.18 Β. 917, 27B.). sthuins argumentationis ne Prisciani quidem loeis supra exscriptis uum vesiginm est β 14 ε Τhlig, ἔπεὶ codd. et edd. δὲ praeboit A, om l. Bb | παρέωϲται Abo, παρώϲατο L, παρεώϲατο C8 14-p 318,1 ὅπερ ν Ab, ὡϲ LCB)

Εἴρηται ἡμῖν περὶ ϲυνεμπτώϲεωϲ τῆϲ ἐμοῦ, πότε κτητική ἐϲτι καὶ πότε πρωτόἡνίκα καὶ περὶ τῆϲ ζηνοδοτείοιυ γραφῆϲ διαλαμβάνομεν. — πρόδηλόϲ τέ ἐϲτι καὶ ἡ ἐμοί ἀντωνυμία ϲυνεμπίπτουϲα πληθυντικῇ ϲυνάρθρῳ καὶ δοτικῇ ἑνικῇ κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον, οὐ μὴν κατὰ τρίτον· ὀρθοτονομένη γὰρ ἡ ἑνικὴ περιϲπᾶται, ἣ γε μὴν κτητικὴ ὀξύνεται. ϲαφὲϲ δ᾿ ὅτι καὶ ἐγκλιθεῖϲαι αἱ πρωτότυποι ἀποβάλλουϲι τὴν ϲυνέμπτωϲιν. δι᾿ ὃ κἀκεῖνο τὸ ἀνάγνωϲμα οὐκ ἐγκλινόμενον τὴν κτητικὴν ἀντωνυμίαν ϲημαίνει, [*](222 s)

Εἴπομεν καὶ περὶ ϲυνεμπτώϲεωϲ τῆϲ τῶν ἄρθρων, ὡϲ τὰ ὑποτακτικὰ ταῖϲ κτητικαῖϲ κατὰ τρίτον πρόϲωπον ὁμοφωνεῖ, καὶ ὡϲ πάλιν διὰ τὸ τοιοῦτον πτωτικῶν μὲν ϲυνόντων κτητικαί εἰϲιν ἀντωνυμίαι [*](223 b) τὰ τοιαῦτα, [*](μAaαvκ β 48. Ϲoincidentia quaedam de qua iam supra disputavimus haec est. eisdem fomis utuntur genetii singulares pronomiis primitivi personlis) et pronominis possessivi (ἔμο9, co9, oῦ). item coincidunt dativus singularis pro- nominis personshis et nominsfivus pluralis pronondinis possessisi (ἔμοί, ϲοί), ex- cepta tertia persona, fn qus dativus, εἰ recto tenore, circumfexo profertur (οἶ), neminstivus acuitur (cἶ). n omnibδus autem persoris pstst datfvos personalium, qui inclinatum aeemmtum habent, coincidentiam abiere.) [*](Asαvε. ψ 48. Atque eisdem formis utuntur etiam articuli postposifivi et) [*](rssrκ r Anm. sxκa. H εἴρηται: 158.6- 167, 4. - 2 περὶ τῆϲ ζηνοδοτείου γραφῆϲ. exspectatur pluralis τῶν γραφῶν conl. 167.6 et 9. 164, 4 et 11 εἰ 23. ssd videtcx hic γραφὴ non unam Eenodoti scripturam, sed totam Eenodotesm aebmmdi rsfionen sigmifesre. - διαλαμβάνομεν. praesenti tempore Apellonεm in citandis eάpositionibus suis smperioribus uibi quoque uitur, ex. gr. de adv. 147, 16. 180,1. vide Dronkinm lI 64seqq - 4 ad πληθυντκ υνάρθρᾳψ mmmte supplendum εὐθείᾳ (ϲύναρΕροϲ ἀντωνυμία κτητική), ad δοτκῇ ἔuικcῇ supyle πρωτοτύπῳ personlli). ceterum ide ad hoc enuntiaum Adn. emit. - 7—11 e2 157, 3-14. - 12 -p 81B, 7 tangit heac coincidentiam Ap. de pron. 8, 26 et 110, 14 uberiorem de hac re exposifionem fortasse deξt in libro περὶ ἄρθρων.) [*](μns.mr., mscm. sss. is Al. Bb. 1κζιτικη A , κλητική A β 2 ζηνοδότου Β διελομβάνομεν Βb ψ τε A in res et LΟBb, δq L post Lμοί add καὶ cm L in ng et Β. ast sic resfituendus locas aut ita, ut μοί εiciatm, pund. velant ΒSchoemn5 et HSehmeider comm. 0 ad 64, 26 1 4 eme πληθυντcῇ videtcz infercidisse ἐν. nem elia ratio est nudi dafii iuxta ϲυνεμvίατειν verbδum de pron. 16, 25, ubi srfdoϲli dicuntur ϲυνεμτίπτειν τϲϲ γένεϲι in τῶν et τοῦ: Ιo habet cesus im insrmmenεlem. HSchneider comm. ad 64, 26 pro dafiis πληθυντικῇ ϲυνάρθρῳ εἰ δοτικῇ ἑνικῇ scribi vult nominstfvοs |καὶ δεύτερον] fω 135r L β B ἐuικδ] γενικὴ A β 6 δὲ A , 5’ A ceteri | post κα add ε Lῦ ( xἰ om L 1πρωτοταποι A 11 post τὸ A hebet raeursm duarum. litterzxum exxema in linea, εἰ in imino eubsequentis A eme τκην add δο παρελῆπται L β 12 επωμεν A lB, o ex ω fecit A et εἰπομεν deξit b cum 13 τeϲ κτητικcϲ] fϲl 56r A 1 ante τρίτον add τό l. LCB)

Δυϲέφικτόν ἐϲτιν τὴν ἐν ἅπαϲι τοῖϲ μέρεϲιν τοῦ λόγου ϲυνέμπτωϲιν παραθέϲθαι· ἀρκετὴ γάρ ἐϲτι καὶ ἡ προκειμένη εἰϲ τὸ παραϲτῆϲαι τὴν ὑπόλοιπον ϲυνέμπτωϲιν.

Οὐ μὴν ἐκεῖνο ἄξιόν ἐϲτι παραλιπεῖν, δι᾿ ὅτι ἐπὶ μὲν ἀρϲενικῶν [*](De constractione verborum singularis numerl cum subiecto plurativo neutrius generis.) καὶ θηλυκῶν πληθυντικῶν προφανὲϲ γίνεται τὸ ἀκατάλληλον ποιουμένων [*](223 s) μένων ϲύνταξιν τὴν πρὸϲ τὸ ἑνικόν, εἰ φαίημεν οἱ ἄνδρεϲ λέγει, αἱ γυναῖκεϲ λέγει, οὐ μὴν κατ᾿ οὐδετέραν προφοράν, κἂνμ τὸ αὐτὸ δηλούμενον ᾖ μόνον τοῦ χαρακτῆροϲ ἐνηλλαγμένου, εἰ φαίημεν τὰ γύναια [*](prmcmina possseniva tertiae personas, quorum tamen distinctio fEacile ft, quis pronomina cum nomdeibδus inmguntur, articoli postpositi cum verbis. Sn98- cient, quae de his coincidentiis divimus, etiem sd reliques iudiosndss.) [*](Aaavκ β Βθ, illa autem quaestio non est praetereunda, cur si nomina - tirus pluralis generis masculini vel feminini cum verbo singμlsris numeri iungi- tur, incongruentia sentiatur, conαa lateat, quando neutrius generis est ylurslis quod aporema non sοlvitnr.si dicimnshenc esse Βoeotorum consuetumem. neque ita haec incongruentia defendi potest, ut dicator casualia neutrius genecis apta esse respondere) singularis numeri vocibus. nam vοcεs caenali feμione esrentes (cε4ssmodi eεrδa smnt] sine ullo discrimine cum diversis generibus construuntur.) [*](rzscuε. xx Ans.sxao. ~ ἐδείχθη: 85, 19 -28. 86, 14 - ad posterius καὶ vide Adn cx.) [*](Ans. m ε., e4sϲm. sos. m A l.CBb. 1 γόνον] post prius o rssurs parva in A 1 2 ῷ] οἱ A. , corz A ( πατρί] omnes codd. et edd. παιδί, quem lapsum. non Apoonio, sed ibrario sicul deberi verisimile est, quia sopρra 149, 4 et de pron. 106, 23 πατρί legimus 1 Β ηξαϲα A. β ἕ η ἐὸν αυτου A, ἤ ἑαυτοῦ ἐόν L, 5 ἑωυτὸν ἑὸν Β, ἠὲ 5ν αὐτοῦ b. properispomenon ἦε respondet praeceptis ueterum de acemntibδus η vοcuaeinposteriore membro diionctivae inerrogationis. cf2 Lεhrs qu. p. 51 seqq. 1 7 Ἀναδεξάμενα] fol 1s5v L | posterna καὶ idemx ex sntscedonfSbus repetStum vel ex ἀεὶ ortum esse 1 ἕ pot ρημα erasum τα in A B 16 ἐϲτι om Βb | ἀρρενικῶν B 17 πληθυντικῶν om ALϹ, εὐθειῶν πληθυντικῶν add Βb, quod coniecturae debetur. sdffcit πληθυντικῶν ποιουμένων b, nπποιουμενον A, ποιούμενοι LB 1 30 ἐνηλλαγμένον A , sed ulti- mum ν ζastra fn υ mutatum)

Ἕϲτιν δὲ καὶ οὕτωϲ φάναι. ἐδείξαμεν ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ὡϲ [*](μxevκ. ψ ΒB1. Ac sic quoque demonsrsre licet, hanc uurslium nominum cum singuuleri verbo constxuctionem conas no3mam pugna e. eatenus tantum) [*](rssrκ. ar μns. exso. 1 Βοιώτιον. cr Lsεbδon. de fguxis 184 ἴlck.: ἔϲτι δὲ καὶ ἄλλο ϲχῆμα ἀπὸ Βοιωτίαϲ, 5 δὴ κὶ Πινδαρικὸν λέγεται, ὅτι πολλάαϲ αὐτῷ κέχρηται. γίνεται δὲ οὕτωϲ ακεδαιμόνιοι πολεμε Ἀθηναίοιϲ, εελιρρόEων δ’ ἕπεται πλοκαμοί1 dντ τοῦ ἕπονται (rgm. Pinder. 386 BBoeckh, 248 Sehroeder), καὶ εδιήγετο ϲάρκεϲ3 ᾶντὶ τοῦ διήγοντο (rgm.Eind. 286s B., 248 Sehr. qni scho- liastam Philostrati secutusδιοίγετοscripsit),μηροϲ· εκαὶ δὴδοῦραϲέϲηπε νεῶνκαὶ ϲπάρτα λέλυνται1 ἀντὶ τοῦ ϲεϲήπαϲιν (B 135). et ἀΔιάλεκτοι κατὰ Λεϲβξνατα ediae ex Βodeisno Mibro a Ϲramero A0 ~V 272, 3: θηβαῖκὸν τὸ ἐναντίωϲ ἔχον τούτῳ (id est fgurae Ϲumsnorum, qui τοῖϲ ἑνικοῖϲ ὀνόμαϲι πληθυντικὰϲ ἔπάγουϲινν ἔπιφοράϲ) πληθυντικὸϲ γὰρ ἀρϲενικοῖϲ καὶ θυκοῖϲ ὀνόμαϲιν ἔπιφέρουϲ ῥπάγουϲιν ἐνικ, ὡϲ τὸ ἔτου δ’ ν τρεῖϲ κεφαλαία (Hes. theog. 521, ubi tamem τῆϲ δ’ legi- tur: nam de Ϲhimaera verba dicantur) - Β ὡϲ λανθάνει, qui fat, *t lafeat. -- 6 vide Adn. crit. - 6 7 ὡϲ ὅτι. idem pleonasmus apud Herodianum H. posod. ad Α 385 (B 75, 23 Lix), sed Ap. de coni. 237, 23 pro redito ϲ ὅτι recte ESehneider ὡϲ ὅτε scripsit ὅτι ὡϲ apud Apollonium habemus supra 125, 20 et. iura 264, 13 εἰ de pron. 108, 27, quibδus locis antecedit ὅλον aut ϲαφέϲ. vide PSehneideri comm. 1B1 ad 108, 27. - 7 ἐν μὲν τοῖϲ ἀπτώτοιϲ. opposium cogitattr: ἐν τοῖϲ πτωτικοῖϲ οὐκ ἀδιαφορε ή τῶν γενῶν ϲύνταξιϲ. - Iθ ἐδεξαμεν: 201,15seqq.) [*](μns. mr., mscs. scs. m A1.Bbδ. 1 βοιωταιον L. β B ἀχεῖται] prius α et aeeentus supra ι debentur A qnid A~ pro α scripserit, incertum. Hoeckh v’ post verbum inseruit, Schroeder cum Hergio scr. ἀχεῖ τ HΙebode ἴϲωϲ ἀχe ταὶ 5 ωϲ) οϲ A L, corr Lh. hic inc. fol13e~ L posterius τὸ om L 6 γένcυϲ] λόγου A, ssd supra scr. γενουϲ ipsa manus prima 1ἡ τοῦ -λόγον] videntur εub- iectnm verδi εἰ οbisctnm partes ρuss inter se commutasse et scSbendnm esse: τὴν τοῦ γένουϲ ϲὐντοξιν δπειλύει 5 λόγοϲ, quo fseto ὅϲ ὅτι ex λόγοϲ pendet. αἔexemem ἀmmarts nemΕris3 αomsrseetiosem aem εtsdlet vtuperuieme Haee eeememzo. eΕr sidddiem corroptllem de pron.15,3 etAdn.erit ad 65, 6 huius ed. Hξehmsdder uaditam scmipturam dεfondit sic interpretetus: Eeiaesεeegs Eet das eersdsdedme eeeElgλt, d. λ. der Lmetand, da6 cr es ier met dea Mearum sa tua λae, die ratio, de af dem eemocsgen Emmὲem μsende HRege, aid desλam5, eod eftea (nzελ Anmhme maneher) eine δeeomdere PceaedseHa eesdm dem ἄeursm ud dem Sξnagεdar ἔemtάsdde. st praeter εHa dedideramns εlternm locum, ubi ῶϲ ὅει vel ὅτι ὡϲ caussem babent vim 1 7 μὲν vetϲ Ιhlig, μόνοιϲ codd. et edd. 9 dπαϲι) παϲ L. ( γένεϲι A , ν add A 16 oὅω CBb)

Παρὸν κἀκ τῶν πρώτων καὶ δευτέρων προϲώπων διελέγξαι τὸ [*](feri potest ut eliqua orationis pars cum aliis incongruam coniunctionem ineat, qusenus ipsa quoque discemit ea, quae vocibus, qmbuscum coniungenda est, diseermuntur: velut temporalia adverbia incongruenter cum verbδis ienguntnr, si eliud tempus signifcent ac vαbε, sed temporum discretionis expertia adveαbia numquam in huiusmodi incngruentiam incident. atqui verba distinguunt nu- meros iliaque, numquam distinguunt genus mascdlinum, femininum, neutrum. idarco in verbis eum nomine congruentex construendis nulline est momenti genus hοins nonnis, magn1 momenti est numerus eius.) [*](Aaαvκ. β B2. Mormse repugnare nominativum pluralem neurius generis) [*](assrκ. r Ans. exso. 1- 2 ὡϲ τὰ ἔπιρρήματα ἐν ἀριθμῷ. mbaudi οὐ γίνε- ται κατάλληλα. 2 χωρὶϲ εἰ μὴ κτλ. aiei sν (c2 12, 21. 123,10. de pron. 91, 8. de adv. 195, 9) ipsa numerum siyuιcant, velut δίϲ. cx Dion. Thr. 76, 1 . - 2—3 οὸδ’ ἐν διαφόροιϲ χρόνοιϲ. rurεns subaudiendum γίνεται ἀκατάλληλα. -- 4 παρεθέμεθα: 203, 24. - B ϲλὲ’ οὐδὲ γένοϲ. cogtsmdo supplendum ἐπδεξάμενοι ἁμαρτάνονται παρὰ τὰ γένη - Β γινώϲκειν. cfr 144, 25. 339, 9 et 15. ac vide εἰδέναι in ndiee graeco. - 11 ϲυμπληθυνθήϲεται. cf 236, 3. - 13 14 e2rr Aristonicus in schdl. A ad B 135 (p 61 Hs): ὅτι κατὰ τὸν αὐτὸν ϲτίχον καὶ ἑαυτῷ καὶ ἦμῖν ϲυνήθωϲ ἐξενήνοχε τὸ λέλυνται καὶ ϲέϲηπε.) [*](Ans. omr., mscs. sem. is Al.)Bb. 1 γίνεται] in A raa unius litterae ante ν 2-3 δηηλ.-αὐτὰ om B 2 δηλώϲειεν b, δηλώϲει LϹ, δηλωϲη A. Γ οδ] οὐκ codd. et edd. 1 Β διαϲτείλειε χρόνον] ειλειε in ras A, εε ex ἐϲ, ut videtur, factum ab L~. χρονωι A, χρόνῳ B, χρονω L. accusativum b ab Lmmithio accepit. fortasse dativus retinendus et activa verbi forma, quae in AA. recentiori m noi debetux, in διαϲταλείη mutanda est 1 4 post καadd ν | οϲ] cὖ (sic) in res ser. et ϲ ediamter it 5 παρὰ] περὶ B 1 6 δὲ] δὲ B | 7 προϲώ- πcυ L Γκαὶ dλλα] fol13ev L β Β καταγίνονται L ὠφείλει A | γορω *χηματ] Eol ev A 1 8 5) καὶ O |post 5 add τὸ B A8 ng πωϲ τοιϲ ουδετεροιϲ ϲυνταϲϲονται τα ρηματα S 1θ δὲ] aptius esset γὰρ ἰϲαφὲϲ om L , add L 1 14 ϲέϲηηπται L (sed αἱ in ra) et B 15 παρων AL, sed ab L correctum 1 προϲώπων om l.ΟΒb, adraeum in A)

Αἴτιον μέντοι ὑπολαμβάνω τοῦ παραδέξαϲθαι τὴν ἑνικὴν ϲύνταξιν τὰ ῥήματα οὐκ ἄλλο τι ἢ τὴν ὁμοφωνίαν τῆϲ εὐθείαϲ ὡϲ πρὸϲ τὴν αἰτιατικήν, ὅπερ οὐ παρείπετο τοῖϲ τε ἀρρενικοῖϲ καὶ θηλυκοῖϲ. δι᾿ ὃ καὶ ἐν τῇ εὐθείᾳ προφανὴϲ ἡ ἀκαταλληλότηϲ γίνεται ἐν τῷ οἱ ἄνδρεϲ γράφει, οὐ μὴν ἐν αἰτιατικῇ· ἐν μεταβάϲει γὰρ τὸ πρόϲωπον νοεῖται τοῦ γράφει, ἄνδραϲ γράφει. ἀναμεριϲθεῖϲαι οὖν αἱ πτώϲειϲ ἐν ἰδίαιϲ φωναῖϲ διέκριναν τό τε κατάλληλον καὶ τὸ ἀκατάλληλον. οὐ τοῦ τοιούτου δὲ παρεπομένου κατ᾿ οὐδέτερον ϲχῆμα ϲυνέβαινε τὸ μὲν ἕτερον φυϲικώτερόν πωϲ ἔχειν, λέγω τὸ κατ᾿ αἰτιατικήν, φέρε εἰπεῖν γράφει τὰ παιδία, ὡϲ εἰ καὶ γράφει τοὺϲ παῖδαϲ· καὶ ἐπεὶ ἐν μὲν [*](225 s) τῷ ἀρϲενικῷ οὐχ αἱ αὐταὶ φωναί, γράφει γὰρ οἱ παῖδεϲ, ὅπερ ἦν ἀνακόλουθον, ἐν δὲ τῷ οὐδετέρῳ ταὐτόν, τῇ πρὸϲ τὴν αἰτιατικὴν ὁμοφωνίᾳ [*](cum singdai numero verbοi coninonctum, etiam ex prima et secunda verbδi persona demonstrare licet. nam si φιλοπονῶ παιδία ὄντα abnorme est, φιλοπονε παιδία ὄντα non potest non abδnormme esse.) [*](Asevκ. β Bξ. Βi quis autem interrogabit, cur haec incongruentia admissxλ sit et lstest, respondendum est, causam positam esse in coincidentia nofdina- dτi et accosativi nominum neutrius generis. εἰ enim bi cesus propriis termi- nstionibns utuntuα, quod faciunt in mascuino genere et feminino, statim senfitur) [*](τxsrm xv μ3nm. exso. 1 ϲχῆμο. guva symfαctca, αbmorms coaeructto, ut l. 1 pag seq et 209. 8. 11. 17 aHhi. 10 ἀναμεριϲθeϲαι. ϲὰ pag seq. l. 6 et Adn. exeg. ad 157.5 huios ed. - I2 κατ’ οὐδέτερον ϲχῆμα, tπ fxema neurus geεrs. I4 κdὶ ἔπεὶ. exspectatur ἀλλ’ ἔπεὶ, sed etiam copulaiva coxiunctio ferri potest. quenεαm in neutro gemere om omnes casus yroprts sfuafur smts, sed ominomips eodfem qua accusatess, pr4msm u5i αeemsααess est τὰ παιδία, αomgruemfer 4εmgfur cum sngddαεi numero erὸ4 deefe quta ln mascumlsἐ qqmtdem. gemere omine πάῖϲ unter se Mi erunt aominetiuus e3 αeemsαteus yurαls, sed som. dfgrust ln neutro παιδίον, H4c late εneemgruemtiα nomiπαfiei plsrds cun sngu- lαr cero cosruc t. - Πᾶ ὅπερ ἦν ἀνακόλουθον ant ita interpretsmdum est: id quood ex es quae nodo demus feomgrum est, aot sic: cuod unαomgrutem e88663,. si dieretεr. cr Adn. crit. ad 22, 15 huius ed. - 16 ad ταὐτόν si quid supplosi debet, ϲχῆμα est.) [*](μns. cvr., μastm. scs. m AΒb atque L usque ad lin. 7. 1 φιλοππονουνμεν A, sed secundum ν indnetum 1 3 φιλοπονῶ] ῶ in ras L ἔτι om A b, add Al.B ταὐτὸ CB β 3 μὲν om Βb φιλοπον5] εἰ in res A. 1 4 ente ἀπόδειξιϲ add ἡ A, sed adrasum est β 7 τε om Β (ἀρϲενικὸϲ Lb. ceterum hac voce teminatur codex L de uno folio adnexo viHioris chartae vilioMisque scriptuαae, quod continet ex libro tertio extremo quaedam, vide Adn. crit. ad 301, 9 1 8 ἀκαταλληλότηϲ) primum α om A , add A 1 1 posterius τὸ om Ϲ ου om 9 , add A ) 12 τοῦ om Β β 13 αιτιατιατικην A. β 14 τοϲ] ϲ om A , add A κἀπεὶ AλBb ) 15-16 ὅπερ-ταὐτόν]ἐν δὲ τφ οὐδετέρψι ταὐτόν, ὅπερ ἦν ἀνακόλουθον codd. omnes et edd., rsieeit EhHig 16 ταὸτὸ sine ν B τη ex τηϲ facum rasαa in A)

Ἐξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τῆϲ καθολικῆϲ ϲυντάξεωϲ τῶν ῥημάτων, [*](Quae iam explicari debeant in verborum syntaxi exponenda.) ἣν πάνυ διείληφα πολυμερεϲτάτην οὖϲαν δεῖϲθαι οὐ μετρίαϲ ἐπιϲτάϲεωϲ· 1. αἵ τε γὰρ παρεπόμεναι ἐγκλίϲειϲ λόγον ἀπαιτήϲουϲι τῆϲ ϲυντάξεωϲ, καὶ 2. οἱ ἐν αὐταῖϲ ἀναμεριϲθέντεϲ χρόνοι, καὶ 3. ἡ ϲυμπαρεπομένη διάθεϲιϲ, ἐνεργητικὴ οὖϲα ἢ παθητική, καὶ ἡ μεταξὺ τούτων πεπτωκυῖα μέϲη, οὐ προϲχωροῦϲα οὐδετέρᾳ, κοὶ 4. τὰ ἐγγινόμενα πρόϲωπα ἐν τῷ καθόλου ἢ μερικῶϲ ἢ οὐδ᾿ ὅλωϲ, καὶ 5. εἰ ἅπαϲιν ϲύμφωνοί εἰϲιν αἱ. δύο διαθέϲειϲ, ἥ τε ἐνεργητικὴ καὶ ἡ παθητική, 6. τίνα τε αὐτῶν πλαγίαιϲ θέλει ἐπαρτᾶϲθαι, καὶ πότερον ἀδιαφόρωϲ ἢ κατὰ μεριϲμὸν τὸν δέοντα τῶν πτώϲεων. εἰϲὶ καὶ ἄλλαι ἰδικώτεραι ϲυντάξειϲ τῶν προκατειλεγμένων, ἃϲ κατὰ τὸ ἐπιβάλλον διακρινοῦμεν.

Ἡ ἀπαρέμφατοϲ ἔγκλιϲιϲ διϲτάζεται πρόϲ τινων εἰ ἔγκλιϲιϲ καὶ εἰ ὅλωϲ ῥήματα τὰ ἀπαρέμφατα· «Τί γὰρ μὴ μᾶλλον ἐπιρρήματα ἐκ ῥημάτων γενόμενα;» καὶ εἴη ἂν τὰ ϲυνηγοροῦντα τῷ λόγῳ τοιαῦτα. [*](c. XIII.) «Τοῖϲ ῥήμαϲιν ἐξαίρετοϲ παρέπεται ἡ ψυχικὴ θιάθεϲιϲ, ὅπερ οὐ ϲύνεϲτι [*](226 s) τοῖϲ ἀπαρεμφάτοιϲ, καὶ τὸ ἐν ἀριθμοῖϲ καὶ προϲώποιϲ καταγίνεϲθαι, ὧν τῆϲ διαφορᾶϲ οὐκ ἔτυχεν τὸ ἀπαρέμφατον, καθὸ καὶ ἡ ἐξ αὐτῶν [*](227 b) [*](Aaαvε. β ΒΒ. infinitivus num revera modus sit verbδi, num ommino verbum, abo nonnυllis dubitatur: in adverbiorum potius numero habendum eum esse autumant. quam sententiam quae defendere posse videntur, haec sunt: orborum proprium munna est, ut animi aectom vel inclinafionem indicafivo, optativo, imperativo, coniunctivὸ signifeent inθnitivus vero nihil huiusmodi indicet. nec numeros personasve distinguit, quod verba faeinnt. ide etiem parfcipium, quod ex verborum classe exclusum est, quia nec animi sfectum nec personas denotat. quod si iure ft, eodem iure excludetur infnitivus, quam- quam temporum et generum (activi, passivi, medii) distinctio ei cum verbo com - mimis est.) [*](rssr~κ. sτ μns. exso. iseqq Prsc.XVII 40 224,23 Β.: A5 aMnuto 4nepdt expeere serbi ordfinotioem A pοllontus, ostendens hoc eerῥum geerale esse et pro omni posse accpi modo eerborum. Et er quae ex rhematico Apollonii abMaerobio, Prisciano,Ϲhoerobosco sumpta sunt (videMus.Hhen.1864 3θseqq) Maerob.Excerpta Βcbiensia in Felii Gramm. lat V p644,13 (capVI §1 p291 lan.): 2nfnifum modum oueιdam minime haδenadμm incer eerδa exstmαn4, quta neque numrum et persenam, quae nerὸi pronrα sun4, desgα4, sed αdeerδms ρotiuz temporis αdpiicare eonantμr. Prisc. II § 64 422, 8 L : qμuuιdam dubitaeeruunt, an verὸα sn4 haec, e afer ρdprὸiα mαgs ponπefdα eemsuerunt, quod aec numeros nec persoπαs nec eήectus αisrmi certos habent e4 egen4 semper dius eerδts, scot aderha. Ϲhoerob. in Theodos. H 6, 27 B. 473,18 ~.(et eadem HΙ 209,34 Β. 712,10 .): εἶπωμεν, πῶϲ ἀμφιβάλλεται ἡ ἀπαρέμφατοϲ εἰ ῥῆμά ἐϲτιν οὕ. δὲ γινώϲκειν ὅτι π3ν ῥῆμα θέλει ἔχειν πρόϲωπα, θλει ἔχειν θέλημα ψυχῆϲ, θλει ἔχειν ἀριθμούϲ· τὰ δὲ ἀπαρέμφατα οὐδὲν ἐκ τούτων ἔχουϲιν . . .ἐντεῦθεν οὐκ ἄρα ῥήματά εἰϲιν. Ceterum vide ad totam hanc de infnitii natura disputationem, quae usque ad 251,14 pertinet, Schoemanni opusc.~ἴ 235seqq - B ad ἔν ἀριθμὸϲ vide Adn. crit. - 6 ad ἡ ἐξ αὐτῶν (id est τῶν ῥημάτων) μεταληφθeϲα μετοχὴ eft 272, : καϲὶ τὰ ὁποτακτικὰ (verba modi coniunctivi) ἐξ αὐτῆϲi.e. τῆϲ ὀριϲτιτκῆϲ) μετείληπται.) [*](Ans. ϲmἀr., nasϲm. scs. ικ AΟBb. 11 Ἡ -τινων om CB |post εἰ add ἀπαρέμφατοϲ B ξ γινομενα ἄϲ , ι in ε mutavit Α τοιαῦτα Ab, τοϲαῦτά τε καί τὰ τοιαῦτα Ϲ, τοϲαῦτα καὶ τοιαῦτα Β β 4 A in ng περί τῶν κλίϲεων καί διαθεϲεων ἐξαίρετοϲ A Ϲ (in A videtur raεurafactum esse ex ω), ἔξαιρέτωϲ Βb, sed adiectivum intolersbfle non est παρέπεται hlig, παράκειται eodd.et edd., quo tamen verbo nusquam sigmifcat Ap. pstti orationis aicui aceidentfa. haec iam ab Dionyzio Thr. seaper παρεπόμενα vocantux (ide 24, 6. 46, 5. 60, 3. 62, 1. 64, 1 O.), iisdemque de accidentibus ab Ap.tam verbum quam parcipfum saepe usmrpatur. vide ex. gr. 48, 22. 105,12 et in antec. pgina lin. 5 εἰ 6 et 307, 8: ἐν ἄλλοιϲ μέρεϲι τοῦ λόγου ἐξαίρετά τινα παρέπεται β B dobδitavert quispiam de ἔν ἀριθμὸϲ verbis proptex subsequens ή μετοχὴ ϲτερουμένη τῶν πφοκειμένων,nam puticipium numeris non ca et sedtuentr πxaditam scripturam, εἰ quidem opus εεt, toi in Testim. ex Maorobio,Priscisno, hhoercbosco esscripti)

Πόθεν δέ, ὅτι ἐπιρρήματα; 1. «Καθότι ἔγκλιϲιϲ μὲν διάφοροϲ φοροϲ κατὰ ϲύνταξιν τοῦ αὐτοῦ προϲώπου οὐ παραλαμβάνεται· οὐ γάρ φαμεν γράφειϲ λέξαιϲ τι τῶν τοιούτων μὴ δυναμένων παραλαμβάνεϲθαι, ἀλλά φαμεν θέλειϲ γράφειν, ἀναγινώϲκειν βούλει. — 2. ἴδιον δὲ ἦν ἐπιρρημάτων τὸ ϲὺν ῥήμαϲι παραλαμβάνεϲθαι προτακτικῶϲ ἢ ὑποτακτικῶϲ, ὅπερ παρείπετο τῷ γράφειν θέλω, θέλω γράφειν, ὡϲ εἰ καὶ Ἑλληνιϲτὶ λέγω, λέγω Ἑλληνιϲτί. — 3. καὶ ὡϲ [*](Aaevκ. ψ BBθ. ln adverbiorum numero habendum esse infnitivnm, hoc modo demonstrare consti sunt. ε1. humquam (fn eodem enuntiato) duo diverzi moξi praedicantur de una persona, velut γράφειϲ λέξαιϲ dicere non licet, sed licet γράφειν θέλειϲ (sicut οὐκ se dliad adserbim cmm θέλειϲ dπeg potest]. - 2. adverbia aut praeponuntur verbis aut postponuntnrq item infnitivi. - 3. ut Ἑλληνιϲτίenuntiatum absolvit sdiunctολέγω verbo, ita γράφειν, εἰ additurθέλω. —) [*](rssrε. er Ans. sxsu. 2 ἰδέαϲ emis. cfr 46, 21. - ἀπεβλήθη. cr de cοnm. 226, 13: οὐκ ἀπόβλητον τὸ ναί τῶν ἐπιρρημάτων. ad totam sententiam cf Macrobii, qui rhematico Apolloniano utebatur, Exc. Perisins V e21, 38 Eeῦ. l 263, cap. LL § 4 la.: hoc ecam addunt: si a5 so quod est γράφω cum Ml γράφων, ιαm eerὸum nem fictur, sed poεtcpimπ, quta ddtimαm mufat ef personam αmtt3t4, cur non e4 γράφειν n derum nomm nmtgre3 ex nerὸo, cum nom solum Hnem moeeat, sed etiam sigmicationem personae nuemerque perdαtP - Β ἡ υνοῦϲα διάθεϲιϲ. genus activum uel posseum eei mediim, quae inniics quoqu4e sunt. -- 5 Τόεν δέ: mente supplendum λέγεται, eἰρηται. 5- 8 Macrob. Exc. Paris. e21, 25 E. EX 1 L : asΒεus ἐγκλίϲεωϲ εerbmm erbo elsriue isaactm* efHαtsmsum(quis caim dicat βουλοίμην λέγω, λέγοιμι βούλομαι, γράφοιμι τρέχω7) oparemphatmm vero cum queibet modo iuneum μact4 smmsmm: θέλω γράφειν, θέλε γράφειν, ἐὰν θέλω γράφειν, εἰ θέλοιμι γράφειν. simifεr et apmd Laφos e. q. a.- Ϲhoeroboscus in Thsodoiom I e.32 Βilg.473, 23 6. (εἰ Dε10,e Β.η12.17 6) ipse quoque Apollonii rhematico usne in explanandis Theodosii canonibδus verba - libne: ἄλωϲ τε δὲ οὐδέποτε δύο ῥήματα ἄνευ ϲυνδέϲμου παραλαμβανόμενα τέλειον λόγον ἀποτελοῦϲιν· οὐδεὶϲ γὰρ λέγει τύπτω ἀνfγνωθι . . ., ἀλλὰ μετὰ ϲυνδέϲμου, οἶον τύπτω καὶ ἀνάγνωθι . .. τὰ μέντοι ἀπαρέμφατα παραλαμβάνονται ἄνευ ϲυνδέϲμου μετὰ ῥημάτων καὶ ἀποτελοῦοι τέλειον λόγον, Φϲ τὸ βούλομαι ἀνα- γινώϲκειν . ..θέλω γράφειν. - ξ11 cfr de adv. 125, 18: τὸ δέον ἐϲτίν ἡ πρόταξιϲ, καὶ τὸ ὑποτεταγμένον δυνάμει ἐϲτίν ὑπερβατόν ἀλλὰ τὸ ϲύνηθεϲ τοῦ λόγου ὡδϲ ἔν ϲῳ τὴν ϲύνταξιν ἐποιήϲατο. Macrob. Exc. Pariins V 681, 30 E. cap.LΙL β 2 L: dicmntque adeerhum esse magis, quia ifnrtum, scit4 αderὸiem,) [*](μns. o r, mscm. scs. m ABb. 1 μετειληφυῖα C 2 5 om A , add A 4 rαδὸ CB ( κα] ἅλ’ β 4-B καὶ-μετοχαί om B 1 καθότι -διάφοροϲ]. xm ἔγrλιοιϲ διάφοροε B i 6 prius οὐ om A. β 7 λέξαιϲ] λέξαι CB post τοιούτων add γῶν b Γ μὴ om A,habδent C (enpra versum) et Bb 8 ἀλλὰ erasum. in A, om CBb pontt φαμὲν add δὲ A3Bb | βουλή A. , corr A β 2 επιρρημα εἰ τ snpra α A, inem in ματων corr A προϲτακτικοιϲ ἄϲ, οἱ in ω corr A 1θ υποτακτικοιϲ A. , corr A τῷ] τὸ A)

Ἄλλ᾿ ἔϲτιν γε πρὸϲ ταῦτα φάναι. καὶ πρὸϲ μὲν τὴν ϲύνταξιν [*](Refutantur qui infinitivum non verbi modum, sed adverbium esse opinantur) τοῦ θέλω γράφειν καὶ τῶν τοιούτων, ὡϲ οὐκ ἐν τῷ καθόλου δίδοται τὸ κατὰ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου διαφόρουϲ ἐγκλίϲειϲ μὴ παραλαμβάνεϲθαι· φαμὲν γὰρ ἐὰν ἀναγινώϲκῃϲ πρόϲεχε, ἐὰν διαλέγῃ ἐπίϲτρεφε ϲεαυτόν, πρὸϲ τῷ μηδὲ ἐν τῷ καθόλου τὴν τοιαύτην ϲύνταξιν διήκειν· φαμὲν γὰρ προαιροῦμαι ἀναγινώϲκειν καὶ φιλῶ γράφειν, οὐ μὴν γελῶ γράφειν οὐδὲ ϲκάλλω λέγειν, ἅπερ εἰ κατὰ τὸν λόγον ἦν τῶν ἐπιρρημάτων, οὐκ ἂν ἦν τι ἐμποδὼν τὸ τὰ ἐπιρρήματα ἐπὶ ῥήματα φέρεϲθαι.

Ἔϲτιν οὖν τῆϲ ϲυντάξεωϲ αἰτία ἥδε. τῶν ῥημάτων μέν ἐϲτιν ἐμπεριεκτικὰ πραγμάτων, ἐφ᾿ ἃ καὶ ἡ ὁριϲτικὴ ἔγκλιϲιϲ ἐπερείδεται καὶ αἱ ὑπόλοιποι, ὡϲ τὸ γράφω, ἐρέϲϲω, τύπτω· ἃ δὲ [*](Aauvν. β 57. Attamen mrant,qui infnitivum adverbiorum classi ascribunt. ac primum falsum est sαgumemtum ex θέλω γράφειν similibδusque ennontiatia petitum: numquam de eadem persons in uno enunfiiato dnobus modis verbalibus praediesri. nam ofensione caret ἐὰν ἀναγινώϲκῃϲ πρόϲεχε, similis. Accedit. quod infnitivns non, sicut adverbia, omnibus eum verbis consrui potest: nam προαιροῦμαι ἀναγινώϲκειν ut θέλω γράφειν dicere licet, non licet γελῶ γράφειν.) [*](Aaαvκ B8. Ϲausa autem, cur alterum liceat, altermm non liceat, haec est alia verba signifcant aliquem actum, qui quani fundamentum frmum idο-) [*](rxsnκ. er μAns. exse. ΒB - ξ24 , ξ conferentur rursus qui rhematico ApcHlonii usi sent. Macrob. Exe Pszisn. V e22.10 E M3 ἐ e .: nec omne ἀπαρέμφατον es4cumque eer5o ιεncfum smsum exprimit, sed Βs tntsm quae ntΘαm rem per se dιctα stgmααnt, quae α5 ~Βs προαιρετκά, α5 λis αrbtraria non αbsmrde vocari possu4t4, qeα per 4psa stgmdfctur, d4spoetoem sss amorem se arδifriεμm subesse nobe rei adhuc 4ncerfae, sed per αdiunctionnπem eerbi alterius e3φprimedαe. nom ἐϲθίω μετὰ τοῦ τύπτειν aut περιπατῶ μετὰ τοῦ πλουτεν ιmπgνon possunt. Ϲhoerob. in Theod. II 7, 29 Bθ. 474, 28 6. (eadem II 211, 31 B. 714, 22 .): περὶ δὲ τῆϲ ϲυντdξεωϲ, ὅτι ὄνευ ϲυνδέϲμου παραλαμβανόμενα τὰ) [*](Ans. emr,cscs. scs. mACBb. 4 - 5 φαμὲν-διήκεινeici vult PCSohoemsnn nepos comment Macrobisnae 21 adn., qnia in hoc quidem sententierum nexu cereant seno sensu neqne tale quid Apolonius dimise putari poscit, unde pateret, non potuisse eum discsrmere duo ennnfata per ἐάν eonienetionem copulata ab uno atque fn se absoluto. at his eieetia evertitur argumentatio. nam verbδis φαμὲν γὰρ προαιροῦμοι ἀναγινώϲκειν et sequentibus Ap. acm potuit eos refellere vdie, qui dicebant: ex Εὕέλω γράφειν et similibδus apparere infeitivum esse adverbium, neqne enim umquem de eadem persona in nnc enuntiato dici modos diversos sed potuit pogmare Ap. talibons exemylis, quale ἐὰν ἀναγινώϲκῃϲ πρόϲεχε est, siqnidem hoc pro nnc enuntiato habebat, id quod feeit. e Βλr. V p13 Β τῷ] τὸ A. διοικεν β 6 7 οὐ μὴν γελῶ γράφειν om C 7 ϲκάλλω A CBb, καλω A. , quod tritum verbδum non debet praeferri multo rariori ϲκάλλω. inter exempla ab Apollonii asseclis, Macrobio et Choerobosco, usurpata nec ϲκάλλω nec καλῶ invenitur ἅπερ Schoemsx x, ὅπερ codd et edd. β 8 οὐκ Bν ἦν τι ἐμποδὼν τὸ τὰ ὲπιρρήματα om CB b( τι om A. , add supra A , RSchneiderr I469 Il 5 et 11 οὐδὲν ἂν ν ἐμπ. mavult εμποδον A, cfr Adn. er. ad 214, 9 haina ed. τὸ aecn- sativum tuentur 161,3. 176.14 ( ἔπὶ ῥήματα om Pc, add A θ post φέρεϲθαι add ἔμελλε Β, μέλλεν bo cum | ente αἰτία add B | ῥημάτων] ἐπιρρημάτων A, sed επιρ inductum 1 11 ἀπερείδεται Β b, sed eliam quod meliores codd. ex- hibδent ἐπερείδεϲθαι aptum. vide Argum. ἰ ερεϲω A)

Καθὼϲ ἔφαμεν, ἔϲτιν γενικωτάτη ἡ τῶν ἀπαρεμφάτων ἔγκλιϲιϲ, ἀναγκαίωϲ λείπουϲα τοῖϲ προδιαπορηθεῖϲι, τοῖϲ προϲώποιϲ καὶ τῷ παρεπομένῳ ἀριθμῷ, ὃϲ οὐ φύϲει παρέπεται τῷ ῥήματι, παρακολούθημα [*](neumqne est, quo innitentur indicativus ceterique modi non indigentes ullo adξ- tamento verbali elia non actum, sed tantum inclinationem animi denotant, quae poscunt, ut notio sua hand plena compleatur addito verbo quod actum sigmifcet.) [*](Aaαvκ. ὲ 5ξ. nθnitivus generslissimns veαbδi modus est, cui desunt tia,) [*](ἀπαρέμφατα μετὰ ῥημάτων ἀποτελοῦϲι τέλειον λόγον, οἶον θέλω γράφειν, βοέλομαι φιλοϲοφεῖν, ἔϲτιν εἰπὲν, ὅτι οὐ μετὰ πάντων τῶν ῥημάτων ϲυνταττόμενα τὰ ἀπα- ρέμφατα τέλειον λόγον ποιοῦϲιν (οὐδὲ γὰρ λέγομεν τύπτω ἀναγινώϲκειν ἢ περι- πατῶ διολέγεϲθαι), ἀλλὰ μετὰ μόνων τῶν προαιρετκῶν, φημὶ δὴ τοῦ θέλω καὶ βούλομαι καὶ προαιροθμαι, καὶ τῶν ἐφετικῶν . . . καὶ τῶν εὐκτκῶν . . . καὶ ἁπλῶϲ εἰπεῖν μετὰ τῶν ϲημαινόντων Lλειψιν πρλγματοϲ ... Ταῦτα . . . ἔχουοι θέλημα ψυχῆϲ, ἔχουϲι πρόϲωπα, ἔχουϲιν ἀριΕμούϲ, πράγματι δὲ μόνψ ἔλλείπουϲιν . . . τὰ δὲ ἀπαρέμφατα ἐκ τοῦ ἐναντίου πραγμάτων μόνων δηλωτικά εἰϲιν, μὴ ἔχοντα μήτε πρόϲωπα μήτε ἀριθμοὺϲ μήτε θέλημα ψυχῆϲ· εἴ τι οὖν λείπει τοϲ ἀπαρεμφά- τοιϲ, ἀναπληροῦται διὰ τούτων, καὶ εἴ τι λείπει τούτοιϲ, ἀναπληροῦται διὰ τῶν ἀπαρεμφάτων.) [*](rssrim. sτ Ans exso 4 γενικώτατον. eft 31,10. 230,6. 237,21. de adv. 129,ι7. Peec.XVID ἐ 40 224,23EL.: A5 enfsto incit ezpenere verδi rdna- tomaem ApoHomus, osfemdems acc uerὸm geπεrdle esse. - θ τά γε μὴν -πρᾶγμα. cetera verba (quae non voluntatem tentum denotent) per defamitam notionem, quae in eis inest, plenam actionis vel passionis (πράγματοϲ) signiEcaionem acceperunt. 10 Καθὼϲ ἔφαμεν: lin. 4. - 16-p B25,12 c2rr 31, 22-32, 4 et Choerobosc. in Theod. H 7,11-28 Β. 474, 6 .: περὶ δὲ τοῦ μὴ χεῖν τὰ. ἀπαρέμφατα μήτε πρόϲωπα μήτε ἀριθμοὺϲ μήτε θέλημα ψυχῆϲ λέγομεν, ὅτι τὰ ἀπαρέμφατα ὀνόματά εἰϲι τῶν πραγμάτων . . .Τὰ ἀπαρέμφατα ὡϲ ὀνόματα ὄτα τῶν πραγμάτων αὐτὰ καθ’ ἑαυτὰ ὄντα οὐκ ἐγένοντο ἔν τινι, μὴ γενόμενα δὲ ἔν τινι εἰκότωϲ οὐδὲ πρόϲωπα ἔχουϲιν . . . Προϲώπων δὲ μὴ ὄντων εἰκότωϲ οὐδὲ ελημα ψυχῆϲ δύναται εἶναι ...Ἀλλ’ οὐδὲ ἀριθμὸϲ δύναται εἰνmι προϲώπων μὴ ὄντων κτλ. - 1I λείπουϲα τοϲ προδιαπορηθεῖϲι, carens eis, de ouibus smpra) [*](Ans οxr., manca. sca A CB5. 2 δ5ὲ] η in res A ἀναπληροῦτάι Ϲb 4 καθεϲτὼϲ A ,καθεϲτὸϲ ABb 1 6 απηλειφοτα A. 1 ~ καθιϲτηκει A. β 10 poet καθωϲ duae litterae erasae in A. ἡ om A, add ABb ente ἔγιλιϲιϲ fn A. η erasum 11 ane τῷ παρεπομένῳ in A. rasura 12 fre litterarum plsme deleterum nttentagio teste invenitur, quas verisinmile est foisse τοϲ προϲώποιϲ κὶ. iam Schoemsnn, qul ιasuram ignorabat nam Βekker de ea tacet), Hed. 20 adn. haec verba suspicatus est addenda esse)

Ἴδιον οὖν ῥήματόϲ ἐϲτιν ἐν ἰδίοιϲ μεταϲχηματιϲμοῖϲ διάφοροϲ χρόνοϲ διάθεϲίϲ τε ἡ ἐνεργητικὴ καὶ παθητικὴ καὶ ἔτι ἡ μέϲη· ὧν πάντων μετέλαβεν τὸ γενικώτατον ῥῆμα, λέγω [*](quae ceteris modis accidunt. nec in numeros flectitur nec in personas, nec affectum (inelinationem animi) denotat, quae omnia verbo accidere non possunt, nisi quae persona dieitur particeps esse eius actus, quem verbum significat.) [*](ARGVM. § 60. ln omnibus modis proprium verbi hoc tantum est, ut diversa tempora et activam ant passivam aut mediam affectionem propriis flexionibus) [*]((226, 25 seqq.) dubitavimus, scilicet an eorum absentia infinitivum ex verborum classe excludat. sunt ria διαπορηθέντα: πρόϲωπα, ἀριθμόϲ, ψυχικὴ διάθεϲιϲ. de secundo agit lin. 4, de tertio lin. 8. ad passivum προδιαπορηθῖϲ cf 182, 8. Sehoeman* putat προ praepositione Apollonium remittere ad 31, 22 seqq.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 ante δεκτικόν subaudi φύϲει conl. lin. 12 pag antec.; item Lin. 9 ante ἐπιδέχεται. — 10 ad τὰ δέ smbaudiendum ἀπαρέμφατα. — 12— 14 ln rhematico Apollonium ita defnivisse verbum discimus ex Choerob. in Theod. II 3, 22 H. (469, 30 G.) et ex Heliodor scholio in Dion. Thr. 71, 24 H. (882, 20 B.): ῥῆμά ἐϲτι μέροϲ λόγου ἄπτωτον ἐν ἰδίοιϲ μεταϲχηματιϲμοῖϲ διαφόρουϲ χρόνουϲ δηλοῦν μετ᾿ ἐνεργείαϲ πάθουϲ ἤ οὐδετέρου τούτων, προϲώπων ⟨Hel. add τε καὶ ἀριθμῶν⟩ ϲημαντικόν, ὅτε καὶ τὰϲ τῆϲ ψυχῆϲ διαθέϲειϲ δηλοῖ. cfr Prisc. VIII § 1 et 2 369, 2 et 17 H.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 ante προϲώπων add τῶν B | μετηλειφοτων A || 2 post περιπατεῖν rasura 28 fere litterarum in A primae erant οπερ εγγινομενον, ut vemisimile sit rasura repetitionem deletam esse || 3 ame περιπατῶ add μεν A C, quod Apollonius fortasse post αὐτὸ lin. 1 scripserat περιπατοῦμεν] περιπατεῖτον Βb || 4 κτικον εϲτιν] fol 58 r A | προϲωπου A1, corr A || 5 ἐπεγίνετο B | μετειληφοτα A, sed ab eadem manu supra ει scriptum est η et η mutatum in ει. cfr lin. 1 et 9 || 6 prius πρόϲωπα iniuria vult deleri CEASchmidt Beitr. 354 adn.: a priore πρόϲωπα differt sensu alterum, quo significantur flexiones personales. ceterum pro posteriore πρόϲωπα. hebet C πρόϲωπον | μετεμερίϲθη B || 8 ἅπαϲι om B || 9 μετηλειφοτα A || 11 ἐγγινόμενα B | ἐπιγενόμενον] επι in ras A² || 12 οὖν] αὖ Bb || 14 — 15 παθητικη και ενεργητικη et post και erasum η in A, ἐνεργητικὴ παθητικὴ Ϲ, ἐνεργητικὴ ἡ παθητικὴ Bb)