De constructione
Apollonius Dyscolus
Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.2. (Grammatici Graeci, Volume 2.2). Uhlig, Gustav, editors Leipzig: Teubner, 1910.
Ὁ δὲ ἄν ϲύνδεϲμοϲ αὐτὸ μόνον ἐκ τηρήϲεωϲ εἴρηται ὡϲ παρῳχημένοιϲ ϲυντάϲϲεται, ἐξῃρημένου πάλιν τοῦ παρακειμένου. [*](205 s) ἐφ᾿ ἧϲ ϲυντάξεωϲ εἰ ἔροιτό τιϲ, ἐν τῷ γράψω ἄν παρὰ τί τὸ ἀκατάλληλόν τάλληλον ἐγένετο, οὐκ ἔϲτι φάναι ἢ μόνον ἐκ τῆϲ ἀντιλήψεωϲ, ὃ ἀκατάλληλόν ἐϲτιν· οὔτε γὰρ ἀριθμοῦ ἀνθυπαλλαγὴ οὕτε ἄλλου του, ὃ δύναται διελέγξαι τὸ ῥῆμα μὴ ϲυμπληθυνόμενον ἢ ϲυγχρονούμενον ἢ [*](205 b) ϲυνδιατιθέμενον. ἦν δὲ τὸ αἴτιον τοῦτο. τὰ γεγονότα τῶν πραγμάτων ὁ ϲύνδεϲμοϲ ἀναιρεῖν θέλει, περιιϲτάνων αὐτὰ εἰϲ τὸ δύναϲθαι, ἔνθεν καὶ δυνητικὸϲ εἴρηται. τὸ μὲν γὰρ ἔγραψα ἢ τὸ ἔγραφον ἢ τὸ ἐγεγράφειν [*](ARGVM. § 21. ἄν coniunctio cum praeteritorum tantum indicativis construitur idque perfecto tempore excepto. iam siquis interrogaverit, cur γράψω ἄν incongruum sit, non licet respondere, in ὄν voce aut numeri aut temporis aut affectionis vim inesse, ex qua appareat verbo coniuncto alium numerum aut aliud tempus aut aliam affectionem significari. sed haec est illius incongruntiae causa quae facta esse verbo aliquo dicuntur, tollit (negat) ἄν coniunctio, non revera ea facta esse significans, sed posse tantum vel potuisse feri [siquid aliud esset vel fuisset] iam ἔγραφον et ἔγραψα et ἐγεγράφειν denotant ea, quae partim) [*](RESTIM. ET ADN. EXEG. 1 αὐτὸ μόνον cum τηρήϲεωϲ iungendum est, non eum παρῳχημένοιϲ ex sola observatione, non ita ut simul ratio rei perspecta sit. sed subaudiendum est μόνοιϲ ad παρῳχημένοιϲ, atque etiam τῆϲ ὁριϲτκῆϲ ἐγκλίϲεωϲ subaudiendum esse patet: optativum cum ἄν coniunctum, quo ipse saepissim utitur Ap., hic neglegit. εἴρηται, scil ab aliis grammaficis, qui rationem usus. non curant. — 4 ἀντίληψιϲ vocabulum perverse interpretatur Portus: aliud nihil responderi potes, quam ἔν τῇ ἀντιλήψει, hoc est in usurpatione particulae contrarium sensum recipientis, quae facit orationem incongruam. quasi legatur ἐξ ἀντιλογίαϲ. etiam perversius AButtmann, qui hic et 113, 28 idem valere ἀντίληψιϲ opinatur ac latinogermanicum Anticipation! Schoemann * adnotat, pro ὃ ponendum esse ὅ τι, videlicet interrogativum ex ἀντιλήψεωϲ pendens at non ex ge nerali perceptione, qus comoscimus, quid incongruum sit, intelegimus causam. eius usus, de quo sermo est, sed ex cognitione proprii ἂν voculae sensus. itaque videtur tale quid intercidisse: τῆϲ ἰδίαϲ τοῦ ἂν δυνάμεωϲ (cfr 9, 21), et ὃ ἀκατάλληλόν ἐϲτιν ut enuntiatum relativum cum φάναι coniungendum esse: nom licet dicere id quod incongruens est. — 5 ἀριθμοῦ ἀνθυπαλλαγή. vide Argum. — 6—7 μὴ ϲυμπληθυνόμενον —ϲυνδιατιθέμενον. nen eodem numero (ex. gr. plurativo) prolatum atque ὄν, aut non eodem tempore aut non eadem affectione (activa vel passiva vel medi). cfr Argum. et ad ϲυμπληθύνε θαι 224,26. 2363 (54, 17). — 7—9 ἂν et κέν ab Dionysio Thr. inter ϲυμπλεκτικοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ numerantur (89.2 U.) et inter παραπληρωματικούϲ (22, 1). δυνητικόϲ appellatio apud Apollonium etiam infra 265, 15 occurrit idque plurali numero, quis κέν, ut par erat, idem nomen invenit, cuius nominis sensum illustrat schol. Vatic. in) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 περι του αν ϲυνδεϲμου A in mg | 3 εἰ in ras et CBb, om L1, ἢ L | ἔροιτο] φέροιτο L1C, corr L το τιϲ εν] fol 50v A ‖ 5 ἀνθυπηλλάγη LCB ‖ 6 διελέγξει in L. ex διαλῆξαι factum, ut videtur | ϲυμπληθυομενον A, sed 236, 3 A. quoque ϲυμπληθυνεται habet et 224, 26 ϲυμπληθυνθήϲεται | ϲυνχρονουμενον A, ϲυγχρονιούμενον B ‖ 7 ante γεγονότα add μὲ B ‖ 8 παριϲτάνων L (sed παρ in ras) et CB ‖ 9 δυνητικὸϲ] η in ras A2 | αν δυνητικοϲ AII in mg | γὰρ om B)
Αἱ δὴ οὖν λέξειϲ, ὡϲ προείπομεν, ἀναμεμεριϲμέναι κατὰ τὰϲ [*](206 s) ἰδίαϲ θέϲειϲ, τὰϲ ὁπωϲδήποτε παρεμπιπτούϲαϲ εἰϲ οὐκ ἐπιβάλλουϲαν θέϲιν διελέγχουϲιν διὰ τῆϲ ἐξ αὐτῶν ἀκολουθίαϲ. παρὸν πιϲτώϲαϲθαι ὧν ἠπορήϲαμεν ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ καὶ δι᾿ ὧν παραθηϲόμεθα. — τὸ ἐμοί ἐπὶ τρίτου οὐ τίθεται· ὑπὸ γὰρ ϲυζύγου τοῦ οἶ διελέγχεται. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι καὶ τὸ οἶ οὐκ ἐπὶ πρώτου διὰ τὸν αὐτὸν [*](206 b) [*](ARGVM. § 22. Voces quae secundum eam quae eis convenit positionem in sermone distributae sunt [suis locis usurpantur, suos occupant], ipsae normam secutae coarguunt et expellunt eas voces, quae irrepunt in alienum locum: velut ἐμοί in tertia persona dici non potest, quoniam coarguitur οἶ voce, quae illam personam occupavit. neque minos similemque ob causam οἶ prima persona excluditur. αὐτόϲ vero etiam de prima et secunda persons dicitur, quia non exstant pronomina eiusdem elassis (ϲύζυγα), quorum quasi dominium est, nt primam vel secundam personam designent. hinc enim [sc quia formam in alieno loco positam prodit et repellit iusta] fit ut consequenter usurpentur ese voces, quae singulas personas vel alia accidentis diversis formis denotant.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 — 2 cfr Stoicorum doctrinam in Stephani scholio ad Dion. Thr. 251, 4 H. (891. 23 B.): ὁ δὲ παρακείμενοϲ καλεῖται (scil ὑπό τῶν Ϲτωϊκῶν) ἐνεϲτὼϲ ϲυντελικόϲ, τούτου δὲ παρῳχημένοϲ ὁ ὑπερϲυντέλικοϲ, et apud Prisc. VIII § 54 415, 23 H: sciendum, quod Romani praeterito perfecto non solum in re modo completa utuntur, in quo [an qua?] vim habet eius, qui apud Graecos παρακείμενοϲ vocatur, quem Stoici τέλειον ἐνεϲτῶτα nominaverunt, sed etam pro ἀορίϲτου accipitur. — 3 ἀπροϲδεήϲ ═ non patiens, ut 246, 17. 317, 23. — 4 δεδείξεται: ut videtur, in ea lib IV parte, quae periit. cfr 204, 11. — 5—p 289, 2 Prisc. XVII § 175 p 198, 10 H.: Sed ad pronominis ordinandi tractationem redeamus. sciendum quod coniugata pronomina, quae ϲύζυγα Aristarcus vocat, trium personarum primitiva seu derivativa invicen pro se poni per confusionem personarum ideo nec figurate possunt, quomodo nec verba, quia tres solas [lege singulas] voces in tribus personis habent: aei, tui, sui; mihi, tibi, sibi . . . — 5 ἀναμεμεριϲμέναι. vide Adn. ex. ad 280, 3 huius ed. — 8 ἠπορήϲαμεν: 195, 8.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 ἐνεϲτῶϲαν] ϲαν in ras A2. dubitari potest an A ἐνεϲτῶτοϲ scripserit. Schoemann*: melius aut παρῳχημένην aut ἐνεϲτῶτοϲ scripsisset ‖ 2 οὐδὲν om B ‖ 3 ante ἐν add ὡϲ LCB | οτι αυ λεγομεν γέγραφα ἄν AII in mg 4 δέδεικται LCBb, quod RSchneider comm. 267 praefert quia putat Apollonium hic remittere ad eam libri περὶ ϲυνδέϲμου partem, quae periit ‖ 5 Α δὴ] αι η in ras A ἀναμεμεριϲμέναι] ανα om A1, add A2 ‖ 6 παρεμπεϲούϲαϲ L 7 αὐτῶν] ων ex ηϲ factum in L ‖ 8 ἐν om A1, add A προειρημένοιϲ | B ‖ 10 prius καὶ] fol 123 v L | post το παρνα rasura in A)
καὶ ϲαφὲϲ ὅτι τὸ μὴ γενόμενον ἐν προϲώπου ἀκολουθίᾳ οὐδὲ παρὰ τὸ ἀκόλουθον τῶν προϲώπων ἁμαρτήϲεται, γενόμενόν γε μὴν ἐν γένουϲ ἀκολουθίᾳ καὶ πτώϲεωϲ καὶ ἀριθμοῦ οὐκέτι ϲυνοιϲθήϲέται παρὰ τὸ δέον τῶν προκειμένων· ἐμὲ γὰρ αὐτόν καὶ ἡμᾶϲ αὐτούϲ. — ϲαφὲϲ δὲ πάλιν καὶ ἐκ τῶν ἄλλων ἀντωνυμιῶν, αἳ γένοϲ οὐ διακρίναϲαι ἀκώλυτον ἔχουϲι τὴν ἐν τοῖϲ τριϲὶ γένεϲιν ὑπαγωγήν· φαμὲν [*](ARGVM. § 23. patet eas voces, quae carent consequenti in diversas personas flexione, peccare non posse in consequentem personarum usum. si vero eaedem (velut αὐτόϲ) consequenter flectuntur in genera, casus, numeros, ita coniungendae sunt cum ceteris enuntiati verbis, ut non neglegatur norma, quae in utendis his flexionibus observanda est (dicendum est ἐμὲ αὐτόν, non ἐμὲ αὐτοῦ vel ἐμὲ αὐτούϲ). — rursus siqua vox genera non distinguit, ut ϲύ et ἐμοί, non peccabimus copulantes eam cum vocibus diversa genera notantibus, ex. gr. ϲύ cum αὐτόϲ vel cum αὐτή. nam vitium hic nullum est, quia nula forma feminini generis iuxta ϲύ exstat, qua vitium detegatur. — similemque ob causam ὅδε et) [*](TESTIM ET ADN. EXEG 1 — 2 cfr Prisc. XVII § 178 p 199, 6—8 H —3 — 5 Prisc. XVII § 176 198, 17—20: ipse autem et ille et hic et iste et is figurate et pro prima et pro secunda solent accipi, quippe cum non habeant sibi coniugatas primas et secundas, quibus impediantur pro illis accipi. —4 κατὰ ϲυζυγίαν. cfr 181, 23. — 6—7 ἐν τῇ δεούϲῃ ἀκολουθίᾳ, ea qua decet consequentia, quae sane prorsus superflua sunt, iunge cum ἐρρυηκέναι τὸ ἀκόλουθον. — 10 τῶν προκειμένων referenda videntur ad γένουϲ, πτώϲεωϲ, ἀριθμοῦ. — 12 ὑπαγωγὴν. vide Adn. crit.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 γράφει] γράφε A L ‖ 3 τρίτου] ου ex η corr L 5 οἶμαι] fol 51r A. ‖ 7 καὶ—ἀκολουθία om A1, add A2 in mg τὸ om B | προϲώπου] ου in ras L | ακολουθιαν L, sed αν ab L ‖ 8 παρὰ] περὶ B | του προϲωπου A1, corr A2 | αμαρτηϲεται A1, quod ita interpretandum videtur ut vox ipsa dicatur non peccare, ἁμαρτηθήϲεται A2LCBb ‖ 9 ἐν γ. ἀκολουθίᾳ b, ἐκ γ. ἀκολουθίαϲ codd. et ceterae edd. ; 10 ἐμὲ] prius ε in ras A αὐτόν] αυτῶν AL1, corr L3 ‖ 11 αἳ] ὅτι αἱ Hilgard ‖ 12 διακρίνουϲαι LCB | ἀκώλυτον] ἀκόλουθον CBb | ὑπαγωγήν] Kayser* coniecit ἀνθυπαγωγήν, quod 19, 12. 74, 3. 76, 18 responsionem significat, ut saepe passivum ἀνθυπάγεϲθαι idem valet quod responderi vel opponi (e. g. 19, 25. 20, 4. 6. 15. 73, 27. 74, 8. 9; 121, 21. 321, 8). invenitur autem apud Ap. alter quoque usus ἀνθυπάγεϲθαι verbi, quo idem ac substitui significat (velot 12, 9. 22, 9. 293, 26), quem sensum hic Kayser nomini a se coniecto tribuisse videtur, ut dicat technicus, ϲύ ἐμοί similia substitui (pro nominibus) in omnibus generibus st traditae scripturae aliquatenus patrocinantur ei loci, ubi ὑπάγειν Ap. usurpat, 88, 11. 235, 7. de coni. 251, 8: προϲλαβὼν τὸν μήν (scil ὁ καὶ) ἀποδεικτικὸϲ γίνεται, πάλιν ὑπαγομένηϲ ἐναντιώϲεωϲ. fortasse interpretari licet: non est impedita horum pronominum (fn usum) introductio in omnibus generibus)
Καὶ ἐπὶ ῥημάτων δὲ ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ. πᾶϲαι γοῦν αἱ ἐγκλίϲειϲ, μεριϲθεῖϲαι εἰϲ πρόϲωπα καὶ ἀριθμούϲ, τὸ ἀκατάλληλον ϲυνελέγχουϲιν διὰ τῶν ἀριθμῶν καὶ τῶν προϲώπων· ἥ γε μὴν ἀπαρέμφατοϲ τούτων ἀμοιρήϲαϲα ἐπιτρέχει καὶ ἐπὶ πάντα τὰ πρόϲωπα καὶ ἅπανταϲ τοὺϲ [*](οὗτοϲ (som minues quam αὐτόϲ] cum primae quoque personae pronomine iungere licet. — atque etiam ea difficultas hac deliberatione solvitur, quae in ἑαυτούϲ posita est, ubicumque non tertiam, sed primam [vel secundam] personam designat. nam hunc usum falsum esse probaretur, si ἐμαυτούϲ [et ϲεαυτούϲ] exstaret. quonian autem ἐμαυτούϲ (et ϲεαυτούϲ] deest, ἑαυτούϲ sine dubitatione etiam primae [et secundae] personae tribui potest.) [*](ARGVM. § 24. Idem observari potest in verbis. quicumque enim modi in personas et numeros flectuntur, simul produnt hac sua flexione, quae peccata sunt contra personarum numerorumque usum. infinitivus vero, quis horum) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3—4 Prisc. XVII § 178 199, 3—5 H.: ille ego et tu ipse et hic ego et iste ego et omnia tertiae personae pronomina exceptis sui et eius derivativo suus licet et primae et secundae figurate uni eidemque coniungere personae. — 4 προείπομεν¨ 124, 12. — 4 —5 λύεται κἀκεῖνο τὸ ἄπορον. vide 195, 18 —196, 25 cum Argum et Testim. ad 196, 25 — 7 —8 ἀνεξέλεγκτον —ἐποιἤϲατο. pronomen tertiae personae ἑαυτούϲ cum nem coarguatur (condemnetur) ἐμαυτούϲ et ϲεαυτούϲ formis, libere ponitur etiam in prima et secunda persona. cfr ad ἀδεεϲτέραν usus ἄδεια nominis, nbi licentiam significat, 37, 20. 289, 3. de pron. 38, 3. 39, 16. 40, 2. 69, 19. ad comparativum vide Adn. exeg. ad 88, 8 huius ed. — 12 ἐπιτρέχει. cfr 41, 6. 81, 6. 245, 25 ubi verbum cum nudo accusativo construitur.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 αὐτόϲ] όϲ ex ή corr L1 | ἢ] fol 124r L | ϲυ αυτοϲ ϲυ αυτη εμοι αυτω εμοι αυτη A in μγ | αὐτῷ] αυτο A1, corr A ‖ 2 τοιοῦτον LCB ‖ 3 — 4 ὁ αὐτὸϲ-προείπομεν] aptius haec verba legerentur post προϲώπου l. 5 pag. antec. ‖ 3 τῆϲ τοῦ B | ὅ δε A, acc. ab A | ακολυτον A1, corr A2 ‖ 4 ὅδ᾿ ἐγώ evanidum in L | ὁδ᾿ εγω οῦτοϲ εγώ AII in mg ‖ 6 ὰν] om εἰ] η A |διηλέγχετο] η ex ε corr L3 | ὑπὸ] ἀπὸ L1C, corr L2 | ἐμαυτοῦ ALCB, sed in B supra scriptum οὺϲ | 7 καθεϲτὼϲ] καθεϲτὸϲ A2Bb. cfr 27, 7 et 16. 39, 20. 317, 12 et Choerob. ad Theod. II 313, 22 HIlg. 834, 10 G.: ἰϲτέον ὅτι τὸ ἑϲτώϲ καὶ βεβώϲ καὶ τεθνώϲ καὶ γεγώϲ διὰ τοῦ ῡ γράφονται, δηλονότι κατὰ τὰ οὐδέτερα ‖ 8 τῶν προϲώπων A A2LCBb, το προϲωπον A1. cfr ad. κατά cum genetivo coniunctum 80, 19. 99, 12. 107, 19. 259, 19 ‖ 9 κἀπὶ A2LBb. καὶ ἐπιρρημάτων Ϲ | ῥημάτων δὲ] των δε om A, add A2; δὲ om B αἱ om B ‖ 11 περι απαρεμφατων A in μγ ‖ 12 ἅπανταϲ] ἐπὶ πάνταϲ B)
φυϲικώτερον δέ πωϲ καὶ ψυχικῆϲ διαθέϲεωϲ ἡ ἔγκλιϲιϲ ἀμοιρήϲαϲα οὐκ ἐμποδίζεται καὶ ἀντὶ παϲῶν ἐγκλίϲεων παραλαμβάνεϲθαι, προϲτιθεμένου τοῦ ἰδιώματοϲ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ, καὶ πάλιν πᾶϲαν ἔγκλιϲ\ν εἰϲ ταύτην ὑποϲτρέφειν. τὸ γὰρ γράφε δύναται ἴϲον εἶναι τῷ γράφειν ϲοι προϲτάϲϲω, ἀναγκαίωϲ [*](accidentium expers est, indifferenter cum omnibus personis et numeris iungitur rursus cum activam, passivam, mediam διάθεϲιν (affectionem) et tempora distinguat, nen latet, quodcumque cum horum usu legitimo in infinitivis pugnat.) [*](ARGVM. § 25. denique consentaneum est infinitivum, quia affectiones animi personae loquentis [quaw ceteri modi significant] denotare nequit, pro omnibus aliis modis usurpari, si adicitur id quod alterius modi proprium est, atque omnes alios modos in infinitivum [ex qua generalissima verbi forma originem ducunt] reverti posse, velut pro γράφε imperativo dicere licet γράφειν ϲοι προϲτάϲϲω, ubi ad infinitivum accedunt quas ipse designare non potest significationes personae et iubendi.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 παρά ut 31, 3. 196, 1. — 4 ψυχικῆϲ διαθέϲεωϲ, inclinationis animi, quae modis verbi signifcatur excepto infinitivo. cfr 31, 24 et 26. 32, 5. 229, 25 et ψυχικὴν ἔννοιαν 208, 7 et Choerob. in Theod. II 5, 4 H. (471, 20 G.): τὰϲ ἐγκλίϲειϲ οἱ παλαιοὶ καὶ τὰϲ διαθέϲειϲ κοινῶϲ ἐκάλουν διαθέϲειϲ, καὶ λοιπὸν ὕϲτερον διεμέριϲαν, καὶ τὰϲ μὲν ψυχικὰϲ ἐκάλεϲαν ἐγκλίϲειϲ, τὰϲ δὲ ϲωματκὰϲ διαθέϲειϲ. ad ϲωματικὴν καὶ ψυχικὴν διάθεοιν verba, quae leguntur de pron. 18, 17, vide RSchneideri comm 38. — ψυχ. διαθ. ἡ ἔγκλιϲιϲ ἀμοιρήϲαϲα. ad conlocationem verborum vide Adn. crit., ad rem cfr verbi ὅρον Apollonianum in interpretatione Heliodorea artis Dionysianae 71, 24 Hilg. (882, 20 B.): ῥῆμά ἐϲτ μέροϲ λόγου 〈ἄπτωτον〉 ἐν ἰδίοιϲ μεταϲχηματιμοῖϲ διαφόρων χρόνων ἐπιδεκτικὸν μετ᾿ ἐνεργείαϲ πάθουϲ 〈οὐδετέρου〉, προϲώπων τε καὶ ἀριθμῶν παραϲτατικόν, ὅτε καὶ τὰϲ τῆϲ ψυχῆϲ διαθέϲειϲ δηλοῖ. ad cuius definitionis partem extremam Hel. adnotat.: φηϲὶ δὲ προϲώπων τε καὶ ἀριθμῶν εἶναι αὐτὸ παραϲτατικόν, καὶ οὐκ ἀεί, ἀλλ᾿ ὅτε καὶ τὰϲ τῆϲ ψυχῆϲ διαθέϲειϲ δηλοῖ,. ὅ ἐϲτι τὰϲ τῆϲ ψυχῆϲ βουλήϲειϲ, ἵνα περιλάβῃ καὶ τὰ ἀπαρέμφατα· ταῦτα γὰρ ψυχικὴν βούληϲιν μὴ ἐμφαίνοντα οὔτε προϲώπων οὔτε ἀριθμῶν ἐϲτι παραϲτατικά. cfr etiam Choerob. in Theod. II 3, 22 — 4, 26 Hilg. (469, 30 G.) et RSchneider VII 582. — 5 post παϲῶν cogitando supplendum τῶν ἄλλων. — 6 πᾶϲαν ἔγκλ. εἰϲ τ. ὑποϲτρέφειν. subaudi οὐδὲν ἐμποδίζει et cfr ad sententiam 31, 10.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 ἡμᾶϲ] υμαϲ A ‖ 1— 2 γραφειν υμαϲ om A1, add A2 in mg ‖ 2 κἀπε A2CBb οὐκ] fol 124v L. ἀμοιρεῖ] in A. post α rasura 1 — 2 litterarum (πο?) ‖ 3 ἀκόλουθον B | ἐπιδείκνυται] A2 ν post υ add, L δείκνυται ‖ 4 ante ψυχικῆϲ add ἡ, post διαθέϲεωϲ om ἡ LϹ. quam articuli conlocationem praetulit Ska lV 4*: talem enim attributi divisionem (ψυχ. διαθέϲεωϲ — ἀμοιρήϲαϲα) haud raram esse apud Apollonium. hand dubie. at ψυχ. διαθ. ἀμοιρ. melius praedicato tribuitur, quia indicat, cur infinitivus non impediatur | ψυχικῆϲ] ψυχῆϲ B, in A supra ψυχηϲ scriptum ικ, sed pr. m. ante ἔγκλιϲιϲ add, quod facile mente suppletur, ἀπαρέμφατοϲ Bb, ἀπαρεμφάτωϲ L, ἀπαρεμφάτων Ϲ; in mg scr. E argumenti indicem η απαρεμφατοϲ ‖ 6—7 το γαρ bis scriptum, semel inductum in A ‖ 7 δυνάμει ἴϲον ἐϲτ ei. Uhlig coll. 107, 27. 152, 3 | τῷ] το A)
Παρὸν καὶ ἐκ τῶν μετοχῶν αὐτὸ πιϲτώϲαϲθαι, αἷϲ προϲδίδωϲι μὲν ἡ ἐκ τῶν ῥημάτων μετάληψιϲ γένοϲ καὶ πτῶϲιν καὶ τὸν ἐν τούἔννοιαν. ἀριθμόν, ἀφαιρεῖται δ᾿ αὖ τὴν προϲώπου διάκριϲιν καὶ ψυχικὴν ἔννοιαν. καὶ ἕνεκα τούτου παρὰ τὰ ἀφῃρημένα οὐχ ἁμαρτάνομεν, ἐν μὲν προϲώποιϲγράψαϲ ἀνέϲτην, γράψαϲ ἀνέϲτηϲ, γράψαϲ ἀνέϲτη, ἐν δὲ ἐγκλίϲεϲι γράψαϲ ἀναϲταίην, γράψαϲ ἀνάϲτηθι· τά γε μὴν ἐμμείναντα, λέγω διάθεϲιν ἢ χρόνων διαφοράν, τῷ ἀκαταλλήλῳ λόγῳ ὑποπίπτει, εἰ παρὰ τὸ δέον ϲυνταγείη.
[*](Si quae flexiones sine ullo discrimine consonant, excluditur permutatio earum et soloectsmus.)Ὁμόλογον δ᾿ ὅτι καὶ τὰ ϲυνεμπεϲόντα ἢ κατὰ γένοϲ ἢ πτῶϲιν [*](c. VII.) ἢ πρόϲωπον ἢ τι τῶν δυναμένων τὴν ταὐτότητα ἀπενέγκαϲθαι κατὰ [*](ARGVM. § 26. Ex participiorum quoque usu hoc demonstrari potest, quod supra ex infinitivis probavimus, incongruentiam ibi fenum locum habere, ubi exstat diversitas formarum. caret participium distinctione personarum et modorum, quocirca γράψαϲ ἀνέϲτηϲ aeque ac γρ. ἀνέϲτην dicere licet, γράψαϲ ἀνάϲτηθι aeque ae γρ. ἀναϲταίην. habet vero participium distinctionem temporum et activas, passivae, mediae condicionis. quae distinctio si neglegitur, incongruentia exsistit.) [*](ARGVM. § 27. Ubi formae coincidunt (sine ulo discrimine consonant) generum diversorum vel casuum vel personarum vel aliorum nominis verbive) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG 1 — 4 cfr 231, 7 —12. — 6 ἀκριβώϲομεν: infra 240, 12 — 244, 22. — 10 ἡ ἐκ τῶν ῥημάτων μετάληψιϲ, si verba in participia mutantur. — 11 — 12 ψυχικὴν ἔννοιαν. quod alibi appellatur ψυχικὴ διάθεϲιϲ, vide Adn. exeg. ad lin 4 antecedentis pag. — 17 ϲυνεμπεϲόντα de plane consonantibus eiusdem) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 2 ἀμοιρεῖ LCB | περιπατοίηϲ] η in ras A2 ‖ 3 τούτων] τρίτων ci. Uhlig. nam sic differunt sb antecedentibus exemplis sequentia, ut in bis tertiae personae verba in infinitivos convertantur 4 ηὐξάμην Βb | Διονύϲιον] διονυϲιοϲ A, διονυϲι et supra ϲι L, add supra ν L ‖ 5 προϲέταξα Bb | διοτι A, sed post o parva rasura. hic incipit fol 51 v A ‖ 6 ἀκριβώϲομεν] ν in ras duarum litterarum A2, A fortasse ἀκριβωϲόμεθα. sed ἠκριβώϲαμεν etiam A exhibet 312, 5. 26. medium, quod testibus minime caret, bic ortum esse videtur ex subsequenti διαληψόμεθα | ἐν v] fol 125r L 9 περι μετοψων A in mg | κἀκ A2LCBb | προδιδωϲι AL1B, ϲ post o supra add L 10 τὸν] τῶν A 11 αὖ τὴν] αυτον A, αὐτὴ L1, αὕτη L3CBb, sed in adn. Bekker: praestet αὖ vel ἡ αὐτή. scribi potest praeter αὖ τὴν etiam αὖ τοῦ ψυχῆϲ H, in A ipsa pr. m. ψυχηϲ mutavit in ψυχικηϲ. cfr Adn. ex. ad lin 4 pag. antec. 13 παρὰ AL b, περὶ L3CB | ἁμαρτάνοντεϲ AL1, corr L3. an ἁμαρτάνοντέϲ ἐϲμεν? ‖ 16 ϲυνταγειην A ‖ 17 ϲυμπεϲόντα LCB. vide RSchneideri comm. 168 ad 151, 5 ante πτῶϲιν add κατὰ LCB)
Δι᾿ ὃ καὶ τὸ παρ᾿ Ἀθηναίοιϲ μὰ τὼ θεώ οὐκ ἐν τῷ θεώ τὸ ϲχῆμα ἐπεδείξατο, ἐν δὲ τῷ ϲυνόντι [*](accidentium, quibus hoc (ἡ ταὐτότηϲ) evenire potest, ne ibi quidem incongruentes constructiones exsistere possunt: velut θεόϲ de dea quoqne dictum recte se habet sed quae adiectiva nomina flexione triplex genus discernunt, eorum forma masculina nomini generis feminini adiecta repugnat nomae.) [*](ARGVM. § 28. lta permutatio generum, quam in illo Atheniensibus) [*](vocis flexionibus dicitur, ut 45, 26. de pron. 54, 22, aliis locis, et ϲυνέμπτωϲιϲ 52, 5. 8. 10. 13. (alibi de vocibus diversis, quae sono inter se non differunt). cfr Ska 9 **.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 — 3 Prisc. § 179 199, 18 H.: psa confusionecom licentia datur in diversis ea significationibus accipere (scil indiscreta genera vel numeros vel casus vel tempora). — 2 ἐν λόγῳ. cfr 200, 25: ratione, iure. — 3 τὸ ϲυγκεχυμένον τῆϲ φωνῆϲ ut ϲυνέμπτωϲιϲ de flexionibus vel vocibus sententia omnino diversis, sono non discretis, cfr 26, 8. 50, 27. 57,14. 138, 15. propter hanc confusionem subinde accidit, ut voces primo obtutu falso constructas et mse intellectas deinde videamus aliter constructas recte se habere. — 4 τριγένειαν de es flexione, qua singula trai genera suas habent terminationes, ut [de adv.] 201, 11 ἔϲτι τινὰ τριγενῆ, ἐν ἑκάϲτῃ φωνῇ λεγόμενα, καλόϲ καλή καλόν, et de adv. 167, 18: ἔϲτι τὸ οὕτοϲ οὐ μοναδικόν, τριγενὲϲ δέ. cfr RSchneideri comm. p 24—25 —7 ἀνενδοίαϲτον. quod recte se habet, vituperari nequit, ut 20, 28. 93, 15 (non id de cuius genere dubitae non licet). — cfr Aristonicus in schol. A ad B 742 (p 77 Friedl.): ἡ διπλ5, ὅτι ἀντὶ τοῦ κλυτὴ κλυτόϲ εἶπεν, idemque Aristonicus in schol. A ad Σ 222 (p 284 Fr.). — 12—p 284, 4 cfr 72 12—13 huius ed. cum Adnot. exeg. et vide eandem de τώ duali θηλυκῶϲ usurpato sententiam) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 οὐ om B ‖ 2 καταγινόμενα] post add supra γ A2. ab hac voce inc. fol 125v L. μέτειϲιν] post τ parva rasura in A 3 δυναμένην] η in ras L | ἐγκεχυμένον LCB ‖ 4 prius τι AL, τιϲ B, τὸ b eum Porto, quia, nt Bekker ait, non eadem est ratio locorum similium 43, 16. 86, 18. 287, 9. at non ea videtur dissimilitudo esse, ut contra librorum auctoritatem mutari debeat | ϲοφοϲ κλυτοϲ AII in mg ‖ 7 ανενδυαϲτον A | τὸ om LCBb ‖ 8 ταὐτὸ CB ‖ 9 A in mg repetivit κλυτὸϲ Ἱπποδάμεια et ἄγριον ἄτην ‖ 11 ἄτην] αἶγα coniecerat Sophianus Iliadis O 271 secutus, recepit Portus et s ‖ 12 παρ’ A, παρὰ CΒb, περὶ et Ἀθηναίουϲ L. ‖ 16 ἀπεδείζατο B | ϲυνόντι] τι A2 in ras)
Προφανὴϲ ὁ λόγοϲ ἐπὶ ἁπάντων τῶν χρόνων, εἴγε τιϲ μὴ ἐνδεέϲτερον τὴν τούτων διάκριϲιν γινώϲκοι. τὸ γράφω καὶ ἔγραφον ὁμόλογον ὅτι χρονικῶϲ διαφέρει, καὶ οὐχ οἷόν τε φάναι ἐχθὲϲ γράφω, ἐπί γε μὴν παρατατικοῦ ἐχθὲϲ ἔγραφον. ὁμόλογον δὲ κἀκεῖνό ἐϲτιν, ὡϲ τοῦ γράφω ἡ μετοχὴ γράφων ἐϲτίν, καὶ οὐχ οἷόν τε ἦν φάναι [*](usitato μὰ τὼ θεώ habemus, posita non est in nomine, sed in articulo. nam θεόϲ de utroque genere, ut diximus, usurpare licet, nec comparari hoc θεώ potest cum locis Hesiodi Homerive, ubi participia dualia masculini generis contra congruentiae normam de feminis dicuntur) [*](ARGVM. § 29. ln ps articipiorum et infinitivorum temporibus simile quid observare licet. γράφω indicat praesens tempus itaque ἐχθὲϲ γράφω dicere non licet. γράφων autem participium est γράφω indicativi. ergo ne γράφων quidem ἐχθέϲ licitum esset. attamen incongruentia non exsistit hac coniunctione, quia coincidentia (ϲυνεμπτώϲει) ft, ut praesentis participium etiam imperfecti sit res inde quoque apparet, quod pro ἔγραφον καὶ ἠνιώμην dicere possumus γράφων) [*](apud scholiastam ad Aristoph. ran. 1378 παρὰ τὼ πλάϲτιγγ᾿: τὸ ϲχῆμα Ἀττικόν, ὡϲ τὼ χεῖρε, τὼ πόλει καὶ νὴ τὼ ϲιώ, pro quo Lobeck. Rhem. 331 diet eum. θεώ scribere debuisse. aut τὼ θεώ, τὼ ϲιώ haud inepte scripsit, nam figurae atticae nomine, quippe quae posita sit in articulo τώ, etiam dorica forma appellari potest.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ad ἐδείκνυεν subandiendum (niti addendum) est ἄν sqne enuntiatum condicionale: εἰ μὴ ἔν ϲχήματι ἦν τὸ ἄρθρον. cr ad ἄν omissum Adn. crit. ad 22, 15 huius ed. — 8 — 6 cfr Ariston. in schol. A ad Θ 455 (p 149 Fr.): ἡ διπλῆ, ὅτι ἀρϲενικῶϲ τὸ δυικὸν ἐϲχημάτιϲται, πληγέντε ἀντὶ τοῦ πληγείϲα. κα Ἡϲίοδοϲ «προλιπόντ᾿ ἀνθρώπων» (Opp. 199. Hesiodi codd. ἀνθρώπουϲ) ἐπὶ αἰδοῦϲ καὶ νεμέϲεωϲ ἀντὶ τοῦ προλιποῦϲαι (legendum προλιπούϲα). Sehοl. Townl. et V ad eundem versun: ὡϲ «καλυψαμένω χρόα καλόν». — 9 εἴγε hic non habet vim causlem (qui frequentissimus eius apud Ap. usus est), sed restrictivam (si modo, wenn wenigstens). cfr 121, 12.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 2 ἀρρενικόν] ex ω feeit A5, ἀρϲενικόν C ‖ 6 ἐφ ex υφ corr A1 | κεραυνῷ] fol 128r L. ‖ 7 τὰ ante τοιαῦτα om B | δι᾿ add Dudithius, recepit b, om codd. | αὑτῶν CΒb, αυτων A, αὐτῶν L ‖ 9 ab παντων fol 52r A incipit | χρόνων Uhlig, γενῶν codd. et edd |ante εἴ punctum, non virgulam habet b cum s ‖ εἴ γε A L, εἰ δέ Bb, δ supra γ scr. C | μὴ om Bb cum et Porto ‖ 10 γινώϲκει B sed supra scr. οι. post hoc verbnm perperam virgulam, non punctum habet b cum s ‖ 11 ὁμόλογον—οἶόν τε om LCB οὐ φαμεν εχθὲϲ γράφω A repetivit in mg ‖ 11. 12 et 236,1 ἐχθέϲ] χθὲϲ LB ‖ 12 ἐπί] ι in ras A2 ex ει ‖ 13 ante γράφων add ὁ B | ἐϲτίν om LCB ἦν om LC)
Ἔϲτι καὶ ἐπὶ διαθέϲεωϲ τὸ τοιοῦτον ἐπιδεῖξαι. τὰ γὰρ καλούμενα μέϲα ϲχήματα ϲυνέμπτωϲιν ἀνεδέξατο ἐνεργητικῆϲ καὶ παθητικῆϲ διαθέϲεωϲ, ὥϲ γε ἀκριβέϲτερον ἐπιδείξομεν ἐν τῇ δεούϲῃ ϲυντάξει τῶν ῥημάτων, καὶ ἔνθεν οὐ παρὰ τὰϲ διαθέϲειϲ ἁμαρτάνεται. τὸ γὰρ ἐλουϲάμην καὶ ἐποιηϲάμην καὶ ἐτριψάμην καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια ἔχει ἐκδηλοτάτην τὴν ϲύνταξιν ὁτὲ μὲν ἐνεργητικήν, ὁτὲ δὲ παθητικήν, εἴγε τὸ ἔτριψα τοῦ ἐτριψάμην διαφέρει καὶ τὸ ἔλουϲα τοῦ ἐλουϲάμην, παράκειται δὲ τῷ ἐποίηϲα τὸ ἐποιηϲάμην καὶ ἔτι τῷ προῆκα τὸ [*](Asevε. β ξθ. item eoincidentiam activae afξectionis εἰ passivae videmus in mediis vsrborοm formis, quae modo actionem modo passionem fgmf- fcsnt. nam ἐλουϲάμην apparet abo ἑλουϲα difnre et passivam vim hebere, e contrario ἔποιηϲάμην iuxta ἐποίηϲα usorps3i sensu activo. quem mediorum duplicem vim qui ignorent, opinnmtnr nonnusquam passivas foιmas pro acriis usmpari, qnod hεnd leve orationis vitium esset: incongrua enim feret. si igitux perfecta secunda, vεlnt κεκοπώϲ, πεπληγώϲ [quae om acteo gemεrt, sed medio triδεenda sunt), et imperfecta, quelle est ὁρᾶτο, actionem signifcant, hoc non ft pe mutatione gmmerum, sed qnia media verbδa et pasdionm et actionem εigmi- fcare possnmt.) [*](rssrκ. xv Ann. exso. 1 Psc.XVD ἐ 182 200, 5 Β.: communia εerδa fam ucteαm quam poseeam(omeructemem cecuptsnt. Βἔπιδείξομεν:276,1θseqq. sed ἀκριβέϲτατα haec demonstrait Ap. in rhematico suo, quod apparet ex sorum. expoaiitionibus, qui ilo Hbro usi sunt, Macrobio de difer et societatibδus raeci latinique verbi 627.4 -e28.19 in ram. lst.V ed Eeil, Prisciano inst II cap.2 § ~ seqq., Ϲhoerobosco ad Theod. can. veαbslssD 9.4 -22.100,6-102,26 Heg.(p 476 et 579 siεf). - 4 ἔλουϲάμην κ laεatus sum mea ysius opera. clx Macrob. l. l. 627, 36: εἴα quoque pαsεca hoc momine, id est μέϲα, eecantmr, ut ἠλειψάμην, ήϲάμην, ἐλουϲάμην. saec emim licet τfϲ μέϲηϲ διαθέϲεωϲ dcaat, nἔd famem αhιud eigmdcα5t aei πfθοϲ: nam hoc et λειψάμην quod λείφθην. Ϲhoerob. l. l. 2, 8: τὸ μὲν γὰρ ἐγραψάμην ἐνέργειαν δηλο ἀντὶ τοῦ ἔγραψα, τὸ δὲ λουϲάμην πάθοϲ παρίϲτηϲιν ἀντὶ τοῦ ἐλούϲθην. et 100, 30-35. - B ἐτριψάμην dfegrtεs vel detersus sum mea ipsius opera, quod foftasse fn palaestris audie- batur, icut πλειψάμην. cr schol. dliodori sd Dionys. Thr. 401, 26 Hig: ἐνεργητικῶν μὲν μόνων ἐγραψάμην ἐφάμην, παθητκῶν δὲ μόνων ἐτριψάμην πλει- ψάμην· ϲήν γὰρ ἔχουο δύναμιν κατὰ ϲημαϲίαν τῷ ἐτρίφθην καὶ πλείφθην παθη- τικῷ τύπψ. - 6 ὁτὲ μὲν ἐνεργητικἡν, ὁτὲ δὲ παθητικὴν. parm acicam (velut ἔποιηϲάμην), paεttm passieesm (velut ἐτριψάμην, ἔλουϲάμην). - Β παράκειται ἐποιηϲfμην. Heliodorms l. l. 401, 3ξ: τὸ ἐποιηϲάμην ὲν φωνῇ παθητικῇ ἐνέργααν ϲημαίνει, ἴϲον γάρ ἔϲτι τῷ ἔποίηϲα. diemntur hoc medium et προηκάμην aetfia formis παρακεῖϲθαι, qdia smmsu non difξerumt ab eis, οἱ difmt ἐλουϲάμην ab ἔλουϲα.) [*](μns. cmv., msc. scs. 1s Al.CBh. 1 περὶ διαθέϲεων A ng 1 2 μέϲα om. ALϹ, μεϲότητοϲ add Βb, cui μέϲα praetulimus, quia faeilios post mtecedens καλούμενα omitti poteret 1 4 ἁμαρτάνονται L.) 1 Β κεὶ mle ἐποιηϲάμην om. βb. καὶ ἐποιηϲάμην trsicinndum videtur post ἐτριψάμην. ac fοztssse post ἐποιηϲάμην adiciendum καὶ προηκάμην post ἔχει fn A. rasura unius litterae 7 τοῦ ἐλουϲα τὸ LC β 8 τὸ ἐποίηϲα τῷ Bb |ἔτι ίn ras A , ἐϲτι2 A τῷ προῆκα τὸ AL., τὸ πρ.τῷ A2Bb.)
Ἔcτι καὶ ἐπὶ ϲυνεμπτώϲεωϲ προϲώπων ταὐτὸν ἐπιδεῖξαι. τὸ γὰρ νικῶ πρώτου ὂν προϲώπου οὐ μετελεύϲεται ἐπὶ δευτέρου, καθ᾿ οὗ [*](μaevx. β 31. Etiem diversae verborum personae coincidemt (eadem) [*](rxsκ. xv μns. exse. Β 7 ea eεrfe εerὸi μormα, quae φύϲει est aetiea, u4 ἔποίηϲα, a5d4 ea, quae nufurα est pusεeα, amc αectonum commsfaf4omem 4gοrαt. ἔποιηϲάμην enim acm natura, sed usa activum est. - 8 εἰ 1θ Aziston. in schol A. ad 8 60ip 215 Ht.): ἡ διπλ, ὅτι ἀντ τοῦ κόπτων, idemque in schol. A ad B 264 (p 65 Er): ἡ διπλ3ῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ πλήϲϲων τὸ παθητικὸν παρείληφεν (ok ad 6 763 ππεπληγυα: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντί τοῦ πλήϲϲουϲα τῷ παθητικφ). MscrobV 628.13E.: πέπληγα cero, ἀφ’ οὖ τὸ επεπληγὡϲ ἀγορῆθεν3, καὶ κέκοπα, ἀφ’οὖ τὸ εἀμφοτέρω κεκοπώο, fam de actu quom de pαseome d4cuntμr. Rectum eet emim§ et πεπληγώϲ ϲε et πεπληγὼϲ ὑπὸ ϲοῦ, επεπληγὡϲ ἀγορῆθεν3 καὶ εράβδῳ πεπληγυῖα . perfeca secmda activa iam Dionysina Thrax μεϲότητι adscripsit, quae, ut sit, ποτὲ μὲν ἐνέργειαν ποτὲ δὲ πάθοϲ παρίϲτηϲιν. vide Adn. ad Dion. 49, 2- 3 in ed. Τhl. - ἔφθαϲαν λθον. cf2 iura 217,23. 218.8. de adv.130,9: τὸ ῥῆμα φθάνει ἐπί τν εὐθεαν τοῦ ὀνόματοϲ. Ϲhoerob. ad Theodos. H 100.13 Hg. 579,12 O.: μέϲη διάθεϲιϲ λέγεται, ἔπειδὴ ὁ τύποϲ ὁ αὐτὸϲ ἔπ’ ἀμφοτέραϲ φθάνει τὰϲ διαθέϲειϲ, εἰ καὶ εἰϲ ὧν καὶ ὁ αὐτὸϲ κατ’ ἀμφοτέρων τίθεται 18 κα6’ οὖ. genetivus ab) [*](Anx mr., mscs. scs. m Al.Bδ. 2 οονται] fol 127r L, οἷοντε A. 4 ἐνεργητικῶν L παθητικῷ om Ϲ λόγου CBb, λόγῳ A L. Βekex eon- Ment 208.15 β 5 γο5ν hlig, ουν A, om L.CBb 6 θfεων B ἀντ] fol 52ν A ἐποιήθη L. β 7 ομολογωϲ A. (post τὸ rasore umine litterae in A. 13 ἑ om codd., add b β 14 ὅττι AL. ῇ 15 mle τὰ add κω B β 17 θekker: con- enniss legas ἔφθαϲεν. st numsai saepissime varientur apud Ap., vide ESchnsideni comm. 14 1Β ϲυνεμπτώϲει B 19 νικῶ] fol127v L. πρῶτον 5ν πρόϲω- πον B δευτέρου A B, δεύτερον Lb, sed genetivum tuentux 152,19. 338,17. de coni. 242,9: ἡ διά πρόθεϲιϲ ἐπ’ αἰτιατικῆϲ φέρεται (sic A). de adv. 123, 24: ὀ αὐτὸϲ λόγοϲ ϲυντεινέτω ἐπὶ πάντων τῶν τοιούτιων κοθ’ οὖ A L (uterque cum simis prosodiacis), καθὸ CBb)
Ἔϲτι καὶ ἐξ ἀριθμοῦ τοῦ ἐν ὀνόμαϲιν ταὐτὸν ἐπιδεῖξαι. τὸ γὰρ φίλων ἤ τι τῶν τοιούτων, γενικῆϲ ὂν πληθυντικῆϲ τριγενείαϲ τε τῆϲ ὑπούϲηϲ, ϲύνταξιν ἀπαιτήϲει κατὰ τὴν ταὐτότητα τοῦ προϲώπου γενικῆϲ πληθυντικῆϲ, οὐκ ἐν γένει δυναμένην ἀκατάλληλον εἶναι διὰ τὸ ϲυγκεχυμένον τοῦ γένουϲ (οἷόν τε γὰρ φάναι φίλων περιπατούντων [*](213 b) καὶ φίλων περιπατουϲῶν), ἔν γε μὴν πτώϲει ἢ ἀριθμῷ, εἰ φαίη τιϲ φίλων περιπατοῦνταϲ ἢ περιπατοῦντα· οὐ μὴν ἐν τῷ Φίλων περιπατῶν ἢ περιπατεῖ, ἐπεὶ πάλιν εὐθεῖα ἑνικὴ ϲυνεμπέπτωκε. πάλιν γὰρ προφανὴϲ ὁ λόγοϲ ἐπὶ τῶν ὁμοίων.
Ἀλλὰ καὶ ἐπὶ ῥημάτων. τὸ γὰρ ἔλεγον καὶ τὰ ὅμοια ἑνικά [*](Aaavκ. β ξ8. Congruentiae et incongruenfise exempla ex numeris quo- que nominum petere licet. φίλων plmralis cum omnibus generibous iungi potest, qd4a gnmera non disfnguit, neque t8men cum omni casu et numero, velut φίλων περιπατοῦντα inconruens estc st Φλῶν περιπατῶν rursus congruum, ei qddem Φλῶν non genetivus plnrslis est, sed nominativus singdlaris nominis propzii.) [*](Aaαvκ. β Bξ. Htiam verborum numeri diversi nonnumquam coincidunt. qno ft, ut nonnose formae verbales de diversorum numerorum subiectis prae-) [*](azsrκ. xv Ans. sszo. 2 ἀφορμὴν. ezr 290, 6. utroque loco hoc vocabulum id mignifcat, nmde quis profectus rem siquem recteiudicsre potest. - - 9 eὰε Pzsc. XV 5I § 186 201.3 Β.: emas dames et atlatεus plεreis mobua nomi- num ee premom4nsm sel pereptorεm smrs est per ria geπιεr, s4 ponas, iil4z, αccasαfis. e famem cum ee merbmsloqutmεr,mescldnis ea eem4sagims, cua de comtruro seca, μemunints, cMm ecrα sfrssqκe sgmicafsemem, neure. - 6—8 φίλων poetslaat, ut sibi adsmgαtur pluras (nen sngdlars) gmetiess (pEcyt), st eadem persemα sigmcztεr hoc senetiεo atque φίλων nom4ne, sed geεε em nem pposfmlαὅt. - H1 πόλιν. non ru sus εὐθέῖα ἑνικὴ cofncift, ssd rtrsus ϲυνέμnπτωϲιϲ hic exstitit. - 12β ελιν γὰρ κτλ. hoc enuntiato excusatux quod non βSlura huius generis exempla proferuntur, sed unum rursus suffcere videbatur, sicut eupra lin. 2.) [*](Ans. omr., csom. som. is Al. Bb. 1 ὀριϲτκὸν] fol128r L. 1 2 ἀπόχρη] α in res I3 β mle τοϲ addi volmt Portus παρὰ, quia τοῖϲ κεκλικόϲι verba pttabδst ad eos postes referenda esse, mi mumεs smperecte verὸα aclinarsaat 3 ἀνελιπέϲτερονALb,ἐνελλμιπέϲτερον Β.crAdn.cr.ad161,5 εἰ 182,14huius ed. τὰ om L β 4 περί αριθμων E ng 1 Ἕϲτι-ἐππιδeξαι] καὶ ἐξ ἄρ. δὲ τοῦ ἐν ὅν. ἔϲιν αὐτὸ ἐrιδ. B 1 6 τ5ϲ AHuttmsen deleri vult, scilicet ut genetivus pm dieitur absclotus hic legatur st nibil impedit, quin τριγενείαϲ τῆϲ ὑπούϲηϲ sicut γενικῆϲ πληθυντκῆϲ pndest ab ὅν (post ϲύνταξιν rasura quattuor fere litte- rarum in A Γ ταἔτότητα] primum τ om A , add A προϲώπου AΒnttmnn. mutari vult in πτωτικοῦ uπτώϲεωϲ. vide Adn. exeg 1 7 dκατάλληλον] in L primam α litteram omissam postea add ipsa L, κατάλληλον ῦ εἶναι om B 10 5 περιπατοῦντα fol 53r A Φλῶν] ω ex o fectum ab A ent A5 11 aπεριπατῶν] ν om A , add A ενικη ἄ , γενικ Al. Bb, fostaese ἑνικὴ γενκῃ 1 ϲυμπέnπτωκε 1 18 ἔm] περ A L. e 207, 3 ἐνκa] fcl1ssν L)
Ἔϲτιν καὶ κατὰ τὰϲ πτώϲειϲ τὸ τοιοῦτο παραϲτῆϲαι. τὰ γὰρ ἀναμεριϲθέντα εἰϲ πέντε πτώϲειϲ τὰϲ ἀνθυπαλλαγὰϲ τῶν πτώϲεων ἐμφανίζει, ἃϲ παραδεχόμεθα ἢ κατὰ τὸν τῶν ϲχημάτων λόγον, ἐθιμώτερον διαλέκτου τὸ τοιοῦτον ἐνδειξαμένηϲ, ἢ ἀπαραδέκτουϲ ποιούμεθα κατὰ τὸν τοῦ ἀκαταλλήλου λόγον. οὐχ ὑποπίπτουϲα γὰρ ἀρχαικῇ χρήϲει, ἀπειράκιϲ κατὰ τὸ αὐτὸ παρειλημμένη ---τὸ [*](dicari possint, velut ἔλεγον de persona prima singularis numeri et de tertia. plureis.) [*](Aaovκ. β Β4. ln eis nominibδus, quas omnes casus propriis terrminsfionibus distinguant, permutatio casuum observa i potest, ubicumque slienns casus pro legtimo ponitus est, qualis constructio aut pro Dg a accipitux aut pro incon- gruentia non accipienda habδetur. huius generis est nominativus pro vοcativο) [*](rssrε. xv μAns. sxxo. 4-B ad ἡ ϲυνέμπτωϲιϲ cogitando supplendum τοῦ πρώτου ἑνικοῦ et prins τὸπληθυντικὸν2eferendum adἔλεγον, alterum ad ἔκεῖνοι. -- 6 τὰ Δωρικά. losnn.Alex 3,16: παρὰ Δωριεῦϲι τὸ ἔλεγον ἐκεῖνοι παροξύνουϲιν (Abrens de dial. dor. 26 poposcit παροξύνεται). Macrob. de diΒer p614, 32E. Δωριεῖϲ sn Es serbis, qaae tπ ον mttuat parataticem et proter βραχυκαταληξίαν in tetiα a Sne pαtsmtut4 αceεnfeem, ferram aner4 gurulis dsαrettoms grα4ιt βαρυτονοῦϲιν, ἔτρεχον ἐγώ προπαροξυτόνωϲ, ἐτρέχον ἔκeνοι βαρυτόνωϲ (ubiAhrens iniuria παροξυτονοῦϲιν pro βαρυτονοῦϲιν fagitait et παροξυτόνωϲ pro βαρυτόνuκϲ cf2 adnotationes ad supplem. Dionysii Thr. de prosodiis 107.6 - 109,1 .). - 9 ἀναμεριϲθέντα εἰϲ π. πτώϲειϲ. vide Adn. exeg ad 157, 5 hnins editionis. -- 181ξ Ap.psimo videtur scribδere voluisse: παραδεχόμεθα ἢ κατὰ τὸν τῶν ϲχημά- των λόγον . . . ἢ κατὰ τὸν τοῦ ἀκαταλλήλου λόγον. - 12 -1ξ οὐχ-παρειλημμένη . . . τὸ. ad ὑποπίπτειν cfr 208.13. de adv. 17s.2. ad ἀρχαῖκῇῇ χρήϲει ef2 139,24. κατὰ τὸ αὐτό, eodem modo. cetermm vide Adn. crit.) [*](μns. emr, asϲs. scs. m AL.CBh. 1 τῷ] τὸ A , τοῦ l. ε] 5ν B 2-B πρώτου om Bb. A uncis inclueit καὶ ἕνεκα -προϲώπου i B ἡ om B 6 ὑπεξαιρείϲθω l. CB Βylburg: δrtasse roccus μεταβιβαζομένη. at vide e.g. de adv.178,8 β 7 ἐνικὸν] δωρικὸν B β 8 περί πτωϲεωνAP ng l τοιοῦτον L. ~ 16 5ϲ] ϲ B εὐθιμὸτερον 1 18 οὐχ] fcl12a~ L. οὐχ B β 12-18 mle οὐχ nonnula deesse censet lortns, sed supplere omissa non audet. Eayaer~ eonicit scribendum esse: ἡ γὰρ εὐθέα ϲχῆμα ποιὲ τῇ κλητικῇ ϲυνεμnίππτουϲ ἀρχαικῇ χρήϲει ἀπειράκιϲ κτλ. sed lacuna in subsequentibus post παρειλημμέ statuenda est, οbδi videntur huiusmodi verbδa omissa esse: ἐϲτν εὐθεῖα ἐνικἡ ἀντί κλητικῆϲ ἐnππὶ ἀρρενικῶν τῶν μὴ ὀμοιοκατοληκτούντων κατ’ εὐθεῖαν καὶ κλητικἡν, ὡϲ ἔχει. ad ἀρρενικῶν adiecimos τῶν μὴ -κλητικήν propter subsequens ὡϲ ἔφαμεν. cfr in eelim ad lin.1 subseq. pugnae de adv. 202,4 1 12 γὰρ om. A , add supra A post γὰρ add ἐϲτι L β 18 παρειλλημενα A)
Καὶ δῆλον ὅτι διὰ τὴν τοιαύτην ϲυνέμπτωϲιν Τρύφων ἐν τῷ [*](c. VIII. 214 s) περὶ προϲώπων {p 32 Vels. αἴτιοϲ ἀφορμῆϲ ἐγένετο τοῖϲ ἐθέλουϲιν πρὸϲ αὐτὸν ἀντιλέγειν, οὐ παραδεξάμενοϲ τὴν ϲυνέμπτωϲιν τῆϲ εὐθείαϲ καὶ τῆϲ κλητικῆϲ ἐπὶ τῆϲ ϲύ ἀντωνυμίαϲ. φηϲὶν γὰρ μόνηϲ εἶναι κλητικῆϲ διὰ ϲύνταξιν τὴν πρὸϲ τὸ δεύτερον πρόϲωπον τῶν ῥημάτων· «ὡϲ γάρ φαμεν Ἀρίϲταρχε γράφε καὶ ἔτι ἐπὶ ὁριϲτικῆϲ προφορᾶϲ Ἀρίϲταρχε ἀναγινώϲκειϲ ἢ καὶ κατ᾿ ἐπερώτηϲν, τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον καὶ τὸ ϲὺ γράφε ἢ ϲὺ γράφειϲ τὴν κλητικὴν ὁμολογεῖ». κἀκεῖνο δὲ παρατίθεται, ὡϲ ἡ μὲν εὐθεῖα ἐν τρίτῳ προϲώπῳ νοεῖται, γε μὴν [*](215 b) κλητικὴ ἐν δευτέρῳ, οὗ ἐϲτι καὶ ἡ ϲύ· καὶ δῆλον ὅτι κατὰ τὸν λόγον τῆϲ κλητικῆϲ. πιϲτοῦταί τε πρὸϲ τοὺϲ ζητήϲανταϲ, πῶϲ ἄν ϲυϲταίη κλητικὴ εὐθείαϲ μὴ οὔϲηϲ, τῷ καὶ εὐθείαϲ μὲν οὔϲηϲ μὴ ὑπάρχειν κλητικὴν [*](μααvκ. β 8B. Trypho quia nominstii cesus et vocativi coincidemtiam in ϲύ pronomine non agnoit, eneam dedit vitupersmdi adverseris suis. dixit enim , ϲύ aοlins vocativi esse nsque ulitex indiesndum esse de ϲὺ γράφε aut ϲύ γράφειϲ quam de Ἀρίϲταρχε γράφε aut Ἀρίϲταρχε γράφειϲ. adhditque hmmc rationem: nominativum sempex terti8e personne esse, vοcatiyum seenmdse, ϲύ sutem ipsum qboqu esse sscumdse nec fmrum esse, quod vοcstivus exstet fne nominstivο, cum sint etiam nominativi sine vocstivο.) [*](rasnκ. ex μns. κxse. 3 16 Pec. XVD § 190 202.8-18 Β.: Ee ts quόqu4e quudαm duὸαeεrun4, nomnoeus att tanfmm an eocαtes . . . et quodam Eεχpo, qu4od A pollonίus urgε4ιt, ocatem eum szs pstαnt, deceptas az omnum voααtsts, gu4 eemsnguntεr secundae peraeae nerἔorn, quod d4cmus tu legis et dscίpale legis. et eft de pron. 51, 18: Τρύφων φηϲὶ μηδ’ ὅλωϲ εὐθείαϲ εἶνοι τὴν ϲύ, κλητικῆϲ δὲ μόνον . . . εαί ιλητικαὶ δευτέροιϲ προϲξποιϲ ϲυντάϲϲονται, Ἕκτορ λθεϲ, Ϲώκρατεϲ διελέξω τοιοθτον οὖν καὶ τὸ ϲ5 λέγε καί ϲύ ϲκάπτεα. atque conferenda est cum hac ἴryphonis refutafione (usque ad 218.19) tota eiosdem a gumenti exposiio, quae de pron. 51,18-54, 3 legitur, et HSehneideri interpretatio. - 1B ππϲτοῦται. vide Adn. crit. ad 14. - 13—303,2 cvr de pron. 51,27 ex Tryphonis argumentatione: εοὐ πάϲηϲ πτώϲεωϲ εὐθεῖα, τοῦ ἀλλήλουϲ, τοῦ ἐμαυτοῦ, ὥϲτε καὶ τῆϲ ϲύ οὕϲηϲ κλητικῆϲ οὐ πάντωϲ εὐθεῖα ἐπιζητηθήϲεται.») [*](μns. cur., mscs. acs.1κ AL. Bb. 1 oo8) ooδ’l.CB ~ ἀντ) ἀνrt LBb( ante ἀντὶ add xx B 1 2 o58) ooδ’ B ϲύμπτωϲιν B 4 ϲωπων αιτοϲ] fϲl 53ν A. (τοϲ] fol129ν L. i πρὸϲ αὐτὸν post ἀντιλέγειν ccllocst B ι 7 rἡὴν] τη A. 1 8 κα om LB (περί τηϲ ϲυ αντωvυμιαϲ A ng β 1θ Bελker: αytus eddefur ὀμολογεν. perperam: nam rectam, non οbHiqnam orstonem habemas ab ὡϲ γάρ usqueadόμολογε 1 12 ιλιτικηA. ,co rA. item l.13.14 (bis). et l. 2. 5.11.12.18 psg.seq. l ἡ om L β 1ξ τε om LCB β 14 ante κλητικὴ add A l. |τῷ καὶ Huttmsnn, τὸ καί A LCb, καὶ τὸ B. πιϲτοῦϲθαι, demonsrure, ab Ap. modo cum accusativo rei demonstratae vel demonstrsmdae usupatur (ex. gx. 1s1,9. 208.3. 214,7 300 10 de pron. 17,24. de adv.151,27), modo cum enumtisto, quod ὡϲ coninctione inducitur (ut 324,28), modo sine obiecti sigmi- fcatione ιut hic et 11 10. 50.23.11e.s5. 205.25) | μὲν hig, μὴ AL Ϲ, γε μὴν L ng et Bb)
Τὴν πρὸϲ αὐτὸν ἀντίρρηϲιν γενομένην ἐπιτομώτερον ἐκθηϲόμεθα, ἐκεῖνο ἔτι προϲτιθέντεϲ, ὡϲ μᾶλλον παρακινδυνεύεται ἡ ϲύ ἀντωνυμία κατὰ τὴν τῆϲ κλητικῆϲ ϲύνταξιν ὡϲ οὐ δεόντωϲ παρειλημμένη ἤπερ κατὰ τὴν τῆϲ εὐθείαϲ ;ύταξιν. ἔχει δὲ τὰ τοῦ λόγου οὕτωϲ. — [*](215 s) 1. Τὸ πρῶτον, ὅτι μάτην ἡ ἐν τοῖϲ ὀνόμαϲιν εὐθεῖα παραβάλλεται τῇ τῶν ἀντωνυμιῶν· τοῦτο γὰρ ἐξαίρετον ἔϲχεν ἡ ἀντωνυμία, τὸ καὶ ἐν πρώτῳ καὶ ἐν δευτέρῳ προϲώπῳ ἐν εὐθείᾳ παραλαμβάνεϲθαι, οὐ δυναμένων τῶν ὀνομάτων τὸ τοιοῦτον ἀναδέξαϲθαι, καθὼϲ παρεϲτήϲαμεν. — 2. Ἀλλ᾿ εἰ καθὸ δεύτερον πρόϲωπον, διὰ τοῦτο κλητική, οὐδὲν κωλύει καὶ τὰϲ ὑπολοίπουϲ τῶν πλαγίων κατὰ δεύτερον πρόϲωπον κλητικὰϲ εἶναι· καθάπερ οὖν ἐκεῖναι ἀντ᾿ ὀνομάτων ἐν πλαγίᾳ πτώϲει κεκλιμένων παρελήφθηϲαν, οὕτωϲ καὶ ἡ ϲύ ἀντ᾿ εὐθείαϲ. — 3. Εἰ τὸ ϲοὶ ὄντι ἀγαθῷ καὶ ϲὲ ὄντα ἀγαθόν τῶν αὐτῶν πτώϲεων, δῆλον ὅτι καὶ τὸ [*](216 b) ϲὒ ὢν ἀγαθόϲ. — 4. Εἰ τὰ ῥήματα μιᾶϲ ϲυντάξεωϲ ἔχεται καὶ τὸ ἐγώ εἰμι ὀρθῆϲ καὶ τὸ ἐκεῖνόϲ ἐϲτιν ὀρθῆϲ, δῆλον ὅτι καὶ τὸ ϲὺ εἶ τῆϲ αὐτῆϲ πτώϲεωϲ.
5. Εἰ τὸ εἶ οὐδέποτε κλητικῇ ϲυντάϲϲεται, εὐθείᾳ δέ, Ἀρίϲταρχοϲ εἶ, γραμματικὸϲ εἶ, οὐ μὴν Ἀρίϲταρχε [*](Aaovκ. ψ Bθ. use contra ~ryphonem dicta sumt, brεiter exponemus, hoo praefmisso, vocativum ϲύ fortasse magis quam nominativum 1arioni nofmae- que repmare. 1. Perversum est, nominum nommnstivum et pronominum eom- perarε, quoniam hoc est proprium pronominis, ut eins nominativo uti possimus in prima et seenmda pmcsens, ubi nomina nsmrps3i nequeunt. - 2. i ϲύ vοca-- tivns esset, quia seenmdae pexsonse est, εtism ϲοῦ ϲοί ϲέ pro vocativis habmda essent. st revxa, ut haec femgmtur nominum vice in οbδliquis casibus, ita ϲύ in nomnstivο. - 3. 8i in ϲοὶ ὄντι ἀγαθῷ pronominis casus idem est ae participii nomimisquε, non minna hoc valebit in ϲὺ Oν ἀγαθόϲ. - 4 Βi verba semper cum iisdem casibus constrmontux et ἐγ5 in ἐγώ εἰμι nominativus est, appetet εti8m ϲύ in ϲύ εἶ nominstium esse.) [*](μsevκ. ψ 87. 5. ε (verbi εἰνά) sempex cum nominativo imgitur, velat Ἀρίϲταρχοϲ εἰ, numquam cum vοcativο. ergo stiam ϲύ in ϲ ε pro nominativo) [*](rserκ. zv Ans. sxaa. 1θ παρεϲτήϲαμεν: supra 11ξ, 1ὅseqq. cr 112, 11 atqne de pron. 52, 17 - 19: αἰ δὲ ἀτωνυμίαι -ϲυντάξεωϲ. - 18-p ξM4, 5 ele Pmae TV I 192 203, 3-11 EL.: guod etam aeminaeiei emmism casudιm seemds eeγοεum e5t pundo comiuegεnttεε pgersemts, osfemdunt guμἔgtostiεα verba) [*](μns. emr, csϲs. scs. m Al.CBb. 1 ὲπὶ ante τῆϲ αὐτόϲ om LϹ, καὶ-αὐτόϲ om Β β 3 ἐκθηϲόμεθα] fol130~ L. β 4 προϲτεΕεντεϲ A. B παρειλημμενηϲ A, ππαρειλλημμένηϲ C 1 6 fπeρ Βb, ὅπερ A, εἴπερ L. sed n ἤπερ correctum, ut videtux, ab L ϲόνταξιν om Bb | τὰ om A, add A ψ ~ παραλαμβάνεται B 8 8 τοῦτο-πρξτῳ om LB 8 8 γὸ δ cum et Porto, τω A. θ ante xx ἐν δευτέρῳ exhibent τῶ L. (ex τοῦ laetum ab E) et , xo0 B β 11 5λλ’ εἰ Ab, ἄλλα .B ψ 14 ϲυτω cum rasura nina Htterae A, οὕτω L. Bb | ante πἡ so add τό B ψ 17 ἐἔϲτιν om L ( ὅλον) fol 54~ A. ( a posteriore καὶ τὸ iac. fϲl 1s0v L 1 18 post ππτώκεωϲ add Ao LB Ε] L eπ, ccax L β 19 τό ε-γραμματιικὸϲ ε om LCB)
6. Εἴπερ τὰ πρῶτα πρόϲωπα πληθυντικὰ ὄντα ϲύλληψιν ἀναδέχεται δευτέρου καὶ τρίτου τῶν κατὰ τὴν αὐτὴν πτῶϲιν, ἡνίκα φαμὲν κατὰ μὲν μεριϲμὸν ἐμοὶ καὶ ϲοὶ καὶ Διονυϲίῳ [*](216 s) ἐλάληϲεν Τρύφων, κατὰ δὲ ϲύλληψιν ἡμῖν ἐλάληϲεν Τρύφων, καὶ ἐπὶ τῶν λοιπῶν, πῶϲ οὐκ ἂν δοθείη τὸ ἐγὼ καὶ ϲὺ καὶ Τρύφων ἐν ταῖϲ αὐταῖϲ πτώϲεϲιν καταγίνεϲθαι ϲυνόντοϲ πάλιν τοῦ κατὰ ϲύλληψιν πληθυντικοῦ ἐν εὐθείᾳ, ἡμεῖϲ παραγινόμεθα.
7. Ἔcτιν κἀκ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τῶν ϲυνδέϲμων παραϲτῆϲαι. ϲυνδεόμενα τὰ πτωτικὰ [*](habendum est. neque enim verum est, nominstivοs nominom semper tertiae esse personas, sed εἶναι verbum et similia eos etiem in primam εἰ secundem. personam cogunt, ut pateat Ἀρίαταρχοϲ εἶ prorsus recte dici.)) [*](μaovκ. β B8. 6. Βi ἡμῖν plurali comprehmmdimus singularia eiusdem casus, e.g. ἐμοί et ϲοί et Διονυϲίῳ, etiam ἐγὼ καὶ ϲὺ καὶ Τρύφων eiusdem casus sunt, quia ἡμεῖϲ nominativo comprehenduntur.) [*](μaovκ. β ξ8. 7. usndo cssuεlia, quibδus idem verbδum commune e t, con-) [*](er εocαteα, quae εmsi nominotiiεs nom sociantur, s4 eg5 grαπmαficuρ sum , tu orator es, ille philosophus est, ego Priscianus nominor, tu Apollo- nius vοcαris, lle Prrgilius uncupαfuer . . . ergo sne dubio haec comsruetio osfemdt h5c aominαteuum esse.) [*](rssrm. er Ans. sxsu. B ἐπεδείξαμεν: supra 115, 1ξseqq., de pron. 85, 1 : ἐν τρίτοιϲ προϲώποιϲ ἐνοeτο (scil τὰ ὀνόματα), χωρὶϲ εἰ μὴ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ῥήματα ϲυντάττοιτο. - d4 ϲυνεγκλείει. vide Adn. crit. - B 11 elz 185, 7 - de pron. 19, 9-26 et 53, 8-13. ούλληψιϲ hic, ut illis antonymici locis, nm tam comprehensionem quam assumptionem sfgmiffcst. - ~ μεριϲμόϲ hio de se- parata notatione singuμarum personarum. - θ pro ἐν ταῖϲ αὐταῖϲ πτώϲεϲιν logica ratio poscit ἐν τῇ αὐτῇ πτώϲει, sed cogitari potest Apollonium plαsli usum esse, qula antecedunt nominativi primae, secundas, tertiae personae. -- 11-p865,10 depron. 52,24: αἰ ϲυναπτόμεναι πτώϲειϲ 5 διεζευγμέναι ἢ ϲυμπλεκό-) [*](Ans. ent., msοm. scs. im A l.ΟBb. 2 post ϲυντfξει rasura 2 litterarum A. ἁπάντοτε] πάντοτε L, ἄπαϲαι B ῃ 3 ἀπεδείξαμεν B β 4 ὑποτακτικὰ l.B, sed ab ipse L in ὑπαρκτικὰ correctum 1 ϲυνεγκλείει (non ϲυγκλείει, ut ex Βekkeri sfentio cohlegeris) exhibet A, quod videtux defendi posse: cerba ὑπαρκτικὰ aon solum 2n tertia persemα secum αἔest nominotvos nomsnsnm, sed simdl x primam et seemndam introducunt. ϲυγκλείει lCBb, quod qui praeferent, vim cogendi verbo tribumnt, quam cum εἰϲ praepositione coniunctum saepios apud historicos habet (sliam cum λόγον vel διάνοιαν coniunctum apud Apol. 11,9 et 12. 66,8. e7.23. 82,23.85.6. 89,20. 285,1. deadv.121,1. 122,29).cυντείνnι ci.Hgenol8 6 αὐτηὴν] αὐτοῦ 7 prius καὶ om B, uterum 1 8 κατὸ-Τρόφων om L ἡμῖν] εμοι A, sed ipsa prima manos sugra add ημιν β 8 tertiam κὶ om B 10 πτωϲεϲεϲι cum ras ν litterae A. β 11 παρεγενομεθαLB β 12 περί ϲυνδεμων AN ng ante παραϲτῆϲαι add τὸ τοιοθτον LaBb, ut in omnibδus codd. additum est 213,16, sed eiam cogtando facile suppletur. cr 54,24. 141,13 πτωτκὰ] fϲl 131r L)
8. Ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ἐκεῖνο δίδωμι, ὡϲ καὶ τὸ ϲὺ γράφειϲ ἔχει ἐν κλητικῇ ϲυντάξει. τὸ γὰρ τοιοῦτον οὐ παραϲτήϲει τὸ ϲύ, ὅτι καὶ εὐθείαϲ, ἀλλ᾿ ὅτι καὶ κλητικῆϲ· ὅπερ ἑνούμενον εὐθείαϲ ἐϲτίν, ὅμοιον τῷ ἐγὼ γράφω [*](iunctionibδns conectnontur, semper profermntur eodem essu mutatio cagus si in- fnrtur, aut soloecismum effcit aut postulat, ut aliud verbδum quoque inferatur. nmde apparet, in ἤ ἐγὼ ἀπέρχομαι ἤη ϲὺ Διονύϲιοϲ etiam ϲύ nominativum esse.) [*](Aaαvκ. 4θ. 8. Ac ne hoc quidem concedimus, in ϲὺ γράφειϲ verbδis ϲύ esse aperte vocativum. nam diligenter rem considersmti tiboi apparebit, in ϲ γράφειϲ et simiHibus pronomen ySlerumque nominativum esse, perra o vocativum.) [*](μένοι τῆϲ αὐτῆϲ ἔχοται πτώϲεωϲ . ..ὅθεν e φαμεν καὶ ἐγὼ καὶ ϲὺ καὶ ἑκενοϲ, εὐθείαϲ τὸ ϲύ.) [*](αssxιm κr μns. exso. 1 κατὰ τὴν αὐτὴν κοινότητα τῶν ῥημάτων pro κατὰ τπν κοινότητα τῶν αὐτῶν ῥημάτων dictum defenditux eo usa, cuius exempla multa Lobeek ad Aiacis v. 7 coHlegit, ex quo usa adiectivum vel pronomen non cum genetivο iungitur, ad quem sensu sno pertinet, sed cum nomine, unde gune- tivus pendet. - β- 7 ad prius exemplum mente supplendam est λεκτέον. deinde ἔπε (εcἄhremd) adiungit qnod oppositum est, exemplum diversorum casuum cum duobδos verbis. soloecismi exemplo non egemus. - 10 δίδοται τὸ καὶ vide Adn. enit. - I1 ἔχει non videtur intrsnsitivam vim hebere, sed subaudiendus esse accusativus τὸ ϲύ. - 121B τὸ γὰρ τοιοῦτον-ιλητικῆϲ. oc ϲδ γράφειϲ mom dfememsrα5t ϲύ pronomem om solum vocetom, sed inferduμm elam nomtnαfinum ese, ed pxtius, ug4cuαmque εocetess est, munere quasi exraordnarto ~emgι. ad παραϲτϲει c2r 36, 3. 141,13. 216, 23. - 18 ὅπερ eodem refermmdum est quo τὸ τοιοθτον: si lud ϲὺ γράφειϲ umus emuntatua est side Argum.) [*](Ans. car., isca. scs. m ALBb. 5 Dronke H 609 sut senibi 5 co ἢ ὀίωvι et postea addi ϲολοικιϲμὸν ποιὲ. vide Adn. ex. κοινότητα] δεινότητα B osηλει A. 1 8 δίδοται] o in A rasura factum ex ω, ut videtux β 8 τὸ] ἡ 1θ τὸ καί A, καὶ τὸ LBb, quod rectius (hoc quoque coaaeftr), sed trsiectione metummdum est ne Ap. ipse corrigatur. vide BSchneideri comm. θ9. ceterum opimum esset: δίδοται τὸ καὶ ϲύ εὐθ.εἶναι 1 11 ουδε .. Γκx] HSehneider εἰ. ἀὲ ίεχι A, ἐϲτν LBb, sed L in ras ὲν] ν in ras A. 1 κλτικη A. , corr A . idem mendum eademque correctio l. 18 β 12 1ξ τὸ γὰρ-ιλητικῆϲ em LB neque ex A. recipi vult BEeλmeider comm. 78 extr., quibus veιbis v8i, quae artissime cohaereant. at non divdHontur, vide Adn. ex. β 12 Βehoe- maen putat, pro ὅτι καὶ εὐθείαϲ scribendum esse ὅτιτ οὐκ εὐθεαϲ. vide Adn. ex. 1 1ξ ἐννοούμενον B, ὄν νοούμενον AHuttmsnn τῷ] τω A. cum rasura duarum litterarum ante τ εἰ cum unius Hitterse rmsnra post ω, τὸ L)