De constructione
Apollonius Dyscolus
Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.2. (Grammatici Graeci, Volume 2.2). Uhlig, Gustav, editors Leipzig: Teubner, 1910.
Ἐρ᾿ οὗ ἂν φαίη τιϲ ὡϲ ἅπαντα τὰ εἰϲ τε λήγοντα προϲτακτικὰ βαρύνεται, καὶ διὰ τοῦτο βαρυνόμενον τὸ ἔϲτε κατώρθωται, καὶ λείπεται [*](261 s) τὸ ἐϲτέ ὠλιγωρῆϲθαι, ὅτι μὴ ὁμοφωνεῖ τῷ κατωρθωμένῳ. ἀλλ᾿ ὁμοτονεῖν θέλει τὰ δεύτερα ὁριϲτικὰ πληθυντικὰ τοῖϲ πρώτοιϲ, ἴμεν ἴτε, δίδομεν δίδοτε· εἰ οὖν ἐϲμέν, δῆλον ὅτι καὶ ἐϲτέ, ἡμάρτηται δὲ τὸ ἔϲτε προϲτακτικὸν βαρυνόμενον.
Τί οὖν χρὴ ἐπὶ τοῦ τοιούτου διαλαβεῖν; ἢ ἐκεῖνο ἀποφήναϲθαι, ὡϲ ὀξύνεται μὲν τὸ ὁριϲτικὸν ἐν τῷ ἐϲμέν καὶ ἐϲτέ διὰ τὸ εἶναι ἐγκλιτικά, οἷϲ οὐ ϲύνεϲτι βαρὺ τὸ τέλοϲ· καὶ ἐπειδὴ ἐν τοῖϲ προϲτακτικοῖϲ ἀφίϲταται ἡ ἔγκλιϲιϲ, ϲυναφίϲταται καὶ ἡ ἐπὶ τέλουϲ ὀξεῖα, ἥτιϲ αἰτία ἦν τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ. — διὰ τοῦτο τὸ [*](Aaαvκ. β 121. lam dixerit quispiam, imperativοs omnes in τε desinentes βαρυτόνωϲ pronuntiari. cuine regulae si rationem habδebimus, ἔϲτε legtimum. esse dicemus, ἐϲτέ illegitimum, quia cum legtimo non consentiat. at alia regula docet, secundas personas indicativi plurmlis numeri accentu suo concinere cum primis, unde colligendum est, ἐϲτέ recte se habere, quia pronunfiatur ἐϲμέν, et εοs arse qni imperativo barytonesin trribunnt.) [*](Aaevκ. ψ 122. Solvenda quaestio ita videtur, ut dicamne indicativum qui- dem ἐϲτέ, sicut ἐϲμέν, in uluma acui, quia voces encliticae sunt, quae barytonesin respuunt, in imperauivο autem enciein locum non habδere itaque ne oxytonesin) [*](τῶν πληθυντικῶν τοῦ ἰδίου ὁριϲτικοῦ . . .πλὴν τοῦ ἔϲτε καὶ φάτε· τὸ μὲν γὰρ ὀριϲτκὸν ὀξύνετοι, ἐϲτέ καὶ φατέ, τὸ δὲ προϲτακτικὸν βαρύνεται, οἶον ἔϲτε καὶ φάτε. πituperaverat oxytonesin ἐϲτέ εοcis Heraclides Mfiesius, vide Enstath. ad d. γ 1 p1457,4(frgm.4B ps4 in LϹohnii ecllectione fragmoentorum Heraclideorum): μάρτηται κα6’ Ἡρακλείδην τὸ ἐϲτέ. ὡϲ γὰρ οὐ λέγομεν δείκνυϲτε ἤ φαϲτέ,οὕὕτωϲ οὐὲ’ ἕτε ἔϲτέ. ἔτι δὲ καὶ καθότι ὀξύνεται, οὐδὲν γὰρ τῶν εἰϲ τε ληγόντων ὀξυτο- νεται, ἡμαρτημένου τοῦ φατέ. καὶ Ἀρίϲταρχοϲ ἁμαρτάνει, φηϲίν, ἐγκλίναϲ ἐν Ἠλϲάδι τὸ εὑμεϲ μάρτυροί ἔϲτα (Γ 280). οὐ γὰρ ἀνῇρηται τι μὴ πρότερον ὅξυτο- νούμενον εἰ δὲ ἀνῇρηται τὸ ὀξυτονούμενον, ἄτοποϲ, φηϲί, καί ἡ ἔγκλιϲιϲ. Herodian. pros. H. in schol. A ad Γ 280 (Ιl 41,11 Lt2): μdρτυροι ἔϲτε: παροξύνεται τὸ ἔϲτε Ἴνα προϲτακτκὸν γένηται ὁμοίωϲ τῷ φυλάϲϲετε . . . ἀναγκαῖον μέντοι ἐϲτὶ παρα- φυλfξαι ἐκεῖνο, ὡϲ ὅτι τὰ εἰϲ τε λήγοντα πληθυντικὰ ὁριϲτικὰ καὶ προϲτακτικὰ ἀεὶ ὁμοτονεῖ ὑπεϲταλμένου τοῦ ἔϲτε, οἰον λέγετε ὅτι λέγετε, ἄγετε - ὅτι ἄγετε. e eliam Hpim. Homer. Aῦ I152.16. EM 381, 59.) [*](rssxκ. er μns. xxo. 1θἐγκλιτικά - τέλοϲ. cfὰ supra 1ξ4, 15 - 17 et de pron. 38, 11: πᾶν μόριον ἐγιλιτικὸν τοι ἀπὸ περιϲπωμένου ἢ ἀπὸ ὀξυτόνου ἐγκεκλίϲθαι· ἀπὸ γὰρ βαρυτόνου ἀδύνατον . . .εὐλόγωϲ οὖν διὰ τὴν ἐπὶ τέλουϲ βαρύτητα ἡ ἔγιλιϲιϲ οὐκ ἦν.) [*](Ans. qmr., crsca som. 1m ACBb. 1 ὠλιγωρῆϲθαι] utrumqne ω ab A ex factum, λιγωρεῖϲθαι , ὀλιγωρῆϲαι C ὅπεϲτιν] ὑπέϲτη CB β 5 ὠλιγωρῆϲθαι] eaedem discrepantiaein A Β, quae lin. 1 | μὴ Ab, οὐκ Β, om C ὀμοφωνε] όμοτον5 ci. Soph. ( κατωρθωμένψ] primum ω ex fecit A , κατορθουμένῳ CB 6 δίδομεν) μὲν in ras A β 7 ἡμάρτηται δὲ τὸ ἔϲτε inseruit lhlig, τὸ δὲ tan- tum inter ἐϲτέ et προϲτακτικὸν addunt Bb 1Β χρὴ om C τοῦ τοιούτοu) τοότου , τοῦ ποιητοῦ B ἀποφαίνεϲθαι β 12 καὶ om C ante τέλουϲ add τοῦ B τιϲ om C τὸ om C)
Ἑξῆϲ ῥητέον περὶ τῆϲ ὑποτακτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ ἥν τινεϲ καὶ [*](c. XXVII) διϲτακτικὴν ἀποφαίνονται ἀπὸ τοῦ ἐξ αὐτῆϲ δηλουμένου, καθάπερ καὶ. αἱ προκατειλεγμέναι ταὐτὸν ἀνεδέξαντο· ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι ὡϲ τὸ ἐὰν [*](quidem. — sic etiam εἰμί, quippe quod inclinari possit, in ultima acuitur, ἴϲθι imperativus, utpote qui inclinationis expers sit, non acuitur, quamquam ceteri imperativi in θι desinentes eodem tenore utuntur atque indicativi in μι exeuntes. (Nec assentiendum est ies, qui in ultima acuto acentu pronumfieri iubent φαθι imperativum, quem ipsum quoque, quia imperativi numquam inclinantur. βαρυτόνωϲ proferri necess est. ac refelluntur illi etiam teria imperativi persona φάτω.)) [*](ARGVM. § 123. Deinde de coniunctivo modo dicendum est, quem nonnulli etiam dubitativum nuncupant ab eius significatione, sicut reliqui quoque modi, de quibus iam disseruimus, nomen ab vi sua acceperunt. namque ἐὰν γράφω et similia dubitationem de actu qni futurus esse videtur denotant.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 ἔνθεν ad 1 —2 referendum est. φημί ut εἰμί cum inclinatione accentus habet oxytonesin, φἀθι ut ἴϲθι cum orthotonesi barytonesin. — 4— 7 in alio libro contrariam sententiam secutus oxytonesin φαθι vocis probasse vietur. Ἐκλ. διαφόρων λέξεων AC II 468, 9: διὰ τί ὀξύνει τὸ φαθί Ἀπολλώνιοϲ; ἐπειδὴ πᾶν ῥῆμα τῶν εἰϲ μι τροπῇ τοῦ μ εἰϲ θ, ϲυϲτέλλων τὴν παραλήγουϲαν εἰϲ τὴν τοῦ πρώτου προϲώπου τῶν πληθυντκῶν (sci παρελήγουϲαν ϲυλλαβήν), μετὰ τοῦ αὐτοῦ τόνου προϲτακτικὸν ποιεῖ τίθημι τίθει, ἵϲτημει ἵϲταθι, καὶ ἐπειδὴ ὀξύνεται τὸ φημί, ὀξύνεται καὶ τὸ φαθί. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ ἐβάρυνεν οὐδὲν γὰρ προϲτακτικόν φηϲιν εἰϲ θι λῆγον ὀξύνεται (cfr Lentzii Herod. I 463.16).item schol Rav.in Aristoph. Equ.22: τὸ δὲ φάθι ἀπὸ τὸῦ φημί· φήϲω ἔφην φάϲ φάντοϲ φάθι. ὅπερ ὁ μὲν Ἀπολλώνιοϲ ὁξύνει, ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ βαρύνει. — 6 ὁμοίωϲ τοῖϲ ἄλλοιϲ, sicut imperativi φάτον et φάτε. 8—p 875, 2 Prisc. XVII § 79 et 80 241, 4 et 17 H.: Subiunctivus et dubitativus dicitur . . Frequntissime si coniunctio dubitationem significans ei sociatur, id est pro ἐάν graeca coniunctione posita Choerob. in Theod. B 25, 8 et 13 B. 789, 7 et 13 G.: ἰϲτέον δὲ ὅτι τὰ ὑποτακτικὰ ἔξ ἔχουϲιν ὀνομαϲίαϲ, τρεῖϲ ἀπὸ τῆϲ ϲημαϲίαϲ καὶ δύο ἀπὸ τῆϲ ϲυντάξεωϲ καὶ μίαν ἀπὸ τῆϲ φωνῆϲ. καὶ ἀπὸ μὲν τῆϲ ϲημαϲίαϲ λέγονται ἀποτελεατκὰ καὶ αἰτιολογικὰ καὶ διϲτακετικά . . . διϲτακτικὰ δὲ, οἶον ἐὰν λούϲωμαι ὑγιαίνω,) [*](ADN CRTI., DISCR. SCR. IN A ACBb. 1 ὁριϲτικὸν om C ὃν —προϲτακετικόν om B | ὃν καθὸ ἐγκλιτικόν] ἐγιλιτικὸν ὄν C| ἴϲηθι C || 2 καθὸ οὐκ] οὐ καθὸ καὶ B || 3 ὁριϲτκοῖϲ add Uhlig || 4 εῖμι ἵθι om A1, A in mg add ειμι ειθι; C pro ἴθι exhibet ἐϲτί, B ἴϲθι ἔνθεν] fol 68v A || 6 καθεϲτὼϲ C, καθεϲτὸϲ ABb. vide Adn. crit. ad 290, 7 huius ed. || 8 περι υποτακτοκ supra scripsit ut indicem argumenti A1, in mg repetivit ante περὶ add κε B | ὑποτακτικῶν || 10 ταὐτὀ B |ὡϲ om Bb, vide ad ὅτι ὡϲ RSchniederi comm. 131 ad 108, 27 | τὸ] ἐν τῷ C)
Ἀλλ’ ἴϲωϲ ἀντικείϲεται τὸ μηδὲ αὐτὰ ἔχεϲθαι τῆϲ ἐννοίαϲ τοῦ διϲταγμοῦ, τὸν δὲ παρακείμενον ϲύνδεϲμον αἴτιον γίνεϲθαι τῆϲ διϲτακτικῆϲ ἐννοίαϲ. καὶ εἰ ἀπὸ τῆϲ δυνάμεωϲ τῶν ϲυνδέϲμων ἔοικεν τὰ ῥήματα ἀνάγεϲθαι, οὐδὲν κωλύει καὶ τὰϲ λοιπὰϲ ἐγκλίϲειϲ μετατίθεϲθαι τῆϲ ἰδίαϲ κλήϲεωϲ, ἀναδεξαμέναϲ τὴν ἐκ τῶν ϲυνδέϲμων δύναμιν. οὐ γὰρ ἔτι ὁριϲτικὸν τὸ εἰ ἔγραψα, εἰ ἐφιλολόγηϲα, οὐδὲ ταὐτόν ἐϲτι τὸ φιλολογήϲω τῷ ἤτοι φιλολογήϲω ἢ πορεύϲομαι εἰϲ περίπατον, οὐδὲ τὸ γράψαιμι ἄν εὐχὴν ἐπαγγέλλεται, ὁριϲμὸν δὲ τοῦ ἐϲομένου πράγματοϲ. ϲχεδόν τε ὑπὸ τὸν αὐτὸν διϲταγμὸν πίπτει [*](265 b) τὸ εἰ περιπατεῖϲ κινῇ τῷ ἐὰν περιπατῇϲ κινηθήϲῃ, καὶ οὐ καλεῖται τὸ εἰ περιπατεῖϲ διϲτακτικόν.
Ἀλλὰ πρὸϲ τὴν τοιαύτην ἀντίρρηϲιν ἐνὸν ὑπαντῆϲαι ὡϲ αἱ μὲν ἄλλαι ἐγκλίϲειϲ ἐκτὸϲ οὖϲαι τῶν ϲυνδέϲμων τὸ ἐξ αὑτῶν δηλούμενον ἀνεδέξαντο, ἐξ οὗ καὶ τὴν θέϲιν ἔϲχον τοῦ ὀνόματοϲ. προῦπτον γὰρ ὅτι τὸ γράψαιμι εὐχῆϲ ἐϲτιν παραϲτατικὸν καὶ τὸ περιπατῶ ὁριϲμοῦ· [*](ARGVM. § 124, At fortasse contra dici poterit, in coniunctivis ipsis non inesse vim dubitativam, sed hanc effici coniunctione adiecta. ac si aptum est formes verbales nuncupari ex coniunctionum adiectarum sensu, nihil obstabit, quin ceteri quoque modi propria sua nomina cum eis commutent, quae coniunctionum praemissorum sensui respondent. ita ἔγραψα ab εἰ pendens non iam indicativi nomine vocabitur, et φιλολογήϲω in huiusmodi enuntiato: ἤτοι φιλολογήϲω ἢ πορεύϲομαι, nomm disiunctivi modi inveniet. nec minus profecto quam ἐὰν περιπατῇϲ dubitationem signifcat εἰ περιπατεῖϲ, quod tamen dubitativum non appellatur.) [*](ARGVM. § 125. Sed nomen dubitativi hoc modo defendi potest. Ceteri modi, qui ex coniunctione non pendent, accepere suam propriam vim atque ex vi sua accepere appellationem. nec si additur eis coniunctio, ex hac nomen capient, sed tantummodo ex ea inclinatione animi quam significant, sicut coniunctiones quoque ex snm significatione nuncupantur. itaque si is modus, quem nonnulli dubitativum appellari volunt, etiam sine coniunctione aliquid signifcaret,) [*](διϲταγμὸν γὰρ ϲημαίνει· οὐ πάντωϲ γὰρ ἀλλ’ ἐὰν λούϲηται ὑγιαίνει. Schol. Vatic. in Dion. Thr. 245,10—15 H.: ἢ ὁριζόμεθα, καὶ καλεῖται ἡ ἔγκλιϲιϲ ὁριϲτκή . . . διϲτάζομεν, καὶ καλεῖται ἡ ἔγκλιϲιϲ διϲτακτικὴ, οἶον ἐὰν λέγω . . . ἡ δὲ αὐτὴ λέγεται καὶ ὑποτακτική.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ὡϲ ἐϲομένου. vide Adn exeg. ad 38,11 huius ed. — ἀνάγεϲθαι. vide Adn. crit.) [*](ADN. CRIT., DISCR. scs. IN ACBb. 1 ὡϲ om CB || 2 τὸ] τοῦ B || 3 γενέϲθαι Β || 5 aut ὀνομάζεϲθαι pro ἀνάγεϲθαι ponere opus videtur, aut τὰ ῥημάτων ὀνόματα ἀνάγεϲθαι scribere. ad ἀνάγεϲθαι ἀπό τινοϲ= repeti alicunde cfr de adv.121, 24 || 6 κλήϲεωϲ b, κλίϲεωϲ A Ϲ, ἐγκλίϲεωϲ Β || ante ἐφιλολόγηϲα add καὶ C || 8 τω ητοι φιλολογηϲω uncis inclusit A2 || 10 τε in ras A2 || 11 περιπατεῖϲ Βekker in adn., περιπατε codd. et edd. | κινῇ τῷ]κνείτω C, κινεῖται B || 13 ἀντίρρηϲιν] τηρηϲιν A1, corr A2 | ἀπαντῆϲαι CΒb. ad ὑπαντᾶν cfr 325, 3 || 15 ἀνεδέξαντο] prius α et prins ε in ras A 16 προϲτακτικὸν B)
Ἦν δ’ ἂν ὁ λόγοϲ πάνυ εὐπαράδεκτοϲ, εἰ τὰ καλούμενα ὑποτακτικὰ ῥήματα ϲυντάξει μιᾷ ἐκέχρητο ϲυνδεϲμικῇ τῇ προκειμένῃ. νυνὶ δὲ καὶ οἱ καλούμενοι ἀποτελεϲτικοὶ ἐπὶ [*](ex hac significatione nomen acciperet. nunc vero numquam sine coniunctione profertur neque umquam peculiaria ei inest vis. ergo necessario nomen cepit ex coniunctionis vi.) [*](ARGVM. § 126. Quae argumentatio plane probari posset, si coniunctivus cum sola ἐάν coniunctione proferretur. nunc antem praemittuntur ei etiam coniunctiones ationes finales et causales. ergo patet id tantum nomen huius modi verbalis aptum esse, quod indicat, non posse consistere eum, nisi e coniunctionibus pendentem (i. e. ὑποτακτική nomen).) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 ἐγκλίϲεωϲ. Ska V 5 seq. recte: Hier beziechnet ἔγκλιϲιϲ offenbar bucgt de Modusform, sonder den Begriff, der durch dieselbe ausgudruckt wird. et confert 248, 14 et de adv.131, 25. — 4 διαζευκτικοί. disiunctivae coniunctionis nomine nuncupavit Ap, sicut Dionysius Thr. 90, 1 U., ἤ ἤτοι ἠέ. vide de coni. 217. 22. 218,16. 220, 24. — δυνητικοί. cfr supra 205, 5: καὶ δυνητικὸϲ εἴρηται (scil ὁ ἄν ϲόνδεϲμοϲ). schol. Vatic. in Dion.Thrr. 292, 3 3 H. 972, 25 B.: παρῆκε (Dionysius) καὶ τοὺϲ ἀναιρετικούϲ, τὸν κέν δυνητικοὺϲ κολοῦϲιν, ὅτι τὴν τοῦ δύναϲθαι ἔννοιαν δηλοῦϲιν. vide indicem in ed. Dion. Uhl. — ϲυναπτικὸν ϲύνδεϲμον Ap. appellat, sicut Dionysius, εἰ: vide 132, 10. ϲυναπτικοί plurali autem uti poterat, quia haud dubie etiam εἴπερ, ut Stoici et Dionysios, hoc nomine appellavit, fortasse etiam εἰδή et εἰδήπερ: vide adn. in ed Dion. Uhl. ad 91, 2 et 92. 1 (ἐπεί Apollonio semper est παραϲυναπτικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ, ἐάν ἐπιζευκτικόϲ: vide ind. ed. Dion. sub ἐάν). — οὐδέποτε ἐμόναϲεν. cfr l. 6 pag. seq. et 269, idem docuit in rhematico: cfr Prisc. V VIII II § 68 p 424, 12 H.: quartus est subiunctivus, qui eger non modo adverbio vel coniunctione, verum etiam altero verbo, ut perfectum significet sensum. Ϲhoerob. in Theod. II 8, 28 H. 475, 31 G.: ἡ ὑποτακτικὴ οὐκ ἀποτελεῖ τέλειον λόγον . . . . οὐδέποτε τέλειοϲ λόγοϲ γίνεται χωρὶϲ ἑνὸϲ τῶν τριῶν ῥημάτων τούτων, τουτέϲτιν ὁριϲτικοῦ προϲτακτικοῦ εὐκτικοῦ, ἢ λεγομένου ἢ νοουμένου. — 12 ἀποτελεϲτικοί. cfr 268, 21. 272, 14. 273, 2. de coni. 248, 20 et ind. ad Dion. Thr. sub hac voce.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 ὅθεν] in ras A2. A1 εννθεν? || 2 ἕξουϲιν] ἔϲχον B || 3 —4 τὴν θέϲιν] fol 69 r A || 4 ἀνεδέξαντο] videtur in A rasure ex α factum | δυνητικοι ϲυναπτικοι in mg repetivit A || 5 ἄλλοι] an ἅπαντεϲ, ut 266,18? || 7 ἀνεδέξατο] A ad posterius α supra add v || 9 ἔχουϲα Bb, ἔχον A C || 10 τοῦ ὀνόματοϲ θέϲιν] ὀνομαϲίαν B | εἰληφέναι deleri vult Schneider comm. 216*. at quomodo infinitivus huc irrepere potuit? eratne εἴληφεν alia scriptura pro παρεδέξατο verbo, quae in margine ascripta erat 12 αποτελεϲτικοι A II mg)
Ὅτι δὲ καὶ ἐπ’ ἄλλων μερῶν λόγου μερικὴ διαφωνία αἰτία [*](Comparaturtio cum ὑποτακτικ nomine appellatio coniunctionum expletivarum.) γίνεται τοῦ εἰϲ κοινὸν ὄνομα ἀνάγεϲθαι τὴν θέϲιν, ϲαφέϲ ἐϲτι καὶ ἐξ [*](ARGVM. § 127. Coniunctionum quoque unum genus nomen suum accepit non ex propria sua vi, sicut ceterae coniunctiones. nam continuativae [condicio) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 καίτοι. vide Adnotationem criticam. — 4 ad ἰδοὺ γὰρ καὶ κατ’ αἰτιολογικὴν ϲύνταξιν cfr de coni 243, 19: ἔχει (scil ἵνα) καὶ τὰϲ ϲυνδεϲμικὰϲ διαφορὰϲ δύο οὔϲαϲ, μίαν μὲν αἰτιολογικὴν, ἑτέραν δὲ ἀποτελεϲτικὴν. ἐν γὰρ αἰτίᾳ τοῦ ἀναγνῶναί φαμεν οὕτωϲ· ἵνα ἀναγνῶ ἐτιμήθην, ἵνα λοιδορήϲω ἐπεπλήχθην. Ϲhoerob. in Theod. lI 257.12 B. 769, 11 G.: ἐὰν ὑποτακτικὴ ἔγκλιϲιϲ αἰτιολογίαν ϲημαίνῃ, παρῳχημένου ἔχει τὴν ϲημαϲίαν, οἶον ἵνα πράξω, ἐφθόνηϲάϲ μοι καὶ πάλιν ἵνα ἀναγνῶ, ὠφελήθην ἀντὶ τοῦ διότι ἀνέγνων ὠφελήθην καὶ διότι ἔπραξα ἐφθόνηϲάϲ μοι. cfr II 275.12 H. 789, 12 G. et 277. 34 H. 792.13 G. et Sophronii excerpta ex Characis comm. in Theodos. in Hilgardi Choer. Il 410, 14: ϲημαίνει (scil ἡ ὑποτακτική) σἰτιολογίαν καὶ ἀποτελεϲμὸν ϲυντεταγμένη τῷ ἵνα καὶ ὅταν μὲν ἀπηρτιϲμένον ῇ τὸ πρᾶγμα, αἰτιολογίαν, οἶον ἵνα προκόψω ἐφθόνηϲάϲμοι, ἴϲον γὰρ τῷ διότι προέκοψα ἐφθόνηϲάϲ μοι. de hoc ἵνα coniunctionis usu causali, non finali egerunt CEASchmidt Beitrage 399. Ska VI p 13 —14, RSchneider comm. 245 med. — 6 τοῦ μὴ ϲυνίϲταϲθαι. cfr 269.15. — 7 οἱ προκείμενοι ϲύνδεϲμοι (de quibus modo diximus) sunt ἵνα et ἐάν. non usurpari coniunctivos, nisi his coniunctionibus subiunctos, censet Apollonius reliquis coniunctivorum speciebus partim neglectis partim ex coniunctivorum genere exclusis. (qnid de eis coniunctivis senserit, quos nunc adhortativos vocamus, vide 254, 23—258, 12 ) 3 8 —9 μερικὴ διαφωνία. cfr 204,16. — κοινὸν ὄνομα. vide Adnotationem criticam. —8 —p 381, 4 cfr de coni. 253,10: οὐδὲ ἀπὸ τοῦ δηλουμένου δυνατὸν ἦν τὴν ὀνομαϲίαν (scil τῶν παραπληρωματικῶν ϲυνδέϲμων) θέϲθαι. οἱ μὲν γὰρ ἄλλοι τῶν ϲυνδέϲμων ἐν πλείοϲιν ὄντεϲ φωναῖϲ ἓν ἐπηγγέλλοντο, τὸ ϲυμπλέκειν οἱ ϲυμπλεκτικοί, τὸ δὲ διαζευγνύειν οἱ διαζευκτικοί, τὸ δὲ διαπορεῖν οἱ διαπορητκοί, καὶ ἐπὶ τῶν ὑπολοίπων τὸ αὐτό. οἱ μέντοι παραπληρωματικοὶ οὐχ ἓν ἐπηγγέλλοντο κατὰ τὸ δηλούμενον, εἴγε ὁ μὲν δή παραγραφὴν (sic A, περιγραφήν RSchneider cum Βekkero) τινα ἐδήλου, ὁ δὲ) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A ACBb. 2 ὑγιαίνῃ B | καίτοι] an καὶ οὕτω? 4 καὶ om B || ἴνα ἀναϲτῶ? |ηνιαθην A, sed posterius ν adrasum | post ᾶπὸ add τοῦ CB 6 τὸῦ b, τὸ A C, τῷ B || 9 κοινὸν] CEASchmidt in Hoeferi Zeitscbr. f d. Wiss. d. Sprsche IV 81 voluit καινὸν, quod iure repudiat Dronke II 611. ipse οὐκ ante αἰτία inserit et μὴ ante εἰϲ. at Ska VI 9 traditam scripturam recte defendit allatis his verbis ex l. de coni. 253, 25: ἐπεὶ τὰ καλούμενα παρώνυμα ἐν πλείϲτοιϲ ϲημαινομένοιϲ κατεγίνετο, πάλιν εἰϲ μίαν ὀνομαϲίαν μετετίθετο, λέγω τὴν κοινῶϲ πᾶϲιν ἀκολουθήϲαϲαν, καθὸ πάντα παρηγμένα ἦν. ipsum significationum discrimen in coniunctionibus expletis quoque effecti, ut communi, generali nomine comprehenderentur. cfr etiam infra 268, 3 et 5 et locos ex libro de coni. et Ϲhoerobosco in Adn. exeg. exscmiptos καὶ om B)
οὐδὲ γὰρ ἐκεῖνο [*](ARGVM. § 128, nec verum est eas solas abundare, immo alise quoque conuunctiones atqne omnis fere generis voces subinde ex abundanti adiciuntur.) [*]( TESTIM. ET ADN EXEG. 1 παρεϲτήϲαμεν: de con. 249,31 —252, 17. — 3 eadem poetae inceti verba citantur de coni. 250, 8. 251, 7. cfr etiam Choerob. in Theod 276, 24 Hilg., quem locum modo exscripsimus et restitiumus. — cfr l. 16 pag. seq. et de coni.251, 2: ὑπεναντίωϲιν γὰρ ἐδήλωεν ὁ καί καὶ δῆλον ὅτι διὰ τὸν πέρ, ὅπου γε καὶ κατ’ ἰδίαν ὁ πέρ ἐναντιωματικόϲ ἐϲτι μετ’ αὐξήϲεωϲ, «ἀγαθόϲ περ ἔών». — 8 παραγραφῆϲ. cfr. l. 16 pag. seq. et de coni. 251, 19: ἔτι ὁ δή ὡϲ μὲν παρέλκει, παντὶ προῦπτον ὡϲ δὲ καὶ πολλάκιϲ μετάβαϲιν λόγου ποιεῖται, ϲαφὲϲ ἐκ τῶν τοιούτων «οἱ μὲν δὴ παρ’ ὄχεϲφιν ἐρητύοντο μένοντεϲ» καὶ τῶν παραπληϲίων. νοοῦμεν γὰρ λόγου ἔκλειψιν καὶ ἀρχὴν ἑτέρου, ὡϲ εἰ καὶ ἐν παραγραφῇ (sic A, περιγραφῇ Berkker et RSchneider) κατελιμπάνετο ὁμοίωϲ τῷ «ὣϲ οἱ μὲν Τρῶεϲ φυλακὰϲ ἔχον» (I 1), «ὣϲ ὁ μὲν ἔνθ’ ἠρᾶτο» (η 1). et de coni. 253,15 et 18 et schol. Vatic. in Dion. Thr. 291,17 H., qui loci modo exscripti sunt. Schol. Heliodori sd Dion. Thr. 105, 34 H.: ὁ μὲν γὰρ δή καὶ οἱ ἰϲοδυναμοῦντεϲ αὐτῷ ἐν ϲυγκεφολαιώϲει καὶ παραγραφῇ (sie optimus testis, cod. Londinensis, περιγραφῇ Barocc. et Marcianus et Bekker) λόγου παρολαμβάνονται, «ἄλλοι μέν ῥα θεοί τε καὶ ἀνέρεϲ» (Β 1), «οἱ μὲν δὴ παρ’ ὄχεϲφιν ρητύοντο«. Homeri epimer A O I 384, 22: ὁ πέρ ἐναντίωϲιν ϲημαίνει, ὁ δή παραγραφήν· παραγραφή δέ ἐϲτι μακρὰ παρολκὴ πρὸϲ διακοπὴν νοήματοϲ καὶ ἀρχὴν ἑτέρου λόγου, ὡϲ ἐν τῷ «οἱ μὲν δὴ παρ’ ὄχεϲφιν ἐρητύοντο μένοντεϲ». Schol. B et Townl. ad Α 304: «ὣϲ τώ γ’ ἀντιβίοιϲι μαχεϲϲαμένω ἐπέεϲϲιν ἀνϲτήτην»· ὁ τρόποϲ παραγραφὴ· μετιὼν γὰρ ἐπὶ ἑτέραν διήγηϲιν τούτῳ χρῆται, et Eustath. ad eundem versum 107, 32: τὸ «ὣϲ τώ γε» κτλ., ϲχῆμα ὂν καταϲτατκὸν ἐννοίαϲ, οἱ γραμματκοὶ παραγραφὴν καλοῦϲι, ϲυγκαταριθμοῦντεϲ αὐτὸ τοῖϲ ποιητικοῖϲ τρόποιϲ. χρώμεθα δὲ τούτῳ τῷ ϲχήματι, ὅτε ϲυμπληρώϲαντεϲ τὰ φθάϲαντα ἐπὶ ἑτέραν διήγηϲιν μεταβαίνομεν. Schol. B et Town. ad l 1: ὅταν ἄλλων πραγμάτων ἄρχεϲθαι μέλλῃ (scil Βomerus), παραγραφὰϲ (παρεγγραφὰϲ Townl.) ἐμβάλλει, ὡϲ οἱ νόμοι (νόμιμοι B) τῶν ἰϲτοριογράφων. Schol. B et Townl. ad Π 1: «ὣϲ οἱ μὲν περὶ νηόϲ»· . . . ὡϲ μέλλων ἑτέρων μεγάλων ἐνάρχεϲθαι πραγμάτων,) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 ταὐτό CB || 1— 3 το τουτο μοι χαριϲαι τω του (non τουτο) A1 in ras et infra in exitu paginae γε μοι χαριϲαι. Α11 in mg τουτο μοι τουτο γε μοι || 14 οὐδὲ τὸ] fol 69v A. || 5 αγαθοϲ ων αγαθοϲ περ εων mg || 6 ταὐτὸν CBb || 7 οιμεν παροχεϲφι οι μεν δη παρ οχεϲφι A mg || 8 παραγραφηϲ A1,. περιγραφῆϲ A2CBb, et A in mg περιγραφηϲ λογου ϲημειον δη. HSchneider II 21 et comm. 252 περιγραφή nomen hic et lin. 16 pag. seq. praetulit, quis περιγράφειν verbum apud Ap. praeter alias vim habeat praecidendi, finem imponendi. at vide locos in Testim. congestos, ex quibus apparet παραγραφή nomen ab grammaticis ita usurpatum esse, ut signi- orationis conclusionem et transitum ad aliam rem)
καὶ εἰ ἀπὸ τοῦ πλεονάζοντοϲ ἡ θέϲιϲ τοῦ ὀνόματοϲ, τίϲ ἡ ἀποκλήρωϲιϲ τοῦ ἐπὶ τῶν ϲυνδέϲμων τὸ τοιοῦτο πορη κολουθηκέναι, λέγω τῶν παραπληρωματικῶν, ἢ ὅτι οἱ μὲν ἄλλοι ϲύνδεϲμοι, διάφοροι ὄντεϲ κατὰ τὰϲ φωνάϲ, μίαν δύναμιν ἐπηγγέλλοντο, [*](265s) ἐξ ἧϲ καὶ τὴν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ ἀνεδέχοντο, οὐ μὴν τοῖϲ παραπληρω ματικοῖϲ ταὐτὸν ϲυνηκολούθει, ϲχεδὸν γὰρ ἕκαϲτοϲ αὐτῶν ἴδιόν τι ἐπηγγέλλετο, μείωϲιν μὲν ὁ γέ ἐν τῷ
Ὁ τοιοῦτοϲ λόγοϲ ϲυντείνει καὶ ἐπὶ τὰ παρώνυμα τῶν ὀνομάτων [*](Comparantur cum ὑποτακτικῆ; nomine appellationes nominun denominatinoum rum et verhalium.) καὶ τὰ ῥηματικά. καὶ γὰρ ταῦτα ἐκ τῆϲ προϋφεϲτώϲηϲ ὕληϲ τὴν ὀνο μαϲίαν ἀνεδέξαντο· ἠδυνάτει γὰρ ἐκ τοῦ δηλουμένου ἕνεκα τῆϲ ἐν αὐτοῖϲ γινομένηϲ παμπόλλου διαφορᾶϲ, εἴγε πάλιν τὰ ἄλλα τῶν ἰδικῶν ἑνὶ δηλουμένῳ ἐκέχρητο, ἐξ οὐ καὶ τὴν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ ἀνεδέχετο.
Ἡ προκειμένη ἔγκλιϲιϲ μετὰ τοῦ ἐάν ϲυνδέϲμου καὶ τῶν ἰϲο [*](De temporibus, quae in apodosi quae in apoddosi enuntiatorum ab ἐάν vel λνα coniunctione pendestium usurparl possunt.) δυναμούντων ἐπὶ μέλλοντα φέρεται ἢ ἐνεϲτῶτα, ἐὰν φιλολογῶ παρα γενήϲεται Δίων, ἐὰν ἀναγινώϲκω παραγίνεται Τρύφων· ἀκα- [*](ARGVM. § 130, Idem observare licet in nominum denominativorum et verbalium appelatione etenim haec ab ea materia, ex qua formata sunt, nomen. acceperunt, quia ab signifcatione sua nuncupari non poterant propter signifcationum varietatem contra nominabantur ex vi sua ceterae nominum species, quia unam tantum vim habent.) [*](ARGVM. § 131. Coniunctivus modus cum ἐάν coniunctus ad futurum aut praesens tempus pertinet (numquam ad praeteritum), item [ plerumque] cum finali ἴνα coniunctus. cum finali inquam, quia si post ἵνα et coniunctivum seqnitur in apodosi) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. κατὰ τὸ μὴ ἐλλεῖπον. ubi oratio perfecta est neque ullo additamento eget. — 4 οὐ διαψευδόμενοι, cfr 115. 24. nom infitiantur appellationem suam, sed profitentur (usu suo indicant) iure se expletivas coniunctiones appellari. 5— 9 cfr de coni 258 21: καί μοι δοκε (scil ὁ παραπληρωματικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ) παραπλήϲιόν τι ἀναδεδέχθαι τῷ καλουμένῳ παρωνύμῳ ὀνόματι. τὰ μὲν γὰρ ἄλλα ἰδικὰ (scil ὀνόματα), ἔχοντα ἕν τὸ δηλούμενον, ἔλαβε τὴν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ ἀπὸ τοῦ δηλουμένου, τὰ πατρωνυμικὰ . . . τὰ κτητικὰ . . .καὶ ἔτι τὰ ϲυγκριτικὰ κα τὰ ὑπόλοιπα. καὶ ἐπεὶ τὰ καλούμενα παρώνυμα ἐν πλείϲτοιϲ ϲημαινομένοιϲ κατεγίνετο, πάλιν εἰϲ μίαν ὀνομαϲίαν μετετίθετο, λέγω τὴν κοινῶϲ πᾶϲιν ἀκολουθήϲαϲαν, καθὸ πάντα παρηγμένα ἤν. Priscianus lnst. V VIII ubi rhematicum Apollonii secutus est, § 68 424, 17 H.: cum diversas habeat significationes (scil coniunctivus), non ab una earum, sed a comstructione nomen accepit,, veluti denominativa, quae diversas habentia significaiones generale tamen nomen multarum specierum sibi defendunt. Schol Stephani in Dion Thr. 228. 5 H.: ἕκαϲτον τῶν εἰδῶν (illas παραγωγῶν species dicit, quas Dionysius 25, 6 — 29,4 ed. U. enumerat et describit) μίαν ἔχει ϲημαϲίαν, ἔξ ἧϲ καὶ ὀνομάζεται . . . τὸ παρώνυμον δὲ πολλὰ ἐδήλου . . . ἐπεὶ οὖν οὐκ ἡδύνατο ἐξ ἑνὸϲ τὴν ὀνομαϲίαν ἔχειν, ἐκ) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 τὸ] τοῦ A C || 2 προκειμεν A. || B πλεονάζειν] πλ in ras A μὴ add Uhlig, conlato 38. 12 ελλειπ A in exitu lineae, λεῖπον C || 6 ταῦτα A2CBb, αυτα A || 7 ἀδυνατε CB 8 γενομένηϲ B παμπωλλα A, sed ω in rasura correctum ἰδικων A, εἰδικῶν CΒb. vide locum. in Testim ex libro de coni. exscriptum et RSchneideri comm. 6 ad 4, 7 || 9 A. margini ab A adscriptum habet νεδεχοντο, prima littera abscisa est 11 μέλλοντα A2Bb, μέlλοντι A φερεται omissum in mg add A ἐνεϲτῶτι post ἐὰν add γὰρ B παραγενήϲεται] γε in ras A || 12 παραγινηται A1. corr A2)
Ἀκόλουθόν ἐϲτιν ἐκθέϲθαι καὶ περὶ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τῶν ὑποτακτικῶν, [*](E quo modo coniunctivi flexione orti sint.) ἀπὸ ποίαϲ ἐγκλίϲεωϲ οἱ παρατιθέμενοι ϲύνδεϲμοι ἀφιϲτᾶϲι τὰ ῥήματα. (ἔφαμεν γὰρ ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ τὰ τοιαῦτα ῥήματα μὴ ϲυνίϲταϲθαι χωρὶϲ τῶν ϲυνδέϲμων) ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι πᾶν ὅ ἐϲτι μέροϲ λόγου ἐν παραθέϲει ϲυνδέϲμου, τὸ αὐτὸ πάντωϲ καὶ κατ’ ἰδίαν ῥητὸν ἦν. οὐ γὰρ δή γε ἓν μέροϲ λόγου τὸ ἐὰν δράμῃϲ, ἐὰν γράψῆϲ, ἵνα δῶμεν τὸ μὴ πάντωϲ ῥητὸν εἶναι τὸ ϲυντεθειμένον κατ’ ἰδίαν, ὥϲ [*](267 s) γε ἐνόν ἐϲτιν εὑρέϲθαι μυρία ϲχήματα ἐν ϲυνθέϲει μεταπεποιημένα κατὰ τὴν ϲύνθεϲιν, ὧν τὸ διαλυόμενον κατ’ ἰδίαν οὐκ ἔϲτιν ῥητόν. παρὰ τὸ ϲέβομαι ἐγένετο εὐϲεβήϲ, καὶ οὐ ῥητὸν κατ’ ἰδίαν τὸ ϲεβήϲ· ὁμοίωϲ καὶ τὸ πρωτοπαγήϲ παρὰ τὸ ἐπάγη, καὶ οὐ ῥητὸν τὸ παγήϲ· γείνω ἀγενήϲ. οὐ δὴ οὖν, ὡϲ ἔφαμεν, ἓν ἔϲται τὸ ἐὰν λάβῃϲ, [*](270 b) ἵνα μὴ πάντωϲ τὸ λάβῃϲ καταναγκάζηται κατ’ ἰδίαν λέγεϲθαι. — [*](ARGVM. § 132. Nunc exponendum est, a quo modo verba coniunctionibus in coniunctivum declinentur. nam semper, ut diximus, coniunctivi coniunctiones secum habent.) patet enim omnem vocem, cui apposita est coniunctio, etiam. separatim proferri posse. ita δράμῃϲ quoque, quod noli opinari coaluisse cum. ἐάν vel ἵνα in unam vocem, sicut confusione duarum vocum orta sunt εὐϲεβήϲ, πρωτοπαγήϲ, ἀγενήϲ, quorum alteram partem sine priore dicere non licet. hoc igitur in numero ἐὰν δράμῃϲ et similia haberi non debent. [quae si ipsa quoque composita essent, coniunctivus dici nom posset declinari ab alio modo.]) [*](TESTIM. ET ADN EXEG. 5 ἔφαμεν: 266, 8. — 6 ἔφαμεν —ϲυνδέϲμων rotundis cancellis ut parenthesis inclusa sunt, quia alterum γὰρ lin. 6 non ad. proxime antecedentia referendum est, sed ut prins γὰρ lin. a. 5 ad 4 — 5 ἀπὸ ποίαϲ —ῥήματα. vide A gum. — 9 ἵνα δῶμεν. cfr 233, 11. — 10 —11 ϲχήματαϲύνθεϲιν, invernire licet sescentas formas in compositione, quae propter compositionem mutatae sunt. —15 μὴ πάντωϲ (= haudquaquam) referenda sunt ad κατ’ ἰδίαν λέγεϲθαι. cfr exempla perversae verborum collocationis quas congessit RSchneider comm. 69. ad ἵνα autem cfr 205.11. 276.2. 306,2 et 4. de coni. 249,5, ubi coniunctio consecutiva est et enuntiato consecutivo id signifcatur, quod feret, si. verum esset, quod enuntiato antecedenti negatur. si ἐὰν λάβῃϲ una vox esset, λάβῃϲ cogeretur nunquam separatim proferri. nunc antem duae voces sunt. ergo potest separatim pronuntiari. Kayser ἵνα — λέγεϲθαι iniuria ita interpretatur: jedoch so, dab das λάβῃϲ nicht durchaus eine selbstandigen Charakter hat.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. φηϲωμεν A. μὴν] η in ras A2 || 3 A mg: περι τηϲ ϲυνταξεωϲ τῶν υποτακτικῶν || 4 ἀφιϲτῶϲι B || τῶν om C || 6 —7 ϲαφὲϲ ϲυνδέϲμου om Β || 8 A mg: ϲημειωϲαι πωϲ το δηγε τεθεικεν post λόγου add ἐν παραθέϲει B 9 post ἵνα add μὴ A 2CB ϲυντιθέμενον B || 10 ενον εϲτι A1, ἔνεϲτι A2CBb, Dronke ll 601 maluit ἐνὸν solum, quod alibi sane Apollonius ut verbum finitum usurpat, ex. gr. 114, 4. 265, 4 ϲυνθέϲει A b, θέϲει CB, Elebode pro θέϲe poposcit τέλει 11 τὴν om CB διαλυομενου A. 12 pro ἐγένετο B exhibet ὁ || 14 γινω A. | post ἀγενήϲ fortasse intercidit καὶ οὐ ῥητὸν τὸ γενήϲ | ἔϲτι CB 15 ἀναγκάζηται Bb Ellebode ei. ante κατ’ ἰδίαν intercidisse μὴ. vide Adn. exeg.)
δὲ καὶ τὸ τοιοῦτον δεῖται ἀποδείξεωϲ, βραχέα παραθηϲόμεθα ὑπὲρ τοῦ μὴ ἡνῶϲθαι εἰϲ ἓν μέροϲ λόγου τοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ τοῖϲ ῥήμαϲιν. πόθεν γὰρ αἱ μεϲαζόμεναι λέξειϲ παρεμπίπτουϲιν; ἐὰν ϲήμερον καὶ αὔριον ἀκούϲῃϲ, ἀντιλήψει τῶν λεγομένων. ἀλλ’ ἐπεὶ καὶ. ἐν ϲυνθέτοιϲ τὸ τοιοῦτον ἐγγίνεται, ὡϲ ἐν τῷ
Ἔϲτιν οὖν ἡ πρώτη ἐκφορὰ τῶν ὑποτακτικῶν ὁριϲτική, ἣν οἱ παρατεθέντεϲ ϲύνδεϲμοι ἐν φωνῆϲ ἰδιώμαϲιν κατέϲτηϲαν. δι’ ὃ καὶ [*](ARGVM. § 133. Alio quoque argumento demonstrare possumus, coniunctivos cum coniunctionibus suis non soaluisse in unam vocem. fieri enim potest, ut inter coniunctiones et coniunctivos alia verba inserantur. ac siquis hnic argumento licentiam poeticam opponat, qus praepositio ab verbo suo, quocum composita est, saepe separatur, illud certe concedet, in ἵνα δράῃϲ, ὄφρα πεποίθῃϲ et coniunctionem et coniunctivum suum habere accentum, unde elucet duas esse voces. accedit quod coniunctiones cum aliis vocibus omnino non componuntur exceptis solis continnativis.) [*](ARGVM. § 134. Ea forma, quam principium originemque coniunctivi appellare licet, indicativus est, quem adiectae coniunctiones ita immntnt, ut quae) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 13 οἱ ϲυντεθειμένοι μόνοι ϲυναπτκοί. cf Dion. Thr. 91, 2 U. ϲυναπτικοὶ δέ εἰϲιν ὅϲοι ὕπαρξιν μὲν οὐ δηλοῦϲι, ϲημαίνουϲι δὲ ἀκολουθίαν. εἰϲὶ δὲ οἶδε· ε εἶπερ εἰδή εἰδήπερ. easdem voces Ap. quoque in ϲυναπτικῶν numero duxit. sed num εἴπερ εἰδή εἰδήπερ pro compositis vocibus habuerit, dubium est: Herodianus certe apud Io. Alex. 40, 21 —23 (I 516,15 Ltz) εἰδή et εἴπερ censet δύο μέρη λόγου esse. videtur quod Dyscolus hoc loco de ϲυναπτκῶν compositione dicit, ad παραϲυναπτικοὺϲ ἐπεί ἐπείπερ ἐπειδή ἐπειδήπερ et ad ἐπιζευκτικὸν ἐάν referendum esse. vide Heliodori comm. in Dion 93, 4 H.: ἐν ϲυνδέϲμῳ κατὰ ϲύνθεϲίν ἐϲτιν ἅπαξ (scil ἡ πρόεϲιϲ), ὡϲ ἐν τῷ ἐπεί ἡ γὰρ ἐπί πρόθεϲιϲ καὶ ὁ εἶ ϲύνδεϲμοϲ ϲυντεθέντα ἐποίηϲαν τὸν ἐπεί ϲύνδεϲμον κατὰ ἔκθλιψιν τοῦ ι. S Schol. Vatic. in Dion. 269,7. 283.7. 289,7. Schol. Merc.439,16 H.: παραϲυναπτικοὶ δὲ ἐκλήθηϲαν, ἐπειδὴ ἀπὸ τῶν ϲυναπτικῶν γεγόναοιν, ὁ ἐπεί ἀπὸ τοῦ εἴ, ὁ ἐπείπερ ἀπὸ τοῦ εἴπερμ, ὁ ἐπειδὴ ἀπὸ τοῦ εἰδή. Schol. Vatic. 283.10: ὁ ἐάν ϲύνθετοϲ ἀπὸ τοῦ εἴ καὶ ἄν. et 289,8. 10 H.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 δεταί] αι in ras A 2 3 γὰρ om Β 4 ἀντιλήψῃ CBb || 7 ante νηπιοι add η A, sed adrasum est 11 ante τὰ add καὶ B τὰ τούτοιϲ] fol 70 v A. 12 οὐδὲ] Bekker in adn. ci. οὕτε. vide Argum. | οἱ om 14 AΒuttman et Egenolff ante ὁριϲτική addi volunt 15 ἐκ φωνῆϲ ἰδιωμάτων CB, Sophianus inter ἐκ et φωνῆϲ inseri voluit τῶν τῆϲ. idem mox ἀπέϲτηϲαν vel μετέϲτηϲαν scribi iussit. vide Argum. || 15 —p 385, 7 δι’ ὃ — ἐγκλίϲεωϲ perperam AButtmann entschieden unecht appellat, quia perverse ea hic repetantur, quae iam 264, 18 seqq. exposita sint. vide Egenolff II p 150)
Προφανῶϲ γὰρ αἱ φωναὶ διέϲτηϲαν εἰϲ μείζονα χρόνον ἐν τοῖϲ ϲυνοῦϲιν βραχέϲι φωνήεϲιν κατὰ τὰϲ ὁριϲτικὰϲ ἐγκλίϲειϲ, τῶν ὑπολοίπων ϲυλλαβῶν ϲυμμενουϲῶν. 1. εἰϲ μαι λήγει τὸ ὁριϲτικόν, λέγομαι, ἀλλὰ καὶ τὸ λέγωμαι, ἐπεὶ ποία οἰκειότηϲ πρὸϲ εὐκτικὸν τὸ λεγοίμην ἢ τὸ ἀϲύϲτατον προϲτακτικὸν ἢ πρὸϲ ἀπαρέμφα [*](coniunctivi propria sunt induat. ideo etiam coniunctivus appellatur. nam si indicativi forma retineretur praemissa ἐάν vel ἵνα coniunctione, nomen quoque servaretur, ut ἔγραψα ἄν, quamquam ὁριϲμὸν non significat, nihilominus ὁριϲτικὸν nuncupatur, quia manet forma indicativi.) [*](ARGVM. § 185. Formae coniunctivi ita distant ab indicativi, ut quas breves vocales hic ante exitum habet, ille producat, ceteroqui nihil mutetur. velut λέγομαι in λέγωμαι convertitur, cum nulla huiusmodi necessitudo inter con-) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ: 265, 4— 12 2? — 5 τὸ ϲυνημμένον ἐγκλίϲει. vide Adn. crit. — 7 —8 εἰϲ μείζονα χρόνον. cf. Choerob. in Theod. II 275.19 H. 789, 20 G ἐπηρμένα λέγονται (scil τὰ ὑποτακτικά), καθὸ τὸ φωνῆεν τῶν ὁριϲτκῶν εἰϲ μεῖζον φωνῆεν ἐπαίρουϲιν, . . .οἶον τὸ μὲν τύπτομαι διὰ τοῦ o ἐϲτίν, τὸ δὲ ἐὰν τύπτωμαι διὰ τοῦ ω. et schol. Vatic. in Dion. 245,18 H., Marcianum 400, 23 H. 11 τὸ ἀϲύϲτατον προϲτακτικόν. imperativum primae personae consistere non posse exponitur 253,27 seqq. ceturum vide Adn. crit.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 κλῆϲιϲ b, ἔγλιϲιϲ ACΒ, quod non spernendum censet Schoeman* conl. 265,12, ubi ἔγκλιϲιϲ vim signigicat, quae fn modo inest. at κλῆϲιϲ flagitatur subsequentibus ante ἔλαβεϲ add εἰ B || 2 ϲυνέμεινεν] ϲυνέλαβεν B || 3 εϲημαινεν A1, ϲημαίνει A2 CB, ϲημαίνοι b || 4 ἐμφανίδον] ex ω in A. factum rasura et subsequens ν in ras A2 | οριϲμω A1, corr A || B οριϲτικον δια το ϲυ in ras A2, eadem manus in sequentis lineas principio v praemisit ημμενον litteris, quas A1 exaravit ϲυνημμένον etiam ceteri codd. atque edd. praebent. τη εγιλιϲει A1, τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ A A2CBb. in genetivum veri similius est dativum depravatum esse quam genetivum in dativum sed quid sibi haec διὰ —ἐγλίϲει volunt? num propter formam ita cum indicativo coniunctam ut ab eo separari nequeat, ut semper hanc formam induere indicativus debeat? desideratur apud Ap. aliud exemplum talis ϲυνάπτεϲθαι verbi usus, quod aut de formis compositis aut de enuntiatis condicionalibus usurpat. RSchnieder II 596 τὸ ϲυμμένον ϲχῆμα τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ scribi vult conl. lin. 2 et 9. Potasse διὰ τὸ ϲυνεμμένον ϲχῆμα τῇ ἐγκλίϲει scriboendum: quia simul (scil cum nomine) forma in modo indicativo mansit || 5— 6 τη φωνη A1, corr A 10 λέγομαι] λεγομεν A. | ante λέγωμαι add ἐὰν B λέγωμαι] ωμαι in ras A quid A scripserit, non liquet |οικιοτηϲ A, corr A || λεγοίμην A2Bb, λέγοιμι A τὸ ἀϲύϲτατον προϲτακτικὸν] iure miraberis, quod Ap. dicit nullam propinquitatem intercedere inter λέγωμαι coniunctivum et imperativum primae personae, quia hunc nec exstare nec fingi posse supra exposuit sed haec verba delens ipsum Dyscolum corrigeres | πρὸϲ om C Bb et adrasum est in A)
Ἄλλωϲ τε ἐδείξαμεν τὴν ὁριϲτικὴν ἔγκλιϲιν κατάρχουϲαν τῶν ἐγκλίϲεων, ὡϲ ἂν ἐμφανεϲτάτηνοὖϲαν καὶ πλείοϲι τομαῖϲ χρόνων προϲκεχρημένην καὶ ταῖϲ ϲυνούϲαιϲ φωναῖϲ· ὅθεν εἰ τὰ εὐκτικὰ καὶ τὰ προϲτακτικὰ κανόνα ἔχει τὴν ὁριϲτικὴν ἔγκλιϲιν, περιϲϲὸν ἂν εἴη τὸ ζητεῖν εἰ καὶ τὰ ὑποτακτικὰ ἐξ αὐτῆϲ μετείληπται.
[*](272 b)[*](iunctivum et ceteros modos intercedat. — item 2. secunda persona coniunctivi praesentis passivi plane congruit cum indicativi forma, distat ab reliquis modis. — 3. tertia persona pluralis coniunctivi λέγωϲι proxime accedit ad indicativum λέγουϲι, aliquantum recedit ab λέγοιεν et λεγέτωϲαν. — 4. semper congruit coniunctivus praesentis et activi et passivi generis cum indicativo in secunda verborum circumflexorum coniugatione [verborum in άω exeuntium] semper congruunt in prima persona singularis praesentis actii indicativus et eoninnctivus verborum barytonorum et circumflexorum. item in altera persona singularis praesentis passivi.)[*](ARGVM. § 136. Accedit quod indicativus ceteros modos antereditur, quia singuas formss clearissime discrnit et temporum distinctionesplures habet. si igitur etiam optativi et imperativi ex indicativo oriuntur illoque tamquam norma utuntur, supervacaneum est inquire, num revera coninnctivi ex indicativo nati et conversi sint.)[*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 5 κατὰ δευτέραν ϲυζυγίαν τῶν περιϲπωμένων. Dion. Thr. 57. 5 U .: περιϲπωμένων ῥημάτων ϲυζυγίαι εἰϲὶ τρεῖϲ, ὦν ἡ μὲν πρώτη ἐκφέρεται ἐπὶ δευτέρου καὶ τρίτου προϲώπου διὰ τῆϲ ει διφθόγγου . . . ἡ δὲ δευτέρα διὰ τῆϲ αι διφθόγγου, προϲγραφομένου τοῦ ι, μὴ ϲυνεκφωνουμένου δέ. — 10—13 vide 231,20 —24. — 12 πλείοϲι τομαῖϲ χρόνων προϲκεχρημένην. indicativus plura tempora flexione distinguit quam ceteri modi. — ad ϲυνούϲαιϲ vide Adn. crit.)[*](ADN. CRIT., DISCR. SCR IN A CBb. 1 δ’ ἔν Βekker in adn., δὲ codd. et edd. ἢ om C |η εαν λεγη A in ras || 2 λέγοιο] οιο in ras A 2 | οικιοτητα A1, corr A | εχων τον A1, corr A2 || 3 τὰ] καὶ B ἐϲτ] ϲτ in A. intercidit rasura, quae in pagna adversa folii 70 facta est || 5 prius λέγωϲιν om A. , add A2 in mg post ἁπάντοτε add ἐὰν βοῶμαι ἐὰν γελῶμαι A supra et C B, quae inre b non recepit || 6 πρώτων add Βekker in adn. || 8 ἁπάντων C 8—9 ὅτι λέγῃ ϲύ —ἐὰν λέγῃ ϲύ abesse melis propten lin. 1 et quia in hac expositione Ap. nbique num tantum exemplum profert || 10 ἀλλ’ ὦϲ ἐδείξαμεν B | τε A, ἔ’ Cb || 12 χρόνων] χ et o in ras A |προϲκεχρημένην] προϲ in ras A καὶ τεῖϲ] fol 71r A. ϲυνούϲαιϲ AButtmann intellegi non posse censet atqne suspicatur ex ϲυνεμπιπτούϲαιϲ ortum esse. αἱ ϲυνοῦϲαι φωναί sunt eae formae, quibus utuntur distinctiones temporum, quibus diversa tempora denotantur. saepius enim ϲυνών apud Ap. idem fere valet, quod pronomen possessinum, ut in paginae e antec. lin. 8 et 322, 9 || 13 τὰ] τ in ras A2)Ὀφειλόμενόν ἐϲτι κεὶ τῇ ϲυντάξει τῶν ἐπιζευκτικῶν ἐπιϲτῆϲαι, [*](cur ἐάν, ἵνα coniunetiones non liceat coniungere cum verborum formis quae rom practeritse signincant.) τί δή ποτε τὰ τέλη παρῃτήϲαντο τῶν παρῳχημένων φωνῶν· οὐ γὰρ ἐφικτὴ ἡ ϲύνταξιϲ τοῦ ἐὰν ἔλεγον, ἐὰν πέποιθα καὶ τῶν παραπληϲίων, καίτοι τῶν παραθέϲεων, ὡϲ ἔφαμεν, οὐ μεταποιουϲῶν τὰ τέλη τῶν οἷϲ παράκεινται.
Φαίνεται δ’ ὅτι τῆϲ τοιαύτηϲ ἀκαταλληλίαϲ ἐϲτὶν αἴτιον τὸ μάχεϲθαι τοὺϲ παρῳχημένουϲ χρόνουϲ τῇ ἐκ τῶν ϲυνδέϲμων δυνάμει. διϲταγμὸν γὰρ τῶν ὡϲ ἐϲομένων πραγμάτων παριϲτῶοιν, καὶ ἔτι τῶν ὡϲ τελεϲθηϲομένων, οὓϲ καὶ ἀποτελεϲτικοὺϲ ϲυνέβη καλεῖϲθαι· πόθεν οὖν τὸ γεγονὸϲ τῷ μὴ ἐϲομένῳ ϲυνοιϲθήϲεται; ἔνθεν [*](ARGVM. § 137. Inquirendum hoc quoque est, cur coniunctiones adiunctivae (ἐάν, ἵνα) repudient terminationes vocum praeteritarum [id est eas vurborum formas, quae res praeteritas denotant]. neque enim ἐὰν ἔλεγον, ἐὰν πέποιθα [neque ἐὰν ἔλαβον] dicere possumus [sed ἐὰν λέγω, ἐὰν πεποίθω, ἐὰν λάβω debemus], quamquam cetoroquin appositae voces non flagitant, ut entus earum, quibus appositae sunt, mutetur [sed compositione tantum talis poscitur mutation].) [*](ARGVM. § 138, Videtur autem causa huius incongruentias, quae inter ἐάν et illas verborum formas intercedit, inde repetenda esse, quod harum coniunctionum is cum tempore praeterito pugnat. significant enim dubitationem de rebus futuris vel finiendis, unde quae alteram habent vim, etiam finales vocantur. propterea illicita sunt (consistere nequeunt) ἐὰν ἔλαβον, ἵνα ἀνέγνων, licita ἐὰν λάβω, ἐὰν ἀναγνῶ, qui coniunctivi utuntur terminatione quae in prima quidem persona numquam tempus praeteritum signifcat [sed tantum in tertia, velut) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ἐπιζευκτικῶν ϲυνδέϲμων species (Dionysio Thraci nondum cognita), quae ἐάν et coniunctiones finales complectitur, memoratur etiam 275, 26. 306, 9. 329. 12. de coni. 215, 6 et 243, 14. Priscianus adiunctivas coniunctiones nuncupat XVI § 1 et 4. — 3 ἐὰν πέποιθα. perfectum quoque Ap. in. numero praeteritorum habebat. vide 27, 23. 204, 22. (at 205,14 agnoscit, non. praeteriti perfectionem perfecto signifcari, sed praesentem pefectionem). — 7— 8 ὡϲ ἐϲομένων et ὡϲ τελεϲθηϲομένων. vide 39, 11 huius ed. et Adn. ex.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 επιϲτηϲαι om A1 , add A2 mg. παραϲτῆϲαι B 2 παριϲτηϲαντο A || 8 A mg: ὅτι ουκ ἐϲτιν εἰπεῖν εαν ελεγον εαν πεποιθα |καὶ erasum in A || 4—5B καίτοι-παράκεινται. haec aperte pugnant cum 270,19 — 24, ubi coniunctiones adiunctivas dicit appositas indicativum in coniunctivum mutere, et cum l. de coni. 243, 12: ϲυνδεϲμικὸν καθεϲτηκὸϲ (scil τὸ ἵνα) τὰ ϲυνταϲϲόμενα ῥήματα μετατίθηϲιν εἰϲ τὰ καλούμενα ὑποτακτικά, καθότι καὶ ὁ ἐάν ἐπιζευκτικόϲ. at defendi posse videturtradita scriptura ea interpretatione, quae in A gum. legitur, et ὡϲ ἔφαμεν referri posse ad 269, 21, ubi exponitur, multas voces mutetari compositione, ut haec earum forma separatim dici nequeat, appositione vero adiunctas, utpote quae mutatae non sint, etiam separatim proferri posse || 5 οιϲ in ras A2, ἐν οἷϲ B παράκειται B1 | δ’] δὲ CBb || 7 ὡϲ om B ante πραγμάτων in A. legitur μερῶν, sed adrasum παριϲτῶϲιν A1CB, ω in α mut. A2, et ὃ hebet b || 8 ἀποτελεϲτικοὺϲ A1 b, supra ϲτ add μα A, ἀποτελεϲματικοὺϲ CB || 9 μὴ expunxit Sophianus, cui assensus est Ska VI 11. sed dubitare licet, an ita potius locus corrigendus sit, ut ante μὴ addatur τάχα: ei quod fortasse non erit. Ellebode voluit pro μὴ scribi ὡϲ ϲυνοιϲθήϲεται Soph. bo, ϲυνιϲθηϲεται A, ϲυϲτήϲεται CB)
Φαίνεται οὖν ὅτι ὁ αἰτιολογικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ τῇ πρὸϲ τὸν ἀποτελεϲτικὸν ὁμοφωνίᾳ ϲυνήρπαϲε καὶ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ εἰϲ ταὐτό, τάχα [*](ἀνέγνω]. (secunda et tertia persona florum coniunctivorum, quae ipsae quoque in ultima syllaba longam habere debent vocalem; aut eandem habent, quam prima persona, aut η vocalem sed utramque ita, ut adiciatur ι mutum.)) [*](ARGVM. § 139, Quod autem etiam causalis coniunctio ἵνα numquam cum indicativo praeteriti (imperfecti vel perfecti vel plusquamperfecti vel aoristi) construitur, quamquam ceterae coniunctiones causales cum indicativis praeteritorum construuntur, hoc ratione non caret. finalis ἵνα enim causalem, quia cum finali congruit, in eandem constructionem quasi rapuit. ac fortasse commendavit) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. ἵνα ἀνέγνων. hanc constructionem Apollonius in eis quoque finalibus enuntiatis improbat, quae nos nunc irrealia vocamus, neque usurpat ipse: vide de pron. 16, 21 et de coni 249, 5, ubi Atticus scriptor dixisset ἵνα διεϲτάλη et ἵνα ἐγίνοντο. RSchneider comm. 34 et 250. — 4 —7 cfr Choerob. in Theod D 219, 22 B. 23, 21 1 G., ubi postquam docuit ῥήματα πρώτου προϲώπου ὄντα non babere in exrema syllaba ι mumtum, adcit: πρόϲκειται πρώτου προϲώπου ὄντα διὰ τὸ ἐὰν ἀναγνῷ ἐκεῖνοϲ, ἑὰν γνῷ ἐκεῖνοϲ· ταῦτα γὰρ ἔχουϲι τὸ προϲγεγραμμένον, ἀλλ’ οὐκ εἰϲὶ πρώτου προϲώπου ἀλλὰ τρίτου. — 4— 8 vide Adn. crit.) [*](ADN CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 οὖν] νυν A |ἀνέγνων] ανεγνωϲται A. sed ται in ras A ἐπὶ om CB 2 ϲυϲτατὸν] ϲυνιϲτάμενον C ἐὰν ἀναγνῶ om CB fortasse ἐὰν λάβω legendum, nam ἐὰν ἀναγνῶ non solum antecedentibus ἐὰν ἔλαβον, sed etiam sequentibus τὰ ῥήματα repugnat || 2— 8 τέλει—ὀρθογραφίαϲ AButtmann eici vult, quippe quae nec cum antecedentibus nec cum sequentibus cohaereant atqne obscura sint. quo conexu 2— 4 τέλει — πρόϲωπον cum antegressis chhaereant, in Argum indicatur 4— 8 ὦν —ὀρθογραφίαϲ parva est digressio. quales Ap. saepius in his scholis facit. ab ipso haec scripta esse vel inde collegeris, quod ad librmm de orthographia remittimur 3 δυναμενων A, sed tertium ν erasum παρῳχημένον Ellebodel παρακείμενον codd. et edd. (nisi qnod A exitum ον in ω mutavit). at hoc solum perfectum tempus significa, nosquam omnia praeterita. vide supra lin. 2 et 6 pag. antec. ϲημαναι A1b, ϲημῆναι A 2CB ||4 ante πρῶτον add τὸ B | ὀφείλουϲιν B ϲύγχρονον C προϲγραφομένου B, quo verbo Dion. Thr. 58, 3 U. et scholiastae utuntur in designando ι muto || 6 ante ἡ add καὶ C | γινομένη CB 7 προϲώποιϲ in ras A2, om CB || 9 ἀποτελεϲτικὸν] A2 supra ϲτ add μα, et ἀποτελεϲματικὸν praebent CB. cfr lin. 6 pag. antec. cum Adn. crit. et 265,27. 266, 4. 268. 21 et 28 et de coni. 243, 20 et 25. 244, 27. 245, 3. Choerob. in. Theod. D 275, 10 H 789, 10 G., schol. Vat. in Dion. Thr. 245, 17 H. 10 ϲυνήρπαϲε] ηρπαϲε in ras A2)
Ἐχρῆν μέντοι γινώϲκειν ὡϲ αἱ ἐγγινόμεναι παραθέϲειϲ ἐξ [*](Ἐάν et ἵνα iunguntur cum coniunotivia et pracsentium et praetaritorum, numquam cum futuria.) ἐνεϲτώτων εἰϲὶν καὶ παρῳχημένων, τοιοῦτόν τι τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐπαγγελλομένηϲ ἐν τῷ ἐὰν μάθω, εἰ ἀνύϲαιμι τὸ μαθεῖν, ἐὰν δράμω, ε praesenttium et ἀνύϲαιμι τὸ δραμεῖν· ἔν γε μὴν τῷ ἐὰν τρέχω, ἐὰν ἐν παρατάϲει numquam futuris cum γένωμαι τοῦ τρέχειν. καὶ ἔνθεν ἀνέφικτοϲ ἡ τοῦ μέλλοντοϲ ϲύνταξιϲ· αὐτοὶ γὰρ οἱ ϲύνδεϲμοι τὸ ὡϲ ἐϲόμενον ϲημαίνουϲιν εἰϲ παράταϲιν ἢ ἄνυϲ.