De constructione
Apollonius Dyscolus
Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.2. (Grammatici Graeci, Volume 2.2). Uhlig, Gustav, editors Leipzig: Teubner, 1910.
«Πρὸϲ τὴν ϲυνέμπτωϲιν τῶν γενῶν — φηϲὶ Τρύφων {fr. 27 Vels.} — μηδὲ τὸ τῶν ἄρθρον χρὴ παραδέχεϲθαι, ὅτι τριγενέϲ· εἰ δὲ τὸ τῶν ἄρθρον, καὶ τὸ ὦ ἄρθρον, τὴν αὐτὴν ϲυνέμπτωϲιν παραδεξάμενον.» Ληρῶδεϲ δὲ τὸ τοιοῦτον. πάνυ γὰρ ἄρθρον τὸ τῶν διὰ τὴν ϲυνέμπτωϲιν, εἴγε ϲυναπήχθη τῷ πρὸϲ ὃ ἤρτηται· μεμίμηται γὰρ τὸ φίλων, [*](58s) μέϲων, καλῶν. καὶ ϲχεδὸν πᾶϲα ϲυνέμπτωϲιϲ γένουϲ μίμημά ἐϲτιν ὀνοματικῆϲ ϲυνεμπτώϲεωϲ κατὰ γένη, κἂν ἐν ϲχήματι καταγίνηται, ὡϲ ἐν τῷ μὰ τὼ θεώ· ὅμοιον γάρ ἐϲτι τῷ «καλυψαμένω» {Hesiod. [*](in gruem. - 8. Ϲur ὦ, si ariculus est, nen abd τ incipit, quod facinat srficuli praeponitivi7 9. ~usm ob causam ὡ non habet postponitivam formam luxa praepositivam, εicnt veri εticuli7 nuHlam ob aliam, nisi qnia ne praepositivus quidem arficulus est.) [*](Aaovκ. β B4. Eos qui ὦ in articulorum numero habmndum esse negabδsnt, quis emnium generum nominibus praemitteretur gmnere non distincto, ~Trypho ite refutare conatus est, nt eodem iure τῶν in sticuorum clasem referendum non esse diceret, qula haec quoque vox distinctionis generum expers eeset. At. hoc abogurdum. τῶν enim articulum esse appa et propter ipsam coineidentism gamerum, quandoquidem ad hamc inductum est nominibus, quibuscum coniunctum εεt, dicut omnis coincidentia articulorum imitatio est coincidentise nominum. ὦ vero vide accusatur [in εocatur, quonism non eam coincidmmtiem generum, quae in nominibδuslocum bδabet, imitatur [nef sempereadem sttεr feεmal.) [*](τssxκ. sτ Ans. sxκe. 4 Βθchol. in Dionys.258, 4 Βilg.(903.10 B ) κεὶ ὅτι πᾶν ἄρθρον προτακτκόν ἐϲτι καὶ ὑποτακτικόν, τὸ δὲ ῶ προτακτκὸν μόνον· οὐκ ὄρα ὄρθρον. Epim.Hom.Al 451,19: καὶ πᾶν ὄρθρον προτακτικὸν θέλι ϲεἰναι⟩ (m legendum καί7)ὑnποτακτικόν. - ad καθότι crrAdn.exsg.ad 58,θhdnaed. -- 6 - 7 propter eencddentiαm geεrum ne τῶν qmtdem pro ricεo λαδre lim, qmέa τριγενὲϲ est. quod nomen hic usmrpatur de vοcibδns, quae una forma teia genera ~ignifcsnt. cfr 212.28 et HSehneideri comm. 34. - 11 ad ϲυνέμπτωοιϲ aut addendum aut cogitando supplendum est ἀρθρικ. 12 13 e22 209,6. ϲχῆμα hic, ut 35.19 et saeissims, vim syntacticsm habet ide qua egere Eriedlamndex Ariston 1, HSchneider comm. θ1 aP 54.1Ε). fguram hic efθeit mascdina forma posita pro feminine, ut 35.19 nominativus pro genεtivο.) [*](Ans. cur, uasc . scs. 1s L. Bb. 2 διὰ ε) fols7z L. β 3 τϲ L, τῆϲ ,ϹLBb β 4 τῆϲ τοῦ t] τῆϲ τοότων L, sed indoϲit L εἰ in ng xo9 t scripsit, τοῦ t sine τῆϲ etiem CBb ( διὰ r Lebrs~. διότι L.CBb εἰ post ἔχει colen posuit b. vide Testim. ὄρθρον] ον in res L, L videtur seripεisse ὄρθρων, quod hebet C ὅτι τριγενέϲ om Lμ, add supra lmnsam L | δὲ] δὴ L. 1 Β pro priore ἄρθρον LC act. ρθρων, corr L ϲυνέμπτωϲιν] ϲύμπτωϲιν C 1 16 τῷ] τὸ L, eorx L μεμίμηται b cum ng Ϲ et Sopbimo, μέμνηται LB τὸ Sylburgius in adn., τῶν LCB, τήν b 1 11 μμημα om B 12 ϲυμπτώιεωϲ B καταγίγνηται Ϲ 1ξ ὅμοιον] noli putere ἀνόμοιον scribendum esse proptex)
Τὰ μετὰ διαφόρου ἀριθμοῦ καὶ διαφόρου γένουϲ ϲυμφερόμενα ἄρθρα μὲν οὔποτ’ ἐϲτίν, ἄκλιτα δὲ μόρια, ϲύνδεϲμοι, ἐπιρρήματα, προθέϲειϲ· καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ἐν ᾧ τὸ ὦ οὐ ϲύνδεϲμοϲ, οὐ πρόθεϲιϲ, ἐν τούτῳ ἐπίρρημα κλητικὸν ἄκλιτον. Ἀλλὰ διὰ τί ϲυμφέρεται ὀνόματι ὅτι κλητικὸν ἐπίφθεγμα, ὡϲ τὰ ὀμοτικά, λέγω τὸ νή ἢ μά, τῇ αἰτιατικῇ πτώϲει, [*](53 b) καὶ οὐ πάντωϲ ἄρθρα. ὦν καὶ ἡ ϲύνταξιϲ ἐπὶ τὰ ϲυγκεχυμένα τοῦ ὦ ϲυντείνει· παντὶ γὰρ ἀριθμῷ ϲυμφέρεται, παντὶ γένει. (δείξομέν τε ὡϲ καὶ ϲύνδεϲμοι οὐκ ἐπὶ πτώϲειϲ φέρονται διαφόρουϲ, ἕνεκεν Ἀλπολλωνίου, ἕνεκεν Διονυϲίου,
Ὁμοίωϲ δὲ καὶ τὰ πευϲτικὰ ὀνόματα ἀπαράδεκτά ἐϲτι τῆϲ [*](c.XXII. 59s) τῶν ἄρθρων παραθέϲεωϲ, ἐπεὶ ἃ μὲν ἐμφανίζει πρόϲωπον προδεδηλωμένον, μένον, ἃ δὲ ἐν ἀγνοίᾳ καθέϲτηκε προϲώπου, καθάπερ καὶ ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ἐδείχθη.
[*](Neque anim articulus inest in ὀποῖος, ὅπόος, ὑπηλικος nominibus.), Οὐχὶ οὖν οἰήϲεταί τιϲ ἐν τῷ ὁποῖοϲ ἄρθρον εἶναι τὸ ο, ἔκ τε [*](c. XXIII.) τῆϲ φωνῆϲ, καθὸ δαϲύνεται οὐ δυναμένου τοῦ ο δαϲύνεϲθαι πρὸ τοῦ π, καὶ καθότι ἐπί τι ἀναφέρεται πρόϲωπον ἡ ϲύνταξιϲ αὐτοῦ ἐν τῷ ὁποῖόϲ ἐϲτι Θέων, τοιοῦτόϲ· ἐϲτι καὶ Τρύφων ; Ἀλλ᾿ ἔϲτι γε πρὸϲ τὸ τοιοῦτον φάναι, ὅτι οὐ τῷ ποῖοϲ τὸ ὁ προϲῆλθεν, ἀλλ᾿ ἔϲτιν ἁπλοῦν ἓν μέροϲ λόγου τὸ ὁποῖοϲ, ϲημαῖνον οὐ τὴν ἐν τοῖϲ ἄρθροιϲ [*](ARGVM. § 86. Ut vocativi nominum articulum non recipiunt (nam ὦ adverbium est), ita ne interrogativa quidem nomine, quoniam articulus priorem. notitiam significat, interrogatio autem fit de rebus ignotis.) [*](ARGVM § 87. Atque errabunt etiam qui ὁποῖοϲ, ὁπόϲοϲ, ὁπηλίκοϲ nomina ex articulo et nominibus interrogativis constare censebunt, id quod fecerit forsitam quispiam propterea, quia o ante π simplicibus in vocibus spiritu leni profertum et quia ὅποῖοϲ ad aliquam personam refertur (relativam vim habet), si dicimus ὁποῖοϲ . . . τοιοῦτοϲ. At articuli vis relativa prorsus elia est atque ὁποῖοϲ vocis et similium, quibus poscuntur responsiones similitudinem significantes, sicut οἶοϲ voce et similibus) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1—2 quod ἕνεκα coniunctio cum genetivo solo iungitur, non demonstrabit eam ese aliud quid (non coniunctionem). — 4 ad πευϲτικὰ ὀνόματα cfr 18, 24 et Dion Thr. 39,1 1 U in enumeratione specierum nominalium: ἐρωτηματικὸν (scil ὄνομα) δὲ ἐϲτιν, ὃ καὶ πευϲτκὸν καλεῖται, τὲ κατ᾿ ἐρώτηϲιν λεγόμενον, οἶον τίϲ ποῖοϲ πόϲοϲ πηλίκοϲ. Apollonianum usum πευϲτικόν nominis explanavit RSchneider comm. 30. — 7 ἐδείχθη. vide 26, 13. 19, 11. — 9 Herodiani prosod. cathol. Arcad. 224, 12 Sctm.: τὸ πρὸ τοῦ π ψιλοῦται, εἰ μὴ τὸ λ ἔπάγοιτο, ὀπίϲω· ὁπόϲοϲ, ὁποῖοϲ καὶ τὰ ὅμοια ὡϲ ἀναφοριὰ δαϲύνεται. et prosod. lliac, schol A ad Λ 257: ὄπατρον ψιλωτέον, οὐχ ὡϲ οἴονται διὰ τὴν ϲυγκοπήν . . . ἄμεινον λέγειν, ὅτι φιλε τὸ πρὸ τοῦ π κείμενον μὴ κατὰ ἀναφορικὴν ἔννοιαν ψπιλοῦϲθαι, ὀπιπεύω, ὀπή, ὀπώρα . . προϲέθηκα δὲ «εἰ μὴ ἀναφορικὴ ϲημαϲία» διὰ τὸ ὁποῖοϲ, ὅπωϲ καί τὰ τοιαῦτα. ἀντιπίπτει δὲ τῷ προκειμένῳ κανόνι τὸ ὁπλ καὶ τὸ ὅπλον καὶ τὰ ἀπὸ τούτων παρηγμένα. (utrumque locum consociavit Lentz Herod. I 545, 3.)) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 1 τὸ om B [πτώϲεωϲ] fol 38 r L. ἄλλο τι Uhlig et Lehrs,* ἀλλ᾿ ὅτ LCBb ἐπιδείξεται Uhlig et Lange*, ἐπιδέξεται LCBb || 2 ante ϲύνδεϲμον Lange* add ἢ, fositan recte παρὰ om B || 5 δεδηλωμένον B || 10 καὶ om Ϲ | ἡ ϲύνταξιϲ πρόϲωπον B || 11 ante Τρύφων add ὁ B 12 ὅτ om B τῷ] τὸ L1, corr L | ὁποῖοϲ B || 13 οὐ ϲημαῖνον οὐ | οὐ τὴν] fol 38v L)
Καὶ τὰ παρεπόμενα δὲ γένη καὶ ἔτι αἱ πτώϲειϲ καὶ οἱ ἀριθμοὶ ἐμφανῶϲ ἐνδείκνυνται τὸ μὴ τὰ τοιαῦτα ἄρθρα εἶναι. ϲυγκλίνεται γὰρ τοῖϲ πτωτικοῖϲ τὰ ἄρθρα· πῶϲ οὖν ὁποίου καὶ ὁποίῳ καὶ ὁποῖον; — κατὰ γένοϲ ἀμείβετι ὁ ἵπποϲ καὶ ἡ ἵπποϲ· πῶϲ οὖν ὁποῖοϲ καὶ ὁποία; τοῖϲ μὲν γὰρ ὀνόμαϲιν ἔϲθ᾿ ὅτε καὶ τὸ γένοϲ ἐπικοινωνεῖ, οὐ μὴν τοῖϲ ἄρθροιϲ. — φαμὲν οἱ ἵπποι καὶ τοὺϲ ἵππουϲ, ϲυμπληθύνοντεϲ τῷ ὀνόματι τὸ ἄρθρον· πῶϲ οὖν φαμεν ὁπόϲοι, ὁπόϲουϲ;
[*](ARGVM. § 88. Atque etiam inde patet, non inesse articulos in ὁποῖοϲ voce et similibus, quia non flectitur illud ὁ, sed immotum manet in omnibus generibus, casibus, numeris.)[*](ESTIM. ET AND. EXEG. 2 ἰδία ποιότηϲ alias tribuitur nominibus propriis, contra appellativis ποιότηϲ κοινή, vide 103, 13. 104, 1. 48, 26. Dion. Thr 33, 6 34, 1 U. sed si dicimus ὁ ἄνθρωποϲ παρεγένετο, unum quendem hominem inrellegimus, ut nomem appellativum cum articulo iunctum eandem vim habeat quem nomen proprium. ὁμοιωματικὴν ἀνταπόδοϲιν. cfr Dion. Thr. 40, 1 U. ἀναφορικὸν δέ ἐϲτιν, ὃ καὶ ὁμοιωματικὸν καὶ δεικτικὸν καὶ ἀντάποδοτικὸν καλεῖται, τὸ ὁμοίωϲιν ϲημαῖνον, οἶον τοιοῦτοϲ τοϲοῦτοϲ τηλικοῦτοϲ. et ad Apollonisnum usum vocabulorum ἀνταπόδοϲιϲ, ἀντάποδοτικόϲ, ἀνταποδιδόμενον de adv 172. 8. 173, 18. 178, 14. 179, 30. 183, 8. 203, 4. 209, 31 de coni 236, 25. 237, 9. et 12. 238, 3. 244, 19, quibus locis de correlativis demonstrativis (casuslibus sut indeclinabilibus) sermo est, atque ita etiam lin. 6 τὰ ἀνταποδιδόμενα sunt τοιοῦτοϲ, τοϲοῦτοϲ, τηλικοῦτοϲ; sed infra § 92 ἀνταποδιδόμενον et ἀνταπόδοϲιϲ de οἶοϲ usurpantur et 321, 10 et 12 ἀνταποδίδοται δι᾿ ὅντινα — διὰ τοῦτον, δι᾿ ἥντινα —διὰ ταύτην (respondendi vim habent ἀνταπόδοϲιϲ et ἀνταποδίδοται 20, 6 et de pron. 27, 11). — 6 vide Adn. crit. — 13 τὸ γένοϲ ἐπικοίνωνεῖ. cfr Herodian. pros. Il. ad Θ 178: οὕτωϲ ἀβληχρά (scil feminini generis est), οὐ κοινωνοῦντόϲ ποτε τοῦ γένουϲ, λέγω δὲ ὁ ἄβληχροϲ καὶ ἡ ἄβληχροϲ alibi ab Apllonio adiectiva, quae masculinum genus et femininum non distinguunt, ἐπικοινωνεῖν dicuntur, velut [de adv.] 201, 12. egit de hoc verbo RSchneider comm. 24. — 15 simul cum nomine articulum in plurativam formam flectentes. cfr 205, 1. 224, 26. 236, 3.)[*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 1—2 ὁ ἄνθρωποϲ —ποιότητα om C 2 ἐγνωϲμένῳ] ϲ om L1, add L4 || 4 prius κἀπὶ] ἐπὶ Bb ταὐτὸν B | posterius κἀπὶ] κἀπὸ B || 6 τοιαῦτα LC, τὰ αὔτ᾿ Bb, qua lectione praelata AButtmann interpretatur: Ohne Unterschied ist der korrespondierende Teil derselbe, wie be den mit οπ anfangenden. Sed haec sententia ut efficeretur, opus esset addere ἃ vel ὡϲ post ἐϲτίν. satius videbatur semel tantum deserere meliorum codicum lectionem et post ἐϲτν inserere οἷα || 7 π] Ο || 8 post ὅϲοϲ om καὶ B 8—9 κα ἐκ τῶν L, ἐπὶ τῶν CB, καὶ τῶν b || 9 δὲ om B 10 ante ἐμφανῶϲ add ἁμοίωϲ | τὸ in ras L || 11 γὰρ om L1 , add L πῶϲ οὖν] fol 39 r L. 13 ant ὁποῖοϲ add ὁ C || 15 τῷ usque ad οῦν φα Ϲ in ras)Ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ἐν ϲυνθέϲει τιϲ ὑπολάβοι τὸ ἄρθρον, καθὸ τὰ ἄρθρα οὐ ϲυντίθεται. ἀλλ᾿ εἰ καὶ ϲυνετίθετο, ἐπὶ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυνθέϲεωϲ ἀδυνατεῖ, εἴγε ἐδείξαμεν τὰ πύϲματα μαχόμενα τῇ τῶν ἄρθρων ἐννοίᾳ. — ἔϲτι κἀκ τῆϲ φωνῆϲ παραϲτήϲαϲθαι. τά τε γὰρ παροξυνόμενα ἢ προπεριϲπώμενα ϲύνθεϲιν ἀναδεξάμενα προπαροξύνεται, κοῦροϲ ἄκουροϲ ἐπίκουροϲ, δόλοϲ ἄδολοϲ, πόνοϲ ἄπονοϲ, πληϲίοϲ παραπλήϲιοϲ· πῶϲ οὖν ὁποῖόϲ φαμεν καὶ ὁπόϲοϲ; ἀλλὰ κἀκ τοῦ γένουϲ, εἴγε τὰ ϲύνθετα [*](55 b) πρόδηλον ἔχει τὴν κοινότητα τῶν ὀνομάτων, ὅπερ οὐ παρέπεται τῷ [*](61s) ὁποῖοϲ καὶ ὁπόϲοϲ.
Ἔτι δὲ καὶ ἐπιρρήμαϲιν ἑνικὰ ἄρθρα προτίθεται ἐμφανίζοντα γένοϲ ἀρϲενικόν, ποῦ ὅπου, πῇ ὅπῃ. ἀλλ᾿ ὡϲ γέλοιον τὰ τοιαῦτα ἄρθρα φάναι, εὔηθεϲ κἀκεῖνα παραδέξαϲθαι ἄρθρα. —
Καθὼϲ πρόκειται οὖν, ἁπλαῖ λέξειϲ αἱ τοιαῦταί εἰϲιν, κατὰ τὰϲ [*](c. XXIV.) ἀνταποδόϲειϲ διάφορον πνεῦμα ἀπαιτοῦϲαι. τὸ οἷοϲ ἀπὸ δαϲείαϲ ἤρξατο, καὶ πάλιν τὸ τούτου ϲύζυγον καὶ τὸ φωνῆεν παρῃτήϲατο καὶ τὸ πνεῦμα τὸ ἐν τῷ φωνήεντι, καὶ ἐντεῦθεν παρεδέξατο ψιλὸν ἀντίϲτοιχον τὸ τ, τοῖοϲ· καὶ ἔτι τὸ ποῖοϲ, ἀρξάμενον πάλιν ἀπὸ ψιλοῦ [*](ARGVM. § 89. Nec dicere licet, ὁ cum ποῖοϲ coaluisse in modum vocum. compositarum: numquam componitur articulus, nec si componeretur, cum voce interrogativa componi posset, nec accentum in paenultima syllaba retinent. paroxytona vel properispomena, si componuntur, nec triplicem, sed duplicem. terminationem habent adiectiva composita.) [*](ARGVM. § 90. Quid, quod in ὅπου quoque et similibus articulum inesse dicendum est, si credimus inesse eum in ὁποῖοϲ?) [*](ARGVM. § 91. Immo simplices voces sunt ὁποῖοϲ ὁπόϲοϲ ὁπηλίκοϲ, quae spiritum asperum habent, quia voces respondentes (correlativae) interrogativae, ποῖοϲ πόϲοϲ πηλίκοϲ, ab consonanti tenui incipiunt etenim correlativae voces diversis spiritibus proferri debent, qua are etiam τοῖοϲ respondens nomini οἶοϲ initium capit ab tenui.) [*](TESTIM. ET AND. EXEG 3 ἐδείξαμεν: § 86. — 15 5 ἀντίϲτοιχον. vide Dion. Thr. 13, 3 U. ἀντιϲτοιχεῖ τὰ δαϲέα τοῖϲ ψιλοῖϲ, τῷ μὲν π τὸ φ . . . τῷ δὲ κ τὸ χ . . . τὸ δὲ θ τῷ τ. et scholion Heliodori 339, 1 Hilg: ἡ ἀντί πρόθεϲιϲ δύο ϲημαίνει· ποτὲ μὲν τὸ ἐναντιούμενον . . . ϲημαίνει δὲ καὶ τὸ ἴϲον . . . οὕτω καὶ ἐνταῦθα ἀντίϲτοιχα λέγομεν τὰ ἰϲόϲτοιχα, ἐπεί ἰϲοϲτοιχεῖ καὶ τὴν ἴϲην καὶ τὴν αὐτὴν ἀναδέχεται τάξιν τε καὶ θέϲιν τὰ δαϲέα τοῖϲ ψιλοῖϲ, καὶ ἀντιμεταβάλλεται καὶ ἀντιπαραχωρεῖ τοῖϲ δαϲέϲι τὰ ψιλά. cfr etiam EM 596, 48. 673, 39 ergo θ φ χ nominabatur ἀντίϲτοιχα δαϲέα, π κ τ ἀντίϲτοιχα ψιλά.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 1 ante ἐν add ἂν b, vide Adn exeg. ad p 64, 6 huius ed. | θέϲει B 4 ἔϲτ] ε in ras C || 4—5 ἢ— ἀναδεξάμενα om B 5 προπαροξύνονται Ϲ, sed tertium o mutatum in ε || 7 τὰ ϲύνθετα] fol 39v L. 8 ὀνομάτων] γενῶν b. at non solum genera vocantur κοινά, sed etiam nomina, velut 105, 23. 187, 22 || 9 προτίθεται L1C, κροϲτίθενται L4B, πρκτίεται b 12—p 77, 4 Καθὼϲ —τεθηπότεϲ om C || 12 καθὼϲ πρόκεται οῦν, ἁπλαῖ λέξειϲ αἰ τοιαθταί εἰϲιν L1, καθὼϲ οὖν πρόκεινται, αἱ τοιαῦται φωναὶ ἁπλαῖ λέξαϲ εἰϲί L4Bb, nisi quod B γοῦν habet et b πρόκειται || 3 τὸ in ras L || 14 τούτου L, τούτῳ b, τοῦτο B 16 ante πόλιν add δὲ B)
Διὰ τοῦτο καὶ ἡ Ἰωνικὴ μετάθεϲιϲ ἐξηλλάγη ἐπὶ τούτων τῶν μορίων, ἐπεὶ τὰ ψιλὰ εἰϲ δαϲέα μετατιθέαϲιν οἱ Ἴωνεϲ καὶ τὰ δαϲέα εἰϲ τὰ ψιλά, ὡϲ ἐπὶ τοῦ τάφοϲ τεθηπότεϲ, ἐνταῦθα, καὶ ἐπὶ τῶν ϲυναλοιφῶν,
Ἀλλ᾿ οὐδὲ αἱ τῶν Ἑλλήνων ϲυντάξειϲ ἀναδέξονται τὴν τῶν [*](c. XXVI.) ἄρθρων παράθεϲιν, εἴγε ἐκ κοινῆϲ ἐννοίαϲ, λέγω τῆϲ τῶν ϲυνταγμάτων ἢ ποιημάτων, διάκριϲιν πρώτην δηλοῦϲι, πρῶτον Ἀλκαίου, Φοίνιϲϲαι Εὐριπίδου· ἐν γνώϲει γὰρ τὰ τοιαῦτα γενόμενα ἀκολούθωϲ τὸ ἄρθρον προϲλαμβάνει, αἱ Φοίνιϲϲαι Εὐριπίδου περιέχουϲι τὸν Θηβαϊκὸν πόλεμον, τὸ πρῶτον Ἀλκαίου ἀνέγνωμεν.
Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ τῶν ὀνομάτων τῶν χωρὶϲ ἄρθρου οὐ δυναμένων ἐκφέρεϲθαι καὶ ἔτι τῶν μὴ δυναμένων ἄρθρον προϲλαβεῖν.
[*](Num articulus cum pronominibus construatur. De συνάρθρων et ὰσυτάρθρων nominibus.)Ἑξῆϲ ῥητέον περὶ τῆϲ τῶν ἄρθρων ϲυντάξεωϲ πρὸϲ τὰϲ 15 5 c. XXVII. ἀντωνυμίαϲ, ἅϲ τινεϲ ἐξαιρέτωϲ ϲυνάρθρουϲ καὶ ἀϲυνάρθρουϲ ἐκάλεϲαν, [*](ARGVM. § 93. Atque etiem in titulis librorum graecorum articuli desunt, quia libri inscriptionibus primum secenuntur ex communi notione et genere poematum aut operum prosae orationis. sed si cogniti libri sunt, articulum inscriptionibus addimus libros laudantes.) [*](ARGVM. § 94. lam dicendum est de articulorum cum pronominibus constructione, quae ab nonnullis sola ϲυνάρθρων et ἀϲυνάρθρων epithetis ornantur, quasi ea nomina, quibus modo demonstravimus numquam articulos adici,) [*](TESTIM, ET ADN. EXEG. 3 de αἱ τῶν Ἑλλήνων ϲυντάξειϲ verbis vide Adn. crit. — 4 ϲυντάγματα opponuntur sicut ϲυγγράμματα Dion. Thr. 6, 5 U et ϲυγγραφεῖϲ poetis ibidem 5, 2. — 9—10 οὐ—μὴ cfr 325, 15 et 16. — 12 cfr Dion. Thr. 69. 4 U.: τῶν ἀντεvυμιῶν αἱ μέν εἰϲιν ἀϲύναρθροι, αἰ δὲ ϲύναρθροι· ἀϲύναρθροι μὲν οῖον ἐγώ, ϲύναρθροι δὲ οἷον ὁ ἐμόϲ. Ap. de pron. 13, 5: πῶϲ οὐ γέλοιοι οἱ ϲυνάρθρουϲ καὶ ἀϲυνάρθρουϲ ἀποφαινόμενοι τὰϲ ἀντωνυμίαϲ; καὶ γὰρ αἱ κολούμεναι ϲύναρθροι, πρόϲωπα ἔχουϲαι δεικτικά, δεκτικαὶ οὔκ εἰϲιν ἄρθρων, καθάπερ ἐπὶ τοῦ ἐμὸϲ ε καὶ ἡμέτεροϲ εἶ οὔτε αἱ ἀϲύναρθροι ἐκτόϲ εἰϲιν ἄρθρων Ἀττικοὶ γοῦν τὸν ἐμέ κτλ. vide supra 23. 10 et infra 60,3. 101, 4. ϲύναρθροϲ autem nomine Apollonius ipse quoque ad significanda pronomina possessiva suus est, velut infra 170, 3. 22. 27 et 222, 14 de pron. 76, 1. 95, 9 et 16.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 1 ἀπαιτε L, ἀπαιτῇ CBb ἄλλ᾿ b ἐλείπετο Ϲ | ante desideratur πλὴν τοῦ κ, quod mente supplendum est 2 κατεπέτακτο L, sed επ in ras ab L4, κατατέτακτο B | post τόϲοϲ in b lacunae signum || 3 Ἑλήνων CBb, ἐλέγχων L. αἱ τῶν Ἑλλήνων ϲυντάξειϲ, si scripta haec verba ab Apollonio sunt, significant libros graecos ommium generum, et ad ἀναδέξονται opus erit addere εἰϲ τὰϲ ἐπιγραφάϲ vel tale quid, quod in enuntiato subsequenti subiectum erit verbi δηλοῦϲι. sed fortasse habemus optimi codicis lectione veram Dyscoli manum. in mentem venit ἔλεγχοι nomen ad catalogos, indices bibliothecae Alexandrinae referre et αἱ τῶν ἐλέγχων ϲυντάξειϲ interpretari: indicum. quae interpretatio si recte se habet, non iam desideramus additamentum εἰϲ τὰϲ ἐπιγραφάϲ || 5 πρῶτον] fol 40v L 8 ἀνέγνωμεν L, ἀνέγνων CBb 9 μὲν om |ὀνομάτων τῶν inserit Uhlig propter subsequentia πρὸϲ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ | ἄρθρων CB || 11 περὶ in ras L 11 — 12 πρὸϲ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ om L1, add L || 12 τιναϲ Ϲ sed corectum in τινεϲ ϲυνάρθρουϲ καὶ uncis inclusit b ut spuria. vide Testim.)
Οὐχὶ οὖν ἄπορον ἔϲται πῶϲ τὰ μὲν ὀνόματα μετὰ ἄρθρων ἐκφέρεται, αἱ δὲ ἀντὶ τούτων παραλαμβανόμεναι ἀντωνυμίαι ἀπεώϲαντο τὴν τῶν ἄρθρων παράεθεϲιν, τάχα καὶ τῆϲ φωνῆϲ ἐπιζητούϲηϲ τὴν τῶν ἄρθρων ϲύνταξιν ἕνεκα τοῦ ϲυτκεχυμένου κατὰ τὴν φωνὴν γένουϲ; Ἔϲτιν οὖν πρὸϲ τὸ τοιοῦτον φάναι· ὥϲπερ καὶ αὐτὰ τὰ ὀνόματα διά τινα παρεπόμενα οὐδ᾿ ὅλωϲ δύναται ἄρθρον ποραδέξαϲθαι, ὡϲ ἐδείχθη, τὸν αὐτὸν ἄρα τρόπον καὶ τὰ μόρια τὰ ἀντὶ τούτων παραλαμβανόμενα ὑφέξει αἰτίαν τῆϲ ὑποϲτολῆϲ τῶν ἄρθρων.
προϲώπων ἀοριϲτουμένων [*](64s) διακριτικά ἐϲτι τὰ μόρια, διὸ καὶ τὰ ἐξ αὐτῶν πρόϲωπα νοούμενα ὁριϲμῷ καταλαμβάνεται. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι αἱ ἐξ αὐτῶν δείξειϲ πρῶδεικτικῶν, [*](ARGVM. § 95. Mirum fortasse videbitur, quod nomina quidem cum articulis iunguntur, sed pronomina [personadia] quae vice nominum funguntur, articulos respuunt, idque quamquam indigere videntur ariculis, quis genera formis non. distinguunt. At sicut fit, ut nomine ipsa certis de causis articulos assumere nequeant, ita etiam voces eae quae pro nominibus usurpentur, causam prsebent excludendi articulos.) [*](ARGVM. § 96. Pronomina [persenalia I et D personae] personas indefinitas distguunt et definitas reddunt, atque apparet demonstrationem, quae his pro-) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1—2 εἴπερ —θέϲιϲ. siguidem, ubi nem ἀναφέρεται persona vel res nomine aliquo significata, ibi nomer appellatur ἀϲύναρθρον. cfr 98, 22: οὐκ ὀνομάτων ἴδιον (scil τὸ ἀναφέρεϲθαι), εἰ μὴ προϲλάβοιεν τὰ ἄρθρα. — 2 ἐξ ἰδίαϲ —ὀνόματοϲ. Lebrs * postquam ἐγγινομένου pro ἀναγομένου coniecit, ad tuendam traditam scripturam affert Sext. Emp adv. gramm. § 320: οἱ ἀπὸ τούτου τοῦ μαθήματοϲ (i e. ab grammatica) ἀναγόμενοι = ab hac scientia profecti cfr spud Apollonium ipsum haec ἀνάγεϲθαι verbi cum ἐκ vel ἀπό praepositione coniuncti exempla: 23, 26. 277, 13. 298, 8. 299, 11; 264, 19. de adv. 121, 25. hoc loco τὸ ὄνομα est nomen ἀϲύναρθροϲ, ἡ τοιαύτη θέϲιϲ est positio huius nominis. dicit autem, ubi substantiva sine anaphora prolata appellentur ἀϲύναρθρα, hanc appellationem proficisci a proprio ἀϲύναρθροϲ nominis sensu. — 5 δεδείξεται non ad demonstrationem sequentem referendum est: sicut ex eis quae dixi satis apparebit — 9 τοῦ ϲυγκεχυμένου γένουϲ cfr Adn. exeg. ad 73, 9 huius ed. — 11 ἐδείχθη: 39, 22. 43, 15 44, 6 et 18.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 1 ϲυνάρθροιϲ B | ἀναφορᾶϲ μὴ] ἀφορμῆϲ L, sed hoc loco ut mox infra Apollonii menum exhibent codices ceteroquin. deteriores || 3 οὐ ex οὖν fecit ipsa L1 | μηδόλωϲ L, οὐδ᾿ ὅλωϲ B || 4 παράθεοιϲ L, cuius corruptelae origo ex subsequentis verbi initio repetenda est 7 ἀπεώϲαντο] ἀπώϲαντο B, in L ε erasum est || 8 snte τάχα add ἤ C, ἢ καὶ B, [ἢ] legitur in b 9 εἵνεκα C || 10 ante ὥϲπερ add ὅτ L3CBb | περ om L1, add L | καὶ om CBb ὀνόματα] fol 4 L. || 11 οὐδόλωϲ L 13 post προϲώπων add ἔτι B || 15 ante ὁριϲμῷ add ἐν CBb κατολαμβάονται L | αἱ om Ϲ sed addit in mg)
Ἀλλὰ πῶϲ πάλιν ἡ αὐτόϲ ἄρθρον προϲέλαβεν, εἴπερ αἱ ἀναφορικαὶ [*](c. XXVIII.) φορικαὶ οὐ προϲλαμβάνουϲι; Καὶ πρὸϲ τοῦτο δὲ ἔϲτι φάναι ὡϲ καὶ ἐν [*](65s) ἄλλοιϲ μορίοιϲ τὸ τοιοῦτον ἔϲτιν εὑρέϲθαι, εἴγε ἔγκειται ἐν τῷ Πριαμίδηϲ ὁ υἱόϲ, καὶ οὐκ ἀναγκαίωϲ πρόϲκειται ἐν τῷ
Μηδὲ ἐκεῖνό γε παραλελείφθω, ὡϲ ἐξαιρέτωϲ ἡ Ἀττικὴ χρῆϲιϲ [*](Praster normam articulus nonnumquam accusativo pronominum personalium praedgitur.) οὐ δεόντωϲ ἐπὶ μόνηϲ αἰτιατικῆϲ τὸ ἄρθρον παρελάμβανεν, ὡϲ ἐν τῷ [*](66s) τὸν ἐμέ, τὸν ϲέ. αὐτίκα γοῦν καὶ παρὰ Καλλιμάχῳ
Ἀλλὰ καὶ τὰϲ καλουμέναϲ ϲυνάρθρουϲ ἀντωνυμίαϲ, ἐν πρώτῳ [*](Articuli pronominibus possesnivis praemissi non ad pronomen, sed ad nomen cum pronomine coniunctum pertinent) καὶ δευτέρῳ προϲώπῳ δεικτικῶϲ παραλαμβανομέναϲ, οἰεταί τιϲ παραδέχεϲθαι TTζῇββ37ζ73ζζ δέχεϲθαι τὰ ἄρθρα ἐν τῷ ὁ ἐμόϲ, ὁ ϲόϲ ἢ ὁ ἡμέτεροϲ. ἦν δὲ ἡ ϲύνταξιϲ οὐ τοῦ ἀντωνυμικοῦ προϲώπου, λέγω τοῦ κατὰ τὸν κτήτορα, τοῦ [*](ARGVM. § 99. Denique nolumus praetermittere usum quendem Atticum, ex quo cum accusativo pronominum personalium praeter normam articulus nonnumquam coniunctus est, velut invenitur τὸν ἐμέ, τὸν ϲέ, nisi forte hoiusmodi locis articulus excellentiam significat.) [*](ARGVM. § 100. Sed erunt qui putent, pronomina possessiva, quae ipsa quoque in I et lI persona demonsrendi vim habent, assumere articulum. pertinent vero in ὁ ἐμόϲ et similibus articuli ad possessam rem, non ad possidentem persenam quae demonstratur.) [*](TESTIM ET ADN. EXEG. 2 ἀλλὰ καὶ ϲύζυγοι κτλ.: οἶ ἕ μίν in eodem genere sunt etiam cum ἐγώ ἐμοῦ ϲύ ϲοῦ, non solum cum ceteris personalibus tertiae personae. nam ϲύζυγοι appellantur voces, quae aliquam ob ratonem in uno genere poni possunt, unius classis sunt, velut supra 55, 11. 16 οἶοϲ τοῖοϲ ποῖοϲ ὁποῖοϲ, 100, 7 ἐμοῦ ἐμοί ceteraque pronomina, quorum accentus inclinari potest, 73, 2 ἐγώ οὗτοϲ ceteraque pronomina quae demonstrandi vim habent. — 3 ἀπαράδεκτοϲ, subaudiendum ὄρθρων. — 6 cfr de pron. 13, 9: Ἀττικοὶ γοῦν τὸν ἐμέ. Καλλίμαχοϲ «ναὶ μὰ τὸν αὐτὸν ἐμέ» καὶ «τὸν ϲὲ Κροτωπιάδην», καὶ Μένανδροϲ ἐν Ὕμνιδι (fr. 474 Eock) «νῦν δὲ κατὰ πόλιν εὕρῃ τὸν ἕτερον, τὸν ϲέ, τὸν ἐμὲ τουτονί». unde hausit Heliod. in Dion. Thr. 91, 2 Hilg (923, 5B). et vide Schoemann art. 57 — 59. — 10 ἡ τοιαύτηπαράθεϲιν: siquis ἐξοχὴν παριϲτάναι vult. amat articulum apponere. —11 προείρηται: 26, 15.) [*](AND. CRIT., DISCR SCR. IN LCBb 1 — 2 supra ὅτι μὴ L scripsit εἰ μὴ || 2 αἱ eiciendum censet Uhlig || 3 supra ἀπαράδεκτοϲ L4 add τῶν ὄρθρων, quae subaudienda sunt. in C rec. m. supra ἀ scr. εὐ || 4 γε] δὲ L. || 6 ante ἐμέ add αὐτὸν B | αὐτίκα γοῦν] ἀντὶ οὖν B l post παρὰ add τῷ C || 7 τὸν om L1, add L3 | κροτοπιάδην LC || 8 — 9 ναὶ —Κροτωπιάδην om C || 8 ναὶ μὰ τὸν αὐτὸν ἐμέ] αἱ ἐμαυτὸν αὐτὸν ἐμέ L, τὸν ἐμέ B. totum versum alterum om bs || 9 τὸ ἄρθρον] τῷ ἄρθρῳ L, quod fortasse praeferendum est propter huius codicis anctoritatem, videlicet ita, ut Callimachus pro subiecto verbi habeatur | κροτοπιάδην raδην L. || 10 εἴ] ἥ L | παράδοϲιν B || 11 ἕνεκα] fol 43v L. | προϲλαμβάνεται Cb || 16 ἀντωνυμιακοῦ B)
, Ἅβρων μέντοι ἐν τῷ περὶ ἀντωνυμίαϲ οὐκ εἶναί φηϲι τὰ ἄρθρα τῶν ὑπακουομένων, λόγῳ τοιούτῳ. «Εἴπερ τὰ ἄρθρα ἐπὶ τὰ ὑπακουόμενα φέρεται, πάντωϲ ἂν τὴν αὐτὴν καταλληλότητα ἐφύλαϲϲον ὑπερβιβαϲθέντα πρὸ τῶν ὀνομάτων· οὐ ταὐτὸν δέ ἐϲτι τὸ ὁ ἐμὸϲ πατήρ τῷ ἐμὸϲ ὁ πατήρ. — καὶ εἰ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ ἀνεπληρώθη τὸ ἄρθρον τοῦ ὀνόματοϲ ἐν τῷ ὁ πατήρ, πῶϲ ἔτι τὸ ὁ ἐμόϲ ἄρθρον προϲλαμβάνει, ὁ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ φιλοϲοφεῖ, εἰ μὴ ἡ ἀντωνυμία ἄρθρου εἴχετο;» καὶ ἕνεκα τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ ἔδοξε καὶ τῇ τοιαύτῃ [*](67s) ἀντωνυμίᾳ ἴδιον ἄρθρον προϲνέμειν καὶ τῷ ὑπακουομένῳ κτήματι. —
Ἔϲτι δὲ παραπέμπεϲθαι τὴν τοιαύτην πιθανότητα. πρῶτον εἰ ἑκατέρῳ μορίῳ πρόϲεϲτιν ἄρθρον, τί οὐκ ἤρξατο ἀπὸ τοῦ ὁ ἐμόϲ καὶ ἐπήνεγκε τὸ ὁ πατήρ μετὰ τοῦ ἄρθρου, καὶ φαίνεται ὅτι οὐκ ἐν [*](ARGVM. § 101. Habro quidem dicit, articulos in huiusmodi constructionibus non ad possessas res pertinere, quae signifcantur addito nomine aut cogitantur, sed ad possessores. „Si emim — inquit — ad illas referendi essent, pronomine ante nomen articulumque traiecto servaretur eadem constructio et sententia. sed differunt inter se ὁ ἐμὸϲ πατήρ et ἐμὸϲ ὁ πατήρ. — et quomodo fieri potest, ut etiam ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ dicatur, nisi alter articulus ad pronomen et personam possiddentem referendum est?) [*](ARGVM. 102. Sed haec revera non sunt probabilia. Ac primum, si in πατὴρ ὁ ἐμόϲ alter articulus ad pronomen, non ad nomen pertinet, quidni etiam ὁ ἐμὸϲ ὁ πατήρ dicere liceat? patet, si praeponitur pronomen possessivum, duos articulos poni non posse. — deinde perverse indicat, siquis articulum in ὁ) [*](TESTIM ET ADN EXEG. 1 ὑπακούεϲθαι Ap non solum de verbis quae ab audientibus cogitando adiciuntur usurpat, sed etiam de eis, quae ab loquente addentur: cfr 151, 11. 152, 2. 171, 1. verba cogitando adiecta saepius appellat ἔξωθεν ὑπακουόμενα, velut 22, 21. —3 —11 de pron. 15, 13: διαψεύδεϲθαι δέ φαϲι (scil Habro et qui eum sequuntur) τὸν λόγον (scil eorum, qui dicunt in ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ utromque articulum pertinere ad nomen)· εἶναι γὰρ ἴδιον ἄρθρον τῆϲ ἀντωνυμίαϲ καὶ ἴδιον τοῦ κτήματοϲ. «τὰ γοῦν ὁ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ φιλοϲοφεῖ ἑκατέρῳ ἀπένειμε τὸ ἄρθρον, ὅπερ οὐκ ἄν παρηκολούθει, εἰ μὴ καὶ ἡ ἀντωνυμία εἶχε τὸ ἄρθρον». — 7 — 8 τὸ ἄρθρον τοῦ ὀνόματοϲ. vide Adn. crit.) [*](ADN. CRIT. , DISCR. SCR. IN LCBb. 4—5 post ὑπακουομένων add μόνων Lange*, idem μόνα post ὑπακουόμενα, conl lin. 11 et loco libri de pron. qui in Testim. exscriptus est || 5 φέρεται] φαίνεται L, ἐφέρετο poscit Lange * || 6 ταὐτὸ Cb τὸ] τῶ L, a qua voce inc. fol 44r || 7 prius πατὴρ om L1, add L 7 — 8 τοῦ ἄρθρου τὸ ὄνομα ci. Uhlig, si impletur, satiatur nomen articulo, conlatis corruptelis similibus 48, 1. 309, 11. 322, 21. 331, 28. Aliter sentit Schoemann Articulus nomine impleri dicitur, quia eius vis addito demum nomine cognoscitur. Kayser*: Der zua nomen gehörige Artikel || 8 ἐν τῷ ὁ πατήρ eicienda esse recte censet Lange τὸ om L | ὁ ante ἐμόϲ iure eicit Lange * || 9 ἡ om B 10 et 11 signum interrogandi b habet post κτήματι demum, virgulam post εἴχετο nostram distinctionem voluit etiam Lehrs || 14 ante φαίνεται add ἕτ οὐκ om LCBb, add Sophianus)
Ἡ οὖν ἐμοῦ δὶϲ οὖϲα γενικὴ τὸ μὲν τοῦ κτήτοροϲ ἔϲχε πρόϲωπον ἀντωνυμικόν (ἐξ οὗ καὶ τὴν ὀνομαϲίαν εἶχε, τὸ ἀντωνυμία [*](ἐμὸϲ πατήρ et in ἐμὸϲ ὁ πατήρ pariter ad nomen pertinere negat, quia haec inter se sensu differantk. differunt senu etiam οἱ νῦν ἄνθρωποι ἀγαθοί εἰϲιν et νῦν οἱ ἄ. ἀ. εἰϲιν, sed nemo negabit, in utroque enuntiato οἱ iunctum esse cum ἄνθρωποι. — nec quicquam impedit, quin duo articuli ad unum casum pertineant. immo utrumque ὁ in ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ non minus ad nomen referendum. est quam in ὁ πατὴρ ὁ ἐκείνου et ὁ δοῦλοϲ ὁ τοῦ Ἀριϲτάρχου.) [*](ARGVM. § 103. ln forma ἐμοῦ pronominis possessivi inest duplex genetivus,) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 — 7 cfr de pron. 15, 20 — 27. — 16 ἀκριβώϲομεν: 79, 17 seqq. — 10—17 cfr infra 80, 7 seqq. et de pron. 16, 2—9: ἀπειράκιϲ κατὰ μιᾶϲ εὐθείαϲ δύο ἄρθρα παρολαμβάνεται. φαμὲν γοῦν ὁ δοῦλοϲ ὁ τοῦ Ἀριϲτάρχου . . ., καὶ δῆλον ὡϲ κατὰ τῆϲ εὐθείαϲ τὰ δύο ἄρθρα· ἡ γὰρ γενικὴ ἀπέλαβε τὸ ἴδιον . . . ἀμέλει γέ τοι ἔϲτι, μεταλαμβάνοντα ἐπὶ τρίτου προϲώπου γενικὴν πτῶϲιν, φάναι ὁ πατὴρ ὁ ἐκείνου, τοῦ ὁ πάλιν ἀναφερομένου ἐπὶ τὸ ὁ πατήρ. πόθεν γὰρ ἔτι ἐπὶ τὸ ἐκείνου καὶ τούτου, εἴγε καὶ ἀϲύναρθροι καὶ κατὰ γενικῆϲ πτώϲεωϲ; 12 τῷ πατὴρ ϲυντείνει. cfr 299, 23. — 16 ἀπέχει idem valet quod de pron. 16, ἀπέλαβε. — 19—p 86,10 efr 158, 6 — 162.27. Schoemann art. 59. — 19—20 in. ἐμοῦ inet possessoris persona pronomne denotta. cfr 60, 7 τοῦ ἀντωνυμικοῦ) προϲώπου, λέγω τοῦ κατὰ τὸν κτήτορα.) [*](DNA. CRIT. Disdcs. sca. IN LCB.r I post προτέραϲ videtur τάξωϲ inserenfum dum esse β 3 μεταθέϲειϲ] fol 44v L. 6 ὅϲτιϲ] 5ϲ οὐ bounbaye ban chning || 9 καὶ ἐν τῷ ἐμὸϲ ὁ πατήρ om L1 , add L | posterius ἐμὸϲ om B |γὰρ] δὲ CBb i 10 διακριβώνμεν Bb μέντοι CBb, δὲ L. 11 ἔϲτιν = οὖν B 12 τῷ] τὸ l. 18 ἐπε) fol 45r L. 14 ἐπ᾿] ἀπ᾿ B 16 ἀπέχει] ἐπέχει L, sed prima ε littera in ras, incetum a qua manu || 19 Ἡ εἰ ex ἡ factum ab L1 | ἐμοῦ ex ἐμόϲ correctum ab L1 | post ἔϲχε add τὸ CBb b || 20 προϲώπου L | τὸ] τῶ L)
Καὶ ἕνεκα τούτων τοῖϲ δύο προϲώποιϲ ἴδια μόρια παρίϲταται, τῷ μὲν ὀνοματικῷ τὸ ἄρθρον, τῷ δὲ ἀντωνυμικῷ ἡ ϲυνή- [*](duplex persona, altera possessoris, possessae rei altere. ac possidentis persona. mutari potest in secundam et tertiam, sed servare debet casum genetivum, qui unus habet possessivam vim. contra possessae rei persona transibit in alios casus, numeros, genera ad normam nominis, quocum pronomen coniunctum est.) [*](ARGVM. § 104. lam utrique personae, quae pronominibus possessivis significatur, vocem peculiarem adiungere licet, alteri (i. e possessoris) genetivum αὐτόϲ pronominis, velut ἐμὸν αὐτοῦ χρεῖοϲ dictum est ab Homero, alteri (i. e. rei possessae) articulum, qui lpse quoqne in diversos casus, numeros, genera flectitur) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 cfr ad ὡριϲμένου de pron. 9, 11: ὁριϲτέον τὴν ἀντωνυμίαν ὧδε λέξιν ἀντ᾿ ὀνόματοϲ προϲώπων ὡριϲμένων παραϲτατικήν. et ad δεῖξιν supra 60, 5 et de pron. 10, 1. — ὁμολογεῖν ═ significare, declarare, ut 229, 28. 291, 25 alibi. — 2 ὑπακουομένου. vide Adn. exeg. ad 84, 1 huius ed. — 8 ad ἀναλύεται cfr infra 158, 18 et de pron. 101, 7: αἱ κτητικαὶ τῶν ἀντωνυμιῶν εἰϲ γενικὴν ἐγκλινομένην ἀναλύονται μετὰ τοῦ ὑπακουομένου κτήματοϲ. — αἱ μὲν πρωτότυποι. Schoemann* recte: scil quatenus insunt in possessivis, aut si genetirus eorum ponitur significatione possessiva, ut ὁ πατήρ μου, τῷ πατρί μου. de subsequentibus vide Adn. crit.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 1 Sohoemann* non antecedentia, ut nos fecimus, sed ὅπερ —προϲώπου signis parentheticis inclusit | δεῖξίν του ὡριϲμένου προϲώπου] δεῖξιν τῶν ὁριϲμένων τοῦ προϲώπου L1, L3 induxit τῶν ὁριϲμένων et supra scripsit τοῦ ὡριϲμένου, oblitus τοῦ ante προϲώπου inducere δεῖξιν τοῦ ὡριϲμένου προϲώπου CBb. pro articulo τοῦ indefinitum του posuimus | ἔχει Uhlig, ἔτι LCBb 2 μεταβολὴν B ante τρίτον add τὸ B || post κτήματοϲ addi vult Abuttmann ἢ τὸ ὀνοματικὸν πρόϲωπον conl. lin. 11 ὃ κλίϲιν] fol 45v L | τὰϲ om B || 4 τὸ γένοϲ B | posterius τε in ras L et dein duae fere litterae erasae κατὰ Ϲ | ὀνόμαϲι C || ἀντωνυμικὸν] ὸν ex οῦ factum. ab L || 6 πτῶϲιϲ] πτώϲειϲ C || 8 οὐ om L1, add L || 9 posterius πτώϲειϲ] πρόϲωπα L1, corr L3; at forsitan in primae manus scriptura lateat genuina ac scripserit Ap.: αἱ μὲν πρωτότυποι οὐ κλίνονται εἰϲ τὰϲ πτώϲειϲ οὐδ᾿ εἰϲ ἄλλο τι ἢ εἰϲ πρόϲωπα, αἱ δὲ κτητικαὶ εἰϲ πτώϲειϲ, εἰϲ γένη κτλ. Lehrs* quoque ita offendit in αἱ δὲ κτ. οὐκ εἰϲ ἄλλο τι ἢ εἰϲ πτώϲειϲ, ut coniceret: αἱ δὲ κτ. οὐ κωλύονται εἰϲ πτ. Hilgard ci. αἱ μὲν πρωτότυποι οὐ κλίνονται εἰϲ τὰϲ πτώϲειϲ οὐδ᾿ εἰϲ ἄλλο τι, αἱ δὲ κτητικαὶ εἰϲ πτώϲειϲ, εἰϲ γένη καὶ εἰϲ ἀριθμούϲ εἰϲ γένη om L1, add L || 10 εἰϲ ante ἀριθμοὺϲ om B δυϲὶ B || 11 ϲυνήθηϲ LC, ϲυνήθωϲ ἐπιταϲϲομένη verba ut glossam eicienda esse suspicantur AButtmann et Kayser*)