De constructione

Προφανὲϲ δ᾿ ὅτι καὶ ἡ ἐγγενομένη θέϲιϲ τοῦ ὀνόματοϲ οὐκ ἄλλωϲ ἂν ἐφυλάχθη, εἰ μὴ μετὰ τὸ ὄνομα καὶ τὸ [*](16 b) ῥῆμα τὸ ἐκ τούτων ἐκ καταφάϲεωϲ ἠρτημένον μόριον παρελαμβάνετο, ὡϲ καὶ μετὰ τὸ ἀρρενικὸν καὶ θηλυκὸν τὸ τούτων ἀποφατικὸν εἰ γὰρ μὴ παραδεξαίμεθα τὴν τῶν προκειμένων μορίων προτέραν θέϲιν, καταλελείψεται τὸ μηδὲ μετοχὴν καλεῖν μηδὲ μὴν οὐδέτερον, ἐπεὶ τίνων δύο προϋφεϲτώτων γένοιτο ἂν ἀποφατικὸν τὸ οὐδέτερον, τίνων δὲ μεθέξει ἡ μετοχή; ἀλλ᾿ οὐδὲ ἄλλου μορίου δύναιτο ἄν τιϲ παρέμπτωϲιν ποιήϲαϲθαι, λέγω ἀντωνυμίαϲ, ἐπιρρήματοϲ, ϲυνδέϲμου, ἄλλου του· οὐδὲ γὰρ τῆϲ τούτων ἰδιότητοϲ μετέϲχεν.

Οὐχ ὡϲ ἔτυχε δὲ καὶ ἡ τοῦ ἄρθρου τάξιϲ προϲερρίφη, ρεύουϲα μὲν τὸ ϲυνηρτημένον τοῖϲ εἰρημένοιϲ πτωτικοῖϲ, ἐκκλίναϲα δὲ [*](ARGVM. § 22. Accedit quod appellatio participii neglecta esset, si post nomen et verbum non sequeretur ea orationis pars, quae ex illis ita pendet, ut utrumque quasi affirmet, sicut post masculinum et femininum sequitur id genus, quod illa negat. inanis enim est et participii et neutrius generis appellatio, si non antecedunt quae nunc praemittunt. nec minus perversum esset, si aliae orationis partes post verbum interponerentur.) [*](ARGVM. § 23. Neque casn articulus post participium conlocatur. sic enim. significatur articuli cum casualibus antecedentibus coniunctio, evitatur autem pronomen. hoc enim personale certe articulos non assumit, id qnod nomen) [*](testim. et adn. exeg. 1—10 Prisc. XVII § 19 119, 17 — 28 H.: Manifestum autem, quod ipsius queoque positio nominationis, qua participium nominafum est, non bene servaretur, nisi post nomen ef verbum poneretur participium cum ex eia is utrisque per confirmationem pendens ea pars accipiebatur, quomodo pos masculinum et femininum eorum abnegativum neutrum. nisi enim praepositarum pertum patiamur priorem positionem, reliquum est, ut nec participium vocare posstimus neque tamen neutrum, quoniam duorum praepositorum generum fit abnegativum. participium quoque necesse est ex quibusdam praepositis partem capiens constare. sed neque aliam recte interponimus partem, id est pronomen vel adverbium vel coniunctionem vel aliam adiquam, cum nullam ex earum proprietate partem capiat participium. — 2 θέϲιϲ τοῦ ὀνόματοϲ. appellatio participii. — 11 Prisc. XVII § 19 119, 28—120, 1 H.: Post participium Graeci articulum ponunt, quem nos, sicut in pronomine ostendimus, non habemus. — 11—12 ὑπαγορεύουϲα τὸ ϲυνηρτημένον) [*](adn. crit., discr. scr. in ALCBb. καὶ om LCB | ἐγγινομένη L, ἐπτγενομένη B || 3 supra μόριον add ἤτοι ἡ μετοχὴ L3, καὶ ἡ μετοχὴ ante μόριον add B || 4 μετὰ] κατὰ L | post τούτων add δ' C | ἀποφαντικὸν L || 5 παρεδεξεμεθα A, παρεδεξάμεθα L, patiamur Prisc. || 6 καταλελείψεται] ει in ras A, κατελείφθη ὄρα in ras Lx || 6—7 ἐπεὶ—οὐδέτερον om B || 7 ntrubique τίνων A (acc. a prima manu) et b, τινῶν ceteri; a priore τινῶν in L inc. fol 12r | γένοιτ᾿ L, supra γένοιτο add γενῶν Ax || 9 post ϲυνδέϲμου add ἄθρθρου B | ἂλλου τέ του L || 10 οὐδὲ] οὐ L || 11 A1 mg: περι αρθρων | ὑπαγορεύουϲα ] prius ex ω rasura factum in A || 12 AIII mg: εν γαρ τω εμοϲ προϲ το κτημα εϲτ και εν τω οϲ ηκουϲε προϲ το ονοματκον το ηγουμενον |εἰρημένοιϲ om LCB |  ἐκκλίναϲα Lb, ἐγκλίναϲα A2 (εγ in ras) et C, ἐγκλίνουϲα B)

Οὐ δεήϲετει ἐπιϲτάϲεωϲ ἡ ὑποῦϲα ἀντωνυμία, ὅπου γε καὶ [*](22s) παρεκινδύνευε μετὰ τὴν τοῦ ὀνόματοϲ θέϲιν παραλαμβάνεϲθαι. δ᾿ ὅτι καὶ τὸ ἀντί τινοϲ παραλαμβανόμενον μεταγενεϲτέραν θέϲιν ὁμολογεῖ τοῦ μετά τινοϲ. καὶ εἰ τὸ ἄρθρον μετὰ ὀνόματοϲ καὶ ἡ [*](17b) ἀντωνυμία ἀντ’ ὀνόματοϲ, δέδοται ὅτι τὸ ϲυνυπάρχον ἄρθρον τῷ ὀνόματι πρεϲβύτερόν ἐϲτι τῆϲ ἀντωνυμίαϲ. —

Ἴϲωϲ γὰρ καὶ αἱ ἀναφορικαὶ ἀττωνυμίαι ἀντ’ ὀνομάτων εἰϲὶ τῶν ϲὺν ἄρθροιϲ λεγομένων· οὐ γὰρ δή γε τὰ ὀνόματα ἐξ αὑτῶν ἀναφορὰν παρίϲτηϲιν, εἰ μὴ ϲυμπαραλάβοιεν τὸ ἄρθρον, οὗ ἐξαίρετόϲ ἐϲτιν ἡ ἀναφορά· δυνάμει ἄρα [*](et perticipium atque etiam verbum infinitivus certe eius modus facit. [si post pronome quoque articulus in partium orationis serie positus esset, videretur etiam cum pronomine iungi posse].) [*](ARGVM. § 24. Opus non est inquirere, num iure post articulum sequatur pronomen nam paene proximum post nomen locum occupavit. sed patet id, quod cum aliquo coniunctum invenitur, articulum antiquius esse eo, quod pro illo usurpatur.) [*](ARGVM. § 25. Nec minus inde apparet pronomen post articulum conlocandum esse, quod pronomina anaphorica pro nominibus cum articulo coniunctis usurpantur itaque non solum nominis, sed etiam articuli vice funguntuntur. (Articuli vero ipsi, ubicumque non iunguntur cum nominibus, in pronomina transeunt.)) [*](τ. εἰρ. πτ. cfr infra 17, 8. 86. 27 et Hdiodorum, Apollonii sectatorem, in Dion. Thr. 74. 9 Hilg. (899, 9 B.): ὁριϲτέον οὖν τὸ ὄρθρον οὕτωϲ· ἄρθρον ἐϲτὶ μέροϲ λόγου ϲυναρτώμενον πτωτικοῖϲ κατὰ παράθεϲιν προτακτικῶϲ ἢ ὑποτακτκῶϲ, et 73, 33 (898. 27 B.): ἄρθρον λέγεϲθαι ἐκ τοῦ ϲυναρτᾶϲθαι πτωτικοῖϲ.) [*](testim. et adn. exeg. 4—5 Prisc. XVII § 20 p 120, 16 H.: Quod autem post participium pronomen sequi debet, non es quaestio, cum paene post nomen debeat poni, nisi propter supra dictas causas. — 7 cfr Heliodor. in artem Dionysianam 76, 32 Hilg: τὴν δευτέραν εἴληχε τάξιν τοῦ ἄρθρου (seil ἡ ἀντωνυμία), ἐπεὶ προκρίνεϲθαι ἔδει τὸ μετά τινοϲ τοῦ ἀντί τινοϲ. Stephanus in Dion. p 256, 12 Hilg.: προτέτακται τὸ ἄρθρον τῆϲ ἀντωνυμίαϲ· ἡ μὲν γὰρ ἀντωνυμία ἀντὶ τοῦ ὀνόματόϲ ἐϲτιν, ὅθεν δικαίωϲ προτέτακται τὸ μετὰ τοῦ ὀνόματοϲ· γνηϲιώτερον γὰρ τὸ μετά τινοϲ τοῦ ἀντί τινοϲ. — 9 ἴϲωϲ hic non coniectendi habet vim, sed asseverandi ut 10, 10. — 9—p 26, 1 cfr infra 87. 1—9 et 98, 15—99, 22. ἀναφορικὰϲ ἀντωνυμίαϲ eas appellat, quae non demonstrant, sed, ut αὐτόϲ, mentionem alicuius personae vel rei repetunt.) [*](adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 γε Ab, om ceteri || 2 φιλοϲοφεῖν C | γράφειν ALCb, περιπατεῖν B || 4 post δεήϲεται add οὗν B | γε om L || 6 παραλαμβανόμενον extrema vox est in fol 7v A, in quo codice desunt μεταγενεϲτέραν usque ad 66, 20 Τρύφων παρεγένετο || 7 τοῦ μετά τινοϲ add Lehrs* conl. scholio in Dion. Thr. 76, 32 Hilg. (904,13 B), quod in Testim. exscripsimus εἰ] ἢ C | καὶ ἡ] ἡ δὲ L || 8 τὸ] τῷ L1, corr L2 || 9 αἱ om C || 10 ἀνεὶ L | λεγομένων] fol 12v L || 11 ante ἐξ add τὴν L | αὐτῶν C)

Φαίνεται δ᾿ ὅτι καὶ ἡ πρόθεϲιϲ οὐ πρώτην ἔχουϲα θέϲιν καὶ. ἀρχαιοτέραν τῶν ἄλλων λέξεων τῇδε κατελέχθη, ὅπου γε οὐκ ἀπ’ ἰδίαϲ ἐννοίαϲ τὴν ὀνομαϲίαν εἴληχεν, ἀλλ’ ἐκ τοῦ τῶν προϋπόντων μορίων προτίθεϲθαι, ἅπερ εἰ μὴ προϋφεϲτήκοι, οὐδ’ αὐτὴ ϲυϲτήϲεται, καθὼϲ ἐπεδείκνυμεν κἀπὶ τῆϲ μετοχῆϲ. ἔνθα γοῦν καὶ τῆϲ τάξεωϲ ἔτυχεν, εἴγε ὁτὲ μὲν κατὰ ϲύνθεϲιν, ὁτὲ δὲ κατὰ παράθεϲιν προτίθεται τῶν κατειλεγμένων [*](ARGVM. § 26, Praepositio autem hunc sextum in serie partium orationis locum nec priorem tenet, cum non antiquior ceteris sit. etenim non ex peculiari quadam sua vi nomen accepit, sed quia praeponi solet vocibus eorum generum, quae ante eam exstiterunt. itaque posterior natu est, quamquam praegreditur (sicut articulus praepositivas haudquaquam, quia nominibus praeponitur, antiquior eis est).) [*](testim. et adn. exeg — 2 τὰ ἄρθρα — ἀποϲτάντα. cfr supra 10, 3 et schol. Vatic. in Dion. Thr. 257. 7 Hig.: τὰ ἄρθρα πτωτικοῖϲ ϲυναρτᾶται τοῖϲ δυναμένοιϲ δέξαϲθαι τὴν ἀναφοράν εἰ δὲ ἀπολέϲει τὴν πρὸϲ τὰ πτωτικὰ ϲυνάρτηϲιν, ἀντωνυμία γίνεται, ὡϲ τὸ «ὁ γὰρ ἦλθεα» — 1 — 7 Prisc. XVII § 20 p 120, 6—15 H ut demonstret grammaticos latinos non inepte hic haec hoc pronomina loco articulorum usurpare: nec mirum, cum apud Graecos quoque articuli inveniantur loco pronominum positi, ut apud Homerum. sequuntur exempla ab Apollonio prolata. — 2 ὑποτεταγμένην. Schoemann*: quae in grammatico systemate proximo loco sequitur. — 9 ἀποδείξομεν: 106, 22 seqq. — 10—p 27, 2 Priscian. XVII § 20 120, 18—121, 2 H.: Apparet autem etiam, quod praepositio nen primam habens positionem neque antiquioren aliis dictionibus pos supra dictas ponitur, unde neque nominationem a propria aliqua significatione accepit, sed quia supra dictis praeponitur partibus, quae si nom ante sint, neque ea constare possit (quod etiam de participio diximus), ex quibus etiam ordinationem accepit: scilice cum modo per appositionem, modo per compositionem praeponitur ante dictis partibus. ergo natura quidem posterior est, constructione vero Principalis. — 14 ἐπεδείκνυμεν. cfr 16, 7.) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 γοῦν L, oὖν CBb || 3 ante ἐν add καὶ L || 8 Stadmueller offendit in ὑπὲρ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ τὰ—  τῆϲ ϲυντάξεωϲ. at similes pleonasmos hebes infra 317, 25—26. 331, 15—16. de pron 23,11—12. 47,12—13. 53, 1. 68,12.de adv. 200. 6 9 ἀπεδείξαμεν B || 10 δὲ ὅτι CBb || 11 κατελέχθη L.C cfr adn. ad initium §  21 | οὐκ ἀπ᾿] κἀπ᾿ C || 12 ἐκ τούτων τῶν C || 14 ἐπδείκνυμεν B || 15 κατειλεγμένων CBb, κατειλημμένων L. cfr Prisciani ante dictis et infra 18, 12, et κατελέχθη initio huius paragr. et 15, 21. nihilo minus dubitare licet, an genuinum sit κατειλημμένων, vide προκατειλημμένοϲ infra 26, 13. de pron. 34, 18. de adv. 157, 26. 160,2. 162,17 de coni. 222, 7. SSchneideri comm. 61 et 173 seq.)

Κἀπειδὴ τὸ ἐπίρρημα δυνάμει ἐϲτὶ ῥήματοϲ ἐπιθετικὴ ϲύνταξιϲ, ὡϲ καὶ ἡ ἐγγενομένη θέϲιϲ τοῦ ὀνόματοϲ μαρτυρεῖ, δεύτερον δὲ τὸ ῥῆμα τοῦ ὀνόματοϲ, δεύτερον ἄρα καὶ τὸ ἐπίρρημα προθέϲεωϲ τῆϲ κατὰ ϲύνθεϲιν καὶ παράθεϲιν προτιθεμένηϲ τῶν ὀνομάτων.

Ἐπὶ πᾶϲι δὲ τοῖϲ κατειλεγμένοιϲ ὁ τούτων ϲυνδετικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ παρελαμβάνετο, οὐδὲν δυνάμενοϲ ἰδίᾳ παραϲτῆϲαι χωρὶϲ τῆϲ τῶν λέξεων ὕληϲ, καθάπερ οἱ τῶν ϲωμάτων δεϲμοὶ οὐκ εἰϲὶ χρειώδειϲ ἀνυποϲτάτων ὄντων τῶν ϲωμάτων.

Ἔϲτι δὲ καὶ διὰ πλειόνων τὰ τῆϲ τάξεωϲ ἀποδεῖξαι· ἀλλ᾿ ἐπεὶ οὐ περὶ ταύτηϲ ϲκοπὸϲ ἡμῖν πρόκειται, αὐτοῦ που περιγραπτέον τὸν λόγον.

Κἀκεῖνό γε πρῶτον ἐπιϲτατέον πρὸ τῆϲ κατὰ μέροϲ τοῦ λόγου ϲυντάξεωϲ, τί δή ποτε τὰ πευϲτικὰ τῶν μορίων εἰϲ δύο μέρη λόγου ἐχώρηϲε, λέγω τὸ ὀνοματικὸν καὶ τὸ ἐπιρρηματικόν, καὶ διὰ τί οὐκ εἰϲ ἓν ὀνοματικὸν καὶ ἓν ἐπιρρηματικόν, ἀλλ’ εἰϲ πλείονα, οἷον τίϲ, ποῖοϲ, [*](24s) πόϲοϲ, πόϲτοϲ, πηλίκοϲ, ποδαπόϲ, — πῶϲ, πότε, πηνίκα, ποῦ, [*](19 b) πῇ, πόθεν. ἢ καὶ αὕτη ἀπόδειξίϲ ἐϲτι τοῦ τὰ ἐμψυχότατα μέρη τοῦ λόγου δύο εἶναι, ὄνομα καὶ ῥῆμα, ἅπερ οὐκ ἐν γνώϲει ὄντα τὴν κατ᾿ αὐτῶν πεῦϲιν ἔχει ϲυνεχῶϲ παραλαμβανομένην; ἦν δὲ καὶ ἐν πλείοϲιν ὀνοματικοῖϲ καὶ ἐν πλείοϲιν ἐπιρρηματικοῖϲ διὰ λόγον τοιοῦτον.

Ὕπαρξίν τινοϲ ὑποκειμένου ἐπιζητοῦντέϲ φαμεν τίϲ κινεῖται; τίϲ περιπατεῖ; τίϲ λαλεῖ; προδήλου μὲν οὔϲηϲ τῆϲ κινήϲεωϲ, τῆϲ περιπατήϲεωϲ, τῆϲ λαλιᾶϲ, τοῦ δὲ ἐνεργοῦντοϲ προϲώπου ἀδήλου καθεϲτῶτοϲ. ἔνθεν καὶ αἱ ἀνθυπαγωγαὶ ὀνοματικαὶ γίνονται, προϲηγορικαὶ ἢ κύριαι, τῶν κυρίων ἐμφανιζόντων καὶ τὴν γενικὴν οὐϲίαν· φαμὲν γὰρ ἢ ἄνθρωποϲ περιπατεῖ ἵπποϲ ἢ Τρύφων ἐγκειμένου πάλιν τοῦ ἀνθρώπου· ἢ μόριον τὸ ἀντ’ ὀνόματοϲ παραλαμβανόμενον, λέγω τοῦ κυρίου, ὅτε φαμὲν ἐγώ. —

Κἀπεὶ οὐκ ἐμφανῆ ἦν τὰ ἐπιϲυμβαίνοντα τοῖϲ προκειμένοιϲ ὀνόμαϲιν (αὐτὸ γὰρ μόνον τὸ τίϲ [*](ARGVM. § 31. Si qua actio apparet, sed incognita est persona agens, interrogamus τίϲ voce, ac nominibus aut appellativis respondetur aut propriis aut pronominibus personalibus (et propris simul indicant, in quo sit genere persons, velut Tryphonis nomen in se continet notionem generalem hominis).) [*](ARGVM. § 32. Quibus responsis cum nondum appareant omnia personis accidentis, de his quoque interrogatur idque alia voce, ubi qualita tem quaerimus, aliis, ubi numerum aut ordinem aut quantitatem aut patriam.) [*]((scil ὄνομα) δέ ἐϲτιν, ὃ καὶ πευϲτικὸν καλεῖται, τὸ κατ᾿ ἐρώτηϲιν λεγόμενον, οἶον τίϲ, ποῖοϲ, πόϲοϲ, πηλίκοϲ. contra eos, qui τιϲ et indefinitum et interrogativum pronominibus ascribebant, disputat Ap. de pron. 26, 27—29, 10.) [*](testim. et adn. exeg. 1—8 Prisc. XVII § 23 122, 1—9 H.: nam substantiam alicuius suppositi quaerentes dicimus: quis movetur? quis ambulat quis loquitur?, cum manifestus sit actus, id est motus vel ambulatio vel loquella, persona vero agens incerta ideo subiectiones nominativae fiunt appellativorum vel propriorum, propriis manifestantibus etiam generalem substantiam. respondemus enim vel homo ambulat vel equus vel Trypho, in quo etiam homo intellegitur, vel etivam pars subicitur, quae pro nomine accipitur, sed nomine proprio, id est pronomen [Hertz: „id est pronomen om Apoll. et fortasse ipse Priscianus“], quando dicimus ego. — 4 ἀνθυπαγωγαί ═ responsiones ut 74, 3. 76, 18. — 8—p 31, 2 Prisc. XVII § 23 122, 9—123, 1: Et quia incerta erant accidentia praepositis nominibus (ipsum enim per se quis interrogativum nomen substantiam) [*](τούτοιϲ μόνοιϲ ἡ ἀμφιβολία δύναται γίνεϲθαι τῆϲ οὐϲίαϲ ἢ ποιότητοϲ. ποιότητα δὲ λέγω πάντα κοινῶϲ τὰ τῇ οὐϲίᾳ ϲυμβεβηκότα, κἂν ποιότητοϲ ὦϲι, κἂν ὁτιοῦν ἕτερον, eodemque duce pro ὕπαρξιν scribi voluit τὴν γὰρ οὐϲίαν) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 ἐπιζητοῦντεϲ L, ζητοῦντεϲ CBb || 2 μὲν om C | τῆϲ κινήϲεωϲ om L et post περιπατήϲεωϲ add καὶ. vide Prisc || 3 τοῦ δὲ] fol 14r L || 4 ἔνθα B || 5 καὶ τὴν desunt in L, sed ante οὐϲίαν plures litterae erasae | Priscianum secuti Portus et Dronke II 606 γενικὴν inseruere, Egenolff* praetulit κοινὴν conl. 69, 3, ubi appellativa vocantur τὰ κοινὴν ἔννοιαν ἔχοντα. poterat addere, Apollonium in definiendo nomine propria et appellativa ita distinnisse, ut illis ἰδίαν ποιότητα, his κοινὴν tribueret (vide praef in Dionysii Thr. ed. U. LXXXIV), et Dionysium προϲηγορικὸν dixisse τὸ τὴν κοινὴν οὐϲίαν ϲημαῖνον (p 34, 1 U). sed obstat Prisciani testimonium, qui κοινὴν etiam in interpretanda illa nominis defnitione Apolloniana convertit in communem, neque vero in generalcm (Instit. II § 22 57, 1 H) || 6 ἢ ἵπποϲ, quod om b, testantur omnes codd. et Prisc. || 7 παραλαμβάνομεν? Kayser || 8 ἦν b, erant Prisc., ὄντα CB. qnid L1 pro ἦν τὰ scripserit, non liquet L3 in ras scripsit ἦϲ et supra rasuram αντὰ)

ἔϲθ᾿ ὅτε ἀνθυπάγεται καὶ τὰ ἐν ποιότητι, εἰ τύχοι, ὅτε λέγομεν ποδαπόϲ ἐϲτι Τρύφων, μέλαϲ ἢ λευκόϲ τι τοιοῦτον· ἅπερ οἶμαι οὐκ ἀληθῶϲ ἀνθυπάγεϲθαι τῇ ἐθνικῇ παραγωγῇ, ἀλλὰ τῇ πρὸϲ τοῦ πρωτοτύπου πεύϲει, λέγω τῇ ποῖοϲ ᾧ λόγῳ καὶ τὸ ἡμεδαπόϲ ἔχον τὴν ἀντωνυμικὴν θέϲιν, καὶ ἔτι τὸ ὑμεδαπόϲ τό τε παρὰ τὸ ἄλλοϲ ἀλλοδαπόϲ, πάλιν τὴν ἀναίρεϲιν τῶν προϲώπων τῆϲ ἐθνικῆϲ παραγωγῆϲ ἐπαγγελλομένηϲ, τούτῳ μέντοι διοίϲοντα, ᾗ τὰ [*](26s) 25 μὲν ἐκ τοῦ ποῖοϲ ἀνθυπαγόμενα μετὰ τοῦ ἄρθρου ῥητά ἐϲτι, ποῖοϲ Τρύφων εἰ τύχοι ὁ μέλαϲ ὁ λευκόϲ· ὁπότεροϲ Αἴαϲ; ὁ Λοκρόϲ [*](21 b) ἢ ὁ Τελαμώνιοϲ. ποδαπόϲ ἐϲτι Τρύφων; τὸ μὲν ἀνενδοίαϲτον καὶ ὑγιὲϲ Ἀλεξανδρεύϲ, Ἀθηναῖοϲ· τὸ δὲ παρεμπῖπτον διὰ τὴν [*](ARGVM. § 33. Ceterum qua voce patria quaeritur (ποδαπόϲ), haec nonnumquam vim eandem habet atque ea vox, qua sciscitamur qualitatem, ποῖϲ, unde ποδαπόϲ derivatum est.) [*](phanis Nub. 157 ὁπότερα interpretatur πῶϲ voce, sicut schol. Venet. Ϲonferendum est etiam quod ὁπότεροϲ ex ὁποῖοϲ et ἕτεροϲ derivatur, EG 432, 31. EM 628, 36.) [*](testim. et and. exeg. 4 εἰρήϲεται: infra 74, 12. — χαρακτῆροϲ et χαρακτῆρα. cfr infra 103, 23 et 26 104, 16. 106, 3. [de adv.] 201, 22 — 13 ἀντωνυμικὴν θέϲιν hic θέϲιϲ nomem sensum vel usum significat, ut 37, 3. 205, 24. de coni. 225, 11 vide Skam II ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ Apollonio pronomina derivata gentilia erant, ἀλλοδαπόϲ et ποδαπόϲ nomina derivata gentilia contra eos, qui has voces compositione ortas esse putabant, infra pugnat Ap 186, 13 seqq. — 14 πάλιν ═ e contrario Kayser*. ad ἀναίρεϲιν cfr 193, 9 tollit, negat ceteras personas, qui ἄλλοϲ vel ἀλλοδαπόϲ dicit.) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 ἢ ποῖοϲ] fol 14v L | ante ἅπαντα add καὶ L2B || 3 τοῦ om B ἀνταπόδοϲιν Cb || 4 ἐπεὶ CB || 8 ὡϲ om || 9 ποταπόϲ (cfr Lobeck ad Phryn. 59), ὁποδαπόϲ B || 16 ποταπόϲ C || 11 οὐκ om Bb | τῇ ἐθνικῇ παραγωγῇ, ἀλλὰ, quae flagitantur negatione, add Uhlig || 12 τοῦ πρωτοτύπου Uhlig, τὸ πρωτότυπον codd. et edd. || 12—15 ᾧ —ἐπαγγελλομένηϲ in anteced. pag. lin. 5 traicienda esse censet Uhlig || 13 ἔχων L | νυμικὴν] fol 15r L θέϲιν LBb, sed in B supra scriptum ἢ πεῦϲιν, et πεῦϲιν pro θέϲιν habet || 15 ἐπαγγελλομένοιϲ C | ᾗ Lb, ἢ CB || 16 τοῦ ante ἄρθρου om Cb || 17 ad ὁπότεροϲ in directa interrogatione positum cfr 74, 9 et comm. RSchneideri 160 ad 140, 12 et Lobeck Elem. pathol. I p 781) ac vide postremam adn. exeg. in pag. antecedenti || 18 ποταπόϲ C)

Ἤδη μέντοι ὑπ’ ὄψιν πιπτούϲηϲ τῆϲ οὐϲίαϲ καὶ τῆϲ ποιότητοϲ καὶ ἔτι τῶν ϲυμπαρεπομένῳν, ἔτι προϲγίνεται πεῦϲιϲ ἡ κατὰ τὴν ἰδιότητα τοῦ ὀνόματοϲ. ἀφορᾷ γοῦν ὁ Πρίαμοϲ {Γ 226} πάντα τὰ προειρημένα, τὴν μὲν οὐϲίαν ἐν τῷ ὅδε, καὶ τὸ ἔθνοϲ ἐν τῷ Ἀχαιὸϲ ἀνήρ, καὶ τὴν ποιότητα ἐν τῷ ἠΰϲ, καὶ τὴν πηλικότητα ἐν τῷ μέγαϲ, οὐ μὴν τὴν ἰδιότητα τοῦ ὀνόματοϲ· ὅθεν ἀναπληροῦται ἐν τῷ

Καὶ τὰ ἐπιρρήματα δὲ φέρεται ἐπὶ τὰϲ ἀγνοουμέναϲ διαθέϲειϲ· ἢ κατὰ ποιότητα τῆϲ πράξεωϲ, ὥϲ φαμεν πῶϲ ἀνέγνω; ἀνθυπάγοντεϲ δυνάμει ἐπιθετικὸν τὸ ἐπίρρημα, εἰ τύχοι, καλῶϲ, ῥητορικῶϲ, φιλοϲόφωϲ· — ἢ οὐ τοῦτο ἐπιζητοῦντεϲ, χρόνον δὲ καθ’ ὃν τὰ τῆϲ διαέϲεωϲ ἐγένετο, πότε, πηνίκα; οἷϲ ἀνθυπάγεται πάλιν ἐχθέϲ, πρώην, πάλαι· ἢ τόπον ἐν ᾧ τὰ τῆϲ πράξεωϲ γίνεται, [*](ARGVM. § 34. Nonnumquam vero, ubi substantia et accidentia omnia nota sunt, restat quaestio nominis proprii, velut Priamus in Iliadis τειχοϲκοπίᾳ Aiacis personam videt et nationem et quslitatem et quam sit magnus, nomen tamen propium ignorat, quod ex Helena quaerit.) [*](ARGVM. § 35. Adverbia interrogativa autem spectant ad actiones vel passiones et quaerunt aut quslitatem earum aut tempus aut locum, ut pateat, ubi qnid factum sit vel quo quis ierit vel unde adsit. Ulixes vero, qui scit, unde Elpenor in Orcum venerit, sed nescit qua via ac ratione descenderit, interrogat πῶϲ ἦλθεϲ;) [*](testim. et adn. exeg. 2—8 Prisc3. XVII § 24 123, 1—6 H.: Est tamen et cum substantia et qualitate in ore posita et aliis coaccidentibus additur interrogatio pertinens ad proprietatem nominis, ut si dicam quis est ille Romanus formosus et magnus? possum enim, videns aliquem, scire eius et substantiam et gentem et qualitatem et quantitatem, proprietatem vero solam quaerere. quod ostendit Virgilius in VI. 3 et 7 ἰδιότητα τοῦ ὀνόματοϲ. crf 115, 4. — 9—p 83, 8 Prisc. XV § 25 p 123, 13—124, 3 H.: Adverbia quoque feruntur ad ignotos affectus, vel per qualitatem cum dicimus qualiter leit? reddentesque ei adverbium, quod adiectivi vice fungitur verbo, respondemus bene, rhetorice sapienter sin autem non qualitatem quaerimus, sed tempus, in quo actum est aliquid, dicimus quando? eque iterum redditur heri, nuper, pridem; vel locum, in quo aliquid geritur, ubi? quo? qua unde? sed ubi in loco, quo ad locum, qua per locum, unde de loco significat . . . Quamobrem igitur praepositae partes ve nominativae fiunt vel adverbiales, ostendimus. quorum de constructione in sequentibus demonstrabitur. — 11 δυνάμει ἐπιθετικὸν. cfr 18, 6 de adv. 125, 22. — 14—p 33, 2 τόπον ἐν ᾧ et διαφορᾷ τῇ ἐκ τόπου ἢ εἰϲ τόπον.) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 πρὸϲ τοῦ πρωτοτύπου Uhlig, πρὸϲ τὸ πρωτότυπον codd. et edd., praeterquam quod πρὸϲ τὸ om L1, add supra L3. cfr 20, 20 | πεῦϲιν Cb, θέϲιν L et supra positis πεῦϲιν B | utrumque ὁ om CBb || 3 prius ἔτι] ἐπὶ L | posterius ἔτι] ὅτι B | τὴν ἰδιότητα LB (cfr. 19, 22—24), τῆϲ ἰδιότητοϲ Ϲb |  6 τὴν ante πηλικ. om L |  post πηλ. add ὡϲ B || 7 post ὅθεν add δ᾿ ἐν τῷ] fol 15v L || 10 πράξεωϲ] λέξεωϲ B | ἔφαμεν B || 13 ἐχθέϲ LB, χθέϲ Cb. monosyllabam formam Βekker praetulit conl. 23, 4)

, Ἑπεὶ οὖν τὰ ὑπόλοιπα τῶν μερῶν τοῦ λόγου ἀνάγεται πρὸϲ [*](Enumerantur quae iam tractanda siatin de syntaxi libria) τὴν τοῦ ῥήματοϲ καὶ τοῦ ὀνόματοϲ ϲύνταξιν, ἐξ ἧϲ καὶ τὴν τοῦ ὀνόματοϲ ἔϲχε θέϲιν, δέον διαλαβεῖν περὶ ἑκάϲτου τοῦ τε ϲυμπαραλαμβανομένου καὶ τοῦ ἀνθυπαγομένου ἢ καὶ ϲυμπαραλαμβανομένου, ὡϲ αἱ ἀντωνυμίαι ἀντὶ τῶν ὀνομάτων καὶ μετὰ τῶν ὀνομάτων, καὶ ἔτι αἱ μετοχαὶ [*](ARGUM. § 36. Ϲum reliquae partes orationis ad verbi et nominis constructionem referantur, unde etiam nomina sua acceperunt, iam debemus de singulis disputare, et de eis orationis partibus, quae cum nomine verbove coniunctae ponuntur, de articulo, praepositione, adverbio, coniunctione et de eis, quae loco nominis verbive vel etiam cum nomine verbove coniunctae usurpantur de pronomine et participio.) [*](cfr de adv. 202, 19 et Dion. Thr 76, 2 U.: τὰ τοπικὰ (scil ἐπιρρήματα), ὦν ϲχέϲειϲ εἰϲὶ τρεῖϲ, ἡ ἐν τόπῳ, ἡ εἰϲ τόπον, ἡ ἐκ τόπου.) [*](testim. et adn. exeg. 8 εἰρήϲεται: 72, 23 seqq. — 9—p 34, 2 Prisc. XVII § 124, 3—13 H.: ergo quia reliquae partes orationis ad nominis et verbi constructionem referuntur, ex quibus etiam nominationem habuerunt, oportet de singulis tractare, id est et de eo, quod in loco sumitur vel assumitur, ut pronomen loco nominis sumitur, ut ego feci, assumitur nomini, ut Virgilius scripsit Bucolica, ipse scripsit etiam Georgica, et de eo, quod assumitur solum, ut adverbium verbo vel coniunctio verbo et nomini, et practerea de participio, quod loco verborum sumitur et cum verbis assumitur sed quoniam Apollonius de constructione, id est περὶ ϲυντάξεωϲ, scribens ab articulis, qui nominibus adhaerent, coepit, nos quoque ab eis, quae loco articulorum sumi possunt apud nos, incipiamus. — 11 δέον scil ἐϲτί, ut 10, 28 151, 10 alibi. — 12 ἀνθυπάγεϲθαι substitui, ut 12, 9. 334, 4. de pron. 5, 21.) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. post Ἕκτορα add δῖον ϹBb; apud Homerum post Ἕκτορα legitur ποιμένα λαῶν. quod Portus adiecit || 3 supra πη habet οι C || 4 ὁ om CBb || 5 οὐ] οὐδὲ L || 6 πῶϲ] πότε L3 in ras. πόθεν B || 7 μὲν οὗν] Lx in ras | prius ἢ]  καὶ CBb | ἐϲτιν LC, ἐϲτι καὶ Bb || 8 κατὰ] fol 16 r L || 11 διαλαβεῖν] διϲυλλαβεν C, sed διαλαβεῖν in mg m. rec. | υμπαραλαμβανομένου L, παραλαμβανομένου ϹBb 12 καὶ τοῦ ἀνθυπαγομένου om L, καὶ τοῦ — ϲυμπαραλαμβανομένου om B || 13 post ἀντί τῶν ὀνομάτων Dronke in epistula ad Lehrsium data, ut Lebrs* adnotavit, sic scribendum esse censuit (consensu fretus Prisciani et Planudis, quem nesciebat in libro de syntaxi transtulisse Prisciani verba): οἷον ἐγὼ τόδε ἐποίηϲα, καὶ μετὰ τῶν ὀνομάτων, οἷον Ὅμηροϲ ἔγραψε τὴν Ἰλιάδα, ὁ αὐτὸϲ δὲ καὶ Ὀδύϲϲειαν. καὶ περὶ τοῦ)

Τὰ μὲν οὖν ἄρθρα ἡ τῶν ὀνομάτων ϲύνταξιϲ παραλαμβάνει [*](c. IV) καὶ ἔτι ἡ τῶν ῥημάτων, ὡϲ ἔνεϲτιν ἐπὶ τῶν ἀπαρεμφάτων φάναι τὸ φιλοϲοφεῖν ὠφέλιμον, τῷ περιπατεῖν ἥδομοι, καὶ ἔτι ἐπὶ παντὶ μέρει λόγου οὐδὲν ϲημαίνοντι πλέον ἢ αὐτὸ μόνον τὸ ὄνομα τῆϲ φωνῆϲ, ὥϲτε πρὸϲ τὸ ὑπακουόμενον ἔξωθεν τὸ ἄρθρον ἀνατείνεϲθαι, ὁ μέν προτακτικόϲ ἐϲτι τοῦ δέ· ἀνάγεται γὰρ πρὸϲ τὸ ϲύνδεϲμοϲ· τὸ λέγε προϲτακτικόν ἐϲτι· δῆλον ὡϲ πρὸϲ τὸ ῥῆμα. καὶ ἐπί γε τῶν πτωτικῶν. ὅτε γάρ φαμεν ὁ Ἀρίϲταρχοϲ, πρὸϲ τὸ νοούμενον γένοϲ τὸ ἄρθρον παρατίθεμεν· ὅτε δὲ οὕτωϲ, τὸ Ἀρίϲταρχοι προπαροξύνεται, [*](28s) τὸ Ἀρίϲταρχοι εἰϲ οι λήγει, πρὸϲ τὸ ὄνομα τῆϲ [*](23 b) φωνῆϲ φαμεν, ὑπακουομένου τοῦ ὀνόματοϲ, καθότι καὶ εἴ τιϲ οὕτωϲ εἶποι, ἡ ϲήμερον, ἡ χθέϲ. δι᾿ ὃ καὶ ἑνικῶϲ πάντοτε τὰ τοιαῦτα ἄρθρα παραλαμβάνεται. πᾶν γὰρ μέροϲ λόγου ἕν ἐϲτιν, ἐξ αὐτῶν γε μὴν παρυφίϲταταί τινα πληθυντικά. ἓν γὰρ τὸ ἄνθρωποι ὅϲον ἐφ’ ἑαυτῷ κατὰ τὸν μεριϲμὸν τοῦ λόγου, παριϲτάνει ἐκ τοῦ δηλουμένου πληθυντικὴν ἔννοιαν. ἀλλὰ καὶ ὅτε τινὲϲ ἀποφαίνονται ἀϲυνάρθρουϲ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ, [*](ARGVM. § 37. Articulos assumunt nomina et infinitivi verborum. atque omni voci praeponere licet articulum, ubi non sensus, sed forma vocis cogitatur, ita ut nomen pertis orationis ad aticulum subaudiendum sit, velut ad ὁ μέν subauditur ϲύνδεϲμοϲ. hac ratione etiam ea pronomina, quae ἀϲύναρθρα nominantur, articulos assumere possunt, velut ἡ ἐγώ [ubi ἀντωνυμία subaudimus].) [*](testim. et adn. exeg. 7 ἀνατείνεϲθαι. cfr 97, 16 et 22. 315, 11 — 15 μέροϲ λόγου hic non classem vocum (Redeteil, Wortgattung) significat, sed partem enuntiati nec differt ab λέξιϲ, μόριον vocibus. cfr 311, 17—19. 318, 23 et 25. 384, de pron. 49, 21. 78, 6. de adv. 148, 23 et 24. — 17 μεριϲμόϲ hic dictem est de distinctione singularum vocum enuntiati, qua apparet qnae litterae sint unius vocis, ut 140,11. 340, 2. — 18 τινὲϲ cfr 101, 3 et de pron. 13, 5: πῶϲ οὐ γέλοιοι οἱ ϲυνάρθρουϲ καὶ ἀϲυνάρθρουϲ ἀποφαινόμενοι τὰϲ ἀντωνυμίαϲ;) [*](παραλαμβανομένου μόνον, ὡϲ τοῖϲ ῥήμαϲι τὰ ἐπρρήματα, ἢ οἱ ϲύνδεϲμοι τοῖϲ ὀνό- μαϲι καὶ τοῖϲ ῥήμαϲι· καὶ ἔτι περὶ τοῦ ἀνθυπαγομένου τε καὶ παραλαμβανομένου, ὡϲ αἱ μετοχαὶ ἀντὶ τῶν ῥημάτων καὶ μετὰ τῶν ῥημάτων | αἱ om C) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 primum τῶν om C | καὶ μετὰ τῶν ῥημάτων om B | ἐπὶ] ἀπὸ L || 4 ἔνεϲτιν] ἔϲτιν Ϲb | φᾶναι LϹ || 4—5 τὸ φιλοϲοφεῖν ὠφέλιμον om L || 5 φιλοϲοφεῖν] φιλολογεν Bb | 〈ἐπὶ〉 add Uhlig 7 πρὸϲ αὐτὸ ὑπακουόμενον mavult Kayser* | ἀνατείναϲθαι B || 8 πρὸε] fol 18 v L | τὸ ϲύνδεϲμοϲ] τὸν δὲ ϲύνδεϲμον B; Lehre qu. ep. 325 voluit τὸν ϲύνδεϲμον, quod et librorum scriptura et usu Apollonii commendatum putabat, sed de codicibus errat || 9 an καὶ ἐπὶ δὲ? || 11 οὕτω CBb p || 13 ὀνόματοϲ] ne ὄνομα poscas cfr Lebrs loco modo laudato || 13—14 καθότι—ἡ ϲήμερον, χθέϲ ab Apollonio num scripta sint, dubitari potest: nam horum exemplorum alia est ratio atque antecedentium || 1 εἴ τιϲ] εἴποιϲ L. || 14 εἴποι] L iterum εποιϲ, sed hic expunxit L2; εἴπῃ B | χθέϲ] χθὲϲ πρὸϲ τὸ ἡμέρα L3 in res || 15 παραλαμβάνονται L || 16 ἓν γὰρ τὸ] ἐν γὰρ τῷ LCB, ἓν γὰρ ὂν τὸ b. Sophianus ἐν γὰρ τῷ retinens putavit adiciendum esse ἕν ἐϲτι post λόγου in subsequenti linea et δὲ post παριϲτάνει ὅϲον] ὅϲην L2 in ras)

Οὐ μετρίωϲ δέ τινεϲ ἐϲφάληϲαν ὑπολαβόντεϲ τὴν παράθεϲιν [*](Articulorum usus non eo consilio excogitatus est, minum definiretur.) τῶν ἄρθρων εἰϲ γένουϲ διάκριϲιν παρατίεϲθαι τοῖϲ ὀνόμαϲι. πρὸϲ οὓϲ ἀντείρηται διὰ πλειόνων ἐν τῷ περὶ γενῶν· καὶ νῦν δὲ ἀπαιτούϲηϲ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ὀλίγα πρὸϲ αὐτοὺϲ ἐκθηϲόμεθα, ἅπερ διελέγξειε τὴν διεψευϲμένην αὐτῶν δόξαν.

Πρῶτον ὅτι οὐδὲν μέροϲ λόγου ἐπενοήθη εἰϲ διάκριϲιν ἀμφιβολίαϲ ἑτέρου μέρουϲ λόγου, ἕκαϲτον δὲ αὐτῶν ἐξ ἰδίαϲ ἐννοίαϲ ἀνάγεται, [*](29s) ὡϲ δεδείξεται ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ. ἐπιλύεται γοῦν ἡ τοῦ γένουϲ ϲύνοδοϲ ἐκ [*](24 b) τῶν παρεπομένων μερῶν τοῦ λόγου, καθότι καὶ τὰ ἄλλα μόρια ἐν πλείοϲι ϲημαινομένοιϲ γινόμενα διὰ μιᾶϲ φωνῆϲ τῇ προειρημένῃ ϲυντάξει ἀπολύεται τῆϲ ἀμφιβόλου προφορᾶϲ. οὐ ϲυνόντοϲ γοῦν τοῦ ἄρθρου ἐν τῷ ϲώφρων οὖϲα Ἑλένη ἡρπάγη ὑπὸ Ἀλεξάνδρου τὸ ἀμφίβολον τοῦ ϲώφρων ἐκ τῶν ϲυμπαρεπομένων ἀπέβαλε· τὸ μέντοι ἐκ τῶν θεῶν [*](ARGVM. § 38. Valde errant qui putant articulos nominibus adiungi generis distinguendi causa.) [*](ARGVM. § 39. Primum enim patet nullam orationis partem excogitatam esse, ut quae in alia parte dubia essent distinguerentur. revera tollitur generum confusio ope verborum quae cum dubia voce coniuncta sunt, velut, cuius generis ϲώφρων sit in hac sententia ϲώφρων οὖϲα Ἑλένη ἡρπάγη, elucet ex participio et nomine subsequentibus; contra ἐκ τῶν θεῶν verbis utrum di an deae significentur, dubium est, licet articulus appositus sit.) [*](testim. et adn exeg. 1 ἀποτείνονται πρὸϲ τ. φ. cfr 25, 22. 97, 24 — 5 τινεϲ. Laertius Diog. VII § 58 in Zenonis Stoici vita: Ἄρθρον δέ ἐϲτι ϲτοιχεῖον λόγου πτωτικὸν διορίζον τὰ γένη τῶν ὀνομάτων καὶ τοὺϲ ἀριθμούϲ, οἷον ὁ ἡ τό, οἱ αἰ τά. et de pron 16, 23: οὐδὲ γὰρ ἕνεκα διαϲτολῆϲ παραλαμβάνεται κτλ. et Schol. in Dion. Thr. 256, 15 Hilg. (899, 13 B.) — 7 ἐν τῷ περὶ γενῶν. cfr 25, 18. — 11 ἐξ ἰδίαϲ ἐννοίαϲ ἀνάγεται. cfr 57, 4 — 12 δεδείξεται: 26, 12. 101, 7. — ϲύνοδοϲ idem significat, quod 24, 18 ϲύγχυϲιϲ et 24, 25 ἀμφιβολία et 52, 5 ϲυνέμπτωϲιϲ.) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 2 ἐϲτι] fol 17 r  L | ἐπεὶ CBb || ὅϲον] ἡ ϲὺ L, quod videtur in mg ascriptum fuisse, ut pro subsequenti ἡ ἐγὼ reponeretur, sed perperam pro correctione ὅϲον vocis habitum esse | ἑαυτῇ] ἑαυτὴν L3 | ἡ ἐγώ] an ἡ ϲύ? vide quae modo ad ὅϲον adnotavimus || 4 μόνη B ἡ ϲοί ἐγκλίνεται om L1C, sed add L3 (qui etiam 33, 25. 34, 3. 37, 10 alibi ab L1 omissa nsupplevit) et recepit b; ἡ ϲὺ ἐγκλίνεται B, quae discrepantia fortasse inaidem originem ducit, unde ἡ ϲὺ pro ὅϲον in L || 5 δὲ om L || 8 διελέγξειε L, διελέγξει CBb ad ἄν omissum cfr 47, 6. 103, 11 166, 14. 187, 25. 278, 24. de pron. 63. 7. 115, 19. de adv. 162, 28. 171, 8. 174, 18 de coni. 241, 24. 247, 9. 248, 11 || 12 post ὡϲ add γε Cb | ante γοῦν add δὲ C || 13 τἄλλα || 14 ante γινόμενα add τὰ L || 15 τῆϲ] fol 17 v L || 16 ante ϲώφρων videtur intercidisse οὐ ἡρπάϲθη CBb || 17 RSchneider τὸ ϲώφρων scribi vult, ne ἀπέβαλε careat subiecto sed videtur antecedens exemplum ϲώφρων — Ἀλεξάνδρου simul ut subiectum huius verbi cogitari posse | παρεπομένων L)

Δεύτερον δὲ οὐκ ὤφειλε τὸ εἰϲ διάκριϲιν γένουϲ παραλαμβανόμενον εἰϲ τὸ αὐτὸ ἐμπίπτειν τῷ δι᾿ ὃ καὶ αὐτὸ ἐπενοήθη, λέγω δὲ τὴν ϲύγχυϲιν τοῦ γένουϲ, ὅπου γε τὸ τῶν ἢ τοῖν ἢ ἄλλο τι τοιοῦτον οὐχ ἑνὸϲ γένουϲ κατηγορεῖται. καὶ εἰ παραδεξαίμεθα τὸ ὦ ἄρθρον ἁπάντων γενῶν μετὰ τῶν ϲυνόντων ἀριθμῶν, ἐπινοηθήϲεται ἄλλα ἄρθρα εἰϲ τὴν τῶν τοιούτων διάκριϲιν. ἢ εἴπερ ἔϲθ᾿ ὅτε διὰ τῶν ϲυνόντων ὀνομάτων τῆϲ κατὰ τὸ γένοϲ ἀμφιβολίαϲ ἀπολύεται, ὅτε φαμὲν τῶν [*](30s) Μουϲῶν, οὐδὲν κωλύει φάναι ὡϲ τὰ ὀνόματα ἐπενοήθη εἰϲ διάκριϲιν τῶν ἐν τοῖϲ ἄρθροιϲ γενῶν· ὅπερ εὔηθεϲ. ἐκ παρεπομένου οὖν οἷμαι [*](25 b) αὐτὰ ἀπολύειν τῆϲ ἀμφιβολίαϲ τῶν γενῶν.

Κἀκ τρίτου δὲ ἔϲτιν ἐκεῖνο προϲθεῖναι, ὡϲ ἐχρῆν μόνον τοῖϲ εἰϲ ἀμφιβολίαν τοῦ γένουϲ προβαλλομένοιϲ παρατίθεϲθαι τὰ ἄρθρα, οὐ [*](ARGVM. § 40. Si articulus generum distinguendorum causa excogitatus esset, non debebant ipsius quoque formae aliquot hac distinctione carere, velut τῶν et τοῖν quid qnod ὦ, quae vox in articulorum numerum referri solet, omnibus generibus et numeris commune est, quocirca alii articuli excogitandi essent, ut ambiguitas generis tolleretur nec quicquam impedit, quominus nomina potius dicamue inventa esse ut articulorum genera discernerent, cum nonnusqusm neminis genus certum sit, articuli adiuncti genus sit ambiguum. per accidens igitur fit, siquando articuli tollunt ambiguitatem generis nominum.) [*](ARGVM. § 41. Denique, siquidem generis nominum definiendi causa articulus excogitatus esset, eis tantum nominibus adiungi debebat, quorum genus ambiguum) [*](testim. et adn. exeg. 8 ϲύγχυϲιν. cfr 95, 17 et ϲυγκεχυμένοϲ 50, 27 57, 14 208, 22. — 9 ad εἰ παραδεξαίμεθα τὸ ὦ ὄρθρον (quod Apollonio non articulus. sed ἐπίφθεγμα κλητικὸν erat) cfr 46, 18—53, 2. — 11 τῶν τοιούτων i. e. τῶν γενῶν καὶ τῶν ἀριθμῶν. — 12 ἀπολύεται sc τὰ ἄρθρα. — 14 ἐκ παρεπομένου ═  per accidens ut 25, 26. 112, 15 114, 19. — 15 αὐτὰ i. e. τὰ ἄρθρα. vide Adn. crit. — 16—17 τοῖϲ—προβαλλομένοιϲ, quae ambiguitati obiciuntur ut periculo.) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 θανεῖν Lehrs Her. 384, παθεῖν codd. et edd. || 1 — p 40, 6 κἂν μετὰ — χρόνου C a recentiore manu in folio inserto hebet || 1 τοῦ om CBb || 2 ἀλλ᾿ ὅμωϲ om L τῆϲ] τὰϲ B || 3 ἢ αἱ] καὶ L | οὖν om L1, add L || 4 ὅπου] ὅπῃ B | μὲν ὄντοϲ] μένοντοϲ L, μὲν ὄντωϲ C || 6 δὲ οὐκ L, δὲ om Cb, οὐκ om B || 7 τῷ LBb, τὸ C | καὶ om L |  δὲ L, δὲ CBb || 9 εἰ om L1, add L3 | ὦ in τῶν mutavit L3 | ἄρθρων L ||  10 ἁπάντων] fol 18 r L | post ἁπάντων add τῶν CBb | post ἅλλα add μὲν B || 11 post τοιούτων add ἄρθρων CBb, ἣ L | ante διὸ add ταῦτα Cb || 15 ἀπολύεϲθαι maluit Egenolff* at haec sententia est: articulos (αὐτὰ) non generis distinguengi causa excogitatos esse, sed per accidens tantum saepius exsolvere nomina ambiguitate generis. nec opus est, quod Kayser* voluit, addi τὰ ὀνόματα || 16 καί ἐκ B)