De constructione

Καὶ τοϲαῦτα περί τε τῶν μοναδικῶϲ προϲλαμβανόντων τὰ [*](Quando articulus nominibus appellativis praemittatur.) [*](c. XXXI.) ἄρθρα καὶ ἔτι τῶν ἀπροϲλήπτων. Ἥ γε μὴν ὑπόλοιποϲ ϲύνταξιϲ κατὰ [*](70s) 25 μίαν προφορὰν πτωτικοῦ πρὸϲ τὸ δέον τοῦ λόγου τὰ ἄρθρα προϲλή- [*](imitatus nomen coniunctum neque igitur ad eam personam pertinet articulus in his constructionibus, quae pronomine possessivo demonstratur, sed ad rem possessam. (atque hinc quoque intellegitur, ὦ non esse articulum, cum ὦ οὖτοϲ dicere, ergo ὦ praemittere pronomini demonstranti liceat. nam demonstrationi pronominali repugnat articulus.)) [*](ARGVM § 105. Quoniam de eis constructionibus disputatum est, ubi articulus sut semper aut numquam ponitur, restat ut disseratur de eis, in quibus praefigitur aut non praefigitur uni eidemque formae vocis casualis, prout oratione) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG 1 ad ἐπιταγματική cfr 194, 8 et de pron. 62, 16: παντὶ προϲώπῳ ὀρθοτονουμένῳ ϲύνεϲτι (scil ἡ αὐτόϲ), διὸ καὶ ἐπιταγματκὴ ἐκαλεῖτο ὑπὸ Ἀριϲτάρχου. — 14 ἑνουμένου, singulari numero prolati secundum numerum rei possessae (alibi ἑνόω apud Ap. copulandi vim habet). — 15 δεῖξιν explanatur Argum. — 18 μοναδικῶϲ ═ μόνον, quae ita tantum usurpantur, ut articulum assumant. — 19 κατὰ μίαν προφ. πτωτικοῦ explanatur Argum De tota quae sequitur expositione cfr Schoemann art. 60.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR IN LCBb. 3 ἀλλ] fol 46r L. | αὐτοῦ ex αὐτὸ factum ab L1 || 4 ϲφετέροιϲι C | post ἀταϲθολίῃϲιν add ἄλοντο Bb || 5 ἢ καὶ ἑὸν LC. fortasse καὶ Apollonii verba sunt, quae verbis Homericis ἑὸν αὐτοῦ χρεῖοϲ praemisit respiciens ad primum exemplum. si vero ab η incipit versus, circumflectendum est ex veterum doctrina. vide Lehrsii qu. ep. 50 seqq. || 7 τε bis L. 10 ἔϲτω L, ἔϲτι CBb | amte πάλιν add κα B | ὁ om B || 11 δὲ om. CB || 12 post δὲ add κα B 13 ἂν] γὸρ B 14 ἑνουμένου] prius ου in ras L4, ἐννοουμένου B | οὖν post πρόκειται conlocat L1, corr L4 || 15 οὐδ᾿] fol 46ν L οὐδ᾿ ὅλωϲ Uhlig Lehrs*, οὐδ᾿ οὕτωϲ LCBb, οὐ δεόντωϲ ci. Sophianus || 17 καθότι CBb | δεικτικῆϲ AButtmann. δεικτικῶϲ LCBb. cfr 170, ϲυνάρθρου τῆϲ ἐμοῦ || 20 μίαν quod ex α΄ ortum sit, in πρώτην mutandum. esse opinatur AButtmann. vide Argum.)

Διήκει ὁ λόγοϲ ἐπὶ πάϲηϲ τῆϲ τῶν ῥημάτων ϲυντάξεωϲ, ὑποϲτελλομένων τῶν ἐϲομένην ὕπαρξιν δηλούντων. ἔϲτω δὲ ὑποδείγματα, Διονύϲιοϲ ὁ γνώριμόϲ μου θέλει φιλολογεῖν, οὗτοϲ ὁ ἄνθρωποϲ θέλει ἀναγινώϲκειν· καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ. εἰ μέντοι ἐπιφέροιτο τὸ γενέϲθαι, τὸ καλεῖϲθαι, τὰ τούτοιϲ ϲύζυγα, [*]((verbis antecedentibus aut sequentibus) postulatur: velut ἵπποϲ τρέχει dicitur aut, ubi equus iam designatus cognitusque est, ὁ ἵπποϲ τρέχει. unde patet, quibus locis apud Homerum a articulus desit.) [*](ARGVM. § 106. Haec regula (quae iubet articulum nomini addi, si res nomine designata iam innotuit) valet in omni verborum constructione exceptis eis verbis, quae aliquid futurum esse signifcant. quibus adiungitur nomen appellativum vel adiectivum sine articulo, etiam si iam innotuere res vel homines, de quibus sermo est. etenim notio articuli [cuius vis est anaphorica] cum notione horum verborum futuras res significantium pugnat. — si vero in enuntiatis, quae eiusmodi verbum habent, articulus epitheto adicitur, velut siquis dicat Διονύϲιοϲ ὁ γνώριμόϲ μου θέλει γενέϲθαι, alterum epitheton sine a articulo) [*](TESTIM. ET ADN EXEG 8 πληρέϲτερον. cfr 81, 15 140, 28. 159, 5. 9. 16, ubi ἐπιθετικώτερον, ἐγκλιτικώτερον, κοινότερον, Θεϲϲολικώτερον, Δωρικώτερον vocum vis comparativa pariter exstincta est. — 11 ἐνεβιβάζετο ὑπὸ Κ., scil Ulixes κ 527. — 13 noli putare ὕπαρξιν nemen non sufficere, quia etiam sppellandi verbum sequitur, cfr 82, 2: ῥημάτων τῶν ὕπαρξιν ϲημαινόντων ἢ ὀνοματικὴν ἢ οὐϲιώδη et 45, 13—17. (sed 115, 13 distinguuntur verba ὕπαρξιν et ἰδίαϲ ποιότητοϲ θέϲιν i e. appellationem significantia.) cur autem ἐϲομένην ὕπαρξιν dixerit Ap, patet ex exemptis sequentibus.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 1 ἢ οὐ προϲλήψεται add Uhlig; Abuttmann voluit οὐ post ἄρθρα addi || 2 —3 τὸ πλοῖον κατέπλευϲεν om LCB, add b cum Porto et s] 3 ἔνθεν] alterum εν ex α factum ab L4, ἔνθα C, ἔνθα et supra α scriptum εν B || 4 ἀρνίον L, ἀρήϊον CB (ut supra 5, 15 huius ed. LB) δέ μοι LC (cfr Adn erit. ad loc. modo laudatum) || 5 προκατηγγελμένου 6 ὕϲτατοϲ] fol 47 r L | μήλω L1, add ν | ἔϲτιχε L. || 7 ente τοῦ κατὰ Portus et Sylburg inserenda censuerunt καὶ ἐν τῷ et versum ι 432: ἀρνειὸϲ γὰρ ἔην, μήλων ὅχ᾿ ἄριϲτοϲ ἁπάντων. sed fortasse Apollonium memoria fefellit, ut opinaretur ι 433 subsequi post ι 444 || 8 πληρέϲτατον C | ἐκεῖ] ἐκεῖνο L 10 ἀπεδείρετο LCB || 11 ἀνεβιβάζετο B || 13 δ Bb || 15 ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ om C || 16 τῷ τούτοιϲ ϲυζύγῳ B)

, Τὰ δὲ ἐπιθετικὰ ἐπὰν ϲυντάϲϲηται κυρίοιϲ ὀνόμαϲι, πάντωϲ ϲὺν ἄρθροιϲ λέγεται, εἰ μὴ τὰ ὑπαρκτικὰ τῶν ῥημάτων ἐπιφέροιτο, ὁ γραμματικὸϲ Τρύφων ἀναγινώϲκει, ὁ φιλόϲοφοϲ Δίων περιπατεῖ. [*](addi opus est, quod cum verbo iungitur, cum prius epitheton articulo quasi occupatum sit neque possit cum verbo coniungi. (articulum si dempseris, incongrua oratio fiet, quia verbum cum duobus epithetis construi nequit. ceterum. alibi quoque, ubi ad unam personam duo nomina pertinent, differunt illa verba ὑπαρκτικὰ constructione sua ab ceteris.)) [*](ARGVM. § 107. Ac semper epithetis, quae propriis nominibous adlecta sunt, articuli praemittuntur (ὁ φιλόϲοφοϲ Δίων διαλέγεται), nisi verbum enuntiati TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 τὸ ἄρθρον τὴν γενομένην οῖδεν, revera ὁ τῷ ἄρθρῳ χρώμενοϲ: cfr de adv. 183, 18: ἡ ἐκ ϲυνθέϲεωϲ προφορὰ πολὺ πρότερον οἶδε τὴν ἐν ἁπλότητι, quis usui vocis compositae antecedit usus simplicis (paullo differt vis verbi εἰδέναι 125, 19. 241, 14. 316, 8.)— 4 ἐπιθετικόν et ἐπίθετον ab Ap nem solum de eis nominibus usurpantur, quae nos nunc adiectiva nuncupamus, sed de appellativis quoque, quae imponuntur elicui personae eiusque nomini adiunguntur. vide infra 65, 4 et 11. 66, 23. supra 41, 7 et quae de vocabulorum usu exposuit CEAScbmidt Beitrk. 237 seqq. — 5— 6 ὡϲ ἂν inducit rationem obiectivam, ut saepe apud Ap. cum participio, ex. gr. supra 12, 25. 14, 5. 44, 16. — 9 ἐγχωρεῖν, quod plerumque eandem vim habet apud Ap. quam locum habere, permissum esse, cum εἰϲ praepositione coniunctum motum significat. hic videtur inte pretandum esse: verdum nequit inire societatem duorum horum epithetorum. vide infra 110, 27. 111, 8 254, 6. — 10 ϲυντείνειν εἰϲ πρόϲωπον. cfr 41, 12. — 12 οὐδὲ ἔννοιαν ut Germani dicunt nicht eine Idee, keinen Gedanken. itidem fortasse οὐκ ἔννοιά τιϲ intellegendum 54, 4. — 14 cfr ad totam quae sequitur expositionem Schoeann art. 60 seq.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ICBb. 2 ἐϲομένην] η in ras L3, L1 fortasse ἐϲομένων | γὰρ om Ϲ || 3 τὸ ῥῆμα] fol 47v L | γινομένην οῖδε C || 4 καὶ videtur ante ἕτερον conlocandum esse | τὸ om B 7 ὑφέλοι Cb || 8 γένοιτο CBb || 9 χωρῆϲαι L. | ἄλλαϲ factum ex ἀλλήλαϲ ab L || 10 ante τῶν desiderat ἐκ Kayser*. vide Argum. || 12 τρόπων] προϲώπων B || 15 ῥημάτων] fol 48 r L 16 Δίων Uhlig, Τρύφων LCBb. vide sequentia. nec usquam alibi ab Apollonio philosophus Trypho inducitur, sed praeter grammaticum solus rhetor (20, 2))

Τῇ προκειμένῃ ϲυντάξει ἄρα διαφόρωϲ τὰ ἄρθρα προϲτεθήϲεται, εἰ, ὡϲ εἴπομεν, τὰ ἐπιφερόμενα ῥήματα πρώτηϲ κατηγοροίη ποιότητοϲ. πάλιν δὲ ἔϲτω ὑποδείγματα τοῦ μὲν προτέρου ὁ γραμμα τικὸϲ Τρύφων ἀείδει (ἦν γὰρ ἀϲύνετον φάναι ὁ Τρύφων γραμματικὸϲ ἀείδει)· τοῦ δὲ δευτέρου ὁ Τρύφων γραμματικὸϲ καλεῖται· ται· ὁ γραμματικὸϲ Τρύφων παρεγένετο, ὁ Τρύφων γραμματικὸϲ παρεγένετο. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι τὰ ῥήματα κατηγοροῦντα τοῦ [*](ARGVM. 108. Huic igitur de qua sermo est construtioni nominum. propriorum et epithetorum adiumguntur articuli diverso modo, si verba ex eorum numero sunt, quae primum de qualitate aliqua loquuntur eamque quasi inducunt cuius modi sunt verba εἶναι, γίγνεϲθαι, καλεῖϲθαι, ὀνομάζεϲθαι]. velut debemus dicere ὁ γραμματικὸϲ Τρύφων ἀείδει (nam ὁ Τρ. γρ. ἀείδει dicere non licet), sed. ὁ Τρ. γρ. καλεῖται, item ὁ γρ. Τ. παρεγένετο, sed ὁ Τρ. γρ. ἐγένετο. ac patet) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. τῇ προκειμένῃ ϲυντάξει i. e. γραμματικὸϲ Τρύφων (65, 14). — 2 verba, quae πρώτηϲ ποιότητοϲ κατηγοροῦϲι, Ap. nominat ea, quae aliquid esse vel appellari dicunt, quia his primum cognoscimus qualitatem vel nomen alicuius personae. debebat igitur dicere πρῶτον pro πρώτηϲ. eadem verba mox nominat κατηγοροῦντα τοῦ ἐπθετικοῦ ac 89, 3 huius ed. ἐϲομένην ποιότητα δηλοῦντα, quoniam illo loco exempla animo Apollonii obversabantur, in quibus qusitas quaedam optata, nondum imperata dicitur. RSchneider putat τὰ πρώτηϲ ποιότητοϲ κατηγοροῦντα et τὰ τοῦ ἐπιθετικοῦ κατηγοροῦντα ῥήματα non ὑπαρκτικὰ verba, sed potios omnia praeter ὑπαρκτικὰ esse atque opponi ab Ap. ὑπαρκτικοῖϲ, quae supra ἐϲομένην ποιότητα significare dixit. at ubicumque verba dicuntur κατηγορεῖν τοῦ ἐπιθετικοῦ, ibi patet epitheton non ad subiectum, sed ad verba pertinere, id quod in ὑπαρκτικὰ cadit item in ὑπαρκτικὰ tantum, quod infra dictum est: τὴν τοῦ ἄρθρου ϲύνταξιν παρείλετο, ademit epitheto articulum. κατηγορεῖν ποιότητοϲ dictum est ut de adv. 204, 17: τὸ κύκλοϲ κατηγορεῖ ϲχέϲεωϲ τοπικῆϲ. κατηγορεῖν τοῦ ἐπιθετικοῦ autem ut de adv 120, 20: τὰ πτωτικὰ ἐπιθετικά, κατηγοροῦντα οὐ τῶν ὀνομάτων, τῶν δὲ ῥημάτων, ἐπιρρήματα ἐγένετο.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A (ab 6) LCBb. 1 ἄρα διαφόρωϲ Uhlig, ἀδιαφόρωϲ codd. et edd.: non solum pugnat a privativum cum sequentibus, sed etiam coniunctionem, qualis est ἄρα, desideremus ibi, ubi Ap. ad eandem rem redit, quam iam ante parenthesin exposuerat || 2 πρώτηϲ κατηγοροίη] πρὸϲ τῆϲ κατηγορημένηϲ B. Schoemann art. 61 pro πρώτηϲ scribi vult παρούϲηϲ, ipse quoque, ut RSchneider, opinatus hanc, de qua hic Ap. loquitur, ποιότητα opponi ei, de qua 88, 13. 89, 2 huius ed. dictum est, ἐϲομένῃ ποιότητι vel ὑπάρξει. quomodo πρώτηϲ intellegendum sit, explicatur in Adn. exeg. || 5 γραμματικὸϲ ante καλεῖτα conlocavit AButtmann, ὁ γρ. Τρ. καλεῖται LCBb || 6 —7 ὁ Τρύφων γραμματικὸϲ παρεγένετο om L, sed exhibet A quoque, cuius fol 8r ab hoc enuntiato incipit (vide ad 25, 6 huius ed.). παρ delendum censet Uhlig, ut habeamus alterum par exemplorum eius generis, cuius sunt antecedentia. fortasse post καλεῖται intercidit: οὕτω καὶ. RSchneidero comment. 12 med. sic videtur locus restituendus esse, ut post γραμματικὸϲ ἀείδει haec sequantur: ὁ γρ. Τρ. παρεγένετο, (omisit Ap. ἦν γὰρ ἀϲύνετον φάναι vel aliquid eiusmodi) ὁ Τρ. γρ. παρεγένετο· τοῦ δὲ δευτέρου γρ. ό. Τρ. καλεῖται. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι κτλ. || 7 ὅτι] ex ϊ factum ε ab L κατηγοροῦνται LC, sed in C rec. m. supra αι scripsit α κατ . . . ουντα A, qui in fol 8 et priore pagina folii 9 multas hebet litteras maculis ita obscuratas, ut legi vix ac ne vix quidem possint)

, Ἡ αὐτὴ ϲύνταξιϲ καὶ ἐν προϲηγορικοῖϲ καὶ ἐν ἐπιθετικοῖϲ, ὁ λευκὸϲ ἵπποϲ τρέχει, ὁ ἵπποϲ λευκόϲ ἐϲτιν. εἰ μέντοι εἴη δύο ἐπιθετικά, δύο καὶ τὰ ἄρθρα προϲγίνεται, πάλιν τῶν προειρημένων ῥημάτων ὑποϲτελλομένων, ὁ ϲεμνόϲ, ὁ καλὸϲ ὑβρίζεται· ὁ φρόνιμοϲ, ὁ ἀγαθὸϲ ἐξέϲτη τοῦ καθήκοντοϲ. προῦπτον τὸ ἀκατάλληλον, εἰ ὑφέλοι τιϲ τὸ ἕτερον τῶν ἄρθρων. καὶ δῆλόν ἐϲτιν ὡϲ οὐ τὸ ἕτερον [*](iure suo haec verbοs, quae de epitheto sliquο dicantur (de eo praedicant), demere epitheto articulum. (apparet indidem in Hiadis Α 11 anastαopham inveniri, quae tollimmx si pro τίμαϲεν ponitur verbum nominandi.)) [*](Aaovκ. β 169. idem velet, ubi adiectivum cum appellativis iungitur: ὁ λευκὸϲ Τπποϲ τρέχει, ὁ . λ. ἐϲτιν. Si autem duo adiectiva ponuntur, etiam articuli dno accedunt rursus exceptis verbδis ὑπάρξεωϲ), velut ὁ ϲεμνόϲ, ὁ κολὸϲ ὑβρίζεται. ubi si alteruter artictllus demptus erit, constructio ab norma sbhrrebδit. nam stermm nomen steri cedere nequit de articulo propterea, qda utrumque (ϲεμνόϲ et καλόϲ) ab una materia nominum ducitur [entus eusdemqκe gemere nonnum est, a4 non att in erius terum αdtero. slterins modi exemplum [u5i eεrὸum ὑπαρκτικὸν αcceάrt est ὁ ϲεμνὸϲ ϲοφόϲ ἐϲτι. eademque ratio est ceterorum verborum ὑπάρξεωϲ.) [*](rssrκ. er Anx xxso. 1 παρείλετο. vide A gum. - - ἂ cr Schol. B. ad IΙ.Α 11 (Ariston 40 r ): ἡ διπλῆ διὰ τὴν τξιν τοῦ ὄρθρου, τὸν ἀρητῆρα Χρύϲην (ubi ante τὸν addendum videtur ἀντὶ τοῦ). ἀναϲτροφή signifcat inversum ordinem verborum, ut de coni. 218.17 et iura 245, 15 alibi memorat autem hoc loco Ap. inversionem in Hliadia versa, quia Homerum ebo insto ordine recessisse optime elucet, si verbo appellandi in locum verδi τίμαϲενillsto versnsita mutator, utiam ~leordo,qui vituperatur. fatinstns. - θ si appcHaαea, mo propranemina, cum eyithetis conexuuntur. II-p Βξ,- Scboemmn art. p61 sic interpretatur:) [*](Aοs. cur, mosea. sca. im AL.CBb. 1 εὐλόγωϲ om A. , add in ng A παρείλετο] Hekker: serδi herus unum legtuur in A nttentag vero omnes litteras legere sibi videbatur, quod disefte memorendum est, quia Schoemsmn pro παρείλετο scribi iussit ἀπηνέγκατο. HSchneider vult προείλετο. vide de utziusque interpretatione totius loci Adn. exeg. et crit. ad antecedentis pg. lin. 2 6 ἠτίμηϲεν L 4- εἰ -ἀρητῆρα om A. ,add in ng A | 4 ἀφέλῃ L. ήτίμηϲεν L ὠνόμαϲεν L | ἀδιάφορον B B ὠνόμαϲεν] ητιμαϲεν A, ἠτίμηϲεν L 6 alterum ἐν deleri iussit Schoemsnn tt. 61. A in ng οτ η αυτη ϲυνταξιϲ ἐν προϲηγορικοιϲ καί επιθετικοιϲ | 7 Α P ng: ὅτι εαν δύο επ- θετικα δύο καί τα ἄρθρα εἰ μή επιφεροιτο κλητικα η υπαρκτικα ρρηματα 1 Β δύο] fol 49rr L καὶ om B θ φρονημοϲ A. 10 προῦπτον L. | 11 ἀφέλοι CBb οὐ om Β β 11 p98,1 τὸ ετερον θατέρῳ Ab, τὸ θάτερον sine θατέρῳ LCB)

Ϲυμφέρεται τοῖϲ ὀνόμαϲι καὶ ἡ τῶν μετοχῶν ϲύνταξιϲ, [*](Quando articalus participits prsemittatur.) καθ᾿ ὃν ἐπεδείξαμεν λόγον ἐν τῷ περὶ μετοχῶν. μετὰ μὲν οὖν κυρίων, ἡνίκα οὕτω φαμέν, ὁ Πτολεμαῖοϲ γυμναϲιαρχήϲαϲ ἐτιμήθη, ὁ Διονύϲιοϲ τυραννήϲαϲ ἐμέμφθη, ὅπερ καὶ χωρὶϲ ἄρθρου τὸν αὐτὸν [*](74s) λόγον ϲυγκλείει. καὶ ἡ μὲν τοιαύτη ϲύνταξιϲ χρονικῶϲ νοεῖται, μετὰ τὸ γυμναϲιαρχῆϲαι ἐτιμήθη, μετὰ τὸ τυραννῆϲαι6 ἐμέμφθη. εἰ δὲ αἱ μετοχαὶ προϲλάβοιεν τὰ ἄρθρα, πλειόνων Πτολεμαίων ἐμφάνιϲιϲ [*](Aaαvκ. β 116. Cum nominibus etiam pasticipis iungunturr atque si propria nomina, quibus articulus praefxus est, participium sequitur, constructio sensum hsbεt temporlem [rationem tesφmpordem sigmcat, qκae 4nter αctemem par4scpto demc4atam et actoaem εerρi eειti ntereedι4), velut ὁ Πτολεμαῖοϲ γυμναϲιαρχήϲαϲ ἐτιμήθη idem vset atque ὁ Πγ. μετὰ τὸ γυμναϲιαρχῆϲαι ἐτ Si vero participia articulum assumunt, plures homines eius nonnis exstare designa-- mus, ex gr. si ὁ γυμναϲιαρχήϲαϲ Πr. ἐε. dicimus, nbi articulo singula ri mdltitu- dinem sigmifcari extemylo patebit, simdatque eum abiecerimus. nem qui γυμναϲιαρχήϲαϲ Πv. ἐτ. dicit, unum tantummodo Ptolemaeum cogitat.) [*](εmoni estmmeEtal4rm em4erinomcomcederedfeαrtcμ οporopterea,queod sαἔunαnomt- mum sκἔetentiα ductor.3 hoc emim stggmscαt ἡ ὅλη τῶν ὀνομάτων· suἔMfontαm see eam rem, cmi smaeent quddtfαes nomtnιἔss se edectics εapepeR αfimisdeeigau4αe: am que iales rerum smmὸsfomtαe 4παeremfes, non meras suἔstenftas Miroque nominum genere sgndcari αeferes grammatcos acm fgeὸat. S2c ιgιtr Ap nunc artculum sfrque αdιectieo propterea addendum esse att, quia urique parler sεbs5t una quaedam eμδetantia, quam aεcculo demotar convenrat. Eayser pro subiecto ὄγεται verbi habet τὰ ἐπιθετικὰ atque addit has explanationes: Dν Suὅecte sad ἔeιden A geetieea sn ἔeidea Sὰtzen gemein, oder edhiger: ἔeιde Aeyectiea goe ater ax das ene Euὅect, nicht au ias lv5. vide nostram interpretationem in Argum. et ad ὑλη nominis usum 268,10.) [*](rzsrκ xv Ans. exso 2 γρῦ ἑτέρου. ne putes omissum esse nomen, cfr supra 66,16 et 19.) [*](Ans. eur., mscs. sos. im AL.CΒb. 1 ἐκχωρεῖ] κ in γ mutuum sb L τοῦ ρθρου]urumqueουin ωcorrectumsb Lή,quοdinre laetum esse AHutmann opina- tur sed ad τὸ ἕτερον et θἀτέρῳ subaudienda sunt ὄνομα et ὀνόματι, vide Argum. τῶν -ὄγεται. Schoemnnn, qui art. 61 traditam scripturam retinuit, in exem- plati sno ed. Βekkerianae susserst nt scriberetur τὰ τῶν ὀνομάτων ἀνάγεται, stque Lehre quoque adscripsit: ἀνάγεται7 e 57, 4 Γ 2 A ng: οτ εαν δύο εππθετικον (pro εππιθετκοιϲ) κλητιxον η υπαρκτιxον ρημα ϲυνταγή ηδηη του δευτέρου επιθετκου τὸ ἄρθρον αφιϲταται 1 ὁ ϲοφὸϲ ϲεμνόϲ Β 1 2 11 ϲοφόϲ-πλειόνων] horum verborum in A sliquοt tsnmm litterae legi possunt β 2 ὁ ϲεμνὸϲ φρόν.A, ὁ ϲοφὸϲ φρόν. LBb β 3 ὁ ϲώφρων-ϲώφρων ἐϲτίν om L β 44 posi λόγοϲ ra- εnra in A, qua fortasse ἐϲτίν deleta est 1 Β capitis numerus λγ in ng A . A ng: οτ ϲuμφερονται τοιϲ ονομοϲι μέτοχοι καί διαφοραν χρονικήν πποιουϲι τα ἄρθρα 1 Β ὅπερ] 5cπερ L 1 1θ γυμν3ϲιαρχῆϲαι] fole9ε L)

Ἔϲτι καὶ ἐν προϲηγορικοῖϲ ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ. ἐφ᾿ οὗ καὶ τρίτοϲ λόγοϲ ἀνακύπτει. καὶ ἔϲτω ὁ μὲν πρῶτοϲ τοιοῦτοϲ, χρονικὴν διαφορὰν παρεμφαίνων, ὁ παῖϲ δειπνήϲαϲ κοιμάϲθω· ὁ δὲ δεύτεροϲ, ἡνίκα πλῆθοϲ παρεμφαίνεται, ὁ δειπνήϲαϲ παῖϲ κοιμάϲθω, ἐφ᾿ οὗ καὶ ἀοριϲτώδηϲ ἡ ϲύνταξιϲ γίνεται τοῦ ἄρθρου, ἔνθεν καὶ οἱ ἀπὸ τῆϲ Ϲτοᾶϲ τὰ τοιαῦτα μόρια ἀοριϲτώδη ἐκάλεϲαν· τρίτοϲ δὲ ὃϲ τὴν αὐτὴν μὲν ἔχει ϲύνταξιν, οὐ μὴν ἀοριϲτωδῶϲ πάντωϲ νοεῖται, ἀναφορικῶϲ δέ. φέρε γάρ τινα [*](75s) δειπνῆϲαι τῶν παίδων καὶ κατὰ τούτου γίνεϲθαι τὰ τῆϲ προϲτάξεωϲ· καὶ πάλιν τὰ τοῦ λόγου τῇδε καταϲτήϲεται, ὁ δειπνήϲαϲ παῖϲ κοιμάϲθω, καθὼϲ εἰ ἐν παιϲὶν ἀτακτήϲειεν παῖϲ, ἐφ᾿ οὗ ἂν φαίη ὁ διδάϲκαλοϲ [*](Aaevκ. β I11. Appellativorum autem singddarium cum sticolo et parti- cipio constructioni triplex inesse potest vis. si enim dicimus ὁ παῖϲ δειπνήϲαϲ κοιμἀϲθω, rationem temporsem designamus. si vero loquimur ὁ δειπνήϲαϲ παrϲ κοιμάϲθω aut mutitudinem denotamus aut unam persenam, quae nota est ao εἰ multitudinem, indefnitam im accipit constructio, quapropter θtoici aeticuum indεfnitam vοeem nmcupaverunt.) [*](τzsrix. er μnn xse. 1 τὰ ἑνικὰ κτλ. hic praestat Ap. quod promisit 27.24. - ad παρεμφαίνεν coasigmcaεe, simei sigmfcare et 4 παρεμφλϲεωϲ eft 29.10.182.7 et 12 εἰ 26. 230.8. 334.15. de adv 204.22. ad anacoluthiam. ὡϲ παρεμφαίνειν cr 181, 10. - 11 - 1ξ ἀοριϲτbδηϲ ἐκάλεϲαν. c2r 69, 108.18. de pron. 5,13. 6,30 et comm HSchneiderri et Eodolfus Schmidt de Stoi- corum grammatica ξ9-42.) [*](Ans. mr., mscs. sca. im Al. Bh. 1 απειθάνωϲ A Γπαρεμφαίνειν AL, παρεμφαίνει CBb 3 etiem mle Πτολεμαῖοϲ A. exhibet ὁ, in L smte nomen una littere erasa |δηλώϲει post Πολεμαῖον ponit B ante πλείοναϲ add xλὰ LBb |πλείοναϲ] εἰ ex ε factum ab L δὲ recepimus ex A, om L. Bb 1 4 εἰϲ in ras A3 γὰρ b, δὲ L n ras et CB 1 A mgι οτ τα ενικα ἄρθρα παρεμφαίνει κmι πληθοϲ 1 aὰ-6 ὁ γυμν. Πτολ.ἐτιμήθη habet A ~uttentagio teste, om LCB, uncis inclusit b, qui Portum de suo haec verba. addidisse putabet 7 Α Γ ng: οτ προϲηγορικοιϲ ϲυνταϲϲονται μετοχαί καί παντωϲ αει ὄρθρου τρειϲ δὲ εἰϲι διαφοραί 1 Β pro τρίτοϲ HSehneider vult τριττόϲ. at accedit hic revera τρίτοϲ λόγοϲ ad eos, de quibus modo dixit Ap. β 1θ κοιμάϲθω in res A, a qao verbo inc. fal 8v δὲ om B | aλθοϲ] fol 50r L. 1 11 aαιϲ εuprs scriptum habet A pr. m. ( ἀφ’ B o] ῷ C καὶ om Cb β 1Β κατὸ] μετὰ L in res et CB τούτου b, τουτον A, τοῦτο l. CB, sed in L. post τὸ littera erasa 1 17 ἀτακτήϲει LCB)

Οὐκ ἔϲτιν ἡ πρώτη [*](69 b) ϲύνταξιϲ ἐντριβεϲτέρα χωρὶϲ ἄρθρων λεγομένη, καθάπερ ἡ ἐπὶ τῶν κυρίων, εἴγε τὰ κύρια διὰ τὴν ἐν αὐτοῖϲ ἰδιότητα οὐχ οὕτωϲ προϲδέεται τοῦ ἄρθρου, καθάπερ τὰ κοινὴν ἔννοιαν ἔχοντα. δυνάμει γὰρ ϲυϲτέλλεται ἐκ τῆϲ πολλῆϲ ποιότητοϲ τῇ παραθέϲει τοῦ ἄρθρου, εἴγε ἀοριϲτῶδεϲ μὲν τὸ παῖϲ δειπνήϲαϲ ἐκοιμήθη, οὐ μὴν τὸ ὁ παῖϲ δειπνήϲαϲ ἐκοιμήθη. εὐπαράδεκτον δὲ τὸ ὁ Πτολεμαῖοϲ δειμπαται. ἐκοιμήθη, οὐχ οὕτωϲ ἀπαιτοῦν τὸ ἄρθρον.

Οἷόν τὲ ἐϲτιν τοῖϲ προϲηγορικοῖϲ ὀνόμαϲι προϲνέμειν ἄρθρον καὶ ταῖϲ ϲυνταϲϲομέναιϲ ϲομέναιϲ μετοχαῖϲ, ὁ παῖϲ ὁ δειπνήϲαϲ κοιμᾶται, καθότι καὶ ἐπὶ τῶν προϲηγορικῶν καὶ ἐπιθετικῶν, ὁ ἵπποϲ ὁ λευκὸϲ τρέχει· ὅπερ ταὐτὸν ϲυνάγει τοῖϲ ἀπὸ τοῦ ἐπιθετικοῦ ἀρχομένοιϲ ϲὺν τῷ ἄρθρῳ καὶ τοῖϲ ἀπὸ μετοχῆϲ, ὁ λευκὸϲ ἵπποϲ τρέχει, ὁ δειπνήϲαϲ παῖϲ κοιμᾶται. ἃ δὴ καὶ μᾶλλον καταλληλότερά ἐϲτιν τῶν ὑπερκειμένων.

Ἔτι κἀκεῖνο τηρητέον, ὡϲ ἡ προϲτακτικὴ ἐκφορὰ τῶν ῥημάτων [*](c. XXXV) μάτων αἰτία γίνεται τοῦ ἀοριϲτωδῶϲ νοεῖϲθαι τὴν ϲύνταξιν τοῦ ἄρθρου [*](76s) καὶ τῆϲ μετοχῆϲ, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τιμάϲθω. ἡ γὰρ ὁριϲτικὴ ἔγκλιϲιϲ ἐπὶ ἐνεϲτῶϲι καὶ παρῳχημένοιϲ ἀναφορικωτέραν τὴν ϲύνταξιν ποιεῖται, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τιμᾶται, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ ἐτιμήθη. πάλιν γὰρ ἡ τοῦ μέλλοντοϲ ἀοριϲτωδῶϲ νοεῖται καθ᾿ ἣην προεκτεθείμεθα [*](70 b) τήρηϲιν, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τιμηθήϲεται, πάνυ εὐλόγωϲ, εἴγε τὰ γινόμενα καὶ γεγονότα εὔδηλα, τὰ δὲ ἐϲόμενα ἀδηλότερα καὶ ἐντεῦθεν ἀοριϲτοῦται τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ. Καὶ προφανῶϲ ἐκ τοῦ τοιούτου δείκνυται ὡϲ ἅπαντα τὰ προϲτακτικὰ ἐγκειμένην ἔχει τὴν τοῦ μέλλοντοϲ διάθεϲιν, προϲταϲϲόμενα ἢ εἰϲ παρατατικὴν διάθεϲιν ἢ εἰϲ ὑπερ [*](Aaανκ. ψ 114. Atque etiam illod notgmdum est, imperstivοs adiunctoa participiis, quibus articulus praefdxus est, id eicere, ut indefnitum sensum ps ticipis habesmt (ὁ τυρανοκτονήϲαϲ τιμάϲθω ὅϲ ἄν τυραννοκτονήϲῃ τιμάϲθω), id quod indicativus non sffcit in praesenti certe tempore nec in praeterito. fntnri enim indicativus eandem ssne vim habet quam fmperstivus. atque elucet, in omnibns imperativis inesse statum futuri temporis, neque temporum, sed modorum tantum discrimine ὁ τυρ.τιμάϲθω et ὀ τυρ.τιμηθήϲεται inter se diferrε.) [*](rxsrrκ. sτ Ans exso. 1 er 27 , 3 - -24 et Schoemann art. 62. - 6 post μέλλοντοϲsubaudiendum ϲύνταξιϲ.-προεκτεθείμεθα.68.16.sn inl.deverbia7 -- 11 διόθεϲιϲ vοcabnlum Ap. usmmpat non solum de stain activo, passivo, medio, qui verborum generibus signifesntur, et (cum ψυχικὴ coniunctum) de aξectiο- nibus loquentium, quae verbi modis declarentur, sed etiam de temporibus verbo denotatis. cfr 251 1. 253,4. παρατατικήν. Ap. hic παρατατικόϲ adiectivo et pag. subδsequentis lin. 12 παράταϲιϲ substantivo non de praeterito imperfecto utitur, sed de imperfecto praesenti, sicut constat Βtoicοs praesens nuncupasse ἐνεϲτῶτα παρατατικόν (ESchmidt de Stoicor. grammatica 76). eft 252,4 et 10. 273.17, et ad totam hanc expositionem 253.1 -19. de |ὑπερϲυντελίκην dictum est in Adn. crit.) [*](Ann. cnr., scs. sca. κ AL.CBb. 1 τηρητέον] ῥητέον b cum s. A ng: οτ η προϲτακτική εκφορα τοῦ ῥήματοϲ αοριϲτει (pro ἀοριϲτοῖ) τὸ ἄρθρον καί τήν μετοχήν 3 ὁ τυραννοκτονήϲαϲ] fol 51z L. 4 Aᵗ ng: ὅτι η οριϲτικη εγrλιϲιϲ επ παρωχημενων καί ενεϲτωτων ανοφορικην τήν ϲuντοξιν του ὄρθρου ποίει οδε μέλλων αοριϲτοι | αναφορικοτερον A., corr A ποιετάι] fol 9rr A B τυραννοκτονι- ϲαϲ bis A | Β γενόμενα L post γεγονότα add πάνυ εὐλόγωϲ ALϹ, quae ex superiore versu repetita sunt et in A expnmcta | εὔδηλα] ἔκδηλα L, πρόδηλα B ἐϲόμενα] γενηϲόμενα L. | 10 Α ng: ὅτι παν προϲτακτικὸν εγκειμενον ἔχει τὸν μεlλοντα β 1I προταϲϲόμενα L |ὅπερ Ska lI 14 recte vdit delen- dum esse. ut subseq. pag. l.1Β-14 παράταϲιϲ et ϲυντελείωϲιϲ inter se oppositae sunt, ita hic παρατατικόϲ et ϲυντελικόϲ, quod ad aoristum signicsndum inveni- tur usurpatum ab Aristonico in schol. A ad 1578 (p 167 ξnedl.) ἑλέϲθαι: ἡ διπλῆ ὅτι ϲυντελικῶϲ τὸ ἑλέϲθαι, et ad φ 83 (p 306 ξr.) δαζέμεναι μενεαίνων: ἡ διπλῆ πρὸϲ τὴν ἐναλλαγὴν τοῦ χρόνου, ὅτ ἀντὶ τοῦ δxξαι προθυμούμενοϲ κατὰ τὸ ϲυν- τελικόν. item in schol. L. at Toεnl. ad Α 600 ποιπνύοντα: ποιπνύϲαντα αἰ πᾶϲαι ϲυντελικῶϲ, et in Apoll. Soph. lexico 93, 33 ad γ 286 ίών: πορευόμενοϲ ϲυντε- λικῶϲ ἔλθών, ἔπεὶ πᾶϲα μετοχὴ ὅξύτονοϲ εἰϲ ων λήγουϲα ϲυντελική. ὑπερϲυντλι-- κοϲ vero non usurpetur nisi ad desigmsndum plusquamperfectum.)

Πῶϲ οὖν [*](Excursas contra cos qui futuri quaque imperativos exstare opinabantur.) οὐ γελοῖοί εἰϲιν οἱ μὴ ὑπολαβόντεϲ ῥήματα προϲτακτικὰ μέλλοντοϲ [*](77s) χρόνου, ὅπου γε πάντα ϲυνωθεῖται εἰϲ τὴν τοῦ μέλλοντοϲ ἔννοιαν; ἐπὶ γὰρ μὴ γινομένοιϲ ἢ μὴ γεγονόϲιν ἡ πρόϲταξιc τὰ δὲ μὴ γινόυενα ἢ μὴ γεγονότα, ἐπιτηδειότητα δὲ ἔχοντα εἰϲ τὸ ἔϲεϲθαι, μέλλοντόϲ ἐϲτιν, Εἴγε καὶ τῶν προϲταχθέντων τὰ μὴ γινόμενα τὸν λόγον ἔχει μετὰ ἀποφάϲεωϲ καὶ τῆϲ τοῦ μέλλοντοϲ ἐννοίαϲ, οὐ δυνήϲομαι, οὐ ποιήϲω. κἂν γὰρ οὕτω φαμέν, οὐ δύναμαι βαϲτάϲαι, ἐν ἴϲῳ ἐϲτὶ τῷ οὐ δυνήϲομαι. εἰϲ τὸ γίνεϲθαι οὖν ἢ γενέϲθαι ἡ πρόϲταξιϲ γίνεται, ἀποφαϲκομένη μετὰ τῆϲ τοῦ μέλλοντοϲ ἐννοίαϲ, εἰϲ μὲν παράταϲιν, [*](71 b) ϲκαπτέτω τὰϲ ἀμπέλουϲ, εἰϲ δὲ ϲυντελείωϲιν, ϲκαψάτω τὰϲ ἀμπέλουϲ.

Τί δὲ τὸ ταράξαν τοὺϲ παραδεξαμένουϲ μέλλοντοϲ προϲτακτικά; Μόνον τὸ γραψέτω καὶ γραψάτω καὶ τὸ [*](Aaovκ (β 11ὲ, Ergo ridiculi sunt qui peculiares temporis futuri impera- tivοs statuont. nam omnibδus imperatiτis vis est futuri, ut etiam qui iussa ex- seηui nolunt, loquuntur οὐ adverbio usi et indicativo futuri.) [*](Aaovκ. ψ 116. uod ilos, qui futuro quoque tempori imperativοs tribδu-) [*](τxsrκ. er Ans sxxe. 4 ῥήματο προϲτακτικά ν eerδorum μδrmαe smpe- ratcae. 15 γραψέτω formam Ϲhoerob. in Theodos. Hl 243.27 Βilg.(753,11 0) afnt, sed non ut ipsam quoque usitatam, sed ut inusitatam quamvis cnm noma convenientem: τὸ τρίτον πρόϲωπον (imperativi sοristi D activi) διὰ τοῦ ἑ ὦφειλεν εἶναι, οἰον τυψέτω καὶ γραψέτω, ὡϲ ἀπὸ τοῦ τύψε καὶ γράψε προϲτακτικοῦ, ύϲπερ τύπτε τυπτέτω καὶ γράφε γραφέτω, dλλ’ ἐγένετο διὰ τοῦ ᾱ τυψάτω καὶ γραψάτω. Heraclides quoque apud Eustath. ad 8 158 (p 1755,60): ποιηϲέτω, inquit, ἢ νυξέτω οὐδείϲ λέγει. - De καὶ γραψάτω vide Adn. crit.) [*](Anx. out., mscs. scs. im A l.CBb. 1 ἐϲτίν om C 2 ente κατὰ add κε B τοῦ om C διηλαχόϲ L 1 4 εἰϲιν] fol 51v L. μὴ quod omnes codices praebδent eiecit b conl. lin.14 β Bπάντα]μᾶλλον B β θγενομένοιϲLC | secundum μὴom γενόμενα L 7 δὲ om C 8 γινόμενα Ab, γενόμενα LB | τὸν om l.CBb , 10 φαμέν] Βekker: δrtasse φῶμεν ut 97,6 ubi κἆν παρειϲδύηται in A eei κmὶ γὰρ ὅτε οὕτω φαμέν. at cvr 163.23. 188,9-11. 199,15 atque 200, 24, ubi Βekker codicum κὅν ν retinuit laudato Ϲoraὲ, qui in adn. ad Putsrch.~V 184,7 p402) etiam apud Apollonium talia οὐκ ἀντιγραφέων παροράματα, sed ϲυγγραφέωϲ ἁμαρτήματα et ἐλληnιϲμῷ παρακμάζοντι προϲήκοντu censet τῷ] τὸ A L , 11 γίνεϲθαι οὖν ἤ γενέϲθαι A bo, γενέϲθαι οῦν ἤ μὴ γενέϲθαι CB (nisi quod L γοῦν pro οὕν praebet) 12 μετὰ hlig, ἀπὸ ALCB b, quod originem ducit sb initio antecedentis verbi. plene hariolator de hoc loco AΒuttmann 14 in ng A λϲ, capitis numerus l 14 - 98,10 Τί -ῥημάτων ab Apollonio scripta non. esse opinatur AHuttmann, sed abo elio insεfta, qui libris Apollonianis περὶ προϲώποιϲ. τακτικῶν et περὶ ῥημάτων usus sit 1 14 ταράξαν A, quocum Schoemaen ταρdϲϲονται de pron. 8, 2 confert, παρατάξαν LC B, παράξαν b cum et Sopbiano, qui adscripserat ἴϲ. παράξαν ἀντ τοῦ ἀπατῆϲαν, quam coniecturam sibi vindica- vi Portus ψ IB καὶ γραψάτω om LCΒb, unus exhibet A, quod ita inerpretan- asoxεoxα de matam MMhn ed. ὕὕα1tg)

Αἱ προκείμεναι ϲυντάξειϲ, ὑποϲτελλομένων τῶν κυρίων ὀνομάτων, [*](De anastropha participii vel adioctivi appellativo additi e de articulo cellentiam significante.) ἀδιαφόρωϲ ἔχουϲι τὰϲ ἀναϲτροφὰϲ χωρὶϲ ἄρθρου λεγομέναϲ, ἄνθρωποϲ δραμὼν ἐνίκηϲεν, δραμὼν ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν· ἄνθρωπον ἀγαθὸν ὕβριϲαϲ, ἀγαθὸν ἄνθρωπον ὕβριϲαϲ. οὐκ ἐπιζητήϲει οὖν τὸ ἄνδρα πολύτροπον {α 1} πάντωϲ ἄρθρον, χωρὶϲ εἰ μὴ τὸν κατ᾿ ἐξοχὴν ἄνδρα θέλοιμεν διαϲτεῖλαι, (καθὼϲ ἐδιδάξαμεν κἀν ταῖϲ ἀρχαῖϲ ὡϲ καὶ ἐξοχῆϲ παραϲτατικὰ τὰ ἄρθρα, ὅτε οὕτω φαμέν, οὗτόϲ ἐϲτιν ὁ ἀνήρ, οὗτόϲ ἐϲτιν ὁ γραμματικόϲ), καθότι ἔϲτιν [*](72 b) ἐπινοῆϲαι κἀν ταῖϲ κατὰ γενικὴν κτητικαῖϲ ϲυντάξεϲιν. —

μοναδικαὶ [*](Quando articulum assumat nomen, a quo genetivus poascssivus pendet.) γὰρ οὖϲαι αἱ κτήϲειϲ τὸ ἄρθρον ἀπαιτοῦϲιν, οὐ τῇδε δὲ ἔχουϲαι 10 καὶ χωρὶϲ ἄρθρων λέγονται. τοῦ μὲν προτέρου ἡ ψυχή ϲου ἀγαθή ἐϲτιν, ἡ μοῖρα ἡ Νέϲτοροϲ πολυχρόνιοϲ ἦν τοῦ δὲ ἑτέρου θεράπαινά ϲου πρὸϲ ἐμὲ ἦλθεν, γνώριμοϲ Ἀριϲτάρχου διελέξατό μοι. ταῦτα γὰρ εἰ ἐθέλοι τιϲ μοναδικῶϲ ἐκθέϲθαι, προϲθήϲει ἄρθρον, [*](Aaαvκ. ὲ 117, Participia et adiectiva etiam post appellativa, ad quae pertinent, ponere licet, si non est praefxus nomini articulus [quipae quoi εetet αnstrogmαm. quocirca [mrooemtum dseseae tπ prosam oretioem coneertemtes) non dicemus τὸν ἄνδρα πολύτροπον. Ac ne invmso quidem ordine horum nomi- num adiciemns articulum, nisi vοlemns virum excolentem distinguere abd ceteris. qualis distinctio non minna a ticulum poscit quam constructiones quaedam no- minis cum genetivο quae possessionem indicant.) [*](μAaαvx. β 118, Βi enim possessio sliqna unica est (si non plures eiusdem gmeris res possidentur), articulus addi debet. unde cognoscitur articulum deesse α 185 et α 182 εἰ Α 1.) [*](τssrκ. er An. xxsο. 4- duee sententies hic commxtae sunt: 1. τὸν ἄνδρα πολύτροπον dicere non licet, 2 ommno non est addendus aticnlus his nominibus, nisi . . . Ad οὐ πάντωϲ cfr e. g. 39.27. 68.20. - 7 ἐν τοmϲ ἀρχὸϲ: 2ε.15 9-11 c2r 26.22-2e. 79,6 -16.) [*](Ans.οmr, usca. scs.ιm Al.CBb. 1- 10, 12 hanc quoqne explicationem, ut antecedentem, non Apollonii manui deberi putat AΒutmann, sed temere compositam esse ex aliia libris Apollonisnis et superioribus huius libri locis 1 ϲυντdξειϲ] ουν ταξειϲ AL, L supra lineam ϲυν add, οὖν ϲυντόξειϲ CBb. Α ng: ὅτι τα ονοματα ειτε μετ’ ἐπιθετικοῦ ειτε μετα μετοχηϲ μή ὄντα κυρία ἀδιαφορωϲ αναϲτρεφεται χωρίϲ ὄρθρου 1 2 ἀδιαφόρουϲ l. Cb 3 ΑἼ ng ανθρωποϲ δραμων ενικηϲεν P 4 bδis ὑβρίϲαϲ A sed accentus a rec. mann, ὕβριϲεν CBb ( οὐκ] fol 52ν L. 1 B τὸ] τὸν A | A ng: περί του ανδρα πολυτροπον ὅτι ου παντωϲ ζήτει ἄρθρον 1 παντὸϲ A , corr A ὄρθρου A. , corr A Α Τ ng: ὅτι εξοχηϲ παραϲτατικα τα ἄρθρα ( 6 ἐδιδόξαμεν AL, ἐδείξαμεν CBb ῇ 7 ἀρχαϲ] in ras L 8 Α ng: ὅτι οἱ κατα γενικήν κτητικαί ϲυνταξειϲ μοναδικαί ουϲαι ἄρθρον λαμβανουϲιν ουχ ουτωϲ δὲ καί χωρίϲ ὄρθρου 1 1t1 τὁ] τω)~ A. ἄρθρον A , o in ω mutavit E δὲ om A. , add A εχουϲαι A~ scripserat, sed ex ai raam a factum ι, ἔχουϲι L.B 11 καὶ om B, εἰ pro καὶ habent L, post εἰ in L raama paucarum litterzrum 12 ἡ mle ~έϲτοροϲ om CΒb β 13 θεράπων νάϲου C 1 14 ἐθέλει L, θέλοι C |ἐκθέϲθαι] θεϲθαι A. , ἐκ A add et subo- sequentem θ teram scripsit in rasura)

Ἀκολούθωϲ χωρητέον καὶ ἐπὶ τὰϲ πυϲματικὰϲ ϲυντάξειϲ. Τὸ [*](c. XXXVII.) δὴ τίϲ ϲυντάϲϲεται κυρίοιϲ ὀνόμαϲιν μετὰ ῥήματοϲ τοῦ ὀνομάζεται ἤ ἔϲτιν ἤ τινοϲ τῶν ϲυνωνυμούντων, ἀνθυποφορὰν δὲ ἔχει τὴν ἐκ τοῦ πύϲματοϲ ἀντωνυμικήν, τίϲ Τρύφων ὀνομάζεται; τίϲ Τρύφων [*](Aaοvκ.β 118, lem transeundum est ad constructiones interrogativas. si intεurogamus τίϲ vocula cum nomine proprio et verbo nominandi vel similibus coniuncta, respondetur pronomine personali εεl ddemonstrativο sin autem intezmο- gatio et τίϲ nomen et pronomen continet, responsio ft per nomen propsum.) [*](τssrm. κτ Ans. exse. Β eft scholia ad α 182 νῦν δ’ ὦδε: τοι οὕτωϲ ὡϲ ὁρᾶϲ, ὡϲ ἰδιώτηϲ, οὐχ ὡϲ ἐπέβαλε βαϲλ. τὸ δὲ ὦδε οὐδέποτε κεται παρὰ τῷ ποιητῇ τοπικῶϲ, ἀλλ’ ἀντ τοῦ οὕτωϲ. de adv. 178.25: ἔχοι δὅν ἐπίϲταϲιν καἰ τὸ ὦδε, ϲυνήθωϲ μὲν τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲν δηλοῦν, ἐν δὲ τοϲ μηρικοῖϲ, ὡϲ Ἀρι- ϲτάρχῳ δοκε (ide Lehrsii Ax. 70), ἐν τῷ καθόλου μὴ τοπικῆϲ ἔχεϲθαι ϲχέϲεωϲ, τϲ δὲ κατὰ ποιότητα. [de adverbio] 202, 31: παρ’ αὐτῷ (apud Homerum) οὖ τοπικόν ἐϲτι (sci τὸ ὦδε). ποιότητοϲ δὲ παραϲτατικὸν καὶ ίϲοδυναμοῦν τῷ οὕτωϲ. -- 12 Perspbrasis Hiadis init.: τὴν ὀργὴν εἰπὲ τὴν ὀλεθρίαν. - ut ina exmmpls amyra pr~atιs μορα est ana et ψυχὴ una. -1θ -p161,2 Priscin.XD §33 p129,7 H.: quis interrogativum proprio queque adiungitur cum verbis substantivis vel vocativis vel similem vim habentibus. et pronomem etam reditur haic: quίs est ~rypho~ ve qu4s nmtnatar ῥrχρἅo7 ego el ta ve ille, ve e contrario cuam preno- mine αfunctum τὸ qus nomem ddesdddεrat ρibi reddi: qais est μle eei qu9s eocatur Acλidles. disputait de Apolonii expositione Schoemann ait. 62.) [*](Ans. emr., mscs. scs. ικ Al..ᾳBh. 2 5ν om A , add A β 3 λιμένι in B. rasura factum exλημεvι 1 τήϲεωϲ] κτίϲεωϲ A, νηὸϲ Β β 4 ρθρον] 4ol 83r L. κἀκενο A L, κdκ A Bb β 1 ναῦϲ L. ( δ] de accentu vide HSchmeideri comm. 83 ad 57,31 A ng: οτ τὸ νηυϲ δ’ εμοι ηδ’ εϲτηκε λείπει τὸ ἄρθρον 6 ἑδιδdξαμεν A L, ἐδείξαμεν Bb 1 9 ἔἐπέβαλε LCB ( προδήλωϲ oὕν om L, add in ng L B 10 dρθρo L, sed o in ras B 11 μνιν ὅειδε θεά oa A LCB, in mgadd A 12 τν in τὸ mutavit L B 18 capitis numerum edd in ng A. ποιϲματικαϲ Rϲ, corr Α 1 A ng: περί τῶν πυϲματικων ϲυνταξεων περί του τϲ 14 δὴ τίϲ] η τι in ras A , δὴ om B | ϲυντάττεται L etiam ante ῥήματοϲ habent τὸ6 LOB et add A 3 ( ente δνομζεται add λέγεται B A ng: περί του καλεῖτxι λεγεται ὑπάρχει ἢ ante ἔϲτιν in ras A , A scripserat εἰ β 1B δὲ om L)

καὶ [*](80s) ϲαφὲϲ ἐντεῦθεν ὡϲ διὰ μὲν τῆϲ ὀνοματικῆϲ ϲυντάξεωϲ τὴν οὐϲίαν ἐπιζητοῦμεν τοῦ ὑποκειμένου (ταύτην γὰρ μόνον αἱ ἀντωνυμίαι ἐμφαίνουϲι, τῆϲ ὑπ᾿ αὐτῶν δείξεωϲ ϲυνεξηγουμένηϲ τὰ παρεπόμενα, ἔνθεν ἐπὶ [*](Aaovs. β 126. Βinc apparet, si nomen personae cum τίϲ voce coniungimus in quaestione (si ex. gx. interrogamus τίϲ Τρύφων λέγεται), requirere nos subo- stantiam eius personae, de qua semo est sin autem pronomen snboicimus τίϲ voci interrogantes (velut si interrogatur: τίϲ δ’οὖτοϲ), substantiam nos non imo- rare, imorere nomen. ac simul ex hoc quoqοe usu elucet, pronomine nominum propriorum vice fang1, quoniam, ubi per pronomina interogamus, per propria. nomina respondetur, ubi per propria quaerimus, pronominalis respondent.) [*](rssxm. xx Ans. sxsu. 8-6 er de pron. 25,16-22 ὁ Μέϲτωρ, οὐϲίαϲ μόνον ἀντιλπτκὸϲ γενόμενοϲ, οὐκέτι δὲ καὶ τῆϲ παρακολουθούϲηϲ ποιότητοϲ διὰ τὴν ἀδηλίαν τοῦ καταϲτήματοϲ (i. e. nocis), ὁρίζει μὲν τὸ ὑποκείμενον πρόϲωπον, ἀνα- κρίνει δὲ τὸ ποιόν, ετίϲ δ’ οὖτοϲ κατὰ νῆαϲ~. ὁ δὲ τὸ διὸν δηλοῖ, εγνώϲεαι Ἀτρείδηνα. ad καταϲτήματοϲ cfr etiam infra 297.9. - 7 πεῦϲιν ποιεῖται: D. Γ167 ὅϲτιϲ ὅδ’ ἐϲτν Ἀχαιὸϲ ἀνὴρ ἡῦϲ τε μέγαϲ τε. 11 -p 162, 5 Proc 2V g 83-34 129, 12 -130.1 Β.. Et maestum ex acc qκαque, quod, quando nomini adisagιfur [scil quta), substenfiαm denrtαm in αdquα ceta persoa quae- rimss suppomti heac emim sd am osgemiust pronomina, quorum demosstrαtio ρὁi ququee αccidenfiα comsgmfcα4, unde ad omae sugposutum petteut. qudndo vero permominiὸms tsngtur qu44s, substontian quidem inteR egimus, on etam proprie- fαtem qudhtats, quae nomune exsanutur. et est moni esrum, quod loco proμro- rum nomntem poreπomtno αccpunur, cum ex eorum vεnferogα4tone proprio m- 4eeguntnr (cum enim dico quis es ta vel id(er, sine dubio de quιbusάam initis hoc drco Mmbsfontms, in quιὸus etam propretαtes desidero ecre), e cum α propre quaque ppremominatieae redditiones t: curs est ~r χpho ego ee ille.) [*](μnn. cmv., manca. sca. 1m A L. Bb. 1 ὅν] praestieerit 5, Bεkker in adn recte ουτωϲ Ac, corr A 1αντεϲτραμμενοϲ A, sed alterum α in ras 2 οὕϲηϲ] οὐ τῆϲ C 3 mle καταϲτήματοϲ inserendum esse ἐκ τοῦ coniecit. SSophmus pρrobsbiliter, tgmorantiam ex statu noctεnο oriem 4 ἀνὰ b cum s, κατὰ A l. CB ἔρχεται L.B in marg adscripsit χρϲιϲ A , item ad 8 . οἰοϲ] fol e3ν l. 6 ϲεαι Ἀτρ.] fol 10r A β 7 ὁ μέντοι -Ἀγαμέμνονα om L , add in ng L 8 τὁ om CB 9 5) γ’ βlerique codd. quos Ludsich in Diade recensenda adhibuit β 12 18 ζητοῦμεν C sine ἐπί 13 μόνην L | 14 οπ) υ in ras A (A videtur scripsisse ε) ( αὐτῶν] αὐτὴν L. ἐνδείξεωϲ B)

Εἰ μέντοι γε μόνον παραλαμβάνοιτο τὸ τίϲ, οἷόν τέ ἐϲτιν καὶ τὰ [*](74 b) ὑπόλοιπα ῥήματα ϲυντάϲϲεϲθαι, τίϲ περιπατεῖ; τίϲ ἀναγινώϲκει, ἐφ᾿ ὧν ἀνθυπαγωγὴ γινομένη διὰ μὲν ἀντωνυμίαϲ οὐκέτι δέεται ἑτέραϲ πεύϲεωϲ, εἰ φαίημεν ἐγώ ἢ οὗτοϲ (ὡριϲμένα γὰρ πρόϲωπα ἐμφαίνει), ἐπὶ δὲ ὀνομάτων διὰ τὴν παρεπομένην ὁμωνυμίαν οὐκ ἐν τῷ αὐτῷ ὁριϲμῷ ἀνθυπάγεται ἡ ϲύνταξιϲ. φαμένου γάρ τινοϲ Αἴαϲ, ἀνθυπαχθήϲεται ὁπότεροϲ; διὰ τὴν προειρημένην ὁμωνυμίαν· ᾧ πάλιν ἀνθυπαχθήϲεται τὸ ἰδίᾳ παρακολουθῆϲαν τῷ ἑτέρῳ, καθὼϲ προείπομεν, μετὰ ϲυντάξεωϲ ἀρθρικῆϲ, τὸ ὁ μέγαϲ ἢ ὁ Τελαμώνιοϲ,

Μετὰ μέντοι προϲηγορικῶν καὶ τῶν προειρημένων ῥημάτων ϲύνταξιϲ [*](Quando articulus appellstivis es participiis pracmittatur in enuntiatis ab τίς incipientibus.) ταξιϲ ἀρθρικὴ γίνεται, τίϲ ὁ ἄνθρωποϲ καλεῖται. πάνυ εὐλόγωϲ· πάλιν γὰρ τὸ τίϲ τὸ ἴδιον ἐπιζητεῖ τοῦ ὀνόματοϲ, τοῦ κοινοῦ προεγνωϲμένου. Μετὰ δὲ τῶν μετοχῶν κατὰ τὴν τῶν ῥημάτων ἐπιφορὰν εἱ προϲθέϲειϲ τῶν ἄρθρων γίνονται, ἢ οὐ πάλιν. ϲυμφερέϲθω τὸ λέγεται, [*](75 b) ὀνομάζεται, καλεῖται, καὶ ϲυνοιϲθήϲεται τὸ ἄρθρον, τίϲ ὁ δραμὼν καλεῖται; τίϲ ὁ νικήϲαϲ ὀνομάζεται, εἰ μὴ γὰρ τῇδε ἔχοι, οὐδὲ τὸ ἄρθρον προϲτίθεται, τίϲ δραμὼν ἐϲτεφανώθη; τίϲ παλαίϲαϲ ἐδοξάϲθη, τίϲ ἀναγνοὺϲ ἐτιμήθη; καὶ πρόδηλοϲ πάλιν ἡ αἰτία, εἴγε τὰ μὲν μετὰ ἄρθρων εἰρημένα γνῶϲιν τούτου διὰ τῆϲ μετοχῆϲ ἐπαγγέλλεται, καθὸ μόνον ἐνήργηϲεν, οὐ μὴν τὴν ἰδίαν παρακολουθοῦϲαν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ· ἡ γὰρ δίχα τοῦ ἄρθρου ϲύνταξιϲ λεγομένη ζητεῖ τὸ πρόϲωπον διὰ τοῦ τίϲ τὸ τῆϲ μετοχῆϲ. — (

Ἐντεῦθεν οὖν ϲυνάγεται [*](Aaovκ. β 122. Sed appellativa nomina in enuntiatis interrogativis, quae a τίϲ voce incipiant, aMticulum sssumnnt si verbum nominandi vel ὑπάρξεωϲ sequitur, quis communis qusHitss personas, cuius proprium nomen ignoratur, nota est. ac participiis quoque in huiusmodi enuntiatis adiciuntur articuli aut non adicientur, prout verba nominstivs vel ὑπαρτικὰ subiciuntur aut alia.) [*](Asαvε. (β 12ξ. ende colligendum est, ἐρωμένη vocem exuisse naturam) [*](τssrκ. er Ans. exse. H προειρημένων: 72, 25. 4 ad μετὰ τῶν μετοχῶν αἰ προϲθέϲειϲ γίνονται cfr de pron. 86, 21: μετὰ φωνήεντοϲ προϲτιθέμενον (scil τὸ ) ἀδιάϲτατόν ἐϲτ, μετὰ δὲ (υμφώνου ϲυλλαβῆϲ τυγχάνει· τοῦ προτέρου κενἡ κεινὴ, . . . τοῦ δευτέρου φίλοιϲι. - Β π λῖν hic non, ut B, repetitionis vim hebet, sed adversativam: aut e confrarto non ent. - ϲυμφέρεϲθαι ceiungι, comerai οἱ 27,27. 52,25. 53,2. - 1θ τούτου huius de guo sermo est.) [*](edn. out., mscs. scs. im AL.CBb. 6 προεγνωϲμένου] fol 10ε A β 4 ad se- quentia in ng ascripsit Α περὶ τοῦ τιϲ οτε μετα μετοχων ϲυνταϲϲεται 1ente μετὰ intercidisse videtur κα. vide Argum. ( δὲ om L, add ante τῶν add vπϲ LCBb κατὰ (secuduma) hlig, καὶ lΒb, non magis coninnotionem. quam praepositionem habet A | τήν A, τῆϲ Β, om hunc articulum Lβb, ssd L~ mle τῶν supra add τῆϲ κλητικῆϲ ( ente ῥημάτων add CBb κλητικῶν επππφοραν A, ἐππιφορ3ϲ L.CBb β Β προθεϲειϲ A οὐ πάλιν υμφερέϲθω ex- hibet unus A, om etiam b τὸ A. (de quo Hekker erait) et L, τοῦ Cβb 6 ϲυνοιϲθήϲεται] υνηϲθηϲεται A, qui unns hoc enuntiatum καὶ ϲυν τὸ fρθρον praebet, quod etiam b om exhibent autem eius loco b τίϲ ὁ παλαίϲαϲ λέγεται, B τϲ ὁ παραινέϲαϲ λέγεται. L nibil habet inter καλεται et τίϲ ὁ δραμν || 7 γὰρ μὴ CBb δὲ A , cor A ἔχει L.B 11 καθὸ μὴ μόνον A, sed μὴ adrasum estc fαrtssse scsipsit Ap. καθὸ μὲν μόνον pro μόνον μὲν καθὸ. exempla perversae verborum coHlocationis apud Ap. vide in HSchneideri comm. pθ9 ( οὐ] fl eet L ἰδίαν A L, ἰδίᾳ CΒb β 18 τηϲ ex τιϲ factum ab A 18-p 1M4,104,9 Ἐντεῦξεν -ἀπεδίδου AHnttmann ab hoc loco dliena esse censet εἰ fortasse ex Hiδro περὶ μετοχῶν petitaq nec negari potest, es quae hic de τίϲ ἔρωμένη ἐϲτὶ θέωνοϲ dicuntur,pugmare cum eis, quae Ap. modo 1- B docuit, neque tam articuli quam praepositionis omissione probari, ἐρωμένη pro nomine vslerε. nibilominus dnbδitare licet, an hic habeamus additamentum ab Apollonio ipso adnexum.)

, Τὸ ποῖοϲ μετὰ προϲηγορικῶν ϲυνταϲϲόμενον, ἡνίκα τὸ ἔϲτιν ἐπιφέρεται, ἐπιδέχεται ϲύνταξιν τὴν τοῦ ἄρθρου, ποῖοϲ ὁ ἄνθρωπόϲ [*](76 b) ἐϲτιν; ἄλλου δὲ ῥήματοϲ ἐπιφερομένου ἀνέφικτοϲ ἡ πρόϲθεϲιϲ τοῦ ἄρθρου, ποῖοϲ ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν; Καὶ τὰ ὑπόλοιπα δὲ πευϲτικὰ περὶ τὰϲ αὐτὰϲ ϲυντάξειϲ καταγίνεται, πόϲοϲ ὄχλοϲ ἐν τῇ ἀγορᾷ διατρίβει; πόϲοϲ ὄχλοϲ ἐϲτὶν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ; καὶ μετὰ [*](participii, induisse nominis naturam, qua mutatione ft, ut dicatur τίϲ ἐρωμένη ἐϲτν θέωνοϲ neqne vero τίϲ ἡ ἔρωμένη ἐϲτίν ὑπὸ θέωνοϲ.)) [*](Aaovκ. β 124. idem usne quem observare licet in enuntiatis ab τίϲ no- mine incipientibus, valet etiam ubi nomina interogativa sunt ποοϲ vel πόϲοϲ vel πηλίκοϲ.) [*](τssrκ. xz ~Ann. exso. 1- 8 ez infra 109.14 et Choerob. in Theodos. l 130, 39 - 131, 5 Βilg. ι104,34 ): Αέγει δὲ περὶ τοῦ ἐρώμενοϲ 5 Ἀπολ- λώνιοϲ, ὅτι τὸ ἐρώμενοϲ ἡνίκα μὲν ϲυντάϲϲεται τῇ ὑπό προθέϲει, μετοχή ἐϲτιν, οἰον ἐρώμενοϲ ὑπὸ Πλάτωνοϲ, ἡνίκα δὲ μὴ ϲυντάϲϲεται τῇ ὑπό προθέϲει, ὄνομά ἐϲτι μετοχικόν, οἶον ἐρώμενοϲ Δίωνοϲ, ἐρώμενοϲ Θέωνοϲ, ὡϲ Ἴνα εἴπῃ τιϲ φίλοϲ Τλατωνοϲ, φίλοϲ Δίωνοϲ, φίλοϲ Θέωνοϲ. - θ διὰ τὸ πάθοϲ. cfr 290,25. - 8 -3 ede ΒSehneideri interpretationem in Ad. crit. et cfr ad ἀπεδίδου 326.20.) [*](Ans. emr., msca. scs. m Al. Bb. 1 ὡϲ om C A ng: περί του ερωμενη (2 mle ἄρθρου add τοῦ B ΒB vικομενη A. , corr A β 6 smte γεικὴν add τὴν L ~ οὕϲαν B πάθοϲ] πλῆθοϲ C post πάθοϲ add οἱον τίϲ ἡ νικωμένη ἐϲτίν ὁπὸ θέωνοϲ Βb nisi quod ἡ deest in C) β 7 παρείπετο] παρήπτετο A. Hekker: deesse eidetur ἡ πρόθεϲιϲ. st ssnstum ite nondum esse locum patet. Schoemann coniscit: ἐφ’ ἤϲ δὲ παρεθέμην vel προείρηκα ϲυντάξεωϲ οὐ παρείπετο ἡ πρόθεϲιϲ, sed si no dubitandi apposito. Lhlig suspicetur ἐφϲ πfλιν ϲ.οὐ παρ.coruptum esse ex ἣ (i.e. ἡ ὑπό πρόθεϲιϲ) ἐπὶ τῆϲ dλληϲ ϲυντfξεωϲ οὐ παρείπετο, vel παρήπτετο (αdnecteδαfur). nam haec optimi codicis script a non prorsus contemnenda videbitur, si contuleris ϲυνάπτειν verbi usam 322, 25 6.28. 77.28. Schneider ci. ἐπ’ ἐκείνηϲ πάλιν τῆϲ ϲυντάξεωϲ οὐ παρήπτετο (scil ἡ ὑπό πρόθεϲιϲ): am posίquαn construct4o seme αεccεum on αsssmpst4, e reuquαm qεedem cenructonem pαεucpt4 (. e. cum ὑπό prαepossione) αdmist ἐρωμένη] A in ng adscripsit τίϲ ἐρωμένη 10 ϲυνταϲϲόμενον] fol 55 ε l. A ng: περί τηϲ ϲυνταξεωϲ του ποιὸϲ 12 πρόθεϲιϲ A B 1ξ ente ἄνθρω- ποϲ in A erasum o Γ14 γίνεται l.)B 14 1B repetitum ἐν τη αγορα erasum in A. | 15 ente ὄχλοϲ inserendum esse ὁ coniecit EgenοlE, quae opinio imavi videtur sntecedentibδus (lin.1θ), sed refutatur subsequenfibus καὶ μετὰ ἄρθρου γὰρ κτλ.: etenim non sdlum πόϲοϲ ὄχλοϲ ἐϲτίν ἐν Ἀλ.q dci potes4, sed etiam πόϲοϲ ὁ ὄχλοϲ ὲ. ἐν Ἄι.)