Exordia

μάλιστα μέν, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, βουλοίμην ἂν ὑμᾶς ἃ μέλλω λέγειν πεισθῆναι· εἰ δʼ ἄρα τοῦτʼ ἄλλῃ πῃ συμβαίνοι, ἐμαυτῷ γʼ ἂν εἰρῆσθαι πρὸ παντὸς αὐτὰ δεξαίμην. ἔστι δʼ οὐ μόνον, ὡς δοκεῖ, τὸ πρὸς ὑμᾶς εἰπεῖν χαλεπὸν τὰ δέοντα, ἀλλὰ καὶ καθʼ αὑτὸν σκοπούμενον εὑρεῖν. γνοίη δʼ ἄν τις, εἰ μὴ τὸν λόγον ὑμᾶς, ἀλλὰ τὰ πράγματʼ ἐφʼ ὧν ἐστε σκέψεσθαι νομίσαι, καὶ πλείω σπουδὴν τοῦ δοκεῖν ἐπιεικὴς εἶναι ἢ τοῦ δεινὸς εἰπεῖν φανῆναι ποιοῖτο.

ἐγὼ γοῦν ʽοὕτω τί μοι ἀγαθὸν γένοιτὀ ἐπειδὴ περὶ τῶν παρόντων ἐπῄει μοι σκοπεῖν, λόγοις μὲν καὶ μάλʼ ἀφθόνοις, οὓς οὐκ ἂν ἀηδῶς ἠκούεθʼ ὑμεῖς, ἐνετύγχανον. καὶ γὰρ ὡς δικαιότατοι τῶν Ἑλλήνων ἐστέ, πόλλʼ ὄντʼ εἰπεῖν καὶ ἑώρων καὶ ὁρῶ, καὶ ὡς ἀρίστων προγόνων, καὶ πολλὰ τοιαῦτα. ἀλλὰ ταῦτα μὲν τὸν χρόνον ἡσθῆναι ποιήσανθʼ ὅσον ἂν ῥηθῇ, μετὰ ταῦτʼ οἴχεται·

δεῖ δὲ πράξεώς τινος τὸν λέγοντα φανῆναι σύμβουλον, διʼ ἣν καὶ μετὰ ταῦτʼ ἀγαθοῦ τινος ὑμῖν ἔσται παρουσία. τοῦτο δʼ ἤδη καὶ σπάνιον καὶ χαλεπὸν πεπειραμένος οἶδʼ ὂν εὑρεῖν. οὐδὲ γὰρ αὔταρκες τὸ ἰδεῖν ἐστι τὰ τοιαῦτα, ἂν μὴ καὶ πεῖσαί τις τοὺς συναρουμένους ὑμᾶς δυνηθῇ. οὐ μὴν ἀλλʼ ἐμὸν μὲν ἔργον εἰπεῖν ἴσως ἃ πέπεικʼ ἐμαυτὸν συμφέρειν, ὑμέτερον δʼ ἀκούσαντας κρῖναι, κἂν ἀρέσκῃ, χρῆσθαι.