σοὶ δʼ οὐ θέσφατόν ἐστι, διοτρεφὲς ὦ Μενέλαε,Ἄργει ἐν ἱπποβότῳ θανέειν καὶ πότμον ἐπισπεῖν,ἀλλά σʼ ἐς Ἠλύσιον πεδίον καὶ πείρατα γαίηςἀθάνατοι πέμψουσιν, ὅθι ξανθὸς Ῥαδάμανθυς,τῇ περ ῥηίστη βιοτὴ πέλει ἀνθρώποισιν·οὐ νιφετός, οὔτʼ ἂρ χειμὼν πολὺς οὔτε ποτʼ ὄμβρος,ἀλλʼ αἰεὶ Ζεφύροιο λιγὺ πνείοντος ἀήταςὨκεανὸς ἀνίησιν ἀναψύχειν ἀνθρώπους·οὕνεκʼ ἔχεις Ἑλένην καί σφιν γαμβρὸς Διός ἐσσι.ὣς εἰπὼν ὑπὸ πόντον ἐδύσετο κυμαίνοντα.αὐτὰρ ἐγὼν ἐπὶ νῆας ἅμʼ ἀντιθέοις ἑτάροισινἤια, πολλὰ δέ μοι κραδίη πόρφυρε κιόντι.αὐτὰρ ἐπεί ῥʼ ἐπὶ νῆα κατήλθομεν ἠδὲ θάλασσαν,δόρπον θʼ ὁπλισάμεσθʼ, ἐπί τʼ ἤλυθεν ἀμβροσίη νύξ,δὴ τότε κοιμήθημεν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσης.ἦμος δʼ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,νῆας μὲν πάμπρωτον ἐρύσσαμεν εἰς ἅλα δῖαν,ἐν δʼ ἱστοὺς τιθέμεσθα καὶ ἱστία νηυσὶν ἐίσῃς,ἂν δὲ καὶ αὐτοὶ βάντες ἐπὶ κληῖσι καθῖζον·ἑξῆς δʼ ἑζόμενοι πολιὴν ἅλα τύπτον ἐρετμοῖς.